คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ก่อนวันสงคราม
อนที่ 54 – ่อนวันสราม
อี 2 วันถึารโมี
ธนารื่นแ่เ็โมเ้า สายาเาหันไปเห็นปิทิน่อนเป็นอันับแร พรุ่นี้แล้ว ที่ะถึเวลาออรบ
นภัสสรพยายามทำอาหารใหม่ามู่มือประอบอาหาร แ่ทำไ้ไม่ีเท่าไหร่ มื้อเ้าวันนี้ มี้มยำไ่ที่รสเปรี้ยวมา ปลาทอ ับไ่เียวหมูสับ เธอถือถาอาหารมาวาบนโ๊ะ และั้าวสวยมาสอาน
“โอ้โห ับ้าวเ้านี้เยอะั” ธนารที่แุ่นัเรียนเินลมาา้านบน นภัสสรเอื่น่อนเานานแล้ว แล้ว็อาบน้ำแปรฟัน สวมใสุ่นัเรียนเรียบร้อยแล้ว
“เออ สรอโทษนะ” เธอบอ “้มยำอาะเปรี้ยวไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอ” ธนารัน้ำ้มยำิน มันเปรี้ยวมาริๆ แ่เาไม่บอนภัสสร ลัวเธอเสียใ
“็อร่อยีออ” เาว่า นภัสสรไ้ยินแบบนั้น็แปลใ เธอิว่าเธอใส่น้ำมะนาวเยอะไปเสียอี
“พรุ่นี้แล้วสินะ” นภัสสรบอ “ที่เรา้อออรบ”
“ใ่” ธนารพู “สรเรียมพร้อมหรือยั?”
“พร้อม่ะ” เธอว่า
“พวผม็พร้อม” านนและอิศราปราัวึ้นมา ทำเอาธนารยินี
“ี” เาพู “เราะร่วมรบไป้วยัน”
พอิน้าวเสร็ ทั้สอ็ออาบ้าน แ่นภัสสรหยุธนารไว้่อน
“รโนไล่ออแล้วไม่ใ่หรือ?”
“เออ ริ้วย” ธนารเพิ่ะรู้ัว เามอุนัเรียน “ั้นสรไปนเียวละัน”
“ไ้ไ?” เธอว่าเา “รับสร้อไป้วยัน”
แ่ทันในั้นเอ มีสายลมพัผ่านทั้สอไป ธนารนึอย่าไรไม่รู้ เอาแว่นสวมูยมทูึ้นมาสวม
“เฮ้ย!”
เาใ เมื่อเห็นปอธรรมในสภาพเลือท่วมัวยืนอยู่ นภัสสรสสัยว่าเาใทำไม?
“มีอะไรเหรอ ร? ยมทูเหรอ?”
“ไม่ใ่” เาบอ “นายปอธรรม”
“หา?” นภัสสรหยิบแว่นึ้นมาสวม ็เห็นนายปอธรรมในสภาพเลือไปทั้ัว เธอรีร้อ
“ระวั”
ปอธรรมพูึ้น ทำเอาธนารไม่เ้าใ
“ระวัอะไร?”
“สรามวันพรุ่นี้ ระวั แผนะเสีย” ปอธรรมพูแล้ว็ระอัเลือออมา ่อนะหายัวไป ธนารหันไปมอนภัสสร
“แผนเสีย?” ธนารพู “หมายวามว่าไ?”
“เามาเือนเรา” นภัสสรบอ “หรือว่าทานรรู้แผนแล้ว”
“็รู้แล้วน่ะสิว่าเราเรียม่อสู้” ธนารพู “แล้วรู้อะไรอีมั่ไม่รู้?”
แล้ว็มีใรสันโทรเ้ามาทามือถือ เารับสาย
“สวัสีรับ”
“ธนารเหรอ? นี่น้าพิมพ์พรรนะ”
“มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“มี” พิมพ์พรรบอ “่วยเรียทุนมารวมัวันที่อนุสาวรีย์ัยไ้ไหม?”
