คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เปิดม่าน
อนที่ 6 – เปิม่าน
แล้ววันศุร์็เวียนมาถึอย่ารวเร็ว เร็วนวราราไม่ถึ แ่เา็ิว่าไม่มีอะไรหรอ สมามสานสัมพันธ์อะไรนั่น อยาะโ้วย้ำ แ่มีนา้อามรรสร เพราะั้นเาึไม่ไปไม่ไ้
พอเรียนาบสุท้ายเสร็ รรสร็เินออาห้อพร้อมับถือระเป๋าออไป มีนาับวรารเินามเธอมา
“อ้าว?” รรสรเห็นมีนาับวรารเินามเธอมา ็เลยถาม “ทั้สอนะามสรไปไหน?”
“ไปสมามสานสัมพันธ์ไ” วรารบอ “สร็รู้แล้วไม่ใ่เหรอ?”
“เออ ริ้วย สรลืมไป” เธอเอามือเศีรษะัวเอ “ไปันเถอะ ไป”
แล้วทั้สามน็เินทาไปยัห้ออสมาม วรารถอรอเท้าผ้าใบสีำไว้หน้าห้อ มีนาับรรสร็ทำ้วย านั้นทั้สามน็เ้าไปในห้อนั้น ็พบว่ามีนัเรียนายหิหลายนอยู่ันเ็มห้อ
“อ้าว?” วรารเห็นศิลป์ยืนอยู่้วย “นาย็มาสมัรเหมือนันเหรอ?”
“นาย็้วยเหรอ?” ศิลป์ถามลับ “แล้วนายสมัรมาทำไม?”
“เอ่อ” วรารพยายามหา้อแ้ัว “็...อยาะรู้ันให้มาึ้นน่ะ ็เลยมาสมัร”
“อ๋อ เหรอ?” ศิลป์ยิ้มให้เา แล้วหันไปมอรรสรับมีนา “แล้วสอนนี้ใร เพื่อนร่วมห้อเหรอ?”
“ใ่่ะ” รรสรบอึ้นมา่อนที่วราระพู “ันื่อรรสรนะ ส่วนนี่ือมีนา แล้ว็วราร”
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ” ศิลป์ล่าวอย่าสุภาพ “แล้วทั้สอนมาสมัรทำไมเหรอ?”
รรสรอบออไป “็ันอยารู้ัเพื่อนใหม่บ้า ็เลยมาสสมัร” เธออบ แล้วศิลป์็หันไปทามีนา มีนาเลยแ้ัวว่า “็เหมือนับสร อยาเอเพื่อนใหม่ๆ บ้า”
“แล้วทำไมนายถึมาสมัรล่ะ?” วรารถามศิลป์ “ไม่นึเลยนะว่านายะมาสมัร”
“ัน...” นายศิลป์อบอย่าอายๆ “มาหาสาวๆ น่ะ”
วรารมวิ้วอย่าสสัย ‘มาหาสาวๆ’ หมายวามว่าไ? “มาหาสาวๆ?”
“อื้ม” ศิลป์พยัหน้าอย่ายอมรับ “เผื่อะเอนที่ใ่ในนี้บ้า”
วรารส่ายหน้าให้ับเหุผลอารมาสมัรสมามอศิลป์ เาเินเ้าไปลาห้อที่มีนัเรียนายหิอยู่ันเยอะ แล้ว็บัเอิเอพร้อมพษ์้วย
“ไอ้พษ์!” วรารเรียอย่าแปลใ “ทำไมนายมาสมัรที่นี่ไ้วะ?”
“อ้าว? ไอ้ร” พร้อมพษ์หันหน้ามาหาเา “ทำไมนายมาสมัรที่นี่ล่ะ?” เาถามลับ
“นายอบมา่อนสิ” วรารพู
“ันเอ็อยาเอเพื่อนใหม่ๆ บ้าเหมือนัน” พร้อมพษ์พูออมา “แล้วนายสมัรทำไม?”
