คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #93 : อาสาสมัคร
อนที่ 92 – อาสาสมัร
พรพิมลที่หลบับเพื่อนสาวอเธอในที่หลบภัยุเิน มีนมามายอยู่ภายในนั้น มันเป็นห้อว้าและเป็นทายาว มีำแพที่แน่นหนาและหลอไฟนีออนเปิอยู่สว่าไสว
ู่ๆ พรพิมล็ล้วเอาที่็อไฟฟ้าึ้นมา พร้อมับะวิ่ออไป
“มล!” เพื่อนเธอเรีย “แะไปไหน?”
แ่พรพิมลไม่ฟัเสียเพื่อน เธอผลัเ้าหน้าที่ทหารออไป และเปิประูที่หลบภัยออไป้านนอ
ฝ่ายพลุ่มยิ็เรียมยิานบินที่ะมาู่โมอาาเ ปราาและรีภพเรียมปืนไว้พร้อมแล้ว พอานบินลำหนึ่บินมา ปราา็หันไปบอรีภพที่อยู่ใล้ๆ
“ให้พี่ัารละัน”
“็ไ้” รีภพเอ่ย แล้วเล็สโปล้อ ูมไปที่านบิน่อนะยินานบินระเบิ ลมาบนพื้น้วยไฟที่ลุไหม้
พรพิมลวิ่ไปยัอพัน เธอพยายามมอหาอาวุธปืนที่น่าะมีเหลืออยู่บ้า แ่็ไม่มีเลย เธอถอนใ ่อนะวิ่ออไปสมทบับพวทหาร
รพลใ้ปืนพทรพลัอัวเอยิใส่พวเอไอ แล้วเา็หลบวิถีระสุนามัน ูเหมือนพวมันะมีอาวุธล้ายๆ ปืนลเหมือนัน ระสุนอพวมันเาะำแพนเริ่มทลายลแล้ว
ู่ๆ ็มีเอไอนหนึ่ระโ้ามศีรษะเาึ้นมา และเ้ามาเผิหน้าับเา รพละยิออไป แ่็พบว่าระสุนหมแล้ว
“ิบหายแล้ว” เารีบรีโหลระสุนปืน แ่ไม่ทัน อีฝ่ายะใ้ปืนเลเอร์ยิเา แ่ว่าู่ๆ มัน็ัวแ็เร็ ่อนะล้มลไปับพื้น ทำเอารพลุน
“น้อมล!!!” เาะโนสุเสีย พรพิมลถือที่็อไฟฟ้าเอาไว้ แล้วใ้มัน็อเอไอนนั้นนาย
“หนูมา่วยพี่แล้ว” เธอบอ
“มา่วยอะไรัน? ลับไปเี๋ยวนี้!!” รพลไล่เธอให้ลับไปที่ที่หลบภัย แ่พรพิมลไม่ทำาม เธอวิ่เ้ามาหาเา
“ไม่้อห่วหนูหรอ” เธอว่า “หนู็มีอาวุธเหมือนัน”
“ที่็อไฟฟ้าเนี่ยนะ?” รพลพู “มันะเป็นอาวุธไ้ไ?”
“อยูละัน” พรมิพลบอออมาแ่นั้น แล้ว็มีเอไออีสอนระโ้ามที่ำบัมาอี พรพิมลวิ่เ้าไปอย่าล้าหาและใ้เรื่อ็อไฟฟ้าอเธอทำร้ายศัรูนสลบ านั้นเธอ็เปิทาให้รพลยิ
“นั่นมันน้อมลนี่” ภัทรหันมา เา่อนวานเอาไว้ที่เอว
“น้อมล!!” ภัทรเรีย เธอหันลับมาหาเา
“เอาไอ้นี่ไปีว่า!” ภัทรโยนวานให้ พรพิมลับ้ามมันเอาไว้ ่อนะเ็บเรื่อ็อไฟฟ้า
“อบุ่ะ!” เธอะโนบอภัทร ่อนะฟันออเอไอนหนึ่นาระเ็น เลือสีำพุ่ออมามามาย
“น้อมล! ลับไปเี๋ยวนี้” รพลสั่
“ไม่ มละอยู่สู้เีย้าพี่พล!” เธอร้อบอ
“นี่พี่ีเรียสนะ!!” เาะโน “ลับที่พัะ!!”
