คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : ศึกของพวกนักรบ
อนที่ 80 – ศึอพวนัรบ
ปิมยืน่อหน้าบรราทหารรุ่นพี่ทุนับบรราเพื่อนๆ อเา เาไม่รู้ะออำสั่อย่าไรี?
“เอาเป็นว่า” ปิมบอออมา “ให้เวลาพันถึสามทุ่มละัน”
บรราทหาร่าโห่ร้ออย่าีใ เพื่อนๆ อเา็เหมือนัน แล้วเพื่อนๆ อเา็เินออาที่พัไป วนิาเินออมาหาเา
“เนี่ยนะ ำสั่?” เธอว่าึ้น
“โธ่ มออสั่ใรไม่เป็นนี่” เาโอรว “มะทำอะไรไ้ นอาให้พวเาพั”
“แ่ม้อเป็นนนำ เวลาฝึนะ อย่าลืมสิ” วนิาบอ
“นั่นแหละ ปัหา” เาถอนหายใ “มไม่รู้ะนำอย่าไร”
เอราัสินใเินไปที่โรพยาบาลเพื่อมาหาอรนิา เาเ้าไปในโรพยาบาล มีนาพยาบาลนหนึ่ถามึ้น
“เป็นอะไรมาหรือเปล่าะ?”
“อ๋อ เปล่ารับ ผมมาหานาพยาบาลื่อ อรนิา” เอราบอ
“อ๋อ เธอทาน้าวอยู่ในโรอาหาแน่ะ” นาพยาบาลี้ เอราึรีบมุ่ไปทันที
เมื่อมาถึโรอาหารที่ิเรื่อปรับอาาศ เา็เมียมอหาอรนิานเอเธอในที่สุ เารีบวิ่เ้ามาหา
“พี่อร!” เาเรียเธอ อรนิาเยหน้าึ้นมามอ
“อ้าว? น้อเอ” อรนิาเอ่ยึ้น “มีธุระอะไร มาอนเย็นแบบนี้?”
“แหม ้อมีธุระ้วยเหรอ?” เอราล่าวอย่าอนๆ “็ิถึน่ะสิ ถึมาหา”
อรนิาหัวเราะึ้นมา แล้ววา้อนส้อมล “อิ่มแล้ว น้อมาที่นี่ ะวนพี่ไปไหน?”
“ไม่ไปไหนหรอรับ พี่ไม่ว่าไม่ใ่เหรอ?” เาถาม
“็ใ่” อรนิาอบามริ “หรือน้ออยาะามพี่ไปทำาน?”
“ไ้หรือรับ?” เอราถามริั
“อือ ถ้าไม่่อปัหา ็พาไปไ้” อรนิาอบยิ้มๆ
“ไปสิรับ ไปันเลย” เอราว่าแล้วุมือเธอออไปาโรอาหารทันที นอรนิา้อบอให้เาหยุ
“ให้พี่นำหน้าสิ” เธอบอ “ไป ไปสำรวนไ้ับหมอัน”
แล้วเอรา อรนิาับหมอหนุ่มนหนึ่็เินไป้วยัน ามห้อพัฟื้น ุหมอหนุ่มที่สวมแว่นสสัยว่าเอราเป็นใร? และมาทำอะไรที่นี่?”
“อ๋อ” อรนิาสัเใบหน้าอุหมอสสัย็เลยอบ “เาเป็นทหารน่ะ่ะ”
“เ็ม.ปลายเนี่ยนะ?” ุหมอล่าวเสียูถู เอราไม่พอในิหน่อย
“ผมเยออรบมาแล้วนะ ่าเอไอมาหลายร้อยว่านแล้ว” เอราบอ ุหมอมอเาหัวรเท้า ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อพัฟื้นนไ้ห้อหนึ่ ึ่ในห้อนั้นเป็นทหารที่บาเ็บาสรามเล็น้อย
“อ้าว? พี่ฤทธิ์!” เอราโพล่ึ้นทันทีที่เ้ามาในห้อ ปราว่านไ้เป็นรุ่นพี่ทหารเานั่นเอ ุหมอหันวับมามอเอรา
“ผมพูอะไรผิหรือรับ?” เอราถาม
“เปล่า แ่อยาะบอให้เบาๆ หน่อย” หมอว่า แล้ว็หันไปถามไถ่นไ้ว่าอาารบาเ็บเป็นอย่าไรบ้า? โยมีอรนิายืน้อมูล้าๆ อยู่
“อืม ูท่าพรุ่นี้น่าะออไปไ้” ุหมอสรุป
“นี่ ุหมอ” เอราถามึ้น “เป็นหมอมาไ้ี่ปีแล้วน่ะ?”
