คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : ขัดขวาง
อนที่ 91 – ัวา
อนบ่ายอวันนั้น าร่อสร้าโรนอนทหาร็ยัำเนิน่อไป พวทหารทำานันอย่าเหนื่อยอ่อน แ่สำหรับรพล เามีำลัใึ้นเยอะ
“พี่พล” ภัทรระโลมาาหลัา “เป็นไบ้า?”
“อะไร?” เาถาม
“็เรื่อพรพิมลไ เป็นไบ้า?”
“นี่ไม่้อมายุ่เลยนะ” รพลบอ ทำเอาภัทรหัวเราะ
“ืนีันแล้วน่ะสิ”
“บ้า” รพลบ่นออมา “ไปๆ ทำาน”
พอเวลาบ่ายสามโมเย็น โรเรียนเลิ พรพิมล็รีบมุ่หน้าลับไปบ้านพัอัวเอทันที เพื่อะทำอาหารเลี้ยพวทหารอนเย็น
แ่ในระหว่าทา เธอลับเอฝูเพื่อนอสุทัศน์อยู่ เพื่อนอสุทัศน์ถือปืนปาาเล็มาทาเธอ
“น้อมลเป็นนทำให้เพื่อนเรา้อาย” เพื่อนเาล่าวโทษเธอ “ะรับผิอบไหม?”
“มลไม่ไ้บอให้เาระโึ เาัสินใระโลไปเอ” เธอบอ
“็นั่นแหละ ถ้ามลไม่ยุ่ับไอ้ทหารนั่น เรื่อไม่ลเอยแบบนี้” อีฝ่ายว่า “ไปับเราเี๋ยวนี้ ไปอโทษสุทัศน์ะ”
พรพิมลล้วเ้าไปในระเป๋าาเยีนส์ หยิบเรื่อ็อไฟฟ้าออมาที่่อนออมา เธอไ้มันมาารพล
“เอาไว้ป้อันัวะ เผื่อเอไอ้พวบ้านั่นอี” เายื่นเรื่อ็อไฟฟ้าให้เธอ
“อบุนะะ” พรพิมลรับมา แล้ว็ลอปุ่มู ปราว่าเิระแสไฟฟ้า็อึ้นมา “หนูะเ็บเอาไว้”
“ไ ะมาีๆ หรือไม่มา?” เพื่อนอสุทัศน์ล่าว เธอส่ายหน้า
“ั้น็้อใ้ำลัันล่ะ” เพื่อนอสุทัศน์ทำท่าะเ้ามาหา พรพิมลถอนใพลาหยิบเรื่อ็อไฟฟ้าึ้นมา
ถ้า็อแรเินไป็อย่าว่าันละัน เธอนึในใ เพื่อนนหนึ่อสุทัศน์้าวเ้ามา เธอัารใ้เรื่อ็อทำร้ายเาทันที นเาลไปนอนัิ้นัอับพื้น นอื่นๆ พาันใ
“นี่แทำอะไรน่ะ?”
“อย่าเ้ามานะ” เธอยื่นที่็อไฟฟ้าออมา “อย่าให้้อำัันเลย ปล่อยันไปเี๋ยวนี้”
เพื่อนอสุทัศน์ถอยหลัอย่าระวััว เธอถือที่็อไฟฟ้าไว้แน่น ่อนะมอไปรอบๆ และแล้ว พวนั้น็รีบวิ่หนีออไป
“ฟู่ว” เธอถอนหายใ พลามอร่าอนัเลนหนึ่ที่สลบไปแล้ว ่อนะเิน้ามผ่านไป ลับไปที่หอพั
เธอำลัทำอาหาร มื้อเย็นนี้เป็นระเพราะไ่ไ่าว เธอลทุนหุหม้อ้าวนาให่ ่อนะลมือผั ลิ่นพริับระเทียมีันนเธอถึับามออมาหลายหน
“โอ้โห ลิ่นับ้าวหอมั” เพื่อนสาวอเธอลับมาแล้ว “นี่เธอะเอาไปให้พวทหารริๆ เหรอ?”