“เอ๋?” ธนารสสัย แ่็บอ “ไ้รับไ้”
านั้น พิมพ์พรร็วาสายไป ธนาร่อสายถึนที่เหลือ ให้ไปที่อนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ รอรหน้าทาึ้นรถไฟฟ้า
ทุนมาันพร้อมหน้า ทุนแปลใว่าเรียพวเามาทำไมัน?
“อ๊ะ มารบละ” พิมพ์พรรว่า “ันมีเรื่อสำั้อบอ”
“เรื่ออะไรรับ?” รวีโรน์ถาม
“พวยมทูะึ้นานรมารุนี้ บริเวนี้ อนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ” พิมพ์พรรล่าว “วีรศัิ์มาบอัน้วยัวเอ”
เธอเล่าเรื่อที่เิึ้นเมื่อวานทั้หมให้ฟั พอทุนไ้ฟั็พาันโรธแ้น
“เป็นฝีมือพวมันริๆ ้วย” ยยุทธระทืบเท้า “ที่ว่ารถลอยไ้...”
“พรุ่นี้ เวลาหโมเย็น พวมันะบุึ้นมา ทำลายอนุสาวรีย์่อนเป็นอันับแร่อนะระายไปทั่วรุเทพฯ” พิมพ์พรรล่าว “เรา้อสัให้ไ้”
“ั่ว้าริๆ” อรปรียาล่าว “แล้วแผนเิมว่าไนะ?”
“พวที่หัหลันายวีรศัิ์ะใส่รายมทูสีแไว้ที่อเสื้อ” ธนารล่าว “ส่วนพวที่ไม่ิือพววีรศัิ์ เราแยันูรนี้”
“พวอเราือพวที่มีสัลัษ์ยมทูสินะ” นภัสสรล่าว “ส่วนพวที่ไม่ใส่ ือพววีรศัิ์”
“อืม ะแยไ้่ายๆ” ธนารบอ “ะไ้รู้ว่าเป็นพวเียวัน”
“แล้วพวัน้อไปประำามสถานที่่าๆ ใ่ไหม?” ไพรัน์ถาม ธนารพยัหน้า
“ามแผนเิม” ธนารถอนหายใ “หวัว่าไม่มีอะไรผิพลานะ”
ทุนพยัหน้าให้ัน สุนทรพน์ที่โเรียนมา้วย็พยัหน้าอย่าเื่อมั่น
พอทุนลับไป สุนทรพน์็วนนภัสสรับธนารไปสยาม
“นายะโเรียนเหรอ?” ธนารถาม
“โรเรียนที่มีแ่พวี่เ่าแบบนั้น ันไม่เรียนหรอ” เาล่าวแทนอย่าโมโห “ไปหา้าวินันีว่า”
้วยเหุนี้ ทั้หมึนั่รถไฟฟ้าไปสยาม ธนารไม่่อยไ้มา ส่วนนภัสสรับสุนทรพน์มาเป็นประำ
“ร้านไหนีล่ะ?” นภัสสรถาม
“เอาฟูิละัน ถูๆ” สุนทรพน์เลือ และทั้หม็เ้าไปในห้า เ้าไปในร้านอาหารี่ปุ่น
เมื่อทั้สามนั่ลและสั่อาหารแล้ว สุนทรพน์็ถามึ้น
“พวนายพร้อมไหม?”
“พร้อม” นภัสสรบอ “แ่ว่า...”
“ทำไมเหรอ?” สุนทรพน์ถามอย่าสนใ
“เมื่อเ้า” ธนารเล่าแทน “มีวิาาุมนรมาเือนว่าแผน อาะ ‘ผิพลา’”
“วิาาุมนร?” สุนทรพน์ถาม “ใร?”
