คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ประชด
อนที่ 35 – ประ
“ฮ่าๆๆ!!” ปิมหัวเราะลั่นเมื่ออ่านหมายรัที่ส่ถึััย “นายนี่เนื้อหอมเหมือนันนะ”
หลัาเล่นฟุบอลันเสร็ ภัทร็เอาหมายไปให้พวหนุ่มๆ ู ทุน่าหัวเราะันทั้นั้น เพราะไม่มีใราิว่าััยะไ้หมายรั
“ไม่ลนะเว้ย” ััยว่าอย่าไม่สบอารม์ “นี่มันเรื่ออะไรันเนี่ย?”
“แล้วแะไปหาไหม?” พันธรถาม
“ใระไป?” ััยว่าแล้วโยนหมายทิ้ ภัทร้มลเ็บแทน
“เออ ไปหน่อยเหอะ ถือะว่าสสารน้อ” ภัทรบอ
“แล้วแไม่สสารันเลยเหรอวะ?” ััยถาม “ันโนบัับนะ”
“หรือแไม่สนใผู้หิ?” ภัทรทำท่าใ “ริหรือเปล่า?”
“บ้า” เาอบออมาำเียว “ันสนสิ ผู้หิ แ่ันยัไม่อยามีแฟนอนนี้”
“แหม น้อ โอาสมาทั้ที” ปราา่วย “นี่ถือเป็นโอาสีนะเนี่ย”
ััยมอหน้าทุน ทุน็มอหน้าััย แล้วเา็พูออมา
“เออ ็ไ้” เาบอในที่สุ “พรุ่นี้ บ่ายโมใ่ไหม?”
“ใ่” ภัทรอ่านหมายูอีรอบ “แหม ันเอ็อยามีโอาสแบบนี้ับเามั่ั อย่าไอ้ม มีแฟนเป็นัวเป็นนแล้ว”
ปิมบไหล่ภัทร ฝ่ายภัทรเอ็หัวเราะออมา
“ันว่าันไปหาเี๋ยวนี้เลยีว่า” ััยยืนึ้น “พูันให้รู้เรื่อ”
“เฮ้ย อย่าทำให้น้อเ้าเสียในะ” ปราาบอ
“เสีย็้อเสียล่ะรับ” ััยพู “ผมไม่ไ้อบ”
แล้วััย็ไปยัโรเรียน เาไม่รู้ว่าเธออยู่ห้อเรียนไหน เาๆ เอาว่าเป็นม.4 เท่าัน ็เลยลอูามห้อระับั้นม.4 ้วยัน สัพัหนึ่็เอ อนนั้นอาารย์ยัไม่มา เาัสินใเินไปหาเ็สาวื่อสุนธา
“นี่” ััยสะิเรียเธอ เธอหันลับมา แล้วเอามือุมปา
“ือว่า...”
“พี่อบลใ่ไหมะ?” เธอถามออมา
“เี๋ยว่อน ือ...” ััยพยายามะอธิบาย แ่เธอไม่ปล่อยให้เาพูเลย
“ีใัเลย” เ็สาวื่อสุนธาบอออมาอย่ายินี และับมือเาไว้ ทำเอาััยอใ
“เฮ้ย”
“่อานี้ เราเป็นแฟนันนะ” สุนธาพู “พวพี่ๆ ปป้อพวเรามาลอ พวเราาบึ้และประทับใมา”
“ไม่ถึนานั้นหรอ” ััยว่าพลาเาศีรษะที่ผมเริ่มยาวแล้ว “เอ่อ....”
“ั้นเี๋ยววันนี้ หนูไปหาที่บ้านนะะ” สุนธาบอ แล้ว็วิ่ออไปทันที ทิ้ให้ััยยืนุน
“เฮ้อ! ทีนี้ะทำไล่ะ?”
เามอไปรอบๆ ห้อ เห็นเ็สาวเ็หนุ่มมามายำลัเล่นันอยู่ บาน็อ่านหนัสือ บาน็เหมือนทำารบ้านอยู่ เาถอนหายใ แล้วเินออไปาห้อเรียน
เาลับมาบ้านุปภา พอลับมา พวหนุ่มๆ ็ถามทันที
“เป็นไ? ปิเสธเาไปแล้วเหรอ?”
