คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : อัพเกรดปืน
อนที่ 76 – อัพเรปืน
ทุนอยู่ในภาวะสราม านบินลอยลำเ้ามาในอาาเอศูนย์หลบภัย ยิแสเลเอร์ไปบริเวลานว้าที่ใ้อเรื่อบินรบนพื้นระเบิเป็นรู แ่ยัไม่ทำลายอาารบ้านเรือน ฝ่ายปราาและรีภพ และมือสไนเปอร์นอื่นเรียมัวเอาไว้ เพื่อะทำลายานบิน
พวเอไอที่อยู่ในุสีแ มันล่อหนไ้ และมาปราัวอีทีหลัพวพันธรและยิระสุนไฟฟ้าใส่นทหารบาเ็บไปหลายน พันธรสั่ทันที
“แย แย!!” เาสั่ “อย่าับลุ่มัน แยเป็นลุ่มเล็ๆ”
รถพยาบาลที่บรรทุเรื่อ่วยเหลือมา ถูระสุนอพวเอไอยิที่ล้อรถนระเบิ รถพลิว่ำะแ้าทันที ทั้หมอและนาพยาบาลบาเ็บเล็น้อย แ่็สามารถเอาเรื่อ่วยเหลือออไปไ้ บรราหมอและนาพยาบาลผู้ล้าหารีบเ้าไป่วยทหารที่บาเ็บ หมอบานถึับอุ้มทหารี่อไป้วยเลย
ปราาัารโมีานบิน โยไม่ให้มันมอเห็นัวเา ฝ่ายสไนเปอร์แอบุ่มยิอยู่นอเหนือารมอาศัรู ฝ่ายพันธร เอไอนหนึ่ในุสีแปรารหน้าเาและะใ้มีฟันเา แ่พันธรเร็วว่า เาว้ามีอพ่อึ้นมา ่อนะเือนอเอไอนนั้นนาหลุาบ่า
ปิมรายิปืนลไปที่พวเอไอที่ใสุ่สีำ พวเาวิ่ลับมาั้หลั ทหารทุนใ้อาวุธอนเอ โ่นล้มพวเอไอ ะที่เอไอที่ล่อหนไ้ ปราัว้านหลัทหารนหนึ่แล้วใ้มีฟันอเานา เลือสีแสาระายเ็มพื้น
“ปัโธ่เว้ย!!!” พันธรยิโมีออไป แ่เป้าหมาย็หายวับไป ปราอีที้านหลัเา และพยายามะใ้มีปาอเา แ่พันธรฟันศอใส่ท้ออมัน ่อนะผละัวออ แล้วยิใส่ส่วนศีรษะมันนระเบิ
ฝ่ายพวผู้หิ็สู้ไม่ถอย อัมพรเอาปืนล AK-47 อเธอรายิพวเอไอที่พยายามบุเ้ามา แล้ว็ยิ่อไม่ออ ระสุนเิหมเสียแล้ว
“เฮ้อ! ันล่ะเบื่อปืนนี้ริๆ!!” เธอพูเสียัแล้วรีบบรรุระสุนใหม่ ่อนะรายิ โยมีวิไรพรและมล่วยยิอบโ้้วย
ฝ่ายปรั์ับทหารอีนที่อารัาอาารบ้านเรือนอยู่ มีเอไอนหนึ่วิ่เ้ามาพร้อมับปืนพ่นไฟในมือ มันไฟพ่นมาทาทหาร้าๆ เานไฟลอไปทั้ัว เสียีวิ ปรั์รู้สึใลัวมา เาเล็ปืนพไปที่เอไอนนั้น อนที่มันำลัะพ่นไฟพอี ทำเอาปืนไฟระเบิ และเผาไหม้ัวอมันเอนาย
ปรั์ถือปืนวิ่ไปรอบๆ อาารเพื่อะูว่ามีเอไอนไหนบุเ้ามาบ้า แ่พบว่าไม่มี เาเลยามไปสมทบับพวพันธร เาวิ่เ้ามาลาสมรภูมิ ทุน่ายิใส่เอไอที่ล่อหนไ้ แ่็ไม่โนเสียที พวมันหายัวาที่หนึ่ และไปโผล่ที่หนึ่อย่ารวเร็ว
ปรั์ยิปืนออไปนัหนึ่ เอไอนที่หายัวไ้หันมามอเา แล้ว็หายัววับไป มาปราัว้านหลัเาทันที และล็ออเอาไว้ พร้อมับยัวเาึ้น ปรั์ร้ออย่าทรมานที่หายใไม่ออ เอไอนนั้นหวัะหัอเาทันที
แ่ระสุนามล็่วยเาไว้ไ้ เธอยิเอไอนนั้นา้านหลั นมันปล่อยปรั์ให้ลมาบนพื้น ปรั์ไอโล่ๆ ออมา มลรีบเ้ามาูพร้อมับปืนลูอในมือ
“ปรั์! มาทำอะไรที่นี่?”