“อ๊ะ ใ่สิ” พรพิมลยอมรับ
“เอาไปให้พี่พลเป็นพิเศษหรือเปล่า?” เพื่อนเธอถาม
“บ้า” เธอล่าวอย่าเินๆ “ทหารทุนมีหน้าที่ปป้อเราลอ ัน็แ่อยาอบใ ็เลยทำอาหารล่อไปให้”
“แ่เธอลทุนมาเินไปนะ” เพื่อนสาวอีนบอ “ไม่เห็น้อทำนานี้เลย”
“็เาบออาหารโรอาหารไม่อร่อย” เธอยัไหล่ “ัน็เลยทำให้”
พอทำเสร็ เธอ็ถือถุใส่ล่อับ้าวไปที่อพันพร้อมับ้อนส้อมพลาสิ เมื่อเธอมาถึ ็เห็นบรราทหารำลัทำานันอย่าหนั
“อาหารมาแล้ว่า” เธอเรียเสียหวาน บรราทหารหยุทำาน แล้ว็มาหยิบ้าวล่ออเธอันเพื่อะิน
“พัเหนื่อยันหน่อยนะ” เธอบอับภัทรที่มารับ้าวล่อเหมือนัน ภัทรแอบมอเธอ
“ับพี่พลเป็นไบ้า?” เาถาม
พรพิมลมอหน้าภัทรและทำท่าวยเิน ภัทรเห็น็เาออ
“อบพี่พลล่ะสิ”
“นี่ ละเอาไหม ล่อ้าวน่ะ?” เธอว่าออมา
“โธ่ เอาสิรับ อย่าโรธน้า” ภัทรพูาล้อเล่นับเธอ ทำเอาเธอยิ้มออ
แล้วเธอ็เินมาหารพล ่อนะยื่นล่อ้าวเย็นให้ “นี่่ะ สำหรับพี่โยเพาะ”
“อบุนะน้อมล” รพลรีบล่อ้าวมา็รีบเปิิน้วยวามหิว “รู้ไ้ไว่าพี่อบไ่าวไม่สุ”
“็พี่เยพูไว้ มลำไ้” เธอบอ
“เหรอ? พี่เอยัำไม่ไ้เลยว่าเยพูออไป” เาพู “มลนี่รู้ใพี่ริๆ”
“อ้าว? ็เราเป็นแฟนันแล้วนี่”
พรพิมลเอ่ยออมาแล้ว็เป็นฝ่ายเินเสียเอ รพลเอ็หน้าแ แ่็ยัั้าวินเ้าไป
“ใล้ะเสร็หรือยั?” พรพิมลถาม
“ยัหรอ อียาว” รพลพู “ไม่้อห่ว พี่ยั้ออยู่ับน้อมลอีนาน”
“ีใัเลย” พรพิมลเอาศีรษะบไหล่เา “พี่อย่าหนีไปไหนนะ ห้ามาย้วย”
“อือ” เารับ “พี่ไม่าย่ายๆ หรอ”
เวลาใล้หโมเย็น ปิม็สั่ให้ทุนหยุาน เพื่อะมาทำ่อในวันพรุ่นี้ เายินีมาที่พันธระลับมาภายในวันพรุ่นี้แล้ว เาี้เียที่ะเป็นผู้นำนอื่นแล้ว
พวทหารอาบน้ำันเสร็็เปลี่ยนเสื้อเป็นุลำลอ ปิมเินผ่านโรนอนทหารหิ ็เอวนิาพอี
“อ้าว า?”
“าะไปลา ไปื้ออ ไป้วยันมะ?”
“็ีสิ” ปิมอบรับ “เอาเิน่าทำพิ่ามาอีแล้วเหรอ?”
