คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : ส่วนหนึ่งของกองทัพ
อนที่ 68 – ส่วนหนึ่ออทัพ
วันที่ 28
พันธรับปิมมาโรเรียนแ่เ้า เาเ้าไปในโรอาหารเพื่อะื้อ้าวิน แ่ทันในั้น ็มีแ่พวนัเรียนในุไปรเวทมอมาทาเา เล่นเอาพันธรถึับปวศีรษะ
“นี่ ูไม่อบอะไรแบบนี้ริๆ นะ” เาบอับเพื่อน
“ทำไไ้ล่ะมึ? ็มึทำไปแล้ว”
ระหว่าิน้าวันสอน พรพิมล็เินเ้ามาหาถึโ๊ะ ปิมและพันธรมอเห็นเธอ พันธร็ทัทาย
“สวัสี มล”
“สวัสี พัน แล้ว็ม้วย” พรพิมลพูเสียสใส “อ้าว? ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
“็เรื่อที่มันโ่นนัเลประำโรเรียนัไปทั่วแล้วน่ะสิ” ปิมอบแทนเพื่อน
“็ีนี่ พี่สุทัศน์ะไ้รู้ะทีว่าร่าไม่ไ้แล้ว” พรพิมลบอ
“แ่ผลเสียมันมาที่ผมนะ” พันธรบอ “มีแ่นุบิบนินทา....”
“อย่าไปสนใเลย” พรพิมลพู “แ่ทำหูทวนลมไป็พอ”
“ถ้าทำไ้่ายนานั้น็ีสิ” พันธรส่ายหน้า
ฝ่ายอัมพรับธัา็มาเรียมวัถุิบ นวแป้ันั้แ่เ็โมเ้า โรอาหาระเปิแปโมรึ่ พวเธอรีบัารทำพิ่า แล้วภัทรับััย็เ้ามา่วย้วย
“นี่” ธัาว่า “พี่ิึ้นมาไ้อีเมนูหนึ่ ทำไมเราไม่ทำไ่ทอไป้วยเลยล่ะ?”
“ไ่ทอหรือรับ?” ััยถาม “็น่าสนนะ แล้วพี่รู้วิธีทำเหรอ?”
“รู้สิ” ธัาอบ “็ไม่มีอะไรมา เอาไ่มาุบแป้ ุบไ่ แล้ว็ุบแป้อีที ่อยนำลทอในน้ำมันไฟระับปานลา”
“โห พี่นี่รู้เยอะเนอะ” ััยว่า
“นี่ำมหรือเปล่าเนี่ย?” ธัาบอำๆ “เออ รีบทำานันเถอะ”
แล้วทั้หม็เปิไฟรป้ายื้อร้าน ่อนะรีบัเรียมสิ่อ ธัาอุ่นเาไว้พร้อมแล้ว อัมพร็ทำหน้าที่ทำแป้แล้ว็ทำหน้าพิ่า
พอแปโมรึ่ น็เ้ามารุมที่ร้านทันที ราวนี้พวเาไม่้อวุ่นวายแล้ว เพราะทำพิ่าหลายถาเรียมไว้แล้ว ภัทรัารัแบ่พิ่าแล้ว็ใส่ล่อพลาสิ ่อนะส่ให้ััย
“อบุมารับที่อุหนุน” ััยรับเินมา ิำนวแล้วทอนเินอย่ารวเร็ว “ท่าน่อไป เอาหน้าอะไรีรับ?”
รพลเินมาหาเอราที่โรพยาบาลอีรั้ แล้วเา็เห็นเอราำลัุยับนาพยาบาลในุาวาเาวนหนึ่อยู่
“ไอ้เอ” รพลส่เสียเรีย เอราหันมา
“อ้อ เพื่อนผมเอรับ ื่อรพล หล่อไหม?” เอราแนะนำัวรพลให้อรนิาฟั
“็พอใ้ไ้” นาพยาบาลสาวรับ “สวัสี่ะ รพล”
“อ๋อ รับ” รพลยัุนอยู่ “นาพยาบาลมารวแผลเอราหรือรับ?”
“อ๋อ เปล่า เราำลัุยันอยู่” เอราบอ
“ุย?” รพลุน “แุยอะไรับพี่เา?”
“่าเหอะ” เอราับท “พี่ไปทำานเถอะ ไว้่อยุยันใหม่”
แล้วอรนิา็เินออไป รพลหันไปเอรา พลายิ้มอย่ามีเลศนัย
“ใรอ่ะ สวยั?”
