คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : งานคืนสู่เหย้า
อนที่ 3 – านืนสู่เหย้า
วันเสาร์ เวลาประมาหโมเย็น ปุ็นั่รถแท็ี่มายัโรเรียนเ่าอเาสมัยมัธยม เพื่อมาานืนสู่เหย้า เาบอให้รถอที่หน้าประูโรเรียนที่มีศิษย์เ่ามามามายเ็มไปหม ำลัเินเ้าไปในเโรเรียน ปุ่าย่าโยสารแล้วลารถแท็ี่พลาเมียมอหานรู้ั
“อ้าว? ไอ้ปุ” ู่ๆ ็มีเพื่อนร่วมั้นสมัยม.หอเาเ้ามาทั ปุเอ็ทัทายอบอย่ายินี และถามสารทุ์สุิบว่าเป็นอย่าไรบ้า? อีฝ่าย็บอว่าัวเอทำานอะไรไป แล้ว็ถามปุ้วยว่าอนนี้ทำานอะไร?
“ันเป็นอาารย์ในมหาวิทยาลัยเว้ย” ปุอบแบบอมภูมินิหน่อย อีฝ่ายเลยบอออมา
“โห เินเือนเยอะล่ะสิ” เพื่อนร่วมห้อสมัยม.หอเาพูึ้น ปุ็บอว่าไม่มาเท่าไหร่หรอ ในะที่ำลัุยับเพื่อนนนั้นอยู่ ็มีใรบานมาสะิหลั ปุเลยหันไป
“อ้าว ปัทมา?” ปุทัทายเพื่อนร่วมระับั้น แ่อยู่นละห้อสมัยม.ปลายออไป ฝ่ายผู้หิที่ื่อปัทมา็หัวเราะออมา ะที่เพื่อนร่วมห้ออเาอัวไปที่อื่น
“เรียะเ็มยศเลย เรียปัทเยๆ ็ไ้” ปัทมาที่่อน้าสนิทับปุเหมือนันบอออมา ปุทำท่าเาศีรษะอัวเอ่อนะบอ
“อโทษที เรียแบบนี้มันห่าเหินเินไปเนอะ” เาพู “แล้วปัทมาับใร?”
“มานเียว” เธอบอ “นัเพื่อนในลุ่มมาเอันที่นี่ เออ แล้วอนนี้ปุทำานอะไรอยู่?”
เาเลยบอว่าเาเป็นอาารย์สอนในมหาวิทยาลัย ปัทมา็บอว่าัวเอทำานอยู่บริษัทิปปิ้แถวสีลม เมื่อปุไ้ยินอย่านั้น เา็ื่นมเธอออมา
“โห ไ้านีนะ” เาว่าพลามอไปรอบๆ สถานที่ มีแ่ศิษย์เ่ามาเยอะทั้นั้น อนนั้นฟ้า็เริ่มะมืแล้ว “ปัทอโ๊ะไว้หรือยั?” เาถามออมา
“อแล้ว ปัทอเอ” เธอบอ “เ้าไป้าในเถอะ เพื่อนอปัทอาะมาแล้ว็ไ้ เพื่อนอปุ็เหมือนัน”
ว่าแล้วทั้สอ็เินเ้าไปในเโรเรียน มีผู้นมาอย่าับั่ แน่นเ็มโรเรียนไปหม มีารแ่สถานที่อย่าสวยาม้วยอไม้หลายนิและแสอไฟฟ้าหลาสีสันที่ิั้เอาไว้บนเพาน ปุสัเเห็นน้ำพุ้วยรหน้าโรเรียน้วย สมัยที่เาเรียนยัไม่มีแบบนี้เลย เาและปัทมาเินเ้าไปในเลานใ้อาาร ็มีระาษส่อแสแวววาวถูัเป็นรูปาวห้อยอยู่้านบนเ็มไปหม เมื่อระาษระทบับแสไฟ็ส่อประายออมาวิบวับ
รบริเวสนามฟุบอลถูัให้มีโ๊ะเ็มไปหม ปัทมาเลยอัวไปหาเพื่อน ปุเอ็พยายามมอหาเพื่อนแล้ว แ่็ไม่เอ นมออีที็เอพายศเินเ้ามาพอี
“เฮ้ย ไอ้ยศ” ปุเรียอย่ายินี พายศที่สวมุสีรีม ใส่าเสแล็สีำ็หันมาหาามเสียเรีย
“อ้าว? ไอ้ปุ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะแ ยัหล่อเหมือนเิมเลย” พายศื่นมเพื่อน ทำเอาปุเินอาย แล้วเา็บอับพายศึ้นมา
“แเอ็ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่นี่” เาบอ “เออ แล้วอนนี้หน้าที่ารานเป็นไมั่?”