“หนู็ีเรียส!” เธออลับ “ให้หนูสู้้วยเถอะ”
รพลรีบบรรุระสุนและยิไปทาพวเอไอ พรพิมลัารใ้วานฟาฟันอวัยวะ่าๆ อพวเอไอนาเป็นท่อนๆ เลือสีำสาเ็มเสื้อเธอ เธอฟันวานใส่อีนนรึ่ัวา ่อนะหันมาฟันแนอีน นอาวุธยิเลเอร์อมันลมา เธอรีบวิ่ไปเ็บ
“ทุน ระวั!!” พรพิมลร้อะโน บรราทหารพาัน้มลหลบ เธอยิแสเลเอร์ใส่พวเอไอนพวมันระเบิแระเิ
“น้อมล! พอแล้ว!” รพลร้อเือนอย่าเป็นห่ว แ่พรพิมลส่ายหน้า
“ไอ้พวนี้มัน็่ารอบรัวหนูไปแล้ว” เธอบอ “อให้หนูไ้ล้าแ้นบ้าเถอะ”
“นี่มันไม่ใ่เวลามาิแ้แ้นนะ!!”
รพละโนเสียหล พรพิมลัสินใยิไปยัลุ่มเอไออี พวมันถูระเบิอัวเอโมีนาย ะที่านบินที่บินเหนือน่านฟ้าอาาเที่หลบภัยำลัเล็ปืนมาที่เธอ
“น้อมล! อันราย!” รพลสัเเห็น เารีบวิ่เ้าไป ระโอเธอให้ห่าออไป พอีับที่ระสุนเลเอร์ระทบพื้นแลว็ระเบิทันที
“พี่บอให้ลับไปไ!!”
“ไม่่ะ!!” เธออบอย่าเ็เี่ยว แล้วัารเวี้ยวานออไป มันเาะเ้าศีรษะนหนึ่อพวเอไอนล้มลาย เธอเปลี่ยนอาวุธ มาใ้อาวุธอพวมันเอ ัารยินพลัานหม
“เว้ย!!!” เธอสบถแล้วโยนปืนทิ้ ่อนะเอาที่็อไฟฟ้าออมา แล้วู่ๆ ็เ้าไปลุยับพวเอไอเลย
“น้อมล!!” รพลร้อเสียหล เาไม่ล้ายิเพราะลัวโนพรพิมล พรพิมลใ้เรื่อ็อไฟฟ้า่อสู้ับพวเอไอ แล้ว็ใ้เท้าที่สวมรอเท้าผ้าใบถีบพวมันนล้มล
“น้อมล! ลับมาเี๋ยวนี้นะ!” รพลเรียอย่าเป็นห่ว พรพิมลแย่ปืนเลเอร์ามันมาไ้อีแล้ว เธอระโถอยห่าออไป ่อนะลั่นไใส่ ระสุนเลเอร์ทำลายพวมันนายเือบหม
“น้อมล!” รพลวิ่ไปหาเธอแล้วุเธอเ้ามาหลัที่ำบั “ทำอะไรอยู่น่ะ? รู้ัวหรือเปล่า?”
