คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : ทรมาน
อนที่ 99 – ทรมาน
อนเย็นอวันนั้น เอไอในุเรื่อแบบสีน้ำเิน็มาเรียเพาะพันธรไปหาที่ห้อนเียว
“มีอะไรหรือรับ? ุทู?” พันธรถามเสียแ็ เมื่อเห็นเอไอนนั้นเ้ามาภายในโรนอนทหาราย
“ผมมีเรื่อ้อเราับุ” เอไอนนั้นบอ “มีเวลาว่าไหม?”
“มีรับ” พันธรอบออไป เาไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้น?
“ั้น็ามมา” เอไอในุเสื้อลุมสีน้ำเินเินออไป พันธรหันไปมอบรราเพื่อนๆ อัวเอ ที่พาันเป็นห่วเาเ่นัน
“ไม่เป็นไร มันไม่่าันหรอ” พันธรว่าให้ทุนสบายใ “เี๋ยวมา”
แล้วพันธร็เินามหลัเอไอนนั้น เ้าไปในห้อพันาหรูหรา มีสิ่อำนวยวามสะวเ็มไปหม เอไอในุเสื้อลุมสีน้ำเินนั้นนั่บนโฟา และล่าวออมา
“ุ่าพวเราไปั้เยอะนี่นะ” อีฝ่ายบอ “ะไม่เห็นใันบ้าเลยเหรอ?”
พันธรเือบะาสิ แ่เา็พยายาม่มใไว้ไม่ให้โรธ
“แล้วพวุเห็นใพวเราบ้าหรือเปล่าล่ะ?” เาถามลับ “พวุทำร้ายเรา โมีเรา เ่น่าเรา แล้วอย่าี้ะให้เห็นใเหรอ?”
“้อเห็นสิ นี่ือารบัับ” เอไอนนั้นล่าวเสียุ “ุเ่าลแล้วลานเ้ามา”
“หา?” พันธรุน
“บอใหุ้เ่าและลานเ้ามาที่เท้าัน!!” อีฝ่ายบอเสียั พันธรำ้อุเ่าล และลานเ้าไปหา
“เพื่อเป็นารไถ่โทษที่่าลูน้อันไปมามาย” เอไอพู “้มลแล้วูบรอเท้าันะ”
พันธรเยหน้าึ้นทันที้วยวามโมโห เอไอนนั้นสัเเห็นแววาเา ็ยิ้มเยาะ
“หรือะไม่ทำ?” อีฝ่ายถาม “ถ้าไม่ทำ ันะ่าประานที่นี่ให้หม แล้วทุอย่า็ือวามผิอแ”
พันธรำหมัแน่น เาพยายาม่มวามโรธ ่อนะ้มล ูบรอเท้าอมัน
“ฮ่าๆๆๆ!!” มันหัวเราะเสียน่าเลียมา และเอาเท้าถีบหน้าพันธรนระเ็นไปถึประู
“นึไม่ถึเลยว่าะมีวันนี้” เอไอพู “วันที่พวแ้อมาเารพัน”
พันธรไม่พูอะไรเลย เาำเป็น้อเียบ เพื่อไม่ให้แผนที่วาไว้แ
“เอาล่ะ หมธุระล่ะ” เอไอในุเสื้อลุมน้ำเินบอ “ะไปไหน็ไป”
พันธรเลยลุึ้นยืน แล้วเินออาไป เาำหมัแน่น้วยวามโรธแ้น
“โธ่เว้ย!” เาถึับสบถออมา และเอา้อมือทุบเสา “อย่าให้ันัารแไ้็แล้วัน!”
ฝ่ายรีภพ เธออาสาไปอีรั้ เมื่อพวเอไอบอว่า้อารผู้หิ อัมพรเห็นเ้า็เรียไว้
“พี่ะไปทำไม? น่ารัเียออ”
“พี่พอะเอ ‘เป้าหมาย’ แล้วล่ะ” เธอบอ “ถ้าพี่เาถู ไอ้หมอนี่แหละ ที่ะมา่วยเรา”
“ริเหรอพี่?” อัมพรถาม
“ริ” เธออบ “ั้นพี่ไป่อนนะ พี่ะลอเลี้ยล่อมมันู”
แล้วรีภพ็เินไปยัห้อที่เอไอในุสีเียวนั่อยู่พร้อมับลูน้อสามน เธอเปิประูเินเ้ามาในห้อ และุเ่าล
“ะให้ิันทำอะไระ?”