“็ี” พายศอบสั้นๆ แล้ว็เปลี่ยนมาอบยาว “านที่ร้านอาหาร็ี ลู้ามว่าอาหารอร่อยหม ันเอ็ีใ ผู้ัารร้าน็ีับัน แล้ว็ีใที่ไ้สอนนัเรียนให้ทำอาหารเป็น้วย”
“โห ีว่ะ” ปุบอออมา พายศเลยถามลับว่าปุเป็นอาารย์ที่มหาวิทยาลัยเป็นอย่าไรบ้า? เ็นัศึษาื้อบ้าไหม?
“ไม่เลย ทุนั้ใเรียนันมา” ปุบอออมา “านแ็ไ้เินีทีเียวเลยล่ะสิ วบทั้เฟแล้ว็อาารย์สอนนัเรียน”
“ไม่เท่าไหร่หรอ” พายศอบแบบถ่อมน “เออ นอานี้ ันยัไม่เห็นนในลุ่มมาันเลย...อ๊ะ! ไอ้นั่น ไอ้รนี่”
ปุหันไป ็เอภารริๆ เาร้อเรียภารมายัโ๊ะที่อเอาไว้แล้ว ภารเป็นปุับพายศ เา็โบไม้โบมืออย่าีใ
“ไม่ไ้เอันั้นานแหน่ะ ไอ้ยศ” ภารเินมาับมือับพายศ พายศเลยสสัยึ้นมาอย่าหนึ่
“แล้วแ็ไม่ไ้เอับไอ้ปุมานานเหมือนันไม่ใ่เหรอ?” พายศถาม
“ไม่ เมื่อวาน ันับมันนัมาุยัน” ภารอบ พายศเลยถามว่าุยเรื่ออะไรัน? ทั้ภารและปุเอ็มอหน้าัน สายาประสบัน
“เรื่อทั่วๆ ไปน่ะ” ปุไม่อยาให้พายศรู้สภาพวามเป็นอยู่อภารอนนี้ เพราะลัวว่าเพื่อนอาะอาย็ไ้ ภาร็ทำสีหน้าเหมือนอบใปุไปในัว
“เราไปนั่รอที่โ๊ะันไหม?” พายศัวน แ่ปุลัวว่าเพื่อนะหาโ๊ะันไม่เอ พวเาทั้สามน็เลยออไปัรอเพื่อนๆ อีเ็นที่หน้าโรเรียน
ทา้านนิสิาและวราพรที่ำลันั่อยู่บนรถยน์อนิสิา มุ่สู่โรเรียน นิสิาับวราพรแ่หน้าั้านแล้วยัทาปาสีแสอี้วย วราพรไม่ล้ามอัวเอในระเลย เธอรู้สึอายมา และหันไปบอนิสิาว่า
“แพาันไปล้าหน้าเถอะ” วราพรไม่มั่นใในัวเอเลย เธอถอนหายใออมา ฝ่ายนิสิา็ส่ายหน้า
“ไ้ไ? อุส่าห์แ่มาแล้ว” นิสิาบอเหมือนไม่มีอะไร “เอาน่า มั่นใหน่อย รับรอปุเห็น้อะลึแน่ๆ”
วราพรถอนหายใออมารอบที่สอ เธออยู่ในุเรสสีาวและใส่รอเท้าส้นสูที่นิสิาเป็นนื้อให้เอ ่อนะออาบ้าน เธอ็เือบล้มมาแล้วเพราะไม่ินับารใส่ส้นสูเท่าไหร่นั และไม่นานนั รถอนิสิา็มาถึยัโรเรียน เธอถึับร้อออมา
