คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ความหวังริบหรี่
อนที่ 21 – วามหวัริบหรี่
ทวินนาเ้ามาพัผ่อนภายในบ้าน แล้วเธอ็วาสายามอไปรอบๆ
“อ้าว? ปิมล่ะ หายไปไหน?” เธอถาม
“มันายไปแล้วมั้?” พันธรอบอย่าหุหิ ทำเอาวนิาไม่พอใ
“ทำไมพูแบบนั้น? เพื่อนันแท้ๆ”
“ันไม่มีเพื่อนอย่ามัน” พันธรพู “เพื่อนเลวๆ พรร์นั้น”
“เฮ้อ ทะเลาะันเพราะเรื่อรถยน์นิเียว ถึั้นัาันเลยเหรอ?” มลพูึ้นมา
ทวินนาไ้ฟั็ใ เธอถาม
“มันเิอะไรึ้น?”
พันธรเลยเล่าให้ฟัว่าเาับปิมทะเลาะันเรื่ออะไร ทวินนาถึับส่ายหน้าเมื่อไ้รับฟั
“เรื่อแ่เนี้ย?” เธอว่า “ถึนาัเพื่อนันเลยเหรอ?”
“มันพูออมาเอ ผมไม่ไ้พู” พันธรบอ
“เาเสียใอยู่แหละ” ทวินนาพู
พันธรอึ้นทันที “โอ้โห เสียใเหรอ? ป่านนี้มันสะใอยู่ที่ไหนสัแห่แล้วล่ะ! มันบ้าไปแล้ว ิะำัพวเอให้หมทั้ัหวั...ประเทศ บ้าไปแล้ว”
ทวินนานั่พัลับพื้นเปื้อนฝุ่น อนนั้นประมาีสามแล้ว
“แล้วพวนาย็ปล่อยเาไปนเียวเหรอ?”
ทวินนาถามอี พันธรยัไหล่ “ะให้ทำไไ้? มันเลืออมันเอ”
“พวเธอสนิทันไม่ใ่เหรอ? พี่เื่อว่ายัไปิม็้อเสียใแหละ”
พันธรส่ายหน้า แล้วลุึ้นไปทาอื่น ฝ่ายทวินนา็ไ้แ่ถอนหายใ เธอเอาหมอนมาใบหนึ่แล้ว็ัสินในอนลับพื้น โยใ้หมอนหนุนศีรษะ
ฝ่ายปิม เาแอบัุ่มอยู่รรอเล็ๆ แห่หนึ่ มีพวเอไอราวยี่สิบนเินเ็มถนน เาำปืนลูอในมือไว้แน่น
“เราลุยนเียวไม่ไ้แน่” เาพึมพำ แล้ว็ถอนหายใ นั่อยู่ในรอเล็ๆ
“ป่านนี้ ทุๆ นะเป็นไมั่นะ?” เาพูอย่ารู้สึผิ “เราไม่น่าปาไวไปเลย”
ฝ่ายพันธร ทุน็พาันนอนหลับพัผ่อน บรรยาาศในบ้านเียบริบ แ่มีเสียรนาััยัึ้น นทำเอาปราานอนไม่หลับ
“หมอนี่รนเสียเหมือนมอเอร์เลย” ปราาบ่น แ่็ไม่ล้าไปปลุััย เพราะลัวะระเบิอารม์อี ทวินนาับมลนอนหนุนหมอนหลับไปแล้ว เามอออไปนอหน้า่า ไม่มีอะไรผิปิ
“านี้ะทำยัไ?” เาพึมพำ “ทุอาาเโนโมีหมแล้ว แล้วเราะไปอยู่ที่ไหน? เราอยู่ท่ามลาสนามรบลอไปไม่ไ้หรอ”
“นั่นสิรับ”
ปราาหันไป ็เห็นพันธรื่นึ้นมา และเินมาหาเา
“นอนไม่หลับเหรอ?” เาถาม
“อือ” พันธรพยัหน้าและมอไปนอหน้า่า ่อนะหันมาทาปราา “พี่ปรา เราะทำยัไ่อไปีล่ะ?”
