คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : สงคราม
อนที่ 30 – สราม
พันธรรีบวิ่ออาโรเรียน ลับเ้าไปในบ้านที่พัอยู่อาศัย อนนั้นเอ ทุๆ น็ลมา้าล่าหมแล้วพร้อมับอาวุธประำัว
“้าศึมาอีแล้วเหรอ?” เาถาม ปิมที่เพิ่ะนอนหลับไปไม่เท่าไหร่็้อื่นึ้นมา้วย เาับอาวุธอเาไว้แน่นมือ
“ูเหมือนะเป็นอย่านั้น” วรรสาพู แล้ว็สั่ “พันไปบอให้ทุนไปหลบในเปลอภัย่อนนะ เี๋ยวสาับพวะออไปเอ”
“อืม!” พันธรรีบวิ่เ้าไปในเโรเรียน บรราผู้ายที่ำลั่อมแมอาารอยู่็พาันปีนป่ายบันไลมา พันธระโนลั่น
“ทุนหาที่หลบ่อน่อน!!” เาะโน “หาที่ำบัะ!! เร็วๆ เ้า”
พวปิมถืออาวุธไปบริเวลานว้า ็เห็นานบินลำหนึ่บินเ้ามา แล้วมัน็โมีทันที ยิแลเลเอร์ใส่พื้นินนระเบิลุเป็นไฟ าวบ้าน่าพาันหนีไปหลบในมุมปลอภัย
“เร็วเ้า ทุน!!!” พันธรบอเสร็ เา็รีบวิ่เ้าไปในบ้าน หยิบปืนู่ใออมา แล้ววิ่ามพววรรสาออไป
ปราาแอบุ่มโมี เายิระสุนสไนเปอร์ใส่านบินที่ำลัทำลายพื้นที่อยู่ ทำเอาานบินระเบิ ลมาบนพื้นแล้ว็เิระเบิ้ำ ผู้นที่วิ่หนีไม่ทันถูสะเ็ระเบินบาเ็บ
“ุ!!” ปราารีบวิ่ออไปหาผู้หินหนึ่ แนเธอเป็นแผลาสะเ็ระเบิ ปราาัสินใแบผู้หินนั้น เ้าไปหลบ่อนในบ้านอใร็ไม่รู้
สรามเิึ้นอีรั้ ราวนี้พวเอไอทลายำแพอาาเ และบุเ้ามายให่ ปิมั้ปืนเล็ แล้วยิระสุนลูปรายใส่พวมันอย่าไม่ยั้มือ
“ระสุนันะหมแล้ว!! แล้วปืนเลเอร์ล่ะ?” เาะโนถาม ััยว้าปืนเลเอร์ให้ ปิมรีบรับมาแล้วเอาเล็ไปที่พวเอไอ
เาลั่นระสุนออไป ระสุนเลเอร์ระทบัวพวมันนระเบิัวาระาย เลือสีำสาไปทั่ว ปิมใับอานุภาพอปืน
ปราามาประำำแหน่สไนเปอร์ใหม่ และอยยิานบินที่ลอยเ้ามาในอาาเ มีานบินลำหนึ่สัเเห็นเา มันยิระสุนเลเอร์มาทาเานเิระเบิไฟลุไหม้ ปราาบาเ็บเล็น้อยที่แน้านวา เาัฟันอย่าเ็บปว
พวปิมสู้ไม่ถอย พวเอไอยิ่ล้นทะลัเ้ามามามาย แ่็ถูระสุนเลเอร์อพวมันเอ ทำลายัวเอ ฝ่ายเอไอนหนึ่ถือปืนลออมา แล้วรายิไปทั่ว ปิมบอให้ทุนหลบ้าน้าอาาร
“ทุน! ระวั้วย มันมีปืนล!!” ปิมร้อ เาหันามุมอาาร และยิเลเอร์ใส่พวมันอี นพวมันระเบิร่าระเ็นไประแทับผนัึ
ััยหายใหอบ เหื่อเ็มหน้าผาะถืออาวุธยิเลเอร์ เาัฟัน แล้ว็พุ่ออไป ระสุนปืนลเียแนเาไปนเป็นแผล เาร้ออย่าเ็บปว
“ัย หลบมา่อน” วรรสาเรีย ััยึเ้ามาหลบมุม
“ราวนี้พวมันมาเป็นอทัพมเลย” เาบอ “ะทำยัไี?”
