คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บุกโรงพยาบาล
อนที่ 15 – บุโรพยาบาล
ะนั้นเป็นเวลาสี่ทุ่มสิบห้านาที ทั้หมเพิ่ะินปลาย่าหม บรรยาาศโนรอบสว่านิหน่อยาอไฟ
“โอ๊ย ้าิอ” พันธรเอามือับที่อ ปิมเห็นเ้า็หัวเราะ
“็อยารีบินทำไมล่ะ?” เาำ พันธรหันมาอย่าหัวเสีย
“ไม่ลนะ ถ้าำอึ้นมาะทำไ?”
“พัน็ลอินนมปัลืนลไปูสิ เผื่อะไ้ผล” วรรสาแนะนำ เาเลยทำาม ลอินนมปัเ้าไป แล้ว็ลืนเอา้าลท้อไป
“เออ หายละ” พันธรรู้สึีใ “อบุมานะ สา ที่่วย”
“ไม่เป็นไรหรอ” วรรสาอบใ เธอบิัวอย่าเินอาย ปิมเห็นภาพนั้น็ลับมาอารม์เสียอีรั้
มีเสียวิทยุิ่อมาอีรั้ ทุนเอามือับที่ใบหู
“ภาริที่สี่อพวุ ือ โรพยายาลที่ั้อยู่ทา....” ฝ่ายศูนย์บัาารรายานำสั่ แ่เอราเลือที่ะไม่สนใำสั่ เาลุเินออไป
“เฮ้ย พี่ะไปไหน?” ปิมร้อถาม
“พี่ไม่ามำสั่ไอ้พวเห็นแ่ัวหรอ” เอราว่า “พี่ะไปอพี่เอ”
“เี๋ยว่อน แล้วพี่ะทำยัไ?” ปิมถามอีรั้
“พี่ะออรบ้วยมือัวเอ ะวามันให้เหี้ยนเลย” เอราว่าทิ้ท้าย “ไม่้อห่วหรอ”
แล้วเา็เินาไป ปิมหันไปหาทุน
“ทำไมไม่ห้ามไว้ล่ะ?”
“ปล่อยมันไปเถอะ มัน็อยู่นอรอบมานานแล้ว” รพลบอ “ว่าแ่ภาริที่สี่ โรพยาบาลเหรอ? ะเหมือนในอาาเเราหรือเปล่า?”
“ไม่รู้ ไม่เยเห็น” โสรยาบอึ้นมา “แ่ท่าทาูาแผนที่ น่าะเป็นสถานที่ว้านะะ”
“โอเ” รพลลุึ้น “พร้อมะลุยันหรือยั?”
ฝ่ายพุทธาพยัหน้า นอื่นๆ ็พยัหน้าเหมือนัน
“โอเ เป้าหมายเรา่อไป ือโรพยาบาล”
ทั้หมออเินทาาุใล้แม่น้ำ และเินไปามถนนที่เียบเียบและมืสนิท พันธรมอึ้นไปบนท้อฟ้า ็เห็นวันทร์วให่ลมโ แสันทร์พอะ่วยทำให้ทาสว่าึ้นนิหน่อย
ทุนเินถืออาวุธอนออไป นึแปลใว่าทำไมไม่มีศัรูเลย? ถนนรร้า พวเาอยู่ในเมือร้า มีเศษระาษหนัสือพิมพ์ ยะมามาย ลาเลื่อนเ็มพื้น พร้อมับรถที่ประสบอุบัิเหุ ไม่็ออยู่
“ห้าสิบปีที่พวมันรอโลเรามา” ภัทรพูึ้นมา “ราวนี้ล่ะไ้แ้แ้นแล้ว”
“น้อไ้แ้แ้นสมใแน่” รพลหันมาบอ พลาสะพายอาวุธอน “ไ้แ่ภาวนาว่า...”
