คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : พบเจอ
อนที่ 18 – พบเอ
หลัาพัมารึ่ั่วโม เป็นเวลาเที่ยืนรึ่แล้ว ็ถึเวลาที่นัรบะออาอาาเห้าเสียที
“เราะไปันแล้ว” ปิมพูพลาลุึ้น แล้วยมือไหว้เ้าอบ้านที่ให้าแฟเาื่ม “ไป่อนนะรับ”
“เี๋ยว ะไปแล้วเหรอ?” เ้าอบ้านถาม
“รับ ืนนี้เราไม่นอนันหรอ” ปิมพูพลายิ้ม “อบุนะรับ สำหรับาแฟ”
“เี๋ยว่อน” ายเ้าอบ้านเรียทั้หมไว้่อน ่อนะเ้าไป้นในล่อเหล็ แล้วหยิบปืนลนิหนึ่ึ้นมา
“เอาไปใ้ะ” เาให้ปืนลแ่พันธร “มันบรรุระสุนไ้เยอะ ันไม่ไ้ใ้หรอ น่าะเป็นประโยน์ับพวเธอมาว่า”
“เอ่อ อบุรับ” เารับปืนลมา แล้ว็ลอรวสอบู ปิมสะพายระเป๋าเินออไป้านนอ พร้อมับนอื่นๆ
“โีนะ นัรบทั้หลาย อให้ทุนปลอภัย” เ้าอบ้านล่าวลา ปิมหันมายิ้มให้ ่อนะพาันเินออไป
“โอ๊ย! อย่าเพิ่รีบเินสิ” วนิารู้สึเ็บเ่า ปิมหันมาหาเธอแล้ว็่วยประอ
“อบุนะ” วนิาอบุาใริ พวเาเินไปที่รั้วา่าย ่อนะปีนป่ายึ้นไป และเ้าไปนั่แออัันในรถยน์
“เราะไปไหน่อ?” มลถามึ้น “ืนเสี่ยอันรายแบบนี้ไปเรื่อยๆ ระสุนเราะหมนะ”
“เราไม่มีทั้ที่ไปและที่ลับแล้ว” ปิมบอ วรรสาทำหน้าเศร้า เมื่อนึถึรอบรัวที่าไป
ปิมออรถไป และแล่นไปามถนนที่รร้า ไม่มีพวเอไอปราึ้นมา พันธรวาปืนลที่เพิ่ไ้มาใหม่ๆ ไว้บริเวเียร์อรถ
“เฮ้ย อย่าทำแบบนี้สิ” ปิมเือน “เี๋ยวะบัับมันยัไ?”
“เออ โทษที” พันธรเลยเอามาวาที่อื่น วรรสานั่อยู่บนเ่าอเา น้ำหนัอเธอเบา็ริ แ่็ทำเอาเาเหน็บินเหมือนัน
ปิมับรถไปเรื่อยๆ บรรยาาศในรถเียบสบ ไม่มีใรพูอะไรแม้แ่ำเียว ทุนมอาปรัหัพัอบ้านเรือนแล้ว็รู้สึเศร้า มนุษย์ทุนและพวทหารเสียีวิันหมแล้ว ทิ้เมือเป็นเมือร้า
“เราล่ามันไม่ไ้ทั้หมหรอ” มลบอ “แ่อีสถานที่เียว ระสุนพวเรา็หมแล้ว”
“ั้นะทำยัไีล่ะ?” ปราาถาม
ปิมไม่พูอะไร เาเอ็ไม่รู้ะทำอย่าไรเหมือนัน เาอรถหน้ามหาวิทยาลัยแห่หนึ่
“อทำไม?” พันธรถาม
“็ะ่าน่ะสิ” ปิมบอพลาลารถยน์ ทุนพาันุน ไม่ไ้ลามไป
“เอ้า!” ปิมร้อ “ลมาันสิ”
“น้อะไล่่าพวมันใน...” ปราาอ่านื่อมหาวิทยาลัยที่สลับนป้ายให่ยัษ์ “มหาวิทยาลัยเทโนโลยีพระอมเ้าพระนรเหนือเหรอ?”