“รู้สิะ” เธอบอรพล “อ่ะ หนูให้พี่”
เธอยื่นปืนยิเลเอร์ให้แ่รพล รพลรับไป แล้ว็ยิใส่พวเอไอนระเบิายันหม ฝ่ายานบิน็ถูสอยนร่ว ทหารอาาศหลายนายใ้ปืนยิานบินนล่ม พร้อมับพวสไนเปอร์ ร่วมมือัน
และศึนี้็ผ่านพ้นไป พวเานะอีรั้ เหล่าานบินลำพวเอไอถอยร่นออไป ปิมร้ออย่าีใ พันธรเอ็เหมือนัน เาบรรุระสุนเ้าไปใหม่ ศึนี้นับว่ารุนแรเล็น้อยว่าศึอื่นๆ มีนบาเ็บเพียไม่ี่น
หลัเสร็สิ้นารรบ รพล็หันมาุใส่พรพิมล
“ทำไมทำแบบนี้!?” เาถามพลายืนเท้าเอว “ออาที่หลบภัยมาทำไม?”
“็มลห่ว” เธอพู “ห่ว ลัวว่าพี่ะเป็นอะไรไป”
“แล้วมลไม่ิเหรอว่าพี่็ห่วมลเหมือนัน?” รพลบอ “ทีหลัอย่าทำแบบนี้อีนะ”
เธอมอเสื้อัวเอที่มีเลืออพวเอไอิเลอะเปรอะเปื้อนอยู่ “ว้า ้อัะแล้ว”
“มล สัาับพี่่อน” เาพูริั “ว่าะไม่ทำแบบนี้อี”
“มลสัาไม่ไ้หรอ” เธอยืนราน
“มล!” รพลส่เสียั “นี่พี่เอารินะ”
“หนู็เอาริเหมือนัน!” เธออลับ “พวมัน่าพ่อแม่อมลหม มลอยาล้าแ้นบ้า”
รพลส่ายหน้า “มลไม่ใ่ทหาร มละออรบไม่ไ้”
“แล้วฝีมือหนูโอเไหมล่ะ?” เธอถามยิ้มๆ ทำเอารพลปวศีรษะ
“ฝีมือับวามล้าหานั่นน่ะโอเ” เาบอ “แ่วามบ้าระห่ำนั่นน่ะ ลลหน่อย”
“่า” พรพิมลับมือเา “่อไปมลอาะมา่วยอี แ่ไม่ออไปึ่ๆ หน้าแล้ว”
รพลถอนหายใเฮือับวามื้อรั้นอสาวน้อยนนี้ พรพิมลมอไปรอบๆ สายลมพัผ่านแม่น้ำนเอาลิ่นมันมา้วย
“พวนัับเพลิทำานันอยู่หรือเปล่า?”
รถับเพลิันสีแำลัพยายามับไฟใส่านบินที่หล่นลมาหลายุ นับไฟไ้หม เ้าหน้าที่ทหารเห็นว่าปลอภัยแล้ว ึเปิประูให้พวาวบ้านออมาัน
ฝ่ายปรั์ที่อยู่ในโรพยาบาล เา็นั่ไม่ิที่ ะเหุาร์เริ่มลี่ลายแล้ว เาเห็นมลวิ่ถือปืนลูอเ้ามาในโรพยาบาล
“ปรั์!” เธอเรีย
“มล!” เาเรียอบ แล้ว็เ้าสวมอเธอ “มลรอริๆ ้วย”
“มลไม่าย่ายๆ หรอน่า” เธอโอบหลัเาเบาๆ “ว่าแ่ปรั์เถอะ แผลำเริบหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่เป็นไร” เาบอ “เอ่อ นี่ เรานะเหรอ?”
“ใ่” มลอบ
“วู้ฮู้!” ปรั์ะโนลั่นโรพยาบาล “โีเป็นบ้าเลย”
มลมอเาแล้ว็ส่ายหน้า ่อนที่เธอะบอ “เี๋ยวมลไปูที่อพัน่อนนะ”
“รับ” เารู้สึหายห่วที่เธอไม่เป็นอะไร ่อนะึ้นลิฟ์ึ้นไปยัห้อพัฟื้นนไ้รวม
“ไปไหนมาวะ?” เพื่อน้าๆ เียเาเอ่ยึ้น “แล้วเรานะหรือเปล่า?”