“ใระามเธอทัน” ััยบอออมา “เธอเล่นไม่ให้ันพูเลย เ้าใผิไปเอ แล้ว็าไป”
“เอ?” ปิมสัเวาอััย “แ่นายเอ็พอใไม่ใ่เหรอ?”
“ะบ้าเหรอ?” ััยว่าใส่ปิม “อึ้นไปนอน่อนนะ”
แล้วเา็ึ้นบันไไป ทุนมอามแล้ว็หัวเราะ
“มีเรื่ออะไรันหรือ?” วรรสาถาม เมื่อเห็นบรราหนุ่มๆ พาันหัวเราะัลั่น
“ฮ่าๆ ไอ้ัยมันไ้หมายรั” ปิมบอเธอ “แถมยัปิเสธไม่ทันอี้วย”
“ายแล้ว” วรรสายมือุมอ “นอย่าัยนี่นะ มีนอบ้วย?”
“็นั่นน่ะสิ” ปิมพู “หมอนี่็มีเสน่ห์เหมือนันนะ”
วรรสาพยัหน้า่อนะหันไปมอพันธร แ่พันธรไม่ไ้มอมาทาเธอ ทำเอาเธอเสียในิหน่อย
“ทำไมเราไม่ไปโรเรียนบ้า?” วรรสาถามึ้นมา
“ว่าไนะ?” ปราาถามึ้น
“็ที่นี่มีโรเรียนนี่” เธอบอ “เราน่าะหาวามรู้ไว้”
ทุนมอเธออย่าุน ปราถามออมา
“ทำไมเรา้อไปโรเรียน้วย?”
“็เรายั้อไปโรเรียนเลย” วรรสาบอ “นี่เราถูส่มาออรบนะ ยัไม่ไ้เรียนเลย”
“ั้นสา็ไปนเียวสิ” ปิมบอ “มไม่ไปหรอ”
“โธ่ ไป้วยันหน่อยสิ” วรรสาพู
“พวเธอะเ้าเรียนเหรอ” เ้าอบ้านหรือปภาไ้ยินเสียุย เลยลมาาบันไ ลมาถาม
“อยาเรียนน่ะ่ะ” วรรสาบอ
“ั้นเี๋ยวันัารให้ ันรู้ัอาารย์ในนั้น” อีฝ่ายพู “็ี ใฝ่หาวามรู้”
“แ่พวเรา ไม่...” ปิมบอไม่ทัน ุปภาเินไปเสียแล้ว
“สาอ่ะ เราไม่อยาเรียนนะ” ปิมบ่น
วรรสายืนเท้าเอว “ยัไ็้อเรียน เมื่อ่อนเราเป็นนัรบแล้ว อนนี้เป็นเ็ธรรมา ้อเรียน”
บรราผู้าย่ามอหน้าันเอ ทุนไม่อยาไปโรเรียน แ่็ัใวรรสาไม่ไ้
“ว่าไ?” วรรสาถามย้ำ
“อ่ะๆ ็ไ้” ปิมอบอย่าไม่สบอารม์เท่าไหร่ “แ่ะสอนเหมือนันหรือเปล่า็ไม่รู้?”
“ยัไ็ไ้เรียนละัน” วรรสาบอ รอประมายี่สิบนาที ุปภา็เินเ้ามาในบ้าน
“ันไปบออาารย์ให่ละ เายินีะให้พวเธอเ้าเรียนามระับั้น” เธอบอ
“ั้นไปันเลยละัน” วรรสายิ้มแย้ม “แ่้อมีเรื่อแบบหรือเปล่าะ?”
“ไม่้อหรอ ใสุ่ธรรมานี่แหละไปเรียน” เธอพู “เออ เรื่อแบบพวเธอ ันัมันเสร็หมแล้วนะ รอให้แห้อยู่”
“อบุมา่ะ” เธออบุและหันมาออำสั่ับพวหนุ่มๆ “ไปโรเรียนัน เี๋ยวนี้”
“ไอ้ัยไม่ยอมแน่” ปิมส่ายหน้า
้านบน ััยนั่ทอถอนใอยู่บนเีย พอีพันธรเ้ามา
“สาบอให้พวเราไปเรียนหนัสือ”
“หา?” ััยไ้ยินไม่ั “ว่าไนะ?”