“็เหมือนเิม” เอไอในุเสื้อลุมสีเียวว่า “เธอนี่หน้าาสวยีนะ ันอบ”
รีภพรู้สึรัเีย แ่ไม่แสท่าทีออมาเลย เธอรเ้าไปอเอไอนนั้น แล้วใ้มือถูหน้าอเรื่อแบบอมัน
“ุเป็นลูน้ออมนุษย์่าาวในุเสื้อลุมสีน้ำเินเหรอ?” เธอเริ่มแผนทันที
“ใ่ ะพูทำไม?” เอไอนนั้นบอออมา ทำเอาเธอีใ เธอเลยใส่เ้าไปอี
“ไม่เบื่อเหรอ? เป็นลูน้อมันน่ะ?”
“สาวน้อย อย่ามาพูีว่า” เอไอในุเสื้อลุมเียวบอเสียุ “เสิร์ฟเรื่อื่มให้ัน”
รีภพเลยเอาน้ำอะไร็ไม่รู้ใส่แ้วแล้วยื่นในอีฝ่ายื่ม เธอทำท่าทายั่วเสน่ห์ใส่อีฝ่าย ทั้ๆ ที่เธอ็ทำไม่่อยเป็นหรอ
“ุเบื่อับารเป็นลูน้อใ่ไหม?” รีภพถามอีที
“ไอ้หนู อย่ามายุ่” เอไอนนั้นปิเสธอี รีภพเลยรีบพู่อ
“แสว่าุเบื่อริๆ”
“็ใ่น่ะสิ!” เอไอในุเสื้อลุมสีเียวเอ่ยึ้น “ไ้เป็นแ่รอผู้นำ มันะมีีอะไรล่ะ? ้อทำามำสั่มันลอ!!”
“เหรอะ?” รีภพถาม เธอมั่นใแล้วว่าถ้าพู่อไป อาะทำให้เอไอนนี้ิับั็ไ้
“ใ่สิ” เอไอนนั้นระเรื่อื่มอมันเ้าไป “ันน่ะอยาะเป็นผู้นำะายไป”
“เหรอะ?” รีภพมอมันนิ่ๆ “ั้นถ้ามีหนทาที่ะทำใหุ้เป็นผู้นำ ุะทำไหม?”
“ทำสิ” เอไอนนั้นยอมรับ “ทำแน่นอน”
ิับแล้ว รีภพิในใ แ่เธอ้อยัไม่ัสินใทำเี๋ยวนี้
“ั้นื่มอีนิสิะ” รีภพยื่นแ้วให้ เอไอนนั้นรับมาแล้ว็ื่มเ้าไป
พอรีภพออมาแล้ว ลับมาที่อพัน ทุน็ถามันยให่ “เป็นไบ้า?”
“เหยื่อิับแล้ว” รีภพบอ “ันเอเหยื่อแล้ว เราน่าะหลอมันไ้”
“มันเป็นใรเหรอ?” ััยถาม
“เอไอในุเสื้อลุมสีเียว” รีภพพู “อย่าเพิ่ไปพูเรื่อนี้่อหน้ามัน เี๋ยวมันะรู้ว่าเราะยุแยให้มันแัน”
“อืม ีมา” พันธรว่า “รอให้มันายใ่อน”
“แล้วืนนี้เราะทำไี?” ััยถามอี “ะนอนในโรนอนที่หลัาโหว่นี่เหรอ? ยุัพอี”
“มานอนโรนอนทหารหิ็ไ้ มีที่อีเยอะ” โสรยาพูึ้น
“ริเหรอ?” ััยูะยินี “ั้นันอเียหนึ่นะ”
“นี่ นายเห็นแ่ัว” ภัทรว่าเพื่อน “เรใผู้หิบ้าสิ ผู้ายะมานอนร่วมับผู้หิไ้ไ?”
“อ้าว?” ััยยืนเท้าเอวอย่าโมโห โสรยาเลยรีบบอ
“ไม่เป็นไรน่า เราเป็นเพื่อนัน” เธอบอ “ไม่มีเรื่อพรร์นั้นเิึ้นหรอ”
“นี่ แ่เียนอนว่ามีแ่หเียเอนะ” อัมพรว่าึ้นมา “แล้วะทำไ้ไ? ผู้ายั้เ้าน”
“็ให้นอนเียเียวับผู้หิไ” ปิมเสนอวามิเห็น
“ะบ้าเหรอ?” วนิาโพล่ออมา “ะให้ผู้ายนอนเียเียวับผู้หิไ้ไ?”