“ไปทำธุระนิหน่อย” ปรั์บอ “และแน่นอน เรานะ”
เอราวิ่ลับมาที่โรพยาบาลหลัาเ็บปืนแล้วที่อพัน เาเ้าไปอาบน้ำำระล้าราบเหื่อไลและเศษินปืนพร้อทั้เม่าวันาระเบิออาัว โยเว้นแนไว้ พอเาเปลี่ยนุใหม่ออมา ็เออรนิาพอี
“บอแล้วไว่าอย่าออไป” อรนิายืนเท้าเอว สีหน้าเธอโมโห “อยาเอีเหรอ?”
“โธ่ พี่ ผมไม่อยาให้เพื่อนผมเป็นอะไร” เาบอ
“แล้วถ้าน้อเป็นอะไรไป พี่ะทำยัไ?” เธอล่าว แล้วน้ำาเธอ็ไหลออมา เอรารีบเินเ้าไปปลอบ
“โอเๆ ผมไม่ไปไหนแล้ว” เาพู “เ็น้ำาเถอะ ผมทนไม่ไ้ถ้าะเห็นพี่ร้อไห้”
อรนิายมือปาน้ำา “ทำอะไรไปรู้ัวหน่อยสิ”
“โอเรับ โอเ” เาับแนเธอไว้ “ผมะไม่ไปไหนอีแล้ว ผมสัา”
“รินะ?” อรนิามอเา
“ริสิรับ” เาบอ “แ่พี่็้อสัาเหมือนันนะว่า พี่ะไม่เป็นอะไร”
อรนิาพยัหน้า “อืม พี่สัาว่าพี่ะรัษาัวเหมือนัน”
“ั้นหายอนแล้วนะ” เอรายนิ้วนาึ้น เธอเอ็ยิ้มให้เา ่อนะยนิ้วนาเี่ยว้อยัน
พันธรเินลับมาโรพยาบาลพร้อมับวรรสา เาไม่รู้สึเ็บปวอีแล้ว แ่พอะเ้ามาในห้อพัฟื้น ็เอนาพยาบาลวัยลาน ทำหน้าุใส่เา
“ป่วยอยู่ ไปออรบไ้ยัไะ?” เธอถาม
“็ผมไม่เ็บอะไรแล้วนี่ อีอย่า” พันธรบอ “พรุ่นี้ผม็ะไ้ออแล้ว”
“นีุ่อยาอยู่่อหรือไ? ถึทำแบบนี้?” นาพยาบาลุเา “ถ้าบาเ็บึ้นมาอี ะทำยัไ?”
“้ออโทษ้วยนะะ ือว่าเา...ื้อรั้นน่ะ่ะ ห้ามไม่ฟั” วรรสาบอ
“หนู็น่าะห้ามไว้” เธอล่าวโทษวรรสา “มาบอพยาบาลบ้า็ยัี”
“้ออโทษ้วย่ะ” วรรสายมือไหว้ ฝ่ายพันธรึเินลับเ้าไปนอนบนเียใหม่
“เฮ้อ! พรุ่นี้ะไ้ออแล้ว” เาพู “ี่โมนะ”
“ไม่รู้อ่ะ ไม่ไ้ถาม” วรรสาบอ “พันพัเถอะ”
แล้วเธอ็ัสินใไปอาบน้ำล้าัว เอาราบเม่าวันออาัว ่อนะเปลี่ยนเสื้อผ้าลับมาเป็นุใหม่
ทา้านพรพิมล เมื่อเพื่อนสาวเห็นเธอ ็วิ่เ้ามาอ
“ยัยมล!” เพื่อนเธอเรีย “ไปทำอะไรมา?”
“อ๋อ” พรพิมลพยัหน้า “ไป่วยพวทหาร”
“แทำเินัวไปแล้วนะ ไปไ้ไ? อันรายะาย” เพื่อนเธอถาม
“ันรู้” พรพิมลอบ “แ่ันทนไม่ไ้ที่....”
