คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : ประชัน
อนที่ 74 – ประัน
วันที่ 32
พันธรื่นแ่ีสีรึ่ เพื่อะมาเรียมัวนำทุนมาายบริหารัน แ่ปัหาิอยู่ที่ว่า เาำท่าไม่ไ้ เาะเินออาห้อ พอีเอหัวหน้าทหารพอี เาบอเรื่อนี้ับหัวหน้าทหาร
“เออ ัน็ลืมไปว่าไม่ไ้สอน” หัวหน้าทหารเาศีรษะที่ัผมเรียนาวสาม้านบอ “ั้นวันนี้ ันนำให้ละัน ส่วนพรุ่นี้ เธอนำนะ”
“เอ่อ รับ”
พอถึเวลาีห้า หัวหน้าทหาร็เป่านหวีให้ทหารายและทหารหิพาันื่นึ้นมา ทุนลุึ้นอย่าัวเีย
“เร็วเ้า” พันธรสั่ทุน “เรา้อรีบไปบริหารร่าายนะ”
พันธรึนำทุนไปที่ลานว่า บนล่อไม้ล่อให่ หัวหน้าทหารสั่ให้พวทหารออท่าายบริหารัน ทุนทำาม ส่วนพันธร เา้อพยายามำท่าเอาไว้ เพื่อพรุ่นี้ะไ้ไม่ผิพลา
สรุป เาำไ้หมแล้ว านั้นทุน็ถูปล่อยไปอาบน้ำ ่อนะแ่ัวและมาทานอาหารอนประมาเ็โมเ้า อาหารไม่อร่อย แ่ทุนำเป็น้อินเ้าไปเพื่อให้มีแร
อนแปโมเ้า ทุน็มาทำพิธีเารพธาิ พอเสร็สิ้นพิธี พันธร็นำบรราแรานายทุน ไป่อมแมอาารบ้านเรือนที่เหลือาเมื่อวาน พร้อมับ่าฝีมือ
พอี นายสุทัศน์ออมาาห้อพัพอี พอเอพันธรในุทหาร เา็เินมาหาเรื่อ
“ว่าไ? ไอ้ัวสวะ”
พันธรหันวับไปมอสุทัศน์ทันที ะที่พวรุ่นพี่ทหารอเา เินมาถาม
“อ้าว? น้อ พูแบบนี้หมายวามว่าไวะ?”
“็อยาะพู” นายสุทัศน์บออย่าไม่ยี่หระ
“นี่เราอุส่าห์มา่อมอาารให้นะ” พันธรบอ “พูีๆ หน่อยสิ”
“ันไม่รับวามหวัีาแ ไอ้พันธร!” นายสุทัศน์ล่าวเสียั
“เฮ้ย! เาเป็นผู้นำอเรานะเว้ย” ทหารรุ่นพี่นเิมึ้นเสียใส่ “พูีๆ หน่อย”
“ผู้นำทหาร?” นายสุทัศน์หัวเราะัลั่น “เ็ม.4 เนี่ยนะ ผู้นำ? แ่ั้เ้าไปไ้ไ?”
“ยัไเา็ยัมีประโยน์ว่าน้อละัน” รุ่นพี่บอ “เาเป็นนโ่นสัว์ประหลาที่มาโมีที่ศูนย์หลบภัยไ้
“แ่นี้็ไ้เลื่อนั้นแล้วเหรอ?” สุทัศน์ส่ายหน้า “อยาเห็นหน้านแ่ั้ริๆ”
พันธรหมวามอทน เาัหมัใส่หน้าสุทัศน์ทันที นอีฝ่ายล้มลไปอับพื้น สุทัศน์เอามือับแ้มัวเอ มุมปาเาแเล็น้อย มีเลือออ
“อย่ามาูถูหัวหน้าทหารนะเว้ย” พันธรี้ไปที่สุทัศน์ ะที่รุ่นพี่ทหารมออย่าสะใ
“แ ันะฟ้อหัวหน้าแ!!” สุทัศน์ยืนึ้น เอามือับแ้มเอาไว้
“เออ เิเลย!” พันธรวาใส่ “อะไรๆ ็ไปฟ้อนอื่น ไม่ิสู้ ไอ้นี้ลา”
“แ! ไอ้พันธร แล้าว่าันเหรอ?” สุทัศน์ูะโมโหมา
“มาว่านี้ัน็ล้า ถ้าแยัไม่หุบปาอแล” พันธรอึ้น เาโมโหมา
“หนอย! ไอ้ทหารเ็!” สุทัศน์ะวิ่เ้ามา่อยแ่พันธรัมีอพ่ออเาออมา เล่นเอานายสุทัศน์้าวถอยหลัไปเลย
