คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #84 : ฆ่าตัวตาย
อนที่ 83 – ่าัวาย
รพลเินลับเ้ามาในห้ออพรพิมลพร้อมถุนมที่เธอให้ไว้ บรราเพื่อนสาวๆ อพรพิมล่าส่เสียวี้ว้าย เมื่อรพลเปิประูเ้ามาในห้อ ทำเอาเาุน
“เ้าไม่ใ่ผีนะ ถึมาร้อวี้ว้าย” พรพิมลบอเพื่อนๆ สาวอเธอ “อ้าว พี่พล ลับมาแล้วเหรอ?”
พรพิมลสัเเห็นถุนมในมือ ็เลยถาม “ทำไมไม่ินล่ะ? ไม่อบเหรอ?”
“อ๋อ เปล่า ็ว่าะมาินับทุนน่ะ” เาอบ
“แหม พี่พล” เพื่อนสาวนหนึ่อพรพิมลบอออมา “หล่อแล้วยัใีอี”
“เธอ็ีบสิ” พรพิมลบอะอยู่ในห้อรัว
“ว้าย เล่นบอรๆ แบบนี้ ใระไปล้า?” เพื่อนสาวอพรพิมลว่า “อาบน้ำ่อนสิะ ทำานมาเหนื่อยทั้วัน”
“รับ” รพลเลยะแ้ผ้า แ่เาหันไปเห็นบรราเพื่อนอพรพิมล่อน ทุน้อเาาเป็นมัน
“อย่าูสิรับ อย่าี้ผม็ไม่ล้าถอน่ะสิ” เาบอ
พวสาวๆ พาันหัวเราะระุระิัน แล้ว็พาันมอไปทาอื่น รพลเลยถอเสื้อสีเียวอเาออ
“ว้าย! หล่อแล้วยัหุ่นีอี” เพื่อนสาวพาันหันมามอ รพลรีบเอามือปิร่าายนเอไว้
“ผมไปเปลี่ยนในห้อน้ำีว่า” เาว่าอย่าอายๆ แล้วเปิประูเ้าไปในห้อน้ำ พรพิมลมอมาทา้านหลั แล้ว็ยิ้มออมานิหน่อย
หลัรพลอาบน้ำเสร็ เา็นุ่ผ้าเ็ัวผืนเียวพันัวรึ่ท่อนเอาไว้ พอเาออมาาห้อน้ำ สาวๆ ็พาันร้ออี ทำให้เายิ่เินอาย
“นี่ เาอายนะ” พรพิมลบอ ะนั่บนเีย
“ใ่” รพลเอามือปิร่าายัวเอ “อย่าูเลย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย นี่เป็นรั้แรนะที่เห็นผู้ายแ้ผ้า” เพื่อนสาวอีนบอ รพลถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย อยาะย้ายห้อแ่็ทำไม่ไ้ ใรินะว่าให้เามาพัห้อรวมับผู้หิแบบนี้?
แล้วเา็มาร่วมินนมไทยับพรพิมลและเพื่อนๆ นมหวานมานเา้อบอเลิ
“ไม่อร่อยหรือะ?” พรมิพลถาม
“เปล่า มันหวานเินไป” รพลวิาร์ “ใ้น้ำาลเท่าไหร่เนี่ย?”
