คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : ชัยชนะของนักรบ
อนที่ 50 – ัยนะอนัรบ
เหล่าทหารประำศูนย์หลบภัยวิ่มาประำำแหน่อนเอามแผนโมี พร้อมับอาวุธโมีร้ายแร บาส่วนหลบุ่มอยู่ในบัเอร์ที่มีเรียมไว้แล้ว เหล่าทหารเล็ปืนไป้าหน้า เรียมยิพวเอไอที่ะบุเ้ามาทาประูหน้า และานบินที่ะลอยเ้ามาภายในศูนย์หลบภัยทาฟาฟ้า
“ไม่เป็นไร เราเย่อ้านมันมาแล้ว เรานะแน่” หัวหน้าทีมพูให้ำลัใลูน้ออนเอ ะั้ปืนเล็ แล้วพวเอไอ็บุเ้ามาทาประูให่ที่ไร้รั้วั้น ฝ่ายทหารัสินใยิทันที เอไอแ่ละนถูระสุนยิเ้าุสำั็ล้มลนอนายบนพื้น แ่บาส่วนที่ไม่โน็ถลาเ้ามาอย่ารวเร็ว
“ยิเ้าไป! อย่าหยุ!!” หัวหน้าทีมสั่ บรราทหารว่าสิบนยิระสุนปืนลออไป แ่พวเอไอล้นทะลัเ้ามาเหมือนอม แล้วยิปืนเลเอร์ใส่บรราทหารนเิารระเบิ ทหารหลายนายถูแรระเบิลอยระเ็นไปไล บ้า็บาเ็บสาหัส บ้า็เสียีวิทันที
ทหารที่เหลือโมี่อไป านบินบินเ้ามาในศูนย์หลบภัย และเริ่มทำลายบ้านเรือนโยใ้ระสุนเลเอร์ยินหลัาบ้านระเบิ เิไฟไหม้ ผู้นในบ้าน่าพาันวิ่ออมาลาถนน านบินเล็ไปที่ลุ่มนที่ำลัวิ่หนีแล้วยิระสุนเลเอร์ใส่นพื้นระเบิ บรราาวบ้านร่าปลิวไปามแรระเบิ บาเ็บสาหัส
“เฮ้ย! มันบุเ้ามามาเหลือเิน” ทหารนหนึ่ะโน “เราไม่มีทานะแน่!”
บรราหมอและนาพยาบาลวิ่ออมาาโรพยาบาลและปมพยาบาลเบื้อ้นให้แ่ผู้บาเ็บ ่อนะยึ้นเียเ้าไปหลบในโรพยาบาล านบินเล็ไปที่อาารโรพยาบาล่อนะยิ าฟ้าอโรพยาบาลระเบิเป็นเสี่ยๆ นเศษอิเศษปูนหล่นลมายัพื้น้านล่า
ในบ้านอพวพันธร แรระเบิทำเอาระและภายในบ้านสั่นไหว ภัทรมอออไป้านนอหน้า่า
“เฮ้ย ท่าทาะแพ้ว่ะ” ภัทรบอ
“ริเหรอ?” เอราล่าวและไปูรหน้า่า้วย เาเห็นาวบ้านหลายนนอนมอเลืออยู่าารโมีอยานบิน บ้านหลายหลัระเบิลุเป็นไฟ ฝ่ายทหาร็เหลือไม่เท่าไหร่แล้ว
เิเสียระเบิัึ้นอี ราวนี้ทำทั้บ้านสั่นลอนอย่าแร พันธรับโฟาเอาไว้ หวาลัวว่าเพานะถล่มลมา เาหยิบมีอพ่อึ้นมา
ฝ่ายทหารถูระสุนเลเอร์ยิใส่นระเบิบาเ็บสาหัสหลายนาย ำลัทหารทั้หมเริ่มเหลือน้อยลทุที ารโมีแบบนี้เป็นารโมีที่พวเาไม่เยประสบพบเอมา่อน านบินลอยลำเ้ามาในศูนย์หลบภัย ทำลายโรเรียน อาารบ้านเรือนนย่อยยับพัทลาย าวบ้านรีร้อวิ่หนีไปามถนน แ่็ถูระสุนเลเอร์ไล่ยินร่าระเบิ เลือสีแสาระายเ็มพื้น
“เฮ้ย เห็นทีะไม่ไ้ารแล้วว่ะ” ภัทรบอะหลบอยู่ในบ้าน “เรา้อ่วยพวเาแล้ว”
“ะ่วยไ้ไ? ปืนถูยึไปแล้ว?” เอราอบ้วยท่าทีไม่ัวลใๆ