“อย่าหาเรื่อีว่า เี๋ยวอายุไม่ยืน” พันธรบอออมา “แล้วถ้าิะใ้วิธีสปรอย่าหมาหมู่ละ็ ไม่ไ้ผลหรอ”
“ไอ้ ไอ้” นายสุทัศน์ะ่าเาแ่ไม่ล้า เาเินเลี่ยออไปเลย
“เาเป็นใรน่ะรับ?” รุ่นพี่ทหารถามพันธร
“นัเลประำโรเรียน อยู่ั้นม.6” พันธรถอนหายใ “อบมาหาเรื่อลอเลย”
“แหม แบบนี้มันน่ายิทิ้” รุ่นพี่ว่าอย่าโรธแทน
“ไม่ไ้ เรายิประานอเราไม่ไ้ อย่าลืมสิ เรา้อเป็นนปป้อทุน ถึแม้มันะปาี็เถอะ” พันธรบอ รุ่นพี่อเาพยัหน้า ่อนะเริ่ม่อมแมอาาร่อไป
วรรสาเ้าไปในรัวแล้วทำอาหารพร้อมับัอาหารใส่ล่อพลาสิ ่อนะถือถุนำไปให้ทุนที่ำลัทำานเหน็เหนื่อยอยู่
“โอ้โห อบุรับ” บรรารุ่นพี่ทหาร่าพาันอบใวรรสา “้าวผั อโปรผมเลย”
วรรสายิ้ม ่อนะไปหาพันธรที่ำลั่ออิอยู่ เธอเอานิ้วสะิเา
“อ้าว สา?”
“สาทำอาหารมาให้” เธอยื่นล่อพลาสิให้ “อ่ะ ินะ”
“อะไรน่ะ?” เาถาม
“้าวะเพราไ่ไ่าวสุ อโปรอพันไ”
“แหม รู้ใันะ” เารับไป “อบุนะสา”
“ไม่เป็นไร สาั้ใทำ” เธอบอ “พัผ่อนแล้วมาิน้าว่อนีว่า ะไ้มีแร”
แรานทหารายเลยพาันพัานั่วราว แล้วพาันิน้าว พันธรั้าวิน ฝีมือวรรสายัอร่อยที่เหมือนเิม
วรรสาะเินไปเ้าห้อน้ำหิ แ่พอเินออมา็นใรนหนึ่เ้า
“อุ๊ย อโทษ่ะ” วรรสารีบอโทษ
“เอ๊ะ ุนี่?” พรพิมลล่าวึ้น “ที่อยู่ับพันใ่ไหม? สวมเสื้อสีเียวแบบนี้้อใ้แน่ๆ”
“ุรู้ัพัน้วยเหรอ?” วรรสาถามอย่าแปลใ
“รู้สิ รู้ี้วย” พรพิมลพยายาม่มอีฝ่าย “แล้วุเป็นใร?”
“ันเป็นแฟนอพัน” วรรสาัสินใบอออไปเลย เพราะท่าทาออีฝ่าย็ูะสนใพันธรเหมือนัน
“อ๋อ เหรอ?” พรพิมลมอเธอั้แ่หัวรเท้า “ุเป็นแฟนอพันเหรอ?”
“ใ่” เธอพยัหน้า “แล้วุรู้ัพันไ้ไ?”
“เราเรียนห้อเียวัน” พรพิมลบอ “แล้วเวลาิน้าว็ไปิน้วยัน้วย”
วรรสาิสู้ับเ็สาวนนี้ “แ่ันเป็นถึเพื่อนร่วมรบับพันมาั้นานแล้วนะ เราสนิทันมา ไว้ใัน เื่อมั่นันและัน”
พรพิมลรู้สึโมโห วรรสา็ยืน้อหน้าเธอลับ
“เหรอะ?” พรพิมลเอ่ยออมา “แหม พันโีนะที่มีุอยู่เีย้า”
“อ๊ะ ใ่สิะ” วรรสาพูออมา “ันรู้ทุอย่าเี่ยวับพันหมแหละ”
พรพิมลำหมัแน่นอย่าโรธ วรรสาเห็นเธอำหมั ็เลยพู่อ
“วันนี้ ัน็ทำอาหารเลี้ยพวเา พันเาิใรสาิอาหารันมา”
“เหมือนภรรยาทำให้สามีินเลยนะะ” พรพิมลล่าวอย่าประ
“อ๋อ อบุ่ะ” วรรสาไม่ยอมแพ้ “็เป็นอย่าทีุ่ว่าริๆ”
ทั้สอสาวเียบไปและ่า้อหน้าันาไม่ะพริบ ่อนที่พรพิมละเอ่ยึ้นมา่อน
“อัว่อนนะะ ันะไปเยี่ยมพันที่ที่่อสร้า”
“แหม ใเียวันเลย ัน็ะะไปเหมือนัน” วรรสาัเอาไว้ “ุะไปหาพันทำไมเหรอ?”
