คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กลายร่าง
อนที่ 6 – ลายร่า
ภัทรวีโทรหาแม่ออันีเพื่อะสอบถามว่าไปเที่ยวสนุหรือเปล่า?
“ฮัลโหล?” แม่เารับสาย
“ุแม่อัเหรอะ?” ภัทรวียน้ำื่ม “ไปเาให่ สวยไหมะ?”
“เาให่อะไร? ไปับใร?”
ภัทรวีแปลใ
“อ้าว ็เห็นอับอว่าไปเาให่ับแม่?”
“ว่าไนะ?” ศศินาใทันที “แม่ไม่เห็นรู้เรื่อเลย”
“อ้าว?” ภัทรวีพู “็อับอเอว่าไปเาให่ับแม่”
“ไม่ริ เาโห” ศศินาว่า “แล้วเาไปไหนเนี่ย?”
ศศินายมือุมปา
“หรือว่า....”
“อัไปไหนะ ุแม่?” ภัทรวีถาม
“เอ่อ แ่นี้นะ” แม่ออันีรีบวามือถือ ่อนะึ้นไปยัห้อนอนลูาย มีระาษแผ่นหนึ่อยู่บนโ๊ะ
เธอรีบหยิบึ้นมาอ่าน
แม่ ผมะไปับพ่อ ให้อภัยผม้วยนะรับ อย่าโรธเลย แล้วผมะรีบลับมาให้เร็วที่สุ
อันี
“ทำไมลูทำแบบนี้!?” ศศินาะโนลั่น “โหแม่ไ้ยัไ?”
“ไม่ทันแล้ว ป่านนี้ไปินแนนั้นแล้ว” เธอว่าพลาุมศีรษะ เินไปเินมา
“อันะอั” เธอว่า “แล้วะเป็นยัไ่อไปเนี่ย?”
ลูเี่ยนนำเออน้ามสะพานไม้เ้าไปในปราสาท เออนมอเห็นรั้วปราสาทสูให่ทำ้วยอิ บริเวนี้เป็น้านนอปราสาท เาิว่าน่าะใ้สำหรับเฝ้าสัเาร์
พ่ออเานำเาึ้นบันไหินไป ่อนะเปิประูบานให่ และเินไปไลนิหน่อย เ้าไปในเปราสาท เามอมันอย่าะลึ
“นี่เป็นบ้านอพ่อหรือรับ?”
“บ้านอลู้วยแหละ” ลูเี่ยนหันมายิ้มๆ ให้ เาพาเออนเปิประูบานให่ที่ทำาไม้ เินเ้าไปในปราสาทที่แ่้วยผนัสีาว ระลวลายสวยาม เรื่อประับเป็นโถแ้วลายสวยาม และมีโมไฟระย้าประับอยู่้านบน
“โอ้โห สวยัเลย” เาื่นม
“น่าอยู่ไหมลู?” เาถาม
“รับ ท่าทาะหรูน่าู”
“ท่านพระราา”
ลูเี่ยนับเออนหันไป ็เห็นายร่าให่นหนึ่ในุเสื้อเราะเินเ้ามา
“อ้าว โอเว่น” ลูเี่ยนทัทาย
“ท่านราาลูเี่ยน?” มัรื่อโอเว่นมออันี “เอ่อ ใรหรือรับ?”
“ลูายอ้าเอ ื่อเออน”
โอเว่นใมา เารีบนั่ันเ่า
“ะ อประทานอภัย ้าพเ้าไม่ทันไ้นึ เป็นวามผิ...”
“เี๋ยวๆ” เออนนั่ลแล้วห้าม “ันไม่ไ้ว่าอะไรนายเลย”
โอเว่นเยหน้าึ้น เาเป็นนร่าให่
“นี่ือโอเว่น เป็นทหารรับใ้นสนิทอพ่อ” ลูเี่ยนแนะนำัวให้รู้ั “เป็นมัรที่ื่อสัย์ ไว้ใไ้”
“สวัสีรับ โอเว่น” เายมือะับมือับอีฝ่าย แ่อีฝ่ายไม่ล้ายื่นมือออมา
“เอ่อ ้าพเ้า ะ ับมือับเ้าายไม่ไ้หรอรับ”
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” เออนล่าวอย่าเป็นันเอ ทำเอาโอเว่นลำบาใ เออนมอหน้าโอเว่นแล้ว็ถอนหายใ
“ไม่้อเารพันมาหรอน่า” เาว่า
“ไ้ไรับ ท่านเป็นถึเ้าายที่ะสืบทอทายาทอปราสาทแห่นี้”
เออนหันไปมอพ่อัวเอ ลูเี่ยนไม่ไ้บอเาเรื่อนี้เลย
“สืบทายาท?”