“รุ่นพี่ที่เยอบันน่ะ แ่เาถูวีรศัิ์่าาย” นภัสสรเล่าให้ฟั “เามาเือนแล้ว็หายไป”
“แผนผิพลา?” สุนทรพน์น “ะผิพลาไ้ไ ็เราวาแผนมาีนานี้?”
“ไม่รู้สิ” ธนารว่า “แ่พรุ่นี้ เวลหโมเย็น ทุอย่าะ...”
ธนารหยุพู เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ทั้สามเริ่มลมือินอาหาร
“ล ัน นาย สร ะไปหาหัวใไอ้วีรศัิ์นะ” สุนทรพน์ว่าเสียเบาๆ
“ใ่” ธนารบอ “ส่วนพวนอื่นๆ ะป้อันามสถานที่่าๆ”
“นี่ัน็ยัไม่รู้เลยนะเนี่ยว่า่าวเรื่อเราโมีหลุไปไ้ไ?” เาบอ “ในหมู่พวเราไม่มีใรบอหรอ แล้วพวยมทูรู้ไ้ไ?”
“ัน็ไม่รู้” ธนารอบ “ถ้ายมทูอ่านในออ เราวยแน่ๆ”
“ใ่ วยแน่” เาเห็น้วย “แ่ท่าทาะไม่นะ เพราะถ้าอ่านใออ ป่านนี้ำัเราไปเรียบร้อยแล้ว”
“ใ่” นภัสสรเห็น้วย
“พวเธอ็ิว่าเป็นยมทูเหมือนันเหรอ?”
ทั้สามหันไป ็พบายหนุ่มนหนึ่ในุทำาน หันมาถาม
“เอ่อ” ธนารไม่รู้ะอบอย่าไร
“ไม่้อลัว ันไม่ละลาบละล้วหรอ” เาบอ “เธอเป็นนใน่าวใ่ไหม?”
ธนารใ ไม่ิว่าเาะรู้
“มีนบอว่าอุบัิเหุที่เิึ้นแห่หนึ่เป็นฝีมือ ‘ยมทู’” เาล่าว “มันเี่ยว้อับเธอใ่ไหม?”
“ไม่มีอะไรหรอรับ เ้าใผิมาว่า” สุนทรพน์ับท แ่อีฝ่ายไม่ยอม
“ยมทูเป็นนทำเรื่อที่เิึ้นใ่ไหม?”
ธนารหยุิน้าว แล้ว็บอ
“ใ่รับ ยมทูเป็นนทำ”
“ร!” นภัสสรร้อ “ทำไมไปบอวามริล่ะ?”
“เผื่อุ้อระวั” ธนารหันมาบอเธอ “พรุ่นี้ ะเป็นวันประาศสราม ถ้าเป็นไปไ้ ผมอยาใหุ้อยู่แ่ในบ้าน ไม่้อทำอะไร ปิประูให้สนิท ั้แ่เวลาหโมเย็นเป็น้นไป”
“เฮ้ย ไอ้ร ไปบอทำไม?” สุนทรพน์ถาม
“มันำเป็นนะ” ธนารล่าว “ให้นอื่นรู้็ีเหมือนัน เาะไ้บอนอื่นๆ ว่า ‘อย่าออาบ้าน’”
“ันเ้าใล่ะ” ายหนุ่มทีู่เหมือนทำานในออฟฟิสเอ่ย “อบุมา พรุ่นี้ันะอยู่บ้าน”
“ีแล้วรับ” ธนารบอ “ถ้าเป็นไปไ้ บอเพื่อนร่วมาน้วย็ะี”
“ไม่มีใรเื่อหรอ” ายนนั้นว่า “แ่็อบในะที่เือน”
“เราออไปีว่า” สุนทรพน์เรียบริรมาเ็บเิน ท่าทาไม่พอใ ไม่นานบริร็มาเ็บเิน พวเา่ายเินไป
“นี่” พอออมาาร้าน สุนทรพน์็ล่าวโทษธนารทันที “ไปบอเาทำไม?”