เิเสียัึ้น้านหน้า แล้วเอไอนหนึ่็ปราัวึ้น พร้อมับาบในมือที่มีเปลวไฟหล่อหลอมอยู่ มันระโึ้นสูในอาาศ สูมา แล้วทำท่าะเสียบาบลมารลุ่มน ทุนแระายออเป็นวลม มันเสียบาบเ้าับพื้นถนนนเป็นรอยแ
พันธระัปืนยิ แ่มันระโ้ามศีรษะเาไป ไป้านหลัเาและหันลับมา และพุ่มาหวัะแทพันธร้วยาบิเปลวไฟ
“ไอ้พัน!” ปิมเ้ามาวา นถูปลายาบบาแน้านวา เาร้อ้วยวามเ็บปว แล้ว็ราปืนลใส่ยิสใส่ไม่ยั้
“ม!!” วรรสารีบเ้ามาู “เป็นอะไรเหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร เรื่อเล็” ปิมปิเสธไป พลาเอามือุมบาแผล “ว่าแ่พวเอไอ มีวามสามารถหลายอย่าริ”
ไม่ทันไร เา็เหมือนถู่อยนล้มลไปับพื้น ปิมรีบหมุนัวไปามทาบนถนนามสัายานและลุึ้นั้หลั เอไอนหนึ่ปราึ้น แล้ว็หายัวไป
“ไอ้พวล่อหนมาอีแล้ว!!” พุทธาะโน “พวเราหนีเร็ว!!”
“เี๋ยว ภาริเรา้อำัมันให้หมนะ” ภัทรเรียไว้
“อยาาย็ทำเอิ!” พุทธาโวยวายใส่ ภัทรเล็ปืนไปรอบๆ พอเอไอปราัว เา็ลั่นไทันที พร้อมับวิ่ามหลัเพื่อนๆ ไป ไม่รู้ระสุนโนศัรูหรือเปล่า?
“อีนิเียวะถึโรพยาบาลแล้ว” พุทธาบอ “เรา้อเ้าไปให้ไ้”
่าน่าวิ่ วนิาวิ่สะุล้ม เ่าระแทพื้นนเป็นแผล เธอร้ออย่าเ็บปว ปิมที่ำลัวิ่ วิ่ลับมาหาเธอและ่วยพยุเธอไป
“ยัยา เป็นอะไรหรือเปล่า?” วรรสาหันมาถาม
“เป็น!” วนิาอบเสียั “ันเ็บเ่า”
“ั้นี่หลัม็ไ้” เาอาสา วนิามอเาอย่าแปลใ
“ะีเหรอ?”
“รีบๆ ึ้นมา้าหลัเร็วๆ เถอะ” ปิมเร่ เธอเลยเาะหลัเา ทุนวิ่ไปามทาเท้า ไม่นาน็เ้าเโรพยาบาล พุทธาที่นำหน้าสุรีบเปิประูเ้าไป้านใน
“เร็วเ้า! ทุน”
พุทธาเร่ ทวินนาับมลวิ่ามเ้ามาพร้อมับธัา พันธรหันไปหาเพื่อน ปิมวิ่้าล เพราะ้อแบทั้วนิาและระเป๋า
“ไอ้ม! เร็วเ้า” พันธรส่เสียัลั่น
“พยายามอยู่!” ปิมะโน แล้ว็วิ่เ้ามาในโรพยาบาลที่สุ ทุนพาันหลบหลัโ๊ะประาสัมพันธ์ แล้วู่ๆ ประูระ็ถูพวเอไอยิระสุนใส่รัวนและเอีย พวเอไอพาันบุเ้ามา ปราาทำหน้าที่พลุ่มยิ เาแอบเล็ลำล้อาใ้โ๊ะประาสัมพันธ์ แล้ว็ัารลั่นไ สัหารเอไอนหนึ่ไ้
ฝ่ายเอไอมอไปมอมาว่าระสุนมาาทาไหน? ปราาำัไปไ้อีน และนั่นทำให้พวเอไอรู้ว่าระสุนมาาทาไหน