“ไม่รู้สิ แ่มาเลยล่ะ” เธอบอพร้อมับินนมทอหยิบเ้าไป ้วยท่าทาไม่เป็นไรเลย
หลัินนมเสร็็เอาถุนมไปทิ้ในถัยะ ในอนนั้นเอ รพล็ับปืนเาวาไว้ในที่เรียบร้อย ่อนะบอทุน
“เฮ้อ นอนเหอะ” รพลบอนอื่น “เหนื่อยมาทั้วันละ”
แล้วเา็เอาหมอนหนุนนอนลบนพื้น ่อนะห่มผ้าห่ม สาวอีนหนึ่บอ
“ึ้นมาบนเีย็ไ้นะะ”
“นี่ แ” พรมิพลถึับลุึ้นมา “เป็นแ่เ็ม.4 แรไปแล้วนะ”
“ม.4 แล้วไล่ะ?” เพื่อนเถียเธอ รพลำ้อทนฟัเสียสาวๆ ุยัน ่อนะผล็อยหลับไป
ืนนั้น ะที่ทุนนอนหลับไปแล้ว ประูห้อที่ถูล็อ็ถูสะเาะุแออ รพลไ้ยินเสียัเหมือนเสียฝีเท้าน เาื่นแล้ว แ่แล้ทำเป็นนอน
แล้วประู็เปิ มีนเ้ามาในห้อ ท่าทาะเป็นผู้ายเพราะร่าให่และไม่ไว้ผมยาว ผู้ายนนั้นมอเห็นเาแล้ว แล้ว็ัมีเล่มยาวออมา
รพลหมุนัวหลบทัน ะที่อีฝ่ายแทลมานถูหมอนอเา รพลใ้เท้าอเาเะายนนั้นนล้มลับพื้น แล้ว็รีบวิ่ไปว้าปืนอัวเอมาทันที
“เิอะไรึ้นน่ะ?” พรพิมลเปิโมไฟที่หัวเีย ส่วนรพล เาเปิไฟสว่าไสวทั้ห้อเลย พอเห็นว่าเป็นใร เา็ไม่แปลใเลย
“พี่ทัศน์” พรพิมลเอ่ยออมาอย่าุน “มาทำอะไรน่ะ?”
“็ะมา่าไอ้นี่น่ะสิ!” สุทัศน์หยิบมีาหมอนึ้นมา แ่เอรพลเล็ปืนใส่
“อย่าีว่าพว” รพลู่ “ปืนนี้ยิเร็วนะ”
สุทัศน์ัฟันอย่าโรธแ้น แล้ว็ัสินใว้ามีออไป มีพุ่รไประทบำแพ ไม่ไ้โนรพลเลย
“โ่ะมั ปล่อยอาวุธัวเอไปไ้ไ?” รพลว่า ยิ่ทำเอาสุทัศน์โมโห
“พี่ทัศน์ ออไปาที่นี่เถอะ” พรพิมลบอ “่อนที่มละเรียอทัพ”
“นี่มลู่พี่เหรอ?” เาถาม
“มล็ไม่อยาทำหรอ” เธออบามริ “อย่าให้้อเอาทหารมาับเลย วามือล แล้วลับไปะ”
“ยัไ ืนนี้ พี่ับมัน็้อัารันให้รู้เรื่อ!” สุทัศน์ไม่ยอม “แะเอายัไ?”
“ะเอายัไล่ะ? ันไม่ไ้เลือมาที่นี่ หัวหน้าทหารให้ันมาห้อนี้เอ” รพลบอ บรราเพื่อนสาวอพรพิมลถอยออาเียไป้วยวามหวาลัว
“โห แอยาอยู่ับมลน่ะสิ!” สุทัศน์ะอ
“นี่” รพลยัถือปืนอยู่ “อย่าให้้อเสียเลือเสียเนื้อันเลย ออไปีๆ เถอะ”
“ไม่เว้ย!!” สุทัศน์ะอออมาแล้วพุ่ัวใส่รพล รพลที่ไม่อยายิประาน เาลั่นไไม่ทัน นายสุทัศน์่อยเ้าที่หน้า รพลเอ็่อยลับ ทั้สอแลหมัันไปมา นในที่สุ สุทัศน์็แย่ปืนออไปไ้
“ฮ่าๆๆๆ!!” สุทัศน์หัวเราะเหมือนนบ้า “ทีนี้แ็ายไ้แล้ว”
“อย่านะ!” พรพิมลเอาัวมาั้นระหว่าสุทัศน์ับรพล “ถ้าพี่อยา่าเานั ็้อ่ามล่อน”
“มล ออไป!!!” สุทัศน์สั่ ะที่รพลำลัหาทาเอาปืนืน
“ไม่ มลไม่ออ ถ้าพี่ทำอะไรเา” พรพิมลหยิบมีอสุทัศน์ที่ลบนพื้นึ้นมา “มละเืออัวเอ”
“มล!!” สุทัศน์ส่ายหน้า “นี่ นี่มลเป็นห่วมันมานานี้เลยเหรอ?”
พรพิมลเอ็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไม้อมาปป้อ้วย? แ่เธอรู้สึว่าเธอ้อทำ ้วยสาเหุอะไร็ไม่รู้?