“เราะนะศึไ้ไหมเนี่ย?” วนิาถาม
ไม่มีใรอบไ้ว่าะนะหรือเปล่า? ฝ่ายปราา เาเหลือระสุนสไนเปอร์ไม่ถึเ็นัแล้ว เาำบาแผลที่แนัวเอ่อนะัฟันัรอ
“ไอ้พวระยำ” เาว่าเสียั ะนั้น าวบ้าน็พาันหลบในบ้านนเอ เ็นัเรียนทุนออาโรเรียนและไปหลบที่อื่น
านบินลำหนึ่ลอยเ้ามาอี และทำลายหลัาโรเรียน ปราาลัวึะถล่มลมา เายิถูเป้าหมายนานบินลมาระเบิระาย ทุอย่าำลัลุเป็นไฟ
“แย่แล้ว ระสุนะหมแล้ว!” ปราาบอับัวเอ “ะทำยัไี?”
ะเียวัน พวปิม็สู้ไม่ถอย พวเา่ายิแสเลเอร์ใส่พวเอไอ พวเอไอ็ราระสุนปืนลใส่พวเาเหมือนัน
“เราออไปไม่ไ้ ไม่ั้นายร่าพรุนแน่!!” ััยะโน
“ไอ้พวเวร” ปิม่าออมา “มา่าันเลย!!!”
แล้วเา็วิ่ออไป วนิาะร้อเรียแ่็ไม่ทัน
“ม!!”
วนิาวิ่เ้าสู่สนามรบ้วย ่อนะใ้อาวุธปืนอัวเอยิใส่พวเอไอ ปิมยิปืนเลเอร์ไปที่ัวเอไอที่ถือปืนลนร่าระเบิ ปืนลระเ็นเ้ามาใล้พวเา ปิมรีบวิ่ไปหยิบปืนลนั้นทันที ่อนะราระสุนยิใส่พวเอไอที่พาันเ้ามา
วนิาหันหลัลับ ไม่ใ่เธอะทิ้ปิม แ่เธอำไ้ว่ามีระเบิมืออเธอที่ยัไม่ไ้ใ้อยู่ เธอเอามันออมา ถอสลั ่อนะโยนไปทาพวเอไอ
“ทุน ระวัระเบิ!!” เธอร้อเือน
ระเบิระเ็นไปใ้เท้าพวเอไอ แล้ว็เิระเบิทันที ีระาร่าอพวเอไอนาเป็นท่อน เลือสีำสานอเ็มพื้น ปิมยิระสุนเลเอร์ แ่ระสุน็ไม่ออมา เหมือนปืนะหมพลัานแล้ว
“โธ่เว้ย!” ปิมสบถออมา ่อนะับระเบิไฟอัวเอ ถอสลัแล้วปาใส่พวศัรู
เิไฟโหมระหน่ำลุโนเป็นอให่ เผาไหม้พวเอไอนร่าไหม้เรียม พวมันายทันที อนนี้พวมันเริ่มเหลือน้อยลแล้ว ปิมัารใ้ปืนลอพวมัน รายิไปทั่ว พวเอไอถูระสุนเาะเ้าที่หน้าอ ท้อและส่วนอื่นๆ ล้มายลเป็นำนวนมา
านบินลำหนึ่บินเ้ามาและเล็เป้าไปที่ลุ่มปิม ทวินนาเป็นนเห็นนแร เธอรีบุวนิาับปิมที่ยืนแถวนั้นออมา แสเลเอร์ถูยิมาทันที มันโนเ้าที่มุมึออาารพอีนเิวามเสียหาย
“มีใรเป็นอะไรไหม!?” ทวินนาถามึ้น
“ไม่มี!!” ปิมบอ “อบุมารับที่่วย”
ฝ่ายปราา ระสุนเาเหลือแ่นัเียวแล้ว แ่านบินลอยมาอีสามลำ เายิระสุนนัสุท้ายออไป ่อนะยืนึ้น ยปืนเ้าไปเ็บในบ้าน เาไม่รู้ว่าะทำอย่าไรแล้ว
“ริสิ! ระเบิมือ” เาวิ่ไปยัที่าเรื่อแบบอัวเอ และหยิบระเบิมือออมาพลาวิ่ไปสมทบับพวพันธร
“ทุนหลบ! ันะว้าระเบิ!!!” ปราาะโนลั่น ทุนพาันหมอบแล้วเอามือปิา ปราาใ้ปาัึสลัออมา แล้วเวี้ยระเบิไปที่พวเอไอ
ูม!!