“นาพยาบาล ื่ออรนิา ทำานอยู่ในโรพยาบาลแห่นี้” เอราอธิบาย
“แหม เี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมไปอบนแ่ว่าแล้วเหรอ?” รพลถาม
“บ้า” เอราว่าเพื่อน “ันไม่ไ้อบ...”
“อย่ามาโห ันูออ” รพลยิ้ม “เธอน่ารัีนะ”
“ถ้าเห็นว่าสวย็ีบไปสิ ันไม่ว่า” เอราบอ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยาแย่แฟนใร” รพลบอออมา เอราเอามือีแนเพื่อน
“ไอ้บ้านี่ ็บอแล้วไว่าไม่ไ้อบ” เอราปาไม่รับใ เาโหออไป
“ั้นันีบริๆ นะ” รพลพู “ไม่ว่าใ่ไหม?”
“ามสบาย” เอราพูอย่าอนนิหน่อย ทำเอารพลหัวเราะ
“ล้อเล่นๆ” รพลว่า “เออนี่”
ในเวลานั้นเอ ็มีสัาเือนัึ้นอีแล้ว นป่วยทุนใ ะที่มีทหารเ้ามาอารัานไ้มามาย
“พวมันมาอีแล้วเหรอ?” รพลถามทหาร
“รับ” ทหารอบ
“ั้น ระวััว้วยนะเว้ย ไอ้เอ ันไป่อนล่ะ” รพลว่าแล้ววิ่ออไปาโรเรียนทันที ฝ่ายพันธรับปิมที่ไ้ยินเสียสัาเือนนี้็ใ เ็ๆ ทุนเหมือนะรู้หน้าที่ี พวเารีบวิ่ลาอาาร และเ้าไปบริเวอาารพัผ่อนอัวเอทันที
“ไปเร็ว!” ทหารในุออรบถืออาวุธปืนลพาันบอพวนัเรียน พันธรับปิมวิ่เ้าไปในห้อ ็เอภัทรับััยที่หนีมา่อนแล้ว
“พวมันะมาอีแล้ว!” ััยบอทุนในห้อ
ทหารอาาศึ้นเรื่อบินรบเรียม่อสู้ พวเาบัับเรื่อบินให้บินึ้นไปฟาฟ้า ในอนนั้นเอ สัว์ประหลาัวให่ยัษ์ มีรูปร่าเหมือนแมมุม็ปราัวึ้นอีรั้ และเริ่มทำลายพื้นที่อาาเ ทหารอาาศใ้ปืนลยิใส่สัว์ประหลานนั้น แู่เหมือนะไม่สร้าวามเสียหายใๆ เลย
เิเสียรีร้อึ้นอย่าหวาลัว พันธรมอออไปนอหน้า่า ็เห็นพวทหารำลั่อสู้ับอสุรายนที่เยบุหมู่บ้านพวเาอยู่
“ไอ้แมมุมยัษ์นั่นมาอีแล้ว” พันธรบอเพื่อนๆ
สัว์ประหลานนั้น ยิแสเลเอร์ออมาทา่อหนึ่รบริเวศีรษะอมัน ระทบับเรื่อบินรบนระเบิลมา้านล่า พันธรเริ่มเห็นว่าสถานาร์เริ่มแย่แล้ว เาวิ่ไปหยิบอาวุธปืนอัวเอ
“เฮ้ย ไอ้พัน ะไปไหน?” ภัทรถาม
“ไป่วยพวทหารน่ะสิ” พันธรบอ แ่ภัทรรั้ไว้
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทหารเถอะ”
“ทหารำลัะพ่ายแพ้นะ เรา้อ่วย!” พันธรวิ่ออไปอย่าล้าหา ะที่นอื่นๆ ในห้อมอหน้าัน
“เอาวะ!” ภัทระโน “มาลอูันสัั้”
แล้วเา็หยิบอาวุธปืนลูออนามพันธรไป บรราหนุ่มๆ ทุนเอาอาวุธัวเอ พร้อมับวิ่ออไปาห้ออัวเอ
ฝ่ายปราา เาไ้ยินเสียสัาเือน ึว้าปืนออไป พร้อมับพวรุ่นพี่ทหารที่เารู้ั อำลัทหารมาั้ปืนเล็่อหน้าสัว์ประหลานนั้นแล้ว็ราระสุนยิออไปทันที โนัวสัว์ประหลา แู่เหมือนมันะไม่ไ้ผลเลย
พวพันธรวิ่นเ็บี่โรมายัลานว้า มาสมทบับพวทหาร เมื่อพวทหารเห็นพวเา็ว่าเ้า
“มาทำอะไรที่นี่!? ทำไมไม่หลบที่บ้าน?”
