คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : อพยพ
อนที่ 101 – อพยพ
ทุนที่อยู่ ที่แห่นั้น่าพาันหวาลัว อสุรายร่ายัษ์ ัวโเท่าอาารสี่ั้นำรามลั่น มันมีรเล็บที่แ็แร่แล้ว็มีเี้ยวปลายแหลมเ็มบริเวศีรษะอมัน มันพุ่เ้าใส่ทหารลุ่มหนึ่ ัารแททหาร้วยเี้ยวอมัน นทหารหลายนสิ้นใที่ถูเี้ยวอมันแททะลุร่า
พันธรยิปืนออไปทันที แู่เหมือนะไม่ไ้สร้าวามเสียหายอะไรเลย เาบอให้ทุนหลบไปยัที่อพัน ่อนะเ้าไปหยิบระเบิมือออมาาลิ้นั
“ทุน ้มหลบ! ระเบิมือ!!”
พันธระโนึ้น แล้วโยนระเบิมือใส่มัน พวทหารและเพื่อนๆ อพวเา ้มลหลบ่ำ ระเบิอยู่ไม่ี่วินาที ็ระเบิทันที แู่เหมือนะไม่ระทบ่อศัรูเลยสันิ
“เฮ้ย!” ปิมร้อลั่น พลาสาระสุนปืนลใส่เอไอที่แปลร่าแล้วนนั้น มันร้อำรามอีที ่อนะพุ่เ้ามา หวัะใ้เี้ยวปลายแหลมแทปิม แ่ถูวนิาุออมาเสีย่อน
ทรัพย์สินลอโมี้วยปืนลูอทรอานุภาพอเา แู่เหมือนะทำอะไรมันไม่ไ้เลย พันธรร้อบอทหาร
“ทหารอาาศ ทหารที่อยู่รถถัอยู่ไหน!?” เาะโนถาม “มา่วยันหน่อยเร็ว!!!”
ทหารอาาศรีบึ้นเรื่อบินรบ ส่วนทหารที่บัับรถถั็เ้าไปทันที อทัพอาาศบินวนอยู่เหนืออสรุายนนั้นแล้วยิระสุนปืนใส่อสุราย ทำเอามันยิ่โรธั ใ้รเล็บอมันปัเรื่อบินรบลนระเบิลพื้น
รถถัหลายันแล่นมานถึสถานที่เิเหุ ่อนะยิระสุนออไป ระสุนารถถัถล่มใส่มันนเี้ยวมันหัไปหนึ่ รถถัรีบระหน่ำโมี้ำๆ รถถัหลายนิหลายแบบับเ้ามาและโมีใส่ศัรู นศัรูเริ่มะบาเ็บแล้ว แ่มันมีอำนามาว่า มันใ้รเล็บให่ๆ อมันับรถถัลอยึ้นไปบนฟ้า ่อนะเหวี่ยรถถัทั้ัน ระเ็นไปนำแพศูนย์หลบภัยนระเบิไม่มีิ้นี
พวพันธรรู้ีว่าอาวุธอนใ้ไม่ไ้แน่ๆ เาเลยสั่ให้ทหารทุนและบรราเพื่อนๆ ถอยออไป่อน และปล่อยให้เรื่อบินรบและรถถัยิใส่ศัรู แ่ว่าูเหมือนะไม่ไ้สร้าวามเสียหายมาเท่าไหร่
“เราะทำไีวะ? หัวหน้า” ปิมะโนถามเา พันธรเอ็ส่ายหน้า
“ไม่รู้” เาบอ “ไม่รู้เหมือนัน”
ทหารอาาศยิรวใส่อสุรายัวยัษ์นระเบิ เี้ยวอันแหลมมอมันหัไปหลายี่ เิไฟลุไหม้บริเวศีรษะอมัน ทำมันยิ่โรธให่ ทำลายล้าอาารที่ถล่มลมาแล้ว ่อนะปัเศษอิเศษปูนที่ถล่มลมา ไปถูบรรารถถันเิวามเสียหาย
“ให้ายเหอะ! มันไม่มีุอ่อนเลยเหรอวะ?” พันธรโพล่ึ้นมา ะที่อสุรายนนั้นเริ่ม้าวเ้ามาแล้ว แ่ละ้าวที่ย่ำลไปมีเสียันอาารสั่นและพื้น็แเป็นรอยเท้า มันใ้เี้ยวแหลมมอัวเอ ทำลายโรนอนทหารายนไม่เหลือราบ
“เฮ้ย!!” ััยหมวามอทน “ไอ้บับ!! รู้ไหมว่าเหนื่อยแ่ไหนว่าะ่อมไ้?”