“เอ่อ” ลูเี่ยนทำสายาให้โอเว่นหลบไป โอเว่นึรีบหลบไป ่อนที่ลูเี่ยนะหันมาหาเออน
“หมายวามว่าไรับ สืบทอทายาท?”
“็...” ลูเี่ยนเาศีรษะ “ลู้อสืบทอทายาท่อาพ่อ เป็นผู้ปรอแผ่นินนี้”
“เฮ้ย!” เออนใ “ผมบริหารบ้านเมือไม่เป็น!”
ลูเี่ยนยมือุมศีรษะ
“พ่อน่าะบอลู่อน”
“ใ่ น่าะบอ่อน แบบนี้ ผม็ลับไม่ไ้สิรับ” เออนว่า
ลูเี่ยนหันมาหาลูาย
“พ่อะสอนวิธีูแลประานให้” เาบอ “ไม่ยาหรอ”
เออนถอนหายใ นอาะเป็นเ้าาย เายั้อเป็นพระราาอ์่อไป้วยหรือนี่?
“อนนี้น่ะ” ลูเี่ยนบอ “ไปห้อนอน่อน เปลี่ยนุะ แล้วพ่อะประาศเรื่ออลูอนทานอาหารเย็น”
“รับ” เารับ พ่ออเานำเาไปยัห้อนอน เออนมอห้อนอนอัวเอ มันสวยามมา หรูหราและให่โ ามผนัมีรูปภาพสวยามิอยู่มามาย มีระบานให่้วย
“นี่พ่อัารให้นมาทำวามสะอาให้เลยนะ” ลูเี่ยนว่า “อบไหม?”
“มันหรูเินไปนะรับ” เาหันมอไปรอบๆ
“เถอะน่า อ้อ เี๋ยวะมีนเอาุมาให้ รอ่อนนะ” ลูเี่ยนว่าแล้วเปิประูเินออาห้อไป ทิ้เออนไว้นเียว
เออนวาระเป๋าเสื้อผ้าล ่อนะล้มลนอนบนเีย
“หืม นุ่มั ไม่เหมือนเียบ้านเราเลย”
“ท่านเออน”
เออนไ้ยิน็ลุาเีย แล้ว็พบายหนุ่มนหนึ่ น่าะอายุรุ่นราวราวเียวับเา มีผมสีำ อยู่ในุเสื้อลุมยาวสีน้ำเิน
“นายเป็นใรน่ะ?” เาถาม
“เป็นทหารรับใ้ท่านรับ” อีฝ่ายว่า “ผมื่อไบรอัน”
“ไบรอัน?” เออนว่า “ื่อเพราะัเลย”
“อบุมารับที่ม” ไบรอันนำเสื้อผ้าเอามาให้ “เปลี่ยนุเถอะรับ”
“็ไ้ แ่อเปลี่ยนนเียวนะ” เาว่าอย่าอายๆ ไบรอัน้มัวล่อนะเินออไป
“โอ้โห ุหรูเป็นบ้า” เาหยิบุึ้นมาู มันเป็นเสื้อลุมสีแ มีร่อรอยสลัสีทอ ั้นในเป็นเสื้อสีาวับาเและรอเท้าูหรูหรา
เาลมือเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะไปมอระ
“หล่อเหมือนันนี่หว่า” เาวาับัวเอ “เฮ้ย เราพูอะไรออไปเนี่ย?”
“็หล่อริๆ นะรับ”
เาหันไป ็เอไบรอันเินเ้ามา ถือถาใส่นมและาเอามาให้
“มีอะไรเหรอ?”
