คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วรากร
อนที่ 1 – วราร
หเือนที่แล้ว
“เอาล่ะ วันนี้รูมีนัเรียนใหม่ที่เพิ่ย้ายมาาโรเรียนอื่นมาแนะนำให้ทุนรู้ั” อาารย์ที่ยัอยู่ในวัยสาวล่าวึ้นอย่าใี “่อแ่นี้ เาะเป็นสมาินหนึ่อห้อม.5/6 ร่วมับเรา นี่ือ วราร เะปราทีป ้า ทุๆ น”
เิเสียปรบมือัลั่นห้อ นัเรียนั้นม.ห้าทั้ายและหิ่าปรบมือเพื่อ้อนรับารมาอนัเรียนใหม่ ส่วนอวราร เาทำหน้าเบื่อหน่าย ่อนะพูออมา้วยน้ำเสียห้วนๆ
“สวัสีรับ ผมื่อวราร ยินีที่ไ้รู้ั”
อาารย์สาวที่เป็นอาารย์ที่ปรึษาอห้อนี้ ยัไม่ทันสัเเห็นท่าทีว่าเาทำสีหน้าเบื่อ เธอบอให้เาไปนั่ยัโ๊ะว่าๆ ใล้ับนัเรียนายอีนหนึ่ วรารเลยเินเ้าไป มีแ่นัเรียนทั้ายหิมอเาเ็มไปหม ทำเอาเาไม่อบแล้ว็ไม่พอใ้วย
และเา็เินมานั่ที่โ๊ะว่าๆ ้าๆ นัเรียนายนหนึ่ นัเรียนายนนั้นรีบหันมา แล้วแนะนำัวเอทันที
“เราื่อมีนานะ มีนา สุวรรุล” เาแนะนำัว “เรียว่านาเยๆ ็ไ้ เราเป็นหัวหน้าห้อนี้ ยินีที่ไ้รู้ั”
ฝ่ายเ็หนุ่มื่อมีนายื่นมือออมาเพื่อะเ็แฮน์ วรารมอเานิ่ ่อนะมอมือเา แ่ไม่ไ้ส่มืออัวเอออไป ฝ่ายเ็หนุ่ม็เลยเอามือลับ
“ถ้านายมีเรื่ออะไรไม่สบายใ” มีนาพู “บอับเรา็ไ้นะ เรายินีัารทุอย่า”
วรารมออีฝ่ายอย่าสสัย เพราะที่โรเรียนเ่า เาไม่เยเอหัวหน้าห้อที่เป็นแบบนี้มา่อน มีนายิ้มให้เา ่อนะลับไปเรียน เมื่ออาารย์ประำวิาิศาสร์เินเ้ามาในห้อ หลัาอาารย์ที่ปรึษาออไปแล้ว
าบพัลาวัน มีนา็ัวนวรารลไปทาน้าว้วยัน วราร็ไม่รู้ะทำอย่าไร? อยาะปิเสธแ่็ไม่อยาพู โรอาหารอยู่ั้นล่า มีสอฝั่เรียว่า ‘ฝั่มื’ ับ ‘ฝั่สว่า’ ที่เรียว่าฝั่มื็เพราะโรอาหาร้านนั้นมีเาอึบัอยู่ทำให้แไม่ส่อ ส่วนที่เรียว่าฝั่สว่านั้น็เพราะไม่มีึหรืออาารใๆ บั แ่มีสนามฟุบอลพื้นสีเียว อันเป็นสถานที่ที่ให้นัเรียนั้แ่ั้นม.้นถึม.ปลาย มาเ้าแถวเารพธาิันอนเ้าเวลาเ็โมรึ่
มีนาสั่้าวมันไ่มาิน ส่วนวรารเาิน๋วยเี๋ยว มีนาวาาน้าวัวเอล ่อนะเริ่มิน แ่่อนะิน เา็ถามวรารึ้นมา
“นายย้ายโรเรียนมา้วยเหุผลอะไรเหรอ?”
วรารนิ่ไปพัหนึ่่อนะอบ “ันมีเรื่อทะเลาะวิวาทับพวอันธพาลประำโรเรียน พวมันมีมาว่า ็เลยให้ารเท็ับพวอาารย์ นทำให้ันถูไล่ออ” เาอบออมา
“โห! นายเ๋ไปเลยนะ” มีนาพูื่นมเา “นายล้าับพวอันธพาล้วยเหรอ?”