“โห นอรถเ็มไปหมเลยเนี่ย แล้วันะไปอที่ไหนล่ะ?” นิสิาหาทาแ้ไปัหา “แ่ไม่เป็นไร ไปอรหน้าร้าน๋วยเี๋ยว็ไ้”
พออรถับเรื่อยน์ นิสิา็พาวราพรออมาารถ วราพรที่ไม่อยาออมาเท่าไหร่ เธอ็ำใ้อยอม นิสิาูมือเธอเินเ้าไปในเโรเรียนที่เริ่มมีศิษย์เ่าทยอยันเ้ามาไม่าสาย นิสิาพยายามเมียมอหาปุ แล้ว็เอเา พายศับภารที่ำลัยืนัรออยู่หน้าโรเรียน
“เฮ้ย ไอ้ปุ!” นิสิาร้อเรียเสียั ปุเลยหันมา เาเห็นนิสิาแล้วแ่ไม่ทันไ้สัเเห็นวราพร เานึว่าเป็นนอื่น ไม่ใ่เพื่อนในลุ่ม แ่เมื่อวราพรเินเ้ามาใล้ เาถึรู้ว่าเป็นวราพร
“ว้าว” ปุมอไปทาวราพร ึ่ัววราพรเอ็แอบไปยืน้าหลันิสิา ทำเอาเธอ้อผลัวราพรมา้าหน้า ให้เผิหน้าับปุ
“เิอะไรึ้นับพรน่ะ?” ปุถามอย่าสสัย เพราะเพิ่ะเป็นรั้แรที่เห็นวราพรย้อมผมับแ่หน้า ปิวราพระไม่ใ่นแบบนิสิานี่ “ทำไมถึ?”
“แหม ็มันอยาให้ปุเอร์ไพรส์ไ” นิสิาบอ “นี่ มันลทุนไปย้อมผมเอเลยนะ เลือเสื้อ เลือรอเท้าเอ เพื่อะมาให้แประหลาใโยเพาะ”
วราพรหันไปมอเพื่อนสาว้วยสายาินเลือินเนื้อ แ่นิสิาไม่ไ้สนใอี่อไปแล้ว ปุเอ็มอวราพรอย่าีใ เธอูสวยึ้นมาเมื่อถูแ่เรื่อประทินโม อีทั้ยัเสื้อที่ไม่เยสวมใส่และรอเท้า้วย
“พรสวยันะ” ปุื่นมออมา ทำเอาวราพรเินอายอย่ามา นิสิาเลยระแะแนอเธอ
“นั่นไ ไอ้ปุมออมาแล้ว ไม่ีใเหรอ?” นิสิาบอ ฝ่ายวราพรที่อายนแทบอยาะแทรแผ่นินหนีอยู่แล้ว เธอ็เลยูมือเพื่อนสาวพลาถามพายศว่าโ๊ะอพวเาอยู่ที่ไหน?
“ทั้สอสาวไปนั่ที่โ๊ะ่อน็ไ้ เี๋ยวยศะรอเพื่อนๆ ให้มาอี” พายศอาสาแบบนั้น นิสิาึยิ้มให้เา่อนะเินามวราพรไปยัโ๊ะอัวเอ
ไม่นาน พศธรับพิัร็ปราัวึ้น ปุเห็นเ้า็ร้อเรียทั้สอเอาไว้ พอพิัรับพศธรเินเ้ามาใล้ ปุ็เลยถามเสียเลย “ไอ้ัร แมารถไอ้ธรหรือวะ?”