“็อยาเอเพื่อนใหม่เหมือนัน” วรารโหออไป แล้วานี รุ่นพี่ม.ห ผู้เป็นเ้าอสมาม ็เ้ามาในห้อ พลายิ้มให้ทุน
“มาันรบยี่สิบสี่นหรือยั?” เธอถาม
“ยี่สิบสี่น?” วรารถามึ้นมา ทำไมำนวนมันน้อยั? แ่อย่าว่าล่ะ สมามแบบนี้มีเ้าน้อยเป็นธรรมาอยู่แล้ว แ่ละนลอนับันู็พบว่าาไปประมาสี่น
“ั้นรอให้มารบ่อนละัน ะไ้พูทีเียว” านี รุ่นพี่ม.หบอึ้นมา ทุนถึไ้นั่รอในห้อที่ิเรื่อปรับอาาศ มีเ็หนุ่มนหนึ่มอนาฬิาอย่าหุหิ
“เมื่อไหร่ะมารบสัทีวะ?” เาเอ่ยออมาเสียั ทำเอาสมาิในห้อหันมามอ วราร็หันไปมอ้วย เารู้สึุ้นๆ หน้าเ็หนุ่มนนั้น ท่าทาเาะเป็นนอารม์ร้อนพอู
แล้วสมาิ็มาันรบเสียที านีนับูแล้ว นับัวเอ้วย รบยี่สิบสี่นพอี “เอาล่ะ รบยี่สิบสี่นแล้ว ถือว่าเป็นเลที่ีนะ ุประส์อาร่อั้สมามนี้็อย่าที่บอันเอาไว้ อยาให้ทุนไม่ว่าะระับั้นไหน็ามมาสนิทันให้มาึ้น รู้ัันให้มาึ้นเพื่อสร้ามิรภาพใหม่ๆ ึ้นมา น่าเสียายที่ำนวนมีแ่นี้ แ่ในอนาเราอาะประาศรับสมัรใหม่อี็ไ้”
านีพูับนทั้ห้อ “พี่ื่อานีนะ อยู่ม.หแล้ว เป็นหัวหน้าสมามนี้ ่อไป ะอให้ทุนแนะนำัวเออย่าเป็นทาาร เอาล่ะถ้าะเริ่ม ็นั่เป็นวลม แล้วปรบมือให้ัหวะไป้วย”
แล้วเมสันทนาาร็เริ่ม้น แ่ละนเริ่มแนะนำัวออมา วรารมอไปรอบๆ มีแ่นที่เาไม่รู้ัทั้นั้น และเา็ำื่อแ่ละนไม่ไ้้วย มันมีเยอะเินไป แ่ละนบอื่อนามสุลอัวเอออมา พร้อมับื่อเล่น และระับั้นับเบอร์ห้อ แล้วทั้ยี่สิบสี่น็แนะนำัวนเสร็
่อไป านี็วนพวเาเล่นเมสันทนาาร เป็นารเล่นเมับวามำ ิามีอยู่ว่า นแร้อพูื่ออะไร็ามึ้นมาามหัว้อที่ำหนอย่าเ่นให้พูถึผลไม้ เา็้อพูื่อผลไม้ึ้นมาื่อหนึ่ และน่อไปที่ะพู็้อพูื่อผลไม้อนที่หนึ่ แล้วพูื่อผลไม้อัวเอออมา นที่สาม็้อำื่อผลไม้อนที่หนึ่และนที่สอให้ไ้ แล้ว็พูื่อผลไม้อนออมา วนไปแบบนี้นว่าะหานที่ำไม่ไ้
“เอ่อ ส้ม...ล้วย...แอปเปิ้ล” นายศิลป์ที่วนมาถึราวอเา หลัาวนรบสามรอบแล้ว “เาะ ทุเรียน ฝรั่ มพู่ อุ่น....เอ่อ” เานึไม่ออเสียแล้ว มันเยอะเินไป พี่านีัสินทันที
“เอาล่ะ เราไ้นแพ้แล้ว” พี่านีเอ่ยึ้น “นแพ้้อโนลโทษนะ”
นายศิลป์ออะหวาลัว เาะถูให้ลโทษอะไร? รุ่นพี่านีหยิบปาาเมิึ้นมา
“พี่ะทำอะไรน่ะรับ?” นายศิลป์เห็นปาาเมิ็ส่ายหน้า “อย่าบอนะว่า...”
