คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : ประกอบอาชีพ
อนที่ 58 – ประอบอาีพ
วันที่ 23
พวบรรานัรบทั้หม่าถืออมาเยี่ยมเอราที่นอนพัรัษาัวอยู่ที่โรพยาบาล พันธรเป็นนเาะประูให้อีฝ่ายรู้ว่าพวเามา
“เ้ามาไ้เลย”
สิ้นเสียเอรา ทุน็พาันเ้ามา นเอราใ
“เฮ้ย มาเยี่ยมทีละน็ไ้” เอราบอ
“ไม่ไ้หรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนร่วมสมรภูมิ้วยัน” ธัาบอยิ้มๆ “ทาน้าวหรือยั?”
“ยัเลย หิวแล้วเนี่ย” เอราเอามือลูบท้อ
“เรามีอาหารับอินมาเ็มเลยรับ” ปราาพู
“อบในะ” เอราเอ่ย “พวทหารายหมแล้วสินะ”
ทุนในิหน่อย แ่พันธร็พูออมา “ใ่รับ”
“เออ ีละ ไอ้พวเผ็าร ายไปะไ้็ี อย่าไปผุไปเิเลย” เอราสาปแ่ “แล้วเอาอะไรมาินัน?”
แล้วทั้หม็เอาานใส่อหวานับอาวให้เอรา มันเยอะเสียนเาไม่รู้ะินอย่าไรหม
“มันไม่เยอะไปเหรอ?” เาถาม
“อ้าว เหรอ?” วิไรพรถามลับ “ั้นินแพะโล้นี่ไหม?”
“ันว่าันรออาหาราโรพยาบาลีว่า” เาบอ “แ่อหวานันินไ้”
“นี่เป็นนมที่ทำโยพวาวบ้านเียวนะ” พันธรเทนมใส่านให้ “ื่ออาลัวหรืออะไรเนี่ยแหละ”
แล้วทุน็พูุยอย่าสนุสนาน ภายในห้อพัฟื้นนไ้ พอีอาหารมาพอี รพลรับถาใส่อาหารานาพยาบาลมาแล้วั้บนโ๊ะิน้าวให้
“เออ อบใ แ่ันินเอไ้” เอราปรับเียให้สูึ้น เาลมือิน้าว ่อนะถามอะไรสัอย่าาพันธร
“น้อพันเป็นผู้นำศูนย์ใ่ไหม?”
“อ๋อ รับ” เายอมรับ “มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“มี” เอราอบ “นี่ารเป็นหัวหน้าน เรา้อัารอะไรให้มันเ็านะ เพื่อให้ลูน้อหรือบรราาวบ้านพาันเื่อใ และพร้อมร่วมมือ้วยเสมอ”
“ไม่้อห่วหมอนี่...หัวหน้าหรอรับ” ปิมพู “เาทำไ้”
“เออ ็ีละ” เอราพูยิ้มๆ “ลับไปเถอะ ยัไม่ไ้ิน้าวเ้าันใ่ไหมทุน?”
แล้วทุน็พาันลับไป ่อนะไปิน้าวเ้าที่โรอาหารึ่มีัเรียมไว้ให้แล้ว ทุนินเสร็ ็พาันลับบ้าน
ทุนอยู่ในบ้าน วาอาวุธปืนอัวเอไว้ร่วมัน ที่แห่หนึ่ และในอนนั้น ็มีนมาเาะประูบ้าน
“เ้ามาเลยรับ” ภัทระโนบอ
ปราว่าเป็นนิาพันธ์ เธอถือถุใส่อาหารไว้สอถุในมือ “ือ... ันเอาอาหารมาฝาน่ะ พอีแม่ทำเยอะ็เลยเหลือเยอะ”
“แ่เราอิ่มแล้วนะ” วนิาว่า
“ไม่เอาน่า า” ปิมว่าแฟนสาวัวเอ ่อนะเินไปรับถุับ้าวมา “อบุนะรับ”
“พันธรอยู่ไหม?”