เายิปืนออไป แ่มันลับเรียให้ศัรูเ้ามา ััยวิ่หลบเือบไม่ทัน พวทหารม.ปลายหลายนวิ่ระัระายไปามที่่าๆ
“อย่าให้มันทำลายที่หลบภัยไ้!!!” พันธระโน “ให้ายเหอะ ไม่มีอาวุธอะไรบ้าเหรอ?”
รถถัแล่นามมาและยิถล่มใส่ศัรู ะที่ทหารอาาศยิรวนำวิถีใส่อี ทั้หมรุมสรัมมันนเียว นเี้ยวอันแหลมมอมันเริ่มแหัและุลไปแล้ว
แ่นั่นไม่ไ้ทำให้มันายไ้ มันยัทำลายอาารบ้านเรือนนพัทลาย และทำลายอพัน้วย พันธรไม่รู้ว่าะทำอย่าไร เาวิ่ไปยัลัแส และหาอที่พอะใ้ไ้
ปืนให่ลาู็ถูเอาเลื่อนมา้วยและยิระสุนใส่สัว์ประหลา ทุน่าพาันโมีศัรูอย่าเ็มที่ สัว์ประหลาำรามเสียลั่นไปทั่วอาาเ ่อนะใ้รเล็บทุบรถถัันหนึ่นระเบิ
ภายในโรพยาบาลเิวามุลมุนึ้น ทั้หมอและพยาบาลวิ่ไปวิ่มา เอาทหารที่บาเ็บส่เ้ารับารรัษาทันที เอรามอเห็นเหุาร์าหน้า่า เห็นสัว์ประหลาัวให่ยัษ์ำลัทำลายบ้านพัอาารบ้านเรือนอยู่
อรนิาเปิประูเ้ามาในห้อ “น้อเอ!! เรา้อรีบออาโรพยาบาลแล้ว!!”
“ทำไมล่ะรับ?” เอราถาม
“็มันะมาพัโรพยาบาลน่ะสิ!!” อรนิาบอเสียเร่ “มา่วยพี่นย้ายนไ้เร็ว!!”
เอราึเ้าไป่วยอรนิานย้ายบรรานไ้ที่บาเ็บและป่วยออาโรพยาบาล เาวิ่ไปลิฟ์ให้ึ้นมา ่อนะเ็นเียนไ้เ้าไป้านใน และลไป้านล่าแล้วเอาร่าอพวเา ใส่รถพยาบาลที่ออยู่มาว่าสิบัน
รถับเพลิออมาทำานับเพลิ อสุรายเห็นันั้น ็ใ้รเล็บ หยิบรถับเพลิทั้ันึ้นมาอย่า่ายาย แล้ว็เวี้ยไปที่้านบนอึโรพยาบาล
ูม!!!