“ใ่” พศธรอบรับแทนพิัร ฝ่ายพิัรที่เป็นนัวเี้ยที่สุในลุ่ม็บอออมา
“ไอ้ธรใีนะ เห็นมันี้โมโหแบบเนี้ย แ่มัน...” พิัระบออะไรออมาบาอย่า แ่ถูพศธรัอไว้่อน ่อนที่ทั้สอหนุ่มะเ้าไปนั่ที่โ๊ะ อนนี้็เหลือไม่ี่นแล้วที่้อรอ
แล้วไม่นานวรราน์็มาพร้อมับเิมว ทั้สอลารถแท็ี่มา ่อนะเินเ้าไปในเโรเรียน มีารแ่ประับประาอย่าสวยาม ทำเอาวรราน์ถึับทึ่ับบรรยาาศอาน
“นั่นึใหม่นี่” วรราน์ี้ให้เิมวู “สมัยที่เราเรียนยัไม่มีารสร้าเลย”
“เออ ริ้วย” เิมวเอ็ว่าออมา “โรเรียนเราพันาไปเยอะนะ”
“ใ่ พอพวเราออไปาโรเรียน โรเรียน็พันาึ้นมาเลย” วรราน์ล่าวิล แล้วเินเ้าไป ็เอพวปุรออยู่แล้ว ทั้หมับมือันอย่าิถึ
“อนนี้เหลือแ่นเียวละ ไอ้อิศ” ปุบอออมา “มันะมาเปล่าวะ?”
“็มันสัาไว้แล้วนี่ น่าะมาแหละ” เิมวบอออมา “แล้วโ๊ะเราอยู่ที่ไหน?”
ปุเลยบอให้ไปหานิสิาับวราพรแล้ว็ะเอเอ เิมวับวรราน์็เลยเินออไป ไม่นานนั อิศรา็ปราัวึ้นในุเสื้อเิ้าเายาว สวมรอเท้าผ้าใบ เมื่อปุเห็น็เรียเพื่อนนสุท้ายให่
“ไอ้อิศ! ทานี้ๆ” ปุร้อเรียเพื่อน อิศราที่เห็นปุแล้ว็เินเ้ามาใล้ ไม่ับมือ ไม่พูล่าวำทัทายอะไรทั้นั้น
“แล้วโ๊ะเราอยู่ไหนล่ะ?” อิศราถามึ้น ปุเลยี้ไปใหู้ อิศราเลยเินาทั้สามนไป ฝ่ายปุ พอมอเห็นอิศราเป็นแบบนั้น เา็ถอนหายใออมา
“เมื่อไหร่มันะเลินิสัยเย็นาแบบนี้เสียที?” ปุบ่นออมา “ั้แ่ม.หนึ่ถึม.ห มัน็ไม่เยมีแฟนเลยนี่หว่า”
“มีสิแปล นิสัยอย่ามันน่ะ” พายศบอับปุ “เอาล่ะ เพื่อนเรามาันรบแล้ว เราไปนั่ที่โ๊ะและรออาหารีว่า”
แล้วเพื่อนทั้สิบน็มานั่โ๊ะเียวัน โ๊ะเป็นโ๊ะทรลม ลุม้วยผ้าสีแ มีารเอาน้ำอัลมมาเสิร์ฟให้่อน แ่ภารหยิบระป๋อเบียร์ที่พมา้วยมารินใส่แ้วที่ใส่น้ำแ็แล้ว็ื่ม
“แินเบียร์อีแล้วหรือวะ? ไอ้ร” เิมวที่ำลัรออาหารถามึ้น
“เออ สิ ใระไปินน้ำอัลม น่าเบื่อ แไม่ลอบ้าเหรอ?” ภารถาม ฝ่ายเิมว็ส่ายหน้า
“โธ่เอ๊ย มีแ่เ็ีทั้นั้นเลย” ภารบ่นออมา วรราน์เลยว่าึ้นมาบ้า
“ใ่สิ พวเราเป็นเ็ี แนั่นแหละ อนเรียนม.ปลาย อบไปหาเรื่อนนู้นนนี้เามามาย” วรราน์ล่าวแล้ว็ำออมาเอ ภารเอ็ำเหมือนัน เาไม่ไ้โรธอะไร
“เออ ใ่” เิมวสัเเห็นวราพรที่ย้อมผมสีใหม่มา็เลยถามึ้น “ปิยัยพรมันเรียบร้อยไม่ใ่เหรอวะ? ผม็ไม่เยย้อม หน้า็ไม่เยแ่ ทำไมมาานนี้้อลทุนแปลโมัวเอ้วย?”
