คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : ข้อตกลง
อนที่ 97 – ้อล
ปราาำลัทำาน่อมแมโรนอนทหารายอยู่ แล้วู่ๆ ็ัสินใลาานออมาเลย เาออมาามหาโสรยา แล้ว็พบเธอร้อไห้อยู่นอห้อน้ำหิ
“ไม่เอาน่า ยา” ปราาปลอบใเธอ เาเินเ้ามาหา แล้วเอามือแะบ่าเธอ
“อโทษนะ” เธอหันมา น้ำานอใบหน้า “ปราไปทำาน่อเถอะ”
“ะทำไ้ไ ยาเป็นแบบนี้?” เาว่า “นี่เรื่ออไอ้วา...”
“่ามันเถอะ” โสรยาเอานิ้วปาน้ำา “ยารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ไ้”
ว่าแล้ว เธอ็เินเลี่ยเาออไปทันที ปราาะเรียเธอ แ่็ไม่ทันเสียแล้ว เารู้สึโมโหวาสุรีที่ทำับโสรยาแบบนี้
เารีบเินลับไปที่ทำาน พอเอหน้าวาสุรี
“อ้าว ไอ้ปรา ไปไหน....”
ู่ๆ ปราา็ยุ้มอเสื้อวาสุรีึ้นมา ทำเอาอีฝ่ายใ ไม่ใ่แ่นั้น ทุน็ใ
“เฮ้ย! มาึอเสื้อันทำไม?”
“รู้ไหม? แทำให้ใรนหนึ่เสียใ?” ปราาพู
“ใร? ใรเสียใ?” วาสุรีว่าพลาสะบัอเสื้อออามือปราา “บอมาเลยีว่า”
ปราาิว่าโสรยาไม่อยาให้วาสุรีรู้หรอว่าแอบอบ เาเลยอบออไป
“็นแถวๆ นี้” ปราาบอ “แมันใแบ ไม่เยเห็นเาในสายาเลย”
“แล้วะให้ันทำไ? ันมีพรเป็นแฟนแล้ว!” วาสุรีว่าออมา “มีใรอบันเหรอ? บอมาสิว่าเป็นใร”
ปราาส่ายหน้า “มันสายไปแล้วล่ะ”
พูเสร็็เินเลี่ยไปทำานทันที ปล่อยให้วาสุรีอยู่ในวามุน
“เิอะไรึ้นน่ะ? ทะเลาะันทำไม?” รพลเ้ามาถาม
“ผม็ไม่รู้” วาสุรรีอบพลายับแว่น “ไอ้ปรา มันโมโหอะไรมาวะ? แล้วมาบอว่าผมทำให้ใรนหนึ่เสียใ เหมือนมีนมาอบผม”
“โห” รพลถึับอุทาน “เนื้อหอมเหมือนันนี่”
“ไม่ลนะพี่” วาสุรียัสับสน ไม่รู้ัวเอ “ไอ้ปรา อะไรอมัน?”
โสรยาหลบมานั่ร้อไห้นเียวที่โรอาหาร ปราาที่พัาารทำาน ถือน้ำอัลมมาสอแ้ว แล้ว็ยื่นแ้วหนึ่ให้เธอ
“เอ้า น้ำ ื่มะ” ปราาบอ โสรยารีบใ้มือปาน้ำาและเลิสะอื้นไห้
“อบุนะ ปรา” เธอูน้ำอัลมเ้าไป น้ำายัไหลออมาอย่าห้ามไม่ไ้
“ปรารู้ว่ายาเสียใ” เาบอเธอ “มีอะไรให้ปรา่วยไ้ไหม?”