“พี่อยานอนุเหรอ?” พรพิมลบอให้เพื่อนๆ อเธอไปหลบในรัว “พี่อยาโนับเหรอ?”
“ถ้าพี่่ามันไ้ อะไรพี่็ยอม” สุทัศน์ล่าวออมา
“พี่บ้าไปแล้ว” พรพิมลพู “ทำแบบเนี้ย ไม่มีอะไรีเลยสันิ! ถึพี่ะ่าเา มล็ไม่อบพี่อยู่ีนั่นแหละ มีแ่ะเลียเพิ่ม้วย้ำ”
“น้อมล” รพลเรียเือนเพราะเห็นว่าเธอพูรุนแรเินไป
นายสุทัศน์น้ำาไหลร่วเผาะๆ ลบนพื้น
“มลรัมันนานี้เียวเหรอ?” เาถาม มือไม้สั่น รพลลัวว่าเาะเผลอลั่นไใส่พรพิมล
“มล มาหลบ้าหลัพี่” รพลึัวเธอเอาไว้้านหลั และเ้ามาเผิหน้าับสุทัศน์เอ “เอาล่ะ แ้อารอะไร?”
“ายน่ะสิ!!” สุทัศน์ะโนลั่น “แายะเถอะ!!”
แ่แล้วู่ๆ ็มีนเ้ามาในห้อ แล้วใ้สันปืนลูอระแทศีรษะนายสุทัศน์นล้มว่ำ ปืนหลุระเ็นามือ รพลรีบเ็บปืนพอเาึ้นมาทันที แล้วเล็ไปที่นายสุทัศน์ ปราว่า เป็นภัทรนั่นเอที่เ้ามา เาใ้ปืนลูอ้ามยาวอัวเอ ทุบศีรษะนายสุทัศน์นเลืออาบ และล้มลไปับพื้น
“อย่ามาทำอะไรพี่พลนะ” ภัทร่อปืนลูอเ้าไปที่นายสุทัศน์ึ่ไม่มีอาวุธอะไรในมือแล้ว นายสุทัศน์หันมา ัฟันอย่าโรธแ้น
“ไอ้พวทหารเ็ม.ปลาย!!” สุทัศน์ะโนลั่นห้อ “ทำไมแ้อมาเป็นัวัวาีวิัน้วย!?”
“ผมไม่ไ้ัวาอะไรเลย มีแุ่นั่นแหละที่รุเ้ามาเอ” รพลพูพร้อมับเล็ปืนพอเาไป้วย “นไม่อบ ยัไมัน็ไม่อบแหละรับ!”
“ไอ้เ็ม.ปลาย!!” นายสุทัศน์ะโน
“แมัน็เ็ม.ปลายเหมือนันแหละ แถมี้ลา้วย แอบลอบโมีนอื่นอนเาหลับ!” รพลล่าวออไป ภัทรไ้ยิน็ถึับใ
“มันะมาทำร้ายพี่อนนอนเหรอ?”
“เออสิ” รพลอบ “ออไปเี๋ยวนี้นะ ่อนที่ันะไม่ให้แมีีวิอยู่”
นายสุทัศน์เอามือุมศีรษะอย่าเ็บปว ่อนะวิ่นภัทรออไปนอห้อ ภัทริะามไป แ่รพลห้ามไว้
“อบุมา น้อภัทร”
“แหม พี่ น่าะให้ผมยิสันั” ภัทรบ่นอย่าเสียาย
“เรา่าประานไม่ไ้ บอแล้วไ” รพลถอนหายใ
“ไม่หรอ ผมไม่ไ้ะ่า แ่ะยิู่เท่านั้นเอ มันะไ้ไม่มายุ่ับพวเราอี” ภัทรบอ
“แ่นี้็พอแล้ว” รพลพู “เอ้า พวสาวๆ ออมาไ้”
เพื่อนสาวอพรพิมลึเินออมาาในรัว พรพิมล็วามีล ภัทรมอเห็นรพลที่อยู่ในห้อร่วมับสาวๆ ็ล้อเลียนอย่าำๆ
“แหม พี่นี่โีนะ ไ้อยู่ับพวสาวๆ ทั้หมเลย”
“บ้า” รพลเอ็ใส่เา “ไปนอนเถอะ นี่็ึมาแล้ว”
“แล้วถ้ามันบุเ้ามาอีล่ะ?” ภัทรถาม “ประูมันล็อใ่ไหม? มันมีฝีมือสะเาะุแเ้ามาไ้้วยเหรอ?”