“ไม่ใ่ธุระอุ” พรพิมลพูไม่ีใส่วรรสา แล้ว็เินเลี่ยไปทันที วรรสาหันไปมอ
และพรพิมล็เินมาที่่อสร้าอาาร พบพันธรำลัทำานเหื่ออยู่ เธอ็ร้อทั
“พัน!!”
“อ้าว? มล” พันธรปีนบันไลมา “มีอะไรเหรอ? ไม่ไปโรเรียนล่ะวันนี้?”
“็โมั่อะไรมั่” พรพิมลว่ายิ้มๆ “ว่าหรือยั? ไปเินลาันไหม? เี๋ยวมลออเิน่าอินให้เอ”
“เรว่าะไม่ไ้น่ะ่ะ” วรรสาามเ้ามา พรพิมลหันวับไปมอ
“พันเา้อทำาน”
“อ้าว? รู้ัันเหรอ?” พันธรี้ไปที่ทั้สอน
พรพิมลหันมาอบ “เพิ่รู้ัันเมื่อี้เอ่ะ แ่ยัไม่ทราบื่อ”
“สานนี้ื่อ พรพิมล” เาี้ไปที่พรพิมล “ส่วนนนี้ วรรสา แฟนผมเอ”
พรพิมลไ้ยินันั้น็รู้สึเ็บปวในอ ะที่วรรสาูสาแ่ใอย่ายิ่ที่พันธรพูออมาแบบนั้น
“ยินีที่ไ้รู้ั่ะ” พรพิมลบอแ่วรรสา
“่ะ เ่นัน” วรรสาว่าพลาเอาผ้าเ็หน้ามาับเหื่อให้พันธร พรพิมลมอภาพนั้นอย่าเสียใ เธอรีบเินหนีออไปทันที
“อ้าว? มลไปไหน?” เาำลัะเินไปาม แ่วรรสาึแนเาไว้
“ทำไมล่ะ สา?”
เาถามออมา วรรสาถอนหายใ เรื่อแ่นี้เายัูไม่อออีหรือ?
“เาะรีบไปทำธุระน่ะ” เธอบอ
“ธุระอะไร?” พันธรถาม
“็ธุระอะไรไม่รู้ เาบอสาแล้ว สา็ลืม” เธอพู “านเป็นไมั่?”
“็...ใล้ะเสร็สมบูร์แล้วล่ะ เหลืออีนิหน่อยเท่านั้นเอ” พันธรปาเหื่อบนใบหน้า “สาลับที่พัผ่อนเถอะ”
“อือ” เธอรอนมั่นใว่าสาวนนั้นไม่หวนืนมา ่อนะออไป ะที่ปิมที่ทำานอยู่ถึับหัวเราะ
“โอ้โห มีเ้าหิั้สอน้อารัวแน่ะ เ้าาย”
“มึพูอะไรอมึ?” พันธรถามเพื่อน
“ไม่มีอะไรหรอ หัวหน้า” ปิมว่าแล้ว็หัวเราะอี ทำเอาพันธรุน
แล้วพรพิมล็ลับไปโรเรียน เธอโหพันธรเรื่อที่ว่าไม่ไปโรเรียน พอเ้าไป ็เอสุทัศน์อีแล้ว
“มลไม่อยามีเรื่ออนนี้” เธอรีบบอ่อนะเินเลี่ยไป
แ่สุทัศน์ลับว้า้อมือเธอึ้นมา พรพิมลพยายามสะบัแ่ไม่หลุ
“นี่มลหลเสน่ห์ไอ้หมอนั่นนานี้เียวเหรอ?” สุทัศน์ถาม
“ใ่” เธอยอมรับ “มลอบเา ไ้ยินไหม? มลไม่ไ้อบพี่เลยสันิ”
“มลพูี้ไ้ไ พี่อุส่าห์อบ?”
