คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : โค่นล้ม
อนที่ 53 – โ่นล้ม
วันที่ 19
พอถึเวลาเือบีสามรึ่ ปิม็ปลุพันธรให้ื่นึ้น พันธรลืมาื่นึ้นมาแล้ว็ลุึ้นาพื้นทันที วันนี้พวเามีภาริให่หลวที่ะโ่นอำนาพวทหาร
เาเินไปหยิบมีอพ่อและเอาเสียบใส่าเยีนส์ ปิม็ถือวานเอาไว้ แ่ละนเอามีทำรัวบ้า็เอาไม้ท่อนให่มาเป็นอาวุธป้อันัว
“ทุน พร้อมนะ?” พันธรเอ่ยับอีสิบเ้าน ทุนพยัหน้า
“แล้วไหน นายัาิล่ะ?” ัยวัน์ถาม
“อยู่นี่” ัาิเปิประูเ้ามา ในมือหอนาให่อยู่ เป็นหอที่เาไว้ใ้ฝึ้อมารสู้รบนั่นเอ
“โอเ ถึเวลาล่ะ” ปราาบอับทุน “เราลอบเ้าไปเถอะ”
แล้วนัรบยี่สิบนับอีหนึ่น ็ออาบ้าน ไปยัอาารอพวทหาร แ่พอมาถึ พันธรสั่ให้ทุนหยุเิน เพราะเาเห็นทหารเฝ้าหน้าประูอยู่สอนาย
“ะัารยัไีล่ะ?” พุทธาถาม
“มีทาเียว ้อทำให้สลบเท่านั้น” ัาิบอ “ันลุยเอ”
“เี๋ยว...” พันธระเรียแ่เาไม่ฟั ัาิยืมไม้หน้าสามานในลุ่มและวาหอเอาไว้ ่อนะย่อๆ เ้าไปใล้ๆ ทหารสอนนั่น เาัารเอาไม้ทุบศีรษะทหารนหนึ่่อนนสลบ อีนไ้ยินเสียเลยหันมาเห็นเา
“เฮ้ย! พว...”
พูไ้เท่านั้น็ถูฟาที่ศีรษะนสลบไปอีนาย ัาิวัมือเรีย “ปลอภัยแล้ว”
นัรบทั้ยี่สิบนเินเ้าไปในเอาารที่มีไฟส่อสว่าเล็น้อย ในอนนั้นเอ ปราา็บอึ้นมา
“ันะไปหลอล่อนที่หน้าลัแสเอ” เาบอ “ให้มันวิ่ามันมา ทุน็เ้าไปในลัแสเลยนะ”
“โอเ” พันธรว่า ทั้หมเริ่มทำามแผน ปราาถือมีทำรัวเอาไว้ และเินไปยัหน้าลัแส มีทหารเฝ้าอยู่แ่นเียว และเมื่อนายทหารเห็นเาเ้า
“เฮ้ย! ผู้บุรุ”
นายทหาระโนแล้ววิ่ามปราาออไปทันที ปราา็วิ่หลบ ในอนนั้นเอ ทา็โล่ พันธรพุ่ไปที่ประูลัแส แ่ปราว่ามันล็อ
“เฮ้ย ล็อว่ะ”
“ไม่เป็นไร” ปิมอทาานอื่นแล้วใุ้แผีส่วนัว สะเาะุแนประูเปิออในที่สุ ทุนรีบวิ่ไปหยิบอาวุธอนออมา พร้อมับระเบิมือ้วย
“อ้าว? ุาิ ุไม่เอาปืนเหรอ?” พันธรถาม เมื่อเห็นัาิไม่หยิบปืนสัระบอ
“ันมั่นใหอนี่มาว่าปืน” เาบอ แล้วทุน็ออาลัแส โยไม่ลืมที่ะปิประูเอาไว้้วย
“ไอ้พวทหารมัน้อพปืนิัวแน่ๆ” ปิมาเา “เราะับพวมันเ้าุ”
ทุนทำามแผนทันที บุเ้าไปในอาาร ปิมัารสะเาะุแให้ประูเปิออ นัรบทั้หมเ้าไป้านในนั้น ่าเินแมวิ่อย่าเบาๆ ทุนิว่าอนนี้พวทหารอยู่ที่โรนอน หนทาเปิแล้ว ถ้าพวเาใ้อาวุธ่มู่ พวทหาร้อสู้ไม่ไ้แน่ๆ
