คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : แผนสำรอง
อนที่ 57 – แผนสำรอ
“เราะเอามันายริๆ เหรอ?” ััยถามภัทรอีรอบ
“ถ้าไม่ทำ” ภัทรระิบอบ “มัน็่าพวเราน่ะสิ”
ััยลืนน้ำลายลอ เาไม่ไ้อยาะสัหารใร ถ้าเป็นพวเอไอน่ะไม่เป็นไร แ่นี่มนุษย์้วยัน มันทำให้เาไม่ล้า
“แ้อล้า” ภัทรบอ “ไม่ั้นแะายเสียเอ”
“อยู่ที่ไหน? พวเ็ๆ” ทหารนหนึ่ถืออาวุธปืนสั้นเินผ่านพวััยไป “ออมาให้พวัน่าเสียีๆ”
ภัทรบุทันที เายิปืนลูอใส่ทหารนหนึ่นศีรษะทะลุ เลือสาระเ็นเ็มบ้าน ััยเอามือปิปาอย่าใ ไม่ิว่าเพื่อนะใเ็นานี้
พวทหารพาันวิ่มารุที่ภัทรยิออไปทันที ภัทรปราัวออมา และยิปืนลูอใส่ออทหารอีนนเสียีวิ ฝ่ายทหาร็ยิสวนเาไป แ่ลับไม่โน ไปโนำแพไม้แทน
“ไอ้ภัทร!!” ััยยืนึ้น ทหารนหนึ่ะยิภัทร แ่ััยเร็วว่า เายิออไป่อน ระสุนฝัหน้าออทหารอีนนล้มลนอนับพื้น
“ะ ัน....” ััยมอปืนในมือัวเอ “ัน่าน...”
“นี่ไม่ใ่เวลามาในะเว้ย!!” ภัทระโน “พวเรา ออมาันให้หม!!”
แล้วนัรบทั้สิบเ้าน็ออมาาที่หลบ่อนพร้อมับอาวุธในมือ พวทหารเหลือันแ่เ็นแล้ว ทุน่าหวาลัวพวเ็ๆ
“ยอมลับเ้าไปในุ หรือะายที่นี่?” พุทธา สาวนัล้าถามพลาเล็ปืนลใส่ “ันสามารถรายิทุนไ้ทุเมื่อนะ”
ฝ่ายทหารัฟันอย่าโรธแ้นที่ทำอะไรไม่ไ้ ฝ่ายเ็ๆ มีอาวุธมาว่าทาพวเา
“ใระยอมถูพวแ่า!?” ทหารนหนึ่ะอออมา “ถ้าะให้ันายเพราะพวแ ันายเอีว่า”
“หา? ายเอีว่า? ็ลอูสิ!!” อัมพรว่าึ้น ทหารนที่พูเอาปืน่อมับัวเอแล้วลั่นไ ่อนะล้มลเสียีวิ อัมพรใ ไม่ิว่าเาะล้า่าัวาย
“พวแ่าเรา” ทหารอีนที่เหลืออยู่บอ “ำไว้ พวแมันาร”
“พวแ็ารเหมือนันนั่นแหละ” ภัทรพูพลาเล็ปืนลูอมาทาทหาร “เราไม่่าันเท่าไหร่หรอ”
ััยมอภัทรอย่าหวาลัวเป็นรั้แร เาไม่ิว่าภัทระอาหา่านทั้นไ้
“ันเอ็มีศัิ์ศรี” ทหารนหนึ่ล่าว “แทนที่ะถูพวแ่า ัน่าัวเอีว่า!”
