คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : ลอบโจมตี
อนที่ 75 – ลอบโมี
“ทำไมผมะสมัรเป็นทหารไม่ไ้? ็ทีพวเ็ม.ปลายพวนั้นยัเป็นทหารไ้เลย”
ปรั์ับเรียไรโวยวายใส่ทหารที่ทำหน้าที่ัเลือบุล ฝ่ายทหารบอออมา
“นั่นมันพวที่ลุยสรามมาแล้ว พวเธอยัเป็นเ็อยู่ ไม่ไ้หรอ”
“แ่ผม...” เรียไระว่า พอีพันธรเินมาพอี
“อ้าว หัวหน้า” เ้าหน้าที่ทหารทำวามเารพ “มีอะไรให้รับใ้รับ?”
“เรียไรับุ....ปรั์ใ่ไหม?” พันธรถาม
“ใ่รับ” ปรั์รีบบอ “ผม็อยาเป็นทหารเหมือนัน แ่เาไม่ให้”
“อ๋อเหรอ?” พันธรพู “ให้พวเาเ้ามาร่วมทีมับเราะ”
“แ่หัวหน้า พวเายัเป็นเ็นะรับ” เ้าหน้าที่ทหารว่า
“ผมเอ็เ็เหมือนัน ไม่เป็นไร เี๋ยวผมะสอนให้เ้ม้นเลย” พันธรพู ปรั์และเรียไรทำหน้าายินี
ในห้อสัมภาษ์ พันธร็ถามปรั์ับเรียไรึ้น
“ทำไมอยาเป็นทหารล่ะ? บอไ้ไหม?”
“ผมอยาปป้อูแลประานบ้า” ปรั์บอออมา “ผมอยาะเป็นทหารมาั้นานแล้ว”
“แ่ทหาร ไม่ไ้เป็น่ายๆ เหมือนที่พวุินะ” พันธรพู “้อผ่านารฝึมามาย ทั้ยิปืน ทั้ฝึลาระเวน”
“ผมไม่เี่ยรับ” ปรั์รีบบอ เรียไร็พยัหน้า “เราอยาเป็นทหารริๆ”
“อืม ล้าหาี” พันธรรวบมือบนโ๊ะ “ั้นเียนใบสมัรเลย”
พันธรลุออไปสามสิบวินาที แล้ว็มาพร้อมับใบสมัรสีาว เายื่นระาษสอแผ่นให้ทั้สอ
“รอให้รบล่ะ แล้วไปเปลี่ยนุ เราะเริ่มฝึสมรรถภาพทาร่าายัน่อน”
ทั้สอหนุ่ม่าวัยรอใบสมัรนเสร็ พอเสร็แล้ว็ส่ให้พันธร
“อืม ีมา” พันธรื่นม “อ่ะ นีุ่ฝึ เปลี่ยนเสื้อผ้าะ แล้วผมะพาพวุไปฝึ”
“้อฝึอะไรบ้ารับ?” เรียไรถาม
“็ฝึวิพื้น วิ่ ลุนั่” พันธรอธิบาย “ไม่โหหรอ”
“ไ้รับ ผมยอมอยู่แล้ว” เรียไรบอออมายิ้มๆ
แล้วทั้สอหนุ่ม็ฝึวิพื้นามที่พันธรสั่ ่อนะออวิ่ทั้หมสิบรอบ เรียไรเริ่มะไม่ไหวแล้ว แ่เพื่อหน้าที่ เาึัฟันทนวิ่่อไปนรบสิบรอบ
“โอเ เ่มา” พันธรปรบมือ “ถือว่าทั้สอสุภาพีเรียมพร้อมแล้ว ่อไปไปฝึารยิปืนัน”
พันธรพาทั้สอมาสนามยิปืน เพื่อฝึารยิปืน้วยระสุนริ พันธรเปิล่อเ็บอาวุธึ้นมา ให้ทั้สอหนุ่มเลืออาวุธ
“อยายิปืนอะไร ็หยิบไปเลย”
“ผมเอานี่ละัน” ปรั์บอพร้อมับหยิบปืนสั้นึ้นมาระบอหนึ่ ส่วนเรียไรหยิบปืนลูอ มัน่อน้าหนัพอูแ่เาอทนไหว