นิาพันธ์ถามึ้นมา พันธรที่ำลัอ่านนิยายอยู่ ็เลยเยหน้าึ้น
“อยู่รับ” พันธรอบรับ “มีอะไรเหรอ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ” เธอพูออมา “ั้นันไป่อนนะ”
แล้วเธอ็เินออไป ปราาสัเท่าทาอนิาพันธ์ แล้ว็หันไปมอพันธร
“น้อนี่เสน่ห์แรเหมือนันนะ” ปราาว่า
“อะไรพี่?” พันธรถาม
“เาเอาเรื่อับ้าวมาเป็น้ออ้าเพื่อะมาที่นี่มาว่า” ปราาพู “เาเล่นถามแบบนี้ แสว่าเาหลุมรัน้อแล้วน่ะสิ”
“เฮ้ย บ้า” พันธรว่าพลาหันไปมอวรรสา “เป็นไปไม่ไ้หรอรับ”
“โธ่ ไอ้น้อ อ่านสีหน้าผู้หิไม่ออเหรอ?” ปราาล้อเลียน “เามอน้อ้วยสายาร้อนแรมานะ”
“แ่ผมไม่โสแล้ว” พันธรบอออมา ทำเอาปิมหันมาอย่าสสัย
“มึเป็นแฟนใร?”
พันธรเินไปับมือสาให้มานั่้วยันบนโฟา ฝ่ายวรรสาหน้าแไปหม
“นี่ ั้แ่อนไหนัน? ไม่เห็นบอันมั่เลย” ปิมูพอใ “ไอ้พัน มึปิปาเียบเลยนะ”
“็ันไม่อยาป่าวประาศเอ รู้ันแ่สอนน่ะีแล้ว” เาว่ายิ้มๆ
“ยัไ็ยินี้วยนะ” ทวินนาบอออมา “ฮ้า! เมื่อไหร่ ันะเอแบบนี้บ้า็ไม่รู้?”
“นเ้มแ็ุันอย่าพี่ ผู้ายไม่ล้าเ้าใล้หรอ” ภัทรว่าิล
“นี่ เสียมารยาท พี่็อ่อนโยนเป็นนะ” ทวินนาหันไป่อว่าภัทร ทำเอาทั้ห้อหัวเราะันยให่
ในศูนย์หลบภัย ที่โรเรียน มลำลัเล่นบาสเ็บอลับพวผู้าย ะที่นอื่นๆ ออไปทำธุระ่าๆ นอบ้าน
“อ้าว? แะเ้าโรพยาบาลทำไม?” ปราาถามวาสุรี
“เหมือนะเป็นไ้น่ะ” เาับหน้าผาัวเอ “ว่าะไปอยาินสัหน่อย”
“เออ ั้นไปเหอะ” ปราาบอแล้วเินเ้าไปในเโรเรียน เห็นมลำลัเล่นีฬาับเพื่อนๆ อย่าสนุสนาน เาไ้แ่ยืนู เพราะเาเล่นบาสเ็บอลไม่เป็น เล่นเป็นแ่ฟุบอล
“อ้าว พี่ปรา” พันธรเินมาับปิม ััยและภัทร “เล่นบอลันไหม?”
“เออ ี ไม่มีอะไรทำ
แล้วทั้หม็แบ่ทีม และเล่นฟุบอลัน ปราว่ามีนัเรียนายนอื่นๆ อยาแม พันธรึยินี้อนรับ
พวเาเล่นฟุบอลันอย่าสนุสนาน ปิมเลี้ยบอลและเะเ้าประูไป นไ้ัยนะในที่สุ
“โธ่ รู้ี้ เ้า้าไอ้ม็ีหรอ” ภัทรโอรว ััยที่เล่นอะไรไม่เป็นเลย็ไ้แ่นัู่พวเาเล่นฟุบอลัน
“เราแพ้แล้ว” พันธรว่า “มาแ่ันอีรอบไหม?”
อัมพรับธัาเินู่ันมา อนนี้ทัู้่เริ่มสนิทันแล้ว เหมือนับมลที่เริ่มสนิท้วย ไปยัห้าสรรพสิน้าที่ั้อยู่ในศูนย์หลบภัย
“โอ้โห ห้าที่นี่ให่ั” อัมพรเอ่ยออมา “่าับอาาเเราลิบลับ มีแอร์้วย”
เธอเินไปามแผน่าๆ ทั้เสื้อผ้าและแผนเรื่อสำอา แ่็รู้ว่าัวเอไม่มีเินิัวเลย อหวานที่เอาไปให้เอราเมื่อเ้านั้นไ้มาฟรี เพราะาวบ้านทำนมแพวเา
“แล้วเราะหาเินไ้ไล่ะ?” อัมพรถามเพื่อน
“ไม่รู้สิ” ธัาลอถามพนัานู ว่าะหาเินไ้อย่าไร?
