คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : แหกคุก
อนที่ 56 – แหุ
“อ้าว? ยา” ปราาทัโสรยาึ้นที่โรอาหาร “มานั่ทำอะไรนเียว? ทำไมไม่ไปรวมลุ่มับเพื่อนล่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอ” เธอปิเสธไป
“อบแบบนี้ ้อมีแน่ๆ เลย” ปราาพู “มีเรื่ออะไร ปรึษาปราไ้นะ”
“ปราทำไม่ไ้หรอ ‘เรื่อนั้น’ น่ะ” เธอบอ
“หา? ‘เรื่อนั้น’” เาสสัย “เรื่ออะไร?”
โสรยารวบรวมวามล้า ่อนะพูออมา “ยาอบวาสุรีน่ะ”
“โอ้!” ปราาออะใ แ่็พู “ั้นะให้ปราเป็นพ่อสื่อไหมล่ะ? ือว่าปรา็สนิท...”
“แ่วาอบอัมพร” เธอล่าว น้ำาไหลออมาหยหนึ่ ปราาเห็นันั้น ็เลยส่ผ้าเ็หน้าให้ เธอรับมาับน้ำา
“ยาอบวามาั้นานแล้ว” โสรยาว่าพลาร้อไห้ “แ่เาไม่เยเห็นยาอยู่ในสายาเลย”
ปราาพูอะไรไม่ออ เา็เพิ่รู้ว่าวาสุรีอบอัมพร แล้ว็เพิ่รู้เหมือนันว่าโสรยาอบวาสุรี
“มันถึเวลาแล้วมั้ที่้อัใ” โสรยาพร่ำออมา “แ่ทำไม? มันทำไ้ยาเหลือเินล่ะ?”
“ปราเ้าในะ” เาบอ “ปรา็แอบอบเพื่อนที่โรเรียนนหนึ่ ปรา็อยู่นอสายาเาเหมือนัน”
โสรยาใ้ผ้าเ็หน้าับบริเวแ้ม ่อนะถาม “แล้วปราทำไ?”
“็ในเมื่อรู้ว่า มันเป็นไปไม่ไ้” เาพู “เรา็ไม่พยายาม่อ พยายาม่อไป็มีแ่ะทำร้ายัวเอเท่านั้น”
“แ่มันยานะ าระัใาใรสันที่เรารัมานาน” โสรยาพู “มันไม่ไ้่ายเลยนะ”
“แ่เรา็เป็นเพื่อนลุ่มเียวันไ้” ปราาบอ “ไ้แ่เป็นเพื่อน มัน็ีแล้วนะ ีว่าไม่ไ้เป็นอะไรเลย”
โสรยาพยัหน้าอย่ายอมรับ
“ยาอ่อนแอ” เธอบอ “แ่ยาะพยายามทำใ”
“ีแล้วล่ะ” ปราาพู “เ้ามานั่ินอาหาร้วยันสิ”
ฝ่ายพันธร เาลืมาื่นึ้นมา ็พบว่าัวเออยู่ในบ้านแล้ว เาหันพลิลับไป้าเีย็เห็นรพลับััยนอนอยู่เหมือนัน ทั้สอยัไม่ื่น
“ใรพาเรามาที่นี่?” เาสร่าเมาแล้ว เลยิะออาบ้านไปยัโรอาหาร เาลุึ้นเปิประูออไป พอถึโรอาหาร เา็ถามปิม
“มึเป็นนไปสู่ที่บ้านเหรอ?”
“อ๋อ เปล่า” ปิมปิเสธ “ูให้สาไปส่”
“หา? ให้สาไปส่?” เาอ้าปา้า “ทำไมล่ะ?”
“สาเล่าใหู้ฟั” ปิมบอยิ้มๆ “ว่ามึพูอะไรออมา ระหว่าทาที่สาพาลับบ้าน”
“ูพูอะไร?” เาถามอย่าเร่ร้อน “ูพูอะไรออไป?”
“็บอว่าอบสาน่ะสิ”
สิ้นประโย พันธร็ใมา เาถาม “สาไปไหนแล้ว?”
“เห็นว่าไปเ้าห้อน้ำน่ะ” ปิมอบ “ไปหาสิ”
เาเลยเร่ฝีเท้าไปที่ห้อน้ำทันที พอีเอวรรสาำลัล้ามืออยู่หน้าห้อน้ำหิ เารีบเินเ้าไปหาเธอ
“สา” เาเรีย วรรสาหันมาหาเา
“อ้าว? พัน หายเมาแล้วเหรอ?” เธอถาม
“สา เราพู...” เาำลัะพู แ่วรรสายิ้มอย่าอ่อนโยนลับมา
“ะมาพู้ำเหรอ?”