พันธรส่ที่ปิหูให้ทั้สอ ่อนะให้ทั้สอมายืนรเที่ะยิเป้าึ่แบ่ไว้เป็น่อๆ
“เี๋ยวผมะสั่ให้เป้าออมา” เาพู “ทั้สอ้อัารยิเป้าให้ไ้ เอาแบบสบายๆ ไม่้อเรีย มือใหม่ยิไม่ถู็ไม่เป็นไร”
“รับ” ปรั์รับำ เรียไร็้วย พันธรสอนวิธีเล็เป้าให้ทั้สอฟั ทั้สอพอเ้าใ็เล็ปืนไป้าหน้า
พันธรปุ่มให้เป้าพลาสิออมา ปรั์ยิระสุนออไปทันที ถึะไม่โนรลา แ่็โนเป้าอยู่ี ส่วนเรียไร เาพลา ยิไม่โนเป้า
“ไม่เป็นไร” พันธรว่า แล้วสอนเรียไรใหม่เรื่อวิธีเล็เป้า เรียไรพอะเ้าใทริแล้ว เาเลยอลอใหม่
พอเป้าปราึ้น เรียไร็เล็ปืนลูออเา พร้อมับลั่นไทันที ราวนี้มันถูเป้า เาโห่ร้ออย่ายินี
“เย้! ยิโนแล้วเว้ย”
พันธรมอทั้สออย่าพึพอใ ปรั์โมีเป้าโนรลานหม เรียไร็้วย
“โอ้โห ทั้สอมีพรสวรร์นะ” พันธรื่นม “อนผมยิใหม่ๆ ยัไม่ไ้เท่านี้เลย”
“เหรอรับ?” ปรั์หันมาถาม อนนั้นเอ มล็เินเ้ามา
“หัวหน้า... อ้าว ปรั์?” เธอมอเาอย่าใ “มาทำอะไรที่นี่?”
“ปรั์ะเ้าร่วมับอทัพ้วย” เาบอ เรียไร็บอ “ผม็้วย”
มลหันไปมอพันธร “หัวหน้าอนุาเาเหรอ?”
“ใ่” พันธรยอมรับ
“ะเป็นไปไ้ไ? นี่เ็ม.ปลายนะ ะเ้าสนามรบไ้ไ!?” มลว่าึ้น
“ผมไม่ลัวหรอรับ” นายปรั์บอ “ผมะอยู่เีย้าุอนอยู่ในสราม”
มลหน้าแึ้นมาอย่าเินอาย เธอเลยเินออไป พันธรึให้พวเาลอเล็ปืนยิันูใหม่
านั้นเา็สอนวิธีลาระเวนให้ทั้สอ ารอยู่ในสนามรบ ารใ้แผนที่และเ็มทิศ เล่นินเวลาเอา่อนวัน ว่าพวเาะฝึสำเร็็เย็นพอี
“มานี่” พันธรเรีย “ผมะพาไปรู้ัับเพื่อนๆ อผมัน”
ปรั์และเรียไรยินีอย่ามาที่ผ่านารฝึมาไ้ พันธรนำพวเามาที่พัทหาร และแนะนำให้ทั้สอรู้ัับเพื่อนอเา
“นีุ่ปรั์ับุเรียไร เาะมาเป็นส่วนหนึ่ออทัพเราั้แ่วันนี้เป็น้นไป”
พันธรแนะนำทั้สอให้รู้ัับบรราทหาร ทั้สอนยมือไหว้ บรราทหารรุ่นพี่ และเพื่อนอพันธร
“ทหารใหม่เหรอ?” รุ่นพี่ทหารเรีย “ยินีที่ไ้รู้ันะ”
“รับ ยินีที่ไ้รู้ั” ปรั์เ้ามาับมือับพวทหาร เรียไร็้วย
“พวเาผ่านารฝึหรือยั?” ทรัพย์สินถาม
“็้อผ่านแล้วสิ” พันธรบอ “่อานี้ อให้เป็นเพื่อนที่ี่อันนะ”
“ั้นัพิธีรับน้อใหม่ะหน่อยไหม?” รุ่นพี่ทหารนหนึ่พูึ้นมา
“รับน้อ?” ปรั์สสัย
“มาเลี้ยลอัน” อีฝ่ายว่า “ื่มเหล้าเป็นหรือเปล่า?”
