คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ขอโทษ
อนที่ 18 – อโทษ
“ยอมมอบัวเถอะ ุวิัย ุหนีไปไหนไม่พ้นหรอ” นายำรวล่าว
วิัยเริ่มประสาทเสีย เาเล็ปืนไปทั่ว พยายามหาัวประัน นายำรวระวัเ็มที่ ถ้าไม่ำเป็นริๆ เา็ไม่อยาวิสามั
“นั่นสิ ยอมมอบัวเถอะ” อริล่าว
ในอนนั้นเอ มีพยาบาละเ้ามาเอาอาหารให้ธนาธร วิัยรีบับเธอทันที ้าวอับ้าวพื้นระัระาย
“อย่านะ ุวิัย!”
“ถ้าใรล้าเ้ามา ันะ่ายัยนี่” วิัยะโน เสียอเาัไปทั่วั้น นนสสัยว่าเิอะไรึ้น
“เิอะไรึ้นน่ะ่ะ?” นาพยาบาลอีนเินเ้ามา พอเห็นเหุาร์็ส่เสียวี้ว้าย นาพยาบาลเราะห์ร้ายที่ถูับลัวนน้ำาไหล นายำรวพยายามปลอบ
“อย่าสร้าวามผิไปมาว่านี้เลย ถ้าุยอมำนน ผมะลโทษให้”
“อย่าแส่!” วิัยะอ “นีุ่พยาบาล ถ้าุบัอาหนีไป ผม่าุนะ”
“อย่านะะ” นาพยาบาลหวาลัว “ปล่อยันไปเถอะ”
“ปล่อยให้โ่น่ะสิ!” วิัยะโน อนนั้นเอ ็มีนเินมาูเหุาร์เ็มไปหม ่าสสัยว่าเิอะไรึ้น
“อะไรน่ะ?”
“ออไปให้พ้นนะ พวแ! ออไป!” วิัยะโนลั่น “อย่าเ้ามาใล้นะ ไม่ั้นัน่านะ!”
มีแ่นยืนมอูล้อมรอบ วิัยเริ่มประสาทินทุที เาเล็ปืนไปทั่ว เิเสียรีร้อ บานรีบวิ่หายไป แ่บาส่วน็ยัูสถานาร์
“เอาล่ะ” วิัยล่าวเสียปิ “พาันไปหาไอ้ธนาธร ันะ่ามัน”
“แฝันไปเถอะ” อริล่าว วิัยหันวับมาทันที
“ใระปล่อยให้แ่าธนาธร?”
“ไ้” วิัยล่าวเสียน่าลัว “ั้นัน่าเอ”
“อย่านะ!” ำรวเล็ปืนไปที่วิัย “อย่าให้ผม้อ่าุเลย”
วิัยหาหนทาะเ้าไปในห้อพัฟื้น แ่ทำไม่ไ้ ะนั้น ธนาธรื่นแล้ว เารู้แล้วว่าเิอะไรึ้น ึ่อยๆ ลุาเีย เินออมาหน้าห้อพัฟื้น
“ธร!” อริใ “ออมาทำไม?”
“ถ้านายเห็นว่าันั่ว้า” ธนาธรล่าว “็่าันะเถอะ นอื่นไม่เี่ยวอะไร้วย”
“ธร! หลบไปเร็ว” อริบอ
“นะ ่าันเถอะ นอื่นไม่เี่ยวอะไร้วย”
“อย่าิว่าันไม่ล้านะ!” วิัยวาพลาเล็ปืนไปที่ธนาธร “ัน่าแแน่”
“ธร ลับเ้าไปในห้อเี๋ยวนี้!” อริร้ออ
“ไม่ ถ้าเาอยาะ่า็่าเลย”
“นายไม่ห่วัวเอบ้าเหรอ? สุวนันท์ะว่ายัไ?” อริเผลอบอออมา
“สุวนันท์ะว่าอะไร?” เาถาม
“เอ้อ” อริอยาบปาัวเอที่บอ ะนั้นเอ วิัย็ลั่นไใส่แนอธนาธรทันที
เิวามโลาหล ผู้นวิ่หนีแระายไปหม ธนาธรร้อพลาเอามือุมแผล อริ็ใ ำรว้วย วิัยัฟันที่ยิไม่โนที่สำั
“แาย!” วิัยร้อสุเสีย อริ้าวเ้ามาะเอาัวบัระสุนให้เพื่อน
ปั!