พันธรบอออมา “ยิที่วาอมันรับ”
ทหารหันมามอเาอย่าุน แ่็ลอเล็ปืน และยิไปที่วาลมโอมันที่อยู่รลาพอี พอยินาแออมา มัน็รีร้อเสียแหลมเหมือนเ็บปวมา ยิ่ทำให้มันอาละวาหนัึ้น มันยิแสเลเอร์เ้าใส่พวทหารที่ั้อำลัอยู่นระเบิ ทหารหลายนบาเ็บ มีแผลามร่าาย
พววรรสา็วิ่ออมาเหมือนัน วรรสาับวนิารีบยร่าทหารที่บาเ็บให้ออไปาสมรภูมิและเริ่มทำารปมพยาบาล
“ายแล้ว อเา” วนิาี้ใหู้บาแผลที่ออนายทหารนหนึ่ เลือสีแไหลออมาาเส้นเลือให่ที่อ วรรสาัารถอเสื้อนออัวเอออ แล้วเอามาปิแผลที่ออเาเอาไว้ ไม่ให้เลือไหลไปมาว่านี้
ในะที่เหุาร์ำลัสับสนวุ่นวาย พวพันธร็ออ่อสู้ับสัว์ประหลานนั้น ปิมราระสุนปืนไปที่าอมันนามันาไปหนึ่้า ฝ่ายทรัพย์สิน็ยปืนลูอู่โม ยิไปที่เป้าหมายอย่าไม่ลละ
ฝ่ายมือสไนเปอร์่าพาันวิ่ออมา ปราาับรีภพ็วิ่ออมา้วยและวิ่ออไปยัสนามรบ พวรุ่นพี่ร้อเือนว่าอย่าไป แ่พวเาไม่ฟั พวเายืนเล็ไปที่สัว์ประหลา ใ้ล้อสโปูมเ้าไปยัเป้าหมาย และัารยิที่ลาลำัวมันาระยะไล รีภพ็ทำ้วย เธอใ้ปืนสไนเปอร์อเธอยิไปยัุที่มันะปล่อยเลเอร์น่อยิมันระเบิออ
พันธรหันไปมอ้านหลั็พบปราาับรีภพำลัใ้อาวุธยิ พวเาร่วมมือับพวทหารยิอบโ้ใส่สัว์ประหลานในที่สุมัน็ล่าถอยออไป วนิาับวรรสาอร้อทวินนาให้่วยพาทหารที่บาเ็บส่โรพยาบาล่วน แ่พอีมีรถพยาบาลับออมาแล้วหลายัน วนิาับวรรสา่วยเหลือนาพยาบาล ยร่าผู้บาเ็บึ้นรถไป ะที่ทุอย่ายัวุ่นวาย
สัว์ประหลาหนีไปแล้ว อำลัอาาศเลิบินแล้วเอาเรื่อบินมาอที่เิม พวทหารพาันถอนหายใอย่าโล่อ แล้วหันมามอพวพันธร
“เอ่อ อโทษรับที่พวเราัำสั่...”
พันธรพูออมา แ่ทหารวาปืนล แล้วเ้ามาับมือพวเา
“อบุมานะ” นายทหารอบุ “พวเธอใ่ไหม? ที่เป็นน่วยเหลือาวบ้านาศูนย์หลบภัย?”
“ใ่รับ” ปิมบอ หายใหอบนิหน่อยะถือปืนลไว้ในมือ
“อ้อนรับสู่อทัพไทย” ทหารนหนึ่บอ “ทุๆ นนั่นแหละ”
พันธรออะุน เาไม่เ้าใว่าทหารหมายวามว่าอะไร?
“พวเธอมีฝีมือี” นายทหารับมือับปิม “มาร่วมันออรบันไหม?”
พันธระพู แ่ปราาับรีภพ็วิ่เ้ามา่อน นายทหารเห็นทั้สอในุทหาร ็ถาม
“พวเธอ็พวเียวันเหรอ?”
“อ๋อ รับ” วาสุรีพูะถือปืนล TMP ไว้ในมือ
“ามพวเรามา ทุนนั่นแหละ”
พวพันธรออะุน แ่ทหารยิ้มให้พวเา และบอให้ทั้หมามมา รพลัสินใไปามเอรามา้วยที่โรพยาบาล
“มีอะไรวะ แ?” เอราถามอย่าุน
“ไป้วยัน” รพลัวน “เร็วเ้า แผลแหายแล้วนี่”
พวทหารนำนัรบเ็ม.ปลายทั้ยี่สิบน เ้าไปในห้ออผู้บัาารทหารสูสุ ภายในห้อแ่้วยสิ่อหรูหรา และมีโ๊ะไม้รหน้า ผู้บัาารทหารสูสุที่เป็นายวัยลานนั่อยู่ที่นั่น
“ศัรูอเราายหรือยั?”
