คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : หนทาง
อนที่ 31 – หนทา
วันที่ 6
พันธรื่นเ้าึ้นมาอย่าัวเีย เาเินโเไปเ้าห้อน้ำ ล้าหน้า แปรฟัน พวเพื่อนๆ อเายัหลับอยู่เพราะวามอ่อนเพลีย ส่วนพันธร เารู้สึสื่นึ้นแล้ว
เาเินลมา้านล่า็เอวรรสาที่ื่นแล้วเหมือนัน
“อ้าว พัน” วรรสาทัทาย “อรุสวัสิ์”
“อรุสวัสิ์” เาทัอบ พลาไ้ลิ่นอาหารลอยมาเะมู “้อมีอะไรอร่อยๆ อีแน่”
“อือ อนอยู่ในอาาเแป เราไม่่อยไ้ินอะไรอร่อยๆ เลยนะ” เธอบอ “มีแ่ผัผัับไ่เียว”
แล้วทุน็ื่น และ็พาันมาินอาหารที่้านล่า เ้าอบ้านใีเสิร์ฟอาหารเยอะเหมือนเิม
“นี่” วนิาถามึ้น “พวมะออไปนออาาเริๆ เหรอ?”
“อ๋อ ริ” ปิมพูึ้น “เราะลอไปสถานีำรวเพื่อเอาระสุน”
“าลัวั” เธอบอวามริออมา
“ลัวอะไร?” ปิมถาม เล่นเอาวนิาอึ้ไปทันที วรรสาแอบหัวเราะให้เพื่อน
วนิาไม่ไ้อบำถามปิม เธอื่มน้ำาแ้ว แล้ว็ยานไปล้า พวผู้ายทั้หม ัสินใะออาเ ไปหาอาวุธที่สถานีำรว พวเาแ่ัว้วยุที่ล่อ ยับร่าายไ้สะว ่อนะลมา้านล่า
“เอามีไป้วยสิ” วรรสาบอพันธรอย่าเป็นห่ว
“อ๋อ เอามาแล้ว” พันธรแสมีใหู้ ปิม็ถือวานไว้้วย
“เอาล่ะ เราะไปแล้ว” ปิมบอ ฝ่ายผู้หิ่าอวยพรให้พวเาปลอภัย
“อบใมานะ” ปิมพู แล้ว็พาพรรพวเินออไปรำแพที่พวเอไอยิถล่มเมื่อวาน เป็นทาเินออไปพอี
“สถานีำรวนั่นอยู่แถวไหนนะ?” พันธรถามึ้น เาเอาระเป๋ามา้วย เพื่อะใส่ระสุนปืนและอาวุธ
“น่าะไม่ไลาที่นี่หนึ่ิโลเมร” ปิมที่พเรื่อ้นหาเป้าหมายมา้วย ูที่หน้าอ ไม่มีสัาเือนบอว่ามีใรมา “เราไปันเถอะ”
พวหนุ่มๆ ออนออาาเไป พันธรเห็นว่ารถู้อพวเายัอยู่ีอยู่ เาัสินใบอปิม
“นั่รถไปีว่า”
“อะไรือรถ?” ปิมหันมาถาม
“นี่ไ” พันธรเินมาที่รถู้ ปิมมอมันอย่าแปลใ
“ไม่เป็นไร มันแล่นไ้ มันเป็นยานพาหนะอมนุษย์น่ะ” เาอธิบายนปิมเ้าใ พวหนุ่มๆ เ้าไปนั่ในรถู้ ่อนที่พันธระทำหน้าที่ับออไป
รถแล่นไปามถนน ไม่นานนั ็ถึสถานีำรวที่ว่า ปิมเปิประูออไป และเ้าไปในนั้นทันที
“ระวัพวเอไอ้วยนะ” ปราาเือน
“ไม่เป็นไรรับ ผมมีเรื่อสแน” ปิมบอ “เ้าไปันเถอะ”
ภายในสถานีำรวเละเทะเ็มไป้วยยะับเศษระที่แบนพื้น พวเาพยายาม้นหาอาวุธปืนและระสุนแ่ไม่เอ
“หรืออยู่อีั้นหนึ่?”
พวเาลอลไปสำรวั้นใ้ิน แล้ว็เอห้อห้อหนึ่ มีป้ายิว่า ‘ห้อเ็บอาวุธ’
“ที่นี่แหละ” ปิมบออย่ายินี เาะเปิประูแ่เปิไม่ออ มันล็อเอาไว้
“ไม่มีุแะ้วย” เาพู “ทำไีล่ะ?”