“แ่ันไม่เี่ยหรอนะ” ทวินนาว่าึ้น “ันไม่สนใหรอ”
“แ่พี่...” วนิาหันไปมอปิม ปิม็มอลับ
“หรือาเลียเรา?” ปิมถาม
“เปล่า” เธอรีบอบ “แ่มันไม่เหมาะสม”
“น่า ให้พวเานอน้วยเถอะ ะใร้ายปล่อยให้ยุัไ้ไ?” ธัาพูึ้น “นะ”
ฝ่ายผู้หิรู้สึไม่่อยสบายใ เมื่อ้อนอนร่วมับผู้าย ปิมับพันธรถือหมอนับผ้าห่มมา ปิมเลือนอนับวนิา ส่วนพันธรัสินในอนับวรรสา
“สาไม่รัเียนะ?” เาถาม
“รัเียอะไร? ไม่รัเียหรอ” เธอรีบบอ “มานอน้วยัน็ไ้”
เาเลยยิ้ม แล้ว็ล้มัวลนอนไปเลย ่อนะเอาหมอนหนุน แล้ว็เอาผ้าห่ม วรรสามอเาพลาส่ายหน้า
ะเียวัน วนิา็ไม่่อยพอใเท่าไหร่ที่ปิมมานอน้วย
“าโรธมริๆ ้วย” ปิมลุึ้นมาาเีย “ทำไมล่ะ? ็เราเป็นแฟนันแล้วนี่?”
“มัน็ริ” วนิาว่า “แ่มันไม่เหมาะสม”
“เราไม่ทำอะไราหรอน่า” ปิมว่าอนๆ พลาหันไปมอูอัมพรับวาสุรีและปราาับโสรยานอนเียเียวัน
“เราไม่ไ้รัเียมหรอนะ” วนิาหันมาอบ
“เออ มไปนอนที่อื่น็ไ้” เาล่าวอย่าอนๆ ่อนะลุไปที่อีเีย วนิาถอนหายใเฮือ แล้ว็หลับไปในที่สุ
วันที่ 42
ทุนื่นึ้นมา้วยวามใเพราะไ้ยินเสียระเบิ พันธรื่นึ้นมา่อน เามอูนาฬิา้อมือ
“ีสี่?” เาเินออไปูนอโรทหารหิ “อะไรระเบิ?”
แล้วเา็เห็นาที่ไล พวเอไอำลัยิปืนแสเลเอร์ใส่เรื่อบินรบนระเบิลุเป็นไฟไปหลายลำ เพื่อนๆ อเาะออไปู้วย แ่เาบอไม่้อไป เาะไปเอ เารีบวิ่ออมาห้าม
“เฮ้ย พวแทำอะไรน่ะ?” เาเินเ้ามาอย่าล้าหา
“อ้าว? ไม่เห็นเหรอ? ็ำลัเล่นสนุันอยู่นี่ไ” เอไอในุเสื้อลุมสีเียว นที่รีภพบอว่าอยาิเป็นให่พูออมา พันธรร้อห้าม
“หยุเี๋ยวนี้นะ แ” เาร้อห้าม “ทำไม้อทำแบบนี้้วย?”
“็มัน...”
“หยุแ่นั้นแหละ U-07”
พันธรหันลับไป ็พบเอไอในุเสื้อลุมสีน้ำเินเินออมา ท่าทาเาะเป็นหัวหน้าอพวที่ทำลายเรื่อบินรบ
“ผมไม่ไ้ทำอะไรผินี่รับ” เอไอในุเสื้อสีเียวบอ “ผม็แ่ยิปืนเล่นๆ”
“แ่เราสัาับพวมนุษย์ไว้แล้วว่าะไม่ทำอะไร” อีฝ่ายพู “เลิเล่นะ”
พันธรหันมอไปมอมา เาแอบเห็นแววาอเอไอในุสีเียวหรือที่เรียรหัสว่า U-07 มันูแ็ร้าวะมอหัวหน้าัวเอ
“็ไ้รับ” ฝ่ายเอไอบอ “เฮ้ย พวเรา ลับที่พััน”
แล้วพวมัน็เินาไป พันธรหันมาอบุเอไอนที่มาห้าม
“ไม่้อมาอบใันหรอ ันไม่ไ้ิะ่วยพวเธอ แ่ไม่อยาให้มีเรื่อเท่านั้น”
ว่าเสร็็าไป พันธรมอเรื่อบินที่ถูไฟเผาไหม้ไปประมาสามลำ เารีบวิ่ไปบอนัับเพลิ
อนหโมเ้า ทหารทุน็ื่นึ้น ทุนูหุหิเป็นพิเศษ ่าพาัน้อมอััยเป็นาเียว
“ันทำอะไรผิเหรอ?”