เาเยหน้าึ้น “็มา่วยมลไ”
“ลับไปะ!” มละโน ่อนะยิระสุนลูอใส่เอไออีนที่ะเ้ามา่าปรั์ เาลุึ้นยืน
“ไม่ ปรั์็เป็นลูผู้ายเหมือนัน! ปรั์ไม่ยอมให้ผู้หิสู้นเียวหรอ!” เาบอ
“นี่ีเรียสนะ!!” มละโนึ้นมา แล้วยิอาวุธปืนใส่เอไอบริเวศีรษะนาระเ็น อนนี้ทั้พวเอไอและทหารระายันเ็มสนามรบไปหม ทุน่อสู้ันเ็มที่ และำัพวเอไอไปไ้หลายน
“ทุน ระวั! ระเบิมือ!!” ทรัพย์สินะโนึ้น ่อนะถอสลัแล้วว้าปาไปยัลุ่มเอไอที่ำลัะหายัว แ่้าไป พวมันถูระเบิทำลายร่าายนเสียีวิทั้หม เลือสีำไหลนอ
อรนิาที่ทำหน้าที่นาพยาบาล ้มลหลบระสุน แล้ววิ่เ้าไปลาทหารผู้บาเ็บมา พอีมีเอไอนหนึ่ปราึ้น้านหลัเธอ แล้วับอเธอและยึ้น เธอร้ออย่าทรมานที่หายใไม่ออ เอราที่มอเห็นันั้น รีบวิ่เ้ามาแล้วใ้หมั่อยใส่หน้าเอไอนนั้น นมันปล่อยเธอลับพื้น
“พี่อรเป็นไบ้า!?” เอราถามอย่าเป็นห่ว
“ไม่ ไม่เป็นไร!” อรนิาับอัวเอ “น้อเอ่วยพี่หน่อย ลานเ็บมาึ้นรถเร็ว”
ัยวัน์เล็ปืนไปทั่วแ่ยัไม่ลั่นระสุน เพราะลัวโนพวัวเอ พอีเอไอปราัวรหน้าเาพอี เาึยิออไปโยไม่ลัเลแม้แ่น้อย ฝ่ายวรรสา็ยิระสุนปืนออไป แล้วระสุน็หมอีแล้ว
“โอ๊ย! ปืนนี้!” วรรสาไม่อบใเลยเพราะมันบรรุระสุนไ้น้อย แ่แรโมีอมัน็รุนแรพอสมวร เธอเล็ไปที่หลัเอไอนหนึ่แล้วยิ ่อนะเปลี่ยนมายิที่ส่วนศีรษะนระเบิระาย เลือสีำพุ่พรวออมา
พันธรัมีออมา แล้วปาอเอไอนหนึ่นาย ่อนะหันไปแทใส่หน้าออีน ่อนะใ้ปืนยิ้ำ เิเสียระเบิัึ้น านบินเริ่มโมีแล้ว ปราาย้ายที่ไปยัุที่สามารถโมีานบินไ้ เายืนเล็ปืนไปบนฟาฟ้า ่อนะยิระสุนออไป ระสุนนัเียวโมีานบินนลมา เารู้สึหุหินิหน่อยที่้อเอาปลอระสุนปืนเ่าออ ่อนะยิใหม่ไ้
“น้อปรา! ระวั!!” รีภพร้อะโนเือน ปราามอเห็นานบินอีลำ เล็ปืนมาทาเา เารีบระโหลบ เลเอร์ระทบพื้นและระเบิเป็นวว้า ปราาไ้รับบาเ็บเล็น้อย ะที่รีภพยิานบินลำนั้นนลมา
“น้อปรา เป็นอะไรหรือเปล่า?” รีภพเ้ามาูสภาพ