ภัทรมอออไปนอหน้า่าอี เาเห็นผู้นพาันวิ่หนีไปทา้านหลัอศูนย์หลบภัย ไม่รู้ว่ามีหลุมหลบภัยที่ไหนอีหรือเปล่า? พันธรวมีในมือไปมา ่อนะปัลบนโ๊ะไม้
ทันในั้น ประูบ้าน็เปิ หัวหน้าทหารที่บาเ็บที่ลำัว พุ่เ้ามาในบ้าน และอวาม่วยเหลือาพวเา
“่วย ่วยพวเรา้วย” หัวหน้าทหารเอามือุมบาแผล พูอย่ายาลำบา
“อ้าว? ็เห็นว่ายึอาวุธอพวเราไปแล้ว แล้วะเอาที่ไหนมาสู้ล่ะรับ?” ปิมถาม
“ไปที่ลัแส ไปเอาอาวุธอัวเอมา” หัวหน้าทหารพู “่วยเรา้วยเถอะ”
“เฮ้อ ในที่สุ” เอราถอนหายใ “็ไม่พ้นฝีมือพวเรา”
นัรบทั้ยี่สิบนเ้าไปในเอาารอทหาร แล้วะเ้าไปในลัแส แ่เ้าหน้าที่ทหารที่ทำหน้าที่เฝ้าลัแสไม่ให้พวเาเ้าไป
“เ็ๆ ะมายุ่ไม่ไ้!” เ้าหน้าที่ทหารวาใส่
“เออ ั้น็ไม่้อ่วยละัน” เอราบอ “ลับบ้านันเถอะ”
พอี หัวหน้าทหารที่บาเ็บวิ่มาพอี เาออำสั่ับเ้าหน้าที่ที่เฝ้าประูลัแส
“ให้ ให้พวเาเ้าไปเอาอาวุธอพวเา” เาพู พลาเอามือุมบาแผล “อนุาให้เาเ้าไป”
เ้าหน้าที่ที่เฝ้าเลยยอมหลีทาให้ พวพันธรเ้าไปทันที แ่ละนับอาวุธอนเอาไว้ ส่วนพันธรเาเลือปืนพนาเหมาะมือ พอทุนไ้อาวุธ่า็วิ่ออไปประำำแหน่อนเอทันที รีภพและปราาที่เป็นสไนเปอร์ แอบอยู่หลัำแพเพื่อัุ่มยิพวานบิน
พวเอไอาหน้าเ้ามา ฝ่ายพันธร่ายิระสุนออไป เาะเ้าที่ศีรษะอพวมันนระเบิายไปหลายน ะที่ปราาและรีภพัารยิานบินนร่วลมาหลายลำ
พันธรับมีอพ่อเ้ามา แล้ววิ่ไปปะทะับพวเอไอ เาปาอเอไอนหนึ่นเลือสีำสาโนัว ่อนะแทอีัว้ำที่หน้าอแล้วระาออมา ปิมามไปลุย้วย เาใ้วานเาะศีรษะอพวเอไอนาย แล้ว็บั่นออีนนา บรราทหารที่ยัปลอภัยอยู่ถึับประหลาใในวามล้าหาอพวพันธร ที่บุเี่ยวเ้าไปลุยในวล้อมอพวเอไอ
ปราายิานบินลำสุท้ายนมันลมาบนพื้นแล้วเิระเบิ เาเอามือปิาัวเอ ไม่ให้เศษระเบิเ้าา ฝ่ายรีภพหันไปยนิ้วให้ปราา
อำลัอพวเ็หนุ่มเ็สาวัารพวเอไอไปไ้ว่าหลายร้อยน ปราาหันเป้าาบนฟ้า ใ้สโปเล็ไปที่ฝูเอไอบ้า่อนะปลิีพทีละน รีภพ็ทำาม
ฝ่ายวรรสา เธอถืออาวุธเอาไว้พร้อมับล่อปมพยาบาล เธอรีบเ้ามา่วยเหลือบรราาวบ้านที่บาเ็บาารระเบิ ฝ่ายหมอและพยาบาล็ร่วมมือันับเธอในาร่วยเหลือน อนนั้นเอ พวเอไอ็เหลือน้อยลแล้ว อัมพรใ้ปืน AK-47 อเธอ ราระสุนยิรัวใส่พวเอไอนพวมันล้มายลไปทั่ว
ไม่นานพวเอไอ็ล่าถอยลไป านบิน็ถูยิระเบินหมแล้ว เหลานัรบถอนหายใ และเลิเล็ปืน
“เรานะแล้ว” ภัทรหันไปบอนอื่นๆ ทหารที่ไม่ไ้ทำอะไร มอไปรอบๆ าย และหันมา่อว่าพวพันธร
“พวแทำอะไร รู้ัวหรือเปล่า!?”