เธอะพูออมา แ่แล้ว็ัสินใไม่พูีว่า “เออ พวแเ้าห้อไป่อน ันะไปที่อพันสัหน่อย”
“ไปทำไมแ?”
“ไปทำธุระนิหน่อย” พรพิมลบอ “พวแเ้าห้อ่อนเถอะ”
แล้วเธอ็เินไปที่อพัน ่อนะเ้าไปหารพล และบอสิ่ที่เธอ้อาระบอ
“ว่าไนะ?” รพลถึับอ้าปา้า “น้ออยาะมาเป็นทหารเหรอ?”
“่ะ” พรพิมลพยัหน้า “ทำไมเหรอ?”
“ะเป็นไปไ้ไ?” รพลถึับส่ายหน้า “เป็นไปไม่ไ้หรอ”
“เป็นไปไ้สิ ถ้าพี่่วยสอนารยิปืนให้” พรพิมลบอ “แล้วเราะออรบเียู่ัน”
“น้อมล” รพลใ้ผ้าเ็เหื่อที่ใบหน้า “นี่มันสรามนะ”
“หนูทราบ่ะ” พรพิมลยับอ “็เพราะยัี้ หนูถึมาสมัรทหารไ”
รพลเาศีรษะเบาๆ “ทำไมน้อ้อทำแบบนี้้วย? มันเินไปแล้ว”
“ไม่้อห่ว่ะ” เธอรีบบอ “หนูะเป็นทหารให้ไ้แบบพี่ แล้วหนู็ะทำ้าวล่อเลี้ยทุนเหมือนเิม”
รพลเ้าใว่าเธออยาออรบเพื่อ่วยเหลือเา แล้ว็เียแ้นที่พวเอไอ่ารอบรัวพวเธอาย แ่มันเป็นไปไม่ไ้ เ็สาวม.4 ะเป็นทหารไ้อย่าไร?
“พี่ไม่้อัวลหรอ แล้วพี่็ห้ามหนูไม่ไ้้วย” พรพิมลบอออมา “ยัไ... หนู็ะเป็นทหาร”
“นี่ เป็นทหารไม่ใ่สบายนะ” รพลเือน “้อฝึรบ ฝึลาระเวน ฝึยิปืน”
“นั่นแหละ่ะ หนูไม่เี่ย”
เธอบอออมา ทำเอารพลนั่ลไปบนเ้าอี้อย่าเหนื่อยๆ
“นี่พี่ปวหัวริๆ นะเนี่ย” เาบอ
“ั้นเอายาไหมะ? หนูมี” เธอเสนอัวทันที
“ไม่ใ่อย่าั้น” รพลพู “พี่เป็นห่วมลนะ เรื่อรบไม่ใ่เรื่อเล่นๆ นะ”
“ถ้าพี่ทำไ้ หนู็ทำไ้ และวันนี้หนู็พิสูน์แล้วว่าหนูทำไ้” เธอบอ “หนูัารพวเอไอนมันล่าถอยไปหม ไม่เห็นเหรอ?”
“มัน็ใ่....แ่” รพละพูแ่เธอัึ้น่อน
“พี่ห้ามหนูไม่ไ้หรอ” เธอบอ “หนูะเป็นทหาร ให้เ่อย่าพี่ ฝึยิปืน ฝึาร่อสู้ แล้ว็ะทำอาหารวบู่ันไป้วย”
“พี่ว่าน้อไปโรเรียนีว่า”
“ไปโรเรียน เรียนบมา็ไม่รู้ะทำอะไร” พรพิมลบอ “อาีพที่นี่็เห็นะมีแ่ายอที่ลาเท่านั้นเอ”
เธอพูออมา ทำเอารพลหนัใ
“น้อเอาริเหรอ?”