“ั้นมั้” รพลอบ
“อันราย เอาเป็นว่า ผมทำหน้าที่เฝ้าให้ีว่า” ภัทระลมานั่ แ่รพลหยุเาไว้
“ไม่เป็นไรหรอ น้อ ืนนี้ พี่ไม่นอน็ไ้” รพลอาสา พลาหันไปหาสาวๆ “ไม่้อห่วหรอ ืนนี้พี่เฝ้ายามเอทั้ืน”
“ะีเหรอพี่?” พรพิมลถาม “วันนี้็ทำานหนั ไม่ไ้พัผ่อน เี๋ยว็ไม่สบายหรอ”
“โห มีสาวห่ว้วยเว้ย” ภัทรพูล้อเลียนออมา
“นี่” รพลยืนเท้าเอว “ถ้าไม่อยามีเรื่อ็ลับห้อไปะ ไปนอนไป พรุ่นี้้อลุแ่เ้า”
“้า” ภัทรบอแล้ว็วิ่เอาปืนลูอิมือไป้วย รพลเินไปรวสอบประูที่ถูสะเาะลอน แล้วเา็ล็อมันไว้เหมือนเิม
แล้วรพล็อาสาะอยู่เฝ้าทั้ืน เาเปิูระสุนปืนเล่นๆ ไป ไม่็ลอเล็ปืนู ส่วนพวสาวๆ นอนหลับันหมแล้ว
“เฮ้อ” เาถอนหายใพลามอูนาฬิา้อมือ “ีสามว่าแล้ว ่วะมั”
วันที่ 37
รพลหาวออมา ีห้าแล้ว เาไม่ไ้นอนเลยทั้ืน ฝ่ายพรพิมล เธอ็ื่นึ้นมาแล้วเหมือนัน ึเินไปเปิู้เย็น และเอาเรื่อื่มนิหนึ่เอามาให้รพล
รพลหันไปเห็นเธอ “อ้าว? ื่นแล้วเหรอ?”
“พี่ไม่ไ้นอนทั้ืนเลย” พรพิมลว่า “เอ้า นี่”
“อะไรอ่ะ?” เารับวน้ำเย็นมา
“เรื่อื่มูำลั ื่มะ ร่าายะไ้สื่น”
“โห อบุมานะน้อ” รพลบอ แล้วเปิื่มทันที มันทำให้เาระปี้ระเปร่าึ้นมา
“เี๋ยวพี่็รีบอาบน้ำะนะ” เธอพู “่อนที่เพื่อนๆ หนูะมาเห็น”
“เออ ใ่” รพลเลยรีบถือผ้าเ็ัวเ้าไปแปรฟัน อาบน้ำ สระผม ่อนะนุ่ผ้าออมา และแ่ัว้วยุเรื่อแบบลำลออทหารเรียบร้อย
“วันนี้น้อะไปโรเรียนเหรอ?” รพลถามึ้นมา ่อนะพปืนออาห้อ ในอนนั้นเพื่อนๆ เธอ็เริ่มื่นแล้ว
“ใ่ ทำไมเหรอ?”
