คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : กองทัพอากาศ
อนที่ 61 – อทัพอาาศ
วันที่ 25
ปราาำลับันทึเรื่อราวลในสมุอเา ะที่นอื่นๆ ำลััาริวัรอัวเอ ไม่นาน็มีนมาเาะประู
ััยเินไปเปิ “อ้าว? ุนิาพันธ์ มีแมาฝาอีแล้วเหรอ?”
“อ๋อ ่ะ พอีแม่ันทำให้พวุ” นิาพันธ์ยื่นถุแส้มให้ “อใ้รัวหน่อย เี๋ยวะอุ่น...”
“ไม่เป็นไรหรอ ัน็อุ่นไ้” อัมพรรับถุแไปเลย ทำเอานิาพันธ์หน้าเสีย เธอเ้ามาบ้านหลันี้ ็เพื่อหวัะเอพันธร แ่วามหวัเธอสูสลายไปแล้ว
“ั้นันลับ่อนนะ” นิาพันธ์ถอนหายใ่อนะเินลับบ้านัวเอไป ปราามอามหลัเธอ
“มาหาน้อพัน” เาบอ
“อะไรัน พี่?” พันธรบ่นึ้นมา “ไม่หรอ”
“เาเอาถุแมาบัหน้า ริๆ อยาเ้ามาบ้านนี้ะาย” ปราาพู
“พอๆ” พันธรับทปราา “มาิน้าวันีว่า”
แล้วอัมพร็ัารอุ่นแส้มในรัวให้ ลิ่นหอมลบอบอวลบ้าน ไม่นานเธอ็เทใส่าม แล้ว้าวแทั้หม รวมถึัวเธอเอ้วย
“อย่านี้น้อสา็อแสฝีมือน่ะสิ” วิไรพรบอึ้นมา เธอรู้ว่าวรรสาทำอาหารเ่
“หนูไม่มีเินื้อวัถุิบหรอ พี่” วรรสาอบ
“มีสิ ำไม่ไ้เหรอ? เราายพิ่าไ้เป็นพันบาทเลยนะ” อัมพรว่า “วันหลั น้อสาทำอาหารเลี้ยพวพี่ับทุนบ้าสิ”
“ไ้เลย่ะ” วรรสาพยัหน้าพลายิ้มแย้ม ทั้วอาหารพาันยิ้ม ยเว้นธัานเียวที่ยิ้มไม่ออ
“เออ พี่ไปหาไอ้เอมัน่อนนะ” รพลพูึ้นหลัาิน้าวเสร็แล้ว พร้อมับถือถุนมออไป อัมพรเห็น็เลยถาม
“ไปื้อนมมาาไหน?”
“ลาน่ะ” รพลอบ
“แล้วใ้เินใรื้อ?” อัมพรถาม่อ
“็เิน่าพิ่านั่นแหละ”
“เฮ้ย ออนุาัน่อนสิ” อัมพร่อว่า “แล้วทำไมพี่ไม่เอาอฟรีาาวบ้านเหมือนที่ผ่านมาล่ะ?”
“แหม ทำแบบนั้นบ่อยๆ มัน็น่าเลียอ่ะิ” รพลเาศีรษะ “ไปละ เี๋ยวมา”
อัมพรถอนหายใ เธอเินไปูล่อเ็บเิน เห็นมันพร่อลไม่มาเท่าไหร่ เธอ็พอเบาใล
ที่โรพยาบาล รพลเาะประูห้อพัฟื้นอเอรา ่อนะเินเ้าไป
“อ้าว? ไอ้พล” เอราทัทาย “มาแ่เ้าเียว”
“็ะมาหาแนั่นแหละ” รพลบอ
“แล้วที่บ้านเป็นไมั่?” เอราถาม
“็ปิี มีวามสุ อาวุธอแ็ยัอยู่รบ” รพลอบยิ้มๆ “เี๋ยววันนี้้อไปานศพ้วย”
“านศพ?” เอราุน “านศพใร?”