“รนีู้เหมือนะเป็นที่เปินะ” ััยสสัย เาูที่รูาร์สำหรับเปิประู แ่เาไม่รู้ัาร์
พันธรลอเอามีเสียบเ้าที่่อรูีย์าร์ นเิประายไฟ็อ ประูถูปลล็อในที่สุ
“เ่มา มึ” ปิมมพันธร ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อเ็บอาวุธ พบว่ามันมีไม่มาเท่าไหร่ แ่็พอมีมั่
“มีปืนไรเฟิล้วย” ปิมหยิบมันลมาาำแพพลารวสอบระสุน “ระสุนเ็มเปี่ยม”
“ทานี้มีระสุนปืนลูอ้วย” พันธร้นในู้
“แล้วมีระสุนสไนเปอร์หรือเปล่า?” ปราาถามู
ััยลอ้นูภายในล็อเอร์เ่าๆ แล้วเา็พบระสุนสไนเปอร์ล่อหนึ่ เาหยิบมันออมา
“ไม่รู้อันนี้ใ่หรือเปล่า พี่?” เายื่นล่อระสุนให้ปราา ปราารับมาูแล้ว็พยัหน้า
พันธรหยิบปืนพรุ่นหนึ่ึ้นมา เาถอแม็าีนมันออมาู ็พบว่าใส่ระสุนรบ หลัา้นหมทั้ห้อแล้ว พวเา็ไ้อาวุธและระสุนไปพอประมา
“เออ พอันไ้” ปิมว่า “เรารีบออไปาที่นี่ันเถอะ”
พวเาึ้นไปบนั้นหนึ่ แ่แล้ว สัาาเรื่อ้นหาเป้าหมาย็ัึ้น ปิมรีบสั่ให้ทุนหมอบ เาูหน้าอมอนิเอร์
“พวเอไอแน่” เาบอ “มาันเป็นสิบนเลย”
“เราะใ้ระสุนไม่ไ้นะ” ััยพูึ้นมา “เี๋ยวไม่มีเหลือ”
“ถ้าอย่านั้น” ปิมพู “พวนาย้อทำามำสั่ัน”
ััยุนว่าำสั่อะไร? ปิมแอบมอาระบานที่แ ็เห็นพวเอไอเินมาหน้าสถานีำรว
“หลบเร็ว” เาระิบ “หลบหลัพวโ๊ะอะไรนี่แหละ”
แล้ว่าน็่าไปหลบันนละที่ พวเอไอเ้ามาในสถานีำรว และ้นหาพวเา พันธรพยายามหายใเบาๆ เาหลบ่อนอยู่ใ้โ๊ะ ะมอปราาที่หลบอยู่อีฟาหนึ่เหมือนัน
พวเอไอทำอะไร็ไม่รู้ พวมันุยัน้วยภาษาที่ไม่ใ่ภาษามนุษย์ แล้วพวมัน็เินออาสถานีำรวไป ปิมแอบลอบมอ พบว่าพวมันออไปาสถานีำรวหมแล้ว
“พวเรา” เาทำท่าสัามือว่าปลอภัยแล้ว พวพันธรถึออมาาที่่อน
“เอาล่ะ ันะนำไป่อน” ปิมบอทุน “ถ้าเห็นันทำสัามือแบบนี้แสว่าปลอภัยนะ ถ้าทำแบบนี้็แสว่าอย่าเพิ่ออมา”
“อืม” พันธรรับปาับเพื่อน ปิมเลยออลุยเี่ยว เาถือปืนไรเฟิลในมือ ่อนะวิ่ไปหลบหลัอยะ เามอูแล้วว่าไม่มีใร ึทำสัามือ พวพันธรวิ่ามมาหลบ้วย
รถู้อยู่ไม่ไลาพวเา ปิมรีบวิ่เ้าไปแอบหลัรถู้ แ่ในอนนั้นเอ เอไอนหนึ่็เินเ้ามา ปิมมอเห็นำแหน่ในอมอนิเอร์ ็ทำสัามือว่าบอว่า ‘อย่าเพิ่มา’
พวพันธรรออยอยู่ พวเาเห็นแล้วว่ามีเอไอนหนึ่ปราัวึ้น มันมอ้ายมอวาอย่า้นหาพวเา ่อนะเินออไป