“ไม่ลัวเอไอ้บ้านั่นทำร้ายเอาเหรอ?” รพลถาม “พี่เป็นห่วนะ”
“หนูรู้ัเามาหนึ่ปีแล้วพี่” พรพิมลอบ “ถึเาะเรี้ยวรายัไ... แ่หนูิว่าเาไม่ทำร้ายหนูหรอ”
“ระวันะ นบ้าทำไ้ทุอย่า” รพลพู ่อนะออไปาประู “ไว้เอันอนเย็น”
เามุ่หน้าไปยัที่่อสร้าโรนอนพร้อมับทหารนอื่นพร้อมับปืน บรราเพื่อนๆ หนุ่มๆ อเา็มาันหมแล้ว ทุนึ่วยันทำานเหมือนเิม
ฝ่ายพรพิมลและเพื่อนสาวอพวเธอ็เินทาไปโรเรียน เมื่อมาถึโรเรียน นายสุทัศน์็ัรอไว้อยู่แล้วพร้อมับผ้าพันแผลที่ศีรษะ เารอนพรพิมลเินเ้ามา พอเธอเินเ้ามา เา็ับัวเธอเอาไว้ทันที
“ายแล้ว! ่วย้วย!!” พรพิมลร้อเสียหล เพื่อนๆ อเธอหันมาเห็น็พาันรีร้อ ่อนะวิ่หนีไปเลย
“นี่! ่วย้วยสิ” พรพิมลร้อเรียเพื่อน แ่ไม่มีใร่วยเธอสัน ทุน่าวิ่ออไปาบริเวนั้น นายสุทัศน์เอาปืนพรุ่นหนึ่่อมับพรพิมลเอาไว้
“รู้ไหมพี่เอาปืนมาาไหน?” เาถามเสียแ็ะอรััวพรพิมลไว้ “็าพวทหารนั่นแหละ ประูห้อมันสะเาะลอน่ายะมั”
“พี่บ้าไปแล้วเหรอ?” พรพิมลพยายามพูเสีย่อยๆ ไม่ั้นัวเธอเออาะายาระสุนปืน็ไ้ บรรานัเรียนที่เินเ้าโรเรียนมามอเห็นสถานาร์ ่า็พาันยืนห่าออไป ไม่มีใรล้าเ้ามายุ่
“ออไปเลยนะ! ออไป!!” นายสุทัศน์ร้อเหมือนนเสียสิ “อย่าเ้ามานะ!!!”
“ใร็ไ้ ่วย้วย!!” พรพิมลร้อไห้ออมาอย่าหวาลัว
“หยุ!!” นายสุทัศน์ร้อเือน “ไปับพี่ ไปบนาฟ้า แล้วเราะระโลมาายพร้อมัน”
“พี่บ้าไปแล้ว!!” พรพิมลร้อ “อยาาย็ไปายนเียวสิ”
“ไม่! พี่ะพาน้อลนรไป้วยัน” นายสุทัศน์หัวเราะร่าเหมือนนบ้า “ไปับพี่! เี๋ยวนี้!”
แล้วสุทัศน์็ลาพรพิมลออไปาที่รนั้น เินบันไึ้นไปอย่าลำบา พรพิมลส่เสียร้ออวาม่วยเหลือไปทั่ว แ่ไม่มีใรล้า่วย
นัเรียนนหนึ่วิ่ไปทาอทัพที่ำลั่อมแมหลัาโรนอนทหารอยู่ แล้ว็บอทุน
“มีนัเรียนนหนึ่เป็นบ้าไปแล้ว!!” เาหอบหายในิหน่อยเพราะวิ่มา “มันับัวประันเอาไว้!”
“ัวประัน?” รพลไ้ฟั็รู้ทันทีว่าเป็นใร เาเลยวิ่ออาาน่อสร้า ถือปืนพไป้วย และวิ่เ้าไปในเโรเรียน
“ไหน? น้อ มันอยู่ที่ไหนแล้ว?” รพลเร่ถาม
“มันพาัวประันึ้นไปบนาฟ้าแล้ว” นัเรียนนหนึ่พู รพลึรีบวิ่ึ้นบันไไปยับนั้นาฟ้าทันที
สุทัศน์เะประูสู่พื้นที่าฟ้าออไป เาลาพรพิมลมา และเ้าไปใล้อบึ
“ไหนพี่บอว่าพี่รัมลไ?” เธอลอพยายามถ่วเวลา “ทำไมพี่ะ่ามลล่ะ?”