านีหัวเราะออมา แล้วเธอ็วาใบหน้าอศิลป์เล่น้วยปาาเมิ นเือบทั้ห้อหัวเราะออมา ะที่นายศิลป์อายมา
“โธ่ พี่ แล้วผมะลบออไ้ไเนี่ย?” ศิลป์โอรว
“เอาน่า เอาน้ำล้าทุวันเี๋ยวมัน็ออ” านีว่า “วันนี้พอแ่นี้่อน สัปาห์หน้าะเป็นอะไร? แล้วะมีบทลโทษยัไ? อยิาม เราะเปลี่ยนวิธีลโทษไปเรื่อยๆ”
แล้วทุน็ออมาาห้อ นายศิลป์บ่นอุบอิบ เาหันมาถามวราร “หน้าันเป็นไมั่?”
“เหอะๆ” วรารหัวเราะออมาเบาๆ “ูไม่ไ้เลยล่ะ”
“ริอ่ะ?” ศิลป์ถอนหายใออมา “พี่านะ พี่า เล่นแบบนี้ไ้ไ?”
วรารับมีนาหัวเราะออมา พอรรสรออมาาห้อ เธอ็เ้ามาถามว่าวราระลับเลยหรือไม่? เพราะทั้สอนลับรถสายเียวัน มีนาถึหยุหัวเราะ
“เอ่อ” วรารไม่อยาผิใับเพื่อนเลย แ่รรสร็เ้าหาเา เาไม่รู้ะทำอย่าไรี? ึ้อปล่อยเลยามเลย เาำ้อเินออไปพร้อมับรรสร ะที่มีนาเินามหลั แล้วทั้สาม็มารอรถสอแถวที่ศาลาร้ามโรเรียนเหมือนเิม
“วันนี้สนุันะ” รรสรบอึ้น “ิไม่ผิที่สมัร แ่นที่เป็นนับอลโรเรียนนั่น หล่อัเลย”
วราริว่ารรสรหมายถึพร้อมพษ์ พอมีนาไ้ยินแบบนั้น เา็อัวไปื้อน้ำอัลม รรสรมอไปทามีนา แล้ว็ุนอย่ามา
“พันี้ นาเป็นอะไร?” เธอถามวราร “เหมือนะโรธสรอยู่เลย”
วรารอยาะบอไปเหลือเินว่าทำไม? แ่็ลัวว่ามีนาะว่าเาเ้า เาเลยพูอ้อมๆ “เหมือนมันะอบใรอยู่มั้?”