“อย่าน้อย ็ะมีเาที่ปลอภัย” ธนารว่าอย่าใเย็น “เรา้อรัษานให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้”
“ันเ้าใ แ่ไม่ลัวนะแื่นเหรอ?” สุนทรพน์ถาม
“ไม่มีใรเื่อเรื่อนี้หรอ ู่ๆ มีนมาบอันว่ายมทูะมาพรุ่นี้ ัน็ไม่เื่อ” ธนารว่า
ทั้นภัสสรและสุนทรพน์่าหุบปา ธนารเินนำพวเาไปึ้นรถไฟฟ้า ลับไปที่อนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ
“เอันพรุ่นี้ หโมเย็น” สุนทรพน์โบมือลาทั้สอ่อนะเินบันไลไป ธนารหันมามอนภัสสร
“รื่นเ้นั”
“สร็ื่นเ้น” เธอบอ “รว่าเราะนะไหม?”
“ไม่รู้สิ ทาเรามีำลัน้อยว่ามา” เาว่า “้อพึ่พาพวหัหลัแล้ว”
“เฮ้อ!” เธอถอนหายใ “เราลับบ้านันไหม?”
“็ี” ธนารบอ ่อนะพานภัสสรเินลบันไ ไปนั่รถประำทา
ฝ่ายรวีโรน์ เาหามือลอใหม่ไ้แล้ว หลัาประาศไปในอินเทอร์เน็ เารีบโทรบอเพื่อน
“เออ อบุมา ิวเียพอีเลย” เพื่อนเาบอ “ั้นพรุ่นี้ หโมเย็น เอันที่ประว”
รวีโรน์นิ่อึ้ไป เวลาหโมเย็น เป็นเวลาที่วามเลวร้ายะบัเิ ไม่มีารประวอะไรทั้นั้น
“อืม ะไป” เารับปาไปแล้ว็ถอนหายใ พอีพ่อเาินเ้ามาพอี
“หโมเย็น พรุ่นี้ ทำไมเหรอ?”
“อ๋อ เป็นเวลาที่พวยมทูะึ้นมาบนโลมนุษย์น่ะรับ” เาอธิบาย
“พ่อเป็นห่วแั” พ่อเาพู “แล้วเรื่อประวนรีล่ะ?”
“ไม่มีล่ะรับ” รวีโรน์บอ “วันพรุ่นี้.... ทุอย่าะ”
“พ่อเ้าใ” พ่อเาเินมาโอบไหล่ลูัวเอ “ยัไ็สู้สุัวนะ พ่อะปิประูบ้านให้สนิท”
“รับ พ่ออย่าออาบ้านมาเลย” รวีโรน์ว่า “อันราย”
“ไม่เป็นไรหรอรับ ุพ่อ” ธนาปราายึ้น “ผมะูแลุรวีโรน์เอ”
“อืม ไ้ยินแบบนี้่อยใื้น” พ่อเาบอธนา “ฝาลูัน้วยนะ”
แล้วพ่อเา็เินออาห้อไป รวีโรน์เปิโทรทัศน์ู่าว ปราว่า่าวำลัรายานเรื่อที่เิึ้นเมื่อวาน
“ไอ้พวยมทู” เาล่าว “ให้อภัยไม่ไ้แล้ว”
เาปิโทรทัศน์ แล้ว็หันไปสนใี้าร์่อับารแ่เพล ถึแม้ะรู้ีว่าวันพรุ่นี้ะไม่มีารประวอะไรทั้สิ้น
“นี่ นายธนา” รวีโรน์ถามึ้น “พรุ่นี้เรียมพร้อมนะ”
“พร้อมมาแ่เิแล้ว” ธนาบอยิ้มๆ แล้วทั้สอ็ับมือัน
ธนารลับมาบ้าน นั่ลบนโฟา พลาีระาษสมุออมา แล้วเียนแผนที่ที่ยมทูะไปโมี
“เราะแบ่นัล่าไปามสถานที่่าๆ ใ่ไหม?” นภัสสรถาม
“อือ” เาพยัหน้า “ให้อยู่ันที่ละสอน ะพอันไ้หรือเปล่า็ไม่รู้?”