“สาบอให้เราไปเรียน” เาส่ายหน้า “นี่ไม่รู้เธอิอะไรอยู่?”
“บ้า ใระไป เี๋ยว็ไปเอ....”
“แ่เ้าอบ้าน ุปภา ไปิ่อมาแล้วนะ” พันธรพู
“โธ่เอ๊ย ะไปิ่อทำไม ลำบาเปล่าๆ แ่ออรบ็ะแย่แล้ว” ััยบ่น
พันธรเลยลมานั่้าเีย “ไปเหอะ เี๋ยวสาโมโหเอา”
“ระหว่าสาโมโห ับันโมโห ใรน่าลัวว่าัน?”
ััยถามออมาแบบนี้เลย พันธรถอนหายใ ่อนะเินออไป
ปราว่าทุน้อไปโรเรียนอนนั้นเลย เหลือแ่ััยที่ไม่ยอมไป วรรสาถอนหายใ แ่ไม่ว่าอะไร
“พรุ่นี้เา้อไป” วรรสาบอับทุน “ไปเหอะ ไปเรียนัน”
แล้วทั้หม็พาันเินเ้าไปในเโรเรียน วรรสารู้ว่าห้อที่พวเาะไ้เรียนือม.4/3 เธอเินมาถึ อาารย์็ยินี้อนรับพวเธอทันที
“มาสิ มาเลย นัรบทั้หลาย” อาารย์ท่าทาใี เป็นผู้หิ สวมแว่นล่าว “พวเธออยู่ม.4 ทั้หมหรือ?”
“เปล่ารับ” ปราาบอ “ผมอยู่ม.5”
“ส่วนผมอยู่ม.6” เอราบอ้วย
“ั้น็ไปเรียนรวมัน็ไ้ ทั้ม.5 และม.6” อาารย์บอ “เลือห้อเรียนไหน็ไ้ ทุน้อนรับพวเธอหมแหละ”
ปราา ทวินนา มล เอราและวิไรพรึเินออไป พวพันธรเินเ้ามาในห้อ และนั่ที่โ๊ะว่า
“เอาล่ะ อาารย์ะสอน....”
พันธรฟัอาารย์สอนไปอย่าไม่ไ้่อยไ้ฟัเท่าไหร่ เามอออไปนอหน้า่า็เห็นบ้านเรือนอผู้นในอาาเนี้
“นี่พัน” วรรสาเรียเา “ั้ใเรียนหน่อยสิ”
“อ๊ะ? อ๋อ” พันธรที่เหม่อลอยไปนอหน้า่าหันลับมาฟั อาารย์ำลัสอนวิาิศาสร์บนระานำหน้าห้อเรียน
พออาารย์สอนเสร็็ออไป อนนั้นเอเ็ทั้ห้อ็มารุมพวพันธร
“นายยิปืนยัไน่ะ?”
“แล้วฝึาร่อสู้ที่ไหน? ถึเ่แบบนี้?”
“สอนวิธีสู้ให้มั่สิ”
“เอ่อ...” พันธรหยุทุนไว้่อน “เราถูฝึ้อมมาาอาาเแปน่ะ”
“อุ๊ย ริเหรอ?” เ็สาวนหนึ่เอ่ยึ้นพลาเินเ้ามาหาพันธร “นายหล่อัเลย ื่ออะไรอ่ะ?”
วนิาระแะแนวรรสา แล้วี้ใหู้ วรรสาหันมาทำสายาใส่เธอ
“พันธรรับ” เาอบลับไป
“เหรอ? ันื่อ สรยานะ” อีฝ่ายแนะนำัวเอออมา “ยินีที่ไ้รู้ั”
“รับ ยินีที่ไ้รู้ั” พันธรยิ้มให้อย่าเป็นมิร
“เอ่อ” วรรสาพูึ้นมา “าบ่อไปเรียนอะไรเหรอ?”
“ภาษาอัฤษน่ะ” นื่อสรยาบอออมาอย่าไม่ิอะไร “เธอไม่เ่เหรอ?”