“เี๋ยว!” พันธระยมือห้าม แ่ทหารนนั้นเอาปืน่อมับแล้วลั่นไทันที พันธรที่เห็นเหุาร์ึ่ๆ หน้า็ใมาน็อ พวทหารที่เหลือพาันเอาปืน่อศีรษะัวเอแล้วลั่นไ นล้มายลหมบ้าน
“ฟู่ว!” ภัทรถอนหายใออมา “พวมันายหมแล้ว”
“ไอ้ภัทร...แ่าน” ััยเอ่ยออมาอย่าหวาลัว
“แ็่าเหมือนันนั่นแหละ” ภัทรบอ ััยส่ายหน้า้วยวามลัว เาทิ้ปืนามือเหมือนมันเป็นูที่มีีวิ
“น้อัย” รพลเ้ามาปลอบ “น้อทำถู้อแล้ว”
“ถู้อที่ไหน? ผมยินายนะ?” เาร้อ
“มันำเป็น” รพลบอ “ถ้าน้อไม่่า ป่านนี้น้อภัทรถูยิไปแล้ว”
ภัทรหันมา ะับบ่าอััย แ่ััยปัมือออ้วยวามหวาลัว
“ไอ้ัย” ภัทรเรียื่อเา
“ัน ัน” ััยมีท่าทาเหมือนประสาทเสีย “ัน่าน”
“พาเาไปสบสิ่อนไป” ปิมว่าึ้น ฝ่ายผู้หิึพาััยเ้าไปในห้อนอนเพื่อสบสิอารม์ ฝ่ายััยยัใไม่หายที่เาเป็นนสัหารทหาร้วยมืออัวเอ
“เฮ้อ” ภัทรถอนหายใ “ไอ้ัยมันลัวันแน่”
ว่าััยะไ้สิ็ินเวลาเป็นั่วโม เาเริ่มยอมรับไ้แล้วว่าัวเอ่าน เาเินไปอโทษภัทร
“อโทษนะ ไอ้ภัทร ที่ลัวแ” ััยบอ “ัน...”
“ไม่เป็นไรหรอ” ภัทรับบ่าเพื่อนไว้ “เป็นัน เห็นเพื่อน่าน ัน็ลัวเหมือนันนั่นแหละ เพียแ่ราวนี้ ไม่มีทาเลือริๆ ถ้าเราไม่่ามัน มัน็ะ่าเราแน่”
“อืม” ััยพยัหน้า “ิเสียว่ามันเหมือนพวเอไอละัน”
“เออ ิไ้อย่าั้น็ีเหมือนัน”
“นี่” โสรยาทำท่าเหมือนะอาเียน เธอเอามือุมปา “แล้วเราะัารับศพพวนี้ยัไี?”
“เออ นั่นสิ” ปราาเอ็เพิ่นึึ้นไ้ “เอาไปเ็บไว้ที่โรพยาบาลีไหม?”
“็มีทาเียว ถ้าไม่เผา ็้อเ็บที่โรพยาบาล” ปิมถอนหายใ “มาแรานผู้าย มา่วยันเ็บศพพวมันันเถอะ”
ัยวัน์ัวสั่นอย่าหวาลัวะ่วยผู้ายนอื่นๆ เ็บศพทหารที่ายไปแล้ว รพลพยายามมอหาอะไรสัอย่าที่ะบรรทุร่าอศพทหารพวนี้ออไปาบ้าน แล้วเา็เอรถเ็นนาให่นอบ้านพอี
“เอาศพพวมันใส่ในนี้แหละ” รพลบอ ทุนเลยยร่าทหารที่ายไปแล้วทับถมันบนรถเ็น่อนที่รพลับปราาะออแรเ็นไปยัโรพยาบาล ะที่พวผู้หิพาันเ็ทำวามสะอาเลือที่เลอะเปรอะบ้าน
เมื่อทั้สอมาถึโรพยาบาล บรราหมอับนาพยาบาล็ใเมื่อเห็นทั้สอเ็นาศพทหารเ้ามา
“พวเายิัวายรับ” รพลรีบบอ่อนที่อีฝ่ายะใไปมาว่านี้ “ที่นี่มีห้อเ็บศพไหมรับ?”