“เอ่อ ไม่เป็นรับ” ทั้สออบออมาพร้อมัน
“ั้นยิ่ีเลย” ทหารรุ่นพี่พู “ืนนี้มาื่มัน ถือะว่า้อนรับสมาิใหม่”
เรียไรและปรั์หันไปหาพันธร พันธร็พยัหน้า ทั้สอเลยถอนหายใ
อาหารเย็นในวันนั้น เรียไรและปรั์็มาร่วมิน้วยับบรราทหารนอื่น านั้น็อาบน้ำ แล้ว็มีเวลาพัถึสามทุ่ม่อนะเ้านอน
ปรั์เินมาโรนอนอทหารหิ พลามอหามล พอเห็นเธอำลัทำวามสะอาอาวุธอเธออยู่ เา็เรีย
“มล”
“อ้าว? ปรั์” มลวาปืนลและเินออมา “เป็นไ ีวิหนึ่วันในอทัพ?”
“็สนุีรับ” ปรั์บอ “แ่ผมยัออรบไม่ไ้ใ่ไหมเนี่ย?”
“ใ่” มลรับ “ยัเป็นทหารใหม่อยู่ มีหน้าที่อยปป้ออาาเละัน”
“อ๋อ” ปรั์บออย่าเสียาย “นึว่าะไ้อยู่้ามลเสียอี เวลาออรบัน”
มลมอหน้าเา “ทำไมถึอยาอยู่้าๆ มลล่ะ?”
“็...” ปรั์ไม่รู้ะหาำไหนมาอธิบาย “็อยาอยู่้าๆ มล ไม่ว่าะสถานาร์ไหน็าม”
มลหน้าแึ้นมาอีแล้ว ปรั์ที่ัวสูว่าเธอนิหน่อย เอามือมาแะบ่าเธอเอาไว้ เธอ็ไม่ว่าอะไร
“ปรั์อยาอยู่้ามลลอเวลานะ” เาบอ “รู้ไหมมันหมายวามว่าอะไร?”
“เอ๊ะ?” มลสสัยในำพูอเา ปรั์เลยรีบเปลี่ยนเรื่อ
“่ามันเถอะ” เาบอ “เออ เราไปเินูลายาม่ำืนันไหม?”
“็ไ้” มลยอมไป้วย “มลเ็อาวุธสะอาพอี ้อรวสอบปืนบ่อยๆ เิมันิลำล้อึ้นมา”
“อ๋อ” ปรั์เลยเ้าใ “ไปันเถอะ”
ฝ่ายเรียไร เา็เินเ้ามานอนเียที่ว่าอยู่ เาแปลใที่ยัมีเียว่า พอถามรุ่นพี่ทหาร ็ไ้รับำอบลับมาว่า
“นั่นเป็นเียอทหารที่ายไปแล้วน่ะ”
“หา?” เรียไรหวาลัวึ้นมาทันที “ริเหรอพี่?”
