คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : ความห่วงใย
อนที่ 87 – วามห่วใย
ััยมอูโรนอนทหารอัวเอที่ไฟำลัลุไหม้อยู่ รถับเพลิันสีแันให่พยายามใ้น้ำับอยู่ วบุมเพลิไ้แล้ว็ริ แ่โรนอนยิ่เสียหายหนัว่าเิมอี
“โธ่เว้ย!” เาเะยะแถวนั้นอย่าโมโห “นี่เรา้อเริ่มานใหม่หมเลยหรือเนี่ย?”
“ท่าทาะเป็นแบบนั้นว่ะ” ภัทรบอ ััยถอนหายใเฮือ
“ันเหนื่อยแล้วนะเว้ย”
“แ่ถ้าแไม่ทำาน ็ไม่มีที่ให้นอนนะ” ภัทรบอ “แล้วเรา็นอนร่วมับพวาวบ้านไม่ไหว้วย”
ััยถึับทรุัวนั่ลอย่าอ่อนแร เาเอามือุมศีรษะ
“แล้วถ้ามันเิเ้ามาอี แล้วทำลายโรนอนที่เราทำเสร็แล้ว ะทำยัไ?” ััยถาม
“เรื่อนั้น ัน็ไม่รู้เหมือนัน” ภัทรบอ
ทา้านเอรา เา้าวึ้นไปบนเียนอนนไ้ หลัาอาบน้ำและล้าราบเม่าปืนออาัวหมแล้ว โยเว้นแผลที่แนเอาไว้ ทันในั้น ประู็เปิผาออ ทำเอาเาใ
“พี่อร” เาสสัยว่าอรนิามาทำไม? อรนิารเ้ามา และทันในั้น ็บหน้าเานเอราหน้าหัน
“ทำไมทำอย่าี้?” อรนิาว่าน้ำาลอ “ถ้าน้อเป็นอะไรไป แล้วพี่ะทำยัไ?”
เอราเอามือับแ้มัวเอ มันไม่เ็บเท่าไหร่หรอ แ่น้ำาอเธอที่ไหลออมา ทำให้เาเ็บปวยิ่ว่า
“พี่ อย่าร้อเลย” เาปลอบเธอ “อโทษ ผมน่าะอยู่โรพยาบาล”
“็ใ่น่ะสิ!” เธอหันมาว่าใส่เา “นบ้า! ป่วยอยู่แท้ๆ ออไปาโรพยาบาลไ้ไ?”
“พี่เป็นห่วผมเหรอ?” เาถามริั อยารู้มาเหมือนัน
“ใ่สิ น้อเอ” เธอยอมรับออมา “นี่ยัโีนะที่ไม่ไ้รับบาเ็บเพิ่ม”
เอราึเธอเ้ามาอ ฝ่ายอรนิา็ยินยอมให้อแ่โยี เาโอบหลัเธอเอาไว้ แล้ว็บอ
“ผมไม่าย่ายๆ หรอน่า วผมแ็ะาย” เอราบอออมาแบบนั้น แ่อรนิาส่ายหน้า ่อนะผละออาัวเา
“น้อ้อสัา่อนนะว่าะไม่ทำแบบนี้อี” เธอสั่
“รับ ไม่ทำแล้วรับ” เาอบ “ผมะเป็นเ็ี อยู่แ่ในโรพยาบาลนี่แหละนว่าแผละหาย”
เธอถึยิ้มออ อนนั้นเอ ุหมอนเิม็เินเ้ามา
“อยู่นี่ริๆ ้วย” ุหมอท่าทาไม่พอใ “ุอรนิา ุมีาน้อทำนะ มีนบาเ็บมามาย ไม่ใ่มามปลัอยู่ับเ็นนี้”