“วยแล้ว รีบแยัวันไป่อนามที่่าๆ เร็ว!!” ภัทรสั่ทุน ทุนึพาันระัระายไปามที่่าๆ พันธรพาวรรสาเ้าไปหลบในห้อน้ำหิ เาึเธอเ้ามาในห้อน้ำแล้ว็ปิประูล็อลอน
“เียบๆ นะ” พันธรสั่ วรรสาลัวนน้ำาไหล เธอยมือุมปา
เิวามเียบึ้นพัหนึ่ แล้วู่ๆ ็มีเสียฝีเท้าำนวนมาวิ่เ้ามาในห้อน้ำ พันธรปิปาเธอเอาไว้ไม่ให้ร้อ ะเาเรียมปืนพะยิ
มีใรบานเะประูห้อน้ำ พันธรับวรรสาพยายามทำัวนิ่ๆ หายใเบาๆ พวเอไอสำรวามห้อน้ำ พอไม่เอใร็ออไป
พันธร่อยๆ ปลล็อลอนแล้วเินออมาาห้อน้ำหิ พลาเมียมอหาเพื่อนในลุ่ม ปราว่าทุน่อนอยู่ที่ไหน็ไม่รู้? เาะะโนถาม แ่็ลัวพวเอไอะไ้ยิน
“ทุนอยู่ไหน?” วรรสาถามึ้น พันธรเอ็ไม่รู้ เาเินไปีๆ ู่ๆ ็มีมือมาุเา ลาเ้าไปในมุมทาหนีไฟ
“ภัทร!!” พันธรร้อ “ใหม”
“แย่แล้วล่ะ เราลาับนอื่นแล้ว” ภัทรบอ “เรามีำลัแ่นี้ ไม่พอหรอ”
ภัทรเอ็อยาะโนถาม แ่็ลัวเสียะเรียพวเอไอเ้ามา เาลอเินามหาหลัำแพ็พบปราา่อนอยู่
“พี่ปรา นอื่นๆ ล่ะ?” ภัทรถาม
“ไม่รู้” เายสไนเปอร์อัวเอั้ึ้น “แ่ละนระายไปหม อยู่ไหนัน็ไม่รู้”
“เราลอสอบถามทาศูนย์บัาารู” พันธรบอ และิ่อไปทาฝ่ายบัาาร แ่ลับไม่มีใรอบรับมา
“เฮ้ย เิอะไรึ้นน่ะ?” พันธรสสัย เาลอิ่อไปอีรั้
“ไม่มีใรรับสาย” เาบอ “หรือว่าเิอะไรที่ศูนย์บัาาร?”
“ถ้าให้เา พวเอไอถล่มอาาเอเราหมแล้ว” ปราาาเา “มันรู้แล้วว่าเเราส่เรามาำัพวมัน”
“ไม่นะ แล้วรอบรัวสาะเป็นไบ้า?” วรรสาถามึ้นอย่าเป็นห่ว
“พวเา็พอมีอาวุธ ะไม่เป็นไรหรอ” ปราาบอ “ห่วพวเราอนนี้ีว่า”
บรรยาาศในโรพยาบาลเียบสนิท ทั้มื วัเว และน่าลัว โรพยาบาลเป็นสถานที่ที่มีทั้นเิและนาย วรรสาเอ็เพิ่ะเห็นโรพยาบาลให่นานี้ มันให่ว่าโรพยาบาลในอาาเอเธอมา
“เราามหาเพื่อน่อนีไหม?” พันธรออวามเห็น “่อนะไปลุยับพวเอไอ”
“อืม ี” ปราาเห็น้วย แล้วทั้หม็พาันเินอย่าเียบๆ ไม่เปิไฟาย ภัทรไ้ยินเสียลุลัอยู่รบันไ้านหน้า เาเรียมปืนไว้พร้อม
แล้วเา็ัสินใโผล่ออมาทันที พร้อมับสาแสไฟายไป้วย ็พบทวินนาหลบ่อนอยู่
“เฮ้อ นึว่าพวเอไอเสียอี” ภัทรเอ่ยอย่าโล่ใ “พี่นา นอื่นไปไหนหม?”