“ปรา...่วยอะไรไม่ไ้หรอ านนี้ยา้อ่วยัวเอ” เธอบอ “ยา้อัใเอแล้วล่ะ าวาให้ไ้”
เามอเธออย่าเป็นห่ว ไม่รู้เป็นอะไร เาไม่อยาเห็นเธอร้อไห้เลย มันทำให้เาเศร้าไป้วย
“ปราไม่้อห่วยาหรอ ยาไม่ใ่นิสั้น” เธอบอให้เามั่นใ “ยาไม่ทำอะไรโ่ๆ เ็า”
“็ีแล้ว” ปราาพูับเธอ “เราลัวว่ายา...ะเป็นอะไรไป”
โสรยาใ้ผ้าับน้ำาแล้วหันมามอหน้าปราาแบบสสัย
“ทำไม้อลัว้วยล่ะ?” เธอถาม
“็...” ปราาเอ็ไม่เ้าใัวเอเหมือนัน “มันเป็นอะไร็ไม่รู้ แ่ปราเป็นห่วยามานะ”
เธอยิ่มอเาแบบสสัย แ่็ไม่ไ้ถามอะไรออไป เธอูน้ำอัลมเ้าไป ่อนะบอ
“หวานมาเลย” เธอบอ “น้ำอะไรเหรอ?”
“น้ำอัลมน่ะ อันนี้เรียแฟน้ามั้? น้ำสีม่วๆ” ปราาเอ่ย “ในอาาเแป ไม่เห็นเยมีาย”
“อ๋อเหรอ?” โสรยาเริ่มะเลิเศร้าึ้นมานิหน่อย “ปราลับไปทำานเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ ปราอยาอยู่ับยา” เาบอึ้นมา และเอามือแะปาัวเอ ไม่รู้ทำไมถึพูออไปไ้
โสรยาหัวเราะออมา เป็นรั้แรในรอบหลายสัปาห์ที่เธอหัวเราะออมาไ้
“ถ้าอยาอยู่ับยานั ็ไปเินลาันไหม?”
ฝ่ายวาสุรีที่ำลัทำานอยู่ พันธรที่ำลัแบระเบื้อ็เินเ้ามาถาม “เมื่อี้ ทะเลาะอะไรับพี่ปราเหรอรับ?”
“อ๋อ ใ่รับ หัวหน้า” วาสุรียอมรับ “นี่ผมยัไม่รู้เลยนะว่าทำอะไรผิ?”
พอีปราาลับมาาลาพร้อมับโสรยาทันที วาสุรีมอหน้าโสรยา แ่เธอหลบสายาเา โสรยาัสินใเินไปพัที่โรนอนทหารหิ
“เออ อโทษนะ” ปราาเ้ามาืนีับวาสุรี “เมื่อี้โมโหไปหน่อย”
“ันไม่ไ้โรธหรอ” วาสุรีว่า “แ่ว่าทำอะไรผิ?”
ปราาัสินใะไม่บอเรื่อนี้ับวาสุรี เาไ้แ่บอออไปว่า
“มีนอบแอยู่” เาบอไ้แ่นี้ “ไปละ ไปทำาน่อน”
“เี๋ยว ไอ้ปรา ใรอบ?” วาสุรีะเรีย แ่ปราา็ปีนบันไึ้นไปเสียแล้ว วาสถรีถอแว่นสายา่อนะถอนหายใอย่าเหนื่อยๆ
เวลาพัเที่ยมาถึ พันธรบอให้ทหารทุนหยุทำานเพราะรู้สึสสาร พรพิมลที่ำลัอยู่ในรัว ็อั้าวใส่ล่อพลาสิเหมือนเิม และถือออไปยัอพันเหมือนเิม
“อาหารเที่ยมาแล้ว่า” เธอพูพร้อมับถือถุให่มาสอถุ บรราทหารรุ่นพี่รีบเ้ามาเอา้าวล่อาเธอไป เธอเ็บล่อสุท้ายไปให้รพล
“โห อบในะ น้อมล” รพลอบใ
“อืม เี๋ยวมล็มีภาริ” เธอบอ “มล้อไปอารัาสถานที่”
“อย่าหัโหมมาเินไปล่ะ” รพลพู
“ไม่้อห่วมลมาหรอ่ะ เห็นแบบนี้ มล็อึนะ” เธอยิ้ม “ไป่อนนะะ วันนี้่อยุยัน”
แล้วรพล็บอลาเธอ พรพิลเ้าไปหยิบปืนในห้อ มายืนเีย้าหัทยา เพื่ออารัาอาารที่พั
“เธอมีแฟนเป็นทหารเหรอ?” หัทยาถามึ้นมา
พรพิมลหันไปหาหัทยา ่อนะถามออมา “็...ใ่ รู้ไ้ไ?”