“มีๆ” หมอรีบอบ่อนะนำทาไป รพลับปราาถอนหายใพร้อมัน และเ็นรถเ็นเ้าไปในห้อห้อหนึ่ หลัาเ็บศพหมแล้ว พวเา็ลับมาบ้าน
พันธรรู้สึผิที่ทหารัสินใ่าัวาย เามอพื้นที่พวผู้หิเ็ทำวามสะอาเอาราบเลือออไปแล้ว
“น่า หัวหน้า” ปิมปลอบเา “หัวหน้าไม่ไ้่าน พวมันยิัวเอาย่าหา”
“แ่เรา็บัับพวมันนะ” พันธรพูเสียสั่น “เราบัับพวมันให้่าัวาย”
ปิมถอนหายใและเินหนีาพันธรไป วรรสาเห็นพันธรมีท่าทีื่นลัว ็เ้าไปปลอบ
“พัน อย่าลัวไปเลย ิะว่ามันือพวเอไอละัน” เธอบอ
“ถ้าิ่ายนานั้นไ้็ีน่ะสิ” พันธรบอเธอ แล้วเินเลี่ยหนีไป วรรสามอามหลัเา
“เอาอาวุธไปเ็บเถอะ” ทวินนาว่าึ้น “มันไปเอาอาวุธมาาล่อที่หน้ารูปปั้นแน่ๆ”
ทวินนา ธัาและมลเินถืออาวุธออมา แล้วเอาใส่ล่อเหมือนเิมแล้วปิฝา ศพอายาวบ้านนที่ถูพวทหารยิาย ็ถูปราาบอให้พวบุรุษพยาบาล บอให้เอาไปเ็บเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้อ มีแ่วามาย” ธัาบ่นออมา “พวทหารายหมเลี้ย”
“็ีแล้วนี่” มลพู “ืนพวมันอยู่ พวเราโน่าเ้าสัวัน”
“เราน่าะร่วมมือันไ้นะ” ธัาพู
“โอ้โห แ แล้วูที่มันทำับเราสิ ร่วมมือไ้ที่ไหนัน?” มลว่า
ธัาเลยไม่พูอะไรอี ะเ็บอาวุธลล่อ แล้ว็เินลับมาบ้าน ไ้เวลาอาหารเที่ยพอี ทุนึเินมาที่โรอาหาร
พันธรินอะไรไม่ล ถึแม้ราวนี้ เาะไม่ไ้่าใร็าม แ่พวเา็บัับให้ทหาร่าัวายอยู่ี
“ินหน่อยเถอะ พัน” วรรสาว่า
“อืม” พันธรไ้ยินันั้น ึั้าวิน อนนั้นเอ โสรยา็บอออมา
“พวทหารายหมแล้ว ทีนี้เรา็ไม่้อลัวอะไรละ”
พันธรหยุิน้าวไปทันที วรรสาเห็นันั้น็หันไปว่าใส่โสรยา “ะไปพูทำไม?”
“อ๊ะ อโทษ” โสรยาอโทษออมา พันธรินอะไรไม่ลอีแล้ว เาลุึ้นและเินลับบ้านไปนเียว
“เฮ้อ ไอ้พัน นิสัยแบบนี้ไม่หายเสียที” ปิมบอ
“็พันเาเป็นนละเอียอ่อนแล้ว็อ่อนโยน” วรรสาพู “รับเรื่อนี้ไม่ไ้่ายๆ”
“แหม รู้ใันันะ” วนิาล้อเลียนเพื่อน วรรสาหันมาีแนวนิา
“ให้เวลามันหน่อย มันำลั็ออยู่” ปิมบอ วรรสาึพยัหน้า
พันธรเินลับมาบ้าน ที่เยมีศพทหารายเลื่อน ถึแม้ราบเลือะถูลบไปแล้ว แ่ลิ่นมัน็ยัอยู่ และภาพ็ิาเาไม่หาย
เายมือุมศีรษะ ่อนะไปนั่ลบนโฟาพลาถอนหายใ เาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เาะรับเรื่อนี้ไ้เสียที?
ทา้านเอราที่พัรัษาัวอยู่ พอไ้ยินรพลเล่าว่าทหารายันหมแล้ว เา็รู้สึสาแ่ใอย่ายิ่
“ไอ้พวทหารเลว ายไปไ้็ีแล้ว” เอราพูออมา “ว่าแ่ใร่าล่ะ?”
