คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : ทหารใหม่
อนที่ 93 – ทหารใหม่
วันที่ 40
“ว่าไนะ?” หัวหน้าทหารถามออมา เมื่อรพลเินมาบอเาเรื่อพรพิมล ที่ะมาร่วมับอพัน้วย
“เป็นไปไม่ไ้หรอ” หัวหน้าทหารบอ “เ็แ่ม.4 ะมาเป็นทหารไ้ไ?”
“ผม็ว่าั้น” รพลอบ “ั้นเี๋ยวผมเินไปบอเาละันว่า หัวหน้าไม่อนุา
รพลเลยออาห้อหัวหน้าทหาร และเินไปที่ห้อพัอพรพิมล เาเาะประูามมารยาท แล้วพรพิมล็เปิประูออมา
“เป็นไพี่? ไ้เรื่อไหม?” เอถามทันที
“ือ หัวหน้าทหารไม่ยอม เพราะเห็นน้อเป็นเ็....” รพละพูบแล้ว แ่พรพิมลแทรัวผ่านเาออไปทันที ไปที่อพัน
“เฮ้ย! น้อมละไปไหน?” รพลรีบเินามไป พรพิมลรีบเินเ้ามาที่ห้อหัวหน้าทหาร ่อนะเาะประู
“เ้ามาไ้รับ”
พรพิมลเปิประูเ้าไปทันที พอหัวหน้าทหารเห็นเ้า็ถอนหายใ
“พรพิมลอะไรหรือเปล่า?”
“่ะ” เธอยมือไหว้่อนะพยัหน้า “หนูอยาเป็นอาสาสมัร”
“แ่มันเป็นไปไม่ไ้ เ็ม.4 ะมาถือปืนออรบไ้ยัไ?” หัวหน้าทหารว่า
“นาพันธรที่เป็นเ็ม.4 ยัออรบไ้เลย ทำไมหนูะทำไม่ไ้?” เธอถาม
“นั่นมันเาไ้รับารฝึมาแล้ว” หัวหน้าทหารพู “เธอยัเ็ ไปเรียนหนัสือีว่า”
“ไม่อ่ะ่ะ หนูะสมัรเป็นทหาร ถ้าท่านหัวหน้าทหารไม่ทำ หนู็ะมายืนอยู่ที่นี่ทุวัน นว่าท่านะรับ” พรพิมลล่าวออมาอย่าเ็เี่ยว ทำเอาหัวหน้าทหารอึ้ไปเลย
“ทำไมถึอยาเป็นทหารล่ะ? บอไ้ไหม?” เาถามเธอ
พรพิมลหายใเ้าหายใออ ่อนะอบ
“หนูอยาล้าแ้นให้รอบรัวอหนู แ่ไม่ใ่แ่นั้น” เธอรีบบอ “หนู้อาระปป้อประานเหมือนทหารนอื่นๆ ้วย”
นายหัวหน้าทหารมอแววาอเธอ มันแสถึวามมุ่มั่นเอามาๆ
“แ่เป็นทหาร้อฝึหนันะ ไม่ใ่เล่นๆ” เาบอ “้อผ่านารฝึถึะออรบไ้”
“ไ้่ะ หนูไม่เี่ยอยู่แล้ว” พรพิมลพู แ่ในะนั้นเอ็มีเสียเาะประูเ่นัน นายหัวหน้าทหารอนุาให้เ้ามา แล้วัยวัน์ับหัทยา็เินเ้ามาในห้อ
“ือ” ัยวัน์บออย่ายาลำบาใ “เ็สาวนนี้ื่อหัทยารับ เธออยาะมาเป็นอาสาสมัร้วย”
หัวหน้าทหารถึับุมศีรษะ “นี่ เรื่อนี้ไม่ใ่เรื่อเล่นๆ นะ”
“หนูทนไ้่ะ” หัทยารีบบอ “ะให้ฝึหนัแ่ไหน็ไ้ อแ่ไ้ออรบ็พอแล้ว”
พรพิมลหันมาหาหัทยา ทั้สออยู่นละห้อัน แ่็พอมอเห็นันบ้า
“นี่ พวเธอเอาริเหรอ?” หัวหน้าทหารถามอย่าแปลใ
“่ะ” ทั้หัทยาและพรพิมลอบเป็นเสียเียวัน
หัวหน้าทหารไม่อยาให้เิวามสูเสียอีแล้ว เรื่อะเอาเ็ไปเ้าสรามนั่นไม่ไ้เลย แ่ว่า ทั้สอสาวมีวามมุ่มั่นมา ปิเสธไม่ไ้่ายๆ
แล้วเา็บอออมา
“เอ้า ็ไ้” เาพูออมา ทำเอาทั้สอยินี
“แ่ไม่ใ่ไปออรบนะ หน้าที่อเธอือเฝ้าอารัาประานเท่านั้น” หัวหน้าทหารัไว้่อน
“แ่นั้น็พอแล้ว่ะ” พรพิมลว่า
“อืม” หัวหน้าทหารพยัหน้า “ลับไป่อน เี๋ยวทาเราะเรียัวมาอีที”
หัทยาับพรพิมลเลยลับออไป พอออมานอห้อ พรพิมล็ับมือับหัทยา
“เราื่อหัทยา เธอล่ะ?”