“นึแล้ว” หัทยาบอ “เห็นเธอท่าทามีวามสุที่ทำ้าวล่อไปให้ทหาร มีแฟนเป็นทหารริๆ ้วย ใรล่ะ?”
พรพิมลไม่รู้ว่าะพูออไปีไหม? แ่เธอ็อบออไป “พี่พลน่ะ”
“หาพี่พลน่ะเหรอ?” หัทยาูใว่าที่า “เป็นไปไ้ไ?”
“ริๆ ันอบเพื่อนอเา แ่...เาไม่ไ้สนใันเลยแม้แ่น้อย” พรพิมลสารภาพออมา “็มีแ่เานี่แหละที่อยูแล ห่วใย อยปลอบใ ัน็เลยเปลี่ยนมาอบเา”
“อืม พี่พลเป็นนีนะ ใี” หัทยาบอ “ันเอ็มีนอบเหมือนัน”
“เหรอ ใรล่ะ?” พรพิมลถาม
“อืม...” หัทยารุ่นิ “ไม่บอีว่า”
“อ้าว?” พรพิมลน
“ใบ้ให้็ไ้ ็อยู่ในอพันทหารเหมือนันนั่นแหละ” หัทยาพู
“อย่าบอนะว่า ที่เธอเ้ามาเป็นทหาร็เพื่ออยาใล้ิเา?” พรพิมลถาม
“มัน็ถูรึ่หนึ่” หัทยาอบ “แ่อีรึ่ ันอยาทำเพื่อนอื่นริๆ”
“อือ พอันแหละ” พรพิมลว่า “แ่ันไม่ไ้ามพี่พลมาหรอนะ”
วาสุรีนใอย่ายิ่เรื่อที่ปราาบอ เาถามปราาแล้ว แ่ปราา็ไม่ยอมอบ
“เฮ้ย นี่มันเรื่ออะไรันเนี่ย?” วาสุรีเ้น “เป็นเพื่อนัน บอัน็ไ้นี่”
“็นที่อบแ เาไม่อยาให้บอน่ะสิ” ปราาพูพร้อมับทำานไป้วย
“บอมาเหอะน่า ันอยารู้ แล้วะไ้ไปุยับเา้วย” วาสุรีอร้อ
ปราาเยหน้าึ้นมา พอไ้ยินว่าะไปุย้วย เา็เลยะเอ่ยออไป “นนนั้น็ือ...”
“วา” โสรยาเรียเา “มาุยอะไรส่วนัวแป๊บหนึ่ไ้ไหม?”
“อา ไ้สิ” วาสุรีลาบันไมา “อ๊ะ แ่อย่าเ้าใล้ัววามา เหื่อเ็มัวเลย เี๋ยวยาะเหม็นเอา”
“ไม่เป็นไรหรอ” โสรยาว่ายิ้มๆ “ไปุยันเถอะ”
ปราามอเห็นทัู้่เินออไป้วยัน ็สสัยอย่ายิ่ว่าะเิอะไรึ้น่อไป? โสรยาพาวาสุรีมายั้านหลัอพัน เธอยืนมอเานิ่ๆ
“ยามีอะไระบอวาเหรอ?” เาถาม
“ยา...” โสรยาถอนหายใ ่อนะรวบรวมวามล้าทั้หมบอออมา
“ยาอบวามานานแล้ว”
และำถามอเา็ระ่า ำอบที่ปราาปิบัมาลอ อนนี้เารู้แล้ว
“ยารู้ว่าวามีพรอยู่แล้ว” โสรยาพู ราวนี้เธอไม่้มหน้า แ่้อาเารๆ “แ่็ยัแอบหวั แม้ะรู้ว่าเป็นไปไม่ไ้็าม แ่็หวัว่าสัวันวาะหันมามอบ้า แ่ว่า็ไม่รู้เลย”
“วาอโทษนะ” วาสุรีรีบบอ แ่เธอส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร วาไม่ไ้ผิ” เธอพู “ที่ยาอยาะบอวา็ือ ยาอบวามานานมาแล้ว อบอยู่ฝ่ายเียว อนแรยาิว่าารไ้รอบรอวาเพียนเียว ะมีวามสุ แ่ไม่ใ่ ถ้าวาไม่มีวามสุ ยาะมีวามสุไ้ไ?”