ปิมถือปืนล ย่อเ้าไปในโรนอนที่เยรวสอบมาแล้ว พบทหารนอนหลับอยู่มามาย ะที่เาำลัะ้าวเิน่อไป ็เิสัาเือนึ้น ทหารนที่ไล่ปราาไป ลับมาที่อาารแล้วส่สัาเือนให้ทหารทุนรู้ว่ามีนบุรุเ้ามา
แผนอพวเาผิาไป บรราทหารื่นึ้นมาทันทีและเปิไฟสว่า พอพวทหารเห็นพวนัรบ็ับปืนที่สออยู่ใ้หมอนัวเอ และลั่นไทันที พวปิมพาันวิ่ออไปเพื่อหลบระสุน พวเาวิ่ไปั้หลัที่มุมำแพ พวทหารวิ่ออมาาโรนอนเพื่อมาามหาพวเา
พันธรที่ถือปืนพอเาเอ ะออไปปราัว แ่ปิมห้ามไว้
“ไ้ไ? นเียวเี๋ยว็ถูยิหรอ”
พันธรพยัหน้า พวทหารในุนอนเินย่อเ้ามาใล้มุมำแพที่ทุนำลัหลบอยู่
“อยู่ไหน? พวเ็ๆ?” นายทหารนหนึ่ล่าวเสียเยือเย็น “ออมาเถอะ ันไม่ทำอะไรหรอ”
เาเ้ามาใล้ที่หลบ่อนอพวเ็ๆ แล้ว นายทหารถือปืนพเอาไว้ พอมาถึมุมำแพ ็ปราัวทันที พันธรัารใ้มีอพ่อ เือนาทหารนนั้นนเลือสา นายทหารร้อโวยวายอย่าเ็บปว พวเารีบลุึ้นหนีไป
“ไอ้พวเ็เวร!!” ทหารนที่ถูเือนาล่าวอย่าโรธแ้น “ลับมานะ!!”
พวเ็ๆ ทั้ยี่สิบน วิ่เ้าไปในห้อทำานนาให่ และ่าหลบ่อนามหลัโ๊ะ ปราาที่ามมาสมทบหลัาวิ่ล่อออไปและรีภพใ้ปืนสไนเปอร์อัวเอ ทำัวเป็นพลุ่มยิ้านหลัโ๊ะเรียมพร้อม ะที่ทหารพาันบุเ้ามา
“ันไม่ไ้อยา่านเลย...” ปราาล่าว ่อนะเล็ไปที่มืออทหารแล้ว็ยิ ระสุนปืนเียมือทหารนเลือสาระเ็น ปืนหลุามือ
รีภพและปราาไล่ยิไปที่มืออพวทหารที่ถือปืนอยู่ ปืนระเ็นไปทาอื่น พวทหารที่บาเ็บที่มือะามไปเ็บ แ่ปิมและนอื่นๆ ็ปราัวึ้น
“หยุอยู่แ่นั้นแหละ” ปิมถือปืนลเล็มาที่พวทหารที่ไร้อาวุธในมือ “พวแแพ้แล้ว”
พวทหารมอพวปิมอย่าโรธแ้น ทันในั้น ทหารนหนึ่ที่มีอาวุธปืนพ็ยิมาทาปิม แ่พันธรเ้ามาวา ระสุนเลยเียแน้ายเาไปนเป็นแผล
“ไอ้พัน!” ปิมร้อ “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่้อสน ัารให้หม!!” พันธรุมบาแผลัวเอ ปิมหันปืนลไปทาทหารเหล่านั้น อีฝ่าย็เล็ปืนมาทาเาเ่นัน
“วาอาวุธะ” ปิมบอ “ผมมีปืนล รายิพวุไ้ทุเมื่อ”
ฝ่ายทหารยมือยอมแพ้ ปิมี้ปืนลไปที่ทหารนที่ถือปืนพที่ะยิเา
“วาปืนล!” ปิมสั่ นอื่นๆ ็ยืนึ้นและเล็อาวุธอนเอมาใส่พวทหาร ฝ่ายปราา เาไม่ไว้ใพวทหาร ำลัเล็ปืนไปที่มืออทหารนที่ถือปืนพ
“บอให้เอาปืนลไ!!!” ปิมวา “หรืออยาินระสุนปืนล หา!?”