เอราะเถียลับ แ่อรนิาห้ามไว้
“่ะ ะไปเี๋ยวนี้ล่ะ่ะ” เธอบอ “น้อเอ พี่ไป่อนนะ”
แล้วอรนิา็เปิประูและปิประูล แุ่หมอยัไม่ยอมออานอห้อ เายืนเท้าเอวมอไปที่เอรา
“ใ่เสน่ห์ยัไล่ะ ถึทำใหุ้อรหลไ้?” ุหมอถาม
“ผมไม่ไ้ใ้เสน่ห์ ผมใ้วามริใ” เอราบอ ุหมอเินเ้ามา ท่าทาุัน
“อย่านึนะว่าเป็นเ็ ะเอาอรนิาไปไ้” ุหมอท่าทาะอบอรนิาริๆ ถึพูถึั้นนี้เลย “เาแ่ว่าเธอหลายปี เาไม่มาอบเ็หรอ”
“อ้าว เ็ว่าแล้วไล่ะ?” เอราเถียลับ “ผิอะไร นะบัน ้อห่วเรื่ออายุ้วยเหรอ? ูผู้หัวัยสี่สิบึ้นไปสิ ยัมีแฟนเป็นเ็หนุ่มอายุยี่สิบเลย”
“ันอสั่ ไม่ให้เธอเ้ามายุ่ับอรนิาอี” ุหมอพู
“ไม่ไ้อ” เอราผายมือออ “เามาเอ”
ุหมอมอเอราอย่าเลียั ่อนะเินออาห้อพัฟื้นแล้วปิประูัปั! เอราเห็นแล้ว็ถอนหายใ
“นแบบนี้เป็นหมอไ้ไวะ? หมอ้อมีวามเมามาว่านี้ไม่ใ่เหรอ?”
วรรสาเือบะหลับไป ระหว่าเฝ้าพันธรอยู่ แ่เธอ็พยายามสะบัศีรษะ ไม่ให้ัวเอเผลอนอนหลับไป
“สาะหลับ็ไ้” พันธรพู “เฝ้าพันทั้วันแล้ว หาเวลาพัผ่อนบ้า”
“รินะ?” วรรสาหาวออมา “ั้นสาอนอน่อนแล้วัน เพลีย”
แล้วเธอ็นอนลไปบนโฟา่อนะใ้ผ้าห่มลุม หนึ่ั่วโม่อมา วรรสา็หลับสนิท แ่มีนเปิประูเ้ามาในห้ออพันธร เาไ้ยินเสียฝีเท้าเลยหันไปมอ
“อ้าว พี่เอ” พันธระลุึ้น แ่็เพิ่รู้ัวว่าบาเ็บอยู่
“ไม่้อฝืนหรอ เี๋ยวพี่็ไปแล้ว” เาบอ “พี่เพิ่ไปลุยับมันมาเมื่อั่วโม่อนนี่เอ”
“หา? ไปออรบทั้ที่ไม่สบายแบบนี้เหรอ?” พันธรส่ายหน้า “พี่ทำไปไ้ไ?”
“็มันทำไปแล้ว” เอราพู พลาลาเ้าอี้มานั่ “เลยโนนสั่สอนเลย”
“ใรสั่สอนพี่?” เาถาม
“ไม่้อรู้หรอ” เาบอปัไป “แ่ะมาถามว่าแผลหายีหรือยั?”
“อืม ็เริ่มหายีแล้วล่ะรับ แ่หมอยัไม่ยอมให้ออ เาบอ้อรอูอีนินึ” พันธรบอ “ว่าแ่พี่ล้าหามาเลยนะ ออไปลุยทั้ๆ ุนไ้เลยหรือเปล่า?”
“ใ่สิ” เอราว่าำๆ “เออ แ่โรนอนระเบิไปแล้วนะ”
“อ้าว?” พันธรุน “ผมไ้ยินว่าำลั่อมแมอยู่ นี่พัอีแล้วเหรอ?”