“็มันะให้ไอ้ปุมันใไับวามสวยอมัน” นิสิาที่ย้อมผมเป็นสีบลอน์เอ่ยึ้น ทำเอาวราพร้อหันหน้าไปมอเธอ แ่นิสิาทำท่าแบบไม่รู้เรื่อ
“ให้ไอ้ปุใ? ทำไม้อให้ไอ้ปุใ้วย?” เิมวยัไม่รู้ว่าวราพรแอบอบปุ นิสิาเลยะเอ่ยปาออมาลาวเลย แ่ถูวราพรเอารอเท้าส้นสูเหยียบเท้าเธอไว้
“อะไรเล่า!?” นิสิาหันไปว่าใส่เพื่อนสาว วราพร็ส่เสียระิบ
“แะให้ันอายไปถึเมื่อไหร่?” วราพรบอเสียเบา “นี่ พอไ้แล้วนะ”
“โอเ พอ็พอ” นิสิาบอออมาเสียปิ ทำเอาเพื่อนทั้โ๊ะไ้ยิน ปุที่ไ้ยิน็เลยถามว่าพอเรื่ออะไร?
“็เรื่อ...” นิสิาะพูึ้นมา แ่โนวราพรัไว้่อน
“ไม่มีอะไรหรอ ปุ” วราพรรีบเอ่ยึ้นมาเสีย่อน ฝ่ายปุ็มอไปทาวราพร พร้อมับบอ
“แหม เี๋ยวนี้มีวามลับันนะ เราเป็นเพื่อนัน ะมีวามลับไปทำไม?”
พอวราพรไ้ยินำว่า ‘เพื่อน’ เธอ็รู้สึเ็บในใลึๆ เธอ้มหน้าลไป นิสิาที่เห็นันั้น ็เลยหันไป่อว่าปุ “ทำไมแใำนัวะ?”
“อะไร? ใำอะไร? ันไม่ไ้ทำอะไรเลย” ปุอบออมา นิสิา็ำลัะบอ แ่ถูวราพรัไว้ทัน
“ไม่มีอะไรหรอ อย่าสนนบ้าเลย” วราพรว่าเพื่อนออมา ทำเอานิสิาถึับอน แล้วอาหาร็เริ่มมาเสิร์ฟ ทุนึเริ่มินัน แล้ว็มีารแสบนเวทีที่ใ้เารพธาิสมัย่อน้วย เพื่อนทั้สิบนแลเปลี่ยนเรื่อราวัน หลัาบาที่โรเรียนทแห่นี้และไป่อมหาวิทยาลัย
“โห เินเือนอไอ้ยศั้เ็หมื่นเียวเหรอ? เียแสนแน่ะ” เิมวที่ไ้ยินพายศเล่าให้ฟั็เอ่ยึ้นมาอย่าประหลาใ “นั่นมันมาว่าอันอีนะเว้ย”
“เฮอะๆ” พายศหัวเราะออมา ไม่ใ่อวโอ้ัวเอ แ่เาหัวเราะออมาเพราะำที่เิมวูใับำนวนเินเือนอเามาเินไป “็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอ ้อส่พ่อแม่อี”
“เยอะสิวะ ั้เ็หมื่น” เิมวบอ แล้วหันไปหาพศธร “แล้วเป็นไบ้า? ไอ้ธร ิารร้านอาหารอแที่แถวอโศน่ะ?”
“็ี” พศธรอบสั้นๆ ่อนะัอาหารเ้าปา “ลู้าาประำ็มี ลู้าที่ไม่าประำ็มี ทุนบอว่า อาหารร้านันรสาิอร่อย”
“แหม อวัว” เิมวพูล้อเล่นออมา แ่นั่นทำให้พศธรโรธึ้นมา เาถึับวา้อนส้อมลับโ๊ะ ่อนะบอออมา
“ันไม่ไ้อวัวเว้ย ันแ่...”