นายทหารนนั้นเลยเอาปืนล ปิมสั่อี
“เะปืนเหล่านั้น มาให้ัน”
พวทหารทำาม เะปืนพอัวเอให้เ้ามาใล้พวปิม โสรยาและัยวัน์รีบ้มลเ็บปืนอทหารทันที
แ่อนที่พวเาิว่าะนะแล้ว พวเาาาร์ผิ มีทหารอีพวหนึ่ิอาวุธร้ายแรที่เอามาาลัแสมา ปิมเห็นันั้น ึบอให้ทุนหลบใ้โ๊ะ
ทหารพวที่มาใหม่สาระสุนปืนลใส่พวเา เิเสียปืนลั่นัสนั่น อัมพรรีร้อออมาอย่าใลัว ระสุนเาะเ้าที่โ๊ะที่พวนัรบหลบอยู่
ทหารนหนึ่ถอสัระเบิมือ แล้วเวี้ยมาทาพวเา เมื่อพันธรเห็นระเบิลบนพื้น
“พวเรา!! ระวั! ระเบิ!!”
ทุนรีบย้ายำแหน่โย่วน แ่ละนวิ่ออาที่อัวเอและระโหลบให้ไลที่สุ ระเบิเิระเบิึ้นอย่ารุนแร นแทบทำทั้ห้อทำานพั
พวทหารสาระสุนใส่พวเาที่หลบอยู่หลัโ๊ะ พันธรัฟันอย่าเ็บแผล แล้วเล็ปืนยิลับไปบ้า พวทหารพอเห็นพวเาไม่โมีลับมา ็รีบวิ่เามาหาทันที
“พวเรา หนี่อน!! เร็ว” พันธรบอทุน นายัาิยืนึ้น แล้วเวี้ยหอนปัหน้าอทหารนหนึ่นเสียีวิ พันธรถามเาว่าะเอาอาวุธหรือไม่? เามีปืนสอระบอ
“เอา็ี” ัาิอบ พันธรเลยโยนปืนระบอหนึ่ให้
ัาิยืนึ้นแล้วัารสัหารทหารไปอีสอน เอรามอเห็น็ประทับใอย่ายิ่ที่นนนี้ล้า่านเหมือนเา เอรายืนมั่แล้วยิปืนลูอใส่ทหารบริเวหน้าอ นล้มลเสียีวิ
“เอ! อย่ายิ!!” รพลเือน “เราไม่ไ้มาเพื่อ่านะเว้ย!!!”
“มันยัะ่าเราไ้เลย ทำไมเราะ่ามันไม่ไ้!?” เอราะโน แล้ว็้มหลบระสุนที่ยิมาใ้โ๊ะ
“แอยาเป็นารหรือไวะ!?” รพลบอเพื่อน “เรา้อับเป็น!”
เอราเอาระสุนปืนลูอใส่ปืนอัวเอ ะที่พวทหารบุเ้ามาอี เายืนึ้นแล้วเล็ลูอใส่นายทหาร่อนะลั่นไ
“ไอ้เอ!! พอไ้แล้ว!!” รพลร้อ
“ไม่ ันะ่า!!” เอราะโน้อ แล้วยิระสุนลูปรายใส่ทหารนล้มลเสียีวิ แ่ระสุนนัหนึ่็ถูยิออมา และเาะเ้าที่ท้ออเอรา เอรารู้สึอึ้ไปสามวินาที ่อนที่วามเ็บปวะแล่นปลาบเ้ามา
เาเอามือุมท้อที่เลือไหล รพลหันมาเห็น็ใ
“ไอ้เอ! เลือ!”