“หนีไปแล้วรับ” ทหารที่ท่าทามียศสูพอวรพูับผู้บัาารทหาร “เพราะฝีมือเ็พวนี้”
พันธรหันไปมอผู้พู เอราที่อยู่ในุนไ้สีเียว็แปลใว่าพวทหารเรียพวเามาทำไม?
ผู้บัาารทหารยิ้มอย่าใี “นี่หรือ? โมหน้าอเ็ๆ ม.ปลายที่อยปป้อศูนย์หลบภัยเ่าที่ว่า?”
“อ๋อ รับ” พันธรรับ ไม่รู้ว่า่าวลือเรื่อนี้ระายไปไ้อย่าไร?
“ผมอยาะให้พวเาร่วมมือับอำลัอเรา” ทหารนที่พาพวเาเ้ามาบอึ้น “พวเา่อสู้เ่นะรับ”
ปิมหันวับไปหาทหารนนั้นทันที ะที่ทหารนนั้นอร้อผู้บัาาร
“นะรับ ให้พวเาร่วมมือับทาเรา้วยเถิ อำลัะไ้มีนมาึ้น และพวเา็มีพรสวรร์”
พันธรสัเหเห็นท่านผู้บัาารำลัทำท่าัสินใ เาล่าวออมา
“ผมยินี่วยรบเพื่อาิรับ”
ทุนหันวับไปที่พันธร ่อนที่รพละบอเหมือนัน “ผม็อออรบเพื่อประเทศ”
แล้วทุน็พาันพยัหน้า ท่านผู้บัาารเห็นันั้น ็ถอนหายใ
“ไ้” ในที่สุ ท่านผู้บัาาร็อนุา “เราให้เ็ๆ พวนี้เ้าร่วมับอทัพไทยไ้”
พันธรยิ้มออมา และหันไปมอปิม ปิม็ยิ้มเหมือนัน
“ท่านอนุาแล้วนะรับ” ทหารนที่พวเามาถามย้ำ “ั้นระผมอัว่อนนะรับ”
ทหารเป็นนพาเ็ๆ ม.ปลายทั้ยี่สิบนออมา ให้พวเานั่พัในห้อห้อหนึ่ ่อนที่ะมีทหารอีนเินเ้ามา
“อ้อนรับสู่อทัพไทย” ทหารนนั้นว่า “อนนี้พวุือส่วนหนึ่ออทัพไทยแล้ว”
พันธรยิ้มอย่าีใ แ่ทหารพูออมา่อน
“แ่อย่าเพิ่ีใไป” เาบอ “ถ้าพวุัารศัรูไม่ไ้ ็ะ้อถูปลาหน้าที่เหมือนัน”
“เราะทำให้ไ้รับ” รพลพูออมา นายทหารนนั้นหันมาหาเาแล้วยิ้มอย่าเป็นมิร
“ั้น็มาร่วมมือับอทัพ” อีฝ่ายพู “พวเรายินี้อนรับ”
แล้วทั้หมยี่สิบน็้อย้ายที่อยู่าอาารที่พัมาพัร่วมับพวทหาร แบ่เป็นายและหิ วาสุรีีใที่ัวเอไ้เป็นส่วนหนึ่ในาร่วยเหลือวพวทหาร
“โธ่เอ๊ย ในที่สุเรา็หนีะารรมไม่พ้น” ััยพูออมา แ่เาไม่ไ้โรธ เาีใ่าหา
ทุนหันมายิ้มให้ัน เอราเปิูแผลที่ท้อัวเอ
“เี๋ยวันอไปพบหมอ่อนนะ ว่าถึเวลาที่แผละหายหรือยั?” เอราบอ “เี๋ยวมา”
นัรบทั้หมออมาพบพวทหาร อนแรพวเาิว่าพวทหาระเป็นมิร้วย แ่พวเาิผิ
“ท่านผู้บัาาริยัไ ให้ไอ้พวเ็พวนี้มาร่วมมือับเรา?”