“พรพิมล” เธออบื่อัวเอ “ทำไมอยามาเป็นทหารล่ะ?”
“็อยาปป้อนอื่นบ้า อยาล้าหามาว่านี้” หัทยาอบ พรพิมลพยัหน้า
“พอันเลย” เธอบอ “ั้นไว้เอันวันหลันะ”
พรพิมลลับเ้ามาในห้อพัผ่อน วันนี้เป็นวันเสาร์ โรเรียนึหยุ บรราเพื่อนสาวอเธอ ถามเธอว่าไปไหนมา?
“ันไปสมัรเป็นทหารมาแล้ว” เธอบอับเพื่อนๆ
“หา?” บรราเพื่อนอเธออ้าปา้า “หมายวามว่าไ?”
“็ามที่บอ ไปสมัรทหารมาแล้ว”
“เธอะบ้าเหรอ?” เพื่อนเธอแว้ใส่ “อย่าเธอเนี่ยนะะมาเป็นทหาร?”
“เออ อยูละัน” พรพิมลบอ “ันเอ็มีฝีมือไม่น้อยหน้าไปว่าใรหรอ”
ฝ่ายพันธรที่อยู่โรพยาบาล หมอให้ออไ้แล้ว เนื่อาแผลอเาหายสนิท วรรสายินีอย่ามา
“ีใ้วยนะ พัน” เธอบอ
“อืม” พันธรพยัหน้าพลาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อน้ำ ่อนะออมา “ไป เราลับอพันอเราันเถอะ”
แล้ววรรสา็พาพันธรลับมายัอพัน เมื่อทหารที่ำลั่อมแมหลัาโรนอนทหารอยู่ พันธรมอู็แปลใอย่ามา
“เิอะไรึ้นที่นี่?”
“อ้าว? ผู้นำ” ทหารนหนึ่ลมาาหลัาและทำวามเารพเา “สวัสีรับ”
“เิอะไรึ้นับหลัาโรนอนน่ะรับ?” เาถามบรราพวทหารรุ่นพี่
“พวเอไอใ้านบินยิถล่มโรนอนอพวเราน่ะรับ” ทหารนนั้นบอ “ผู้นำหายีแล้วหรือรับ?”
“อืม หายีแล้ว” พันธรบอออมา ปิมที่เินออมาเห็น็ถอนหายใอย่าโล่อ
“เออ มึลับมา็ีละ” ปิมบอ “ูะไ้เป็นอิสระะที”
วรรสามอปิมอย่าไม่พอในิหน่อย พันธรในุสีเียวเินเ้ามา ทหารรุ่นพี่หลายนพาันทำวามเารพเา นเาเรใ
“ำลั่อมันอยู่ใ่ไหม?” เาถาม “ให้ผม่วย้วยสิ”
แล้วพันธร็ลมือ่วยพวทหาร่อมแมอาารโรนอน วรรสาเห็นเาระือรือร้น็ีใ
่อมา สัพัหนึ่็มีเสียประาศเรียพรพิมลับหัทยา ให้มาที่อพัน ทำเอารพลแปลใ
“น้อมลถูเรียมาทำไม?” เาผละาาน่อสร้า แล้วไปยัห้อหัวหน้าทหาร ็พบพรพิมลับหัทยาำลัะเินเ้าไป
“นี่มันหมายวามว่าไน่ะ?” เาถามทั้สอ
“หัวหน้าทหารอนุาให้มลับหัทสอนเป็นทหารไ้แล้ว” พรพิมลล่าว
“เฮ้ย” รพลเป็นห่ว “ะเป็นไปไ้ไ?”