“น้อภัทรับน้อัยเป็นนยิ นอนั้น่าัวายเอหม” รพลเล่า
“หืม? ใเ็เหมือนันนี่” เอราื่นม
“แ่น้อพันยัรับเหุาร์นี้ไม่ไ้” รพลล่าว
“อ้าว? เา้อรับไ้สิ ็เาเป็นผู้นำแล้วนี่” เอราบอ
“น้อเาไม่เย่านมา่อน” รพลว่า “็เลยลัวนิหน่อย”
“ไม่ไ้หรอ นะมาเป็นผู้นำมาลัวแบบนี้ไ้ไ?” เอราพู “น้อเาไม่เหมาะสมหรอ”
“เอาเหอะ” รพลสรุป “ะเหมาะไม่เหมาะ็่ามัน แ่อนนี้เราสบายใไ้ละ”
“เออ” เอราระแอมไอนิหน่อย “เฮ้อ เบื่อว่ะ เอาแ่นอนแบบนี้ ไปไหนไม่ไ้เลย”
“็แันทำัวอวเ่เอ” รพลพูพลาหัวเราะ “็สมวรแล้ว”
“ไอ้บ้านี่ อย่าให้ันลุึ้นไ้นะ” เอราี้หน้าเพื่อนสนิท “ไม่ั้นแเละแน่”
รพลหัวเราะออมาพร้อมับยืนึ้น “เี๋ยวันะมาเยี่ยมใหม่ ะื้ออมาฝา้วย”
“เออ” เอราบอ ่อนรพละเปิประูออไปาห้อพัฟื้นนไ้
พันธรพยายามะทำใให้ไม่รู้สึผิ่อสิ่ที่เิึ้น แ่มันทำไ้ยาเหลือเิน ภัทรับััยเินเ้ามาในบ้าน เห็นพันธรนัุ่มศีรษะอยู่บนโฟา ็หันมามอหน้าัน
“ไอ้พัน” ภัทรเินเ้ามา “อย่าิมาไปเลย พวที่เรา่าไปทั้หม มันือพวเผ็ารที่โหร้ายนะ พวมันสมวรายแล้ว”
“ัน็พยายามะิแบบนั้น” พันธรเลิเอามือุมศีรษะ “แ่มันยาว่ะ”
“ันเอ็เป็นน่ามัน ยัไม่รู้สึอะไรเลย” ภัทรบอออมา “พวมันสมวรายแล้ว”
“ใ่ ถ้าเราไม่่ามัน มัน็ะ่าพวเรา” ััย่วย “ปล่อยไว้ไม่ไ้หรอ ืนัุ มัน็แหออมาไ้อี มีทาเียวเท่านั้นือ้อำัพวมันให้ราบาบ”
“อืม” พันธรรับ “นั่นสินะ”
“ใ่” ภัทรเ้ามาับมือเา “อนนี้แเป็นหัวหน้าพวเราแล้วนะ แ้อเ้มแ็เ้าไว้ อย่าแสวามอ่อนแอให้าวบ้านเห็น”
พันธรมอหน้าภัทร ภัทร็้อมอหน้าพันธรนิ่
“ริ้วย” พันธรถอนหายใ “ใ่ ัน้อไม่ลัว”
“นั่นแหละ สมับเป็นผู้นำ” ภัทรรู้สึีใที่พันธรหายลัวเสียที “เอาล่ะ อนนี้็ทำหน้าที่แ่อไป”
พันธรึลุยืนึ้น “เรียพวเรามาให้รบ เราะวาแผนัน”
“แผนอะไรเหรอ?” ััยถาม
“แผนอบโ้พวเอไอน่ะสิ” พันธรอธิบายให้ฟั “ถ้ามันบุเ้ามาอี เราะใ้แผนนี้...”