“รับ” ปิมว่าแล้วถือปืนลูอแล้วเินเ้าไป นอื่นๆ รีบลารถแล้วพาันเินเ้าไปในเมหาวิทยาลัย
“มหาวิทยาลัยเหรอ?” วนิาสสัยึ้นมา “มันือที่ทำอะไรล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนัน” พันธรหันมาบอ ถือปืนลในมือ “แ่มันูเหมือนโรเรียนั”
“อาะเป็นสถานศึษา็ไ้” มลพูึ้นมา “ลอเ้าไปสำรวูเถอะ”
ทุนเลยเินไปามบริเวอาาร นมาถึโรอาหารอมหาวิทยาลัย วรรสาใมา เพราะโรอาหารให่ว่าในอาาเอเธอถึสอเท่า แล้ว็มีร้านอาหารายเ็มไปหม ไม่เหมือนในอาาเอเธอเลย
ทุอย่ามีฝุ่นับ และูรร้ามานานแล้ว ปิมสาไฟายไปทั่วพร้อมับถือปืนลูอ บรรยาาศในมหาวิทยาลัยอนเที่ยืนูน่าลัวพอสมวร
“ถ้าเอพวเอไอล่ะ?” วนิาถาม
“็่าสิ” ปิมอบออมาสามำ วนิาส่ายหน้า เธอยัเินไ้ไม่ล่อนั เพราะบาเ็บที่เ่า
ทันในั้น ็มีอะไรบาอย่าปาเ้ามาทาระนแ สิ่นั้นลิ้หลุนๆ ไปามพื้นโรอาหารที่สปร ปิมร้อลั่น
“ทุน! ระวั ระเบิ!!”
่าน่าระโถอยหนี ระเบิทำานทันที มันระเบินโ๊ะเ้าอี้ระเ็นลอยมาทาพวพันธร พวเา้มัวลหลบแล้ว็เอามือปิาย
พวเอไอประมาห้านไ้ปราัวึ้น ปิมฟื้นัวและยิลูอออไปทันที เาเล็บริเวศีรษะ ระสุนีระาศีรษอพวมันนาระเ็น เลือสีำพุ่พรวออมา
พันธรลอใ้ปืนลู เาสาปืนลรายิใส่พวเอไอ นพวมันพาันล้มลไป ปิมหยุยิ ะที่เิไฟลุไหม้เป็นุๆ เบื้อหน้า
“เราไปที่อื่นัน่อเถอะ” ปิมัวน
“เี๋ยว” มลเือน “เรา่ามันหมรุเทพฯ ไม่ไ้หรอ”
“ผมทราบ” ปิมบอ
“แล้วน้อยัะอาหาไป่อรับพวมันอีเหรอ?” มลถามริั “พี่ว่าหาที่นอนพัีว่า นี่็เที่ยืนแล้ว”
ปิมออะเสียาย เาอยาะ่าพวมันให้หมทั้โล้วย้ำ แ่เป็นไปไม่ไ้ เาไม่รู้ว่ามีวิธีไหนที่ะโ่นพวมันลทั้โล
“ถ้าพี่้อารแบบนั้น ็ไ้” ปิมถือปืนลูอแล้วบอ “เราหาที่พัผ่อน่อน็ไ้ ยัไภาริ็...ล้มเหลวอยู่แล้ว”
ทั้หมึมอหาที่นอน พวเาเินึ้นไปสำรวามห้อ่าๆ ็พบห้อพยาบาล พวเาลอเปิประูเ้าไปในนั้น ็พบเียสำหรับให้พวนัศึษาที่ป่วยมานอนัน
ปิมปัฝุ่นออนิหน่อย “พอนอนไ้” เาหันมายิ้มให้ทุน “เียพอีำนวนนเลย เรามาหาที่นอนันเถอะ”
ทุนึเอาผ้าลุมออ ถอระเป๋าวาไว้พร้อมับอาวุธ ่อนะปีนึ้นเียและล้มัวลนอน
ทุอย่าเียบริบ ไม่มีเสียอะไรเลย วนิาับวรรสาหลับไปอย่ารวเร็วอย่าอ่อนเพลีย ส่วนนอื่นๆ ็ยัหลับรึ่ไม่หลับรึ่
แ่แล้วปิม็ไ้ยินเสียเปิประู เารีบับปืนอเาเอาไว้ และส่สัาบอพันธรให้เียบๆ
เาแอบลาเียอย่าเียบเียบ ่อยๆ เินออไปาห้อ ถือปืนลูอโยไม่ไ้เปิไฟาย เารีบระโออมาามุมหลบทันที
“อย่า! อย่าเพิ่ยิ!!”