“็แเล่นรนเป็นเสียมอเอร์เลยนี่” ภัทรบอ “เล่นเอาันนอนไม่หลับเลย”
“ใ่” อัมพร็ว่า้วย “รนันานี้เลยเหรอ?”
“หา? ผมรนันานั้นเลยเหรอ?” เาส่ายหน้า “อโทษ ผมไม่ไ้ั้ใ”
“น้อไม่ผิหรอ” วาสุรีว่า “แ่วันหลั เอาอะไรัปาไว้หน่อย ะไ้ไม่รนหนั”
แล้วพันธร็ลับมา ทุนถามออไปว่า เสียระเบิอะไร?
“ไอ้พวเอไอ มันระเบิเรื่อบินรบเล่น” เาอบ
ััยไ้ยิน็โมโห “ไอ้พวระยำ”
“อนนี้เรายั่อ้านมันไม่ไ้” พันธรบอ “่วยอทนันไว้หน่อยนะ เพื่อนๆ”
านั้น เา็ไปอาบน้ำับพวผู้าย ผู้หิ็อาบน้ำันหม และแ่ัวใหม่ อัมพรเินออมาถามพันธร
“วันนี้ะมีายบริหารหรือเปล่า?”
“ไม่มีหรอพี่” เาอบ “เราไ้แ่รอเวลาเท่านั้น”
หลัานั้น ทหารหิ็ไปโรอาหาร ส่วนพรพิมล็ทำับ้าวใส่ล่อพลาสิมาเหมือนเย
“อบในะน้อมล” รพลบอพร้อมับล่ออาหารมา “ทำเยอะอย่านี้ไม่เบื่อเหรอ?”
“ไม่เบื่อหรอ่ะ ไม่เมื่อย้วย” เธอบอน้ำเสียสใส “ว่าถึแผน...”
เธอระิบระาบ “แผนเป็นไมั่?”
“สำเร็ไปั้นหนึ่ เราเอเป้าหมายแล้ว” รพลระิบอบ “อย่าเพิ่ไปบอใรล่ะ”
“โอเ่ะ” เธอรับำแล้ว็วิ่าไป บรราทหารึพาันิน้าวล่อัน ในอนนั้นเอ พวเอไอ็เ้ามาแล้พวเา
“เป็นทหารันใ่ไหม?” เอไอุเสื้อลุมสีเียวล่าว “่าพวเราไปมานี่ อนนี้พวเราอเอาืนล่ะ”
“ุะ่าพวเราเหรอ?” ภัทรถามออไป
“เปล่า” อีฝ่ายอบ “ทำแบบนั้นมัน่ายเินไป ไม่ไ้ทรมานอะไรเลย ัน้อารทรมานพวแ่อน”
ทุนลืนน้ำลายลอ ไม่รู้ว่าอีฝ่ายะมาไม้ไหน
“ออมา” เอไอสั่ “ออมาให้รบทุน ทั้ทหารายและหิ!”
มันวาเสียัลั่น ทำเอาทุน้อำยอมออมาหามัน บริเวลานว้า
“เอาล่ะ ันะเริ่มทรมานพวแ” เอไอนนั้นว่าอย่าสาแ่ใ “ไหนลอวิพื้นร้อยทีสิ”
“หา? ะบ้าเหรอ?” ััยะโนึ้นมา “เหนื่อยายห่าพอี!”
เอไอนนั้นเลยถือปืนเล็มาที่ััย
“อยาเหนื่อยหรืออยาาย็ว่ามา”
มันู่เา ััยัฟันอย่าโรธแ้น แล้วทุน็ลมือวิพื้นนรบร้อยทีามที่มันสั่
“านั้น วิ่รอบวลมห้าสิบรอบ”
มันสั่อี ทุนำเป็น้อทำ ไม่ั้นพวประานอาะไม่ปลอภัย วรรสาวิ่นเหนื่อยหอบ เธอเผลอสะุาัวเอนล้มลไปับพื้น
“สา!” พันธรที่วิ่ามหลัเธอ เ้าไป่วยเธอ “เป็นไมั่?”