“็มลไม่ไ้อบพี่ ะให้ทำไวะ!?” พรพิมละอใส่สุทัศน์ แล้วสะบัมือนแนหลุ นายสุทัศน์โมโหมาที่เรื่อมันลายเป็นแบบนี้
“ไอ้พัน ันะ่าแ”
“เฮ้ย ไอ้ทัศน์ เลิยุ่ับมันเถอะ มันอันรายนะเว้ย นา่าสัว์ประหลามาแล้ว” เพื่อนอเาเือน “มันไม่ธรรมานะเว้ย”
“นี่พวแยัะไปื่นมมันอีเหรอ?” สุทัศน์ถาม
“ไม่ใ่ เือน้วยวามหวัี” เพื่อนอเาบอ
“ันะ่ามัน” สุทัศน์บอ “พวแไม่้อามมาหรอ”
แล้วเา็เินออไป เพื่อนๆ มอามเาแล้ว็ส่ายหน้า
สุทัศน์แสบัรประำัวใหู้่อนะเ้าไปในเอทัพ เาเินเ้าไป พยายามมอหาห้อเ็บอาวุธ แล้ว็เอ เาเปิประูเ้าไป มีปืนมามายแวนอยู่บนผนั เาเลือปืนพระบอหนึ่ ่อนะเอา่อนไว้ในาเ ่อนะเินออไป
ฝ่ายพันธร เา็ำลัะเินลับาาร่อสร้าอาารพร้อมับเพื่อนๆ แ่สุทัศน์เ้ามาวา แล้ว็ถือปืนเล็มาที่เา
“เฮ้ย! อะไรวะ?” ััยโวยวายึ้นมา “ะมาเล็ปืนทำไม?”
“นอื่นไม่เี่ยว ถอยไป! ันมีเรื่อ้อสะสาเพาะไอ้พันธรเท่านั้น” สุทัศน์บอเสียแ็
“เฮ้ย นี่ หัวหน้าเรานะเว้ย” ภัทรบอออมา “ืนแ่าเา แิุแน่”
“ันยอม! อให้แายเถอะ ันยอมทุอย่า” สุทัศน์พูออมาอย่าเียแ้น “เรียมัวายไ้แล้ว”
ปิมเ้ามาันพันธรเอาไว้ แ่พันธรเอาัวปิมออไป
“หัวหน้า อันราย”
“ไม่เป็นไร” พันธรยมือห้าม “ถ้าแ้นันนั็ยิเลย”
“เฮ้ย ไม่ไ้นะเว้ย!” ััยร้อห้าม
“ทำามใเาเถอะ” พันธรพูออมาอย่ามั่นใ “ให้เายิะ”
“ไ้” นายสุทัศน์เล็ปืนแล้วลั่นไทันที แ่ระสุนลับไม่ออเสียอย่านั้น เาลั่นไย้ำไปเรื่อยๆ พันธรเินเ้ามาและับปืนอเา
“่อนะใ้อาวุธ” เาบอ “่วยู้วยว่าใส่ระสุนแล้วหรือยั?”
ปิมเลยเ้าใว่าทำไมพันธรถึไม่ลัว เาสัเเห็นนี่เอว่าปืนไม่ไ้ใส่ระสุน
“ไอ้บับ!!” สุทัศน์แล้วเวี้ยปืนลพื้น “ถ้าแน่ริ็เ้ามาึ่ๆ หน้าสิวะ!!”
“ผมไม่อยามีเรื่อับประาน หน้าที่ผมือปป้อประาน” พันธรพูออมา
“แลัวหัวหน้าะปลแน่ะสิ ถึไม่ล้า” สุทัศน์ว่า
“นี่นะ” พันธรล้วมีออมา “อย่าทำให้ผมโรธเลย”
สุทัศน์มอเห็นมี็าสั่น พันธรทำท่าะวิ่เ้ามา เาร้อโวยวายแล้ว็หนีออไปเลย
“เ่นี่ หัวหน้า” ภัทรื่นม “ถึว่าทำไมถึไม่ลัวปืน”
“เออ อบใ” พันธรถอนหายใ “ไปพัผ่อนันเถอะ”
พันธรอาบน้ำแล้วเปลี่ยนุใหม่ ่อนะออมาเินเล่นามศูนย์หลยภัย เาเินไปยับริเวที่พัเรื่อบินรบ เาลอลูบไล้มันู ลอปีนึ้นไป้านใน แล้ว็มอเห็นแผวบุมในนั้น
“เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ?”