ุหมอนิ่ไปพัหนึ่ เหมือนไม่อยาอบ แ่็อบออมา “สอปีแล้ว”
“นเป็นหมอ้อบอะไรมาเหรอถึเป็นหมอไ้?” เอราถามอย่าไม่เ้าใ
“็้อบแพทย์มาสิ” ุหมอ “บมหาวิทยาลัย เธอไม่เ้าใเหรอ?”
“มหาวิทยาลัยืออะไร?” เอราถาม
ุหมอส่ายหน้า “็เป็นนที่บั้นม.6 ะ่อเ้าเรียน่อน่ะสิ”
“เหรอรับ?” เอราทำท่ารุ่นิ “ั้นอย่าผม็่อมหาวิทยาลัยไ้น่ะสิ”
“น้อไปเรียนหรือเปล่า?” ุหมอถาม
“เปล่ารับ ไม่ไ้ไปเรียน” เาอบ
“ถ้าอย่าั้น็ไม่มีทาเ้ามหาวิทยาลัยหรอ ้อผ่านารสอบ นไ้ใบะแนนเรออมา ่อนะไปยื่นให้ทามหาวิทยาลัย”
“อ้าว? หรือรับ?” เอราเินไปพูไป้วย “อย่าี้ ผม็อเป็นหมอน่ะสิ”
“เป็นหมอไม่ใ่เรื่อ่ายนะ” อรนิาว่าึ้น “้อเป็นนัศึษาแพทย์ ้อเรียนหนัมา”
“พูเล่นรับ ผมไม่เป็นหรอ หมอน่ะ” เอราพูพลาหัวเราะ “ผมรัอาีพทหาร”
“ในสถานที่แห่นี้ เราทำานร่วมันนะ” ุหมอบอ “หมอและพยาบาลเอ็้อล้าหาพอๆ ับทหาร ้อเ้าไปในสมรภูมิรบ้วย”
“อ๋อ ใ่ อนนั้นพี่อร็มา้วยนี่” เานึึ้นไ้ “พี่อรเ่ัเลยนะ”
อรนิาีแนเา ะทีุ่หมอมอภาพนั้นอย่าไม่พอในิหน่อย ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อพัฟื้นนไ้เพื่อสอบถามอาารป่วยอี
หลัาเสร็าน พรนิา็้อเ้าะยามบ่าย โยเริ่มั้แ่บ่ายสี่โมเย็นนถึเที่ยืน เอราไ้ยิน็ใ
“โห พี่ไม่่วบ้าเหรอ?”
“ไม่เป็นไร มีาแฟ่วย” เธอี้ไปทีู่้าแฟอัโนมัิ “น้อเอมีเวลาถึี่ทุ่มล่ะ?”
“สามทุ่มรับ ็้อเ้านอนแล้ว” เาบอ
“เหรอ? น่าอิาั” อรนิาว่า “พี่้ออยู่ที่ห้อพยาบาลบนั้นสิบสอนถึเที่ยืนเลย”
“แล้วพี่ถึลับไปนอนเหรอ?” เอราส่ายหน้า “หน้าที่พยาบาล แ่เรียนเ้ามา็ยาแล้ว นี่ทำานยัหนัเลย”
“อนพี่อยู่ที่อาาเ” เธอเล่า “พี่็เป็นนาพยาบาลมา่อนหน้านี้แล้ว”
“หรือรับ?” เอราถาม “แสว่าพี่ินแล้วล่ะสิ”
“็ั้นมั้”
เอรามอูนาฬิา้อมือ “เออ ะสามทุ่มละ ผม้อรีบลับไปโรนอนแล้ว ไป่อนนะรับ”
“้า” อรนิาบอลา “ไว้เอันใหม่”
เายิ้มให้เธอ ่อนะลิฟท์ลไปั้นล่า รีบวิ่ออาโรพยาบาล ลับไปยัโรนอน
“ไปไหนมาวะ ไอ้เอ?” รพลถามึ้น เมื่อเห็นเอราวิ่มา
“ไปโรพยาบาลมา” เาอบ
“อ้าว? ไม่สบายรไหน?” รพลถามอย่าเป็นห่ว
“เปล่า” เอราบอ “ไม่ไ้ป่วย”
“อ้าว? แล้วไปทำไม?”