“เี๋ยว็รู้่ะ พี่” พรพิมลแอบยิบาให้ พลาเ้าไปในห้อหัวหน้าทหาร ประมาสิบห้านาที็ออมา หัวหน้าทหารเรียรพลเ้าไปในห้อแทน
“มีอะไรหรือรับ?” เาถาม
“ผมะใหุ้เป็นน่วยฝึเ็ทั้สอนนั่น ในารใ้อาวุธ ารลาระเวน และาร่อสู้” นายหัวหน้าทหารเลยออมา
“ผมเนี่ยนะ?” เาี้มาที่ัวเอ
“ใ่” หัวหน้าทหารพู “ุมีประสบาร์โโนแล้วนี่ ไม่น่าะสอนยานะ”
“มัน็ไ้หรอรับ” รพลถอนหายใ “็ไ้รับ เี๋ยวผมะสอนให้เอ”
“อืม ีมา” หัวหน้าทหารว่า “ออไปไ้แล้ว”
แล้วรพล็ออมาาห้อ พรพิมลับหัทยาำลัรออยู่พอีเลย เมื่อรพลเห็นทั้สอ เา็บอ
“ท่านหัวหน้าสั่ให้พี่เป็นนฝึน้อๆ” รพลบอ
“็ีสิะ” พรพิมลอบ “พี่ฝึพวหนูหนัๆ เลย็ไ้”
“ไม่้อถึั้นนั้น็ไ้” รพลพู “เอาล่ะ ะออรบไ้็้อยิปืนให้เป็น่อน เี๋ยวพี่ะพาไปสนามยิปืน”
ทั้พรพิมลและหัทยารู้สึื่นเ้น ที่ะไ้ับปืนเป็นรั้แรในีวิ รพลพาทั้สอมายัลาน้อมยิปืน เาปุ่มให้เป้าพลาสิปราึ้นมา
“น้อมลับน้อหัทอบอาวุธแบบไหน?” เาถาม
“อหนูปืนพ็ไ้่ะ” พรพิมลอบ
“ส่วนหนูอบปืนล” หัทยาบอ
“เอ้า” รพลหยิบปืนพับปืนลให้ทั้สอสาว “เรามาหัารยิัน่อน”
แล้วรพล็สอนวิธีเล็เป้าหมายให้ทั้สอฟั ทั้สอสาวฟัอย่าั้ใ แล้ว็ถึเวลาฝึ้อม พรพิมลไ้ยิ่อน
“ไม่เ้าเป้า พี่็ไม่ว่า” รพลว่าอย่าใี “มือใหม่น่ะ”
“่ะ” พรพิมลเอาที่สวมหูปิหู ่อนะที่เล็ปืนออไปยัเป้าพลาสิ
ปั!
ระสุนลั่นาปืนอเธอ แรถีบทำเอาเธอเือบทำปืนหล่นเหมือนัน แ่ระสุนลับเ้าเป้ารลาพอี
“โห” รพลถึับอึ้ “เป็นพลแม่นปืนไ้เลยนะเนี่ย”
“หนูว่าโมาว่า” พรพิมลบอ “อหนูลออีที”
“เิ”
พรพิมลึั้ปืนเล็ไปอีเป้าทา้าย ่อนะลั่นไ ราวนี้เธอับปืนอย่าแน่นหนาแล้ว ปราว่าระสุนเาะโนรลาอีแล้ว
“พี่ว่าเป็นพรสวรร์แล้วล่ะ” รพลอบอย่าใี “น้อมีวามสามารถนะ”
“อบุ่ะ” แล้วหัทยา็เป็นนลอน่อไป เธอถือปืนลไว้ในมือ ่อนที่ะยิไปโนเป้า ฝีมืออทั้สอนไม่่าันเลย
“โอเ เยี่ยมมา” รพลพู “ว่าๆ ็มาฝึ้อมยิปืนบ้านะ”
“่ะ” หัทยาับพรพิมลอบพร้อมัน
แล้วรพล็ัารฝึสอนาร่อสู้พร้อมับลาระเวนและารโมีศัรูบนลานฝึ้อมที่ทำารำลอึ้น ทั้สอสาวทำหน้าที่ไ้ีมา เรียนรู้ไม่นาน็เป็นแล้ว ึ่ทำเอารพลแปลใอย่ามา านั้น็เป็นารทสอบสมรรถภาพทาร่าาย ึ่ทั้สอ็ไม่ยอมแพ้เลย