“ไม่ ไม่รู้” ทวินนาส่ายหน้า “เราแยันระัระาย พี่ิ่อศูนย์บัาารเพื่อให้เาบอำแหน่แล้ว แ่ไม่มีใรอบรับ”
“้อเิอะไรึ้นแน่ๆ” ภัทราเา “้อเิอะไรึ้นที่อาาเเราแน่”
วรรสาร้อไห้ออมา พันธรบบ่าปลอบใเธอ “ไม่้อห่วหรอ รอบรัวอสา้อปลอภัยแน่”
วรราสาพยัหน้าเหมือนพยายามะเื่อ แ่เธอ็ยัเป็นห่วอยู่ี
“แล้วใระออำสั่ให้เราล่ะ?” ทวินนาถาม
“เราอา้อลุยันเอแล้วรับ” ภัทรบอ
“ที่นี่รุเทพมหานรนะ” ทวินนาพู “ระสุนเราอาะหม่อนที่ะทำภาริสำเร็็ไ้”
ภัทรพูอะไรไม่ออ มันเป็นวามริที่ทวินนาพูมา
“เราอา้อแย่อาวุธาพวเอไอบ้า” พันธรหาทาออให้ทุน “่ามัน แล้ว็เอาอาวุธมันมา”
“็้อเป็นแบบนั้นแหละ” ทวินนาว่าพลาลุึ้น “อนนี้ทุนระัระายอยู่ทั่วโรพยาบาลแล้ว ะหาเอไหมเนี่ย?”
แล้วพวพันธร็ถือปืน เินไปามทาเิน นเอแผนอายุรรรม มีเรื่ออมพิวเอร์ั้อยู่และที่นั่รอพัมามาย พร้อมับห้อรวนไ้ ทั้หมไม่รู้ัอมพิวเอร์ ปราาเินไปสำรวมัน แ่็ทำไ้แ่ปุ่มไปมา
“นี่มันเรื่ออะไรเนี่ย?” ปราาถาม
“ไม่รู้เหมือนัน” พันธรบอ “รีบออามหาเถอะ บาทีอาะหลบ่อนแถวนี้็ไ้”
แล้วทุน็สำรวทั้ห้อรวนไ้ ห้อียา และห้ออื่นๆ อีมามาย แ่ไม่พบวี่แววอใรเลย
“เฮ้ย พวมันะไปหลบที่ไหนไลๆ ไ้?” พันธรเริ่มใเสียแล้ว “เราเหลือันแ่นี้แล้วนะ”
“อย่าเพิ่ใไปน้อ” ทวินนาพูเสียเบา “หาีๆ ้อเอแน่”
พันธรถอนหายใ เาถือปืนพสีเทาไว้ในมือ ภัทรเป็นนเินรั้ท้ายสุ เามอไป้าหลับ่อยๆ อย่าหวาระแว ลัวพวเอไอะมาโมีเ้า
แ่หลัาสำรวั้นหนึ่นทั่วแล้ว แ่็ไม่พบใรเลย ทวินนาทำหน้าเสีย เธอแหวหยาไย่แมมุมแล้ว็เินเ้าไปในห้อห้อหนึ่
ปั!
เิเสียปืนลั่น ทุนใ ทวินนารีบส่อไฟายไปทันที
“น้อมล!!” ทวินนาร้อ “ใหม”
“หนูเอ็ใ” มลร้อ “ทุนหายไปไหนไม่รู้ หนูพยายามามหาแล้ว แ่ไม่เอ”
“บาทีอาะหลบอยู่ั้นสอ็ไ้” พันธรออวามเห็น “เราึ้นไปสำรวีไหม?”
แล้วทุน็ึ้นบันไไปั้นสอ เอู้เบิเิน ATM แ่พวเาไม่รู้ว่ามันใ้ทำอะไร?