เอราโบไม้โบมือ “ไม่้อรู้หรอน่า นอนเหอะ”
รพลมอเพื่อนอย่าไม่เ้าใ ะที่เอราล้มัวลนอนบนเียแล้วเอาผ้าห่ม่อนะหลับไป
“ไอ้หมอนี่ เี๋ยวนี้มีวามลับเหรอ?” รพลส่ายหน้าและล้มัวลนอน้วย
วันที่ 35
ปิมปลุนาฬิาัวเออนีสี่ว่าๆ เาลุึ้นะที่ทหารทุนยันอนหลับอยู่
เาเินไปเ้าห้อน้ำ ล้าหน้า แปรฟัน ่อนะเป่านหวี เรียทหารทุนให้ื่นึ้นมา ทำท่าายบริหาร บรราทหารทั้ายและหิ ่าื่นึ้นมาอย่าัวเีย ออมาที่ลานว้า ปิมเป็นนนำทุนออายบริหาร เสร็แล้ว็ปล่อยทุนไปอาบน้ำ ่อนะพาทุนไปิน้าวเ้าัน
อาหารรสาิยัห่วยเหมือนเิม แ่พวเา็ำเป็น้อิน เพื่อะไ้มีแร ปิมิหนั วันนี้พวเาะโนฝึอะไรไม่รู้?
ะเียวัน ทหารที่ทำหน้าที่เฝ้าู้าศึอยู่บนหออย ็มอู้าศึไปเรื่อยๆ ว่าบุเ้ามาหรือเปล่า? เาะไ้สัาเือนทัน แ่ทันในั้น านบิน็ลอยเ้ามาอย่าเียบๆ มาทา้านหลัอเา เาหันวับไปเห็นแล้วำลัะปุ่มสัาเือนอยู่แล้ว แ่านบินนั้นยิระสุนใส่เานเสียีวิ ทำให้เาไม่ไ้บอสัาเือน
บรราเอไอ ลอบเ้ามาทั้ทา้านหน้าและ้านหลัอศูนย์หลบภัย ะที่านบินลอยเ้ามาในอาาเ ทุนยัไม่รู้เลยว่าำลัะโนโมี บรราทหารทั้หมเพิ่ะิน้าวเสร็
ูม!!!
เิเสียระเบิัึ้น บรราทหารทุนหันไปอย่าใ
“อะไรน่ะ? ระเบิ?” ธัาถามึ้น
“มี้าศึบุเหรอ?” โสรยาถาม้วย
“ไม่สิ มัน้อมีสัาเือนสิ” อัมพรบอ “นี่ไม่มีสัาเือน สสัยหม้อแปลไฟฟ้าระเบิ....
ูม!!
เิระเบิที่โรอาหาร พาโ๊ะเ้าอี้ล้มว่ำระัระาย ถาหลุมใส่อาหารระเ็นระอนไปทั่ว ทหารส่วนหนึ่บาเ็บ ส่วนนัรบทั้ยี่สิบนไม่เป็นอะไร
“้าศึบุ!” โสรยาว่าึ้น “ทำไมไม่มีสัาเือน?”
“ใระไปรู้ล่ะ?” อัมพรลุึ้นยืน บรราทหารทั้หม รีบเ้าไปหยิบอาวุธอัวเอึ้นมา และออมานอโรนอน
เิระเบิที่ใล้ๆ โรนอนทหารายนบันไทาึ้นพัทลาย ปิมเอามือปิา ะที่ทุนมอเห็นานบิน บินเ้ามาในอาาเอศูนย์หลบภัย
ปราาเล็ปืนสไนเปอร์ทันที แล้วัารยิพวานบินให้ลมา อำนาอารยิรุนแรึ้นนานบินระเบิลาอาาศัูม!!! ่อนะลมาบนหลัาโรนอนทหาราย ทะลุหลัาลมาแล้วระเบิ้ำ ทุนพาันระโหลบสะเ็ระเบิ
ััยยปืนึ้นมา ะที่บรราประานหนีออาอาารไปหลบที่หลบภัย ััยออมาามุม แล้วยิระสุนใส่พวเอไอที่พาันบุเ้ามา อำนาอปืนอเายิระสุนนัเียว ทำส่วนศีรษะอพวเอไอระเบิแหลสลายทันที
ภัทรเห็นพวเอไอมา้านหน้าเ่นัน ปิมัสินใสั่
“แบ่ทีม! ส่วนหนึ่ไป้านหน้า ส่วนหนึ่ไป้านหลั อยันพวมันเอาไว้ อย่าให้มันทำลายอาารบ้านเรือนไ้” เาสั่ “ทีมสไนเปอร์ไปประำำแหน่ะ”
ทุนรับฟัำสั่อปิม ปิมวิ่ไป้านหน้าพร้อมับทรัพย์สินและััย ทรัพย์สินัาร่วยเหลือทหารรุ่นพี่ ยิระสุนออไป เป็นเพราะสัาไม่ไ้เือน เลยทำให้พวเอไอบุเ้ามามามาย ทรัพย์สินหยีบมีึ้นมาเล่มหนึ่ แล้วปาใส่หน้าออเอไอนหนึ่นมันเสียีวิ ่อนที่ะใ้ปืนลูออัวเอ ยินอื่น้ำ
พันธรไ้ยินเสียระเบิ เสียปืนลั่น เา็ใ วรรสาไ้ยินเหมือนัน เธอรีบวิ่ไปหยิบปืนอเธอึ้นมา
“้าศึบุเหรอ?” เธอถาม “ทำไมไม่มีสัาเือน?”