“ฟู่ว” ปิมถอนหายใ ่อนะทำสัามือบอว่าปลอภัยแล้ว พันธรรีบวิ่ออไปทันที แ่บัเอิเาเหยียบระป๋อโ้เปล่าๆ นเิเสียั เอไอนนั้นหันวับลับมาทันที พันธรรีบ่อนัว
“ิบหายแล้ว” พันธรโทษัวเอ เอไอนนั้นเินเ้ามาูาระป๋อที่ถูเหยียบ ่อนะมอไป้ายวา
พันธรแอบอยู่หลัรถยน์เ่าๆ ันหนึ่ ปราาับััยยัไม่ยับัวาที่่อน เอไอนนั้น้นหาพวเา แ่็ไม่เอ็เลยเินลับไป
“เฮ้อ” พันธรถอนหายใอย่าโล่อ พร้อมทำสัามือ “ปลอภัยแล้ว”
ปราาและััยามมาสมทบับพันธร เารีบวิ่ไปที่รถู้ และิเรื่อ ่อนะับออไปทันที พวเาแล่นรถมาถึอาาเ อรถไว้ แล้วรีบวิ่เ้าไปในอาาเ
“เป็นไบ้า?” ทวินนาเ้ามาถามทันที พันธรวาระเป๋าอนล และเปิใหู้อาวุธที่เอามาไ้
“ันอถือไรเฟิลู่โมนี้แล้วัน” ปิมบอ “ส่วนนอื่น เลืออัวเอไปไ้”
วรรสาถือปืนพเอาไว้ ะที่ทุน่าพาันเลืออาวุธอนเอ ปราารีบบรรุระสุนสไนเปอร์อนเ้าไปในที่ใส่ระสุนทันที
“เอาล่ะ ทีนี้เรา็มีแรสู้ลับละ” ััยว่าพลาถือปืนลูอ “ระสุน็มีมาพอสมวร”
“วันนี้พวมันมันะบุเ้ามาอีหรือเปล่า็ไม่รู้?” มลที่เลือปืนลพูึ้นมา
“ะบุไม่บุ ยัไเรา็้อสู้ล่ะ” ััยพูพลาเอาระสุนลูปรายใส่ใน่อระสุนปืน
อนประมาสิบโมอวันนั้น วนิาำลันั่เล่นอยู่ าานบินที่ไฟับไปแล้วยันอนอยู่บนพื้น ไม่มีใรล้ายุ่ับมัน
“วนิา”
เธอหันไป ็เห็นปิมเินเ้ามา
“อ้าว ม มีอะไรเหรอ?”
“เปล่าหรอ” เาลมานั่ที่โ๊ะหินอ่อน้วย “แ่ิว่าพวเราหลเหลือันแ่นี้”
“ไม่แน่นะ พวเราอาะมีีวิรออยู่ที่ไหนสัแห่็ไ้” วนิาบอ
“เหรอ?” ปิมถอนหายใ “ถ้ารอริ็ปาิหาริย์ล่ะ”
วนิาอยาะบอวามในใออไป แ่เธอลัวำปิเสธ แ่เธอมีวามล้ามาว่าวรรสา เธอเลยัสินใบอออไปเลย
“ม เรามีเรื่อะบอ”
“หือ?” ปิมถาม “เรื่ออะไรเหรอ?”
วนิาหันมา้อหน้าเา แล้ว็สารภาพออมาเลย “เราอบมนะ อบมานานแล้ว”
ปิมสะุ้โหย วนิาเอ็รู้ีว่าปิมอบวรรสา
“ารู้ว่ามอบสา” วนิาบอออมา “แ่า็อบมริๆ นะ อนมหายไป าเป็นห่วทั้วันทั้ืน”
“เอ่อ” ปิมเาศีรษะอีรั้ “ือ...”
“เรารู้ว่ามันไม่มีทาเป็นไปไ้” วนิาพู “แ่เราอยาบอ่อนเราะาย ว่าาอบม”
“ือ....” ปิมพู “ม็ไม่ไ้รัเียอะไรหรอนะ”
“หือ?” วนิาถาม “อะไร?”
“มอบสา็ริ ทั้ที่เป็นไปไม่ไ้ สาอบไอ้พัน” เาสารภาพออมา “แ่มัใไ้แล้วล่ะ”
“เหรอ?” วนิาพูพลามอพื้นิน “แล้วม...”