เธอพยัหน้า “่ะ”
รพลถอนหายใออมา “ั้นเี๋ยวพี่ะลออหัวหน้าทหารู แ่เป็นไปไม่ไ้หรอ”
“่ะ” เธอยิ้มให้ “ั้นหนูลับห้อไปอาบน้ำ่อนนะ”
เธอว่าแล้ว็บอลารพลแล้วออาอพัน ่อนะลับไปที่ห้อเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ ฝ่ายรพล็ลำบาใเหลือเินที่ะพูเรื่อนี้ับหัวหน้าทหาร
“เฮ้อ โีที่ราวนี้มันไม่โมีโรนอนอเรา” ััยล่าวอย่ายินี “ะไ้ไม่้อ่อมใหม่ ันลัวะาย”
“นี่แ” ภัทรบอ “ถึมันะโมี เรา็้อ่อมใหม่อยู่ีนั่นแหละ”
“เหอะ” ััยส่ายหน้า “ถ้าืนมันโมีอี ราวนี้ ันอนอน้านอีว่า”
“ให้มันริเหอะ” ภัทรบอำๆ
พรพิมลที่อยู่ในห้อเพื่อนสาวที่ำลันอนอ่านนิยายที่ยืมมาาห้อสมุอยู่ เธอเปิลิ้นัโ๊ะในห้อ พลาหยิบรูปใบหนึ่ึ้นมา เป็นรูปรอบรัวอเธอเอ ที่าไปแล้ว
“พ่อะ แม่ะ” พรพิมลล่าวเบาๆ “หนูะไ้เป็นทหารแล้วนะ พ่อแม่ภูมิใไหม? หนูะล้าแ้นให้ับรอบรัวเรา”
เธอล่าวออมาแบบนั้น ่อนะเอารูปใส่ไว้ที่เิม่อนะปิลิ้นั
หัทยารีบวิ่มาที่อพัน ทันทีที่พวเาปล่อยให้าวบ้านออมา เธอมอหาัยวัน์
“นี่” เธอสะิเรียทรัพย์สิน “พี่วัน์ไปไหน?”
“อ๋อ” ทรัพย์สินี้ไป “นั่พัอยู่ทานู้น”
“อบุ่ะ” เธอบอับทรัพย์สิน แล้ว็วิ่อ้อมอาารมาหาัยวัน์
“อ้าว น้อหัท?” ัยวัน์ถามอย่าสสัย “มีอะไร ไม่เ้าห้อพั?”
“ือว่า...” หัทยาบอออมา “หนูอยาะสมัรเป็นทหาร้วย”
ัยวัน์ที่ำลัะื่มน้ำาแ้วถึับพุ่พรวออมา “ไหนน้อพูใหม่สิ? ะทำอะไรนะ?”
“หนูอยาสมัรเป็นทหาร้วย” หัทยาว่าเสียเ้มแ็ “แล้วหนูะอย่วยเหลือพี่”
“ะเป็นไปไ้ยัไ?” ัยวัน์ถาม “เป็นทหารน่ะ อันรายมานะ เหมือนเอาีวิไปทิ้เลยนะ”
“หนูไม่เี่ยอยู่แล้ว” เธออบอย่าล้าหา “หนูอยาเป็น”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ” ัยวัน์อบออมา
“หนูอยาเป็นนที่ปป้อนอื่นไ้ หนูใฝ่ฝันมานานแล้ว” หัทยาอร้อ “นะ พี่ ่วยบอับหัวหน้าทหารให้รับหนูเ้าทำานทีนะ นะ”
ัยวัน์เม้มปา เาไม่อยาให้เธอเ้ามายุ่เรื่อนี้เลย แ่ว่า...
“ลอู็ไ้ พี่ะไปพูับหัวหน้าทหาร” เาบอ “แ่มันเป็นไปไม่ไ้หรอ”
“รินะ?” หัทยาถามเสียยินี “ฝา้วยนะพี่”
ว่าเสร็ เธอ็วิ่ออไป ัยวัน์มอามแล้ว็ส่ายหน้า
“เื่อแล้วล่ะว่าแ็แร่ริๆ” เาบอับัวเอ “แ่...ะเป็นไปไ้หรือ?”
ความคิดเห็น