“อ้าว?” เอรายืนเท้าเอว “็หัวหน้าพวแมาอวาม่วยเหลือาเรา”
“โห หัวหน้าไม่ทำั้นหรอ” เหล่าทหารเริ่มหาเรื่อพวพันธร แ่พอี หัวหน้าทหารเินุมบาแผลเ้ามา
“ันอนุาให้พวเาออรบเอ” หัวหน้าทหารบอ
“หัวหน้า! ไปให้ไอ้เ็ๆ ที่ไม่มีสมอออรบไ้ไ?” เหล่าทหารถาม
“อ้าว? พูแบบนี้ ปล่อยให้ายเลยีไหม?” วนิาที่ำลั่วยเหลือทหารที่บาเ็บอยู่ถาม
“ีเลย น้อา ปาแบบนี้ ปล่อยให้ายไป ไม่้อ่วย” เอราบอเสียั
“ไอ้!!” ทหารนหนึ่ถือปืนะเล็ไปที่เอรา แ่เอราไวว่า เายิปืนเียมือทหารนนั้นนปืนหลุามือ ทหารนนั้นับบาแผลที่มือัวเอ แล้วมอเอราอย่าหวาลัว
“เา่วยพวเราไว้นะ” หัวหน้าทีมบอพร้อมับระแอมไอออมา เลือเาไหลออาปา
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?” ััยเ้ามาถาม แล้วพยุเาึ้น “ไอ้ภัทร มาส่เาไปโรพยาบาลหน่อยเร็ว”
แล้วััยับภัทร็พาหัวหน้าทหารไปยัโรพยาบาล พวทหารที่ยัุนอยู่ ถามึ้นมา
“หัวหน้าให้พวแรบเหรอ?”
“่อนะถามน่ะ” วนิาพู “หาเวลามา่วยพวัวเอีว่าไหม? อย่าเอาแ่ยืนเยๆ ทำัวให้มีประโยน์หน่อย”
“แไม่มีสิทธิ์มาว่าพวัน ไอ้เ็ม.้น!!!” ฝ่ายทหารวาใส่
“พวผมอยู่ม.ปลาย...” พันธรอบเสียเรียบ
“็นั่นแหละ!” พวทหารล่าวโทษพวพันธร ทั้ที่พวพันธรเป็นน่วยเหลือเอาไว้แท้ๆ วนิาส่ายหน้า และ่วยธัาับมล รัษาบาแผลอทหารที่บาเ็บ บานหน้าแหลเละาแรระเบิ เสียีวิไปแล้ว ธัาไ้แ่ถอนหายใ
“นี่ พวุ!” พันธรเรียทหารที่เหลือ “มา่วยันับไฟที่เผาบ้าน เผาเรือนไ้ไหม? อย่าเอาแ่ยืนอยู่เยๆ สิ”
“แอย่ามาสั่ัน ไอ้เ็ม.ปลาย!” เหล่าทหารอบโ้ แล้ว็วิ่ออไปทันที รถับเพลิันสีแสอันแล่นไปทั่วอาาเและับไฟที่ำลัเผ้าไหม้อาารบ้านเรือนทั้หม
ฝ่ายวรรสา เธอ่วยีวิาวบ้านไว้ไ้หลายนแล้ว นาพยาบาลนหนึ่วิ่เ้ามาหาเธอ
“ออไป! อย่ามายุ่”
“อ้าว พี่?” วรรสาที่ถืออุปร์ปมพยาบาลว่าึ้น “หนู็อุส่าห์่วยนะ”
“อย่าเ้ามายุ่ ออไป!” นาพยาบาลไล่ วรรสาเลยำ้อวิ่ไปทาอื่น วนิาวิ่เ้ามาหาเธอ
“ไม่มีใรไป่วยเหลือหทารบ้าเหรอ?” เธอถาม “พวเาำลัะแย่แล้วนะ”
“ุพยาบาล ไป่วยทหาร...” วรรสาะเรียนาพยาบาล แ่ลับถู่าใส่แทน
“เป็นเ็ อย่ามายุ่!”