“เราะทำไไ้ ไม่มีที่ให้ลับ ไม่มีที่ให้ไป” เาบอ “เราอยู่ท่ามลาสมรภูมิ และเรา็หลบลอไม่ไ้”
“หมายวามว่าเรา อาศัยในบ้านหลันี้ไม่ไ้เหรอ?” พันธรถาม
“เี๋ยวพวเอไอ็ามหาเอ” ปราาบอ “แล้วเรา็้อหนีอี”
พันธรมอเาอย่าหมหวั เารู้สึหมอาลัยายอยา แล้ว็พูึ้น
“เรา่าัวายันีไหม?”
ปราาหันวับมามอพันธรทันที “นั่นือสิ่ที่พี่ะไม่มีวันทำ ะ่าัวายทำไม?”
“็เราไม่มีเป้าหมายอะไรแล้ว” พันธรบอ “ไม่มีบ้านให้ลับ อยู่ท่ามลาสราม ะอยู่่อไปทำไม?”
“นี่น้อ อย่าิแบบนั้นเลย” ปราาพู “อย่าเพิ่หมหวั อาะมีนรอีวิอยู่็ไ้”
พันธรส่ายหน้า “ทุนถู่าหมแล้ว”
“ไม่เสมอไป อย่าไอ้โรินั่น” ปราาพูแล้ว็ลืมไปว่าไปอย้ำพันธรเ้า “อย่าไอ้บ้านั่น ยัรอมาไ้เลย”
“อือ” พันธรส่เสียในลำอ พลาับปืนอนเอ “เราอยู่ที่นี่ลอไปไม่ไ้ เรา้อารรถสัันที่พอบรรุนไ้หม”
“น้อะไปไหน?” เาถามลับ
“ไปูอาาเอื่น บาทีอาะยัมีผู้รอีวิ เราะ่วยเหลือพวเา”
ปราาพยัหน้า “ีแล้วที่น้อิแบบนี้” เามอนาฬิา้อมือ “นี่็ะีสามแล้ว รอให้ถึรุ่สา่อน ่อยออไปหารถันให่ๆ ละัน”
“รับ” พันธรหาว้วยวาม่ว “เออ ผม่วละ อัวไปพัผ่อน่อนนะ”
“อือ” ปราาเอ็บลโฟาแล้วนอนหลับไป้วย เวลาล่วเลยมาึีสี่ีห้า นในที่สุ็ถึหโมเ้า
วันที่ 2
ปราาัวเียื่นึ้นมา พร้อมๆ ับทุน แสะวันเริ่มสาส่อบนพื้นถนนมาาทาทิศะวันออ วรรสาปลุวนิาแล้วบอว่าเ้าแล้ว
“โอย หิวัเลย” วนิาุมท้อ “ไม่มีอะไรินเลยเหรอ?”