วรารไม่ไ้พูอะไรอมาอี เาใ้ะเียบีบเส้น๋วยเี๋ยวเ้าปาไป พอินเสร็ ทั้วรารและมีนา็ึ้นไปเรียนาบบ่าย่อนถึเวลาเลิเรียน เวลาบ่ายสามโมเย็นพอี มีนา็พาวรารมาส่ที่ศาลาสีาวร้ามับโรเรียน
“นายนั่รถสอแถวสายไหนไป?” มีนาถามะยืนรอรถสอแถวพร้อมับวราร
“สายวัประู่” เาอบเสียห้วนๆ
“อ้า นละสายัน” มีนาบอออมา วรารแอบถอนหายใอย่าโล่อ เพราะเาี้เียุยับมีนาแล้ว ลอาบ มีนา็วนเาุยอยู่เรื่อย นทำเอารำา
“อ๊ะ รถมาแล้ว” มีนาเห็นรถสอแถวอเาวิ่เ้ามาแล้ว “เอันพรุ่นี้นะ วราร...เรียรเยๆ ไ้ไหม?”
“แล้วแ่” วรารบอออมาอย่ารำา มีนายิ้มให้พร้อมับบอลา ่อนะึ้นไปบนรถสอแถว วรารออะโล่ใที่ไม่้อุยับมีนาแล้ว และรถสอแถวสายอเา็มา เาึ้นไปนั่บนรถันนั้น รถพาเาออาอยแล้วอ้อมสะพานลับไปยัป้ายรถประำทา วรารเินลมาารถสอแถวและ่ายเินให้นับไปเ็บาท านั้น เา็นั่รอรถประำทาเพื่อะลับบ้าน
พอลับมาบ้าน ็เอแม่ำลัทำอาหารอยู่ในรัว ส่วนพ่อยัทำานอยู่ ยัไม่ลับ เาเอ่ยถามแม่ึ้นมา “แม่ มีอะไรินบ้า?”
“อ้าว ร? ลับมาแล้วหรือลู?” แม่เาหันมาาหม้อ้มแส้มะอมทอ ่อนะบอรายารอาหาร วรารเอามือุมท้ออย่าหิวๆ ไม่นานพ่อ็ลับมาาที่ทำาน พ่ออเาเป็นนัหมายให้แ่ธนาารสำนัานให่แห่หนึ่ในรุเทพฯ พอพ่อเอารถเ้ามาอ ็ถอรอเท้าและเินเ้ามาในบ้าน พร้อมับถอเนไทออาัว
“แม่ มีอะไรินบ้า?” พ่อเาถามเหมือนเา แม่็บอออไป พ่ออเาเินมาบไหล่เาที่ำลันั่รออาหารอยู่บนโ๊ะอาหาร
“เป็นไ? วันนี้ที่โรเรียนใหม่เป็นยัไบ้า?” พ่อเาถามะนั่ลบนเ้าอี้
“็น่าเบื่อรับ” วรารบอออมา เาูเป็นันเอมาึ้นเมื่ออยู่ับรอบรัวอเา “ผมไม่อยาาเพื่อนที่โรเรียนเ่าเลย”
“็เราเล่นไปทะเลาะับพวนั้นนี่” พ่อเาพู
“แ่ผมไม่ใ่นผินะ พ่อ” วรารัึ้นมา “สิ่ที่ไอ้พวนั้นบอ มันเป็นเรื่อโหทั้นั้น”
“พ่อรู้ ลูพ่อไม่ใ่นใร้อนหรือทำอะไรวู่วามหรอ” พ่อเาบอยิ้มๆ ่อนที่แม่ะยสำรับับ้าวมาั้ แล้วทั้หม็เริ่มิน้าวันเย็นัน
วันนี้เป็นวันแรอเาับโรเรียนใหม่ แ่เา็มีารบ้านเสียแล้ว เา้อทำารบ้านิศาสร์ที่ัวเอแสนะไม่ถนัเลย ปราว่าเาทำโทย์ไม่ไ้ รั้นะไปให้พ่อสอน็ลัวะโนว่าเอาว่าไม่ั้ใเรียน แล้ว็ไม่มีเพื่อนให้ปรึษาเรื่อารบ้าน เาเลยำ้อยอมปล่อยารบ้านนั้นทิ้ไปอย่า่วยอะไรไม่ไ้ เาเปลี่ยนมาทำารบ้านภาษาอัฤษามถนั พอทำเสร็ เา็เินไปที่เีย เอนัวลนอนาเรื่อปรับอาาศภายในห้อ