“เออ รู้แล้ว” เอราุมบาแผลที่ท้อ เหื่อไหลเ็มหน้า “แ่ันยัพอวิ่ไ้อยู่ ไม่้อห่ว”
รพลรีบพาเพื่อนออไปาระสุน ะนั้นนอื่นๆ ็ออันไปหมแล้ว รพลพยุเพื่อนที่ถูยิ เินออไปอย่าเื่อ้า นทหารามมาทัน
“ปัโธ่เว้ย!!” รพลสบถออมาและยิสวนลับไป พวทหารพาันหลบและยิอบโ้ รพลัสินใ เอาเพื่อนี่อัวเอแล้วพยายามวิ่ออไป
อนนี้ผิแผนไปแล้ว พวทหารระายำลัันไล่ล่าพวนัรบทั้ยี่สิบน พวนัรบ็หนีแแยไปามที่่าๆ พวเาะทำอย่าไรถึะับทหารทั้หมไ้?
พันธรวิ่มาับปิมและััย นอื่นๆ หายไปไหนไม่รู้ มีทหารนหนึ่วิ่ามเามา ปิมะใ้ปืนเล็
“ไม่นะ เราะ่าไม่ไ้!!” พันธรรีบบอ “เรา้อทำามแผนเราสิ ับพวมันเ้าุ เราะ่าพวเาไม่ไ้”
“่าหรือถู่า ็เลือเอาละัน!” ปิมบอเพื่อน พันธรมือสั่น เาไม่อยา่าสัหารใรอีแล้ว
“แ่...”
แล้วปิม็นึแผนไ้ เาวิ่ไปยัุที่ใ้สำหรับันร้าย พันธรและััยวิ่ามไป
“เฮ้ย ะทำอะไรวะ!?” พันธระโนถาม
“เบาๆ!!” ปิมระิบแผนให้พันธรฟั พอเาฟั็เ้าใ
ทหารสามนายามมา เห็นปิมอยู่ในห้อัที่ประูลูรยัเปิอยู่ พวเา็วิ่มาปิประูลูร ัปิมไว้ทันที
แ่แล้ว พันธร็ใ้ปืน่มู่ทหารทั้สามาทา้านหลั ััย็้วย
“ปล่อยเพื่อนันเี๋ยวนี้ แล้วเ้าไปอยู่ในห้อัแทน”
พันธรพยายามอย่ายิ่ไม่ให้มือสั่น อนาอปิมึ้นอยู่ับเา เาะพลาไม่ไ้ พวทหารพาันยมือยอมแพ้ แ่แล้ว็หันมาอย่ารวเร็ว และแย่ปืนามือพันธรไป ััยะยิ แ่็ถู่อยหน้าและถูแย่ปืนไปเหมือนัน
“เฮ้ย!” ปิมร้อ เมื่อเห็นเพื่อนอัวเอพลาพลั้ถูยึปืนไป พันธรับััยถูับลให้นัุ่เ่า นายทหารเล็ปืน่อที่มับพวเา
“หาเรื่อนไ้ ายะเถอะ ไอ้พวเ็เวร!!”