“อือ” เอราอบรับ “อีนานเลยว่าโรนอนะสร้าเสร็ เพราะะนั้น พวทหาร้อไปพัับประาน่อน”
ทา้านรพล เาเือบปืนไว้ับัว ่อนะเปิประูเ้าไปในห้ออพรพิมล เมื่อเ้ามาถึ พรพิมล็ยื่นแ้วน้ำให้
“อะไรเหรอ?” เาถาม
“น้ำรวมวิามิน ื่มะ ะไ้สื่น” เธอบอ
เารับมาื่ม แล้ว็รู้สึว่าร่าายสื่นึ้นมาทันที เาืนแ้วน้ำเปล่าให้เธอ
“อบในะ”
“อือ เี๋ยวพี่อาบน้ำ่อนละัน” พรพิมลว่า พลาหันไปทาเพื่อนๆ อเธอ ทุนยัูเสียวัันอยู่เลย รพลถือผ้าเ็ัวและเสื้อผ้าเอาไปเปลี่ยนในห้อน้ำ เาใ้ฝับัวราน้ำล้าราบฝุ่นและราบินปืนให้หลุาร่าาย ่อนะเ็ัวและแ่ัว้วยุใหม่ออมา พรพิมลเลยเ้าไปอาบบ้า
ืนนั้น หลัาทุนนอนไปแล้ว ทั้พรพิมลและรพล่า็นอนไม่หลับ พรพิมลเลยลุึ้นมา ทำท่าะออไปนอห้อ
“น้อมล” เาเรียเบาๆ พรพิมลหันวับมา
“อ้าว? พี่ยัไม่ไ้นอนเหรอ?”
“ใ่” เาลุึ้นนั่แล้ว็ยืนึ้น “ออไป้านอันเถอะ”
้านออาาศ่อน้าเย็น แม้ะเป็น่วฤูฝน ทั้สอยืนเอาัวอัลมที่พัผ่านแม่น้ำมา
“ที่น้อเยบอว่า” รพลวนุย “ถ้าเ้าไปในยานแม่มันไ้ อาะหาวิธีทำลายมันหมทั้โลไ้ใ่ไหม?”
“หนู็แ่เาสุ่มไปเท่านั้นแหละ่ะ” เธอบอ
“แ่เป็นวามิที่ไม่เลวนะ อาะทำไ้็ไ้”
“แ่ปัหาือยานแม่มันอที่ไหน? หนู็ไม่รู้” เธอพู
“น้อเิบโมายัไ?” รพลสสัยเลยถาม
“หนูเิมา ็เิมาในยุอพวเอไอรอบรอโลแล้ว” เธออบ “เราอยู่ในอาาเ และไม่เยออนออาาเเลย นระทั่พวมันเิโมีพวเราึ้นมา พ่อแม่บอให้มลหนีออไปาเ แล้วระเบิ็ลมาที่บ้านอเรา านั้นพ่อแม่็...”
รพลถอนหายใ “พวพี่เป็นฝ่ายผิเอ อาาเแปเป็นนิ่อ้านพวเอไอ ถึส่พวพี่ออมารบไ พวเอไอเลยโมโห ็เลยทำลายอาาเทั้หม”
“พี่ไม่ผิหรอ ผู้ให่ที่สั่่าหาที่ผิ” เธอบอให้เาสบายใ “พวเาี้ลา มีอาวุธแ่็ไม่ยอมออไปรบเอ เห็นแ่ัว เอาเ็ม.ปลายมาออสราม”
รพลยินีที่พรพิมลเ้าใ เาและเธอนิ่ไปพัหนึ่ ปล่อยให้สายลมยาม่ำืนพัผ่านัว
“ะมีไหมนะ สัวัน ใรที่ะมาโ่นพวมันล?” พรมิพลรำพันึ้นมา
“ไม่รู้เหมือนัน” รพลอบ
พรพิมลหาวึ้นมา “เออ หนูเริ่ม่วละ ไปนอนันเถอะ”
“นั่นสิ พี่็เริ่ม่ว พรุ่นี้้อไป่อมโรนอน่อ” รพลบอ ทั้สอเินลับเ้าไปในห้อนอน
วันที่ 38
แรานทหารายถูเรียให้มา่อมโรนอนแ่เ้ารู่ รพลอาบน้ำ แปรฟัน ล้าหน้า ่อนะมาพบับทุน
“ไอ้พวเวรเอไอ” ััยล่าวอย่าหุหิ “นี่เรา้อ่อมใหม่หมริๆ หรือเนี่ย?”