“อ้าว? อบนอื่นแล้วทำไม้อมาทำปั้นปึ่ใส่สร้วย?” เธอมอไม่ออ วรารไ้แ่ถอนหายใ รรสร่าไม่รู้อะไรบ้าเลย
แล้วมีนา็ลับมาพร้อมับแ้วใส่น้ำอัลม เาูน้ำเ้าไป ่อนะบอทั้สอ
“รถนามาแล้ว” เาพู “ั้นนาไป่อนนะ”
แล้วเา็เินออไปทันที วรารู็ไม่เห็นว่าะมีรถสอแถวรไหนเลย แ่มีนาเินออไปทาอื่น เารู้สึสสารเพื่อน เาะเ้าใอะไรในัววรารผิแน่ๆ
วรารเินทาลับมาบ้าน้วยวามรู้สึไม่ี เาเพิ่นึึ้นไ้ เายัไม่ไ้อเบอร์มือถือามีนาเลย ะไ้โทรไปปรับวามเ้าใัน
“เอาเหอะ” เาว่า “วันันทร์่อยุยับมันใหม่”
แล้ววันันทร์็มาถึอย่ารวเร็ว วรารอาบน้ำแ่ัว ทาน้าวเสร็ พ่อ็ไปส่เาที่โรเรียนเ่นเิม วรารเินเ้ามาในโรเรียนหลัาไหว้พระไหว้อาารย์เสร็แล้ว เา็มานั่รอมีนาที่ลานพัผ่อนใ้อาาร แ่รอนถึเวลาเ้าแถว มีนา็ไม่มาเสียที เาเลยเินไปเ้าแถวเมื่อสัาเือนัึ้น
ในห้อ เานั่อยู่นเียวโยปราศามีนา เาสสัยว่ามีนาเป็นอะไร? ทำไมถึไม่มาโรเรียน? เาเาว่ามีนาะโรธเาอยู่แน่ เาเลยเินไปหารรสร พร้อมับอเบอร์มือถืออทั้รรสรและมีนาเอาไว้ พอไ้เบอร์โทรมา เา็โทรหาเพื่อนทันที
มีนาที่เ็บัวอยู่แ่ในห้อนอน ไม่ไ้ป่วยอะไร พอเห็นมือถือเาัึ้น เา็เินเ้าไปู ็พบเบอร์แปลประหลาที่ไม่รู้ั แ่เาพอะเาไ้ว่าเป็นใร? เาเลยไม่รับสาย
วรารพยายามโทรหาหลายรอบ แ่มีนา็ไม่รับสาย เามั่นใว่ามีนา้อไม่พอใเาแน่ๆ
“เราไม่ไ้อยาให้เรื่อเป็นแบบนี้เล้ย” เาบ่นออมา “ทำไมมันลเอยแบบนี้วะ?”
พอาบพัลาวัน รรสร็อมานั่ิน้าวับวราร้วย วรารอยาให้เรื่อระหว่าเาับรรสรยุิแ่นี้ มีนาะไ้ไม่เ้าใผิไปมาว่านี้ แ่เา็ไม่ล้าบอรรสรออมา
รรสรไม่ไ้สนใเลยว่ามีนาหยุเรียนไปทำไม? ยิ่ทำเอาวรารรู้สึสสารมีนา เาทุ่มเททุอย่าให้เธอ แ่รรสรไม่เยแม้แ่หันมามอ
“นี่” รรสรถามวรารึ้นมา “นที่นาอบือใรันเหรอ ร?”
วรารหยุทาน้าว เาเอาน้ำอัลมึ้นมาื่ม “ไม่รู้เหมือนัน”
“อ้าว? ทำไมไม่รู้ล่ะ เป็นเพื่อนสนิทันนี่” รรสรถาม่อ
“มันไม่ยอมบอ” เาำเป็น้อโหริๆ ืนบอวามริไป มีนาโรธเาแย่ “แปลเนอะ แม้แ่เพื่อน็ยัไม่ยอมบอ”
“เออ สร็เห็นว่าแปล” เธอเห็น้วย “แ่นที่นาเลือโีแหละ”
“ทำไมเหรอ?” เาถามึ้น
“็นาเป็นนี มีวามรับผิอบ มีวามเป็นผู้นำ” รรสรื่นมมีนาให้เาฟั “เาถึไ้เป็นหัวหน้าห้อลอไ ใรไม่รับหน้าที่ เารับหมนเียว”
“หืม?” วราริว่ารรสระไม่เห็นุ่าในัวมีนาเสียอี พอเป็นแบบนี้ มีนา็อามีสิทธิ์็ไ้ เาลอพยายามิ่อหามีนาูหลัาทาน้าวเสร็ แ่มีนา็ไม่รับสาย
“ะทำไีล่ะ?” เาถามัวเอ “ืนมันเ้าใผิไปแบบนี้ะทำยัไ?”