เิระเบิึ้นอีรั้ พวเอไอระเ็นไปนละทา ััยะปืนยิเลเอร์ แ่็พบว่าพลัานหมแล้วเหมือนัน
“ให้ายเหอะ!! เราไม่มีอาวุธอะไระ่อรแล้วนะ!!!” เาร้อ
“อย่าลืมอาวุธเสริมสิ!!” พันธระโน เาวิ่เ้าไปในบ้าน หยิบมี วาน มี้ามยาวออมาาระเป๋าอพวเา และโยนวานให้ััย
“อบใมา!” ััยบอ เอไอนหนึ่พุ่เ้ามาหาเา ััยัารใ้วานฟันอเอไอนนั้นนา ส่วนพันธรเาเวี้ยมีไปยัเป้าหมาย แล้ว็ระาออมา แล้วแทไปที่อีน ปราารีบวิ่ไปเ็บ้อนที่บนพื้นเพื่อเอาเป็นอาวุธ พอเอไอนหนึ่เ้ามาประิเา เา็หวมัน้วย้อนเ้าที่ศีรษะทันที
“ฝนะไหมเนี่ย!?” วิไรพระโนถาม แ่ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ ปิมเสียบมีเ้าที่หน้าอเอไอนหนึ่ แล้วเสยามันนมันล้มลไปับพื้น เายัำวิธีาร่อสู้้วยมือเปล่าไ้
“เ้ามาเลย! ไอ้พวระยำ”
ปิมเ้าไปลุยับพวเอไอ ปล่อยหมัใส่และถีบนพวมันล้มลไปับพื้น พันธรรีบเ้าไป่วยเพื่อน เาทั้เะทั้่อยพวเอไอ แล้ว็วามี ปาบริเวออเอไอนหนึ่นเสียีวิ
พันธรถือมีอพ่ออเาเอาไว้ เาหายใหอบเพราะวามเหนื่อย เหื่อโทรมเ็มาย นอื่นๆ ็พอๆ ัน วรรสายิระสุนนัสุท้ายออไป ่อนที่เธอะหยิบวานออมา แล้วปาใส่ศัรูทันที วานเาะเ้าบริเวศีรษะอเอไอนหนึ่ นมันายทันที
“ให้ายเถอะ! ฝนลมาหน่อยเถอะ” พันธรวิวอน แล้ว็ใ้มีอพ่อ ่อสู้ับพวเอไอ เา้วแท้ส่วนท้ออพวมัน แล้วหมุนัวลับมา ปาออีน นมีอพ่อเาเ็มไป้วยเลือสีำ
ปิมยัฟันวานใส่เอไอนหนึ่นาา พวมันร้อเสียไม่เป็นภาษามนุษย์ออมาอย่าเ็บปว อนนี้พวเอไอเหลือน้อยลแล้ว แ่ปัหาือานบิน มันบินเ้ามาในอาาเถึสามลำ และเริ่มทำลายบ้านเรือน
“พี่ปรา! สไนเปอร์หมแล้วเหรอ?” เาถามปราา
“ใ่!!” ปราาะโนอบลับมา พลาถือมี้ามให่ แล้วฟันใส่เอไอนหนึ่นร่าารึ่
“เรามีแ่้อพึ่อาวุธที่ไม่ใ่ปืน...” พันธรพูเบาๆ ่อนะแทมีเ้าที่หน้าาอเอไอนหนึ่แล้วระาออมา มันล้มลทันที
พวเอไอเหลือประมาสิบนแล้ว นั่นไม่ใ่ปัหา แ่ปัหาให่ือานบิน ไม่มีใรรู้ว่าะัารมันอย่าไร?