ธนาธรหลับา พอลืมาึ้นมา ็เห็นวิัยยืนนิ่ เลือเริ่มไหลาอ ่อนะทรุัวลไป ำรวนหนึ่ยิวิัยไว้ทันเวลา
“วิัย!” ธนาธระเินเ้าไปหา แ่อริันไว้
“ปล่อยนะ!” ธนาธรปัแนอริออไป พลาวิ่เ้าไปหาร่าวิัย ทรุัวลนั่้าๆ เา
“วิัย ันพูวามริ ันไม่เยเห็นนายเป็นัวถ่ว”
วิัยน้ำาไหล เ็บบาแผล เาปล่อยปืนหลุามือ
“เื่อันเถอะ ันหวัีับนายริๆ ันไม่เยิรำานายเลยแม้แ่น้อย”
วิัยมีสีหน้าอ่อนล เายมือึ้นับแ้มธนาธร
“ผม.... อโทษ”
ธนาธรร้อไห้ออมา พลาเรียหมอ “ุหมอ! ุหมอ! ่วย้วย มีนเ็บ”
ุหมอและนาพยาบาลรีบวิ่เ้ามาทันที ่ารีบปมพยาบาลวิัย
“ไม่ ไม่้อ ัน่าน ันเป็นาร แล้วแบบนี้ะ่วยทำไม?”
“รีบพาเาเ้าห้อผ่าัเร็ว” ุหมอสั่ แ่วิัยห้าม
“ให้ ให้ผมายน่ะีแล้ว”
วิัยมอไปทาธนาธร
“ธร...” เาล่าว “ผมอโทษนะที่เ้าใุผิ เรื่อแบบนี้ไม่น่าเิึ้นเลย”
“ไม่ ไม่้ออโทษ” ธนาธรน้ำาไหล “ใหุ้หมอ่วยเถอะ”
“ุ.... เป็นเพื่อนนแรอผม เป็นนุแลห่วใยผม แ่ผมลับหัหลัุ ทำร้ายุ”
“ไม่้อพูแล้ว ุหมอ ่วย้วย”
“ไม่้อ” วิัยร้อไห้ออมา หายใรวยริน “ผมสมวรายแล้ว ผม่า...”
“วิัย!” ธนาธรร้อไห้ “ไม่นะ”
วิัยยิ้มให้ธนาธรเป็นรั้สุท้าย
“อบุที่เป็นเพื่อน อบุที่อยูแลาอันธพาล อนนี้ถึเวลาอผมแล้ว ผม้อไปแล้ว”
“ไม่นะ วิัย!” ธนาธรเย่าร่าวิัย แ่เาหมลมหายใไปแล้ว
“ไม่ริ!” เาร้อไห้ออมา น้ำาไหลหยลบนแ้มอวิัย
“ไม่ริ! ทำไม? ทำไม้อเิเรื่อแบบนี้้วย?” เาโวยวายัลั่น ุหมอหันไปมอหน้าับนาพยาบาล นึเสียใที่่วยเหลือไม่ไ้
“พอเถอะ ธร เาไปแล้ว” อริเินมาปลอบใ ธนาธรร้อห่มร้อไห้ไม่หยุ สัพั นาพยาบาล็เอาเ้าห้อพัฟื้น
สอวัน่อมา ็มีานศพอวิัยัั้ที่วัแห่หนึ่ ไม่มีเพื่อนร่วมรุ่นสันมาาน มีแ่เพื่อนบ้านับนรู้ัมาเท่านั้น
ไม่นาน ธนาธร สุวนันท์ พพัน์และอริ็เ้ามาในศาลาที่ว่าน พวเาอยู่ในุนัศึษา ผู้ทีู่เหมือนป้าอวิัยเป็นน้อนรับแ
“อา อบใที่มานะ านศพนี้ไม่มีเพื่อนนไหนมาสันเลย”
ธนาธรพยัหน้า สุวนันท์พาเาไปไหว้พระ ่อนะไปุธูปไหว้ศพ ธนาธรมอรูปอวิัย แล้ว็น้ำาึม
“มันใ่านาย ทำไมนาย้อไปสสารมัน้วยอี?” อริล่าว
ธนาธรหันมามออริอย่าไม่พอใ พพัน์สะิแนอริ บอสัาว่าธนาธรไม่พอใ
“็มันรินี่” เธอบอ “มาสำนึผิอนสุท้าย โธ่เอ๊ย สายไปแล้ว มันนรแน่”
“พอเถอะ” ธนาธรห้าม “เาไม่ใ่นไม่ี”
“ไม่ใ่นไม่ี แ่สัหารนไปหลายนเนี่ยนะ?” อริส่ายหน้า “โอ้โห นายิไ้ไ?”