“ไม่เป็นไร พี่ สู้่อเถอะ” ปราาบอ
ฝ่ายพันธร็ยินระสุนปืนหม เาใ้เวลาั่วรู่ในารใส่ระสุนเ้าไปใหม่ ่อนะเริ่มยิ่อ เอไอนหนึ่ว้าวานึ้นมาหาเาทา้านหลั และเหวี่ยวานะฟันอเา แ่ปรั์หยุารโมีนั้นไว้ไ้ ยิปืนใส่ศีรษะอมันนระเบิระายทันที
พันธรหันไปเห็นร่าอเอไอยุ่ยสลายไปับพื้น เาบออบใปรั์ ่อนะว้าอาวุธวานึ้นมา และใส่ฟันใส่พวเอไอนัวารึ่ท่อน ล้มลเสียีวิ เาหันลับไป ใ้วาน้ามให่ฟันอเอไออีนนาระเ็น
เหุาร์ยัสับสนวุ่นวาย ฝ่ายปราา เาำบาแผลที่แนเอาไว้ ่อนะวิ่มาสมทบับพวรีภพ
“มีานบินอีลำรนั้น” เธอี้ ปราาเลยยืนพร้อมับเล็ไปที่านบินลำนั้น และลั่นระสุน านบินระเบิทันทีและลบริเวที่ทุนำลั่อสู้ันอยู่
านบินลมาลาพื้นแล้ว็เิระเบิึ้น นพวเอไอล้มระเ็นระอนายไปเป็นำนวนมา พว้าศึเริ่มเหลือน้อยลแล้ว แล้ว็ไม่มีานบินอีแล้ว
“พวเรา! อีนิเียวะนะแล้ว!!” พันธรร้อะโน่อนะยิระสุนออไป เาหันไปเะพวเอไอนหนึ่นล้มแล้ว็ปาระบอปืนเ้าับศีรษะอมันแล้วลั่นไ
แล้วพวเอไอ็ถอยร่นออไป ารโมีอนลาืนอพวมันใ้ไม่ไ้ผล พวทหารโห่ร้ออย่ายินี พันธรวิ่มาูศพทหารที่ถูฟันนอา เารู้สึเศร้าใ
แล้วบรราหมอและพยาบาล็มา่วยทหารที่บาเ็บาารสู้รบ ปราาถูนำไปรัษาแผลที่แน รีภพยืนอยู่หน้าโรพยาบาล พวนอื่นๆ ามมาสมทบ
“เรานะเหรอ?” เธอถาม
“ใ่” พันธรอบ “ใรบาเ็บ?”
“ปราาน่ะ เาโนลูหลาแสเลเอร์” รีภพบอ
พันธรัฟันอย่าโมโห เามอปืนอัวเอ ่อนที่ิว่า้อัารอะไรสัอย่าแล้ว
ะนั้นเป็นเวลาประมาีสามรึ่ ไม่มีใรหลับลอีแล้ว โยัีที่พวานบินไม่ไ้โมีอาารบ้านเรือน ศูนย์หลบภัยึปล่อยให้ประานออมาาที่หลบภัย และลับเ้าห้อพัไป
พันธรวาปืนล “เรา้อทำอะไรับปืนนี้แล้วล่ะ”
“ทำอะไร? หัวหน้า” ปิมถามึ้น
“อัพเรให้มันีึ้นว่านี้” พันธรบอ
“เหรอ?” ปิมพู “แล้วในศูนย์หลบภัยนี้มี่าฝีมือแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ?”