“สา เราะอพูอีรั้นะ” พันธรรวบรวมวามล้า่อนะบอออมา “อนแร เราเห็นสาเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้น แ่สาูแลเรามาลอ ทั้เอาอาหารมาให้ เป็นเพื่อนอยปลอบใเหมือนไอ้ม และอยู่เีย้าเรามาลอ อยปป้อเรา เราอยาะบอว่า.... อนนี้ เรายอมรับสาเป็นแฟนแล้วนะ”
“้า” วรรสาอบเสียร่าเริ “สา็ีใ”
แล้วพันธร็ึัววรรสาเ้ามาอ ทำเอาเธอใเหมือนัน แ่็ยอมปล่อยให้เาอ เธอเอามือโอบหลัเา
“สา็อบพันมาั้แ่ม.้นแล้ว” เธอสารภาพ “ถึแม้ว่าพันะเห็นสาเป็นแ่เพื่อน แ่สา็พยายามมาลอ นในที่สุ ปาิหาริย์็เิึ้น”
พันธรอัววรรสาเอาไว้ พอีมลเินเ้ามาเห็นพอี
“ว้าย! ายแล้ว อะไรันเนี่ย” เธอโวยวาย วรรสารีบบอให้พันธรผละร่าาเธอ พันธรทำาม
“นี่ สอนนี้เป็นแฟนันเหรอ?” มลถามึ้น
“อ๋อ ใ่รับ” พันธรอบออมาอย่าไม่เินอายอีแล้ว วรรสาแอบีแนเาเบาๆ
“ไม่้อป่าวประาศ็ไ้”
“อ้าว แ่พันอยาให้นอื่นรับรู้นี่” เาบอ มลไ้ยินันั้น็บอออมา
“ยินี้วยนะ ทั้สอน”
พันธรับวรรสายิ้มให้มล แล้ว็หันมายิ้มให้ันเอ ่อนะรไปยัโรอาหารเพื่อเลี้ยลอัน่อ ปิมเห็นวรรสาับพันธร เา็ยิ้มอย่าพึพอใ
“ในที่สุ วันนี้็มาถึ” วนิาแอบระิบใส่วรรสา “วันที่แับพันรัันไ้ริๆ เสียที”
“อืม ไม่นึเลยว่าะมีวันนี้” วรรสายอมรับ “ันไม่ิว่าพันะบอออมาแบบนี้”
“ีแล้ว แ” วนิาอมยิ้มให้เพื่อน พร้อมับัเนื้อย่าเ้าปา
แล้วานลอ็เลิ อนนั้นเป็นเวลาบ่ายโม าวบ้านทุนลับไป เหล่านัรบทุนพาันเินลับบ้านันไปเหมือนัน
“เฮ้ย ไอ้ัย ยัไม่ื่นอีเหรอ?” ภัทรเินเ้ามาปลุ “ไอ้ัย”
“อะไรเล่า?” ััยปัมือภัทรอออย่ารำา
“ื่นไ้แล้ว ไอ้บ้านี่ ะนอนถึลาืนหรือไ?” ภัทรับัวััยให้ลุนั่ ััยสะบัมือเาออ
“ัน่ว...”
“หมเวลานอนแล้ว” ภัทรบอ “พี่พล็้วย ื่นไ้แล้ว”
รพลลุึ้นมาอย่าัวเีย เารู้สึปวศีรษะอย่ามา “โอย สสัยื่มหนัไปหน่อย”
“ไม่หน่อยหรอรับ” ภัทรว่า “ไป ไปอาบน้ำ ทั้สอน ลิ่นเหล้าเหม็นหึ่เลย”
ทั้ััยและรพลเลยเ้าห้อน้ำไป อนนั้นทุน็พาันพัผ่อนันภายในบ้าน บานเหนื่อยาสราม็หลับไปบ้า็มี
โสรยาเฝ้ามอวาสุรีที่นัุ่ยับอัมพร เธอมอภาพนั้นอย่าเ็บปว ปราาที่เห็นเ้า็รู้ี ึเินเ้ามาปลอบ
“เถอะน่า อย่าที่พูนั่นแหละ” ปราาบอ “ถึะไม่ใ่แผน แ่เป็นเพื่อนที่เ้าใัน็น่าะพอใแล้ว”
“อืม” โสรยาพยัหน้า “ยาะพยายามทำามที่ปราบอ”
แล้วเธอ็ลุไปเ้าห้อนอน เพราะไม่อยาเห็นภาพนั้นอีแล้ว ปราามอามเธอ็ถอนหายใ
วันที่ 22
ะที่พวนัรบำลัิน้าวันอยู่ที่บ้าน ปิม็ถามพันธรึ้น
“นี่ แล้วมีโรารอะไรใหม่ๆ ไหม? หัวหน้า” ปิมถามพันธร เาิรู่หนึ่
“ไม่รู้สิ ะทำอะไรล่ะ?”