วาสุรีมอหน้าเธอ แล้วเอามือับเธอไว้ เธอเอ่ยออมาอี
“ยา็เลยิไ้” เธอว่า “ถ้าวามีวามสุ ยาเอ็มีวามสุ ถึแม้ว่ายาะไม่ใ่นนนั้น แ่ยาเห็นวามีวามสุ ยิ้มไ้ หัวเราะไ้ แ่นี้ยา็พอใแล้ว ยายอมัใ”
วาสุรีับมือเธอแน่น ่อนะล่าวออมา
“วา็ไม่เยิรัเียยาเลย วาื่อบื้อเอที่ไม่รู้” เาอบออไป “วา็ีในะที่มีนมาอบ มันีว่ามีนมาเลียใ่ไหมล่ะ? แ่อบอไว้รนี้เลย ถึยาะไม่ใ่นที่ใ่ แ่ยา็เป็นเพื่อนสนิทเราไ้นะ”
“อืม” โสรยายอมรับวามริ “บาทีเพื่อนสนิทอาะีว่าารเป็นแฟน็ไ้นะ”
“ใ่” วาสุรีพู “เพื่อนสนิทน่ะพูันไ้ทุเรื่อ ไม่เหมือนเรื่อแฟนที่บาเรื่อพูันไม่ไ้”
โสรยายิ้มออมา เธอัใไ้แล้ว
“ยาบอมาแ่นี้แหละ” เธอพู “ไปทำาน่อเถอะ”
“้ะ” แล้วเา็โอบอเธอ โสรยาออะใ แ่็ปล่อยให้เาโอบอ
“อบุมานะที่อบวา” เาล่าว “วาะำวามรู้สึพิเศษนี้เอาไว้ลอไป”
“อบุนะ” โสรยาโอบหลัวาสุรี “แ่นี้ยา็มีวามสุแล้ว”
แล้ววาสุรี็เินเ้ามาทำานามเิม พอปราาเห็นเา ็รีบเรีย
“เฮ้ย ยาพูอะไรับแ?”
วาสุรีมอปราาอย่าไม่พอใ
“ทีหลัเรื่อนที่อบน่ะ บอออมาเลย็ไ้ ไม่้อปิบั” เาบอ “ยาเายอมรับแล้ว”
“หา?” ปราาอ้าปา้า “ยาบอแแล้วเหรอว่ายาอบแ?”
“อืม” วาสุรีพู
“แทำร้ายวามรู้สึเธอ” ปราาบออย่าุ่นเือ
“ใรบอ? เราเ้าใันแล้ว” วาสุรีพู “เ้าใันี้วย เราุยันรู้เรื่อแล้ว”
ปราาระโลมาาหลัา “รู้เรื่อยัไวะ?”
“เออ เอาเป็นว่า” วาสุรีับทไปเลย “เธอัใไ้็แล้วัน”
ปราารู้สึีใ ไม่รู้ว่าทำไมถึีใ เาวา้อนล และเินไปหาโสรยาที่โรนอนทหารหิ พอเ้ามา็เห็นเธอำลัเ็ทำวามสะอาปืนอยู่
“ยา” ปราาเรีย “ทำใไ้แล้วหรือ?”
“อ้าว? ปรา” โสรยาว่าเสียร่าเริ “มีอะไรเหรอ?”