“นี่!” วนิาะโนใส่ “เป็นพวหมอริๆ หรือเปล่าเนี่ย? มีทหารบาเ็บมามาย ทำไมไม่แบ่ำลัันไป่วย?”
นาพยาบาลหันมามอ้อนใส่หน้าวนิา วนิา็้อลับาไม่ระพริบ นาพยาบาลเลยถืออุปร์่วยเหลือไป่วยพวทหารที่นอนบาเ็บอยู่ รถับเพลิ็ับไฟบ้านเรือนและอาารหมแล้ว สถานาร์เริ่มลับมาเป็นปิ
พวพันธรเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว เลยถืออาวุธลับเ้าไปในบ้าน แ่พวทหารที่ไม่ไ้บาเ็บลับมาะบอว่าะยึอาวุธ
“เอ้า! เอาไปเลย” ภัทรโยนปืนลูอให้ “แล้วอย่ามาอร้อพวเราให้่วยอีล่ะ”
“พวแมันอวี” ทหาร่าใส่แล้ว็รีบวิ่ออไป วรรสาถอนหายใ ไม่เ้าใว่าทำไมทหารถึทำแบบนี้ับพวเา?
นไ้มีเ็มโรพยาบาล บรราหมอและพยาบาล่าวิ่วุ่นันไปหมเพื่อ่วยเหลือผู้บาเ็บ วรรสาที่มีอุปร์ปมพยาบาลอยู่ับัว็ถอนหายใ
“พูับเราแบบนี้ เราไม่น่าไป่วยเลย” ปราาบอ “น่าะปล่อยให้ายให้หม”
“ใ่” ััยเห็น้วย “เราอุส่าห์่วยยัมา่า”
สัพัประู็เปิออมา นิาพันธ์ เ็สาวที่เรียนโรเรียนเียวับวรรสายืนอยู่หน้าประู วรรสาหันไปเห็น็ใ
“ไ้ยินว่าพวุ่วยเหลือพวเราเหรอ?” นิาพันธ์ถาม
“มั้” เอราอบอย่าประ
“อบุมานะะ ไม่ไ้พวุ พวเราแย่แน่”
“ไปอบุพวทหารนั่นไป เราทำอะไร็ผิในสายาอพวทหารลอ” ภัทรบออย่าเือๆ
“ไม่นะ” นิาพันธ์บอ “อนนี้ทุนรู้แล้วว่าพวทหารพ่ายแพ้ และพวุ็เ้ามา่วย แล้ว็...”
“อบุ่ะที่ยัเห็น่า” วรรสาับทอีฝ่าย “แ่เราทำอะไรไป พวเา็ไม่ยินีหรอ”
นิาพันธ์ไ้ยินันั้น็มอหน้าพันธร พันธร็มอเธอลับ ่อนที่เธอะปิประูบ้านแล้วออไป ่อนะมีประาศทาลำโพ ให้พวเาทั้ยี่สิบน ไปพบันที่อาารอพวทหาร
ทั้ยี่สิบนเินไปามทาที่เ็มไป้วยเลือ ไม่เ้าใว่าทำไมพวทหารถึเรียพวเา? แ่พวเา็เินเ้าไปในเอาาร
พอพวเาเ้ามา ็พบรอหัวหน้าทหาร เา้อนรับทั้ยี่สิบนอย่ายินี
“อบุมานะที่่วยอำลัอเรา” รอหัวหน้าทหารพูอย่าใี ผิับพวลูน้อ ที่่าพวเาออมา
“ะไปอบุพวมันทำไมรับ? พวมัน็แ่เ็ที่ยิปืนไ้”
“อ้าว?” พันธรพู “ปาแบบนี้ ไม่น่า่วยเลย”
“ไม่ใ่ พวเาเป็นนัรบที่เ่ว่าพวเราเสียอี” รอหัวหน้าทหารหันไปำหนิลูน้ออน “ัวเอล่ะ ทำอะไรไ้มั่?”