“ศูนย์หลบภัย็ใล้ะเสร็แล้ว พวเราไป่วยันนน้ำและอาหารเ้าไปในนั้นไหม?”
“เออ ็ีเหมือนัน” พันธรบอ พลามอออไปนอหน้า่า “ฝนหยุแล้ว ไป่วยาวบ้านันเถอะ”
แ่เมื่อทั้สอไปถึ็ไม่พบใร พันธรเ้าใว่าแรานายำลัพัผ่อนอยู่ เาับปิมเลยัารนอาหารแห้และน้ำื่ม เ้าไปในหลุมหลบภัยที่สร้านเือบเสร็แล้ว เหลือเพียทำประูปิั้นเท่านั้นเอ ไม่น่าเื่อเลยว่าทุนทำานันไ้รวเร็วมา แ่ไม่ี่วัน ทุอย่า็เือบเรียบร้อยแล้ว
สอหนุ่มนอเ้าไปนเหนื่อย แ่ในที่สุ็นนเสร็ พันธรบมือไปมา พลามอูหลุมหลบภัยที่มีารทำำแพและ่อสายไฟเรียบร้อยแล้ว เหลือแ่เอาประูมาปิเท่านั้น็เสร็
“อ้าว พวุ” แรานายนหนึ่ะเ้ามานอ แ่พวพันธรทำเสร็แล้ว
“โธ่ ไม่เห็น้อลำบาเลยรับ” เาว่า
“ไม่เป็นไรหรอ ่วยัน” พันธรว่ายิ้มๆ
ที่อาารอพวทหาร ภัทรับััย็ยถาอาหารมาอี ถาอาหารเ่ายัอยู่หน้าห้อั เมื่อพวเาเ้ามา พวทหาร็พุ่เ้าใส่ลูรราวับสุนัุ
“ไอ้พวเ็เวร!!” ทหารนหนึ่่อว่าอย่าเรี้ยวรา
“อ้าว? ะินไหม ้าวเ้าน่ะ?” ภัทรถามเสียเย็นๆ
“ใระไปินอที่พวมึทำ!?”
“ไม่ พวันไม่ไ้ทำ แ่เป็นอาหารที่พ่อรัวประำสถานหลบภัยทำให้ทาน” ภัทรบอ
“ใระไปิน ไอ้พวสวะ!”
ภัทรับััยมอหน้าัน ่อนะวาถาอาหารไว้หน้าห้อั
“ริๆ เรา็ไม่อยาให้พวุอายหรอ” ััยบอ “ิน้าวะ ะไ้มีแร”
“มีแรไว้่าพวมึไ!” ทหารอีนระาเสีย ภัทรส่ายหน้าพลารวสอบแมุ่แ ว่ามันล็อีหรือยั?
“อืม” ภัทรเห็นแล้ว็พึพอใ “อยู่ันในนี้แหละ อย่านนะ พว ‘ผู้ให่’”
แล้วภัทรับััย็หัวเราะอย่ามีัย ่อนะเินออไป้านอ พวทหารึถาอาหารเ้ามาแล้วใ้มือโย้าวินอย่าหิวโหย
พันธรำลัเินรวสอบหมู่บ้านพร้อมับปิม เาถามไถ่สารทุ์สุิบว่ามีใร้อารบ้าหรือเปล่า?
“อ๋อ ไม่เป็นไรรับ แ่พวุอยู่ที่นี่ พวเรา็สบายใแล้ว”
“อ๋อ รับ” พันธรพยัหน้า ่อนะเินรว่อไป ปิมไ้แ่เินามหลั
“เรามีหลุมหลบภัยแล้ว็สอนาวบ้านเรื่ออาวุธแล้ว” เาหันไปถามปิม “วระทำอะไรอี?”
“็...” ปิมะบอออมา แ่ทัู้่็เห็นายหนุ่มสอนำลัทะเลาะัน ทัู้่มีปืนอยู่ในมือ พันธรลัวว่าะเิเรื่อ ็เลยรีบเ้าไปห้าม
“นี่มันอะไรัน?” พันธรเ้ามาห้าม “ทะเลาะันเรื่ออะไร?”