“บอไปแ็ไม่รู้ัหรอ เอาเป็นว่า เามา่วยพวเราแล้วัน อนพวเอไอบุเ้ามา”
“แล้วเาโนเอไอ่าเหรอ?” เาถาม
“อือ” รพลอบรับ “น่าสสารนะ”
“ไอ้พวเนนรนั่น เมื่อไหร่มันะออไปาโลเราะทีวะ?” เอราพูอย่าุ่นเือ
“มันไม่ออไป่ายๆ หรอ” รพลบอ “เอ้อ ลืมไป เอานมมาฝา นี่ใ้เินื้อัวเอื้อนะเนี่ย”
“นมอะไรอ่ะ?”
“นมาล ลอินูไหม?” รพลล้วเ้าไปในถุ แล้วหยิบิ้นหนึ่ ส่ให้เอรา
“เออ อร่อยี” เอราื่นม “ว่าแ่ที่บอว่า ‘ใ้เินัวเอื้อ’ หมายวามว่าไ? เรามีเินัน้วยเหรอ?”
“อ๋อ ือ” รพลอธิบายออไป “ธัาับอัมพรร่วมมือันทำพิ่าายน่ะ แล้วมัน็ายไ้ีเินา วันนั้นทำเินไ้ั้พันบาท”
“โห แล้วใรายล่ะ?” เอรายัสนใ
“พวน้อพันน่ะ” รพลล่าว “เี๋ยวพอเสร็สิ้นานศพ็ะมาายใหม่”
“น่าเศร้า” เอราบอ “นที่ถูพวเอไอ่าายน่ะ”
รพลไม่ไ้พูอะไรออมา เอราเลยอนมอีิ้น เา็เลยหยิบให้
“แล้วแผลแเป็นไบ้า?” รพลถาม
“็เริ่มิันแล้วล่ะ แ่หมอยัไม่ยอมให้ออาโรพยาบาล” เอราบ่นอย่าเบื่อๆ “นี่ันอยา่วยพวแรบแล้วนะเนี่ย”
“เอาัวเอให้รอ่อนเถอะ” รพลว่า “ืนออไปอนนี้ แผลไ้แยพอี”
เอราถอนหายใอย่าเบื่อๆ รพล็พอเ้าใ นอนอยู่นานๆ โยไม่ไ้ทำอะไรเลย มัน็น่าเบื่อเหมือนัน
พอุยันเสร็ รพล็บอลาเอราและออมาาห้อพัฟื้น เาลับไปที่บ้าน ็เอพวหนุ่มๆ ในบ้าน ำลันเอาระสอบทรายหนัๆ าหลับ้าน พาันมาั้เป็นเั้นเอาไว้
“ทำอะไรันน่ะ?” เาถาม
“อ๋อ” พันธรหันมาอบ “ทำเป็นเสัั้นพวเอไอไว้น่ะรับ เราะ่อสู้ัน้านหลันี่ ถึแม้มันะไม่มีประโยน์เท่าไหร่ แ่็ีว่าไม่มีอะไรเลย”
“อ๋อ” รพลเลยเ้าใ พร้อมับ่วยนระสอบทราบมาั้เป็นแนวสูระับัวเาพอี
“เอาล่ะ เรียบร้อย” ปิมปัไม้ปัมือ “านเราเสร็แล้ว”
“ใรเป็นนออไอเียเนี่ย?” รพลถาม
“พี่ัยวัน์น่ะรับ” ภัทรบอพลาปาเหื่อที่ไหลเ็มหน้า
“น้อัย ิไ้นานี้เียวเหรอ?” รพลถามอย่าทึ่ๆ เาิว่าัยวัน์ะทำอะไรไม่เป็นเสียอี
“ราว่อนพวเราใ้อิับปูน่อั้ำแพัน็ถูเลเอร์พวมันยิะระเบิเละเลย” ปิมว่า “ถึแม้ไอ้พวนี้ะ่วยอะไรไม่ไ้มา แ่็นะ ีว่าไม่มีอะไรเลย”