“ู่ว! เบาๆ สิ เี๋ยวพี่อัมพรแว้ใส่อี” วนิาบอให้เาเียบ “นะ ไปัน”
“อืม” ปิมว่าแล้วูมือวนิาเินออไปาอพัน
ะเียวัน พันธร็รู้สึีใมาที่พรุ่นี้ะไ้ออแล้ว เาลอับบาแผลัวเอู มันไม่เ็บอีแล้ว
“เออ สาะไ้ลับไปหาเพื่อนๆ ้วย เอาแ่เฝ้าพัน” เาบอ
“แหม พันสำัว่าเพื่อนสาอีนะ” เธอพู
“อย่าิอย่าั้นเลย” เาบอเธออีรั้
“ล้อเล่น่ะ ะเพื่อน ะแฟน ยัไมัน็ทิ้ันไม่ไ้หรอ” วรรสาบอ “ือว่า...”
แู่่ๆ ็มีเสียสัาเือน้าศึบุอีแล้ว พันธรไ้ยิน็ลุึ้นทันที
“เี๋ยว!” วรรสายืนึ้น “พันะไปไหน?”
“ไป่วยพวเพื่อนๆ อเราน่ะสิ” พันธร้าวลาเีย
“แ่พันยัไม่หายเลยนะ!” เธอห้าม
“พรุ่นี้็ไ้ออ แสว่าหายีแล้วสิ” เาบอเธอ “ไปเหอะ สา ไป่วยเพื่อนเราัน”
วรรสารู้ัวว่าห้ามพันธรไม่ไ้แน่ เธอับปืนอเธอ แล้ววิ่ามพันธรไป
ปิมับวนิาที่ำลัเินลา ไ้ยินเสียไเรนัึ้น ็เิเหุุลมุนทันที ผู้นวิ่หนีัน นันไปมา ปิมึแนให้วนิาลับไปที่อพัน ะที่ร้านายอ่าๆ ่ารีบเ็บ้าวอนเอเ้าอาารที่พัไป
วนิาวิ่เ้าไปในโรนอนทหารหิ็พบว่าทุนพร้อมแล้ว เธอหยิบอาวุธอัวเอึ้นมา แล้วไปสมทบับพวทหาร ะที่ปิมและหนุ่มๆ นอื่นๆ ถืออาวุธนเอออไป
“น้อหัทลับไปที่หลบภัยะ” ัยวัน์ออำสั่ หัทยาเลยรีบวิ่ไปยัที่หลบภัย ่อนที่เาะวปืนลูโม่ึ้นมาแล้ววิ่ไปสมทบับทุน
“ทุนไปหลบที่หลบภัยะ” รพลเปิประูเ้ามาในห้อพรพิมลและสั่เธอับบรราเพื่อนอเธอ พรพิมลพยัหน้า ่อนะบอรพล
“พี่พล... สัานะว่าะไม่เป็นไร”
“อืม! พี่สัา” รพลถือปืนพอเาออไป “ไปเร็ว!”