“เออสิวะ” ภัทรอบ “ไป ทำาน”
ััยโอรว ะเินเ้าไปอย่าเหนื่อยล้า พลานึถึพันธรับเอรา าแรานีๆ ไปสอน เาหวัว่าทั้สอะออาโรพยาบาลเร็วๆ ะไ้มา่วยันทำาน
ะเียวัน ที่โรพยาบาล พันธร็เพิ่ื่น เามอไปรอบๆ ห้อ ็เห็นวรรสาำลันอนหลับอยู่
“สา” เาเรีย วรรสายับัวนิหน่อยแล้วนอน่อ เา็เลยิว่าไม่วนเธอีว่า
ทา้านเอรา เา็ื่นึ้นมาเหมือนัน มีนาพยาบาลเ้ามาพอี แ่ไม่ใ่อรนิา
“อาหารเ้ามาแล้ว่ะ” นาพยาบาลวัยลานท่าทาใีเอ่ยึ้น “ินเสร็แล้วอย่าลืมินยา้วยนะะ”
“เอ่อ นาพยาบาลื่อ อรนิา อยู่ไหนรับ?”
“อ๋อ ลับไปพัผ่อนแล้ว่ะ เธอเ้าเวรบ่าย” นาพยาบาลนนั้นอบแล้ว็ออไป เอราถอนหายใเมื่อิว่า้อิน้าวนเียว เาใ้มือ้าที่ไม่เป็นแผล ับ้อน้าวแล้วัิน
แล้ว็มีุหมอเ้ามารวูแผลอเา โีที่ไม่ใ่หมอนนั้น เาถามุหมอว่าเมื่อไหร่ะไ้ออ
“ระสุนฝัในนะ ้อใ้เวลาสิ” ุหมออบ
“แ่ผมเบื่อ อยาลับไปอพัน”
“อ้าว? น้อเป็นทหารหรอเหรอ?” ุหมอถามอย่าทึ่ๆ “หรือะเป็นลุ่มเ็นัเรียนม.ปลายที่ออรบับพวเอไอยี่สิบนมาแล้ว?”
“ใ่แล้วรับ ยินีที่ไ้รู้ั” เายมือไหว้้าเียว เพราะอี้าเ็บแผลอยู่
“รับ ยินีที่ไ้รู้ั หมอื่อศุภินะ เรียหมอิเยๆ ็ไ้”
“เรียผมว่าเอเยๆ ็ไ้เหมือนันรับ”
หลัารวสอบบาแผล ุหมอ็ัสินใเาอยู่่ออีสัสอสัปาห์ ทำเอาเาเ็ไปเลย พอุหมอปิประูห้อ เา็ถอนหายใออมาให่
“สอสัปาห์ที่้อนอนที่นี่เนี่ยนะ?” เาส่ายหน้า “น่าเบื่อะมั”
พรพิมลำลัทำับ้าวและอัใส่ล่อ เมนูวันนี้ือผัีอิ๊ว สาเหุที่เธอมีเินื้อวัถุิบไ้เยอะนานี้ ็เพราะเธอทำานในโรเรียน้วย โยอยเป็นน่วยบรรารัษ์ัารบริารยืมืนหนัสือให้แ่นัเรียน เธอทำอาหารแล้ว็ยัใส่ล่อพลาสิำนวนว่าร้อยล่อ ่อนะออาห้อไป
บรราทหารไ้เวลาิน้าว แ่ไม่สามารถไปไ้เพราะิาน ทุนำลัหิว้าว พอีพรมิพลเินเ้ามาพอี พร้อมหอบถุพลาสิใบให่ที่ใส่ล่อ้าว เอามาให้พวทหาร
“สวัสี่ะ” เธอทัทายพวทหาร “หิวไหมะ?”
“โห หิวสิ” ััยอบพลาระโลมาาหลัา “นั่นถุอะไร?”
“ถ้าไม่รัเีย ทาน้าวันไหมะ?”
พรพิมลถาม บรราทหารหันมา แล้ว็พาันรูันมาที่เธอ ่าหยิบแย่้าวล่อาถุอเธอไป โีที่มันเหลือพอสำหรับพวนัรบม.ปลาย
รพลพัิน้าวเ้า เาินผัีอิ๊วเ้าไปอย่าเอร็อร่อย พรพิมลลมานั่้าๆ เา
“อร่อยไหมะ?”