“แ่พวมันไม่เ้ามาแล้วล่ะ” รพลบอ “มันน่าะลัวพวเราไ้แล้ว”
“ผม็หวัอย่านั้น” พันธรว่า “อยาให้มันลัวนหนีออไปนอโลเลย”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ นที่ล้า่อสู้ับพวมันมีแ่พวเราเท่านั้นแหละ”
“็ไม่แน่นะรับ” ััยบอ “อาะมีนิ่อ้านเอไอแบบพวเรา็ไ้”
“เหรอ?” รพลถาม “เออ เสร็านี่ไปเินลาันไหม? อยู่ในบ้าน็ไม่เห็นมีอะไร น่าเบื่อ”
“ไป็ไปรับ” ปิมพูยิ้มๆ พลามอูเั้นอัวเอ เารู้ีว่าแ่แสเลเอร์นัเียวาพวเอไอ็ทำระสอบทรายระุยแล้ว แ่มัน็พอำบัพวเาไ้สัพั
หลัานเสร็ พวหนุ่มๆ ็พาันไปเินลา พันธรและปิมเินื่นมเสื้อผ้าผู้ายและาเยีนส์ที่วาายอยู่ รพลสนใหมูปิ้ร้านหนึ่ึ่ส่ลิ่นหอมมา แ่ลืมไปว่าไม่ไ้พเินมาเลย รั้นะเอาฟรีๆ เา็ิว่าแบบนั้นมันน่าเลียไปหน่อย
แล้วพันธร็เินมาหน้าร้านาย้าวราแ ็บัเอิเอับนิาพันธ์เ้า
“อ้าว นิ” พันธรทัทาย “นี่ เอาอาหารที่แม่ทำมาาย้วยเหรอ?”
“อ๋อ ่ะ” นิาพันธ์อบอย่าสุภาพ “พันอยาะลอแเียวหวานไหม? อร่อยนะ นิยให้ฟรีๆ”
“เอ่อ ไม่้อหรอ” เาบอปิเสธไป “แส้มที่บ้านยัไม่หมเลย”
“เหรอะ?” เธอถาม “แล้วอร่อยไหม?”
“อร่อยสิ” เาอบ
“เฮ้ย ไอ้พัน” ปิมเรียเพื่อน “มาูแหวนับสร้อยรนี้สิ เท่ีว่ะ”
“ไหนๆ?” แล้วพันธร็เินามปิมไป นิาพันธ์ะเรียแ่็ไม่ทัน เธอทรุัวนั่ลบนเ้าอี้ ไม่มีะิะใะายอแล้ว
“ทำไมเราอยู่นอสายาเาลอเวลานะ?” เธอรำพันออมา
ปิมพยายามไม่ให้พันธรไปผูสัมพันธ์ับผู้หินอื่นมาเินไป เพราะเี๋ยวะมีเรื่อแน่ ถ้าวรรสารู้ึ้นมา แ่พันธรไม่ไ้รู้ัวเลยสันิ หลัาเยี่ยมมลา โยไม่ไ้ื้ออะไรเลย พวหนุ่มๆ ็พาันลับ
“โอ๊ย หิว้าว” วาสุรีบ่นึ้นมาอนเที่ย ปราาที่บันทึอยู่็บอ
“็ไปโรอาหารสิ ไ้เวลาแล้วนี่”
“อาหารไม่อร่อยอ่ะ” วาสุรีพู “อยาินับ้าวฝีมือแม่นิาพันธ์อีั”
“หนู็ทำให้พวพี่ทานไ้นะ” วรรสาออัว “อยาินอะไรล่ะ? เี๋ยวทำให้”
“แ่ไ่เียวสัสอใบ็เป็นพระุแล้ว” วาสุรีบอ