“เียบหน่อย็ีนะ ุป้า้อแล้ว” สุวนันท์เือนเพื่อน อริเลยหุบปา
ไม่นาน็เย็น แมีไม่เยอะ ราวยี่สิบนเห็นะไ้ สัพั พระสี่รูป็มาสวส่วิา ทั้หมพนมมือ พอพระสวเสร็ อนนั้น็สอทุ่มแล้ว
“ะลับันยัไ?” ธนาธรถาม
“อืม ันะลับับริ” พพัน์ล่าว
“ั้นนันท์ลับับธร็ไ้” ธนาธรบอ ทำเอาเธอใ
“ทำไม้อใ้วยล่ะ?” ธนาธรถาม
“เอ้อ ็ไม่นึว่า...” สุวนันท์ุน ธนาธรับมือเธอ ทำเอาเธอเิน
ในแท็ี่ ธนาธรนั่เียบมาลอ สุวนันท์อยาะปลอบใ แ่ไม่รู้ะพูอะไรี เธอเอื้อมมือไปะับมือธนาธร แ่ธนาธรเอามือหลบ
สุวนันท์ถอนหายใ เธอถาม
“ุวิวิศนาไม่มา้วยเหรอ?”
“เธอ้อูแลุพ่อน่ะ” ธนาธรอบเบาๆ
“น่าสสารนะ” สุวนันท์ว่า “อยู่มหา’ลัย ็ไม่มีใรสนใ และยัมาทำเรื่อเลวร้าย รู้ไหม? มีแ่นสาปแ่วิัย...”
“อย่าเพิ่พู ันไม่อยาไ้ยิน” ธนาธรบอ ทำเอาสุวนันท์รู้สึเ็บในอ แ่ไม่แสอาารออมา
และแล้ว็มาถึหอพัอสุวนันท์ เธอบอลาธนาธร และแท็ี่็ับ่อไป เธอยืนรนั้น น้ำาไหลึม
ในที่สุ ำรว็สามารถเอาผิเว็บไ์ลัทธิปีศาไ้ โยสืบหาาเรือ่าย ปราว่าเบื้อหลัเว็บไ์ มีเ็มหาวิทยาลัยสามนเป็นนพันาเว็บไ์ เ็สามนถูำรวับไป
่าวเรื่อวิัยัไปทั่วมหาวิทยาลัย มีแ่นสาปส่ให้ลนร พพัน์มามหาวิทยาลัย ไ้ยินแ่นพูถึเรื่อนี้ เาถอนหายใ ัววิัยเอ็เ็บมาลอีวีแล้ว พอมาาย็มีแ่นไล่ให้ลนร เาแอบรู้สึสสารเหมือนัน
ไม่นาน็ถึวันเผาศพวิัย นยัมาน้อยเหมือนเิม ะมีารเผาหลอ่อนเผาริ ธนาธรัสินใะอยู่อนเผาริ
รั้นถึเวลาเผาริ ธนาธรับเพื่อนๆ ็โยนอไม้ันทน์ลไปยัเาเผา ธนาธรร้อไห้น้ำาึม ่อนะลมารับอำร่วย
“ุเป็นุป้าอวิัยหรือรับ?” พพัน์ถาม
“ใ่ ไม่น่าเลยนะ นาแม่ยั่าไ้” ป้าอวิัยบอ “มันลนรแน่”
ูเหมือนป้าะไม่่อยรัหลานนนี้เท่าไหร่ ธนาธร็รู้สึสสารวิัยเหลือเิน ในเมื่อไม่มีใรรัเาเลย
“วิัย” เาพึมพำเบาๆ “ถ้านายรับรู้ไ้ อให้รู้ไว้ว่ามีันที่รันายนหนึ่นะ”
ทันทีที่พูบ ็มีสายลมเย็นพัา้านวามา้าน้าย พอลิ่นอไม้หอมมา้วย ธนาธรรู้สึแปลใ
“เารับรู้แล้ว” ธนาธรล่าวทั้น้ำา “อโทษนะ”