“ไอ้หมอนั่น” วรารนึถึมีนา “น่ารำาะมั วนุยอยู่ไ้ แ่ว่า... เราไม่เยเอหัวหน้าห้อแบบนี้มา่อน ท่าทามันูมีวามรับผิอบี”
วรารส่ายหน้า ่อนะปิาแล้วนอนหลับไป
รุ่เ้าออีวันมาถึ เาื่น้วยวามัวเีย่อนะเินโัโเไปยัห้อน้ำพร้อมับผ้าเ็ัว ัารอาบน้ำสระผมนสะอา ่อนะมาแุ่นัเรียนสีาว าเสีำ สวมถุเท้าสีาว ่อนะลไปรับประทานอาหารเ้าที่แม่ทำอยู่้านล่า
พ่อเป็นนไปส่เาที่โรเรียน พอเาลารถ พ่อ็ออรถไปทำานทันที เาเินมาที่โรเรียนใหม่อเา ่อนะ่อแถวเหมือนนัเรียนนอื่นๆ ไหว้สิ่ศัิ์สิทธิ์ประำสถาบันและไหว้อาารย์ ่อนะเินเ้าไปในโรเรียน เาเินเ้าไปในลานใ้อาารึ่เป็นลานพัผ่อน เามา่อน้าเ้า ็เลยนั่ฟุบหลับอยู่ับโ๊ะไม้ ทั้ที่ริๆ เมื่อืน็ไม่ไ้นอนึ
แ่แล้ว ในอนนั้นเอ ็มีเ็สาวนหนึ่เินเ้ามา เธอไว้ผมยาวสีำและผูโบว์สีาว เธอเินเ้ามาใล้วรารที่ฟุบหลับอยู่ และไม่รู้ว่าะปลุเาีหรือไม่?
แ่เา็ื่นึ้นมา่อน วรารเห็นเธอยืนอยู่ใล้ๆ เา็หันไปมอ ่อนะถามออมา้วยน้ำเสียไม่เป็นมิร
“ุเป็นใรน่ะ?”
ฝ่ายเ็สาวรีบอโทษเา “อโทษ่ะ ัน...ไม่น่าปลุ”
“ไม่ใ่ ผมื่นเอ” วรารพู “แล้วมีธุระอะไรเหรอ?” เาถามอย่าเบื่อๆ
“เราอยู่ห้อเียวัน ำไ้ไหมเมื่อวาน?” เธอนนั้นว่าออมา วรารส่ายหน้า
“ำไม่ไ้”
เธอ้มหน้าล มีสีหน้าเศร้าึ้นมา วรารเห็นันั้น็ในิหน่อย เาเลยรีบพู “แล้วุื่ออะไรล่ะ? ผมรู้ัแ่นื่อมีนาเท่านั้น”
“ันื่อ รรสร” เธอนนั้นบอื่อเธอออมา “ุื่อวรารใ่ไหม?”
“ใ่” วรารพยัหน้า “แล้วมีอะไรอีหรือเปล่า?”
“เอ่อ...” ฝ่ายรรสรูะทำัวไม่ถู เธอเอ่ยึ้นมา้วยเสียที่่อน้าเบา “ทาโรเรียนยินี้อนรับนะ ถ้ามีอะไรั้อหมอใ็บอันไ้ อ้อ! เรียันว่าสรเยๆ ็ไ้”
วรารไ้ยินันั้น็ฟุบหลับ่อ โยไม่ไ้สนใรรสรอี่อไป ฝ่ายรรสรถอนหายใออมา ่อนะเินไปที่สนามฟุบอลที่ใ้เป็นที่เ้าแถว ไม่นานเสียสัาเ้าแถว็ัึ้น วรารเยหน้าึ้นาารฟุบหลับ แล้วไป่อแถวในห้อเรียนอเา เนื่อาเาัว่อน้าสูเลยไ้ยืนท้ายๆ หน่อย
หลัาเารพธาิ สวมน์ และร้อเพลมาร์โรเรียนเสร็ อาารย์็ึ้นมาประาศอะไรนิหน่อย ่อนะปล่อยนัเรียนที่นั่อยู่ับพื้นสนามฟุบอลให้เินเรียแถวไปทีละห้อ วรารเินเ้าห้อเรียนอนเอไป และมีนา็ทัทายเาทันที
“ไ เพื่อน!” มีนาเินเ้ามาบบ่าวราร “วันนี้เป็นไมั่?”