บรราหมอและพยาบาล่าพาันเร่รีบออไป่วยเหลือทหารที่อาะบาเ็บ อรนิาถืออุปร์่วยเหลือออมา เธอวิ่เ้าไปึ้นรถพยาบาล และรถ็แล่นออไปทันที ไปยัหน้าลานว้าที่ทหาร่อสู้อยู่
เิเสียระเบิึ้น พวเอไอยิเลเอร์ใส่พวทหาร นพาพวเาระเ็นไปไลและมีบาแผล รถพยาบาลอทันที นาพยาบาลรีบแบเียเ้ามาและเอาร่าอทหารึ้นไปบนรถทันที
มีเอไอนหนึ่ะยิรถพยาบาลให้ระเบิ แ่ทรัพย์สินสัั้นไว้ไ้ทัน อีนะยิมาที่รถพยาบาล ััยัารยิพวมันเสีย่อน ่อนที่มันะยิรถพยาบาล
ฝ่ายวรรสา เธอทำหน้าที่ปป้อพันธรเอาไว้ เธอถือปืนไว้ในมือแน่น ่อนที่้าหน้านอะเียบเสียไป เธอเาว่าหมอและพยาบาลออาโรพยาบาลไปหมแล้ว
ูม!!!
ู่ๆ ระสุนาานบิน็พุ่เ้ามาระทบำแพห้อพัฟื้นนไ้อพันธรทันที นเิารระเบิรั้ให่ เิสัาเือนัไปทั่ว วรรสาที่โนแรระเบินล้มระเ็นออไปนอห้อ็ใ เธอบาเ็บเล็น้อย ่อนะรีบลุึ้น แล้ว็วิ่เ้าไป
“พัน!” เธอเรียเา เียอพันธรเอียไปนิหน่อย ะที่ำแพเป็น่อโหว่นาให่ ทั้ระเบียและประูเสียหายไปหม
“ไม่! ไม่เป็นไร” พันธรรีบบอ “สา หนีไป!”
แ่วรรสาไม่ฟัำสั่อพันธร เธอใ้ปืนเล็ไปที่านบิน ่อนะยิรบริเวระ ที่ที่น่าะเป็นที่นั่นับ แ่ไม่ไ้ผล านบินทำท่าะยิเลเอร์เ้ามาอี แ่ถูระสุนามือสไนเปอร์สอยนระเบิร่วลไปไ้สำเร็
“สา! สาเลือออ!” พันธรร้อโวยวาย เมื่อเห็นบาแผลที่แนอเธอ
“ไม่เป็นไร ่ามัน!” วรรสาร้อ “ไม่เป็นไรนะ สาะปป้อพันเอ”
ทา้านล่าทำท่าะแย่ เมื่อมี้าศึบุเ้ามามาเหลือเิน ััยับวานึ้น และใ้มันฟันส่วนออพวเอไอที่เ้ามาประิัวเานเลือสา เาทำแบบนั้นเพื่อประหยัระสุน บรราทหารรุ่นพี่่าพาันรายิปืนลออไป โนพวเอไอเป็นำนวนมานล้มลาย
ะเียวัน ทา้านหลัศูนย์หลบภัย เอรา็ยิอาวุธไรเฟิลอเา รายิใส่พวศัรูอย่าไม่ยั้ พวเอไอยิระสุนเลเอร์พุ่เ้ามา เอรารีบ้มหลบล นระสุนเลเอร์ ไปนับถัยะ้านหลันระเบิลุเป็นไฟ
“ไอ้บับ!!!” เอราะโน่าึ้น ทวินนาและวิไรพร่ายิอาวุธอัวเอเพื่อ่วยเหลือพวทหาร ะที่ลุ่มสไนเปอร์ ่าเล็เป้าหมายไปที่านบิน
รีภพลั่นไออไป เียานบินไปเล็น้อย พวานบินรู้แล้วว่าพวพลุ่มยิอยู่ที่ไหน มันยิระสุนเลเอร์ออมา พวสไนเปอร์พาันระโหลบ แสเลเอร์ระทบพื้นนระเบิแเป็นรูว้า
“เวรเอ๊ย!” รีภพบรรุระสุนเ้าไปใหม่ ะที่ปราาเล็สไนเปอร์ที่ำลัะยิเา แ่เาไวว่า ยิระสุนใส่นานบินระเบิลมา
อรนิาวิ่เ้ามาในสนามรบ เธอเห็นเอราำลั่อสู้ับพวเอไออยู่ และมีทหารนอนบาเ็บอยู่สามนาย เธอรีบปมพยาบาลให้เา ่อนะให้บุรุษพยาบาล่วยพาันยร่าทหารออไป เอราหันลับมาเห็นเธอเ้า
“พี่อร!!!”