เิระเบิรั้ให่ที่ัวึโรพยาบาล บรราหมอ นไ้และนาพยาบาลที่ย้ายไปไม่ทัน็โนระเบินไฟลอ ร่าแหลระาย อรนิาที่อยู่ั้น่ำลมารีร้อัลั่น เอรา่วยุ้มรอเธอไว้
“ใ้ลิฟ์ไม่ไ้แล้ว!!” เอราะโน “ลิฟ์้าแน่! เรา้อแบลไปทาบันไล่ะ”
ระบบสปริเอร์ับเพลิปล่อยน้ำออมาับไฟที่โหมไหม้ แ่นั่นยิ่ทำให้ารนส่ลำบาึ้น เอรายผู้ป่วยในอ้อมแน และอีนเาะบนหลัเา เาพยายามวิ่ลไปให้เร็วที่สุ แม้ะหนัร่าายมา็าม
เอราส่นไ้ึ้นรถพยาบาลแล้วรถ็แล่นออไปในที่ปลอภัยทันที อรนิา็่วยแบผู้ายทั้นออมา้วย
“พี่! ส่ให้ผม” เอราว่าแล้วยผู้ป่วยายออมาาหลัออรนิา แล้ว็รีบเ้าไป่วยอุ้มนราอีนให้ไปึ้นรถ อนนั้นเอ็เิระเบิเสียัึ้น ส่วนบนอึพัทลายลมา และหล่นทับรถพยาบาลนหลัาบุบ
“เฮ้ย!” เอราร้ออย่าใ พลาเ้าไปึเศษอึที่พัลมา และเ้าไป่วยน้านใน แ่โีที่พยาบาลและผู้ป่วยในนั้นไม่เป็นอะไร
รถที่หลัาบุบับเลื่อนออไปทันที เอราหันไปถามอรนิา
“พี่อร! นไ้นหมยั?”
“หมแล้ว!” อรนิาะโนลับ ่อนะัฟันอย่าโมโห “แ่ั้นสิบึ้นไปไม่รอแล้ว”
เอราเอ็รู้สึโมโห ะที่สัว์ประหลาเ้าู่โมโรพยาบาล มันใ้รเล็บอมันฟาเ้าใส่ลาลำัวึนเป็น่อโหว่ ่อนที่ึส่วนบนทั้หมะทลายลมา เอรารีบอุ้มอรนิาออไปาโรพยาบาล ิ้นส่วนอึที่พัทลายลมา ทั้สอรอาารถูถล่มทับอย่าหวุหวิ
ประูหน้าโรพยาบาลเ้าออไปไม่ไ้แล้วเพราะถูาึทับนปิทาบัไปหม เอราเหื่อแเ็มัว อรนิา็เหมือนัน เาะโนถามเธอ
“เอาไีพี่?”
“เอายัี้!” เธอพู “ไปยพวทหารที่บาเ็บมาให้พี่ พี่ะพาพวเาไปหลบ่อนในที่ปลอภัย”
“ที่ปลอภัย? มี้วยเหรอ?” เอราถามลับ
“นี่ไม่ใ่เวลามาถามนะ!” อรนิาว่าลับ “ไปเร็ว!! ไป่วยเหลือนบาเ็บ”
เิระเบิอย่ารุนแรึ้นอีรั้ รถถัทั้ันที่ไฟลุไหม้ลอยลมาาฟ้าและใส่พื้น้านหน้าโรพยาบาล เอราหลบไ้ทันหวุหวิ เาลุึ้นยืนแล้วเอาที่ับเพลิแถวนั้นีรถถันไฟับ เารีบวิ่ไปเปิรถถั เพื่อรวสอบนในรถ
“ายห่าละ...” เามอสภาพศพอทหารที่ับรถถัแล้ว็ัสินใปิประูรถ ่อนะหันมาสนในที่บาเ็บแ่ยัมีีวิอยู่
สัว์ประหลายัออทำลายศูนย์หลบภัยแห่นี้อย่าไม่ลละ มันใ้รเล็บอมันว้าบ้านทั้หลัแล้วว้าไปโนพวรถถันเสียหาย ปราาที่ำลัหลบหนีหันไปูมัน พบว่า้านหลัอมันมีรอยผ่าออมา แล้วมีอะไรบาอย่าอยู่้าในเป็นสีแเ้นุบๆ อยู่
“ันรู้แล้ว!!” ปราาว่าึ้น “ุอ่อนอยู่ที่หลัอมัน พี่ภพ เรียมยิสไนเปอร์!!!”
“ว่าไนะ?” รีภพหันมาถาม
“ผมบอว่าให้ยิสไนเปอร์!!”