“เออ น้อลัวผีเหรอวะ? ไม่้อลัวหรอ พวพี่พัที่นี่็ไม่เห็นมีอะไร” รุ่นพี่ัวนเรียไรเ้ามา “มา มาื่มเหล้าันีว่า”
“แ่ผมื่มไม่เป็น” เาบอ
“็มาหัื่ม ะไ้เป็นหนึ่เียวัน” รุ่นพี่เร่ “มาเร็ว”
แล้วทรัพย์สิน็มาเินูเรื่อบินรบที่ออยู่ในลานว้า เาลอเอามือสัมผัสมันู และปีนึ้นไปูเรื่อวบุม้านใน
“หืม? เป็นแบบนี้นี่เอ”
“นั่นใรน่ะ!?”
ทรัพย์สินรีบระโลาเรื่อบินรบทันที พร้อมรายานัว “ผมอยู่อทัพบรับ”
“เอ๊ะ น้อยัเป็นเ็ม.ปลายนี่” ทหารอาาศนที่เินเ้ามาว่า “หรือะเป็นอย่าที่่าวลือ...”
“ใ่รับ นั่นแหละ” ทรัพย์สินบอออมา่อน “พวผมทำหน้าที่ปป้อศูนย์เ่า”
“แล้วไ? อยามาับเรื่อบิน อยาะเปลี่ยนมาเป็นทหารอทัพอาาศเหรอ?” อีฝ่ายถาม
“รับ” ทรัพย์สินอบามร แววาแน่วแน่ ทำเอาทหารอาาศอึ้ไปเลย
“แ่ารฝึมันยามานะ” ทหารอาาศบอ “ไม่ไ้เป็นัน่ายๆ”
“รับ ผมทราบ แ่ผม็มีวามฝัน” ทรัพย์สินบอออมา “ว่าสัวันะึ้นไปับเรื่อบินรบไ้”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ ถึน้อะยิปืนเป็นหรือออรบเป็น็าม มันนละอย่าัน”
“พี่็ลอฝึผมูสิ” ทรัพย์สินบอออมาอย่าล้าหา “หนัแ่ไหน ผม็ไม่หวั่น”
ทหารอาาศมอสายาอทรัพย์สิน มันเ็มไป้วยวามมุ่มั่น เาเลยพู
“ฝึไม่ใ่แ่สอสามวันนะ” อีฝ่ายบอ “บาน้อฝึเป็นปี็มี”
“เหรอรับ?” ทรัพย์สินถอนหายใ “ั้นผมวรล้มเลิวามฝันเหรอ?”
“ใ่” นายอาาศทหารหวัีึพูแบบนั้นออมา
“แ่ผมยัไม่ยอมทิ้วามฝันนี่หรอ” ทรัพย์สินบอ่อนะลาาไป “อบุมานะรับ”
นายทหารอาาศมอ้านหลัทรัพย์สินที่เินลับาลานว้าไป ฝ่ายทรัพย์สิน เา็ถอนหายใออมา เารู้ีว่าารฝึนั้นลำบายาเ็ แ่อย่าไร เา็อยาับเรื่อบินรบอยู่ี เป็นฝันั้แ่เายัเ็แล้ว
พอเาลับมาที่พัทหาร ัยวัน์ที่เพิ่ออมาาห้อน้ำ็ถามึ้น
“พี่สิน ไปไหนมารับ?”