“อ๋อ อว่าน่ะรับ” ไบรอันบอ “ทานะนะรับ”
“นายเป็นทหารเหรอ?” เออนถาม
“รับ เป็นหัวหน้าบรราทหารอราาลูเี่ยน”
“โห ำแหน่ให่โน่าู” เาว่าิล
“ะ้อารอะไร บอผมนะรับ ผมพร้อมรับใ้” ไบรอันโ้ัวล ่อนะวาถาใส่นมและเินออไป เออนมอนมและาที่อยู่บนถา
“เอ? มัรไม่ไ้ินพวสัว์เหรอ?” เาถามพลาหยิบุี้ึ้นมาิน แล้ว็ื่มาหวาน
“ออสำรวปราสาทีว่า”
เาว่าแล้วเินออาห้อ เินไปรอบๆ ทาเินที่มี้นไม้ประับประาอย่าสวยาม เาเินไปเรื่อยๆ ็พบสาวใ้นหนึ่ ำลัทำวามสะอาพื้นอยู่
“อ้าว สวัสี”
สาวใ้ผมสีแยาวใ ทำถัน้ำหล่นนน้ำไหลนอไปทั่ว
“อะ อโทษ่ะ อโทษ ิัน....”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ็เ็เอาสิ” เาลมือใ้ผ้า่วยเ็ แ่หิสาวร้อห้าม
“อย่าเลย่ะ นี่มันานิัน”
“ไม่เป็นไรน่า” เาว่าอย่ามีอัธยาศัย “ันเอ็มีส่วนผิที่ทำให้เธอทำน้ำห”
“ท่านแ่ัวแบบนี้?” เธอูเรื่อแ่ายเออน “หรือว่า... ท่านเป็นเ้าาย?”
“อ๋อ ใ่” เออนพูอย่าเป็นันเอ พร้อมยื่นมือะออมาเ็แฮน์ “ยินีที่ไ้รู้ั”
“ายแล้ว” สาวใ้รีบุลีุอเ็บ้าวอ “อ อประทานอภัย่ะ ิันไม่น่าล่วเินเลย เี๋ยวเรื่อทั้หมิันะัารเอ่ะ”
“ไม่เป็นไรน่า” เออนบออย่าเป็นมิร “เี๋ยวัน่วยเ็”
“ไม่ไ้ ไม่ไ้ริๆ ่ะ” สาวใ้ผมสีแยาวรีบบอ
“ทำไมะไม่ไ้ ผมเป็นเ้าายนะ ไม่ใ่ราา”
“แ่ท่าน้อเป็นราาอ์่อไปไม่ใ่หรือะ?”
เออนนึึ้นไ้็หน้าเสียไปเลย สาวใ้เห็นันั้น็เลยรีบบอ
“นั่นสินะ” เาว่าแล้ว็ถอนหายใ “เออ ั้นทำไปเหอะ”
สาวใ้รีบเ็บ้าวอ ่อนะรีบวิ่ออไปารนั้น เามออย่าไม่สบายใ
“เรา....เป็นเ้าาย” เาถามัวเอ “แล้วะยัเป็นราาอ์่อไป? เฮ้อ อ้าว ันยัไม่ไ้ถามื่อสาวใ้นนั้นเลย”
เาเาศีรษะ ่อนะเินลับห้อนอนอัวเอไป ่อนะปีนึ้นเียแล้วนอนหลับไป
“ท่านิว่าราินีะยอมรับหรือรับ?” โอเว่นเอ่ยับลูเี่ยนในห้ออาหาร ทั้หมำลัทานอว่าันอยู่
“็ไม่รู้สิ” ลูเี่ยนอบามริ “ันะประาศ่าวอนเราินอาหารเย็นัน”
“ท่านราินีไม่ยอมรับแน่” โอเว่นยาึ้นิบ “ท่านเป็นทายาทอพระราาที่ยิ่ให่มา ผมลัวว่า...”
“อนั้น ันเ้าใ” ลูเี่ยนถอนหายใ “แ่ยัไ.... เออน็้อเป็นพระราาอ์่อไป”
“ทั้ที่มีลูอราินีอยู่แล้วนี่หรือรับ?”