“นมปัเธอหมแล้วเหรอ?” วรรสาถาม
“อืม ินหมแล้ว” วนิารู้สึหิวริๆ “ะทำยัไ? หาอาหารแถวนี้ไม่มี”
“เี๋ยวพันออไปหาให้” พันธรลุึ้น และทำท่าะเปิประูออไป แ่ปราาห้ามไว้
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ไม่มีเป้าหมายแถวนี้เลย” วนิาบอ พลารวสอบเรื่อสแน้นหาเป้าหมาย
พันธรเลยออไป เมือร้ามาั้นานแล้ว ะมีอาหารไ้อย่าไร? เา็ไม่รู้เหมือนัน
เาเินไปามทาเท้า ็เอเ้าับไ่ัวหนึ่ เินมาไ้อย่าไร็ไม่รู้ เาเล็ปืนไปที่ไ่ัวนั้น
วรรสารีรอว่าเมื่อไหร่พันธระลับมา วนิาุมท้ออย่าหิวๆ แล้วประู็เปิ พันธรถือไ่ที่เปื้อนเลือเ้ามา้านใน เาเป็นนล่ามันมาเอ
“นั่นอะไรน่ะ?” ทวินนาถาม “ไ่นี่”
“มาินเนื้อไ่ย่าันีว่า”
พันธรใ้มีอพ่อลมือำแหละเนื้อไ่ านั้น็ใ้ไฟแ็ที่ไ้มาาััย ุไฟเผาเนื้อไ่ลาบ้านันเลย
“อือ น่าะพอินไ้แล้วล่ะ” พันธรบอ “ามาินสิ”
วนิาินเนื้อไ่ประทัวามหิว ทุน็ิน้วย หลัาหมมื้อเ้า ทุน็พร้อมออาบ้าน
“เี๋ยว เราะไม่อยู่ที่นี่่อเหรอ?” ััยถาม
“ไม่ไ้ เี๋ยวพวเอไอมาเอ็เสร็น่ะสิ” พันธรบอ “เราะหารถันใหม่ัน”
ทุนเินไปามทาเท้า พลาเมียมอหารถที่อยู่ในสภาพสมบูร์และมีุแิเรื่อ อนนั้นใล้เวลาเ็โมแล้ว ฝนที่เมื่อืน ทำให้อาาศหนาวึ้นนิหน่อย
แล้วพันธร็สัเเห็นรถู้สีาวที่ฝุ่นับเลอะ เาลอเปิประูู พบว่ามันไม่ไ้ล็อ เามอที่เสียบุแ ็พบว่ามีุแเสียบอยู่
เาลอใุ้แสาร์ทเรื่อ ปราว่าเรื่อยน์ยัใ้ไ้อยู่ ทุนรีบึ้นมาบนรถู้
“ให้พี่ับีไหม?” ทวินนาอาสา
“็ไ้รับ” พันธรเลยไปนั่เบาะหลัแทน มีที่ว่ามาพอให้ทุนนั่สบายๆ ไม่้อเบียเสียันอีแล้ว
รถู้แล่นออไปามถนนร้า ทวินนาับรถเลี้ยวไปทา้าย ยัไม่เออะไรผิปิ ฝ่ายวนิา็รวสอบเรื่อ้นหาไป้วย พบว่าไม่มีใรอยู่แถวนี้
แ่แล้วสัาเือน็ัึ้น วนิารีบูที่อภาพ ็พบุลมๆ สีแำนวนว่าสิบุำลัรเ้ามา
“พวเอไอแน่” วนิาร้อ “เราะับผ่านไปเหรอ?”
“ไม่ไ้หรอ” พันธรถือปืน “เรา้อำั”
แล้วทวินนา็อรถ สมาิที่ยัเหลืออยู่ลมาารถู้ และ็เล็อาวุธอนเอไป้าหน้า
พวเอไอว่าสิบนเห็นพวเาแล้ว พวมันวิ่าหน้าเามาอย่ารวเร็ว พันธรเป็นนยิออไปเป็นนแร ััยยิาม ปราาเล็สไนเปอร์ แล้วัารปลิีพพวเอไอไปทีละนนเหลือแ่ไม่ี่น
“พวเรา ึ้นรถเถอะ!” ทวินนาบอ “เรา้อประหยัระสุนไว้”
ทุนเลยทำามำสั่อทวินนา ึ้นรถไป ทวินนาเหยียบันเร่เ็มแร แล้วพุ่นร่าอพวเอไอนระเ็นไปามทาเท้า เธอรีบับหนี
สัพัหนึ่ ทวินนา็เห็นรั้วำแพั้นถนนเอาไว้ เธอรู้สึสสัย เลยอรถ
“อ้าว อทำไมรับพี่?” พันธรถาม
“เี๋ยวนะ” ทวินนาบอ “ที่นี่น่าะเป็นอาาเนะ”
“ริหรือรับ?” ััยถาม “แล้วเป็นไ? ทุนรอหรือเปล่า?”