“ไหว...” วรรสาพูเสียแหบ “สาไหว”
“นี่” พันธรหันไปบอพวเอไอ “อพั่อนไ้ไหม?”
“ไม่ไ้!” เอไอล่าวทันที “ทีอนพวแ่าพวอันยัไม่เหนื่อยันเลย แล้ววิ่แ่นี้ทำมาเหนื่อย”
“วิ่ ‘แ่นี้’ เหรอ?” พันธรยืนึ้น ่อปา่อำับพวเอไอ “นี่มันรัแันัๆ”
“โอ๊ย!! แหุบปาเถอะ” เอไอนนั้นทำท่าเล็ปืนใส่พันธรแล้วลั่นไ แสเลเอร์พุ่เ้ามาใส่พันธร แ่เาระโหลบทัน เิระเบินพื้นลุเป็นไฟ
“วิ่่อไป!! ไม่ั้นันยิพวแร่าายระุยแน่!!” เอไอสั่ “เร็วๆ เ่!!!”
ทุนวิ่ันนรบ ทุน่าเหนื่อยล้าันมา เินเหื่อแเ็มหลั แ่ยัไม่สาแ่ใอพวเอไอ
“่อไป นอนลไปับพื้น!!”
มันสั่ ทุนทำามที่มันสั่ นอนลไปับพื้น
“ยาึ้น แล้วทำท่าถีบเหมือนถีบัรยาน” เอไอนนั้นสั่ ทุนทำาม
“เฮ้ย แล้วเมื่อไหร่ะหยุ?” ััยะโนถามอย่าเมื่อยา
“นว่าันะพอใ” เอไอนนั้นว่า “ทำไป เร็วๆ!! อย่าหยุ! ทีพวแยั่าพวันไปั้เยอะ แ่นี้ทำไมะทำไม่ไ้?”
เอไอัารทรมานทหารทั้หมนเป็นที่พอใ มันปรบมือให้ับพวเา
“อึีนี่” มันปรบมือให้อย่าื่นม “อทนันี อนเที่ย่อยเอาใหม่”
“หา?” ััยที่ถูทำโทษนลิ้นห้อย แทบะลานออมา “ยัมีอนเที่ยอีเหรอ?”
“ใ่” เอไอนนั้นพูออมา “ันะแ้แ้นพวแที่บัอา่าบรราลูน้อันนายไปหลายร้อยน แ่นี้มันยัไม่สะใันหรอ!”
แล้วเอไอนนั้น็เินาไป ััยรู้สึโรธมา อยาะถอรอเท้าแล้วปาใส่ศีรษะมันริๆ
“อทนันหน่อยนะทุน” พันธรล่าวเสียหอบ “แล้วันสัาว่าะอบแทนมันให้อย่าสาสมเลย”
แล้วทุน็ไปอาบน้ำอีรอบ ่อนะเปลี่ยนุใหม่ วนิาับแนัวเอที่ปวร้าวาารวิพื้น ปิมเินเ้ามมาหาอย่าเป็นห่ว
“า เป็นอะไรหรือเปล่า?” เาถาม
“็ปวแนอ่ะิ” เธออบ “ไอ้พวเวรนั่น”
“มอยาะ่ามันริๆ” เาัฟันอย่าโมโห
“นี่ยัมีารทรมานอนเที่ยอี” วนิาส่ายหน้า “บอรๆ นะ ไม่ไหวแล้ว”
“พี่็สุทนแล้วเหมือนัน” อัมพรเินเ้ามาบอ
“แ่พวเรา้ออทน” พันธรเินเ้ามาว่าเ่นัน “รับรออีไม่นานหรอ”
“่วยเร่แผนหน่อย็ีนะ ให้มันทรมานเราแบบนี้ เราเหนื่อย” อัมพรบอ
“ไม่้อห่วพี่” พันธรบอ “รับรอพวมันัันเอแน่นอน”
พันธรพูออไป ่อนะหันหลั เินลับไปยัโรนอนาย ทหารทุนไม่มีแรเหลือพอะ่อมแมหลัาโรนอนแล้ว
“เฮ้อ” เานอนพัลไปบนเีย “้อเรียมัวสำหรับอนเที่ย”
ความคิดเห็น