บรราทหารยศ่ำว่า่าพาันเินหนีไปอย่าไม่ยอมรับนัรบทั้ยี่สิบน รอหัวหน้าทหารเ้ามาับมือพันธร
“อบุริๆ นะ”
“รับ ไ้ยินแบบนี้่อยีึ้นหน่อย” พันธรว่า “เราอุส่าห์่วยเหลือ แ่ลับมา่าเรา”
“้ออโทษแทนลูน้อัน้วยนะ พวเา...ิว่าัวเอปป้อไ้น่ะ” รอหัวหน้าทหารบอพลาถอนหายใ “านี้ทั้ยี่สิบน เ้ามาทำานในอาารนี้ไหม?”
“หา? ทำาน?” วิไรพรเอ่ยึ้นมา “านอะไระ?”
รอหัวหน้าทหารเลยอธิบายออไป แล้ว็บอ “เราอนุาให้พวุออศึร่วมับพวเราไ้”
“พวทหารนอื่นๆ ะไม่พอใสิรับ” ปิมว่า “เาไม่ยอมรับพวเรา”
“ันะไปบอพวเาเอ รับรอพวเา้อฟั” อีฝ่ายบอ “ถ้าอยาเริ่มานเมื่อไหร่ ็เ้ามาทำานไ้เลย”
านั้น รอหัวหน้าทหาร็าไป ทั้ยี่สิบนหันมามอหน้าันไปมา
“อย่าน้อย็มีนยอมรับเราล่ะนะ” ทรัพย์สินพู
“ไอ้สิน พวมันไม่ยอมรับเราหรอ” เอราบอ “้อถู่อ้านแน่”
“เออน่า” ทรัพย์สินบอ “ีว่าพัอยู่บ้านเยๆ”
เอราส่ายหน้า แล้ว็เป็นนเียวที่เินออไปาพื้นที่นั้น แล้วทุน็ทยอยันามเอราไป ระหว่าทาที่พวเาลับไปบ้าน พวาวบ้านที่พาันหลบหนี็ปราัวึ้นและถามพวเา
“พวเธอเป็นน่วยพวเราไว้เหรอ?”
พันธรหันไปมอหน้าปิม ่อนะอบ “ใ่รับ”
ู่ๆ าวบ้านหินนั้น็เ้ามาโอบอพันธร ทำเอาเาใ
“อบุมานะ อบุริๆ” หิสาวนนั้นว่าพลาร้อไห้ “ถ้าไม่ไ้พวเธอ ป่านนี้พวเราายันหมแล้ว”
พันธรพยายามแะอ้อมแนออีฝ่ายออ แ่อีฝ่ายอรัเาแน่นเียว ปิมเห็น็ำเล็น้อย
สรุป าวบ้านทุน เ็ๆ ทุน็รับรู้ว่าเป็นเพราะยี่สิบนนี้ที่่วยพวเาเอาไว้ แ่ละน่าเอาอวัมาให้ถึประูบ้าน บ้า็เอาับ้าวมาเลี้ยให้
“เอ่อ มันัะมาเินไปแล้วนะ” ปราาพู
แล้ว็มีเสียนเาประูอี ปราาถอนหายใ่อนะไปเปิประู ็เห็นนิาพันธ์ยืนอยู่
“พันธรอยู่ไหม?” เธอถาม
“อ๋อ อยู่สิ” ปราาหันไปเรียพันธร “น้อพัน มีนอยาพบ”
พันธรเลยลุึ้นและเินออไปหน้าบ้าน พอเห็นนิาพันธ์ เา็ถอนหายใ
“มีอะไรเหรอ?”