“็ทำานไะ”
“ทำาน?” ธัาถามลับ
“ใ่ ที่นี่มีที่ให้ทำานมามาย” เ้าอร้านเรื่อสำอาบอออมา “ทั้ารเป็นอาารย์ หมอ พยาบาล ไม่็ ายอิน ายอหวาน ายเสื้อผ้าที่ทำ้วยัวเอ ายเรื่อประับ”
“เฮ้ย น่าสนว่ะ” ธัาพูอย่าสนใ “เราทำานันมั่ีว่า”
“แล้วแะทำอะไร?”
ธัาแอบระิบับอัมพร ฝ่ายอัมพรพูออมา “ทำอาหาร่าประเทศายเนี่ยนะ?”
“เออ ร่วมมือันายอ อย่าพิ่าไ ไม่็ลาาน่า” ธัาบอ “อาาเแปอเรา็ายอพวนี้ และัน็มีสูร”
“แทำเป็นเหรอ?” อัมพรถามอีที
“เป็นสิ” ธัาพยัหน้า
“แล้วะเอาเินที่ไหนื้อวัถุิบ?” อัมพรไม่เ้าใ
“อย่าลืมสิ เราเป็นพวผู้นำนะ เอาอฟรีมายัไ้เลย”
“หา? แล้วทำไมเราไม่เอาอฟรีมาเลยล่ะ ะมาทำานทำไมให้ยาลำบา?” อัมพรสสัย
“มัน็น่าเลียเินไปนะ” ธัาว่า “ไปเหอะ ไปหาวัถุิบัน”
แล้วธัา็ลับมาพร้อมวัถุิบทำพิ่าาย วาสุรีเห็น้าวอที่พวเธอใ้สิทธิ์พิเศษเอามาแบบฟรีๆ เ้ามาให้ เาถามึ้นทันที
“อะไรอ่ะ?”
“เราะทำพิ่าายหาเินัน” อัมพรอบยิ้มแย้ม
“หา? ทำพิ่า?” วาสุรีน “บ้านเรามีเาอบเหรอ?”
“มีสิ ไม่ไ้ไปสำรวรัวหรือไ?” ธัาว่า อนนั้นเอ พวผู้าย็ลับมา
“โห มีอะไรีๆ นี่?” ภัทรที่เล่นบอลนเหื่อโทรมัวเ้ามาถาม
“เราะทำพิ่าายัน” อัมพรบอทุน ทำเอาฝ่ายผู้ายน
“พิ่า?”
“ใ่ เหมือนที่เแปายไ” ธัาเือนวามำ “ำันไ้หรือเปล่า?”
“อ๋อ” ััยำไ้ “แล้วพวพี่ทำเป็นเหรอ?”
“แหม น้อ ื้ออมานานี้็้อทำเป็นสิ” ธัาพู “แล้วพวน้อๆ ้อมา่วย้วย”
“อ้าว? เราไปเี่ยวอะไรล่ะ?” ปิมถาม
“นี่ใ่เพื่อนันหรือเปล่าเนี่ย?” อัมพรว่าใส่ “พวนายมีหน้าที่้อเอาไปายลาลา”
“เฮ้ย ไม่เอา!!!” ปิมปิเสธเสียั “ให้นอื่นทำสิ”
“ไม่ไ้ พวเราะทำพิ่า ืนายรหน้าบ้านแบบนี้ ะมีใรมาเินื้อ ้อไปายที่ลานู่น” อัมพรบอ
“น่า ไอ้ม ไม่ลำบามานัหรอ ายอน่ะ” พันธรพู
ปิมไ้แ่ถอนหายใ ธัาับอัมพรพาันเ้ารัวไป
“เี๋ยวันะสอนให้” ธัาบอ “ั้นแร....”