“ั้นรอแป๊บหนึ่นะะ” เธอเปิู้เย็น หยิบไ่ออมาสอฟอ อไ่แล้วีให้ึ้นฟอ ่อนะผสมีอิ๊วาวและหมูสับลไป พร้อมับ้นหอมเล็น้อย ่อนะลมือเียวไ่ พอทำเสร็็เอาไ่โปะ้าว เอามาให้วาสุรี
“โอ้โห ลิ่นหอมน่าทานั” วาสุรีถึับื่นม แล้วรีบิน้าว
“แเผ็ ้มยำ ู่ี่ หรืออะไร็แล้วแ่” เธอบอ “หนูทำไ้หม อแ่บอมาและมีวัถุิบ็พอ”
“เออ พูถึวัถุิบทำอาหาร” อัมพรนึึ้นไ้ “เราไม่่อยมีเลยนะ”
“ไปื้อที่ลาสิะ” วรรสาแนะนำ
“อ้าว? แล้วเราไม่ิน้าวหลวันแล้วเหรอ?” ปราาหมายถึอาหารที่โรอาหาร ึ่ินไ้ฟรีๆ ไม่เสียเิน
“ไม่เอาอ่ะ เี๋ยวนี้รสาิไปแล้ว เปลี่ยนแม่รัวหรือเปล่าไม่รู้?” อัมพรอบ “ไปเหอะ น้อสา ไปื้อวัถุิบมาาลาันีว่า”
“่ะ” วรรสาอบรับ อัมพรเลยหยิบเินที่ไ้มาา่าายพิ่าใสระเป๋าพร้อมับออไปนอบ้าน สวนทาับพวหนุ่มๆ ที่เพิ่ลับมาาลาพอี
“อ้าว? ทุนไปไหนันมา?” อัมพรถาม
“ลาน่ะ” รพลอบ
“ายแล้ว พวเรา็ำลัะไปลาพอีเลย” วรรสาพู
“ไปทำอะไรล่ะ? สา?” พันธรถามึ้น
“ไปื้ออมาทำับ้าวินน่ะ อนนี้ทุนเริ่มเบื่ออาหารที่โรอาหารแล้ว”
“อ้อ อุหนุนุนิาพันธ์็ไ้นะ” พันธรเอ่ยึ้น “เธอ็ายับ้าวเหมือนัน”
ปิมแอบเหลือบมอวรรสา ็เห็นท่าทาเธอไม่พอในิหน่อย แ่เธอ็บอออมา
“สาทำให้ินเอ็ไ้ ไม่้อไปื้อเาให้เสียั์หรอ” วรรสาล่าว
“อ๋อ ถ้าอย่านั้น ็ไม่เป็นไร” พันธรอบยิ้มๆ เธอเอ็ยิ้มให้เาเ่นัน หลัาเินลาับอัมพร ทั้สอ็ไ้ปลามาสอัว เนื้อหมูสอี แล้ว็ผันิหน่อย
“น้อสาะทำอะไริน?” อัมพรถาม
“อืม...” เธอรุ่นิ “ปลาทอราพริไหม? สาทำเป็น อร่อยนะ”
“เออ ็ีสิ” อัมพรเห็นี้วย ทุนลับเ้าบ้าน แ่ทันในั้น็มีสัาเือนัึ้นมา เป็นสัาเือนว่า้าศึบุ ทุนที่เป็นพ่อ้าแม่้าไ้ยิน่า็ละทิ้ร้าน้าอัวเอแล้ว็รีบวิ่เ้าไปหลบที่ศูนย์หลบภัยทันที
วรรสารีบเอาอที่ื้อมาใสู่้เย็นแล้ว็ว้าอาวุธอัวเอึ้นมาพลาวิ่ออไปนอบ้าน พวหนุ่มๆ ็ประำที่ัวเออยู่แล้ว เธอามมาสมทบ้วย
“อย่าปล่อยให้มันทำลายวันะ” พันธรบอทุน “ทุนรู้ีใ่ไหม?”