“อ๋อ เปล่า” วรรสาอบ และลับไปนั่ที่้าๆ วนิา
“นี่ อนนายถือปืนออไปลุยับพวเอไอน่ะ เท่ัเลยนะ” สรยาล่าวม
“พวเรา็ออรบเหมือนัน ไม่เห็นมมั่” ภัทรบอ
“็เ่ทุนนั่นแหละ” สรยาบอ “ฮ้า ัน็อยา่อสู้เป็นเหมือนัน นี่ ว่าๆ สอนารใ้ปืนบ้าสิ”
“อ๋อ ไ้สิรับ” พันธรบอ “เี๋ยวะสอนให้”
“ริเหรอ?” สรยาท่าทาีใ “อบุมานะ”
วรรสาลุออาห้อไปทันที วนิาหันมามอ้อนพันธร ่อนะเินามไป
“เฮ้อ ผู้หิ” พันธรว่าเบาๆ ่อนะหันไปยิ้มให้สรยา เพื่อนใหม่อเา ที่ทำท่าะีบเา
ะเียวัน วรรสาับวนิาที่เินออมาาห้อน้ำ็พูึ้น
“านนี้ เธอผิเอนะ” วนิาว่า “เธอเป็นนะยั้นะยอให้นอื่นมาโรเรียน แล้วเป็นไ? พันโนีบเลย”
“เออ ันผิเอ” วรรสาล่าวอย่าประ “ใระไปรู้?”
พอีที่เธอเ้าห้อ ็มีเ็หนุ่มนหนึ่เินมามอบอไม้ให้ เป็นอุหลาบ วรรสารับมาอย่าุน
“ผมให้น่ะรับ” เาบอ “ผมื่อสั์”
“อ๋อ ่ะ” เธอรับอไม้มา “ว่าแ่...มาให้ันทำไมเหรอ?”
“ผมอยาทำวามรู้ัับุน่ะ” นายสั์พูึ้น วนิา เพื่อนอเธอหันมามอวรรสา ฝ่ายวรรสา็ิถึว่าไ้ัหวะพอี ็เลยอบรับไป
“็ีสิะ มาเป็นเพื่อนัน” เธอว่า วนิามอหน้าเธอ
ะที่นั่เรียนัน วนิา็ถามเพื่อน
“เธอะประพันเหรอ?”
“เปล่า” วรรสาโหออไป
“แล้วไปทำท่าอบนายสั์ทำไม?”
“เปล่า ันไม่ไ้อบ ็เาให้อุหลาบันมา ัน็อบรับ” วรรสาว่าหน้าาเย
“เธอประพันริๆ ้วย”
วรรสาไม่พูอะไร่อ พอเลิเรียน เธอ็พานายสั์ วแน้วยันออาโรเรียน พันธรเห็นภาพนั้น เา็ยินี้วย
“นี่นาย” วนิาถามพันธร “ไม่รู้สึอะไรบ้าเหรอ?”
“รู้สึอะไรล่ะ?” เาถามลับ
“็หึหรือไม่็หวบ้า” วนิาพู “นายไม่รู้สึริอ่ะ?”
“เา็เหมาะสมันีนี่” พันธรว่า “ให้สามีวามสุ็พอแล้ว”
วนิาอยาะบอว่าเธอประเา แ่พูไป็ไร้วามหมาย เธอเลยเินามวรรสาไป
“เฮ้อ ผู้หิ” พันธรถือสมุที่อาารย์เพิ่แเอามาให้พร้อมับปาา เาส่ายหน้าแล้ว็เินออาโรเรียนไป
เวลาประมาบ่ายสี่โม ทุน็ลับเ้ามาบ้าน อาบน้ำแ่ัวใหม่ ่อนะเินลมาั้นล่า
“ุสารับ” นายสั์เินเ้ามาทัวรรสา “ุอยู่ที่นี่หรือรับ?”
วรรสาหันไปเห็นพันธร เธอเลยประเาเสียเลย
“อยู่ที่นี่่ะ เราออไปเินเล่นันไหม?” วรรสาัวน นายสั์ยิ้มออมา
“ีสิรับ ผมะไปุไปบ้านผม” นายสั์บอออมา พันธรไ้ยินประโยทั้หม แ่เา็ไม่ไ้ว่าอะไร แ่เินลมาทำารบ้านที่อาารย์ให้ไว้
ฝ่ายััย เาเินลมาา้านบน พอเห็นพันธรำลันั่ทำารบ้านอยู่็ถาม
“ทำอะไรอ่ะ?”