พันธรหลับา ััยหวาลัวอย่าหนั ทหาระลั่นไปืนอยู่แล้ว แ่พุทธาวิ่เ้ามาในห้อัและยิระสุนใส่ทหารเหล่านั้นนบาเ็บ เธอ้าวเ้ามาและหยิบอาวุธอพวทหารออไป เธอมอเห็นปิมอยู่ในห้อั
“เอาเพื่อนันออมา แล้วแไปอยู่ในห้อัแทน!” พุทธาวาใส่พวทหาร พวทหารทำท่ายอมแพ้ แล้ว็เปิลูร เาเินเ้าไปใล้ปิม แล้วทันในั้น ็ริบปืนามือปิมทันที ปิมใมา ไม่ทันั้ัว เาถูทหารล็ออและเอาปืน่อมับ
“ถ้าไม่อยาให้เพื่อนแาย วาปืนลเี๋ยวนี้!” นายทหารสั่ หายใหอบ พุทธาำ้อวาอาวุธล
“เะปืนอแและอพวันมาให้ัน” นายทหารสั่อี พุทธาทำาม เะปืนพอเธอไปให้พวทหาร ทหารเ็บไ้ และเล็ไปที่ทุน
“ไม่น่าหาเรื่อเลย” นายทหารล่าวเสียเยือเย็น “ทำัวเอแท้ๆ”
พุทธาัฟันอย่าโมโห ะที่นายทหารเล็ปืนมาทาเธอ
“น่าเสียายวามสวยนะสาวน้อย” เาพู “แ่ายะเถอะ!”
นายทหารลั่นไใส่แ่ไม่โนพุทธา เธอไ้ัหวะพอี เอามีทำรัวเวี้ยไปนปัที่ลามืออนายทหารนนั้นนปืนหลุามือ นายทหารอีนใ ปิมเอาศอแทท้ออเานอีฝ่ายัวออย่าเ็บปว ปิมิปืนมาไ้ เาำลััสินใว่าะยิทิ้ีหรือไม่?
ฝ่ายทหารทั้สอนมอปิมที่เอาปืน้อเา ปิมไม่ล้าสัหารน ถึแม้ะสัหารพวเอไอมามา แ่นี่ือมนุษย์ธรรมา ถ้าเาทำ เา็ะลายเป็นาร
“เป็นอะไรไปล่ะ?” นายทหารถามพลาุมบาแผลอัวเอ “ี้ลาเินว่าะเอาีวินเหรอ?”
ปิมถลึามอทหารนนั้น พันธรับััย้อมอูสถานาร์ ไม่รู้ว่าเพื่อนะัสินใทำอะไร?
“ถ้าำเป็น้อ่า....” ปิมบอ “็้อ่าล่ะ”
พันธรไ้ยิน็ใ เาร้อห้ามเพื่อน “ไอ้ม อย่า่าใรเลย! แะเป็น....”
โรม!
เิเสียัึ้นมา แล้วประู็เปิออ บรราทหารหลายสิบนายพรวพราเ้ามา้านใน พร้อมับพวภัทรที่เล็อาวุธปืนมาที่พวเา ทุนในห้อใ
“ไป! ไปเ้าห้อัะ!!” ภัทรล่าวอย่าเหน็เหนื่อย พอเห็นปิมอยู่ในห้อั็ร้อ “ไอ้ม! ออมาเร็ว”
ปิมเลยเินออมา บรราทหารหมทั้อาารว่าหลาบสิบนายถูผลัเ้าไปในห้อั ภัทรรีบปิลูรแล้วเอาุแล็อเอาประูเอาไว้
“เรานะแล้ว” ภัทรบอับทุน ปิมเลยโล่ใที่ไม่้อ่าใร เาับทุนเลยพาันเินออาห้อัไป หลัามั่นใแล้วว่าลั่นุแเรียบร้อยแล้ว
นัรบยี่สิบนเินมารวมัวันพร้อมับัาิ ภัทรเล่าให้ฟัว่าเิอะไรึ้น
“พวเราส่วนหนึ่หลอล่อทหารให้มาที่ห้อั” เาเล่า “และให้อีส่วนเป็นนใ้ปืนบัับให้เ้าห้อัไป ็เท่านั้นแหละ”
“เฮ้อ ราวนี้แผนพลาแฮะ” พันธรพูพลาเหลือบมอไปที่ปิม
“พี่เอ!!” วรรสาร้อึ้น “เลือไหลเ็มท้อเลย!”
ทุนถึะเพิ่สัเไ้ เอราหน้าีเผือเพราะเลือออเยอะ แล้วเา็สลบไป
“ายห่าแล้ว!” รพลร้อ “รีบพามันไปโรพยาบาลเร็ว!”