“แน่ในะว่าเพิ่เยับปืน?” เาถาม
“ริสิะ นี่รั้แรอหนูเลยนะเนี่ย” หัทยาบอพร้อมถือปืนลเอาไว้
“อืม ่อแ่นี้ อาวุธนี้ะเป็นอทั้สอน” รพลบอ “เอาล่ะ ทั้สอทำีมา แ่้ออยฝึบ่อยๆ นะ ฝีมือะไ้ที่”
“แล้วหนูับหัทผ่านารทสอบหรือยัะ?” พรพิมลถาม
“ผ่านแล้ว” รพลบอพร้อมปรบมือ “ยินี้อนรับเ้าสูอพันนะ นัรบทั้สอ”
ทั้หัทยาและพรพิมลหันมามอหน้าันอย่าีใ และับมือร่วมัน
“ยินีที่ไ้รู้ั” หัทยาล่าว
“อืม ยินีที่ไ้รู้ั” พรพิมลบออบ “ถึะออรบไม่ไ้ แ่ไ้แ่เฝ้าประาน็พอแล้ว”
หลัานั้น ทั้สอ็ไ้เรื่อแบบ ทั้สอสวมใส่ทันทีและสวมหมว ่อนะิอาวุธส่วนัวเอาไว้ และมาที่ห้อหัวหน้าทหาร
“ทั้สอนผ่านารทสอบมาแล้วสินะ” หัวหน้าทหารเอ่ยยิ้มๆ “เอาล่ะ ที่ที่พวเธอ้อไปประำ็ือ...”
หัวหน้าทหารบอออมา ทั้สอพยัหน้า ่อนะรับำสั่ แล้วไปประำสถานที่ที่หัวหน้าทหารบอ พวเธอสอนในุเรื่อแบบทหารเินเ้ามา บรราทหารที่ประำารอยู่แล้ว ่ามอเธอสอนอย่าแปลใ
“เ็นี่? เป็นทหารไ้ไ?”
หัทยาหันไปมอ ่อนะพู “หัวหน้าทหารอนุาให้พวเราเป็นแล้ว่ะ”
“หัวหน้าิอะไรอยู่? ถึให้เ็ๆ มาทำอะไรแบบนี้?” ทหารที่เฝ้าประำาร์สสัย
“นี่ ถึหนูะเป็นเ็แ่็หนัเหนียวทีเียวนะ” พรพิมลว่า ่อนะยืนอารัาสถานที่ ทหารฝ่ายที่ถาม ็ไม่ไ้เอ่ยอะไรออมาอี
“ไม่น่าเื่อเลย” รพลบอออมา “ว่าทั้สอะผ่านารทสอบไปไ้”
“เหมือนันรับ” ัยวัน์ที่ำลัอะปู็พูึ้น “ผม็ไม่อยาเื่อว่าหัทยาะทำไ้”
“หัทยาเหรอ?” รพลทวนำ “ท่าทา...ห้าวน่าูเลยนะ”
“็ยัั้นแหละรับ” ัยวัน์พู “เธอเ่มา เล่นีฬาเป็นทุอย่า ร่าายแ็แร ่าาผมหลายเท่า”
ัยวัน์พูบ็หัวเราะออมา ส่วนรพล เาเป็นห่วพรพิมล อาีพทหารมัน้อปป้อนอื่น แ่พรพิมละปป้อัวเอไ้หรือเปล่า?
“พี่ลัว...” รพลเอ่ย “น้อมละ...”
“ใ่ ผม็ลัว” ัยวัน์พู้วย “ลัวน้อเาะเป็นอะไรึ้นมา”
รพล็ิแบบนั้นเหมือนัน แ่เาไม่อาัใพรพิมลไ้ ไม่นึว่าเธอะแ็ล้าแบบนี้
เพื่อนสาวอพรพิมลพาันเินออมานอห้อ พอเห็นเธอในเรื่อแบบทหารแล้ว ็พาันใ
“ยัยมล!” บรราเพื่อนอเธอผวาออมา “นี่มันอะไรันเนี่ย?”