ปราาสัเท่าทีอเธอ มันไม่เหลือวามเศร้าปะปนอยู่แล้ว และเธอ็ไม่ไ้แสร้มีวามสุ เธอมีวามสุริๆ
“ปราีในะที่ยามีวามสุ” เาบอ
“แหม พูแบบนั้น...” โสรยาทำท่าวยเิน “ยัับเป็นห่วันอย่านั้นแหละ”
“็ใ่น่ะสิ ปราเป็นห่วยา”
เาพูออมารๆ ทำเอาโสรยาเยหน้าึ้นมามอ
“อ๋อ นี่ยาำลัทำวามสะอาปืนอยู่” เธอเปลี่ยนเรื่อ “ปืนนี้อันรายมานะ ลั่นระสุนเอาไ้่ายๆ แ่ไม่้อห่ว ยาถอแม็าีนแล้ว”
“อืม ็ีแล้ว” ปราาพู “แล้วนี่ิน้าวเที่ยหรือยั?”
“ยัเลย” เธอบอ
“ั้นินปราไหม? ปราินแล้วล่ะ? เราเอาเิน่าพิ่าไปหาอินอะไรอร่อยๆ ันไหม?” ปราาัวน
“็ไ้สิ” โสรยายิ้มออมา เป็นรอยยิ้มที่แสถึวามสุริๆ “ั้นเราไปันเถอะ”
าร่อมแมอาารำลัำเนิน่อไป แ่พันธรรู้สึสสารเพื่อนๆ และรุ่นพี่ทหาร แยามบ่ายเผาไหม้พวเานแทบะละลายเป็นน้ำ ในที่สุเา็บอ
“หยุเถอะ” พันธรว่า “วันนี้เอาแ่นี้่อน”
“ะีเหรอรับ หัวหน้า?” ทหารรุ่นพี่นหนึ่บอับเา
“อาาศมันร้อนน่ะ เี๋ยวะไม่สบายันเสีย่อน” พันธรบอ “ทหารยิ่มีน้อยๆ อยู่ ผมไม่อยาให้ใรป่วย”
แล้วทุน็เลิทำาน ััยถอนหายใออมาอย่าเหน็เหนื่อย โยมีภัทรยืนอยู่้านหลั
“เอาน้ำื่มหน่อยไหม?” วนิาเินเ้ามาและถามพวหนุ่มๆ “ม เอาน้ำื่มเลือแร่ไหม?”
“อะไรนะ?” ปิมถาม้ำ
“น้ำื่มเลือแร่” เธอยื่นวน้ำเย็นๆ ในนั้นมีน้ำสีเหลือๆ บรรุไว้ สีอมันน่าลัวพอสมวร
“แน่ในะว่าื่มไ้?” เาถาม
“แหม าะให้ยาพิษมไ้ไล่ะ?” เธอเอ่ยอย่าอนๆ นิหน่อย “ื่มเถอะ อร่อยนะ แล้วะสื่นึ้น้วย”
“โห มีแ่อไอ้ม แล้วไม่มีอพวเราบ้าเหรอ?” ััยว่า
“มีสิะ” เธอยถุให้ “มีั้ห้าว ใระเอา็เอาไป”
ััยเลยรีบะปบถุออมา แล้วเอาน้ำรอลอไปทันที ภัทรเห็นแบบนั้น็ส่ายหน้า
“น่าเลียว่ะ ไอ้ัย”
“แหม ็มันหิวน้ำนี่หว่า” ััยื่มน้ำนหมวแ้ว “เฮ้อ สื่นริๆ ้วย”
“เี๋ยวทุนไปอาบน้ำะนะ แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” พันธรเอ่ยึ้น “หลัานั้น ะทำอะไร็ไปทำ”
แ่ในอนนั้นเอ สัาเือน้าศึบุ็ัออมาให้ไ้ยิน พันธรรีบหันไปบอนอื่นๆ
“ทำามแผน” เาบอ แล้ว็รีบวิ่ไป