“อร่อยสิ เอ่อ แ่พี่ไม่รู้ัว่ามันืออะไร?” เาพู
“ผัีอิ๊วน่ะ่ะ” เธอบอ “นี่เรียว่าเส้นให่ พี่เยิน๋วยเี๋ยวหรือเปล่า?”
“ไม่เยอ่ะ ไม่รู้ั”
เธอเลยบอ “เส้นให่นี่็ใส่๋วยเี๋ยวไ้ ๋วยเี๋ยว็ืออาหารที่มีทั้แบบน้ำและแห้....”
เธออธิบายเรื่อ๋วยเี๋ยวให้รพลฟั รพลฟัไป้วยินไป้วย แล้วู่ๆ เธอ็ัวน
“ในโรอาหารเรา็มี”
“แ่พี่ไม่มีเินน่ะสิ” รพลบอเสียเศร้า
“แหม ยืมหนู่อน็ไ้ แล้ว่อยใ้ืนทีหลั” พรพิมลพูยิ้มๆ “อนลาวันไปินันนะ”
“ถ้าอร่อยริ พี่็อยาิน” รพลว่า แล้วิน้าวล่อนหม “อบุมานะที่เลี้ยพวเรา ว่าแ่ น้อไม่ไปโรเรียนแล้วเหรอ?”
เธอถอนหายใ “อเวลาทำในินึ่ะ เี๋ยว่อยไป”
รพลเลยพยัหน้า ่อนะทิ้ล่อพลาสิในถัยะ “ั้นเี๋ยวพี่ อัวไปทำาน่อ่อนนะ”
“่ะ หนู็ะลับห้อละ” เธอบอ ่อนะเินลับอาารที่พัไป
นัยถูทหารเรียัวมา้วยเหุผลบาอย่า เาเินเ้าไปในอพันอย่ารู้สึลัว เมื่อืนเาทำอะไรผิพลาไปหรือเปล่า?
แ่ผิา นายทหารเอาเรื่อแบบให้เาสวมใส่
“ยินี้อนรับสู่อทัพไทย” นายทหารนหนึ่บอ “เมื่อืนุทำไ้ีมา”
“ริเหรอรับ?” เาถามอย่ายินี “ผมะไ้เป็นแพทย์สนามริๆ เหรอรับ?”
“ใ่” นายทหารบอ “แุ่็ำเป็น้อมีฝีมือารยิปืนเหมือนัน”
“เพื่อออรบพร้อมับทหารหรือรับ?”
“ใ่” อีฝ่ายอบ “ุไ้เรื่อแบบแล้ว เราะพาุไปฝึยิปืนัน”
พอนัยไ้ฝึยิปืนเสร็นผ่าน่านไปแล้วเรียบร้อย เา็รีบวิ่มาหาทวินนาทันทีที่อพัน
“นา!” เาร้อเรีย พวทหารหิ่าพาันมามอเา
“เอ่อ ทวินนาอยู่ไหมฮะ?” เาถาม
“ไปเ้าห้อน้ำ เี๋ยวมา” มลอบ
แล้วทวินนา็ออมาาห้อน้ำ พอเห็นนัยในุเรื่อแบบทหาร และมีาบาทแิไว้ที่แนเสื้อ้วย เธอ็ะพูออมา แ่นัยพูออมาเสีย่อน
“นัยะไ้เป็นแพทย์สนามแล้วนะ” เาล่าวอย่าีใ “ไม่น่าเื่อเลยว่า เาะเอาเ็อย่าเรา”
“ริเหรอเนี่ย?” ทวินนาอึ้ไปเลย “เออ เมื่อืน นัยทำผลานไ้ีมา ่วยเหลือนไว้ไ้เยอะเลย”
“่อไปนี้ นัยะออรบพร้อมๆ ับนานะ”
บรราทหารผู้หิ่ามอทั้สอุยัน อัมพรเลยุยับธัา
“ันว่าไอ้นื่อนัยเนี่ย้ออบพี่นาแน่” อัมพรว่า
“ใ่” ธัา็เห็น้วย “นาามมาสมัรำแหน่ทหาร้วยันเลย”
“แ่เาเป็นอะไรนะ? แพทย์สนามเหรอ?” อัมพรเห็นลายาบาทสีแบนแนเา เหมือนสัลัษ์โรพยาบาล็ถามึ้น “แล้วเายิปืนเป็นหรือเปล่า?”