ลูเี่ยนไม่ไ้อบอะไร เาำลันึสสัยถึเรื่อวุ่นๆ ที่ะามมาหลัานี้
เออนื่นนอนึ้นมา เา็หาวอย่า่วนอน
“ี่โมแล้วเนี่ย?”
“บ่ายสามแล้วรับ”
เาหันไปอย่าใ
“โธ่ ไบรอันนี่เอ มาเียบๆ อใหม”
“ริหรือรับ?” ไบรอันทำท่าหวาลัว “ะ ออภัยรับ ือ”
“นี่” เออนว่า “ไม่้อเารพันมา็ไ้ ันไม่ิน”
“ไ้ไล่ะรับ ็ท่านเป็นถึทายาทอ....”
ไบรอันหยุพู ทำเอาเออนสสัย
“ออะไร?”
“เอ่อ ือ”
“อบามริ” เออนเ้น
“รับ” ไบรอันพยัหน้า “ทายาทอภรรยาน้อย”
“โธ่เอ๊ย เรื่อนั้นันรู้แล้ว” เาบอ “ันไม่ไ้เสียใหรอ”
“หรือรับ?” ไบรอันมอเา
“ริสิ เป็นภรรยาน้อยแล้วไล่ะ?” เาว่า
“ือ” ไบรอันไม่รู้ะพูีไหม? “ท่านราินีอาะไม่อบ็ไ้”
“อ๋อ เรื่อนั้นันรู้าแม่แล้วล่ะ” เาพู “ว่าวามเป็นมาเป็นไ”
“แม่อท่านอยู่ไหนล่ะรับ? ทำไมไม่มา้วย?”
“อยู่โลมนุษย์ ลัวมัรมั้” เาอบแบบอไปที
“ท่านพระราาลูเี่ยนะประาศ่าวอนมื้ออาหารเย็นนี้” ไบรอันว่า “ท่านะรับไหวหรือรับ?”
“็้อไหวสิ ะลัวอะไร?”
ไบรอันไม่อยาบอเลยว่า ราินีไม่พอใอย่ามา ที่ลูเี่ยนมีภรรยาน้อย แม่อเออนหวิะถูำัหลายรั้แล้ว
“เอ่อ ือ” ไบรอันเสนอ “ผมพาไปรู้ัทหารอผมไหมรับ? และผมะแสาร่อสู้ใหู้้วย”
“เหรอ?” เายิ้มอย่ายินี “ไปสิ”
้วยเหุนี้ ไบรอันับเออนึลาห้อนอน ไปยัลานประลออันว้าให่ ที่นั่น มีทหารมามายที่ไม่ใส่เสื้อ ำลั้อมอาวุธัน
“มาเถอะรับ” ไบรอันัวน ่อนะะโนบอพวัวเอ “ทุน มา้อนรับเ้าายนใหม่อเราหน่อย”
เหล่าบรราทหารหยุ้อมอาวุธันทันที เออนมอพวเาอย่าประหลา และู่ๆ ลุ่มทหาร็มารวมัวันและนั่ันเ่า่อหน้าเา
“เป็นเียริอย่ายิ่รับ เ้าาย”
“เอ่อ ไม่้อมีพิธีรีอมานัหรอ” เออนยมือห้าม ทำเอาบรราทหารพาันุน
“มัรนนี้ื่อ แนนอน” เป็นรูสอนวิธีฝึรบให้พวทหาร แล้ว็ท่าน้วย”
เออนใ เามอแนนอน เาเป็นายสูให่ ผิวล้ำเหมือนรำแมานาน ไว้ผมำาวและมัปลายไว้
“ัน้อ... ฝึรบ้วยเหรอ?”
เออนถาม ไบรอันหันมามอ
“อ้าว ท่านพระราาไม่ไ้บอหรือรับ?”