“ใระไปรู้น้อ?” ทวินนาหันมาบอแล้ว็ลารถไป เธอลอปีนำแพึ้นไปูภายใน
“เป็นอาาเริๆ ้วย” เธอหันลับมาบอพรรพวอเธอ “เราเ้าไปันไหม?”
ทุนพยัหน้า แล้ว็ลารถ ทวินนาเ็บุแรถอย่าี ่อนะปีน้ามำแพไป วนิาออะปีนไม่ไหว ึ้ออาศัยแรุาปราา
เมื่อทั้หมลมายัอาาเแล้ว ็มีนเล็ปืนเ้ามาทาพวเาทันที
“เี๋ยว! อย่าเพิ่ยิ พวเราเป็นมนุษย์” ทวินนารีบะโน่อนอีฝ่ายะเ้าใผิ ายเ้าอปืนลูอเลิเล็ปืนแล้วเินเ้ามา
“พวเธอมาาเไหนน่ะ?” เาถาม เป็นผู้ายวัยลาน สวมเสื้อล้ามสีาว าเยีนส์
“เที่แป่ะ” ทวินนาอบ “ไม่ทราบที่นี่เอะไร?”
“อาาเที่ห” ายวัยลานอบ “เราเพิ่ะถูโมีเมื่อืนนี้เอ ทำไมเป็นแบบนั้น? มันไม่เยโมีอะไรเราเลยนะ”
พันธรถอนหายใ เป็นเพราะอาาเเาแท้ๆ ถึพาันวยันไปหม
“เป็นเพราะอาาเเราส่พวเราออมารบ” พันธรพู ายที่ถือปืนไม่เ้าใ
“หมายวามว่าไ?”
“ือ...” พันธรเล่าทุสิ่ทุอย่าให้ฟั พอไ้ยินันั้น ายนที่ถือปืนลูอ็เล็ปืนมาทาพวเาทันที
“เพราะพวแนั่นแหละ ทำให้เอื่นๆ วยไป้วย!!”
“อ้าว ุ” ปราายืนเท้าเอว “มันไม่ใ่วามผิอเรา เราเป็นแ่นัรบ นออำสั่สิผิ”
“็นั่นแหละ ถ้าพวแไม่ิ่อ้านพวมัน อาาเเราไม่โนโมีนนายเือบหม” ายนนั้นว่า
“เือบหม?” วนิาสสัย “มีนรอีวิหรือะ?”
“เออสิ” ายนนั้นโพล่ใส่วนิา
“เฮ้ย พูีๆ ็ไ้นี่หว่า” ััย หนุ่มผู้ใร้อนเอ่ยึ้น
“พวแออไปเลยนะ” ายนนั้นไล่ “เป็นเพราะเแปแท้ๆ ที่ิ่อ้าน เลยทำให้เราโนลูหลไป้วยเลย”
“เราิะมา่วยนะรับ ไม่ใ่มาโมี” พันธรบอ
“ไม่้อมาเสนอหน้า่วยเหลือ ไอ้พวบับ!” ายนนั้นเล็ปืนมาทาพันธร “รีบออไป่อนันะยิ”
“เฮ้ย มันเินไปแล้วนะเว้ย!!” ััยวาออมา ายนนั้นเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ััย
“ปาีนันะ” ายนนั้นไล่ “ออไป! ออไปนะ แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อี”
ทุนทำอะไรไม่ไ้ ึ้อยอมปีนำแพออไป ทวินนาบอออมา อนที่ทุนึ้นรถันหมแล้ว
“เราน่าะไ้พัอาศัยในอาาเหนึ่นะ” เธอบอ “แ่มาไล่เราอย่าี้ เราะไปพัไ้ไ?”