“เี๋ยวไปถาม” พันธรพูแล้ว็ถือปืนอัวเอเินออไป พร้อมับถามหัวหน้าทหาร
“เธออยาให้พวทหารอเธออัพเรปืนเหรอ?” หัวหน้าทหารพู “มัน็ไ้หรอ”
“ริหรือรับ?” พันธรล่าวอย่ายินี
“ใ่” หัวหน้าทหารบอ “เรามี่าูแลอุปร์อยู่ เี๋ยวะพาไป”
พันธรึไปามเพื่อนๆ มา “ไป เราไปให้เาแ้ไอาวุธเราันเถอะ”
“แ้ไอาวุธ?” มลถาม “ืออะไร?”
“็อัพเรประสิทธิภาพให้มันสูึ้น” พันธรอธิบาย “พวนายมีปัหาเรื่อระสุนหมเร็วเหมือนันไม่ใ่เหรอ? ไปเร็ว”
แล้วบรรานัรบทั้ยี่สิบน็ไปยัห้อห้อหนึ่ เป็นห้ออ่าทีู่แลยุทโธปร์ออาวุธทั้หมในอทัพนี้ พวพันธรเินเ้ามา มี่านเียวอยู่ในห้อนี้ เาหันยิ้มให้อย่าใี
“อยาให้ทำอะไรับปืนล่ะ?”
“ผมอยาให้มันใส่ระสุนไ้มาว่านี้ ยิแรว่านี้” พันธรบอ “ทำไ้ไหมรับ?”
“ไหน?” เารับอาวุธปืนาพันธรไป “นี่มันปืนเพอร์นิเอร์นี่ พอทำไ้”
“ริหรือรับ?”
“้อารบรรุระสุนเท่าไหร่ล่ะ?” อีฝ่ายถาม
“ถ้าเป็นไปไ้ ็อยาบรรุให้มันมาที่สุน่ะรับ” พันธรบอ
“ไ้” นายทหาร่าว่า “ทุนวาอาวุธอัวเอลเลย”
แล้วนาย่า็ัารูแลอาวุธอทุนและเพิ่มเสริมเิมแ่ให้มันมีประสิทธิภาพรุนแรและเหนือึ้นมาอี ใ้เวลานถึหโมเ้า ารอัพเรปืน็เสร็สิ้น
“เ้าอปืนเพอร์นิเอร์” นาย่าปาเหื่อบนหน้าผา “เสร็แล้ว”
พันธรเินเ้ามารับปืนที่ถูัารภายในใหม่ออมา นาย่าทหารอธิบายออไป
“ันัารให้มันใส่ระสุนไ้ถึยี่สิบแปนัแล้ว” เาบอ “และปรับารยิให้มีพลัสูึ้น”
“อบุมารับ” เาวาปืนและยมือไหว้
“ไม่้ออบใหรอ เรื่อเล็น้อย พวุเป็นนัรบนี่ ผม็้อทำานสนับสนุนนัรบอยู่แล้ว”
แล้วแ่ละน็รับปืนที่ผ่านารอัพเรแล้วเรียบร้อย วรรสาเ้ามารับปืน
“อหนู ลุเพิ่มรัเพลิให้บรรุสูสุยี่สิบสอนัแล้ว” เาบอ “และปรับพลัารยินเป็นระับสูสุ”
“อบุมา่ะ หนูำลัมีปัหารนี้พอีเลย”
ส่วนวนิา าปืนลูโม่อเธอที่ใส่ไ้แ่หนั เา็ัารให้ใส่ระสุนลลรัเพลิไ้ทั้หมสิบสอนัเลยทีเียว เธอยมือไหว้เาอย่าอบุ ่อนะไ้ปืนใหม่มา
ปืนอนอื่นๆ ็ไ้ที่เพิ่มระสุนับแรยิมาึ้น พวเาัารบรรุระสุนให้รบ ่อนะเอาอาวุธไปวาพั้าเีย