แล้วทุน็ถูเรียมารวมันที่บ้าน พันธรเียนแผนที่อศูนย์หลบภัยแห่นี้เอาไว้
“ถ้าเราทำอย่านี้...” เาับเพื่อนๆ ่วยันวาแผน่อ้านพวเอไอ นในที่สุแผน็สำเร็ วรรสาเอ่ยึ้น
“เรียพวาวบ้านมาประุมันเถอะ”
วนิาึไปที่อาารอพวทหารและป่าวประาศให้พวาวบ้านมารวมัวันที่โรเรียน เพื่ออธิบายแผนาร หาพวเอไอิะโมีศูนย์หลบภัยึ้นมา
อนเย็นอวันนั้น ทุอย่ายัปิสุ แ่็ไม่แน่เหมือนัน เพราะพวเอไออาะบุเ้ามาอี็ไ้ แ่พวเา็มีแผนสำรอรับไว้แล้ว
แล้วในอนเย็นนั้นเอ พวเอไอ็บุเ้ามาพร้อมับยานบิน แ่ราวนี้ไม่มีเสียสัาเือน หมู่บ้านเียบสบ ไม่มีใรอยู่ในบ้านสัน านบินบินสำรวสถานที่ ะที่พวเอไอที่เินเท้า็ผลัประูเ้ามา และออ้นหาทั่วหมู่บ้าน แ่ไม่พบใรสัน ราวับว่าทุนหายัวไปหมแล้ว
แ่แท้ริ าวบ้าน็พาันหลบอยู่ในศูนย์หลบภัยพร้อมับอาวุธในมือเรียบร้อย พันธรเป็นนุมทุน ะมอออไปนอประู
“ให้พวมันเ้ามาให้หมเลย” เาบอ “านั้นเราะโมีมันทั้สอ้าน”
พวเอไอเ้ามานหมแล้ว บรราาวบ้านหนุ่มๆ ที่หลบ่อนอยู่็ไปเลื่อนประูปิและัพวเอไอเอาไว้ ไม่ให้หนีออไปไ้ ะที่านบินำลัลอยสำรวมอหามนุษย์อยู่ ฝ่ายปราาและรีภพพร้อมับมือสไนเปอร์ทุน็เรียมเล็เป้าหมายอแ่ละนเอาไว้
“เอาไว้ให้ผมให้สัายิแล้ว่อยยินะ” ปราาบอับพวาวบ้าน พวาวบ้านพาันพยัหน้าอย่าเื่อฟั ปราาเล็ไปามานบินที่ลอยเ้ามา มันยัไม่ไ้ทำอะไรับบรราอาารบ้านเรือน
พวเอไอประหลาใว่านหายไปไหนหม พวมันวิ่เ้ามานเอศูนย์หลบภัย ในอนนั้นเอ พันธร็สั่เสียั
“พวเรา!! โมี”
บรราาวบ้าน่าเรียหน้าันพร้อมและยิออไปผ่าน่อหน้า่าเล็ๆ ระสุนยิถูพวเอไอนล้มายลทันที พอปราาไ้ยินเสียปืนาพวพันธรแล้ว เา็สั่ให้ทุนเล็เป้าานบินอแ่ละน
“ยิ!!”
สิ้นำปราาสั่ มือพลุ่มยิ็ยิระสุนใส่านบินทันที นมันระเบิเละลาท้อฟ้า แล้วลมาบนพื้น พวเอไอะล่าถอยลับาระสุน แ่็มีาวบ้านอีพววิ่มาัรประูหน้า และลมือยิทันที
พวเอไอไม่มีเวลาแม้แ่ะยิระสุนเลเอร์ใส่พวาวบ้าน พวมันถูยิเาะเ้าศีรษะนล้มลายหลายน เลือสีำไหลนอพื้น ฝ่ายนในศูนย์หลบภัย็ยัลั่นระสุน่อไป
“นั่นแหละ ีแล้ว!” พันธรื่นมทุน “อย่าปล่อยให้มันรอไปไ้”
พวเอไอไม่มีที่หลบหนี พวมันถูโมีทั้สอ้าน ะที่านบินถูสอยนร่วลมาหมแล้ว พวมือสไนเปอร์หันเป้าหมายใหม่ ไล่ยิพวเอไอแ่ละนที่พยายามะหนี