แล้วปราาับรีภพ็เล็ปืนสไนเปอร์ไปทีุ่เียวัน ือ้านหลัออสรุาย ่อนะลั่นไ ระสุนเ้าทะลุและทำลายุอ่อนอมัน นมันร้อำรามลั่นอย่าเ็บปว แล้วล้มลับพื้น
“นั่นแหละ ุอ่อนมัน!!!” ปราาะโน “ยิรุนั้น!!”
ปราาและรีภพเล็ไปยั้านหลัอสัว์ประหลา แล้วัารลั่นไ สัว์ประหลาร้อัึ้อ ่อนที่ร่าะทรุัวลไปับพื้นแล้วาย าอมัน่อยๆ ยุ่ยเปื่อยลับพื้น
“เฮ้ย เรานะแล้ว!” ปราาะโนลั่น “เรานะแล้ว!!!”
พันธรที่ไ้ยินันั้น็หันไปมอ ปราว่าสัว์ประหลาร่าสลายหายไปแล้ว บรราทหาร่าโห่ร้ออย่ายินี
“ไม่น่าเื่อเลย” รีภพว่าึ้นพลาถือปืนสไนเปอร์อัวเอ ะนั้น วรรสาับนัยที่เป็นแพทย์สนาม็เ้าไป่วยเหลือทหารที่บาเ็บาาร่อสู้ แ่พวเา็สิ้นลมหายใไปแล้ว วรรสาถึับร้อไห้ออมา ะที่นัยทำไ้แ่ถอนหายใ
พอสัว์ประหลาาย ที่หลบภัย็ถูเปิึ้น ประานวิ่ออมานอที่หลบภัย เิไฟไหม้หลายุ รถับเพลิที่เหลืออยู่ำลัทำานับเพลิที่เผาไหม้อาารบ้านเรือน มีอาารถูถล่มมามาย โรพยาบาล็ไม่เหลือ อพันทั้อพัน็ถูถล่มยับ แ่โีที่ลัแสที่เ็บระสุนไม่เป็นอะไรเลย
พรพิมลที่ถือปืนอยู่ รีบวิ่มาหารพล ะที่เาำลัยืนอยู่ภายในบรรยาาศสรามที่เพิ่บไปใหม่ๆ
“พี่พล เป็นไบ้า?” เธอถาม
“มันายแล้วล่ะ” รพลบอ
“หนูเห็น มันเหมือนปีศาัๆ เลย” พรพิมลร้อบอ “ัวให่เท่าึแน่ะ”
“แ่อนนี้ มันายแล้ว พวมันไม่เหลือสัน” รพลบออย่ายินี “ศึนี้เรานะ”
ร่าอทหารหลายนายที่เสียีวิาารสู้รบ ถูนำลำเลียใส่บนเีย แล้วเอาธาิลุม บรรยาาศเป็นไปอย่าเศร้าโศ ศพอทหารทุนถูนำไปเผาในเา พร้อมับธาิไทย
ผู้บัาารทหารสูสุเินออมา เายืนไว้อาลัยให้พวทหารที่เสียสละเพื่อส่วนรวม ะที่หัวหน้าทหารถามออมา
“ใรเป็นนปราบมันลไ้?”
พันธรหันไปบอ “พี่ปราาับพี่รีภพรับ มือพลุ่มยิสอนนี้เป็นนโ่นมันล”
“ีมา” หัวหน้าทหารับมือับทั้สอ “อบุริๆ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” ปราาับมือับหัวหน้าทหาร และมอูาปรัหัพัที่มีอยู่ทั่วบริเว รถับเพลิีน้ำใส่อาารที่ไฟลุไหม้นับไปหมแล้ว
“ทีนี้ะทำยัไีล่ะ?” ััยเอ่ยึ้น “ทั้อพัน ทั้โรพยาบาล โนถล่มเละหมแล้ว”
“เรา็่อมแมึ้นใหม่สิ” หัวหน้าทหารบอ
“โห มันไม่ใ่เล่นๆ นะรับ” ััยว่า “เราะ่อสร้าึทั้ึไ้ยัไ?”
หัวหน้าทหารไม่ไ้อบอะไร เาเินลับไปที่อพันึ่ระเนระนาไม่เหลือสภาพ ห้อทำานอเา็ถูโมีนหลัาเปิ
“นี่” ทรัพย์สินบอับัยวัน์ “ที่นี่ฟื้นฟูไม่ไ้แล้ว...”