นที่ทำหน้าทีู่ศัรูาภายนอ ปีนบันไลมาาหออย ะที่ทหารประำำแหน่รออยู่แล้ว บรราทหารอาาศ็เ้ามาในเรื่อบินรบและออบินไปทั่วท้อฟ้า ฝ่ายพลุ่มยิ็ย้ายสถานที่ไปประำที่อื่น
“เฮ้ย อย่าให้มันทำอะไรโรนอนเราอีนะเว้ย!” ััยว่าึ้น
“ใระไปห้ามไ้วะ?” ภัทรที่ถือปืนลูอบ่นออมา ะอยู่้านหลัำแพั้น
พันธรับวรรสาวิ่ออาโรพยาบาล พันธรไม่ไ้สวมรอเท้าเลย เาวิ่เท้าเปล่าเ้าไปในโรนอนทหารายและหยิบปืนอัวเอึ้นมา
“พัน แน่ในะว่าะสู้?” วรรสาถาม
“แน่ใ” เาอบพลารีโหลระสุน “ไปันเถอะ”
ปิมพร้อมับปืนลู่ใเ้าไปหลบ้านหลัที่ำบั รอให้ศัรูปราัว และในอนนั้นเอ พันธรับวรรสา็วิ่เ้ามา
“เฮ้ย! ไอ้พัน มาทำอะไรวะ?” ปิมร้อลั่น พันธรที่อยู่ในุนไ้บอเา
“หายแล้วเว้ย” เาบอ “็ะมา่วยน่ะสิ”
“แ่มึยัไม่ไ้รับอนุาให้ออไปเลยนะเว้ย!” ปิมบอ
“เา็ไม่ให้พี่อนุาให้ออเหมือนัน”
ปิมเยหน้ามอ ็เห็นเอราในุนไ้ ำลัถือปืนไรเฟิลอัวเอเอาไว้ “พวเรา เรียมพร้อม ลุย”
“พี่เอ!” ปิมร้อ
“เออ ไม่้อห่วหรอ” เอราไม่สนใ รพลรีบวิ่เ้ามาสมทบ
“ไอ้เอ เอาอีแล้ว” รพลส่ายหน้าให้ับเพื่อน
“เออน่า วันแ็ะาย” เอราบอ “ไม่าย่ายๆ หรอ”
พวเาเฝ้ารอให้ศัรูบุเ้ามา และแล้วพวเอไอ็ระโพลาปีนป่ายประูบานเลื่อนให่ึ้นมา ทหารระมยิทันที
ปิมสาระสุนปืนใส่พวเอไอ ภัทร็ยิปืนลูอออไป ะที่พวทหารหิ็โมีเหมือนันาอี้านหนึ่ โสรยายิปืนพอเธอออไป ะที่อัมพรรายิพวเอไอนล้มลายหลายน
เอรายืนึ้นอย่าล้าหาและรายิไรเฟิลัวเอใส่พวเอไอ ทว่า ในอนนั้นเอ ็มีนมาผลัเานล้มลไป ปืนไรเฟิลอเาหลุามือไป เอราพยายามฟื้นัวึ้นมา ็เอไรเฟิลอนเอ่อหน้าอยู่ เามอไปที่นถือ
“เฮ้ย! ไอ้หมอโริ” เาล่าวออมา “แทำแบบนี้ทำไมวะ?”
“ันะ่อวนแ ันไม่ให้พวแนะหรอ” ุหมอที่เพิ่ถูไล่ออ ูเหมือนะเสียสิไปแล้ว “ันะยิแเี๋ยวนี้แหละ”
เอรารีบม้วนัวหลบวิถีระสุนอปืนเาเอ แล้ว็ใ้เท้าเะาอหมอนนั้นนล้มลับพื้น ปืนไรเฟิลหลุามือ เารีบเ็บมันึ้นมาทันที
“ะบ้าเหรอ!? แเป็นพวเอไอหรือไ?” เอราถามเสียั
“ันทำไ้ทุอย่า อให้แายเถอะ” ุหมอลุึ้นมาแล้วี้หน้า ่อนะึระเบิมือออไปาเ็มัอภัทร
“เฮ้ย!” ภัทรหันลับมา “ุะทำอะไรวะ?”