แล้วทุน็ออาอาาเอพวทหาร พวทหารลุ้มลั่ เอาัวระแทลูรเพื่อะให้มันพัและหวัะออไป
“ไอ้พวเ็บ้า!!” นายทหารนหนึ่ร้อ “แ้นนี้ันไม่ลืมแน่”
เอราถูส่ัวเ้าโรพยาบาล เาเสียเลือมา พันธร็มีแผลเหมือนัน แ่ถ้าเทียบับเอรา เรื่ออเามันเล็น้อยมา
“มึ็ไปทำแผลสิ ไอ้พัน เี๋ยวิเื้อ” ปิมบอ
“อือ” พันธรรับำ ่อนะุมบาแผลไป
“ไอ้พัน”
พันธรหันมา “มีอะไรมึ?”
“อบุนะที่่วยเป็นที่ำบัให้” ปิมอบาใริ พันธรยิ้มให้ แล้ว็ไปห้อทำแผล
“นไ้เสียเลือมา” ุหมอที่อยู่ในห้อุเินวิ่เ้ามา “ใรพอมีเลือรุ๊ป B บ้า?”
“ผมมีรับ” รพลยมือึ้น
“ั้นามมาเลย” ุหมอบอ รพลรีบวิ่ามไป และถ่ายเลือให้เอรา
“พี่เอะเป็นไรไหมเนี่ย?” ปราาถาม
“ไม่เป็นไรหรอ พี่เาแ็แระาย” วาสุรีพู “เออ แ่เราับทหารัในห้อัหมแล้วนะ”
“้ออบุพวพี่ๆ นะรับ ที่่วย่มู่พวมันให้เ้าไปในุ” ภัทรบออบุ
“น้อ็เ่ที่ล่อพวมันไปยัห้อั” ัยวัน์พู “เราถึับพวมันไ้หม”
“แล้วานี้ะทำยัไ? เราะปล่อยให้พวเาายในุเหรอ?” วนิาถาม
“ไม่หรอ” ัยวัน์ว่า “เราะเอาอาหารไปแให้พวเา เ้า ลาวัน เย็น แ่ให้เาอยู่แ่ในุนั่นแหละ นว่าะลับใไ้ ถึะปล่อยออมา”
“ลับใไ้?” วนิาส่ายหน้า “มันเป็นสันานไปแล้วล่ะ ืนไปปล่อยมันสิ มันไ้่าพวเราแน่”
ัยวัน์เลยนิ่เียบไป ะที่รพลำลัถ่ายเลือให้เอรา พันธรที่ทำบาแผลเสร็แล้ว เินเ้ามาสมทบับพวเพื่อน
“แ็เ๋เหมือนันนี่หว่า” ัาิเอ่ยมพันธร
“อะไรนะรับ?”
“ันมว่าแ็ล้าหาเหมือนัน ถึรับระสุนแทนเพื่อนไ้” ัาิพู “ันอบนเสียสละแบบนี้”
“อ๋อ ผม็ทำไปามหน้าที่อเพื่อนน่ะ” พันธรบอ ัาิเินเ้ามาับมือเา
“อโทษนะที่พููหมิ่นแไป” ัาิบอ “ให้อภัยันนะ”
“โธ่ ผมไม่ิอะไรหรอ” พันธรเย่ามืออัาิ “ลืมๆ มันไปเถอะ”
ัาิยิ้มออมาอย่าเป็นมิร ทุน็พาันยิ้มแย้มามไป้วย พอีรพลออมาาห้อให้เลือพอี เารู้สึเวียนศีรษะ เพราะเสียเลือไปเยอะเหมือนัน
“ันะไปเอานมับน้ำหวานมาให้” ัาิรีบบอ “รอรนี้่อนนะ ทุน”
แล้วัาิ็วิ่าไป ปล่อยพวนัรบให้ยืนันเ็มโรพยาบาล
“อทนแป๊บหนึ่นะ พี่พล” วรรสาว่า
“เออ ่ามันเหอะ” รพลเอามือับหน้าผา “ในที่สุเรา็นะ”
ความคิดเห็น