“แย่แน่!” ััยร้อ “เราทำลายมันไม่ไ้แน่!!”
“โธ่เอ๊ย ถ้ามีระสุนสไนเปอร์อีนะ” ปราาบอออมาอย่าเสียาย พันธริแผนึ้นมาไ้ เารีบบอปิม ััยและปราา
ทั้หมทำามแผนอพันธรทันที แยัวันออไป านบินไล่ามพวเามาและไล่ยิใส่พวเา ััยวิ่ไปอีทาหนึ่ านบินลำหนึ่ที่ิามเาเผลอยิออไปโยไม่ไู้ นยิถูพวเียวันเอ านบินระเบิัูม! และลมาใส่บนพื้นลานว้า
แล้ว็เหมือนมันทะเลาะันเอ านบินยิใส่ันเอนระเบิายหมทัู้่ านบินลบนพื้นแล้วระเบิ้ำ
พันธรหายใเ้าปออย่ารวเร็ว พวเอไอเริ่มล่าถอยไปแล้ว ะที่านบินยิันเอายหมแล้ว
“เรานะแล้ว” พันธรบอับปิม ปิมว้าวาน เพาะเ้าลาหลัอพวเอไอนหนึ่นมันล้มล
“พี่ปรา!!” พันธรมอเห็นเลือที่ไหลเ็มแนปราา “แย่แล้ว เลือออเยอะเลย”
“อย่าไปใส่ใเลย” ปราาบๆ แผลอย่าไม่ใส่ใเท่าไหร่ “พวมันายหมยั?”
“น่าะายหมแล้วนะ” พันธรพูท่ามลาสมรภูมิ แล้ว็เห็นว่าััย็บาเ็บเหมือนัน เาึประอปราาและััยเ้าไปในบ้านที่พัพิอาศัยอยู่
วรรสาเอาระเป๋าใส่ยามาั้บนโ๊ะ ่อนะทำวามสะอาล้าแผลให้ปราาและััย ทัู้่ร้อเสียัลั่น
“โอ๊ย! เป็นผู้หิน่ะ เบาๆ มือหน่อยสิ” ััยบ่นออมา
“อยู่นิ่ๆ เถอะ” วรรสาพู ใบหน้าเธอ็เปื้อนราบเม่าปืนเหมือนัน เหื่อพอัน
“ม มไม่เป็นไรใ่ไหม?” วนิาถาม ปิมพยัหน้า
“โล่ใไปที” วนิาถอนหายใ วรรสาหันไปมอเพื่อนอเธอ พันธร็้วย
“แหม” วรรสาล้อเลียนเพื่อน “เป็นห่วันันะ”
“นี่แ!” วนิาีแนเพื่อน ทำเอาวรรสาหัวเราะลั่น
“หา?” ปิมุน “มีอะไรเหรอ?”
“็าน่ะสิ เา...”