พวเอไอพร้อมับานบินหลายลำบุเ้ามาในศูนย์หลบภัย พวเอไอหลายนระโ้ามประูบานเลื่อนนาให่เ้ามาภายในศูนย์หลบภัย อนนั้นเอ พันธร็ยืนึ้นให้พวมันเห็น พร้อมับโบธาว
เอไอในุเรื่อแบบสีน้ำเินเินเ้ามาหาพันธร และมอเห็นธสีาวอเา ็พอะเ้าใ
“ูเหมือนเธอะเป็นเ็ลานะ” เอไอที่พูภาษามนุษย์ไ้ว่าอย่าูหมิ่น “ิีแล้วที่ยอมแพ้ให้แ่เรา”
“เรามีเรื่อ้อุยัน” พันธรบอ “ให้พรรพวอุรอ่อน แล้วห้ามโมีอะไรเ็า ไปหาผมับหัวหน้าทหารที่ห้อประุม”
เอไอในุสีน้ำเินพยัหน้า ่อนที่พันธระเินนำมันเ้าไปในห้อประุม
เมื่อมาถึห้อประุมที่ั้อยู่ไม่ไลาอพันเท่าไหร่นั ็มีผู้บัาารทหารสูสุ นั่รออยู่แล้ว พันธรเรียเอไอนนั้นให้เ้ามา ให้นั่ร้ามับผู้บัาาร านั้นเา็ออาห้อไป
“เรามีสิ่ที่้อลัน่อน” ผู้บัาารทหารว่า “เราิแบบนี้ เราะไม่่อรับพวุ แ่ะให้พวุอยู่ร่วมอาศัยับเรา็ไ้”
“สิ่นั้นมันแน่นอนอยู่แล้วรับ” เอไอนนั้นว่า “ที่ผมมาวันนี้็เพราะะมายึรอศูนย์หลบภัยที่นี่ให้เป็นอพวเรานั่นแหละ”
ผู้บัาารำหมัแน่นอย่าโมโห แ่เา้อไม่แสท่าทีอะไร ้อทำามแผน
“ุะทำแบบนั้น ผม็ไม่เี่ย” ท่านผู้บัาารว่า “แุ่้อสัา่อนว่าะไม่ทำร้ายพวเรา ไม่่าพวเราเ็า”
“ผมไม่่าหรอ” เอไอนนั้นพูออมา “แ่มนุษย์ทุน้อมาเป็นทาสพวเรา”
ท่านผู้บัาารอึ้ไปทันที แ่็พยายามไม่แสท่าทีอะไร เาพูออไปเพื่อไม่ให้ฝ่ายเอไอสสัย
“มันะไม่เินไปหน่อยหรือ?”
“ไม่เินไปหรอ ยัไพวุมัน็แ่ฝูม ที่แ่ำันิเียว็ายหมแล้ว” เอไอนนั้น่มู่เา “ำไว้ ุไม่มีสิทธิ์่อ้านพวเรา พวุ้อฟัำสั่เราเท่านั้น”
ท่านผู้บัาารลืนน้ำลายลอ เาัสินใทำามแผน
“เพื่อไม่ให้เิารเสียเลือเนื้อ ผมยอมรับ็ไ้”
“ิถูแล้วรับ ทานผู้บัาารทหารสูสุ” เอไอนนั้นพูอย่าเหยียหยาม “ทุน้อมาเป็นทาสพวเรา และอยทำานรับใ้พวเรา และพวเราสัา ว่าะไม่ทำร้ายพวุเ็า”
“อให้ริเถอะ” อีฝ่ายว่า “ไม่ใุ่ะผิสัานะ”
“ถึะผิสัา มัน็สิทธิ์อผม” เอไอนนั้นพู “อย่าทำให้พวเราโรธละัน”
ผู้บัาารทหาร้อหน้าเอไอ ่อนะรีบหลบสายาแล้ว็บอ “โอเ เรายอมใหุ้”
“เป็นารัสินใที่ีมา ุผู้บัาารทหารสูสุ” เอไอนนั้นื่นม
ความคิดเห็น