“วันนั้น ยมทูะระายไปทั่วรุเทพฯ” นภัสสรล่าว “เราะ.... มีทาป้อันไ้ไหม?”
“้อพึ่พวที่หัหลัวีรศัิ์แล้วล่ะ” ธนารว่า “อทัพเราถึะมีน้อย แ่เรา็มีลยุทธ์นะ”
“พวหัหลัมีประมาี่น?” เธอถาม
“ราวๆ ห้าสิบนไ้” เาอบ
“แล้ว.... พววีรศัิ์ล่ะ?” เธอถามอย่าไม่่อยมั่นใ
“ประมาห้าร้อยน” ธนารอบอย่าหนัใ
“ว่าไนะ?” เธอทรุัวลนั่ “แล้วเราะไปนะไ้ไ?”
“บอแล้วไ เรามีลยุทธ์” ธนารยิบาให้นภัสสร “อยูเถอะ”
นภัสสรไม่ิเลยว่าฝ่ายนะนะ พวอเธอมีไม่ถึร้อยน ะไปสู้อะไรับพวยมทูอีห้าร้อยนไ้ ถึแม้ะมีแผน็เถอะ
“สรไม่้อห่วหรอ” ธนารล่าว “หาเิอะไรึ้น รับานนะปป้อสรเอ”
“อบุนะะ” เธอบอ “สรไปทำมื้อเที่ยีว่า”
แล้วเธอ็เ้ารัวไป ธนารเินึ้นไปอาบน้ำ แล้ว็เปลี่ยนุเป็นุลำลอ พอลมา อาหาร็เสร็พอี
ฝ่ายพิมพ์พรรที่อาศัยอยู่บ้านยยุทธ ภรรยาอเาออไปทำาน และัวเา็ออไปทำาน้วย ลู็ไปเรียน เธอเลยอยู่นเียว ไม่สิ อยู่ับลือพับไมพร่าหา
“พรุ่นี้แล้วสินะ” เธอถอนหายใ ่อนะหันไปหาลือพ
“ุับุยยุทธะประำที่ไหนะ?”
ลือพอบออไป
“อืม ีเหมือนัน” พิมพ์พรร็เห็น้วย “ที่นั่นนเยอะ ยมทู้อเล็นแถวนั้นแน่ๆ”
“ใ่รับ” ลือพอบยิ้มๆ “แหม แ่ผมอยาอยู่ใลุ้ั ไม่อยาแยันไปเลย”
พิมพ์พรรหน้าแึ้นมา ไมพรปราัวึ้น
“แหม หวานันัเลย” เธอพู
“ไมพร!” ลือพหันไปุน้อสาว ไมพรทำท่าทะเล้น ยิ้มๆ แล้ว็หายัวไป
“ัน้อู่ับุไพรัน์ใ่ไหมะ?” เธอถาม
“ใ่รับ”
“ันเริ่มไม่มั่นใฝีมือัวเอแล้วสิ” เธอถอนหายใ “วันพรุ่นี้ะทำไ้หรือเปล่า็ไม่รู้?”
“โธ่ ้อทำไ้สิรับ” ลือพปลอบใ “ุปามีเ่ะาย”
“เหรอะ?” เธอถามลับ “อาะใ่็ไ้”
“เอ๊ะ? ุุยับใรหรือะ?”