“ู้นี้ไว้ทำอะไร?” ภัทรถามึ้น
“ไม่รู้เหมือนัน” ปราาบอและสะพายปืนสไนเปอร์อน เินามทวินนาไป ทวินนาเปิไฟาย แล้วส่อไปทั่วทาเิน มีห้ออยู่มามายนเธอิว่าะสำรวไม่หม
“อ๊ะ หยุ่อน” ทวินนาทำสัามือบอให้ทุน้มล่ำ เธอเห็นพวเอไอสอสามนอยู่รแถวแผนวา ห่าออไปหลายเมร ปราานอนั้ท่ายิ ่อนะเล็ปืนสไนเปอร์ไปหาพวมัน
เายิทันที ระสุนระเบิศีรษะอพวเอไอนหนึ่ เารีบเล็เป้าหมายที่สอ แล้ว็ยิส่วนศีรษะเหมือนัน เหลือนสุท้าย มันวิ่มาทาที่ปราายิปืน
“ให้ผมัารเอ” ภัทรใ้อาวุธอัวเอ ยิเอไอนนั้นนล้มลเสียีวิ เารีบวิ่เ้าไปู และเ็บอาวุธอพวมันึ้นมา
“นี่มันอะไรเนี่ย?” ภัทรไม่เ้าใ เาถืออาวุธรูปร่าเหมือนะบอ แ่พอ็มีประายไฟฟ้า็อปราึ้น
ปราาเินไปเ็บอาวุธาพวเอไออีสอนที่เาเพิ่ะระเบิศีรษะพวมันออไป มันเหมือนปืนอมนุษย์ แ่แ่านิหน่อย เาลอใ้มันู โยเล็ไปที่ำแพ
เิแสเลเอร์สีแพุ่ออมาาปืน และเผาไหม้ำแพนละลาย เาหยุใ้ปืนทันที
“อันรายมา” ปราาบอ “แ่ยัไ็อเ็บไว้่อนล่ะ”
พันธรรีโหลระสุนปืนใหม่ ะที่ทุนพยายามามหาเพื่อนๆ อยู่ มลบอออมา
“เราหาไม่เอหรอ”
“อย่าพูั้นน่า พี่” ภัทรบอ
“พวเาน่าะไ้ยินเสียปืนสิ” มลออวามเห็น “น่าะามมา แ่นี่ไม่มี แสว่า...”
มลไม่ล้าพูมันออมา พันธร็นึอบใอย่ายิ่ที่เธอไม่พูมันออมา
“ยัไ็เหลือแ่เราแล้วล่ะ” วรรสาบอ “เราะออล่าพวเอไอเหรอ?”
“อ๊ะ ใ่สิ นั่นมันภาริเรา” ภัทรหันมาพูใส่ “เราถูส่มา็เพื่อ่าพวมัน”
พวเาเินไปยัแผนผิวหนั ลอ้นูภายในนั้น สภาพห้อเละเทะไปหม มีระแ มีเรื่ออมพิวเอร์ที่พัแล้วอยู่ที่พื้น ส่วนเ้าอี้็ล้มทั้หม ทั้หมถูฝุ่นับ ผุร่อนไปามระยะเวลา
“หืม เหม็นอับั” มลบ่น เอามือปิมู “ในนี้ไม่มีใรหรอ”
ทั้หมสำรวั้นสอนทั่ว็ไม่พบใร พันธรเริ่มใไม่ีแล้ว เานึถึปิม ป่านนี้ะเป็นอย่าไรบ้า็ไม่รู้ ส่วนวรรสา็นึถึแ่วนิา เพื่อนสนิทอเธอ เธอภาวนาอให้วนิาปลอภัยอยู่ที่ไหนสัแห่
ทวินนาเินนำหน้านอื่นไปเรื่อยๆ ่อนะเอู้ายน้ำอัลมแบบหยอเหรีย แ่มันท่าทาะใ้ไม่ไ้แล้ว
“ยัโีที่มีมือสไนเปอร์ในลุ่มเรา” ทวินนาหันมายิ้มให้ปราา “ฝาเป็นแร้วยนะ”
“รับ” ปราาอบรับ
พวเาเินึ้นไปั้นสาม เป็นแผนหัวใ ทุนัาร้นันทีละห้อ แ่็ไม่เอทั้พวเอไอและพวเพื่อนๆ อเา
“ให้ายสิ พวเาไปไหนนะ?”