ายนหนึ่หันมาหาพันธรแล้วบอสาเหุออไป พันธรไ้ยินันั้น ็บอให้ทัู้่เ้าใและสบศึันเสีย นทั้สอเลิทะเลาะัน
“นี่เราให้ปืนพวาวบ้านไป ถ้าเิเหุาร์แบบนี้อี ยิันายล่ะะว่าไ?” พันธรถามวามเห็นาปิม
“อืม ทาเียวือยึปืนืน” ปิมอบ
“แล้วถ้าพวเอไอบุเ้ามา แล้วาวบ้านะวิ่ไปเอาปืนทันเหรอ?” พันธรถาม
“เอ?” ปิมทำท่ารุ่นิ “รลาหมู่บ้านมีรูปปั้นอยู่ เราเอาล่อใบให่ไปใส่อาวุธีไหม?”
“เหรอ?” พันธรหันมาถามเพื่อน
“อืม” ปิมอบรับ “เอาล่อมาใส่อาวุธ แล้ว็เียนป้ายเลที่บ้านิไว้ว่าบ้านไหนมีอาวุธอใร เวลาพวเอไอมาะไ้ไม่ไ”
“เออ เอาั้น็ไ้”
แล้วพันธระัารป่าวประาศให้าวบ้านฟั เพื่อนๆ นัรบอเา ่วยันเอาล่อที่ทำาไม้ำนวนมาพร้อมฝาปิ มาวาเรียันรอบรูปปั้น แล้วให้เียนเลที่บ้านิเอาไว้ านั้นให้าวบ้านเอาอาวุธส่วนัวอทุน ใส่ไว้ในล่อามเลที่บ้าน ระยะทาาหมู่บ้านไม่ไลารูปปั้นเท่าไหร่ พันธรหวัว่าพวาวบ้านะมาเอาปืนไ้ทัน เวลาเิศึ
“เท่านี้็หมปัหา” ปิมบอ
“อืม” พันธร็รับ “อาวุธปืนอันราย ืนยิันายละยุ่เลย”
เอราที่พัฟื้นอยู่ในห้อนไ้รู้สึเบื่อมาๆ เาอยาบุหรี่แ่ไม่มีให้สูบ พอีรพลเินเ้ามาพอี
“ไอ้พล” เอราพู “ันอยาูบุหรี่ว่ะ ในนี้มีที่ายไหม?”
“นี่แำลัป่วยอยู่นะ ยัิอยาสูบอีเหรอ?” รพลถาม
“โธ่ ็มันน่าเบื่อนี่หว่า” เอราบ่น “ไ้แ่นอน ไปไหนไม่ไ้เลย”
“็แทำัวเอนี่ บอแล้ว” รพลพู
“นี่ ไม่้อมา้ำเิมันเลย” เอราบอ และเห็นถุพลาสิในมือรพล “นั่นถุอะไร?”
“อ้อ” รพลนึึ้นไ้ “เอามาาร้านายนมน่ะ นมไทย อยาินไหม?”
“นมอะไรวะ? ไม่รู้ั” เอราถาม
“ัน็ไม่รู้ัเหมือนัน แ่มันหอมีนะ” รพลพู พลาหยิบานึ้นมาใส่นมทอหยอ เอามาให้เพื่อนิน “ลอิมูสิ”
เอราันมเ้าปา “อื้อหือ หวานว่ะ”
“เหรอ?” รพลถาม แล้วลอินู “เออ หวานริๆ”
“แล้วอนนี้สถานาร์เป็นยัไบ้า?” เอราถาม
“น้อพันลายเป็นผู้นำนในศูนย์ไปแล้ว” รพลบอ
“หา? น้อพันเนี่ยนะ?” เอราถามอีรั้
“อย่าไปูถูเียว เาทำหน้าที่ไ้ีทีเียว” รพลพู
“เปล่าหรอ ไม่ไ้ว่าอะไร แ่นึว่าไอ้สินะเป็นแทนเสียอี” เอราว่า
“อนเนี้ยนะ ทุนเื่อฟัำสั่อน้อพันันหมแล้ว” รพลเล่าให้ฟั “แล้วพวเา็เารพนับถือพวเรา้วย”
“แล้วพวทหารที่โนัอยู่เป็นไบ้า?” เอราินนมเ้าไปและถาม
“็ยััอยู่นั่นแหละ พวมันไม่มีวันออมาูโลภายนอไ้อีแล้ว” รพลบอ
ะเียวัน พวทหารที่ถูับัอยู่ ็พยายามพัลูรออมา แมุ่แเือบะหลุอยู่แล้ว