“ในเมื่อทุนลั่นแล้ัน ัน็ะเอาืนล่ะ ฮ่าๆๆๆ!!” เาหัวเราะร่าราวับนบ้า ะถือระเบิมือในมือ เอรา่อยเาเ้าที่ใบหน้า แ่ฝ่ายอีหมอำระเบิไว้แน่น เาะโนออมา
“ันะทำให้ที่นี่ิบหาย!” เาร้อะโนพลาอ้าแนสอ้าออ “ให้มันพัทลาย เละเทะ เป็นาปรัหัพัไม่่าานออาาเเลย”
“ุบ้าไปแล้ว” ภัทรไม่รู้ัว่าเาือใร “ุะทำให้ทุน้อายนะ”
“็นั่นแหละ สิ่ที่ัน้อาร ให้ทุนายให้หม”
ทั้ภัทรและเอราเล็ไรเฟิลไปที่ายนนั้น เาหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่
“็ลอ ็ลอยิูสิ ฮ่าๆๆๆ!!” เาหัวเราะ “ันะถอสลัออ แล้วรนี้็ะบึ้ม! ทหารายหม ไม่มีใร่วยศูนย์หลบภัยที่นี่ไ้อีแล้ว”
“วาระเบิมือะ” เอราสั่เสียทุ้ม่ำ แ่อีุหมอไม่ทำ
“ันบอให้วาลไ!!” เอราเปลี่ยนมาะอ ุหมอับระเบิมือโยนึ้นล
“ใระทำ?” อีฝ่ายบอ “ันะึสลัเี๋ยวนี้ แล้วเรา...ะลนรไปพร้อมัน”
“แไปนเียวเถอะ” เอราทิ้ปืนแล้วเ้ามาปลุปล้ำับอีฝ่าย พยายามแย่ระเบิออามือ แ่ทันในั้นเอ อีหมอ็ึสลัระเบิออ และถือเอาไว้แบบนั้น
“เฮ้ย! ทุน หลบเร็ว ระเบิ!!!”
เอราร้อเสียหล่อนะม้วนัวไป้าหน้าและว้าอาวุธอัวเอไว้ พวทหารไ้ยิน็พาันระโหลบ ห้าวินาทีผ่านไป ระเบิ็ทำานทันที มันระเบินีระาร่าอนถือนแหลละเอีย อวัยวะ่าๆ าระายไปหม
พวเอราระโหลบไ้ทัน เาถามนอื่นอย่าเร่ร้อน
“มีใรเป็นอะไรหรือเปล่า!?”
“ไม่ ไม่มี!!” ภัทรอบออมา “รีบหยิบอาวุธมาสัั้นพวเอไอเร็ว!”
เอราเือบลืมไปเลย อนนั้นเอ รถพยาบาล็แล่นเ้ามาแล้ว อรนิาับหมอรีบลมาารถพยาบาลทันที
“น้อเอ เอาอีแล้ว!!”
“พี่ ไอ้อีหมอบ้านั่นมันายไปแล้วนะ” เาะโนบอเธอ
“หา?” อรนิาอึ้ไป “เป็นไปไ้ไ?”
“มันระเบิัวเอ มันอยาะให้พวเอไอทำลายศูนย์หลบภัยนี้! มันเลยโมยระเบิเพื่อะให้พวเราายทุน” เอราะเบ็เสียบอ “นั่น เศษิ้นส่วนมัน”
เอราี้ไปยัพื้นที่มีเลือสาระเ็น และมีเศษแน เศษมือเหลืออยู่นิหน่อยามพื้น อรนิาเห็นแล้ว็ส่ายหน้า
“บ้าริๆ” อรนิาว่าออมา “น้อเอ ลับไปโรพยาบาละ!”
“สายไปแล้วพี่” เอราบอพลายิโมีออไป เอไอนหนึ่ยิเลเอร์ใส่ที่ั้นทหารนระเบิ ทหารสามนถึับระเ็นไปนละทิศทา บาเ็บมา อรนิาับหมอ่วยันปมพยาบาลเบื้อ้นแล้วเอาึ้นรถทันที
เอไออีนะยิรถพยาบาล แ่ถูััยยิใส่นศีรษะระเบิ เาสบถออมาเมื่อระสุนหมรัเพลิอีแล้ว เาัารบรรุระสุนเ้าไปใหม่ ่อนะยิออไปทันที
ฝ่ายนัยในุเรื่อแบบพร้อมับอาวุธปืน ็เ้ามา่วยพวทหารที่บาเ็บ เาวิ่มาหาทวินนาที่ถือปืนำลัยิใส่พวเอไออยู่
“นา!” เาเรีย
“นัย!!” เธอใ “มาทำอะไรที่นี่!?”