ทวินนายัทำหน้าที่ผู้นำ่อไป พันธรายไฟส่อไปามที่่าๆ ็เอเียนไ้ที่เปื้อนราบสีน้ำาลเรอะรั เาใมา
“นั่นราบอะไรน่ะ?”
ปราาเ้าไปสำรว “น่าะเป็นเลือนะ” เาบอ “อนเิภาวะสราม มีนบาเ็บมา โรพยาบาลถึเละเทะแบบนี้”
“นั่นสิ” มลเห็น้วย “้อแื่นันแน่ๆ”
บรรยาาศเียบ มันเียบมาเินไป ไ้ยินแ่เสียลมหายใและเสียฝีเท้าอนที่ยัมีีวิรอเินไปามทา
“มีนายเยอะแน่ๆ” มลว่า “แล้ว็มีวิา...”
“พี่ะพูทำไมวะ?” ภัทร่อว่ามล มลเลยหันมาหัวเราะให้
“ลัวผีเหรอ?”
“็ลัว แ่ยัไม่เยเอ” ภัทรบอ
“แ่สิ่ที่น่าลัวว่าผี็ือพวเอไอ” พันธรสรุปให้ฟั “เราะเอมันอีเมื่อไหร่็ไม่รู้?”
แล้วพวเา็ไ้ยินเสียเหมือนนเหยียบเศษระ ทวินนาส่สัามือให้ทุนเียบ และเธอ็เินลาระเวนไป้าหน้า ถืออาวุธไป้วย
“พี่นา ระวันะ!” ภัทรพู
“ู่ว!” ทวินนาหันมาบอให้เาเียบ เธอเินอย่า่อยๆ พอเ้ามาถึในห้อ ็เล็ปืนทันที
“อย่า! อย่าเพิ่ยิ!”
มีเสียอบลับมา ทวินนาส่อไฟายเ้าไป
“วนิา!!”
“หา ยัยาเหรอ?” วรรสาวิ่เ้าไป พอเห็นเพื่อนหลบอยู่ใ้โ๊ะ ็รีบวิ่เ้าไปอ
“ันนึว่าแะเป็นอะไรไปะแล้ว!” วรรสาร้อไห้
“ันไม่เป็นไรหรอ” วนิาพู “แ่เ็บเ่าะมัเลย ระูหัหรือเปล่า็ไม่รู้?”
วรรสาัารปมพยาบาลให้เพื่อน เธอมอไปที่รอยาอาเร่วเ่าอวนิา
“แ่แผลเท่านั้นเอ แ่แผลท่าทาะลึพอวร” วรรสาพูแล้ว็อมไฟายไว้ในปา ่อนะใ้แอลอฮอล์ล้าแผลให้เพื่อน
“โอ๊ย!!!” วนิาร้อเสียั “นี่ ยัยสา เบาๆ หน่อยสิ”
“ันเบามือที่สุแล้ว แอลอฮอล์มันทำให้แสบเอ” วรรสาบอ แล้วเอายาใส่่อนะพันผ้าพันแผลให้ “เอาล่ะ ไม่น่าะิเื้อนะ”
“อบุมานะแ” วนิาอบใวรรสา เธอบอลับว่าไม่เป็นไร
“พอะยืนไหวไหม?” ภัทรถาม วนิาลอยืนึ้นู
“เออ หายเ็บไปเยอะเลย” วนิาบออย่ายินี “แล้วมีใรหายไปอี?”
“เยอะแยะเลย รีภพ็หายไป้วย” ปราาบอ “เหลือันเป็นสไนเปอร์นเียว”
“โอเ” ทวินนาสั่ทุน “เี๋ยวเราะไปสำรว้านนออาารู พวเาอาะอยู่้านอ็ไ้ ฝ่ายสไนเปอร์็ุ่มยิรหน้า่าละัน”
ความคิดเห็น