“ารบ้านน่ะ” เาอบ
“โธ่ บอแล้ว อย่าไปโรเรียน” ััยพู “หาเรื่อเ้าัวแท้ๆ”
“แล้วะทำยัไไ้ล่ะ? โนบัับนี่” พันธรบอ
“เออ แฟนใร็ไม่รู้?” ััยว่า พันธรลุยืนึ้นทันที
“ไอ้ัย” เาี้หน้า “ถ้าแพูอีรั้ ัน่อยแแน่”
“เอ้า! ็ทำไมล่ะ? ็ที่ันพูมันเรื่อริ” ััยอบพลาผายมือออ “อย่าโหัวเอสิ”
แล้วเา็เินออไป้านอ พันธรถอนหายใพลาทำารบ้าน่อ
“เฮ้อ!” เอราับวิไรพรลับมาแล้ว “ใรไปบอให้ไปโรเรียนวะ? ไม่เห็นอยาไปเลย แ่ป้อัน้าศึ็ปวหัวเ็มที่แล้ว”
พันธรไม่ไ้ว่าอะไร เานั่ทำารบ้าน่อไป
“วันแร็ไ้านเลยเหรอ น้อ?” เอราถาม
“อ๋อ รับ” พันธรอบอย่าสุภาพ “นี่เป็นารบ้านเลน่ะ”
“เราะเรียนันไปทำไม? เมื่อ...” วิไรพรพูออมา “บไป็ไม่ไ้ทำานอะไร ไ้แ่อาศัยในเ ปลูผั เลี้ยสัว์ินเป็นอาหาร”
“ใ่” ทวินนาเห็น้วย “ะเรียนไปทำไมัน?”
พันธร็เห็น้วย แ่เาไม่ไ้พูอะไรออมา พวรุ่นพี่ึเินึ้นไป้านบน
นายไม่รู้สึหึหรือหวบ้าเหรอ?
ู่ๆ ประโยอวนิา็เ้ามารบวนิใเา เาพยายามไล่มันออไป แ่มัน็ย้อนวนลับเ้ามาในศีรษะอี
“โอ๊ย” เาวาปาาล ปิสมุ แล้วยมือุมหน้าผา
พอี วรรสาับสั์ลับมาพอี วรรสาบอลาเาและเินเ้ามาในบ้าน
“พรุ่นี้เอันที่โรเรียนนะรับ”
“อ๋อ ่ะ” วรรสาบอลา “บ๊ายบาย”
เธอไม่ไ้หันมามอทาพันธร พันธรเอ็ไม่มอเธอ แ่เา็พูึ้นมา
“นนนั้น็ูเหมาะสมับสาีนี่”
วรรสาหันลับมา เธอหมวามอทน เลยล่าวออมา
“ใ่ เหมาะสมันมา” เธอประเา “อย่าน้อย เา็ไม่ี่เ่าเหมือนพัน”
พันธรไม่พูอะไร วรรสาเินปึปัึ้นไปบนห้อนอน้านบน พันธรไ้แ่ส่ายหน้า
“ผู้หินะผู้หิ” เาบ่น “ทำไมเป็นแบบนี้ันทุนเลย?”
ว่าแล้วเา็ปิสมุ ่อนะึ้นไปบนห้อนอนาย ็พบทุนำลัพัผ่อนอยู่ ภัทรำลัอ่านหนัสืออะไรสัอย่าอยู่
“ทำอะไรเหรอแ?” เาถามภัทร
“อ๋อ อ่านนิยายน่ะ” ภัทรบอยิ้มๆ “ันอบอ่านนิยาย สนุี ยืมมาาห้อสมุน่ะ”
“อ๋อเหรอ? เพิ่รู้” เาพู แล้ว็ลมานั่บนเียพลาถอนหายใ
“ทะเลาะับสามาเหรอ?” ปิมถามึ้น
“ไอ้ม ไม่เี่ยวับมึ” พันธรพูึ้น ่อนะล้มัวลนอนบนเีย ฝ่ายปิม เา็นอนลบนเีย
ความคิดเห็น