พวผู้ายพาันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย พวเาไ้ลิ่นหอมอนมปัและีสลอยลบอบอวลเ็มห้อรับแ
“เย้! ถาแรเสร็แล้ว” อัมพรส่เสียออมาาในรัว “อีถา เอาหน้าอะไรีล่ะ?”
“ไม่เห็น้อลทุนนานี้เลย” ปิมส่ายหน้า
“แ่ะว่าไป เรา็้อารเินนะ” พันธรพู “ะไ้มีไว้ใ้่าย”
“แเป็นผู้นำ แ็เอามาฟรีๆ ็ไ้นี่หว่า” ััยบอ
“มันน่าเลียเินไปน่ะสิ อายอิน ะมาเอาฟรีๆ ไ้ไ?” พันธรหันไปบอ แล้วสอสาว็ทำพิ่าเสร็สามถา ทั้สอัแบ่แล้วเอาบรรุใส่ล่อพาสิที่ื้อมา แล้วใส่ในรถเ็น ผลัให้พวผู้าย
“เอ้า พวนายไปายไ้”
“นี่เอาริเหรอ?” ปิมถามอีรอบ
“ริสิ” ธัาอบ “ไป เอาโ๊ะไป้วย ไปายที่ลาลา”
ปิมโอรว ะที่พันธรแะบ่าเพื่อน “ไม่น่าอายหรอ แ่ายอเอ”
ันั้น พวหนุ่มๆ ทั้สี่นึเอาโ๊ะไปั้ายในลา แล้วเอาพิ่าัเรียวาไว้บนโ๊ะอย่าเป็นระเบียบ ปิมยืนเท้าเอว เาไม่รู้ัวิธีายอ
“พิ่าไหมรับ ล่อละสิบสอบาทเอ!” พันธรป่าวประาศ มีาวบ้านที่เินื้ออหันมาูพวเา
“เอาไหมรับ พิ่า?” พันธรเห็นว่ามีนสนใ็รีบายอ
“ล่อละเท่าไหร่ะ?” าวบ้านหินหนึ่เ้ามาถาม
“สิบสอบาทรับ” พันธรพู “หน้านี้ื่อหน้า ฮาวายเอี้ยน มีทั้แฮมับสัปปะร น่าทานนะรับ”
“ั้นเอาล่อหนึ่็ไ้่ะ”
พันธรเลยเอาใส่ถุให้ พร้อมับรับเินมา เาเอาเหรียหยอใส่ะร้า ปราว่ามีนมาสนใพิ่าอพวเามามาย
“พิ่ารับ ล่อละสิบห้าบาท!”
พันธระโนออมา ปิมหันไปอย่าสสัย
“ไหึ้นราาะั้น?” เาถามเพื่อน
“็อมันเริ่มายีแล้วนี่” พันธรูะสนุับารายอ ภัทรับััยทำหน้าที่ัอใส่ล่อ พร้อมับทอนเิน
“พิ่ารับ พิ่า มีหลาหลายหน้าให้เลือ ทั้ฮาวายเอี้ยน เปปเปอโรนี ีฟู้” พันธรร้อะโน “มาันเยอะๆ รับ ล่อละยี่สิบบาท”
“อ้าว? ไหนบอล่อละสิบห้าบาท?” าวบ้านนหนึ่ถามึ้น พันธรอบออไป
“็อมันเริ่มายี ราา็้อสูึ้นเป็นธรรมา” เาอบหน้าาเย “เรียหน้าเ้ามา สอเท้าเิน สอมือล้วระเป๋า พิ่าอย่าี มีหลาหลายหน้าให้เลือ”
ภัทรับััยมอูพันธรพลาหัวเราะออมา ปิม็ส่ายหน้าให้ับเพื่อนนนี้ นไม่ถึั่วโม็ายพิ่าหมล่อพอี
“ร้อยยี่สิบ ห้าร้อยบาท...” ััยนับำนวนเินที่ายไ้ “หนึ่พันเ็ร้อยยี่สิบห้า! นี่มาว่าราาวัถุิบอีนะ”
“เป็นไล่ะ? ฝีมือายอัน” พันธรพูอย่าอมภูมิ
“เออ ็เล่นึ้นราา่อหน้า่อานื้อนี่หว่า” ปิมบอเพื่อน “แสบันะ มึน่ะ”
พันธรหัวเราะออมา แล้วนโ๊ะลับมาบ้าน ธัาับอัมพรถามทันทีว่าายไ้เท่าไหร่?