พอานเผาศพเลิ ทุน็แยย้ายลับไป หลายวัน่อมา ธนาธรเินทามามหาวิทยาลัยอย่าเศร้าๆ ็บัเอิเอสิทธิรพอี
“อ้าว ไอ้ธร แผลหายีแล้วเหรอ?” สิทธิรทั
“อือ หายแล้ว แ่ยัโนน้ำไม่ไ้” เาบอ
“ไม่น่าเื่อนะว่านอย่าไอ้วิัยะทำอะไรแบบนี้ไ้” สิทธิรบ่น “มันนามา่านายเลยนะ”
“ันไม่ว่าอะไรหรอ” ธนาธรบอ ทำเอาอีฝ่ายุน
“มันะ่านาย นายยัไม่แ้นเลยเหรอ?” สิทธิรถามริั
“ัน... สสาร”
สิทธิรมอเพื่อนอย่าไม่เ้าใ
“นายใีเินไปแล้ว” เาบอ
“อาะใ่ ันไม่ไ้โรธแ้นเาเลย” ธนาธรบอ
“เฮ้อ!” สิทธิรโอบไหล่ธนาธร “น่าสสารริๆ เว้ย ไอ้ธร”
ธนาธรแอบน้ำาึม สิทธิรเห็นันั้นึส่ผ้าเ็หน้าให้
“อบุ” เาล่าว และส่ผ้าเ็หน้าืนให้
“เออ อย่าเศร้ามา” สิทธิรปลอบ “ีวิ้อำเนิน่อไป”
“นั่นสินะ” ธนาธรถอยหายใ “อืม ันเ้าใละ”
ที่มหาวิทยาลัยอนเ้า ธนาธรเินเ้ามาภายใน แล้ว็้อใ เมื่อเห็นนมุูอะไรสัอย่าอยู่
“มีอะไรน่ะ?” เาแหวผู้นเ้าไป ็พบเ็หนุ่มนหนึ่ ำลัเินวนไปรอบๆ ปา็พูอะไรบาอย่า
“มนุษย์่าาว!” เาะโน “มนุษย์่าาวมีริๆ ันเพิ่ถูลัพาัวไป”
“หา?” ธนาธรุน ะที่นอื่นๆ พาันหัวเราะให้ับเ็หนุ่มนนั้น
“มันะรอโลเรา!” เ็หนุ่มยัไม่หยุ “เรา้อไล่มันออไป ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!”
ธนาธรเินเลี่ยไปโรอาหาร ะที่นนนั้นยับ้าอยู่ พอีเอพพัน์พอี
“นั่นมันอะไรันน่ะ?”
“อ๋อ เาื่อธรรมศัิ์น่ะ” พพัน์อบ “เพี้ยนๆ อบบอว่าัวเอถู UFO ลัพาัวไปทลอ”
“หา?” ธนาธรอ้าปา้า “UFO?”
“ไม่มีริหรอ” พพัน์บอ “อย่าไปสนใเลย”
แ่ธนาธรเริ่มสนใแล้ว พอเลิิน เา็ไปยัสนามบาสเบอล ที่ายนนั้นยัเินวนไปวนมาอยู่ มีนัศึษาหลายนมอ
“เอ่อ” ธนาธรลอถาม “ุ...เยถูมนุษย์่าาวลัพาัวเหรอ?”
ายนนั้นหันมา
“ใ่!” เาอบ “ุเื่อผมเหรอ?”
“เอ่อ...” ธนาธรเาศีรษะ นายธรรมศัิ์เินไปเินมาพลายื่นแนออว้า
“มนุษย์่าาวมีริ! มันิะรอโลเรา” เาพู “เรา้อร่วมมือัน เรียทหารทั้สามเหล่าทัพ ่อสู้ับมัน”
ธนาธรมวิ้วแล้ว็เินาไป นายธรรมศัิ์ยัพูอยู่ นถูนัีฬาบาสเบอลไล่ เาเลยออไป
“มนุษย์่าาว?” สุวนันท์ถามธนาธร “ธรเื่อเหรอ?”