“นี่!” วนิารีบปิปาเพื่อน “อย่าไปสนในบ้าเลย ม”
“อ๋อ” ปิมเาศีรษะอัวเอัแรๆ วนิาถอนหายใอย่าโล่อที่วามไม่แ
แล้วในที่สุ พวเา็นะสรามนี้ แ่็เสียอาวุธไปเยอะเหมือนัน บรราาวบ้านออมาาบ้านอนเอและร้อไโยอย่ายินี พวเาเ้ามาอบุพวพันธรันยให่
“เอ่อ ริๆ ผม็ไม่ไ้่วย...” พันธรออะเิน แ่ปิมับไหล่เพื่อนเอาไว้
“หมอนี่แหละ่วยทุน” เาี้ไปที่พันธร
“มึ็่วยเหมือนันแหละ” พันธรยิ้มให้ปิม ทั้สอหันมายิ้มให้ัน
“อบุมานะ” าวบ้านายนหนึ่เ้ามาุมมือพันธร “ถ้าไม่ไ้พวุ ทุนายไปหมแล้ว”
“รับ” ััยว่า “แ่เราไม่มีอะไร่อรมันอีแล้ว ถ้ามันมาอี ็ไม่รู้ะทำไแล้ว”
ทุนพูอะไรไม่ออ อนนี้ พวเาเหลือแ่อาวุธเสริมับระเบิมือเท่านั้น ปืนทั้หม ระสุนหมไปแล้ว
บ่ายวันนั้น แสแส่อสใส เ้าอบ้านผู้ใี เลี้ยอาหารพวเาที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าันหมแล้ว
“โห ผมินไม่หมหรอ” พันธรพูอย่าเรใ
“ไม่เป็นไร ันินทีหลั็ไ้ นี่ันทำพิเศษเลยนะ เพื่อพวเธอโยเพาะ นัรบ” เ้าอบ้านที่เป็นหิสาววัยลานบอ
“ไม่มีพวเธอ ที่นี่เละเทะไปแล้ว” เ้าอบ้านพูอีรั้ “ินันให้เยอะๆ เลย แล้วไปพัผ่อนะ”
ทุนเลยพาันินอาหารอย่ารื่นเริ หลัาินเสร็ มลับทวินนา็่วยเ้าอบ้านล้าาน ส่วนนอื่นๆ ึ้นไปพัผ่อน้านบน พวเาเหนื่อยันมาับารรบเมื่อรู่
พันธรนอนลไปบนเียทั้ที่มีอาหารเ็มท้อ เาไม่ลัวรไหลย้อนเลย พอนอนลไปปั๊บ ็หลับปุ๊บ
“ูไอ้พันสิ” ปิมมอพันธรแล้วส่ายหน้า “หลับไปะละ”
“นายเอ็พัเถอะ” ััยบอ “นายยัไม่ไ้พัเลยนะ”
“อืม อบใ” ปิมพู “เออ แ่เรื่ออาวุธน่ะ เราะทำไีล่ะ?”
“ไม่รู้สิ” ััยอบามริ “เรา้อออนออาาเไปามหาอาวุธล่ะมั้?”
“ริเหรอ?” ปิมับหน้าผาัวเอ “ที่อันรายแบบนั้นน่ะนะ”
“็มีอยู่ทาเียว” ััยว่า “ไว้ะลอถามนอื่นูว่าแถวนี้มีร้านายปืนหรือเปล่า? แ่ว่าอนนี้...” เาเว้นระยะ “นอนัน่อนเถอะ ัน่วะายแล้ว”
“เออๆ” ปิมพยัหน้า แล้ว็ปีนึ้นไปนอนบนเีย ่อนะหลับไปอย่า่ายาย ััยใ้เวลานิหน่อยว่าะหลับ เสียรนอเารบวนทุๆ นที่นอนอยู่
“ไอ้บ้านี่เสียรนหรือมอเอร์วะ?” พันธรบ่น เาื่นึ้นมา แล้ว็ัสินในอน่อ
อนเย็นมาถึ ทุนถูเ้าอบ้านเรียให้มาิน้าวเย็น ััยรู้สึหิว เาเอาลิ้นเลียรอบริมฝีปา
“มื้อเย็นะเป็นอะไรน้า?” ััยว่าอย่าน้ำลายสอ “ลิ่นแบบนี้ แเียวหวานหรือเปล่า?”