“เออ พอเหอะ” วรราน์รีบห้ามเอาไว้่อนะเิศึ แล้ว็หันไปพูับพศธร “ไอ้ธร เมื่อไหร่แะเลิอารม์ร้อนแบบนี้เสียทีวะ?”
“ทำไไ้? เป็นสันานไปแล้ว” พศธรอบออมาอย่าหุหิ วรราน์ที่สสัย เธอ็ถามึ้นมา
“ที่แเป็นแบบนี้ เป็นเพราะอะไรวะ?” วรราน์สสัย “มัน้อมีเหุผลแน่ๆ เลย”
“แไม่้อมายุ่ับีวิส่วนัวันหรอ ไอ้วรร” พศธรอบออมา ่อนะยแ้วน้ำใส่น้ำอัลมื่ม ฝ่ายวรราน์เลยไม่ัสินใถาม่อ อนนั้น ภาร็ื่มเบียร์เ้าไปสามระป๋อแล้ว
“ไอ้ร เี๋ยว็ลับบ้านไม่ไ้หรอ” นิสิาพูับเพื่อนร่าให่ที่สุในลุ่ม ภาร็ส่ายหน้าพลาบอ
“ถ้าเมาเี๋ยว็รู้ัวเอแหละน่า แล้วอีอย่าันลับแท็ี่ ไม่มีรถเหมือนนอื่นเาหรอ” ภารบอออมาพร้อมับระเบียร์เ้าไปนหมระป๋อที่สาม แล้วเา็เรอออมา ทำเอานิสิาทำท่ายะแย
“ายแล้ว ไม่มีมารยาทเลย” นิสิาวิาร์ภารออมา ทำเอาภารไม่พอใ แ่เาไม่ไ้สนใอี่อไป
“อาหารไม่อร่อยเลย” พายศบ่นึ้นมาหลัาิมอาหารไปแล้ว พิัรเอ็บอเหมือนัน ส่วนอิศรา เานั่เียบๆ มานานแล้วโยไม่พูับใรเลย ปุเลยัวนให้อิศราพูุยับเพื่อนๆ
“แล้วะให้ันพูอะไร?” อิศราถามน้ำเสียเย็นา ปุถึับถอนหายใ่อนะถามออมา เาอยาให้านนี้สนุที่สุ
“แล้วิารร้านสปาแเป็นไมั่?”
“็ี” อิศราอบออมาแ่นั้น แล้ว็ไม่พูอะไรอีเลย ปุเอ็ถอนหายใออมา ่อนะหันไปพาพายศแล้ว็ุยัน านำเนิน่อเนื่อไปนถึสี่ทุ่ม พอถึเวลาเลิาน ทุน็เริ่มทยอยลับันแล้ว ปุที่ไม่อยาให้่ำืนนี้บโยเร็วเินไป เาเลยถามนอื่นว่าะไปหาอะไริน่อไหม?
“โห ไม่ไหวแล้วว่ะ” วรราน์เอามือุมท้อัวเอ “อิ่มมาเลย”
“อ้าว? ไหนแบอว่าอาหารไม่อร่อยัน” ปุถามอย่าสสัย ฝ่ายวรราน์็ส่ายหน้า ่อนที่ทั้สิบนะนัแนะันว่าะลับันอย่าไร? แ่ในอนนั้นเอ ็มีผู้หิวัยประมาสี่สิบปีเินเ้ามา พร้อมับทัทายปุ
“ปุใ่ไหม?” ฝ่ายหิสาวสูวัยทัทายเา ปุหันไปเห็นเธอ็รู้ัทันที เพราะนั่นืออาารย์วิภาวี อาารย์ประำหมววิาภาษาอัฤษ ผู้ที่ทำให้เาเรียนภาษาอัฤษไ้เ่นั่นเอ
“อาารย์วิภาวีใ่ไหมรับ?” ปุถามออมา พร้อมับเินไปไหว้เธอ “โห อาารย์ไม่เปลี่ยนไปเลยนะรับ ยัูสาวอยู่เลย”
“สาวอะไร? ะสี่สิบสี่็ปีนี้แล้ว” อาารย์ว่าออมายิ้มๆ “ว่าเถอะ อนนี้ทำานอะไรอยู่?”