“พี่วัน์!!” ู่ๆ หัทยา็วิ่เ้ามา แล้วมาอเาไว้ ทำเอาัยวัน์ุน
“อะ อะไรัน น้อหัท?”
“หนูนึว่าพี่ะไม่รอะแล้ว” เธอล่าวออมา “ีใ ีใริๆ”
“พี่หนัเหนียวน่า” เาปลอบใเธอ โอบหลัเธอไว้เบาๆ “ไม่้อลัว”
“ที่นี่ะบูระไม่ไ้แล้ว มันเินำลั แล้วเรา็ไม่มีวิศวร้วย” ทรัพย์สินบออีที “ะทำไี?”
“เราไม่ไ้าิมา่อนว่าบอสมันะเล่นถึนานี้” พันธรส่ายหน้า “เป็นวามผิเราเอ”
“ไม่หรอ” ทรัพย์สินพู “เราทำถูแล้วที่ให้มัน่าันเอ เรื่อนี้เป็นเหุสุวิสัย”
ทรัพย์สินบอออมา แล้ว็ไม่มีใรพูอะไร่อ อนนั้นประมาสี่ทุ่มรึ่แล้ว แ่ทุนาสว่าเินว่าะนอนหลับ
บรรานเ็บและนไ้ถูนำไปหลบในที่หลบภัยอีแห่ พอสถานาร์เริ่มลี่ลาย บรราหมและพยาบาลที่เหลืออยู่็่ายัไม่เอานไ้ออมา อรนิาและเอราหันมอไปรอบๆ อาาเศูนย์หลบภัยอัวเอ
“นี่มันบ้าัๆ!!!” เอราะโนลั่น “ทุอย่าถล่มหมแล้ว!”
“ใเย็นๆ น้อเอ” อรนิาปลอบเา
“ผมเย็นไม่ไ้แล้วพี่ มันทำถึนานี้” เอราว่า
“แ่พวมัน็ายหมแล้วนะ” อรนิาพู “ไม่มีพวเอไออีแล้ว”
เอราหันมามอเธอ สายลมที่พัเอาลิ่นแม่น้ำ พัผ่านัวทุนเหมือนะปลอบประโลม พันธรสูลิ่นสายน้ำเ้าไป แล้วเา็บอ
“ืนนี้ เราไม่ไ้นอนันแน่” เาบอพลาเ็บปืนเอาไว้ “ไ้แ่นั่รอนฟ้าสา”
วันที่ 43
ประมาหโมเ้า แสแส่อมาาทาทิศะวันออ บรราเพื่อนๆ อพันธรที่เผลอผล็อยหลับไป็ื่นึ้น
“หา? เ้าแล้วเหรอ?” อัมพรหาวออมา “เฮ้อ! หลับไปไ้ไ?”
“ทุนเหนื่อยล่ะสิ” ธัาบอ พร้อมับลุึ้น ถืออาวุธอัวเอเอาไว้
ศูนย์หลบภัยเสียหายพัทลายมาเินว่าะเยียวยาไ้ รถถัและเรื่อบินรบ็เสียหายไปมามาย พวเาไม่มีอะไรที่ะ่อรอีแล้ว หามีพวใหม่เ้ามาอี
พันธรเินเ้าไปหาหัวหน้าทหาร เามีเรื่อะบอ
“หา? ย้ายที่เหรอ?”