“อ๋อ ็อย่าที่เห็นนี่แหละ” พรพิมลบอ “ันมีหน้าที่อารัาสถานที่นี้ ไม่เป็นไร อ๊ะ ใ่สิ ัน้อไปทำอาหารเลี้ย...”
“ไม่ใ่!!” เพื่อนเธอัึ้น่อน “ทำไมแเลือเป็นทหารล่ะ?”
“ันมีเหุผลอันละัน” พรพิมลพู “อัวนะ ้อไปทำับ้าว”
แล้วเธอ็เินเ้าไปในรัวทันที บรราเพื่อนๆ อเธอพาันุนันให่
แล้วเธอ็ทำ้าวล่อนรบ ่อนะแบไปที่อพัน้วยมือสอ้า เมื่อพวทหารเห็นเธอในุเรื่อแบบ ่า็แปลใันมา
“น้อมลเป็นทหารแล้วเหรอ?” ทหารนหนึ่ถาม
“อ๋อ ่ะ” พรพิมลอบ “มาเอา้าวล่อไปนละล่อสิ”
พวทหารึพาันมายื้อแย่้าวล่อไปนละล่อ เหลือล่อสุท้าย เธอยให้รพล
“ผัไท่ะ” เธอบอ “ไม่ใส่ถั่วอ พี่พลไม่อบถั่วอใ่ไหม?”
“น้อมล” รพลพูเสียเรีย “พี่ีเรียสนะ”
“เรื่ออะไระ?” เธอถามอย่าไม่รู้อะไร
“็ารที่น้อมาเป็นทหารนี่ไ” เาบอ “มันอันรายนะ เสี่ยมา้วย”
“แ่หนูไม่ไ้ไปออรบนี่ะ” เธอบอลับ “หนูแ่เฝ้าอารัาสถานที่เท่านั้นเอ”
“็นั่นแหละ” รพลบอ “ถ้าพวเอไอโมีน้อะว่าไ?”
“หนู็ยิปืนเป็นแล้วนี่” เธอบอหน้าาเย “มีอะไร้อน่าห่ว?”
รพลยมือุมศีรษะ้าหนึ่ ่อนะบอ
“อะไรมัน็เิึ้นไ้ในสนามรบทั้นั้น” รพลบอ “ไม่มีใราาร์ว่าะเิอะไรึ้น?”
“แ่ถ้าเรามีแผน มัน็ไม่เป็นไรไม่ใ่เหรอ?” พรพิมลพู “พี่เป็นนพูเอนะ”
รพลำไ้ เาเยพูแบบนั้นริๆ
“แ่ถ้าแผนผิพลาึ้นมาล่ะ?”
“็มีแผนสำรอนี่” เธออบ
“นี่” รพลยืนเท้าเอว หยุิน้าวล่อไปพัหนึ่ “น้อไม่ลัวเลยเหรอ?”
“ไม่่ะ” เธออบามริ “ลับัน หนูอยาสู้มาว่า หนูอยาะเ่ ให้ไ้แบบพวพี่”
“แ่ถ้าเิอะไรึ้นับมล” รพลับมือเธอ “พี่ะไม่ให้อภัยัวเอเลย”
“โธ่ พี่” พรพิมลับบ่าเา “ถ้าเิอะไรึ้นับมลริ มัน็ไม่ใ่วามผิอพี่เลย”
“แ่พี่ะเป็นนเสียใที่สุนะ” รพลว่าริั
“น่า” พรพิมลบอให้เาสบายใ “มลูแลัวเอไ้”
แ่รพล็ยัเป็นห่วอยู่ี ถึแม้พรพิมละมีฝีมือ้านารยิปืน็เถอะ แ่พอเิเหุเ้าริๆ อะไรมัน็เิึ้นไ้
“ินะสิ” พรพิมลบอ “ปล่อยไว้นานเี๋ยวเย็นหม”
“อ๊ะ อืม” รพลเลยัผัไทินเ้าไป พรพิมลมอเห็นเาินอย่าอร่อย็ยินี
“ไม่เป็นไรหรอ” พรพิมลับแนเา “รับรอว่ามละไม่เป็นอะไร”
รพลเี้ยวเส้นเล็หับๆ ในปา ในใเาเป็นห่วพรพิมลมา แู่เหมือนัวเธอะไม่ห่วัวเอเลย
ความคิดเห็น