ทุนพยัหน้า พร้อมรอรับารโมี เอราที่ไ้ยินสัาเือน็อยาะลุึ้นมา แ่็เ็บแผล
“ปัโธ่เว้ย!” เาสบถออมาอย่ารำาัวเอ “ทำอะไรไม่ไ้เลย”
ปราาับรีภพเรียมประำที่ ะที่พวพันธรหลบอยู่หลัระสอบทราย ทันในั้น ำแพอศูนย์หลบภัย็ถูบาสิ่บาอย่าที่ให่โโมีนพัทลายลมาหม ทุนใันมา เมื่อเห็นสภาพอศัรู มันเป็นเหมือนแมมุมนายัษ์สีม่ว ัวสูราวึสี่ั้น มีส่วนาให่ยาวและเ็มไป้วยหนามำนวนแปา ส่วนรลาลำัว็มีวามนุษย์นาให่โผล่ออมา
“เฮ้ย! นี่มันัวบ้าอะไรันเนี่ย?”
ทรัพย์สินพูออมา พวเาไม่เยเผิศัรูระับนี้มา่อน อสุรายัวนั้นย่ารายเ้ามาภายในเบ้านพัและเริ่มทำลายบ้านพันพั
“พวเรา! ยิ!” ทรัพย์สินสั่และยิระสุนออไป แ่เหมือนมันทำอะไรศัรูไม่ไ้เลย ทุนใมา ะที่สัว์ประหลานนี้ใ้า้าหนึ่อมันยบ้านทั้หลัึ้นลาอาาศ แล้วเวี้ยมาทาพวพันธร ทำเอาทุนพาันหลบัน้าละหวั่น
“เฮ้ย! ทำไีวะ?” ปิมถามึ้นมา แ่็ไม่มีใรอบไ้ สัว์ประหลานนั้น วาที่ำบัอพวเานทลายลหม พันธรสั่ให้ทุนถอย
“มีใรมีระเบิมือเหลือไหม?” ทวินนาร้อึ้น ัยวัน์รีบวิ่เ้าไปในบ้าน และหยิบระเบิมืออัวเอออมา แล้วโยนให้ทวินนา
ทวินนาใ้ฟันัสลัระเบิ แล้วเวี้ยออไป เิระเบิึ้น สัว์ประหลาล้มลไปนิหน่อย ่อนะฟื้นัวึ้น ระเบิทำอะไรมันไม่ไ้เลย
“ายห่าแล้ว!!” ทรัพย์สินะโน “นี่พวเอไอมีไอ้บ้านี่เป็นอาวุธ้วยเหรอ?”
สัว์ประหลาหน้าาเหมือนแมมุมยัษ์ย่า้าวเ้ามา พวนัรบพาันร่นถอย ปิมัสินใไม่ยิระสุนออไป เพราะรู้ว่าทำอะไรมันไม่ไ้
“เฮ้ย! ลอยิที่วารลามันสิ” รพลสั่ พันธรึเล็ปืนไปที่วารลาลำัวมัน แล้วลั่นระสุนไป ส่ผลให้วามันแออมาทันที น้ำสีเหลือูสปรหลั่ไหลออมา เสียอสุรายส่เสียรีร้อัลั่นอย่าเ็บปว
“ยิ!! ยิที่วาอมัน!!” รพลรูุ้อ่อนอมันแล้ว เาใ้ปืนอัวเอยิออไปนวามันทะลุ อสรุายนนั้นเหมือนมันยิ่โมโห มันใ้าอมันวาพวนัรบนระเ็นไปนำแพบ้าน
“แย่แล้ว เราะทำไี?” วนิาถามึ้นหลัาลุึ้นมาแล้ว “เราไม่เยเอสัว์ประหลาแบบนี้มา่อน”
“ืนปล่อยไว้ มันไ้ทำลายหมู่บ้านเราพัหมแน่!!” พันธรร้อ “ทำไี?”