เาไ้ยิน็เลยรีบระโลมาาเรื่อบินรบ “อโทษรับ ผมแ่อยามาูเรื่อบินรบเท่านั้น
“อยาับเหรอ?” นทีู่เหมือนะเป็นทหารอาาศถามพลาเินเ้ามา
“อ๋อ” พันธรพยัหน้า “รับ”
“น้อใสุ่ทหารนี่ หรือว่าเป็นพวเ็ยี่สิบนที่ว่ายิปืนเป็น และเยรบับพวเอไอมาแล้ว?” ทหารอาาศถาม
“ใ่รับ” เาอบรับ
“ั้นลอึ้นมานั่ไ้ไหมล่ะ?” ทหารอาาศถามอย่าใี พันธรรีบพยัหน้า
“ไม่ลัววามสูนะ?” ทหารอาาศหันมาถามพันธรที่นั่อยู่้านหลั เาส่ายหน้า
“ี” อีฝ่ายพู “ั้นิเรื่อเลย”
ว่าแล้วทหารอาาศ็แล่นเรื่อบินรบออไปบนฟาฟ้า พันธรั้ัวไม่ทัน เาพยายามหาอะไรับ เามอลไปบนพื้นิน มอเห็นอาาเอศูนย์หลบภัยทั้หม
“สนุีไหมล่ะ?” ทหารอาาศถาม เมื่อเห็นพันธรทำท่าหวาลัว
“เอ่อ เอาลเถอะรับ” พันธรบอเสียสั่น เาไม่ิว่ามันะน่าลัวนานี้ เรื่อบินรบทะยานทะลุอาาศไปอย่ารวเร็ว นพันธรเริ่มรู้สึเวียนศีรษะแล้ว
“อ่ะ เอาล็ไ้” ทหารอาาศลมาอที่เิม พันธรรีบระโลาเรื่อบินรบทหารทันที
“ไ? ยัิอยาเป็นทหารออาาศอยู่อีไหม?” อีฝ่ายถาม
“เอ่อ ไม่แล้วล่ะรับ” เาอบามริ “อนแร ผมอยาับนะ แ่อนนี้ผมว่าไม่ีว่า”
“เหอะๆ” ทหารอาาศหัวเราะ พันธรเลยเินออไปาที่แห่นั้น
เาเ้ามาในห้อพัอทหาร ึ่มีบรราเพื่อนๆ อเาอยู่เ็มห้อไปหม
“หา? หัวหน้าไปึ้นเรื่อบินรบมาเหรอ?” ทรัพย์สินถาม
“ใ่ หวาเสียวเป็นบ้า” พันธรพูเสียสั่น
“น่าอิาั ผม็อยาไปึ้นบ้า” ทรัพย์สินพู ทำเอาัยวัน์หันมาถาม
“พี่สินอยาเป็นอทัพอาาศเหรอ?”
“็ถ้ามีโอาสน่ะนะ” ทรัพย์สินว่า “ถ้ามีโอาส ็อยาเป็นเหมือนัน”
“แล้วะเ็” พันธรบอ “มันน่าลัวมาเลย”
“ผมไม่ลัววามสูหรอ” ทรัพย์สินบอ “แล้วเาสอนหัวหน้าเรื่อารับหรือเปล่า?”
“หึ ไม่ไ้สอน” พันธรอบ
“ฮ้า น่าสนใั” ทรัพย์สินทำท่าเหมือนอยาับเรื่อบินรบเ็มแ่ แ่พันธรบอเอาไว้
“มันไม่ใ่เรื่อ่ายๆ เลยนะ”
“เรื่อนั้น ผมรู้” ทรัพย์สินบอ “้อมีารฝึมา่อน และผม็รู้ว่ามันยา แ่ผม็อยาทำ”
“พี่สินะเปลี่ยนไปเป็นอทัพอาาศเหรอ?” ัยวัน์ถามอีรั้
“็นะ” ทรัพย์สินบอ “ถ้ามีโอาสริๆ ็อยาึ้นบ้า วบุมไม่ยาหรอ”
พันธรถอนหายใ ะที่ทรัพย์สินาเป็นประาย้วยวามหวั เาเห็นเรื่อบินรบแล้ว เาเลยอยาลอับูบ้า เา่อน้ามั่นใว่าัวเอะทำไ้
“ถ้ามีโอาส ะรีบว้าไว้เลย” เาบอับัวเอ
ความคิดเห็น