“นัย็เป็นแพทย์สนามนะ” เาบอ “นัยะอย่วยเหลือทุนเอ”
ทวินนาส่ายหน้า่อนะลั่นไออไป ระสุนเลเอร์นัหนึ่ยิมาถูพวทหารที่ำลัโมีอยู่ นัยรีบ้มหลบวิถีระสุนแล้วเ้าไป่วยเหลือทหารนนั้นทันที
“ใเย็นๆ นะรับ” เาเปิปาแผลู พบว่ามันเป็นรอยีบนหน้าอรร์เหมือนัน เาทำามที่เรียนมา ห้ามเลือเอาไว้่อน ่อนะิ่อประสานานับทาโรพยาบาล ไม่นานรถพยาบาล็มา นัยพยายามอุ้มทหารนนั้น้วยำลััวเอทั้หม ให้เอาึ้นรถไป ่อนะไป่วยนอื่น
“เอาน้อยหน่านี่ไปินแล้วัน” มลใ้ปาถอสลัระเบิมืออเธอออ แล้วว้าไปรลุ่มเอไอ เิระเบิึ้นทันที พวเอไอร่าาระาย ล้มลไปอับพื้น เลือสีำไหลเ็มพื้น
ฝ่ายปรั์ที่นอนอยู่ในโรพยาบาลเพื่อพัฟื้นบาแผล เาไ้ยินเสียระเบิ เสียปืนลั่นมาา้านนอ ทันในั้น เา็ลุึ้นมาาเีย
“เฮ้ย นายะไปไหน?” เพื่อน้าเียอเาถาม
“ไป่วยมล” ปรั์บอออมา ่อนะวิ่ออาโรพยาบาลทั้เท้าเปล่า รไปที่อพันแล้วหยิบอาวุธมา เ้าไปสมทบับพวทหารที่ำลัะแย่ เาระมยิพวเอไอที่าหน้าเ้ามา และำลัะเล็ปืนเลเอร์ใส่พวทหาร
“ปรั์!!” มลเห็นเา็ร้อเสียหล “มาทำอะไรที่นี่? ทำไมไม่ลับไปโรพยาบาล”
“ปรั์็ลูผู้ายเหมือนันนะ ะปล่อยให้ผู้หิรบนเียวไ้ไ?” เาบอพลายิปืนออไป มลเห็นท่าทาว่าะห้ามไม่ไ้แล้ว เธอแอบ้มหลบวิถีระสุนอพวเอไอ เ้ามาใล้ๆ ปรั์
“เี๋ยวมละ่วย!” เธอบอเสียั พร้อมับยิปืนลูอออไป “ปรั์หลบอยู่รนี้แหละ”
เาพยัหน้า มลยิลูอใส่ศัรูอีที ่อนะพาปรั์ให้หนีออไปาที่นี่
“ไม่! ปรั์ไม่ไป!!” เาะเบ็เสียใส่เธอ
“นี่มลีเรียสนะ!!” มละออบ เิเสียปืนและระเบิัลั่น ทำเอาพวเาุยันไม่รู้เรื่อ
“ปรั์! ลับไปะ”
“ไม่! ถ้ามลเป็นอะไรไป ปรั์ะทำยัไ!?” เาถามออมา
“แล้วถ้าปรั์เิบาเ็บึ้นมา มละทำยัไ!?” เธอว่าลับ “ออไปเี๋ยวนี้!!”
ปรั์ถึับอึ้ไป มลไล่เาให้ออไป ปรั์ัสินใถือปืน แ่่อนที่เาะวิ่ออไป เา็หันมาเธอ
“มล้อไม่ายนะ!!” เาะโน
“มลไม่ายหรอ!!” เธอะโนลับ “รีบลับไปโรพยาบาละ!!!”
แล้วปรั์็วิ่หนีไป เารู้สึว่าัวเอ่าี้ลาเหลือเิน พอเ้าไปในโรพยาบาล ทุอย่า็สบสนวุ่นวาย ุหมอและนาพยาบาล่าพาัน่วยเหลือผู้บาเ็บันยให่
“มล....” เาพึมพำออมา “มล้อไม่ายนะ”
ความคิดเห็น