“ันไปเป็นเพื่อนนายอนไหนเหรอ?” วรารพูออมาอย่ารำา มีนาไ้ยินแบบนั้น็หน้าเสียไปเลย
“อ๋อ!” มีนายมือึ้นเาศีรษะที่ัผมรอทร่ำ “ั้น็...” เาเหมือนะบออะไรสัอย่า แ่็เินไปนั่ที่โ๊ะัวเอเลย วรารรู้สึผินิหน่อยที่พูาแบบนั้นออมา แ่เา็ไม่อยาอโทษมีนา
ลอาบ มีนาไมุ่ยับเาเลย ทั้ที่ปิ เมื่อวานะุยลอ วราร็ิว่าีแล้วที่เป็นอย่านั้น แ่ทำไมในใลึๆ เาถึรู้สึไม่สบายใเลยที่มีนาไมุ่ยับเา พอหมาบภาษาไทยที่เป็นาบแร ่อไป็เป็นาบิศาสร์ที่เาแสนเลีย
อาารย์ทำโทย์ิให้พวนัเรียนูบนระานไวท์บอร์ แล้วหลัานั้น ็สุ่มเลือนัเรียนให้มาทำโทย์าารบ้านที่ไ้มาเมื่อวานบนระานไวท์บอร์ พอีอาารย์เรียื่อเาพอี วรารลืนน้ำลายลอ โทย์้อที่อาารย์บอ เายัไม่ไ้ทำเลย
“เอ้า” มีนายื่นสมุิศาสร์ให้เา วรารรับมาอย่าุน ่อนะเินออไปหน้าห้อ เายืนอยู่หน้าระานไวท์บอร์และถือปาาเมิ ่อนะมอโทย์้อที่เาะ้อทำ ึ่มีนาทำไว้เสร็สมบูร์แล้ว เาเียนำอบอมีนาลไปบนระาน
“ถู้อ” อาารย์ล่าวมเา “ไปนั่ที่ไ้”
วรารยมือไหว้อาารย์ และลับไปนั่ที่้าๆ มีนา ฝ่ายมีนา เาอสมุืน
“เือบไปแล้วไหมล่ะ?” มีนาพูออมา ไม่รู้ทำไม วรารถึไ้รู้สึีใที่มีนาพูับเาเสียที
“เอ่อ อบใมานะ” วรารพูเสียเบา “อบุที่่วย แล้วนายรู้ไ้ไว่าันไม่อบเล?”
“็เห็นเมื่อวาน นายเอาแ่มอไปนอระลอน่ะสิ อนาบเลน่ะ” มีนาอธิบาย “เห็น็รู้เลยว่าไม่อบ นายอบวิาอะไรเป็นพิเศษ?”
“ภาษาอัฤษ” วรารอบ
“เหรอ?” มีนาถาม “แปล ันลับไม่อบวิาภาษาอัฤษ ันถนัแ่เลับฟิสิส์”
วรารพยัหน้า เาถูส่มาเรียนสายวิทย์ำนว ทั้ที่เาอบภาษาอัฤษมาว่า เลยน่าะไปศิลป์ำนวแทน แ่พ่อเาเลือแบบนี้ให้
“เหรอ?” วรารถามบ้า แล้ว็เริ่มวนอีฝ่ายุย “แล้วถ้าะเ้ามหาวิทยาลัย นายะเ้าะอะไร?”