ทุนเินลไป เ้าอบ้านทำอาหารเยอะเหมือนเิม และั้าวสวยแทุน
“ไม่้อลัวว่าอะหม” เ้าอบ้านบอ “ันมีวัถุิบเ็มไปหม เลี้ยอาหารทุนไ้เป็นปีเลยแหละ”
“อบุมานะรับ สำหรับทุสิ่ทุอย่า” พันธรบอ
“ันสิ ้ออบุพวเธอ ถ้าไม่มีพวเธอ ป่านนี้ อาาเนี้ลายเป็นไฟไปแล้ว” เ้าอบ้านบอยิ้มๆ “ินันไปนะ ันะไปที่อื่นแป๊บหนึ่”
ว่าแล้ว เธอ็ออไป ปิมใ้้อนลาัแเียวหวานามที่ััยไ้ลิ่นริๆ ้วย เทลบน้าว
“อ้าว? นายไม่ินมะเือเหรอ?” ััยถามปิม
“อืม” เายอมรับ “ไม่อบ”
“แ่ันอบ” ััยัมะเือินเ้าไป้วย “หือ! เ้าอบ้านนี้ทำอาหารเ่นะ”
“เาทำเ่มาั้นานแล้ว เพิ่มามเหรอ?” มลถาม
ััยเียบ ไม่ไ้ว่าอะไร เาัปลาทอึ้นมาิน
“เออ เรื่ออาวุธน่ะ” ััยถามทุน “เราะทำไี? เราไม่มีอาวุธแล้วนะ ะใ้อาวุธเสริม็ไม่ไ้ อีฝ่ายมีเทโนโลยีมาว่าเรา”
“เรา้อออนอเไปหาอาวุธริๆ เหรอ?” ปิมถาม “แล้วเราะรู้ไ้ไว่าที่ไหนมีอาวุธ?”
“็ไม่รู้สิ” ััยส่ายหน้า
“สถานีำรวน่าะมีนะ” ปราาออวามเห็น “ลอถามนในอาาเนีู้ไหม ว่ามีสถานีำรวที่ไหนบ้า?”
“ร้านายปืนะีว่ามั้?” พันธรพู
“็ทั้สอที่นั่นแหละ” ััยสรุป “เราถามเ้าอบ้านนี้ีว่า”
รั้น พอินเสร็ ััย็เ้าไปถามทันที เ้าอบ้านอบออมา
“สถานีำรวับร้านายปืนเหรอ?” เธอล่าว “สถานีน่ะรู้ แ่ร้านายปืนไม่รู้”
“สถานีำรวอยู่รไหนรับ?” ััยถาม
“ร...” เ้าอบ้านบอำแหน่ออไป ััยรีบำ ่อนะนำไปบอเพื่อนๆ
“แิว่าะมีริเหรอวะ?” พันธรถาม
“อะไร? สถานีำรวเหรอ?”
“ไม่ใ่” เาพู “หมายถึปืนน่ะ พวำรวน่าะเอาไปใ้หมแล้วมั้?”
“็ไม่แน่” ััยยัไหล่ “พรุ่นี้เราบุสถานีำรวันเถอะ”
ฝ่ายผู้ายพยัหน้า ่อนะผลัันไปแปรฟัน แล้วเ้านอน
“เฮ้ย ไอ้พัน” ปิมแอบระิบับพันธระนอนบนเีย “แล้วถ้าเอพวเอไอลาทาะทำไ?”
“ไม่รู้เหมือนันว่ะ” เาบอ “แ่ภาวนา อย่าให้เอพวมันเลย”
“อือ” ปิมรับ “ู็หวัอย่าั้น”
“นอนเถอะ” พันธรบอ “เ็บแรไว้พรุ่นี้ เผื่อมันะมาอี”
ปิมเลยเอาผ้าห่มัว อาาศอนลาืนหนาวพอสมวร พันธรนอนิอะไรบาอย่าไป ่อนะผล็อยหลับไป
ความคิดเห็น