เสียนั้นเป็นเสียทีุ่้นเย ปิมลอเปิไฟายส่อู
“ััย!!”
เป็นััยนั่นเอ ััยเห็นปิม็ถอนหายใอย่าโล่อ
“นึว่าายไปแล้วเสียอี” ปิมบอ “ลอเวลาที่ผ่านมา ไปไหนมา?”
“หึ ันหลบลอเลย ไม่ไ้สู้ับใรเลย” ััยว่า ทุนในห้อไ้ยินเสียุยัน เลยพาันเปิไฟายและเินออมา
“ทำไมเหลือันแ่นี้ล่ะ?” ััยถาม
พันธรเลยเล่าเรื่อทั้หมให้ฟั เมื่อััยไ้ฟั็โรธพวเอไอยิ่นั
“ันน่าะสัหารมัน” ััยบออย่าเสียาย “ันไม่น่าี้ลาหลบเลย โอ๊ย!!”
“เป็นอะไรน่ะ?” วรรสาล้วเอาระเป๋าปมพยาบาลออมา “อ้าว เป็นแผลนี่ มาทำแผลเร็ว เี๋ยวิเื้อ”
แล้ววรรสา็ทำแผลให้ััย เารู้สึสบายึ้น
“เหลือันแ่นี้เหรอ?” เาถามอีรั้
“อือ” ปราาบอ “พี่ทวินนา็ทิ้พวเราไปแล้ว”
“หา รุ่นพี่ทีู่แ็แร่นั่นน่ะนะ” ััยส่ายหน้า “เาทิ้พวนายไว้ไ้ไ?”
“ไม่รู้สิ ะลัวล่ะมั้?”
พันธรเินมาหาััย “เอัน็ีแล้ว”
“ันมอเห็นนะ” ััยเล่า “ไอ้พวเอไอ มีพวที่ล่อหนไ้ นอานี้ยัมีอะไรที่เหมือนหุ่นยน์ระเบิัวเอไ้ แล้ว็มีสิ่เหมือนล้ออยยิเลเอร์ใส่้วย”
“ริเหรอ?” พันธรถาม “เรายัไม่เยเอพวมันเลย”
“อือ มันอยู่้านอนั่น” ััยล่าว “พวมันรู้แล้วล่ะว่าเราิบ”
“ใ่ อาาเอเราถึล่มสลายไปแล้ว” ปิมบอ
“ฮะ?” ััยฟัไม่ั “นายบอว่าไนะ?”
ปิมเลยบออีที ััยไ้ฟั็โมโห
“บ้าะมั!!” เาระทืบเท้าัปึปั “แล้วรอบรัวันะเป็นไบ้าเนี่ย?”
“เราเ้าไปูในอาาเแล้ว มีแ่ศพนเลื่อนพื้น” ปราาอธิบาย ััยไ้ยินันั้น็ถึับนั่ทรุัวล
“พ่อันายแล้วเหรอ?” เาถาม “พ่อที่ี้โมโหแบบนั้น...ายแล้วเหรอ?”