แ่ในอนนั้นเอ ็มีเรื่อบินรบประมาห้าลำ ลอยผ่านเ้ามาเหนือน่านฟ้าหลุมหลบภัย แล้วัารใ้ระสุนยิไปที่ัวสัว์ประหลาทันที สัว์ประหลาถูระหน่ำยิาเรื่อบินรบนแนาาระเ็น แล้วมัน็ล้มลาย เลือสีำไหลนอพื้น าอมันสลายยุ่ยลไปับพื้นนหายไปหม
พวพันธรโผล่ออมาาที่หลบ่อน เรื่อบินรบแล่นลมาอหน้าอเลือสีำทั้หมห้าลำ ทหารอาาศที่บัับเรื่อบิน่าวิ่ลมา
“มีใรเป็นอะไรบ้า?” ฝ่ายทหารอาาศถามพวเ็ๆ “เอ้า! พวเธอเป็นเ็นี่ นึว่าทหารที่ยิอบโ้ ทำไมถึถือปืนล่ะ?”
“เรื่อมันยาวรับ” ปิมถามแล้ว็อบุ “อบุมานะรับที่่วย”
“เรามาาศูนย์หลบภัยทาภาะวันออ” ทหารอาาศบอ “ที่นี่็มีศูนย์หลบภัย้วยเหรอ?”
“รับ”
“แล้วใรปรอ ทหารเหรอ?” อีฝ่ายถามออมา พวพันธร็ไม่รู้ะอบอย่าไร
“เอ่อ พวเรานี่แหละรับที่ปรอ ุ้มรอพวาวบ้าน” พันธรพู
“ไม่น่า” ทหารอาาศูไม่เื่อ แล้ว็ุนอย่ายิ่ว่าทำไม เ็พวนี้ถึมีอาวุธสรามิมือ
“พวเธอไม่ปลอภัยหรอ”
“ทำไมรับ? หรือว่ามีสัว์ประหลาแบบนี้อีหลายน?” รพลถาม
“ใ่” ทหารอาาศยอมรับ “ู่ๆ ไอ้พวเอไอ็ส่สัว์ประหลามาทำลายสถานที่”
“เพราะแพ้เราบ่อยล่ะมั้?” ััยระิบับภัทร
“แ่ที่แน่ๆ พวเธอปป้อใรไม่ไ้หรอ ยัเ็อยู่นี่” ทหารอาาศูถูพวเา ทำเอาพันธรไม่พอในิหน่อย แ่็ไม่แสท่าทีอะไรออมา
“แล้วะทำยัไล่ะรับ?” เาถาม
“พวเรา้ออพยพผู้นทีนี่ไปที่ศูนย์หลบภัยอเรา” ทหารอาาศบอ “ศูนย์หลบภัยเราให่ แล้ว็มีอำลัทหารมามายที่นั่น”
“ุหมายถึสามเหล่าทัพเหรอ?” ปิมถาม
“ใ่ ทั้อทัพบ อทัพเรือ และอทัพอาาศ” ทหารอาาศพูึ้นมา “มีาวบ้านที่นี่ประมาี่น?”
“็เือบห้าร้อยนรับ” พันธรอบ
“อืม” ทหารอาาศพยัหน้า “ยัมีที่พอให้หลบ่อน พวเรา้อพาันอพยพออไป ไม่ั้นนที่นี่ายแน่ๆ”
“แล้วะอพยพยัไไหว? นั้ห้าร้อยน” ััยถาม
“เรามีรถอทหารเยอะ” ทหารอาาศบอ “อนนี้เราำลัไล่ล่าพวสัว์ประหลาพวนี้อยู่ แล้ว็่วยเหลือัน พาผู้นมาหลบที่ศูนย์หลบภัยเรา เพื่อันพวเอไอโมี”
“ั้นเราไปับพวเาเลยีว่า” ภัทรบอ “เมื่อี้็เห็นแล้วว่าสู้ไม่ไ้”
“อืม” พันธร็เห็น้วย “ั้น็ไปันเลย”
ความคิดเห็น