“อ๋อ” ทรัพย์สินโหออไป “็ไป...เินเล่นูอะไรนิหน่อย”
“พวเราสามัีันันะ” ัยวัน์พูยิ้มๆ “น้อเรียไรถูมอมเหล้านสลบไปแล้ว”
“หา? พวเาทำแบบนั้นไ้ไ? เี๋ยว็ปลุไม่ื่นหรอ”
“ผม็ไม่รู้เหมือนัน” ัยวัน์บอพลาำออมา
พันธรำลัรวสอบปืนอเาอยู่ ็ไ้ยินเสียลอัออมาาห้อนอนอทหาราย เาฟัไปสัพั ็ไ้ยินเสียทะเลาะวิวาทัน เาลุึ้นไปูทันที
เาเปิประูเ้ามา เห็นทหารสอนทะเลาะและแลหมัใส่ัน เารีบเ้ามาห้าม
“นี่มันอะไรันเนี่ย?” พันธรเ้ามาแยทั้สอ “แยๆ เราไม่วรมาทะเลาะันแบบนี้นะ”
ทหารทั้สอ่าเมาทัู้่ แ่พอเห็นพันธรที่เป็นหัวหน้าอพวเา็หยุารทะเลาะวิวาท
“มันเิอะไรึ้น?” พันธรถามทั้สอ พอทราบสาเหุ เา็ถอนหายใ
“ีันไว้ะ เราำเป็น้อสามัีันไว้” เาบอ “ทั้สอเลิทะเลาะ ับมือันะ”
ทั้สอทหารเลย่าับมือันใหม่ าเพื่อนที่เยทะเลาะัน ็ลับมาีันใหม่
“แล้วพวพี่ๆ ทำอะไรเนี่ย?” พันธรมอไปยัเรียไรที่นอนสลบไม่ไ้ท่าอยู่บนเีย “พวรุ่นพี่ทำอะไรเา?”
“อ๋อ ็้อนรับน้อใหม่น่ะรับ” ทหารนหนึ่บอ
“้อนรับน้อใหม่ ้วยเหล้าเนี่ยนะ?” พันธรถาม
“่ายรับ” ทหารนหนึ่ที่ท่าทาะเมาแล้วพูึ้น “เรา้อนรับน้อใหม่ัน”
“พอเลย ะสามทุ่มแล้ว ทุนเ้านอน” พันธรสั่ านลอึหยุไว้แ่นั้น พันธรเินไปรวสอบเรียไร
“เฮ้ย นายเรียไร”
ปราว่าเรียไรหลับลึไปแล้ว พันธรถอนหายใออมา
“แล้วพรุ่นี้ะื่นไหวไ้ไ?”
ปรั์ลับมาพร้อมับมลแล้ว เธออบใเาที่่วยเลี้ยอหวานให้เธอ
“อร่อยมาๆ เลย เออ ปรั์เรียนหนัสือนี่ เอาเินมาาไหน?”
“อ๋อ ็เ็บหอมรอมริบเอาไว้น่ะ” ปรั์บอพลายิ้มแย้ม “นี่็เพื่อมลนะ”
มลหน้าแึ้นมาอีแล้ว เธอลอเอามือับใบหน้าัวเอ มันร้อนผ่าว
“ะสามทุ่มละ” มลบอ “รีบไปนอนเถอะ”
“รับ” ปรั์บอลาเธอ “เอันใหม่อนเ้า”
มลเลยบอลาปรั์้วย ่อนะเ้าไปโรนอน อนนั้นเป็นเวลาสามทุ่มพอี ทหารทุนนอนห่มผ้าันบนเีย นทุนหลับไป
แ่แล้ว ประมาีสอ ็มีสัาเือนัึ้นอี ปลุทหารทั้ายหิทุนให้ื่นึ้น พันธรไ้ยินเสียสัา็ื่นึ้นทันที
“้าศึบุ!” รุ่นพี่ทหาระโนลั่น “ใส่เรื่อแบบไม่ทันแล้ว”
“ทุนนอาวุธอัวเอไปพร้อมระสุน ไปเี๋ยวนี้!” พันธรสั่นำ เาเอาปืนพอัวเอไปพร้อมับระสุนำนวนหนึ่ พวเพื่อนๆ เา็พาันลุึ้นมา้วย และว้าอาวุธออไป
ปรั์ื่นึ้นมาและว้าอาวุธอัวเอเอาไว้ ฝ่ายเรียไร เาไ้ยินเสียสัาเือนแล้ว พยายามลุึ้นมาอย่าัวเีย เาเวียนศีรษะไปหม
ทหารหลายนถือปืนออไปประำำแหน่ พวนัรบเ็ม.ปลายทั้ยี่สิบน็เ้ามาสมทบ้วย ทุนพร้อมทำามำสั่อพันธร
“ราวนี้มันะะโมีเราอนลาืนแฮะ” ััยว่าึ้นพลาเล็ปืนไป “แ่น่าเสียายที่เรามีทหารเฝ้ายาม”
ทุนเฝ้ารอ้าศึบุเ้ามาทาประูหน้า แ่ผิา ้าศึันบุมาทา้านหลัแทน ปรั์ที่เห็นบรราเอไอบุเ้ามาทาำแพ้านหลั ็รีบวิ่มาบอพวพันธร
“หัวหน้า!!” เาหายใหอบ “มันบุเ้ามาทา้านหลั! ไม่ใ่้านหน้า!!”