“ือ ันอยาะอบุน่ะที่่วยเหลือพวเราเอาไว้” นิาพันธ์บอ “็เลยะมาวนไปทาน้าว นอื่นๆ ็ไปไ้้วยนะ”
“้ออโทษ้วยนะะ” วรรสาเ้ามาทันที “แ่เราไ้อาหารมาเยอะแล้ว ไม่้อหวัพึุ่”
นิาพันธ์มอวรรสา ่อนะพยัหน้า
“ั้นหรือะ?” เธอถาม “ั้น็ไม่เป็นไร่ะ”
แล้วนิาพันธ์็เินาไป้วยท่าทีหอยๆ ปราาหัวเราะและหันมาหาพันธร
“มีสาวมาหาถึบ้านเลยนะ”
“บ้าน่ะ พี่” พันธรบแนปราา “มาๆ มาิน้าวัน เยอะนานี้ะินหมไ้ไเนี่ย?”
ทาฝ่ายอาารพวทหาร หัวหน้าทหารที่ถูรัษาบาแผลเสร็แล้ว ็เรียประุมทหารทั้หมทันที
“หัวหน้าะบ้าเหรอ!?” ทหารนหนึ่โพล่ออมา “ะให้ไอ้พวเ็นั่นมาทำานที่นี่?”
“ใ่” หัวหน้ายอมรับ “พวเา่วยเราเอาไว้”
“โ่วยมาว่า พวมันไม่เ่ริหรอ” ทหารอีนว่า
“แ่อนนี้ พวาวบ้านเลิเื่อในัวพวเราแล้วนะ” หัวหน้าทหารพู “พวเาเื่อมั่นในเ็ยี่สิบนนั้น และเมื่อถึเวลา้าศึโมี เราะออรบไปพร้อมัน”
“หัวหน้าบ้าไปแล้ว!” ทหารนเิมว่าึ้น “พวาวบ้าน้อเื่อพวเราสิ ็พวเราเป็นนุมพวเา”
“มันเปลี่ยนไปแล้ว” หัวหน้าทหารเอ่ย “มันเปลี่ยนไปั้แ่พวเา่วยเรารั้แรแล้ว”
“ยัไผม็ไม่ยอม!” ทหารนนั้นลุึ้นออาห้อประุมไปทันที ทหารนอื่นๆ ็พาันว่า
“ะให้เ็มาทำานับทหารไม่ไ้หรอรับ”
“เื่อสิ ว่าพวเาทำไ้” หัวหน้าทหารพูพลาถอนหายใ “่วยถอวามทิิ และหันมาับมือันเถอะ”
“ผมไม่ทำ ใระอยาไปร่วมมือับพวเ็ม.ปลาย?” ทหารอีนว่าแล้ว็ลุออาห้อไปเลย ทำเอาหัวหน้าทหารถอนหายใอีเฮือ
“ยัไผม็อนุมัิแล้ว” หัวหน้าทหารบอ “พวเาะเ้ามาทำานในวันพรุ่นี้ อให้ทุน้อนรับเาอย่าี้วย”
บรราทหารมอหน้าันอย่าไม่พอใ แล้วารประุมในวันนั้น็เลิไป
พวพันธรำลัิน้าวันภายในบ้าน มีอาหารมามายเ็มโ๊ะที่พวาวบ้านพามาให้พวเา
“โอย ินไม่หมแน่” ััยบ่น “ูแเียวหวานลูิ้นปลารายนี่สิ”
“ินไม่หม็เ็บในู้เย็นไ้” ธัาพูึ้น “แ่็ี เรามีอาหารเยอะ ะไ้ไม่้อไปินที่โรอาหารให้ลำบา อาหารไม่อร่อยเลย”
“ใ่” วรรสาอบรับ “และะไ้ไม่้อทนสายานมอ้วย”
พอินเสร็ ทุน็พาันแปรฟัน่อนะแยย้ายันไปนอน ฝ่ายพวหนุ่มๆ ที่แออัันเ็มห้อ ััยถามึ้น
“านอพวทหาระมีอะไรบ้านะ?”
“ไม่รู้สิ” เอราว่า “ทำานในห้อแอร์มั้?”
“ั้น็ีสิ ะไ้ไม่ร้อน” ััยเอ่ยอย่ายินี
“พวเาะให้ทำอะไร ็ทำไปเถอะ” พันธรว่า “เพียแ่อย่ามา่าเราละัน”
ความคิดเห็น