“อ้าว ุ?” รพลยืนเท้าเอว “็ท่านอนุาแล้ว”
“็นั่นแหละ” ทหารอีนว่า “ไม่รู้ท่านเพี้ยนหรือยัไ? ถึเื่อใแ่พวเ็ม.ปลาย”
“แ่เราผ่านสมรภูมิับพวเอไอมาเยอะแล้วนะรับ” ภัทรบอ “เื่อใเราเถอะ”
“เหอะ ใระเื่อ?” นายทหารยัไม่ยอมเื่อ “เอาเถอะ พวเรา้อฝึันทุวัน รนี้เป็นที่พั รโน้นเป็นโรนอน ายหิแบ่แยัน ส่วนรนั้นเป็นโรอาหาร”
พวเ็ๆ ทุนรู้สึว่าพวทหารไม่เป็นมิรเลย แ่พวเา็ไม่ไ้ว่าอะไร ไม่นานนั พวเา็้อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วใส่เรื่อแบบทหาร ส่วนอาวุธ็ไม่ไ้ถูยึ ยัเป็นอัวเออยู่
“ถือะว่ารับน้อใหม่ละัน” ฝ่ายทหารบอ “ันะฝึพวเธอให้เ้ม้น อนนี้ หมอบ!”
เ็ๆ พาันไม่เ้าใ นายทหารเลยะโนสั่อีรอบ
“บอให้หมอบลไปับพื้นไ!!” นายทหารสั่เสียั “แ่นี้ไม่เ้าใเหรอ?”
พวเ็ๆ เลยพาันหมอบลบนพื้น ประมาห้าวินาที นายทหาร็สั่ให้ลุ
“่อไป วิพื้นท่าเรียม ยี่สิบรั้!!” นายทหารสั่ “เริ่ม!”
“เี๋ยว” อัมพรยมือึ้น “ทำไมเรา้อทำแบบนี้้วย?”
“ไม่ว่าใร็ัำสั่ันไม่ไ้!” นายทหารวาใส่ ทำเอาัยวัน์ลัว
“วิพื้นท่าเรียม สามสิบรั้! ปิบัิ!!”
แล้วพวเ็ๆ ็พาันวิพื้น ฝ่ายผู้หิที่ไม่เยฝึวิพื้นมา่อน ็ทำไม่ไ้ นายทหารเห็น็ส่ายหน้า
“นี่เหรอ? นที่ะเ้ามาสนับสนุนอทัพ?” นายทหารนนั้นว่า “เรื่อแ่นี้ยัทำไม่ไ้ แล้วะไปสู้ับพวเอไอไ้ไ?”
“เฮ้ย อย่ามาูถูันนะ” ััยว่าึ้น “เราออรบมาหลายรั้แล้ว และ...”
“อย่ามาเถีย ไอ้หนุ่มน้อย!” นายทหาระอใส่ ทำเอาััยเถียไม่ออ “ันไม่เื่อหรอว่าพวเธอะแ็แร่อทนเหมือนทหารริๆ ทำ่อไป อียี่สิบที”
พันธรหันไปมอวรรสาอย่าเป็นห่ว เธอพยายามทำท่าวิพื้นแม้มันะยาลำบา พวเ็ๆ ม.ปลายวิพื้นเสร็ นายทหาร็สั่่อ
“่อไปส๊อั๊มพ์ ห้าสิบรั้! ปิบัิ!!”
“เฮ้ย มันะเินไปแล้วนะเว้ย!” รพลพูออมายัเือาล “เรามา่วยรบนะ ไม่ใ่มาฝึทหาร!!”
“หุบปา ไอ้เ็ไม่สิ้นลิ่นน้ำนม!!!” นายทหารวาใส่ “ถ้าพวแไม่ทำ! พวแะเอมาว่านี้อี นี่แ่เบสินะ”
พวพันธรมอหน้าันไปมา ่อนะลมือทำามที่ทหารสั่นรบ พวเาถึับเหื่อ
“่อไป ิทอัพ สามสิบรั้ ปิบัิ!!”
อัมพรมอทหารอย่าไม่พอใ แ่็ไม่อาัอะไรไ้ พวเาำ้อทำามำสั่อทหาร นี่มันไม่เหมือนที่พวเาิไว้เลย
“เอาล่ะ พอแ่นี้” นายทหารว่า “่อแ่นี้ พวเธอะ้อเออะไรมาว่านี้ บอแล้วนี่แ่ออเิร์ฟ”
แล้วเา็เินาไป ััยสบถออมา
“ทหารห่าอะไร? ปับัิับเราเหมือนับทาส”
พันธรรู้สึโรธเหมือนัน แ่็ัใพวทหารไม่ไ้ ่อแ่นี้ พวเาะ้อเอารฝึฝนอะไรบ้า? พวเาไม่รู้เลย
ความคิดเห็น