“แน่นอน้อวิศวรรมอยู่แล้ว” มีนาพู “ันอยาเป็นวิศวรโยธา”
วรารพยัหน้าอีรั้ เาเหลือบมอไปทารรสร เห็นเธอนั่อยู่ับเพื่อนผู้หินหนึ่ ท่าทาำลัั้ใเรียน สายาเธอ้อมอแ่ระานไวท์บอร์
แล้วาบพัเที่ย็มาถึ มีนาัวนวรารไปิน้าว้วยัน ึ่วราร็ยินยอมไป้วย เาสั่๋วยเี๋ยว้มยำหมูมะนาวมาินอีแล้ว ส่วนมีนา็ิน้าวมันไ่อโปรเ้าไป
“เออ แล้วนายเรียนร. หรือเปล่า?” มีนาถามวรารแล้วทั้สอ็นัุ่ยัน พอีรรสรเินเ้ามาเสีย่อน เธอ็อเ้ามานั่้วยพร้อมับานใส่้าวราแ
“อนั่้วยไ้ไหม?” รรสรถาม มีนารีบเยิบที่ให้ เธอลมานั่้าๆ มีนา นั่ร้ามับวราร
“เออ ร นี่ือ...” มีนาะแนะนำรรสรให้วรารรู้ั แ่วรารลับล่าวึ้นมา่อน
“รู้ัแล้ว เธอื่อรรสร”
“อ้าว? ไปรู้ัันอนไหน?” มีนาถามอย่าุน
“ือ เมื่อเ้าสรเอุวรารเ้า็เลยทัน่ะ” รรสรบอ เธอเป็นนมีใบหน้าสวยาม ผิวาวสะอา ไม่มีร่อรอยใๆ เลย “นาสนิทับุวรารเหรอ?”
“ไม่้อเรีย ‘ุ’ นำหน้า็ไ้” วรารแ้ “เรียรเยๆ ็พอรับ”
“ั้น ุ เอ่อ ร็เรียันว่าสา็ไ้เหมือนันนะ” รรสรบอ ่อนะลมือิน้าว เธอินหมอย่ารวเร็ว แล้วเินเอาานไปเ็บ
“นี่ อย่าบอสรนะ” มีนาว่าึ้นมา
“บออะไร?” วรารถาม
“นาย้อสัา่อนว่านี่ะเป็นวามลับระหว่าเราสอน” มีนาพู วรารึพยัหน้า เาะไม่บอใร
“ว่ามา”
“ือ...ันอบสรน่ะ” มีนายอมรับอย่าเินอาย “อบมาั้แ่ม.สี่แล้ว แ่ไม่มีโอาสไ้เ้าหาเลย นี่็ม.ห้าแล้ว เหลืออีแ่สอปีเท่านั้น”
วรารออะแปลใ แ่เา็ไม่ไ้ว่าอะไร “ั้น็รีบบอะสิ ืนบม.หไปเ้ามหา’ลัยะไม่มีโอาสบอนะ”
“ันว่าะามเธอไปะเียวัน มหา’ลัยเียวัน้วย” มีนาพูาเป็นประาย “รู้สึเธอะอยาเ้าะวิศวรรมศาสร์ทีุ่ฬาลร์น่ะ”
วรารไม่ิว่าเาะเ้ามหาวิทยาลัยรับาลไ้ เพราะเาเรียนไม่่อยเ่ ้อพึ่เอนเสียแล้ว แล้วเรื่อนี้็ไม่ไลัวเท่าไหร่ ปีหน้าเา็ม.หแล้ว ้อเรียมัวเ้ามหาวิทยาลัย
“เออ ั้นอให้สมหวัละัน” วรารเอ็เริ่มใอ่อนให้มีนาแล้ว เาวนมีนาุยมาึ้น และทำลายำแพอันเย็นาอเาลนหม มีนา็ีที่ไม่ไ้ไม่พอใเา เาิว่าเพื่อนแบบนี้หาไม่ไ้่ายๆ
พอเลิเรียน อนเย็น มีนา็วนเาไปื้อไ่ทอินัน วราร็เริ่มเป็นมิรับมีนามาึ้น ทั้สอนั่ินไ่ทอราอส้วยันที่ศาลาสีาวร้ามโรเรียน
“อร่อยเนอะ” มีนาว่า “นี่ร้านประำันั้แ่ม.หนึ่แล้ว”
“หือ? นายอยู่ที่นี่ั้แ่ม.หนึ่แล้วเหรอ? เพิ่รู้” วรารถามออมา
“ใ่ ลืมบอไป อโทษนะ” มีนาอโทษ “เออ เรื่ออสรน่ะ นายิว่าันวรทำไี?”
“ันิว่านายวรบอออไปเลยะีว่านะ” วรารแนะนำ “ีวิวัยเรียนมันสั้น เวลาไม่พอหรอ”
“เหรอ?” มีนาถอนหายใ “เออ ะพยายาม”
หลัานั้น มีนา็ึ้นรถสอแถวลับบ้านไป วรารเอ็รอรถสอแถวอเาเหมือนัน ผ่านไปยี่สิบนาที็ยัไม่มา วรารเอ็รู้สึหุหิ
พอี รรสรเอ็เินออมาาโรเรียนพอี พอเธอเห็นเา เธอ็ทัทายเา
“ว่าไ? ร” รรสรทัทาย “ำลัรอรถลับบ้านอยู่เหรอ?”