เาส่ายหน้า พลาิว่าพรุ่นี้มีนาน่าะมา และเาะเล่าให้ฟั เรื่อที่รรสรื่นมในัวมีนา เาะไ้ีใบ้า
วันรุ่ึ้นมาถึ เป็นวันอัาร วรารมารอมีนาแ่เ้า แ่เา็ไม่เห็นวี่แววอเพื่อนเลย เาเือบะถอใอยู่แล้ว แ่ในที่สุ มีนา็เินเ้ามา
“เฮ้ย ไอ้นา!” เาเห็นแล้ว็รีบร้อเรีย มีนาเินเ้ามาหาเา
“สวัสี ไอ้ร” เาทัทาย “มีอะไรเหรอ?”
“นี่ รู้อะไรไหม?” เาบอออไป “ว่าอนนายหยุไป สรเป็นห่วนายแ่ไหน?”
“หา?” มีนาเหมือนไม่อยาเื่อ เาเลยยิ่ใส่ไ่ลไปให้มาึ้น
“แถมเธอยัมนาย้วยว่ามีวามรับผิอบ มีวามเป็นผู้นำ” วรารพยายามพูให้เพื่อนเ้าใ “เธอื่นมนายนะเว้ย น่าะีใไ้แล้วนะ”
แ่นั่นไม่ทำให้มีนาีึ้น เาสัเมาแล้ว รรสรน่าะสนใในัววรารอยู่ นั่นือวามริ เาเลยส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอ” เาถอนหายใ “ไปนั่ิน้าวันไหม?”
แล้ว็ถึเวลาเ้าแถว แล้ว็ปล่อยนัเรียนเ้าห้อเรียน มีนาเินมานัู่่ับวรารเหมือนเิม อนนั้นเอ รรสร็เินเ้ามาถาม
“นาเป็นอะไร? ทำไมไม่มาโรเรียน?”
วรารไ้ยินอย่านั้น็รู้สึยินีที่รรสร็พอะห่วมีนาบ้า มีนามอเธออย่าุน
“สรเอ็เป็นห่วนาเหมือนันเหรอ?”
“อ้าว? ็้อใ่น่ะสิ เราเป็นเพื่อนันมานานแล้วนะ” รรสรยืนเท้าเอว “แล้วลเป็นอะไร? ทำไมไม่มาเมื่อวาน?”
มีนาถึับอึ้ไปเลย แล้วเา็ยิ้มออมาอย่าีใ “ือ...นาแ่ไ้ึ้นน่ะ ไม่ไ้เป็นอะไรมานัหรอ”
“เออ ่อยยัั่ว” รรสรยิ้มหวานให้เา “รัษาสุภาพ้วยล่ะ สรเป็นห่ว”
แล้วเธอ็เินไปนั่ที่โ๊ะอัวเอ วรารแอบบไหล่เพื่อน “เห็นไหม? บอแล้ว เธอเป็นห่วนายมานะ เห็นไหม?”
มีนาถึยิ้มออมาไ้ เาล่าว “อโทษนะเว้ยที่เ้าใผิ”
เป็นไปามที่วราริไว้ มีนาิว่ารรสรอบเาริๆ ้วย แ่พอเหุาร์เป็นมาแบบนี้ เา็พอะโล่ใไ้แล้ว เาไม่อยามีปัหาับเพื่อนสนิท
าบสัม อาารย์็เล่าประวัิศาสร์อไทยให้นัเรียนทุนฟัและาม มีนาฟัอย่าสนุสนาน ูเหมือนเาะีใมาที่รรสรมาบอับเาเมื่อเ้านี้ วรารเอ็มอเพื่อนอย่าีใ ีใที่รรสรยัพอมีวามห่วใยในัวมีนาอยู่บ้า
รั้น พอเลิเรียน มีนา็ะเินออาห้อ รรสรที่้อใในัวมีนา็เรียเาไว้ วรารหยุเิน มีนาหันมาอย่าใ
“มีอะไรเหรอ? สร?”