เออนนึโมโหพ่อนิหน่อยที่ไม่ไ้บอรายละเอียอะไรับเาเลย
“ไม่เป็นไรหรอรับ แนนอนถึะูุ็ริ แ่ริๆ ใีมานะ” ไบรอันว่า
“อ๋อ” เออนพยัหน้า “ยินีที่ไ้รู้ั ุแนนอน”
“เป็นพระรุาอย่ายิ่พะยะ่ะ” แนนอน้มัวล ทำวามเารพ ยิ่ทำเอาเาอายเ้าไปให่
“ว่าะถึอาหารเย็น็นาน” ไบรอันบอ “ไปเที่ยวเล่นนอปราสาทีไหมรับ?”
“ีสิ” เออนยิ้มอย่าเป็นมิร ไบรอันเอ็ยิ้ม้วย แล้วทั้สอ็ออาเปราสาท ไปยัทุ่ห้าสีน้ำาลอันว้าวา
“นี่ นาย” เออนว่า “่วยแปลร่าใหู้หน่อยสิ”
“หา?” ไบรอันุน “แปลทำไมรับ?”
“็ันอยาเห็นนี่”
“อา ็ไ้รับ” ไบรอันหลับา แล้ว็เิแสสว่าวาบ ไบรอันลายร่าเป็นมัร รูปร่าให่โ มีเล็สีน้ำเินึ้นไปทั่วและมีปียาว พร้อมหาอันแหลมม
“โอ้โห เท่ัเลย” เออนื่นม
“ริหรือรับ?” ไบรอันในราบมัรถาม
“แล้วัวันลายร่าไ้ไหมเนี่ย?” เออนถาม
“ไ้สิรับ”
“ทำยัไล่ะ?”
“็รวบรวมสมาธิแล้วสั่ัวเอว่า ‘แปลร่า’ เท่านั้นแหละรับ” ไบรอันอธิบาย
“เหรอ?” เออนหลับา “ลอู”
เาหลับา พยายามั้สมาธิ่อนะออำสั่ ‘แปลร่าสิ แปลร่า’ แ่็ยัแปลไม่ไ้
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
“ท่าน้อมีสมาธิมาว่านี้รับ” ไบรอันพู “พยายามรวบรวมิให้เป็นหนึ่แล้วะแปลไ้เอ”
เออนทำาม ราวนี้เาสั่อีรอบ ‘แปลสิ แปลร่า’
เิแสสว่าวาบึ้น และเออน็ลายร่าเป็นมัรริๆ ้วย เาลืมาึ้น ยมือัวเอึ้นมาู็เอรเล็บ
“ทำไ้แล้ว! ันแปลร่าไ้ริๆ ้วย” เออนว่าอย่าีใ “แล้วนี่เราสามารถพ่นไฟไ้หรือเปล่า?”
“ไ้สิรับ” ไบรอันบอ “ูนะ”
แล้วไบรอัน็ส่ลูไฟออามู มันระทบับพื้นห้าแล้วระเบิลุเป็นไฟ
“โห ทำไ้ไอ่ะ?” เออนอยาะเห็นัวเอเหลือเิน “สอนมั่สิ”
“้อรวบรวมพลัาในท้อแล้วปล่อยออมารับ” ไบรอันสอน “ลอทำูสิรับ”
เออนลอทำู แ่ที่เาปล่อยออมาลับลายเป็นเสลเสียนี่ ไบรอันเห็นันั้นึหัวเราะ
“ไม่ลนะ” เออนว่าอย่าเือๆ “็ันรวบรวมพลัแล้ว ทำไมไฟไม่ออ?”
“ลอูอีทีสิรับ” ไบรอันพู
“โอเ” เาว่า “รวบรวมพลัาในท้อใ่ไหม?”
ราวนี้ เาั้ใทำ แล้ว็ลอเอาสิ่ที่อยู่ในท้อ ออมาาทามู ทันในั้น ลูไฟ็ลอยออามูอเา ระทบพื้นแล้วลุเป็นไฟ
“เย้! ทำไ้แล้ว” เออนว่าอย่ายินี “นี่ แล้วทำอะไรไ้อี?”
“เราบินไ้้วยรับ” ไบรอันว่า “แ่วันนี้ผมว่าพอแ่นี้่อนเถอะ วันหลัผมะสอนวิธีบินให้”
“็ไ้” เออนบอ ่อนะลายร่าเป็นนเหมือนเิม
ความคิดเห็น