พิมพ์พรรใ ภรรยาอยยุทธลับมาที่บ้านั้แ่อนไหนไม่รู้
“เอ่อ” เธอรีบหาทาแ้ัว “พูนเียวน่ะ่ะ พูนเียว”
“อ๋อ” ภรรยายยุทธไม่ัถามอะไร่อ ทำเอาเธอโล่ใ
“เือบไปแล้วสิ” เธอหันไปหาลือพ ลือพ็ยิ้มรับ
ไพรัน์ลับไปทำาน ปราว่าวันนีุ้เอื้อไม่มา ะหวาลัวเา
“สมน้ำหน้า” ทวีศัิ์ล่าวอย่าสะใ “ไอ้พวอบนินทา มันน่าัารให้หม”
“พอเถอะน่า” ไพรัน์บอ “แ่นี้็เินไปแล้ว”
“แุ่็พอในี่รับ”
“ใ่ ผมพอใ” ไพรัน์พู “อบุมาที่่วยแล้”
“ฮ่าๆๆ” ทวีศัิ์หัวเราะเสียั พอีนารินเินมาพอี
“อ้าว ทำไมุเอื้อวันนี้ไม่มาล่ะ?” เธอถาม
“อาะป่วยมั้รับ” ไพรัน์โหออไป
“อืม ีแล้ว นพรร์นั้น” นารินยิ้ม “ไปิน้าวเที่ย้วยันไหมะ? เี๋ยวันเลี้ย”
“ไ้รับ” ไพรัน์อบรับทันที ทำเอานารินน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะรับ?”
“็ปิุะปิเสธน่ะสิ” เธอบอยิ้มๆ “แสว่ามีอะไรีๆ แน่เลย”
ไพรัน์นึเป็นห่วนาริน วันพรุ่นี้เป็นวันสราม เาไม่อยาให้เธอ้ออยู่ในอันราย
“ุนาริน” ไพรัน์ัสินใบอออไป “ผมะบออะไรบาอย่า”
“อะไระ?”
“วันพรุ่นี้ เวลาหโมเย็น ะมียมทูึ้นมาานร และไล่่ามนุษย์ทุน”
“ว่าไนะะ?” เธอไ้ยินไม่ั
“ผมบอว่า พรุ่นี้ อนหโมเย็น ะมีสรามเิึ้น ยมทูะึ้นมายัโลมนุษย์ แล้ว่าทุๆ น”
“ันยัไม่่อยเ้าใ” นารินบอ
“ามที่ผมบอแหละรับ” ไพรัน์ว่า “ุ้ออยู่ับบ้านนะ ห้ามออาบ้านเ็า”
“ุพูอะไร? ันไม่รู้เรื่อ” นารินถามอีที ไพรัน์ทำสัาให้ทวีศัิ์ปราัว แล้วทวีศัิ์็ปราัว่อหน้าเธอ ทำเอาเธอในล้มไปเลย
“นี่มันอะไรันเนี่ย?” นารินถามอย่าใ “ุเป็นใร?”
“ผมเป็นอาวุธใหุ้ไพรัน์รับ” ทวีศัิ์อธิบาย “ุไพรัน์ะร่วมมือรบับอสรามพรุ่นี้”
“หมายวามว่า....” นารินพอะเ้าใบาอย่าแล้ว “พวยมทูะบุึ้นมาพรุ่นี้หรือะ?”
“รับ ผมเป็นห่วุ ไม่อยาใหุ้ออนอบ้านเลย”
“แล้วุ้อล่ายมทูหรือะ?”
เาพยัหน้า
“ให้ันร่วม้วยสิ” เธออร้อ
“ไม่เ็ารับ อันราย” ไพรัน์รีบบอ “หาุเป็นอะไร ผมะไม่ให้อภัยัวเอเลย”
ไพรัน์ใที่นเอพูแบบนั้นออมา นารินไ้ยิน็หน้าเปลี่ยนเป็นสีมพู
“็ไ้่ะ” เธอบอ “พรุ่นี้ันะไม่มาทำาน”
ไพรัน์ไ้ยินเธอพู็โล่อ
“ีแล้วรับ”
ความคิดเห็น