“ัน็ไม่อยาพูหรอนะ แ่...” ปิมบอ “พ่อนายอาะไม่รอแล้ว็ไ้”
ััยมอหน้าปิม ่อนะมอลบนพื้น เานั่เอาหน้าุมเ่า แล้วน้ำา็ไหลออมานิหน่อย
“ันไม่มีโอาสไ้บอลาพ่อเลย” เาพู
“พวเรา็ไม่มีโอาสเหมือนันนั่นแหละ” ปราาบอ “อนเราไปที่อาาเแป ทุอย่า็ลุเป็นไฟหมแล้ว”
ััยส่ายหน้า “ไอ้พวเอไอ ันน่าะ่าพวมัน”
“เรานอนพััน่อนีว่าไหม?” ปราาถาม “เ็บแรไว้สู้วัน่อไป”
“เฮ้ย ไอ้พวเอไอมีอยู่เ็มรุเทพฯ เราะ่ามันหมไ้ไ?” ััยพูเหมือนมล
“เรา็ำัเท่าที่ทำไ้ละัน” ปิมพูเสียเนือยๆ “เราไม่มีที่ให้ลับไปแล้ว มีแ่้อเินหน้า่อไป”
ััยพยัหน้า เาเินเ้าไป้านใน
“น้อนอนับพี่็ไ้” ปราาระเถิบที่ให้ััยนอน
“อบุมารับ” เาปีนึ้นเียนอนแล้ว็หลับไปอย่ารวเร็ว ปราาอปืนสไนเปอร์ู่ใไว้ในอ้อมแน ่อนะพยายาม่มาหลับ
รึ่ั่วโมผ่านไป ไม่มีอะไรผิปิ ปิมยันอนไม่หลับ เหมือนฤทธิ์าแฟะแรไปหน่อย
“เฮ้ย ไอ้พัน” เาระิบ พันธร็ยัไม่หลับเ่นัน
“มีไรมึ?”
“มีหนทาที่ำัมันทิ้ทั่วทั้โลไหมวะ?” ปิมถาม
“ูะไปรู้ไ้ไ?” พันธรระิบอบ
“นั่นสิ เออ...”
เิเสียระสุนปืนลั่นัึ้นมาาหน้าห้อพยาบาล ปลุทุนให้ื่นทันที พันธรรีบลาเีย สะพายระเป๋า ปิมรีบวิ่ไป้านหน้า ็เอพวเอไอย่ารายเ้ามา มันทำท่าะยิเา
แ่พันธรออมาวาไว้และราระสุนปืนลใส่พวมันไม่ยั้นพวมันพาันล้มลไป
“มันรู้ไ้ไว่าเราอยู่นี่?” ปิมถาม “มันไม่น่าะรู้สิ”
“เป็นเพราะเรื่อมือนี้มั้?” วนิาเ็บเรื่อมือนิหนึ่ออมาาศพอพวเอไอ มันทำาเหล็ เป็นทรสี่เหลี่ยม
“อะไรน่ะ?” ััยั้ำถามและเินมาู้วย
“ถ้าให้เา” ปิมูเรื่อมือนั้น “เหมือนะเป็นเรื่อสแนหาเป้าหมายนะ”
ทุนมอหน้าัน ในเมื่อพวเอไอมีเรื่อมือแบบนี้ พวเาะทำอย่าไร?
“เ็บมันไว้เถอะ” วนิาพู “มันอามีประโยน์่อเราภายหลั็ไ้”
“แล้วมันใ้ยัไล่ะ?” พันธรถาม พลารับมาู และลอูบนหน้าอ ็เห็นภาพเหมือนในแผนที่อพวเา มันำลัแสแผนที่อมหาวิทยาลัยแห่นี้ทั้หม
“เออ ็ี ะไ้รู้ัวเวลามันมา” ปราาเห็น้วย “เ็บมันไว้เถอะ”
“อืม” ปิมเป็นนเ็บไว้เอ “ะเอาไ? ะนอน่อหรือะออไป?”