“น้อเอ!!” อรนิาหลบวิถีระสุน “บาเ็บรไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ พี่!!” เอราะโนลับ “ออไปาุนี้ เร็วเ้า!”
เอไอนหนึ่ถือปืนเ้ามา และเล็ไปที่อรนิา เอราใมา เารีบเอาัวเามาวาเธอไว้
ปั!!
ระสุนเาะเ้าที่แน้านวาอเา อรนิาหวีร้ออย่าใ เอราัฟัน้วยวามเ็บปว ่อนะโมีลับไป
“แย่แล้ว!!” อรนิาร้อ “น้อถูยิ เลือไหลเ็มไปหมเลย รีบออาที่นี่เถอะ!”
“ไม่! ผม้อ่วยเพื่อนผม!!” เอรายัื้อึ และยิระสุนออไป อรนิาัารลาเาเ้าไปในรถพยาบาล
“โธ่ พี่! พี่ะมา่วยผมทำไม?” เอราบ่นเสียัะอยู่ในรถพยาบาล
“็เพราะพี่เป็นห่วน่ะสิ!!” เธอว่าเาลับ ทำเอาเอราอึ้ไปเลย
ปิมใ้ปืนลอนรายิใส่พวเอไอ นสามารถวบุมสถานาร์ไ้แล้ว านบิน็ถูทำลายนหม ปิมหยุยิ และเวี้ยวานออไป มันเาะเ้าับศีรษะเอไอนหนึ่นล้มลาย
“พวเรา ลุย!”
ฝ่ายเรียไรับปรั์ ที่ทำหน้าทีุ่้มันอาารบ้านเรือน็ยิระสุนออไป โนเอไอบ้า ไม่โนบ้า แ่พวเา็พยายามเ็มที่ เล็เป้าหมายให้โนที่ศีรษะมาที่สุ มีเอไอนหนึ่วิ่เ้ามาประิเา เรียไรหลับาปี๋่อนะยิปืนใส่นระเบิศีรษะมันระาย
“น้อไร! เป็นไบ้า?” ปรั์ถามออมา
“ไม่เป็นไรรับ” เาอบ แล้วพยายามยิออไปอี สัั้นพวเอไอที่ิทำลายอาารบ้านเรือน
และในที่สุ ศึนี้ พวเา็เป็นฝ่ายนะ ปิมเ็บปืนลเอาไว้ ะเ้าไป่วยเหลือพวเียวันที่บาเ็บ รถอพยาบาลแล่นมาหลายันและเอาผู้บาเ็บบรรทุเ้าไป้านในนั้น หลัเสร็สิ้นสราม ทุน็ปล่อยให้าวบ้านลับมาที่พััเิม
“เฮ้อ” ปิมยมือปาเหื่อที่ไหลเ็มหน้าผา นอื่นๆ ็เหนื่อยพอัน ทรัพย์สินวิ่ไปเ็บมีและเอาวานมาให้ปิม
“อบุมา พี่” เาอบใ และรับวานที่เป็นอาวุธเสริมอเามา
ทา้านวรรสา เธอไ้ยินเสียฝีเท้าัึ้นมา และเสียระเบิับเสียลั่นปืนหายไปแล้ว เธอาเาเอาว่าศึนี้ฝ่ายพวเธอเป็นฝ่ายนะ ็วาปืนล
“พันอยู่ห้อนี้ไม่ไ้แล้วล่ะ” เธอี้ไปที่ำแพึ่หายไปทั้แถบ
“นั่นสิ” เาพู
“อนนี้ สถานาร์ำลัยุ่อยู่” วรรสาบอ “ไว้พวเารัษาทหารที่บาเ็บเสร็เมื่อไหร่ ่อยบอละัน”
ความคิดเห็น