พันธรพยัหน้า “ที่นี่อยู่ไม่ไ้แล้วล่ะรับ อาารบ้านเรือนพัเสียหายเป็นแถบ โรพยาบาล็ถล่ม ยุทโธปร์็เสียหาย” เาบอ “เราไม่มีทาอบู้ไ้หมหรอ”
หัวหน้าทหาริอยู่พัหนึ่ ึบอ
“็ไ้”
แล้วรถทหารที่เหลืออยู่็ัารบรรทุาวบ้านออไปาศูนย์หลบภัยนี้ รวมถึหมอ พยาบาลและนไ้ที่นั่รถพยาบาลออไป พันธรับเพื่อนๆ ปีนึ้นมาบนรถทหารพร้อม้วยอาวุธและระสุนปืนที่เหลือทั้หม รวมถึระเบิมือ บรราเพื่อนๆ อเานั่เอาามอลพื้นอย่าเศร้าหมอ
รถยน์อทหารแล่นออไปาประูบานเลื่อนึ่พัทลายลมาแล้ว แล่นไปามถนนอย่าเื่อ้า นี่เป็นรั้แรในรอบหลายสัปาห์ที่พวพันธรเห็นบ้านเมือภายนอ หลัาไม่ไ้เห็นมานาน
ไม่มีใรพูอะไรันเลย ศึรั้นี้เินว่าที่พวเาาิเอาไว้ มีทั้ไ้และสูเสียไปพร้อมๆ ัน พันธรนั่เอามือุมหน้าผา ะรถแล่นไปามถนน เพื่อะามหาศูนย์หลบภัยที่่าัหวั เผื่อะเอบ้า
แปโมเ้า ผ่านไปสอั่วโม็ไม่มีวี่แววว่าะเอศูนย์หลบภัยใหม่ แ่รถ็ยัับเลื่อนไปอยู่ อรนิาับเอราที่อยู่ในรถเียวัน เอรายัอยู่ในุนไ้อยู่เลย
“แนน้อเป็นไมั่?” อรนิาถาม
“ไม่้อห่วผมหรอ” เอราอบ้วยท่าทีึมๆ อรนิาเอ็เศร้าเหมือนัน เพื่อนนาพยาบาลและหมอที่รู้ััน ้อมาายาัน
ปิมยัมีเรื่อรวสอบเป้าหมายอยู่ในมือ เาลอยายอาาเูให้ว้าที่สุ แ่็ูเหมือนะไม่มีนอาศัยอยู่แถวนี้เลยสัน
“เฮ้อ” เาถอนหายใออมา แล้ว็เอนัวล ไม่มีใรพูอะไรสัน ะที่อทัพทหารและาวบ้านยัแล่นไปามถนนเรื่อยๆ มุ่สู่่าัหวั พันธรมอเห็นวิว้านนอ มีอุบัิเหุบนถนนมามาย รถบาันพลิว่ำล และบาัน็เยทับัน เาเาเอาว่าผู้บาเ็บมีมามายหลายน
“แล้วไอ้เอมันอยู่ไหนล่ะ?” รพลถามเมื่อนึึ้นไ้
“อยู่ในรถพยาบาลมั้รับ?” ปิมอบเบาๆ “แ่ึโรพยาบาลโนถล่ม พี่เา็...”
“อย่าพูอย่าั้นน่า น้อม” รพลเอ็ใส่เา “ไอ้เอ้อไม่เป็นไร”
รถทหารแล่นไปเรื่อยๆ ว่าสิบโมแล้วที่พวเาเินทาเ้าสู่แถบ่าัหวั แ่็ไม่มีวี่แววอศูนย์หลบภัยอื่น
“หรือะมีแ่เราที่เป็นศูนย์หลบภัยนาให่ที่เียว?” ภัทรถามึ้น
“ใระไปรู้วะ?” ััยพูเบาๆ
“มัน้อมีสิ” พันธรบอออมา “้อมีนรอแบบเรานี่แหละ”
เาพยายามให้วามหวัับทุน ถึแม้ว่าวามหวัเาอเาะริบหรี่เหมือนเทียนไที่ถูไฟหลอมนำลัหม แ่เา็ยัเื่อว่าน่าะศูนย์หลบภัยอื่นนอานี้
รถแล่นเ้ามาในทา้านภาอีสาน นับรถที่ับนำรถทุนให้ามมา็เริ่มท้อแล้ว พวเามีเรื่อสแนหาเป้าหมายเหมือนันที่ปิมมี แ่พวเาไม่เอใรสัน
ฝ่ายปิม ะเาำลัะถอใแล้ว ู่ๆ เรื่อ้นหาเป้าหมายอเา็ัึ้นมา
ความคิดเห็น