“ม็ไม่ไ้รัเียาหรอ” เาบอ “ถ้าาะอบม ม็อบาเหมือนัน”
วนิาไ้ยินแบบนั้น เธอไม่อยาเื่อเลยว่าปิมะพูแบบนี้ออมา ทำเอาเธอยินีมา
“ริเหรอ?” เธอถามย้ำ “อย่าโหันนะ”
“ริแท้แน่นอน” เาพูยิ้มๆ “แ่มรู้มานานแล้วล่ะว่าาสนใม”
“อ้าว?” วนิาเอามือบแนเา “แล้วทำไม...”
“็มเินนี่” เาบอยิ้มๆ “เินนไม่ล้าอบรับ”
“นี่แน่ะ!” เธอหยิแนเา “ปล่อยให้รออยู่ฝ่ายเียวั้นาน”
“ฮ่ะๆ อโทษนะ” เาบอพลายิ้มแย้ม วนิาเอาศีรษะมาบไหล่ปิม
“ามีวามสุั” เธอสารภาพออมา “แ่พันับสานี่สิ”
“ทำไม มีอะไร?” ปิมถามึ้น
วนิาเอาศีรษะออาไหล่เา ่อนะพูึ้นมา
“สาสารภาพรัับพันอย่าไม่ั้ใ” เธอเล่าให้ฟั “และพัน็เห็นสาเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้น”
“แล้วไอ้พันมันบอสาหรือยั?” ปิมถาม
“บอแล้ว” วนิาอบ “ไอ้สาำลัพยายามัใอยู่”
“มันทำให้สาเสียใหรือเปล่า?” ปิมถามเสียเ้ม แสถึวามริั
“็นิหน่อย” วนิาบอ ไม่อยาให้สอนนี้ทะเลาะัน “แ่สาำลัพยายามัใอยู่”
ปิมับมือเธอไว้ ่อนะบอ
“ถึเพื่อนๆ เราะไม่มีทาเป็นแฟนัน” เาบอ “แ่เราเป็นแฟนันไ้นะ”
“รินะ?” วนิาบออย่ามีวามสุ “ฮ้า! วันนี้เป็นวันที่มีวามสุที่สุเลย”
ฝ่ายวรรสาที่ำลั่วยเ้าอบ้านทำอาหารอยู่ เธอำลัทำหมูระเทียม เอาหมูทอลในระทะ
“ระวัไหม้นะลู” เ้าอบ้านบออย่าใี
“อ๋อ ่ะ” วรรสารวสอบเสมอ ่อนะัหมูระเทียมึ้นมา เป็น้าวลาวันอวันนี้
วรรสาไปเรียทุน ทั้ายและหิให้ลมาทาน้าวเที่ย
“อ้าว าับมไปไหน?” มลถามึ้น
“นั่นสิ” วรรสา็เพิ่สัเเห็น แ่แล้ว็เห็นปิมเินูมือวนิาเินเ้ามา วรรสาเห็นภาพนั้น ็รู้ทันทีว่า...
“สอนบันแล้วเหรอ?” เธอถามอย่าื่นเ้น ปิมเาศีรษะอีรั้ ะที่วนิาพยัหน้ายอมรับ
“ยินี้วยนะ” วรรสาบอออมาาใริ วนิายิ้มแ่
แล้วทุน็ลมาิน้าวเที่ยที่โ๊ะอาหารลาบ้าน ปิมัิ้นหมูให้วนิา เธอล่าวอบุ ทุนพาันุนว่าสอนนี้เป็นอะไรัน?
“สอนนี้บันอยู่่ะ” วรรสาอบ้อสสัยอทุน
“ใ่” วนิาพู ทำเอาวรรสาหันมามอ
“เธอะไม่พูปิเสธเลยเหรอ?”
“เอ้า! ะปิเสธทำไม? ็มันเรื่อริ” วนิาอบ
“เียบไว้หน่อย็ีนะ มเิน” ปิมบอ ทำเอาทั้วอาหารหัวเราะันยให่ วรรสาหัวเราะ้วย แล้ว็เผลอสบาเ้าับพันธร พันธร็สบสายาเธอเหมือนัน ่าน่าหลบสายาัน
รั้นพอินเสร็ วรรสา็รับหน้าที่ล้าาน ส่วนนอื่นๆ ึ้นไปพั ปิมรวสอบปืนไรเฟิลู่โมอัวเอ ะที่พันธรที่นอนว่ำหน้าบนเียถามึ้นมา
“มึไปรัันอนไหนวะ?”