“ผมพอเ้าในะว่าทำไมเาถึโรธ” ปราาพู “เป็นผม ผม็โรธ”
“เฮ้อ ไม่มีที่ให้เราพัผ่อนเลยเหรอ?” ทวินนาถอนหายใ “ืนับไป เอพวเอไออี ไม่อยาปะทะับมันแล้ว”
แล้วทวินนา็ับรถไปเรื่อยๆ ไปามทา่าๆ นออสู่ถนนว้า เธอับมาเรื่อยๆ ็เออีอาาเหนึ่เ้าให้
“เาะ้อนรับเราไหมนะ?” ทวินนาถามเพื่อนๆ
“ลอูรับ” พันธรเสนอวามเห็น
ทวินนาและพรรพวเลยลารถู้ มีประูบานหนึ่อยู่ ทวินนาเินไปับลูบิ แ่มันล็อ
“น้อพัน ยืมปืนหน่อยสิ”
พันธรยื่นปืนให้ ทวินนาัารยิลูบินมันพั แล้ว็เปิประูเ้าไป อาาเนี้เป็นอาาเที่เท่าไหร่็ไม่รู้ พวเาเินผ่านประูไป สภาพบ้านเรือนในนั้นถูทำลาย ไม่่าาอาาเแปเท่าไหร่
ทวินนาเินเ้าไป ็ไ้ยินเสียฝีเท้า เธอหันไปพลาเล็ปืน
“เี๋ยว อย่าเพิ่ยิ”
ทวินนาไ้ยินแบบนั้น็ลปืนล แล้วเินไปแหวพุ่มไม้ ็พบายนหนึ่ ถือปืนพไว้ในมือ ัวสั่นสะท้าน
“ไม่เป็นไร เรามา่วย” ทวินนาบอ พลาุมือเาออมา ายนนั้นท่าทาะลัวมา มือไม้เาสั่นไปหม
“ทุนอยู่ไหน?”
“ผมไม่รู้” เาอบเสียสั่นเรือ “พวเอไอเ้ามาโมีเมื่อืนนี้ ทุนระัระายันไปหม”
“แสว่ามีนรอน่ะสิ” ััยบอ “ที่นี่อาาเเท่าไหร่รับ?”
“หนึ่” ายแปลหน้าบอ “พวุมาาไหนน่ะ?”
“อาาเแป” พันธรอบแทน “อาาเอเรา็ถูโมี”
“เราออามหาผู้รอีวิีไหม?” ทวินนาออวามเห็น “บาทีอาะมี็ไ้”
แล้วทุน็เินเ้าไปในเบ้านเรือนที่มีแ่าปรัหัพั ััยสสัยว่า พวเอไอโมีอย่าไร ็เลยถาม
“มันพายานบินมา” ายที่พวเาเพิ่พบบอ “แล้ว็ยิแสเลเอร์ ทำลายล้าทุๆ อย่า ไม่นานทุอย่า็ลุเป็นไฟ”
ทุนออามหาามาบ้านเรือน แ่ไม่พบใร ทุนเริ่มหมหวั
“ที่นี่มีหลุบหลบภัยหรือเปล่า?” วนิาถามึ้น เธอรวสอบเรื่อสแนเป้าหมาย ็ไม่พบใรบริเวนี้เลย
“ไม่มีหรอ” ายที่เพิ่พบบอ “เรามีแ่บ้านเท่านั้น”
ทุนหยุยืนอยู่ลาลานว้า สายลมพัผ่านพวเาไป ทวินนาหันไปบอายที่เพิ่พบ
“มาับเราเถอะ มาามหาผู้รอีวิันีว่า”
ายนนั้นพยัหน้า แล้ว็เินออประูไปพร้อมับพรรพวทวินนา เาึ้นรถู้ไป พันธรเป็นนปิประู
รถแล่นออาอาาเ ายนนั้นมอไป้านหลัอย่าอาลัยอาวร์ ทุนไม่ล้าบอว่าสาเหุอาร่อสรามอพวเอไอเิึ้นเพราะพวเา
“ทำไมอยู่ีๆ พวเอไอที่ไม่น่าะยุ่ับเราถึัสินใถล่มอาาเไม่รู้?” ายนนั้นเอ่ยึ้นมา “มีใรรู้ไหม?”