สุทัศน์ลอสายาหันมามอพรพิมล ่อนะบอ
“ใ่สิ พี่รัมล” สุทัศน์อบเสียเย็น “เพราะั้นพี่ถึอยาายไปพร้อมับมลไล่ะ”
พรพิมลิว่าสุทัศน์เสียสิไปแล้ว เธอถูลาไปิใล้อบึ ไม่สามารถเอ่ยปาให้ใร่วยไ้ เพราะไม่มีใรอยู่แถวนั้นเลย
แ่แล้ว รพล็เปิประูเ้ามาบนาฟ้า เายปืนเล็ไปที่สุทัศน์ทันที และเินเ้ามาใล้
“อย่าเ้ามานะ!! ไอ้ัวอุปสรร” สุทัศน์เห็นเ้า็เอาปืน่อมับพรพิมล “ไม่ั้นัน่ายัยนี่นะ”
“ุ ไหนุบอว่าุรัมล ทำไมุทำแบบนี้?” รพลถามริั เายัไม่ยอมเอาปืนล
“ใ่ ันรัมล แ่ว่า....” เามอไป้ายวาเหมือนนเป็นบ้า “มลไม่รััน แล้วะให้ันทำยัไ? ันะแ้แ้น ให้พวเราายไปพร้อมัน”
“อย่านะ!!” รพลร้อห้าม
“ถ้าไม่อยาให้ยัยนี่สมอระเบิ ็อย่าามมา!!” นายสุทัศน์ร้อเสียั “ไป มล! ึ้นไป”
“อย่านะ!!” พรพิมลพยายามสะบัให้หลุาอ้อมแน แ่สุทัศน์แ็แรมา เาับัวพรพิมลไว้แน่น
“เิอะไรึ้นน่ะ?” ปิมามึ้นมา พอเห็นสถานาร์ เา็เ้าใทันที
“นี่ ุ ิีๆ ่อนนะ” ปิมพยายามห้าม แ่ไม่เป็นผล สุทัศน์ะอใส่
“ไอ้พวมาร ไอ้พวอุปสรร ำไว้! เป็นเพราะแนั่นแหละ ทำให้ัน้อทำแบบนี้! ทุอย่าเป็นเพราะแ!!” เาี้ไปที่รพล รพลพยายามเล็ปืนสัั้นเอาไว้ แ่็ไม่ล้ายิ เพราะลัวโนพรพิมล
“่วย้วย!!” พรพิมลร้อเสียหล
“หุบปานะ!!!” สุทัศน์ะอ “อย่าร้อให้ใร่วย! อย่าแหปาออมาอี”
พรพิมลลัวนร้อไห้ ะที่สุทัศน์ปีนึ้นไปบนอบึแล้ว
“เฮ้ย! อย่าทำแบบนั้นนะ” รพลร้อสุเสีย เาไม่รู้ะ่วยอย่าไรแล้ว
อนนั้นเอ ปิม็วยปืนามืออรพลออไป แล้วลั่นไใส่้านหลัอสุทัศน์ทันที ระสุนเาะหลัสุทัศน์นเลือไหล เาหันลับมามอ เผลอปล่อยพรพิมลให้หลุรอออไป
ปิมะ ยิที่าอสุทัศน์แ่้าเินไป สุทัศน์ปีนไปบนอบึแล้วระโลไปทันที
“ว้าย!!!” พรพิมลใมา รพลวิ่ไปู้านล่า ็เห็นศพนายสุทัศน์นอนมอเลืออยู่เบื้อล่า มีเสียรีร้อัึ้นอย่าหวาหวั่น
“น้อม ทำอะไรลไปน่ะ!?” รพลหันมาว่า
“อโทษรับ ผมะะยิที่าอเา ะไ้ไม่ไปปีนึ้นไ้” ปิมพู มือไม้สั่นเหมือนันที่เผลอยิน “แ่ผมยิไปที่หลัเาไ้ไไม่รู้ ผม...”
รพลยึปืนืนมาและับบ่าปิม ่อนะไป่วยเหลือพรพิมลที่ำลัวัเสีย เธอทำท่าเหมือนะเป็นลม ใบหน้าาวีไปหม
รพลไปส่พรพิมลที่ห้อพยาบาล ให้เธอนอนหลับพัผ่อนไปสัพั ่อนะไปูศพอนายสุทัศน์ สภาพารายอเาสยอมา ศีรษะแ ระูหัทั้ัว มีแ่เลือสีแสาเ็มไปหม
รถพยาบาลวิ่เ้ามาอในโรเรียนและเ็บศพเาไป เหลือเพียราบเลือ รพลส่ายหน้า่อนะเ็บปืนใส่ระเป๋า
“ทำไมเรื่อ้อเป็นแบบนี้้วยนะ?” เารำพัน ะที่ปิมมอศพอเาที่ย้ายึ้นรถไปแล้ว
ความคิดเห็น