“่วนี้นาเป็นอะไรน่ะ?” เธอถามึ้นมา “เหมือนะไม่พอใสรนิๆ เลย”
มีนาแ้ัว “ไม่พอใอะไรัน?” เาถามลับ “นาะล้าไปไม่พอใสรไ้ยัไ?”
“แ่ท่าทาอนามันฟ้อนะ” เธอบอ “นาอบใรอยู่เหรอ? บอไ้ไหม?”
มีนาหรุบาลพื้น่ำ วรารเอ็เฝ้ามอทัู้่ ่อนที่มีนาะบอออมา “็อยู่ไม่ใล้ไม่ไลาัวนาเท่าไหร่หรอ”
“เหรอ?” รรสรไม่รู้อะไรเลย “เพื่อนในห้อเราเหรอ?”
“ใ่” มีนายอมรับ “นาทำเพื่อเธอมาโยลอห้าปี แ่เธอไม่เยเห็นุ่าในัวนาเลย นาเสียใมาที่เธอเป็นแบบนั้น เห็นแ่นาเป็นเพื่อน”
รรสรเ้ามาบบ่ามีนาอย่าเห็นใ “สู้่อไปนะ ถ้านาทำีับเธอ เธอ้อหันมามอสัวัน”
มีนาเริ่มรู้สึเ็บในใ เาล่าวออมา “ไม่หรอ เธอไม่มีวันหันมามอนาไ้หรอ”
“นารู้ไ้ไ? บาทีเธออาะยัไม่รู้็ไ้นะ” รรสาว่า
“ใ่ เธอไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยสันิ” มีนาพูประออมา แล้วเา็เินาไปเลย ทำเอารรสรถึับุน ทำไมมีนา้อทำท่าแบบนั้น้วย?
วรารามมีนามา้านล่า “นายน่าะบอวามริไป”
“ไม่ไ้หรอ” มีนาบอ “ืนบอวามริ ำอบ ‘ไม่’ แน่ บอนานี้สรยัไม่รู้สึัวเลย”
วรารถอนหายใ แล้ว็เินไปปลอบเพื่อน “ไอ้นาเอ๊ย น่าสสารริๆ ว่ะ”
“ไม่้อสสาร” มีนาบอ “อย่าทำให้ันสมเพัวเอไปมาว่านี้เลย”
แล้วเา็เินออาโรเรียนไป ทิ้ให้วรารมอเาอย่าเป็นทุ์ ทำไม? ทั้ที่อนเ้ายัีอยู่แท้ๆ แ่ลับลเอย้วยเรื่อแบบนี้
แล้ววันศุร์็เวียนผ่านมาถึ พอเลิาบสุท้าย รรสร มีนาับวราร็เินไปเ้าสมาม ‘สานสัมพันธ์’ ที่อยู่อีึหนึ่ พอทั้สามเปิประูเ้าไปในห้อแอร์ ็พบว่ายัมีนมาไม่รบ
“วันนี้พี่มีเมะมาให้เล่น้วย” านีบอยิ้มๆ “้อสนุแน่ๆ”
แล้วทุน็รอให้นมาันรบยี่สิบสี่น นระทั่รบ พี่านีถึบอุประส์อสมามในวันนี้ออมา
“พี่มีเมให้เราเล่น ะไ้สนิทันมาึ้นไปอี” านีพู “เรียว่า ‘เมามหาาร’”
ทุนในห้อหันมามอหน้าัน แล้วพร้อมพษ์็ถามึ้นมา “มันเล่นยัไหรือรับ?”