ทุนปิปาเียบสนิท วรรสาอยาะบอออไปเหมือนัน แ่็ไม่ล้า ทวินนาแล่นรถไป
“ถ้าอาาเนี้ถูโมี” ทวินนาบอ “อีหลายอาาเ็ไม่รอ”
ายนนั้นหันมามอทวินนา แล้วเธอ็้ออรถ เพราะ้านหน้ามีพวเอไอราวสามสิบนยืนวาทาอยู่
“พวเราทุน! เรียมอาวุธเร็ว” ทวินนาสั่แล้วลารถู้ นอื่นๆ ลาม พร้อมับายี้ลัวนนั้น้วย
ปราาทำหน้าที่พลุ่มยิ ะที่นอื่นๆ ั้ปืนเล็ไปที่พวมัน พันธรยิราระสุนใส่พวมัน้วยปืนลที่ไ้มา เายิทิ้อย่าไม่เลี้ย
พวเอไอราวๆ สิบนล้มลับพื้น ััยยิปืนอนออไป้วย พอพวเอไอเหลือน้อยล ทวินนา็สั่ให้ทุนึ้นรถู้
ายที่ทุนเพิ่พบนั้น ำลัะ้าวึ้นรถู้ แ่็ถูระสุนาพวเอไอ เาะเ้าที่สี้า เาร้อโอโอยและเอาัวพิรถู้
“เฮ้ย! ุ” ปราาใมา พยายามะ่วย แ่ฝ่ายเอไอสาระสุนใส่ ายนนั้นถูปืนลยิรัวใส่ นอนเสียีวิทันที
“ุ!” ปราาร้ออย่าใ ทวินนาสั่เา
“ปิประู เรา่วยอะไรไม่ไ้แล้ว!!”
ปราาัฟันแล้ว็ปิประูอย่า่วยไม่ไ้ริๆ ทวินนาบรถฝ่าออไป
“ระวัระสุน้วย ทุน!!”
ทุนรีบ้มหลบ แ่ระสุนไม่ไ้โนัวเรื่อหรืออะไรเลย ทวินนาแล่นรถ่อไป นึเสียใที่ปป้อนไว้ไม่ไ้
อนนั้น ไม่มีใรพูอะไรออ ายที่เาเพิ่้นพบายแล้ว ยัไม่ทันถึรึ่ั่วโม้วย้ำ แ่เาายแล้ว
“ูถนน้าหน้าสิ”
ทวินนาพยายามับหลบหลีารถประำทาที่ประสานาับรถยน์ธรรมา ปิั้นถนนไว้เือบรึ่ ทุนมอบรรยาาศอย่าเศร้าสร้อย วามหวัที่ะามหานรอีวิยิ่ริบหรี่ล
“เราะไปไหนัน่อ?” พันธรถามทวินนา
“บอรๆ นะ ไม่รู้เหมือนัน” ทวินนาอบ “ทุอาาเโนโมีหมแล้ว มนุษย์สูพันธ์หมแล้วมั้?”
“เหุาร์เป็นอย่านี้ทั่วโลหรือเปล่า?” มลถามึ้น
“ใระไปรู้พี่?” ััยล่าว “เราไม่มีทารู้่าวอะไรเลย”
มลเลยหุบปา แ่เธอ็พูออมา “เราไม่น่าไป่อ้านพวมันเลย แล้วูสิ”
ไม่มีใรพูอะไรหลัาเธอพูออมา รถู้ยัแล่นไปามทา ทุนหวัว่าะเอนรอีวิบ้า
ความคิดเห็น