ปุ็เลยบอว่าเป็นอาารย์สอนภาษาอัฤษอยู่ที่มหาวิทยาลัย แล้ว็อบุอาารย์้วย “อบุอาารย์นะรับที่สั่สอนลูศิษย์นนี้มานไ้ีนานี้”
“อืม อาารย์ไ้ยินแบบนี้็ีใ” อาารย์วิภาวียิ้มให้ับปุ ่อนะหันไปหาภาร “อ้าว? ภาร เธอ็มาับเา้วยเหรอ?”
“สวัสีรับ อาารย์” ภารที่เริ่มเมาแล้วบอออมาพร้อมับทำาปรือๆ อาารย์วิภาวีมอระป๋อเบียร์อเา แล้ว็ถอนหายใออมา
“ถ้าเธอยัทำัวเหลวไหลแบบนี้ ระวัะไม่มีานทำนะ”
“อ๋อ ผม็ไม่มีอยู่แล้ว” ภารอบออมาทันใ ทำเอาเพื่อนๆ ในลุ่มหันมามอ ปุเอ็มออย่าใเหมือนัน ไม่ิว่าภาระพูออมาเอ
“แล้วผม็ิหนี้นอื่นไว้้วย ีวิแย่ริๆ” ภารพูออมา นิสิาเลยถามว่าทำไมไม่บอันบ้า? ะไ้่วยเหลือันบ้า?
“ไม่หรอ ันไม่อยารบวนเพื่อนๆ” ภารบอปิเสธไป นิสิาเลยส่ายหน้าออมา
“รบวรอะไร เราเป็นเพื่อนันมานานแล้วนะ” นิสิาบอพร้อมับหยิบระเป๋าเินแล้ววัธนบัรออมา “เอ้า นี่ เอาไปใ้่อน”
“ไม่เอา ันไม่ไ้อยาให้แทำแบบนี้ ไอ้า” ภารปิเสธวาม่วยเหลืออนิสิา ทำเอาเธอ้อบอ
“แหม มีปัหาแล้วยัหยิ่อีนะ” นิสิาว่าเพื่อน ภาร็ส่ายหน้า เาไม่อยารบวนเพื่อนเลยริๆ
“เออ เอาเหอะ” ภารว่า แล้วทันในั้น เา็สัเเห็นหมายบับหนึ่อยู่ในอสีาวบนโ๊ะ เิมวับวรราน์เพิ่ะลับมาาารเ้าห้อน้ำ พอเห็นหมายวาอยู่ที่โ๊ะ ทั้สอ็ถามว่าเป็นหมายอใร?
“ไม่รู้ว่ะ มีใรเอามาวาอนไหน?” ปุพูึ้นมา พลาหันไปหาพายศ “แเอามาวาหรือเปล่า?”
“บ้า ไม่ไ้ทำ” พายศแ้ัวทันที นิสิาเลยหยิบอหมายที่อยู่ลาโ๊ะมาเปิอ่านเลย
“พวแนี่ สสัยันอยู่ไ้ เปิอ่าน็หมเรื่อ” นิสิาแะอหมายออ ในนั้นมีระาษอยู่แผ่นหนึ่ เธอึมันออมา ่อนะอ่าน้อวามในนั้น แล้วเธอ็ถึับเอามือุมปา
“เิอะไรึ้นเหรอ?” วราพรเห็นท่าทานิสิาใ เธอ็เลยถาม ฝ่ายนิสิาหันไปมอเพื่อนๆ ทั้สิบน
“นี่ไม่ใ่ล้อเล่นนะ” เธอบอับเพื่อนอีทั้เ้าน “ใรมาแล้อะไรแบบนี้?”
ปุเห็นเธอทำท่าแบบนั้น ึยึหมายมาอ่านบ้า พอเาอ่าน เา็ถึับในแทบเ้าอี้
ความคิดเห็น