“พวเรา รวมพลััน! อีนิเียว” นายทหารสั่อีหลายๆ น ทุนเอาัวพุ่ระแทประูลูร นแมุ่แหั พวเาออมาไ้แล้ว
“ฮ่าๆๆๆ!! ไอ้พวเ็เปร ูะไ้แ้แ้นพวมึแล้ว” ทหารที่ออมาไ้็ป่าวประาศทันที และ่าวิ่ไปยัลัแสเพื่อเอาอาวุธ แ่ลับพบว่าอาวุธหายไปหม
“ไอ้พวเ็นั่น้อเอาไปแน่” นายทหารว่าอย่าโรธแ้น “ออไปามเร็ว”
พวทหารพาันวิ่ออมานออาาเโยที่ทุนไม่รู้เลย พวเาวิ่ไปรรูปปั้นลาหมู่บ้าน ็เห็นล่อไม้มามายมีฝาปิอยู่ ที่ล่อมีอัษรที่เียน้วยปาาเมิบอว่าเป็นบ้านเลที่ไหน พวทหารเปิออมาู ็พบว่าเป็นอาวุธปืนทั้นั้น
“เฮ้ย พวเราหยิบันไปนละระบอ!” นายทหารสั่เพื่อน “แล้ว่าพวมันให้หมศูนย์หลบภัยนี่แหละ”
“เฮ้ย!” าวบ้านนหนึ่เินเ้ามาเห็นพวทหาร ทหารนหนึ่ยิปืนใส่หน้าผาอีฝ่ายทันทีนล้มลเสียีวิ
ในบ้าน พันธรรู้สึว่าเาไ้ยินเสียปืนลั่นัึ้นมา็สสัย ึะออไปู
“ไอ้พัน....หัวหน้าะไปไหน?” ปิมถาม
“ันไ้ยินเสียเหมือนปืนลั่น” เาบอ “ะออไปูะหน่อย”
“เอ้า” ปิมโยนปืนพให้ “ระวััวไว้้วย”
“อืม เี๋ยวลับมา” พันธรยิ้มให้เพื่อน ่อนะออาบ้านไป เาเินมาามถนน พอเห็นศพาวบ้านนหนึ่ถูยิเ้าที่ศีรษะ็ใ
“ใร ฝีมือใร?” เาถาม แล้ว็เห็นบรราพวทหารยืนอยู่หลายสิบนพร้อมอาวุธในมือ เาใมา
“เฮ้ย พวแออมาาที่ัไ้ไวะ?”
“แปลใมาเหรอ? ไอ้เ็เวร” บรราทหาร่าเล็ปืนไปทาเา “ไ้โอาส่าแเสียที”
ทหารนหนึ่ลั่นไออมา แ่ไม่โนพันธร เารีบวิ่ลับเ้าไปที่บ้าน พร้อมับบอทุน
“ไอ้พวทหารแหุออมาไ้แล้ว!!”
“เฮ้ย!! เป็นไปไ้ไ ็เราล็อุแไว้แล้วนี่?” ภัทรบออย่าใ
“ไม่รู้ล่ะ แ่อนนี้พวมันออมาแล้ว” พันธรบอ “้อรีบำัพวมัน ่อนพวมันะ่านอื่นายหม!!”
นัรบทั้หมหยิบอาวุธอัวเอออมาแล้วเินออไปหน้าบ้าน แ่็้อหลบระสุนที่ถูยิมา
“ูะ่าพวมึ ไอ้พวเ็ๆ” ทหารนหนึ่ะโน พวพันธรเลยเ้าไปหลบ่อนในบ้าน หลบามห้อ่าๆ
“สสัย้อ่าทิ้แล้วว่ะ” ปิมบอ
“หา? ่าทิ้” ัยวัน์เิปอึ้นมา “พี่ทำไม่ไ้หรอ”
“ไม่เป็นไร พี่ทำไม่ไ้ เี๋ยวผมทำเอ” ปิมบอออมา ทั้ๆ ที่็ลัวาร่านเหมือนัน แ่ถ้าเาไม่ทำ าวบ้าน้อพาันเือร้อนแน่ พวเา้อรับผิอบ
ประูถูถีบเปิออมา พวทหารวิ่เ้ามาภายในบ้าน พวพันธรที่หลบอยู่ามที่่าๆ ถืออาวุธเอาไว้
“สรุปะให้มันายันเลยใ่ไหม?” ััยถามพลาลืนน้ำลาย
“ใ่” ภัทรอบ “มีทาเียวือวิสามั”
ฝ่ายทหารว่าสิบนรว้นภายในบ้าน พันธรมือไม้สั่น เมื่อ้อิว่าเา้อ่านอีแล้ว
ความคิดเห็น