“เฮ้อ ไม่ไ้นอนเลย” วิไรพรหาวอย่า่วนอน
“โห พี่ยัะหลับลอีเหรอ?” ธัาถาม
“แหม...” วิไรพรมอเธออย่าเือๆ นิหน่อย “็นมันเหนื่อยนี่ ไม่ไ้พัเลย”
“ั้น็ไปนอนสิะ หนูพูเล่น”
วิไรพรึลับไปนอนในโรนอนทหารหิ ะเียวัน ปราา็ออมาาโรพยาบาล พร้อมับผ้าพันแผลที่แนแล้ว
“เอ้า อาวุธแ” วาสุรีโยนปืนสไนเปอร์ให้ปราา
“ทุนอัพเรปืนันหมแล้ว”
“หา อัพเร?” ปราาอ้าปา้า “ให้ยิแรึ้นเหรอ?”
“็ทำนอนั้น” วาสุรีบอ “ไม่้อห่ว ปืนแ็อัพเรแล้ว าบรรุห้านัเป็นถึสิบแปนัแล้วนะ”
“โห อบุมาเลย” ปราาบอ “ำลัห่วเรื่อนี้พอี ว่าแ่ใรทำให้ล่ะ?”
“่าทหารน่ะ เ่มาเลย” ทรัพยสินบอ
ปราาัารเิมระสุนให้รบทั้สิบแปนั “ันอยาลอยิู ว่ามันะแรแ่ไหน?”
“พี่็เหมือนัน” รีภพบอ “ไปลาน้อมยิปืนันไหม?”
ปราาและรีภพึไปลาน้อมยิปืน ปราาลอเล็ปืนยิ่อน เ้าูมเ้าไปยัเป้าพลาสิ่อนะยิ
ปั!
ป้ายทั้หมหายวับไปับา แหลเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย ทำเอาปราาใับอำนาปืนที่ผ่านารปรับปรุแล้ว
“โห” รีภพถึับร้ออย่าทึ่ๆ “ปืนแรนน่าลัวเลย”
“นั่นสิ” ปราาับปืนสไนเปอร์อัวเอ แล้ว็ปล่อยให้รีภพยิบ้า ึ่มันสามารถทำลายเป้าพลาสิ ีระาเป้านสลายหายไปหม ไม่เหลือเศษเลย
“ปืนอพี่็แรพอูนี่” ปราาื่นม
“พอันแหละ” รีภพมอูปืนอัวเอ “ีล่ะ เวลาำัานบินะไ้เ็าไปเลย”
พวทหารพาันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อ ่อนะมา่วยันทำวามสะอาพื้นที่ที่่อสู้ไปเมื่อืน พันธรยัไม่ไ้ลอยิปืนใหมู่เลย เาิว่าหลัาวาเศษปลอระสุนับเศษหินเสร็แล้วะลอไปยิู
แล้วอีทีมหัวหน้าสไนเปอร์็เินมาหาเรื่อเา
“ไ้่าวว่าแไ้เป็นผู้นำทหารนี่”
พันธรเยหน้าึ้นมออีฝ่าย ่อนะ้มลทำวามสะอา่ออย่าไม่สนใ
“แเป็นน่าเพื่อนัน” อีฝ่าย่อว่าเา “ถ้าแไม่บัับให้พวเราลาออ มันไม่ทำอย่านั้น”
พันธรยััราบเลืออพวเอไอ่อไป โยไม่สนใอีฝ่ายว่าะพูอะไรออมา
“แ้อใ้!” อีหัวหน้าทีมสไนเปอร์่าเา “แ้อใ้ให้อีหนึ่ีวิที่เสียไป แล้ว็....”