“ันาสว่าแล้วล่ะ” มลบอพลาส่ายหน้า “ไม่นอนแล้ว”
“โอเ เราออามหาวิทยาลัยันเถอะ” ปิมถือเรื่อสแนหาเป้าหมายเอาไว้ ทุนออาห้อพยาบาลแล้วพาันเินไป้านล่า
“นั่นอาวุธอะไรน่ะ?” ััยถามพันธร
“อ๋อ ปืนลน่ะ” พันธรบอ
“เอ๊ะ แ่ที่ศูนย์บัาารไม่ไ้ให้ระบอนี้ับเรานี่?”
“เราเอามาาอาาเห้า” ปิมอธิบายแทน “เราเพิ่ไปเอพวเา”
“หา? มีอาาเอื่นอีเหรอ?” ััยอ้าปา้า “แล้วทำไมพวนายไม่อยู่ที่นั่นล่ะ?”
“เราเลือที่ะล่าีว่า” ปิมพู “เพื่อล้าแ้นให้พวผู้ให่”
“ผู้ให่ที่ส่เราออมาายน่ะเหรอ?” ััยส่ายหน้า “พวมันายไป็ีแล้ว”
“นี่!” วรรสาพูอย่าโมโห “ำว่า ‘พวมัน’ อนายมันรวมรอบรัวัน้วยนะ”
“รอบรัวัน็เหมือนันนั่นแหละ!” ััยพูอย่าโมโห “ันหมายถึพวรูฝึที่มันัเลือเรามา ให้มันายไป็ีแล้ว”
ปิมส่ายหน้า วรรสายัไม่ยอมหายโรธััย เธอสะบัหน้าหนีไปทาอื่น ััยเอ็ไม่มอวรรสาเหมือนัน
“แล้วเราะทำยัไ่อไป?” มลถาม “เราะไปที่ไหนไ้? มีแ่พวเอไอทั้นั้น”
“ไม่เป็นไร ราบใที่เรามีเรื่อมือนี้” ปิมแสใหู้ “แ่ปัหาือ...”
“ปัหาอะไร มึ?” พันธรถาม
ปิมหันมาอบ “ำนวนนมันเยอะึ้นน่ะสิ ะอัันในรถไหวหรือเปล่า?”
“แ่เรามีรถันเียว ยัไ็้อยัันล่ะ?” วนิาอบอย่าเหนื่อยใ
แล้วพวเา็เินออมาหน้ามหาวิทยาลัยที่มีรถออยู่ ััยเพิ่ะเยเห็นรถยน์ เาสสัยว่ามันืออะไร?
“เป็นยานพาหนะอมนุษย์บนโลเมื่อหลายปี่อนน่ะ” พันธรพู “เราถึไม่รู้ั”
แล้วทุน็พยายาม เบียเสียันแน่นในรถ เมื่อมีััยเพิ่มเ้ามาอีน ทำเอารถแน่นไปหมเลย
ปิมิเรื่อแล้วออรถไปามถนน เาลอใ้เรื่อ้นหาสแนเป้าหมายู ็พบว่าแถวนี้ไม่มีอะไร เาับ่อไป ู่ๆ เรื่อ็ส่สัาั
“เิอะไร?” พันธรถาม
“เี๋ยวนะ” ปิมรวสอบเรื่อสแนเป้าหมาย “มีพวมันมาั้สิบน!!”
ปิมอรถทันที เาเินออารถ ทุน็เินออมา้วย พันธรบอให้วรรสาอยู่หลัเา
ไฟายสาส่อให้เห็น วัถุหนึ่ รูปร่าแปลประหลาอยู่บนถนน มันมีรูปร่าเหมือนหุ่นยน์ มีไฟสีแระพริบบริเว้านบน ััยรีบบอ
“นั่นไ ที่ันเล่าให้ฟั มันยิระสุนออมาไ้้วย!!”