“ใ่รับ” วรารพูอย่าสุภาพ
“แหม ไม่้อสุภาพนั็ไ้ เพื่อนันเอ” เธอบอ “หิวน้ำไหม? เี๋ยวสรเลี้ยน้ำอัลมเอ”
“ไม่เป็นไรหรอ สร” เารีบบอ เพราะเรใเธอ เาเอ็ทำัวไม่เป็นมิรับเธอไว้ เธอยัไม่โรธ เาเลยรู้สึไม่สบายใ
“ไม่้อห่วหรอ เพราะแ้วมันแ่ห้าบาทเอ” รรสรว่าพลายิ้มให้เา “เี๋ยวสรไปื้อให้ เอาน้ำอะไรีล่ะ?”
แล้วรรรสร็ลับมาพร้อมน้ำอัลมสอแ้ว วรารรับไปแล้วเอาหลอูน้ำอัลมาแ้วพลาสิ รรสรเ้ามายืน้าๆ เา
“มีนานิสัยีไหม?” รรสรถาม “เาเป็นหัวหน้าห้อที่อยูแลทุนในห้อเลยนะ”
“อ๋อ ใ่” วราร็บอ “เา...ูเป็นมิรีนะ”
“ใ่เลยล่ะ” รรสรบอ “เาเอ็่วยเหลือสรมาั้แ่ม.หนึ่แล้วเหมือนัน”
“อ้าว? เป็นเ็เ่าหรอเหรอ?” วรารถาม เาเพิ่ะรู้
“อืม เรียนห้อเียวัน ไม่น่าเื่อว่าม.ปลายแล้วยัไ้เรียนห้อเียวันอี” รรสรเล่าเรื่อให้ฟั “เาเป็นหัวหน้าห้อมาลอเลย แล้ว็ทำานีมาลอ”
“มีใรบานแอบอบสรอยู่แน่ะ” วรารบอเป็นนัยๆ “สรหาเาไม่เอเหรอ?”
“หือ?” รรสรหันมาหาเา “ใรเหรอ? ใรอบสร? แล้วรรู้ไ้ยัไ?”
“มัน็...” วรารไม่รู้ะแ้ัวอย่าไรี? “ไม่มีอะไรหรอ” เาเลยไ้แ่ับทออมาแบบนั้น ฝ่ายรรสรไ้ฟั็สสัย ว่าใรันที่แอบอบเธอ?
“อ๊ะ รถมาละ” รรสรลาวราร “ไป่อนนะ ร เอันพรุ่นี้ อ้อ! พรุ่นี้วันพุธ ้อเลือุมนุม้วยนะ”
“ุมนุม?” วรารเอ่ยึ้นมาอย่าุน แล้วรีบเรียรรสร “เี๋ยว! สร ุมนุมอะไร?”
แ่สายไปแล้ว เธอวิ่ึ้นรถสอแถวไปแล้ว วรารทอถอนใ เายัไม่รู้อะไรเี่ยวับโรเรียนนี้มานั เาเอ้อถามมีนาให้มาึ้นแล้ว ในานะที่อยู่มาั้แ่ม.หนึ่
เานั่รถประำทาลับไปบ้าน เมื่อแม่สัเเห็นสีหน้าเา ็บอึ้นมา “อบที่นี่แล้วล่ะสิ”
วรารออะสสัย ทำไมแม่ถึรู้ว่าเาเริ่มเปิใให้ับโรเรียนใหม่แล้ว “แม่รู้ไ้ไน่ะ?”
“็เห็นลูเินอมยิ้มเ้ามาในบ้าน” แม่เาพู “ปิ เมื่อวานหน้าบูบึ้ วันนี้เอเพื่อนสนิทแล้วสินะ”
วรารนึถึใบหน้าอมีนาและรรสร เา็พยัหน้าอย่ายอมรับ
“รับ ผมเอเพื่อนแล้วสอน” เาอบามริ “ว่าแ่วันนี้มีอะไรินมั่รับ แม่?”
ความคิดเห็น