ปั!
ทุนที่ำลัทำานอยู่ใ พันธรยิปืนพอัวเอออไป เียใบหน้าออีหัวหน้าทีมสไนเปอร์ไปนิเียว ระสุนพุ่เาะทะลุำแพนเป็นรูให่
“โอ้โห” พันธรพูึ้นมา “พลัยิรุนแรึ้นริๆ ้วย”
อีหัวหน้าทหารปล่อยให้ปัสสาวะราออมา้วยวามหวาลัว เาร้อโวยวายลั่น ่อนะวิ่หนีออไปาที่รนั้นทันที
พันธรส่ายหน้าพลาเ็บปืน “้อมาเ็ี่แม่อี”
“พัน” วรรสาที่ำลัทำวามสะอาพื้นเินเ้ามาหา “ไปแล้เาทำไม?”
“เปล่าแล้ พันแ่อยาทสอบปืนเยๆ” เาบอเธอ ทำเอาวรรสาถอนหายใ
“ะว่าไป็น่าสมเพเนอะ” เธอบอเา “อีหัวหน้าสไนเปอร์ที่แท้็ใปลาิวแ่นี้เอ”
“อืม” พันธรพู ่อนะเ็บวานเสร็ “เฮ้ย พวเรา ิน้าวเ้า”
แล้วทุน็เ้ามาิน้าวที่โรอาหารในอนเ้า ส่วนศพทหารที่เสียีวินั้นถูนำไปเผาแล้วพร้อมับธาิเพื่อเป็นเียริให้แ่เา ทุนนั่ิน้าวไปเียบๆ ไม่ไ้พูอะไรเลย
ปรั์วิ่มาหามล อนที่เธอเ้ามาที่พัทันที
“มล”
“อ้าว? ปรั์” เธอมอปืนอปรั์ “ปืนอปรั์ใ้ไ้ีไหม?”
“็ี ทำไมเหรอ?”
“อ๋อ เปล่าหรอ” เธอไม่ิอยาะให้นายทหาร่าเหนื่อยอีแล้ว เลยบอปัไป “ไปเินลาันไหม?”
“เอ่อ” ปรั์บอออมา “ไม่มีใรล้ามาั้ร้านหรอ พวเายัลัวารโมีอยู่”
“เหรอ?” มลถอนหายใ “ไอ้พวนี้ เมื่อไหร่ะเลิอเวรเราสัทีนะ?”
“มันไม่มีทาเลิ่ายๆ หรอ” ปรั์บอ “มันะเอาเราให้ายทั้หมนั่นแหละ ที่โีนะที่เรามีนัรบที่มีฝีมือยอมเยี่ยมอยู่ในอทัพ”
“ไม่้อมามเลย” มลว่าอย่าเินๆ “ัวเอ็ทำหน้าที่ไ้ีนี่ เมื่อืนน่ะ”
ปรั์ยมือเาศีรษะ “อบในะ”
ทั้สอนิ่เียบไปพัหนึ่ ่อนที่ปรั์ะทำลายวามเียบนั้น
“ั้น....ไว้เอันใหม่นะ”
“อืม” มลพยัหน้า ปรัย์เลยวิ่าไป มลสสัยอย่ามาว่าทำไมปรั์ถึอยามาเป็นทหาร้วย ในเมื่อเป็นนธรรมา็ีพออยู่แล้ว
“หรือเาอยาไ้เินเือน?” มลาเาไปเรื่อย ่อนะเินเ้าโรนอนไป เห็นวิไรพรนอนหลับอยู่ เธอ็เินเบาๆ แล้วไม่วน
“ปืนเราไ้อัพเรแล้ว” มลพูเบาๆ “หวัว่ามันใ้ไ้ีึ้นนะ”
ความคิดเห็น