“็ำลัะบอเนี่ย” านีพู “ิามี่ายๆ มียี่สิบสี่นพอีใ่ไหม? พอีเลย แบ่เป็นทีมละสิบสอนะัน ทีมหนึ่เป็น ‘เหยื่อ’ ทีมหนึ่เป็น ‘าร’ านั้น ให้ทุนับสลาในล่อนี้ว่าใระไ้เป็นเหยื่อหรือาร? แล้วให้เียนื่อัวเอลในเศษระาษอีใบ ฝ่ายารมีหน้าที่้อหยิบื่อเหยื่อออมาทั้สอบสอน และ้อหาทาไล่สัหารเหยื่อให้ไ้ โยารใ้ปาาอะไร็ไ้ ทำาบาทหลัเสื้ออเหยื่อ ะถือว่าเหยื่อาย แ่ฝ่ายาร้อระวั อย่าให้เหยื่อรู้เ็าว่าัวเอเป็นาร ถ้าเหยื่อพบเอว่าเป็นาร่อน าระแพ้ทันที และะโนลโทษ”
“สรุปาร็มีเหยื่ออัวเอเป็นนละหนึ่รายใ่ไหมรับ?” ศิลป์ถามึ้น
“ใ่” านีพู “ำเอาไว้ าร้อแอบสัหารเหยื่อ โยไม่ให้รู้ัวให้ไ้ ถึะนะ เหยื่อนไหนที่โนสัหารแล้ว มาลื่อที่ห้อนี้และบอื่อารออมา้วย”
“น่าสนุนะ” มีนาว่าึ้น แล้วพี่านี็ัารเอาล่อใบหนึ่ึ่มีรูว้าบริเวฝาล่อออมาวาไว้ ่อนะบอ
“่อนอื่นเรามาเลือัน่อนว่าใระเป็นเหยื่อหรือาร?” านีบอ “ใรหยิบไ้ระาษสีเียวเป็นเหยื่อ ใรไ้สีแเป็นาร”
แล้วทุน็มาเลือัน ผลปราว่าทั้วราร มีนาและรรสร ไ้เป็น ‘เหยื่อ’ ทั้หม มีหมายเลำับเอาไว้้วย วรารไ้หมายเลสิบสอ เป็นเบอร์สุท้ายพอีอลุ่ม แล้วานี็สั่ให้ลุ่มที่ไ้เลือเป็นเหยื่อ เียนื่อัวเอออมาและนำมาใส่ในโถแ้วเพื่อัเลือ
“เอาล่ะ ่อานี้ ห้ามบอใรเ็านะ เพื่อวามสนุอเม” านีพูึ้น “่อานี้ให้ฝ่าย ‘าร’ มาหยิบื่อ ‘เหยื่อ’ ไปไ้เลย”
พวที่ับไ้ฝ่ายารลุึ้นยืน เามอเห็นพร้อมพษ์อยู่ในฝ่ายาร้วย พวที่ไ้รับเลือเป็นาร ่ามาหยิบรายื่อเหยื่อในโถแ้วออไป านีมออย่าพึพอใ
“เอาล่ะ ่อานี้ ห้ามารบอเหยื่อเ็าว่าเป็นใร? อยลอบสัหารเาเสีย” พี่านีบอออมา เธอเอ็ไ้รับเลือเป็นารเหมือนัน
แล้วพอเลิ รรสร มีนาับวราร ็เินมาสวมรอเท้าสีำ วรารโว์แผ่นระาษเล็ๆ ใหู้
“รไ้เป็นเหยื่อล่ะ” เาบอ “นาับสรไ้เหยื่อเหมือนันใ่ไหม?”
“ใ่” รรสรอบ “สรไ้เบอร์ห้า”
“ส่วนเราไ้เบอร์สิบเอ็” มีนาพู “อนายเบอร์อะไร ร?”
“เบอร์สิบสอ” วรารอบ “อยารู้ัว่าใรับื่อันไ้? านี้้อระวััวันแล้ว”
มานีเ็บระาษและำหมายเลัวเอเอาไว้ ่อนะเินออไปพร้อมับวรารและรรสร แล้วทั้สาม็แยันรศาลาสีาวร้ามโรเรียน
ความคิดเห็น