“เล็ที่หัวมัน!” รีภพสั่าวบ้านทุน ะที่เธอำลัหลบภายในบ้าน าวบ้านทำามที่เธอบอ เล็ปืนสไนเปอร์ใส่ที่ศีรษะพวเอไอแล้ว็ยิ ระสุนเาะทะลุศีรษะอพวมัน นล้มลายทีละน
ทา้านศูนย์หลบภัย พวเายัระหน่ำยิ่อไป เอไอนหนึ่ิะยิเลเอร์ใส่พวเา แ่็ถูระสุนเาะเ้าศีรษะเสีย่อน าวบ้านราระสุนยิไปทั่ว ไม่เปิโอาสให้พวมันโมีเ้ามาเลย
และพวมัน็ล้มลายนหม ปราว่าศึนี้พวเานะ โยไม่ไ้สูเสียอะไรไปเลย ทุนโห่ร้ออย่าีใที่ปิบัิารสำเร็ พันธรเอ็ีใ แ่แผนนี้นำลับมาใ้ใหม่ไม่ไ้แน่
ร่าอพวเอไอที่ายไปแล้วสลายยุ่ยลไปับพื้นนหม เหลือแ่รอยเลือสีำเอาไว้ พันธรเปิประูหลุมหลบภัยออมา พร้อมับาวบ้านที่ถืออาวุธปืน
“พวเรานะริๆ ้วย” าวบ้านายนหนึ่พูึ้น “อบุมานะรับ ผู้นำ ที่ิแผนนี้ไ้”
“เอ่อ ผม็...” พันธระว่า แ่็โนฝูนเ้ามาห้อมล้อม ทำเอาเาทำัวไม่ถู ปิมเห็นันั้น็ยิ้มออมา
ปราว่าเย็นนั้นมีารเลี้ยลอเิึ้นอีรั้ บรราาวบ้าน่าพาันเอาเนื้อย่ามาเผาินัน ไม่็ั้หม้อาบู พันธรไม่ิะื่มเหล้าอีแล้ว ะที่ปิมิ้มเนื้อย่าับอสที่แม่รัวทำให้ เอาเ้าปาไป
“ทุอย่า็เป็นเพราะมึนั่นแหละ” ปิมบอพันธร “ถ้าไม่ไ้มึ ป่านนี้พวเราเละไปแล้ว”
“เฮ้ย อย่ามมา เี๋ยวลอย” พันธรพูำๆ “นั่นอะไรน่ะ?”
“เนื้อวัวย่า ินไหม? อร่อยนะ” ปิมถาม
“เออ ลอู” พันธรเลยลอใ้ะเียบีบเนื้อเอามาิน “หือ อร่อย!”
“เห็นไหม บอแล้ว” ปิมพูยิ้มๆ
แล้วานเลี้ย็ำเนินไปถึึื่น วรรสาับวนิาอัวลับบ้าน่อนเพราะ่วนอนแล้ว ส่วนพันธรับปิม พวเายัลอันอยู่
“พวมันน่าะลัวพวเราไ้แล้วนะ” ภัทรบอึ้นมา “มาสู้ี่ที็แพ้ลอ”
“นั่นสิ” ััยเห็น้วย
“ว่าแ่พวเราเอ็้อประหยัระสุนไว้บ้านะ” พันธรเือนทุน “เิลัระสุนหมึ้นมาะยุ่”
“รับ หัวหน้า” ััยพูิล าวบ้านทุนพาันเารพพันธร เพราะเาเป็นนิแผนนี้ึ้นมาพร้อมับเพื่อนๆ และแผนอเา็ใ้ไ้ีเสีย้วย
ืนนั้น พันธรเ้าไปรวสอบในลัแสว่าเหลือระสุนมาหรือเปล่า? พอพบว่ายัพอมีเหลือเฟือ เา็สบายใึ้น
“ว่าแ่ แผนใหม่ ะเอาไี?” เารุ่นิ “ใ้แผนเิม้ำไม่ไ้แน่ พวมัน้อรู้แล้ว”
เาเินออาลัแสพร้อมับปืนพู่ใอัวเอ แล้ว็ิหาทาป้อันพวาวบ้านาพวเอไอ แ่อนนี้ยันึไม่ออ
“ไม่เป็นไร” เาว่า “พวมันไม่ไ้บุมาวันพรุ่นี้หรอ”
ว่าแล้วเา็เินเ้าบ้านไป โยไม่รู้ัวเลยว่า นิาพันธ์ำลัยืนมอเาาที่ไล
ความคิดเห็น