“อ๋อ าน่ะเหรอ?” ปิมยัไหล่ “็แอบมอๆ มานานเหมือนัน ไม่ิว่าเาะอบู้วย”
“แหม ีนะ มีแฟนเป็นัวเป็นน” ััยวิาร์ “ันเอ็อยามีบ้า”
“ไม่มีใรทนอารม์เวลาแโรธไ้หรอ” ปิมหันไปบอััย
“โธ่ เี๋ยวนี้ ัน็ใเย็นลแล้วนะ” ััยโอรว
“เออ รู้แล้ว” ปิมหัวเราะ “อิาล่ะสิ”
“เออสิวะ” ััยยอมรับ
พวหนุ่มๆ พาันหัวเราะให้ัน แ่ในอนนั้นเอ ทวินนา็ึ้นมาบอพวผู้าย
“เิเรื่อแล้ว”
พันธรมอเธออย่าสสัย แล้ว่าน่า็ลุออไปทันที ปิมถือปืนไรเฟิลไป้วย ลไป้านล่า
ที่ำแพอาาเ มีนมุูเ็มไปหม พันธรรีบวิ่ไปูว่าเิอะไรึ้น?
“มีผู้รอีวิมาาอาาเอื่น” ายนหนึ่บอับเา พันธรแหวผู้นออไป แล้ว็เห็นผู้ายนหนึ่ มีบาแผลเ็มัว ถือปืนระบอหนึ่อยู่
“ุ ทำใีๆ ไว้” พันธรรีบเ้าไป่วย แ่อีฝ่ายบอออมา
“พวมัน....พวมันำลัปรึษาันว่าะล้าโลใบนี้”
ำพูอายแปลหน้า ทำเอาทุนใ พันธรรีบ้มลไปูอาาร
“ล้าโลใบนี้? หมายวามว่ามันะ่าทุนเหรอรับ?”
“ใ่” ายนนั้นพูออมาอย่ายาลำบา “ระวั...อีไม่ี่อาทิย์”
แล้วเา็หมลมหายใไป พันธรรู้สึใ ะที่าวบ้านพาันยร่าไร้วิาอเาไปฝัที่สุสาน
“ว่าไนะ?” วิไรพรถาม “ล้าโล?”
“ใ่” พันธรที่ไ้ยินับหูมาบอวิไรพร “พวมันเรียม่อสรามแล้ว”
“แล้วเราะทำยัไ? มีอาวุธแ่นี้” วิไรพรถาม
“ผมว่าทาอเมริาน่าะทำอะไรไ้บ้านะ” พันธรพูออมา “เาน่าะหาทาไ้”
“นาอเมริาที่ว่าแน่ยัโนโมีเละเลย” วิไรพรบอ “พวเาะทำอะไรไ้?”
“แ่ผมิว่าพวเา้อทำไ้” พันธรว่าอย่ามั่นใ “้อมีสัทาที่ะโ่นมันไ้ ่อนที่มันะโ่นพวเรา”
“แล้วเราิ่อับทาอเมริาไ้ไหมล่ะ?”
วิไรพรถามออมา เล่นเอาพันธรอบไม่ถูไปเลย
“เห็นมะ?” วิไรพรถอนหายใออมา “เราไม่รอแน่”
เธอเริ่มปลเสียแล้ว แ่พันธร็พยายามทำให้เธอเื่อมันในัวเาและนอื่นๆ
“มัน้อมีสัทา” พันธรบอ “สัทาที่ะโ่นล้มไอ้พวนั้น”
วิไรพรมอหน้าเา แล้ว็เินออไป พันธรเอ็เื่อมั่นอย่านั้น แม้ในใลึๆ ะิว่าไม่มีทาเป็นไปไ้็เถอะ
“้อมีสัหนทา มัน้อมีุอ่อนบ้าแหละน่า” เาบอออมานเียว ่อนะเินลับเ้าห้อนอนไป
“เฮ้ย มึ” พันธรเ้ามาถามปิมที่รวสอบปืนอนอยู่ “ิว่าพวเอไอมีุอ่อนไหม?”
“็เรื่อฝนไ แล้ว็...” ปิมนึึ้นไ้ “ผิวมัน หาสัมผัสับอาาศบนโลมันะายทันที ลายเป็นฝุ่นผเหมือนที่เราเห็นไ”
“อือ” พันธรพยัหน้า “มัน้อมีสัทาสิ”
ความคิดเห็น