“หา?” พันธรอ้าปา้า หุ่นนั้นเหมือนะเห็นพวเา มันเลยยิระสุนใส่ ทุนรีบหลบทันที
ปราาั้สไนเปอร์แล้วยิใส่หุ่นัวนั้น พอระสุนระทบัวมัน มัน็ระเบิทันที แ่ไม่เป็นวว้าเท่าไหร่ พวเอไอเือบสิบนพุ่เ้ามาหาพวเา ปิมเอาปืนลูอออมาพร้อมับสาไฟายไป้วย
“ยิเร็ว!!”
แล้ว็มีวัถุหนึ่ บินไ้ในอาาศโผล่ออมา มันยิแสเลเอร์รเ้ามาทาปราานเาไ้รับบาเ็บ เป็นรอยแผลที่แน้าน้าย
“พี่ปรา!!” วรรสาร้อเสียหล แล้วเธอ็ัารเอาปืนลูโม่ที่ไ้มาใหม่าในระเป๋า แล้วเล็ยิวัถุที่ำลับินอยู่ในอาาศทันที มันระเบิระายออมา พอีับที่พวเอไอเ้ามาประิ
ปิมลั่นปืนออไปอย่าไม่เรลัว พันธร็สาปืนลใส่พวมันไม่เลือหน้า ทุน่อสู้ เมื่อพวเอไอาย ำแหน่ในเรื่อสแนเป้าหมาย็หายไป้วย
“อย่ายอมแพ้ ่ามันให้หม!!!” ปิมะโน แล้วัปลอระสุนเปล่าออ ่อนะรีโหลเ้าไปใหม่ และยิอีรอบ เาสัหารพวเอไอไปไ้ประมาห้าน เหลืออีห้าน พวมันวิ่เ้ามา แล้วส่วนหนึ่็ระโอย่าสู ้ามศีรษะพวเาไป้านหลัแล้ว็โมีา้านหลั ้านหน้า็โมี้วย
พวปิมแบ่ออเป็นสอพว ปิมรัษา้านหน้า ส่วนพันธรยิสัทา้านหลั พอพวเอไอายหม พวเา็รีบึ้นรถไป เพราะปิมบอว่า
“เฮ้ย! พวเรา หนีีว่า มีพวมันอียี่สิบว่าัวมาแล้ว!!” เามอเรื่อสแนเป้าหมาย ่อนะับรถหนีลับไปทาเิม
“พี่ปรา แนเป็นไบ้า?” วรรสาที่นั่ัพันธรอยู่หันมาถามเบาะหลั
“เ็บสิ” ปราาบอ “พวมันมีเทโนโลยีนานี้เลยเหรอ?”
“มีอีเยอะ” ััยบอ “เท่าที่ผมเห็นอ่ะนะ”
ปิมับรถออไป มีเอไอสอนเ้ามาวา้านหน้า เาัสินใับรถนพวมันนระเ็นไปทา้ายทาวา และ็ับมุ่หน้า่อไปเรื่อยๆ
“ไม่ีแน่” เาพึมพำเบาๆ “ทุนอทนหน่อยนะ”
ในรถที่อัแน่นไป้วยผู้น ปิมพยายามเลี้ยวรถเ้าถนนทา้ายอย่าระวัที่สุ เสียล้อรถเบียับพื้นถนนัลั่น เาหมุนพวมาลัยให้ลับมาเป็นเหมือนเิม
“นี่” มลล่าวึ้น “ถ้าอาาเเราถูโมีเพราะพวเรา อาาเอื่นะรอเหรอ?”
“อนนี้ห่วัวเอ่อนีว่า” ปิมบอเสียเรีย “เราะไปไหนีล่ะ?”
ความคิดเห็น