“ว่าไนะ?” พันธรรีบบอให้ทหารส่วนหนึ่ไปประำ้านหลั และเผื่อ้านหน้าเอาไว้่อน้วย เาับเพื่อนๆ มุ่หน้าไปทา้านหลัอศูนย์หลบภัย ็เอศัรูบุเ้ามามามาย
ทรัพย์สินเป็นนแรที่ยิระสุนลูอออไป อำนาารโมีอปืนเามีมา พาพวศัรูล่าถอยไปพัหนึ่ ่อนที่พวมันะบุเ้ามาอี และเล็ระสุนปืนเลเอร์ใส่ แ่ัยวัน์ยิไปโนส่วนศีรษะมันเสีย่อนนระเบิระาย
เอไอนหนึ่ในเรื่อแบบสีแหายัววับไป พันธรใมา มันโผล่มาอีที้าหลัเา และทำท่าะเอาสิ่ทีู่เหมือนมีแทเาทา้านหลั
“หัวหน้า!!” ปิมร้อลั่นแล้วยิไปที่มีนั่นนมันหัออ ่อนะราระสุนใส่เอไอที่ล่อหนไ้นเสียีวิ พันธรยิปืนพอัวเอออไป พยายามเล็ให้ถูบริเวศีรษะ
ะนั้น ทหารหลายน็พาาวบ้านไปหลบศูนย์หลบภัยันหมแล้ว ทั้หมปป้อเอไอาารโมีอาารบ้านเรือน ปราาหลบอยู่ในมุมหนึ่ับรีภพ อยโมีานบินที่ะลอยลำเ้ามาในอาาเ
เอไอในุสีแมีมา แล้วมัน็ล่อหนไ้ เมื่อทรัพย์สินิะโมี มันโผล่มา้านหลั และับอทรัพย์สินึึ้นาพื้น เาร้อไม่อออย่าทรมาน ่อนะถูเหวี่ยไปนำแพ พันธระหันมายิ แ่มัน็ล่อหนไปไ้อีแล้ว
“พี่สิน เป็นไบ้า?” พันธรเ้ามาูอาารทรัพย์สิน
“ไม่ ไม่เป็นไร” ทรัพย์สินไอโล่ๆ นิหน่อย “รีบป้อันมันเร็ว”
านบินสอลำลอยเ้ามาในอาาเ ยัไม่ทันะไ้ทำอะไรับอาารบ้านเรือน ็โนพวปราาสอยนร่วลมาระเบิบนพื้นินเสียแล้ว ฝ่ายปรั์ เามาอารัาหน้าอาารบ้านเรือนที่พัอาศัยอประาน มีเพื่อนทหารเ้ามา้วย
“พร้อมนะ” รุ่นพี่ทหารบอ ปรั์พยัหน้า
ทา้านทหารที่ำลั่อสู้ับพวเอไอ พันธระโนึ้น
“อย่าให้พวมันเ้าไปในศูนย์หลบภัยเ็า อย่าให้มันรู้ั!” เาะโน “ระวัพวล่อหน้วย”
ความคิดเห็น