“็ไม่เิ” ธนาธรบอ อนนี้สมาิมรมสืบสวนอยู่ันรบ
“นายะสืบเรื่อนี้เหรอ?” พพัน์ถาม
“อืม ็อยาสืบนะ อยารู้วามริ เาไม่ล่าวออมาหรอ ถ้าไม่มีหลัาน”
“เา็แ่นเพี้ยนนหนึ่เท่านั้นเอ” อริว่า “อย่าไปใส่ใเลย”
“แ่ันสน” ธนาธรบอ
“เราะสืบริๆ อ้ะ?” สุวนันท์ถาม
“พวนายไม่สืบ็ไ้ ันสืบเอนเียว็ไ้” เาว่าอย่าอนๆ
“เออ สืบ้วย็ไ้” พพัน์บอ “แหม พูแ่นี้ทำเป็นอน”
ธนาธรยิ้มออมา เาเริ่มบอแผนารสืบให้เพื่อนๆ ฟั
ในห้อเรียน ธรรมศัิ์็ยัไม่หยุพูเรื่อมนุษย์่าาว แม้อาารย์ะห้าม แ่เา็ไม่หยุพู นนัศึษานอื่นในห้อพาันหัวเราะเยาะ
“มันมีริ! เรา้อเรียมพร้อม สู้รบับมัน”
“เฮ้ย พวเรา มีนบ้าเรียอำลัทหารว่ะ” นนหนึ่พู
“นั่นสิ ้อไปสู้ับมนุษย์่าาวใ่ไหม?”
ธรรมศัิ์หันไปหาทั้สอ
“ใ่! เรา้อสู้ับพวมัน”
“พอเถอะ ธรรมศัิ์ นั่ล หยุพู แล้วรูะไ้สอน่อ” อาารย์ว่า
“ไม่ ผมไม่หยุ!” เายัโวยวาย “้อสู้ ้อสู้ับพวมัน”
“ออไปาห้อเี๋ยวนี้!” อาารย์สั่เพราะทนไม่ไหวแล้ว “ออไป”
ธรรมศัิ์ยืนนิ่ แล้วู่ๆ ็ี้ไปที่อาารย์
“แ้อถูมนุษย์่าาว่าายแน่”
“เอ๊ะ! ไอ้เ็นนี้เป็นอะไรอมัน” อาารย์ุ “ถ้าไม่เรียน็ออไปะ”
ธรรมศัิ์เินพึมพำออไปาห้อ ปา็บ่น “ะ่าๆ” อาารย์เห็นแล้ว็ทอถอนใ
“นเพี้ยนแท้ๆ” อาารย์บอ “น่าสสารริๆ”
ธนาธรเินไปทั่วมหาวิทยาลัยเพื่อามหาธรรมศัิ์ และเา็เอ ธรรมศัิ์นั่อยู่นเียวใน้านหลัมหาวิทยาลัย
“สวัสี” ธนาธรทัทาย
“มนุษย์่าาว” เาเริ่มอีแล้ว “้อสู้”
“นายบอว่าเยโนลัพาัว ลอเล่าให้ฟัไ้ไหมว่าทำไม?” ธนาธรเอ่ยถาม
“ไ้สิ” ธรรมศั์บอ ธนาธรเรียมัวฟั
“วันหนึ่ ็มียานบินลมาอที่หน้าบ้านัน แล้ว็มีมนุษย์่าาวัวเียวๆ หัวโๆ มาับัวันไป พวมันมีเทโนโลยีอะไร็ไม่รู้ที่ไม่เยเห็นมา่อน พวมันับันนอนบนเีย แล้วทำอะไรับันไม่รู้ ่อนะปล่อยัวันออมา แ่ันว่ามันิะรอโลแน่ๆ เลย”
ธนาธรไ้ยิน็ิว่านนนี้ะเพี้ยนไปแล้ว แ่เาไม่ว่าอะไร
“อืม วันหลัพาไปูสถานที่เิเหุบ้าสิ”
“นายสนใเหรอ?” อีฝ่ายถาม “เป็นนแรนะเนี่ยที่สนใ”
ธนาธรพยัหน้า
“ั้นพรุ่นี้ันะพาไปบ้านัน” เาบอ “รับรอนาย้อเื่อแน่”
“อืม” ธนาธรูไม่่อยเื่อ แ่ไม่ไ้ว่าอะไร “ไป่อนนะ”
“อบุนะที่เื่อ” ธรรมศัิ์ล่าว แล้ว็นั่พึมพำนเียว ธนาธรเินเลี่ยไป
ความคิดเห็น