“ยินี้วยนะที่ไ้เป็นในสิ่ที่ฝันไว้” ทวินนาบอ “ีใ้วยริๆ”
“อืม นัยะไ้ออรบแล้ว!!” เาทำท่าีใ
“นี่ ออรบสรามนะ ไม่ใ่อเล่นๆ นะ” ทวินนาพู “ทั้เสี่ยอันราย ทั้ารถูโมีาศัรูอี”
“นัยไม่ลัวหรอ” นัยว่า “อแ่รบเีย้าไปับนา็พอ”
ทวินนาเป็นสาวแ็แร่ ไม่ลัวอะไร แ่ไม่รู้ทำไม พออยู่่อหน้านัย ใเธอถึอ่อนไหวไปไ้
“เอ่อ อบุ” ทวินนาล่าว หน้าเป็นสีแระเรื่อ “ไว้เอันอนอยู่สนามรบ”
“ั้นนัยไปฝึาร่วยีวิน่อนนะ” นัยว่าแล้ววิ่ออไป ทวินนามอามเาแล้ว็ส่ายหน้า
อนนั้นเป็นเวลาสิบโม แำลัร้อน ัยวัน์ทำานนลิ้นห้อย เาเหนื่อยมาๆ ึระโลมาาหลัา แล้วมาพัที่บันไ
“เฮ้ย น้อวัน์ มา่วยันทำานสิ อย่าอู้” ทรัพย์สินพูพลานระเบื้อึ้นไป
“โธ่ พี่ มันเหนื่อยนะ อพัหายใสัรู่” เาหายใหอบ สูเอาอาาศเ้าไปเ็มปอ
“โอ๊ย” เาบ่นออมา “ไอ้พวเอไอน้า ันมาทำลายโรนอนเราเสียไ้”
พอีหัทยาเินผ่านมาพอี พอเห็นัยวัน์ำลันั่พัผ่อนอยู่ เธอ็ทำใล้า เินเ้าไปหา
“อ้าว พี่วัน์” เธอแล้ทัทายเหมือนเพิ่เอัน
“น้อหัท” ัยวัน์ยมือปาเหื่อบนหน้าผา “มีอะไรเหรอ?”
“ือ...” หัทยาไม่รู้ะอบอย่าไร “หัทื้อน้ำอัลมมาให้พี่”
“น้ำอัลม?” ัยวัน์ทวนอย่าไม่เ้าใ
“เป็นเรื่อื่มที่ทำให้ร่าายสื่นน่ะ่ะ” หัทยาว่า “เอาไหม?”
ัยวัน์เลยแบมือออมา หัทยาเลยส่วน้ำอัลมให้ มันเป็นน้ำสีำ สีูน่าลัวสำหรับเา
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ื่มไ้” หัทยาส่ยิ้มให้
ัยวัน์เลยลอื่มเ้าไป แรๆ มัน็บาอเานเาิว่าะไอออมา แ่พอื่มเ้าไปแล้ว็สื่นริๆ ้วย
“อบุมานะ น้อหัท” เาบอ “สื่นริๆ ้วย พี่พร้อมทำานละ”
“็ี่ะ” เธอทิ้ทวน่อนะาไป “ว่าๆ ็มาโรเรียนมั่สิ”
“หือ?” ัยวัน์ไ้ยินไม่ั “ว่าอะไรนะ?”
“อ๋อ เปล่าหรอ ไม่มีอะไร” เธอถอนหายใ ่อนะเินาไป ทรัพย์สินแอบมอทัู้่ ่อนะยิ้มให้ัยวัน์
ความคิดเห็น