“พันว่าบาท!” อัมพรใ “พวนายายยัไเนี่ย? ถึายไ้นานี้?”
ปิมเล่าให้อัมพรฟั อัมพรมอพันธรแล้ว็บอเา “เ้าเล่ห์มานะ”
“แหม ำมหรือรับ?” พันธรถาม
“ำมสิ” อัมพรรับเินไป “ว้าว พวเราทำานไ้เินแล้ว เี๋ยววันหลัะให้พวเราทั้หม ไประายายให้ทั่วเลย”
“เราะเอาเินมาใ้ทำอะไรเหรอรับ?” ปิมถาม “อาหาร น้ำ ็ินฟรี ื่มฟรี”
“เอาไว้ื้อุสวยๆ สร้อยอสวยๆ น่ะสิ” อัมพรว่า “รวมถึเรื่อสำอา้วย”
“นี่ เธอ็ิถึเรื่อแ่ัวแ่หน้านะ” ธัาบอ “เราเ็บเินไว้มาๆ เอาไว้ใ้ร่วมัน”
แล้วทั้สอ็เินเ้าบ้านไป ภัทรหันไปหาััย “นี่ถือเป็นารเริ่ม้นที่ีนะ”
“นั่นสิ” ััย็เห็น้วย “เฮ้อ เหนื่อย เราเ้าไปพัผ่อนเถอะ”
พวพันธรเ้าไป ็เอลุ่มพววิไรพรำลัพัผ่อนอยู่ ยัไม่รู้ะารรมัวเอ ว่าะ้อโนเ์ไปายอ พันธรเมียมอหาวรรสา แ่ไม่พบ
“อ๋อ เธอไปยืมหนัสือที่โรเรียนน่ะ” ทวินนาอบออมา
“อ๋อ รับ” พันธรเลยนั่ที่โฟา เาิะพาวรรสาไปเินูลาสัหน่อย
้านวรรสา เธอยืมนิยายมาสามเรื่อ เป็นนิยายแนวสืบสวนสอบสวนทั้นั้น
“อยืมสามเล่ม่ะ” เธอบอับบรรารัษ์
“หนัสือะเป็นอหนูแ่สอสัปาห์นะ อ่านไหวเหรอ?” อีฝ่ายถาม
“อ่านไหว่ะ หนูอบอ่านอยู่แล้ว” วรรสาพู แล้ว็รับหนัสือมา เธอื่นอบนิยายแนวนี้ มันื่นเ้นแล้ว็ระทึใี
“อบุนะ นัรบ” บรรารัษ์ล่าวับวรรสา วรรสาเอ็ุน แ่็พยัหน้า
“อบุ่ะ”
เธอเินลับมาที่บ้าน พอเปิประูเ้ามา ็เห็นภัทรับััยนอนหลับบนโฟา ส่วนพันธรเพิ่ะออาห้อน้ำ
“อ้าว สา พอีเลย”
วรรสาเยหน้าึ้น “มีอะไรเหรอ?”
“ไปเินลาันไหม? เมื่อี้พันไปายอที่ลา เห็นอายเยอะเลย”
“แ่เราไม่มีเินื้อนะ” วรรสาบอ
“็นี่ไ พันถึออไปายอที่ลา...” พันธรเล่าเรื่ออัมพรับธัาร่วมมือันหาเินเ้าบ้าน “ไปันเถอะ”
“แล้วะเอาเินไปเหรอ?” เธอถามอีรอบ
“อืม” เาหันไปถามอัมพร “พี่พร อยืมสัสอร้อยนะ”
“ามใ” เสียอัมพรอบลับมา
“ั้นไปันเถอะ” พันธรัวนวรรสา เาเลยูมือเธอออาบ้านไป
“เี๋ยว สาอวาหนัสือ่อน” เธอวาหนัสือนิยายสามเล่มลบนโ๊ะ “อ่ะ ะไปไหน็ไป”
พันธรียิ้ม ะพาวรรสาออไปนอบ้าน ทั้สอมุ่รไปสู่ลาที่อยู่ไม่ไลาบรราบ้านพัเท่าไหร่
ความคิดเห็น