คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แอบชอบ
อนที่ 4 – แอบอบ
วันรุ่ึ้นเป็นวันเสาร์ วรารื่นนอนึ้นมา วามริวันนี้เป็นวันหยุพั แ่เา็ไม่ไ้หยุพัริๆ เสียที ้อไปเรียนพิเศษที่แถวๆ สยามอี้วย เาออะอิาพ่อที่ไ้หยุอยู่บ้าน พออาบน้ำแ่ัวเสร็็เินลมาในุไปรเวท ที่แม่ั้สำรับอาหารเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“แหม อิาพ่อั” วรารบอะิน้าวบนโ๊ะร่วมับพ่อแม่ “ไ้หยุพัั้สอวัน”
“ลูมีหน้าที่เรียนหนัสือนะ” พ่อเาบอะอ่านหนัสือพิมพ์รายวันไป้วย “ไม่เ่เลใ่ไหม? ยิ่้อไปให่เลย”
เาถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย ่อนะถือระเป๋าสะพายที่ใส่ำราหนัสือเรียนพิเศษเอาไว้ับหมวแ๊ปใส่ออไปนอบ้าน เาริ่ไปยัปาอยเพื่อะึ้นรถประำทาไปลที่ที่เรียนพิเศษ ะนั่รถไป เา็นึถึมีนาึ้นมา
“มันะโรธเราเปล่าวะ?” วรารไม่อยาให้เพื่อนโรธัวเอเลย “สรน้า ทำไม้อเ้าหาเราบ่อยๆ ้วย?”
แล้วเา็ลารถประำทาแล้วเ้าไปเรียนพิเศษในอาารแห่หนึ่ เามาถึห้อเรียน็ถอหมวออ ่อนะนั่ เรียนวิาิศาสร์ที่เาไม่เ้าใสันิ เาเอ็รู้ว่า้อพยายาม เพราะพ่อแม่อเาอยาให้เาเ้ามหาวิทยาลัยรับาล แ่วรารรู้ีว่าเาไม่เ่ เาอาะไ้เ้ามหาวิทยาลัยเอน ึ่็ไม่รู้ว่าพ่อับแม่เาะยอมหรือเปล่า?
หลัาเรียนเสร็ เา็ไปเถลไถลที่ห้าสรรพสิน้าแห่หนึ่ ยัไม่ยอมลับบ้าน เาเลือูหนัสือในั้นหนัสือแล้วหยิบนิยายมาอ่านสอสามเล่ม่อนะวาลไป ในอนนั้นเอ รรสร็มาเอเาพอี
“อ้าว? ร?” รรสรเห็นเา็ยินี วันนี้เธอไม่ไ้ผูผมอีแล้ว เธอปล่อยสีำผมยาวมาถึลาหลั “มาทำอะไรที่นี่น่ะ? หาหนัสืออ่านเหรอ?”
“เอ่อ ร็เ้ามาูพวนิยายน่ะ” เาอบ ไม่าฝันว่าะไ้เอรรสร “แล้วสรมาทำอะไร?”
“็ะะมาื้อหนัสือทำโทย์น่ะ” เธอบอ “นี่ ไปทาน้าวลาวัน้วยันไหม? เอาเป็นฟู้อร์หรือภัาารี”
“เอ่อ” วรารินนาารไม่ออเลยว่าถ้ามีนามาเห็นเาับรรสรอนนี้ะมีสีหน้าแบบไหน? “ฟู้อร์็ไ้”
ทั้สอเลยเินไปแลูปอที่ออมาเป็นบัร ่อนะเลือื้ออาหารินัน วรารเอา้าวหน้าเป็ ส่วนรรสริน้าวอยไ่ ทัู้่นั่โ๊ะเียวัน แ่นั่ร้ามัน
“บ้านอรเป็นไบ้า?” ู่ๆ เธอ็ถามออมา วรารที่ำลัั้าวหน้าเป็ิน็หยุทาน
“็ มีพ่อับแม่ พ่อทำานเป็นนัหมายให้ธนาาร ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน ไม่มีรายไ้อะไร” เาอบออมา
“รเป็นลูนเียวเหรอ?” เธอถามอี
“ใ่” วรารอบ
“สร็มีน้อายนะ” เธอล่าว “แ่ไม่มีแม่ แม่เสียไปนานแล้ว” เธอพูแล้ว็ทำสีหน้าเศร้าึ้นมา วรารเลยบอ
“เปลี่ยนเรื่อุยีว่า” เาบอ แ่รรสรส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร สรทำใไ้ั้นานแล้ว สรอาศัยอยู่ับพ่อ” เธอเล่าเรื่อรอบรัวอเธอให้ฟั ว่าอาศัยอยู่ับพ่อับน้อายที่อนนี้เรียนอยู่ม.้น พ่ออเธอเป็นนใี หลัาแม่เสียไป้วยอุบัิเหุ พ่อ็เ้ามาูแลเธอับน้อายลอ เธอรัพ่อมา พ่ออเธอเป็นนีที่หนึ่เลย
“อืม” วรารไม่เยรับรู้รสาิอวามสูเสีย ถ้าเาเสียพ่อหรือแม่ไปะเป็นอย่าไรนะ? เานึภาพไม่ออเลย แล้วเา็ิน้าวหน้าเป็นหม รรสรเอ็ิน้าวอยไ่นหมเ่นัน
“ว้า อาหารหมละ” รรสรว่า “เี๋ยวเรา็้อแยาันแล้วสิ”
“โธ่เอ๊ย วันันทร์็ไ้เอัน” เาบอ “สรอยาเอรเหรอ?”
เธอพยัหน้า วรารเลยัสินใถามออไป “แล้วไม่อยาเอไอ้นาเหรอ?”
“นาน่ะเหรอ?” รรสรทำท่ารุ่นิ “เาเป็นเพื่อนสรมานานห้าปีแล้ว เอันบ่อยนินแล้ว”
“อ๋อ” ท่าทารรสระไม่สนใมีนาริๆ ้วย แ่เารู้สึไ้เลยว่า รรสรสนใเา นี่ไม่ไ้เ้า้าัวเอนะ แ่มันรู้สึแบบนั้นริๆ ึ่วรารไม่อยาให้เรื่อเป็นแบบนี้เลย เาไม่อยาให้เพื่อนเสียใ
“สรน่าะสนใไอ้นาบ้านะ” เาบอึ้นมา “มันทำทุอย่าเพื่อสร” เาพยายามบออ้อมๆ เผื่อรรสระิไ้บ้าว่ามีนาแอบอบเธออยู่ แ่รรสรูเหมือนะไม่สนใเลย
“สรับนาสนิทันอยู่แล้ว” เธอพูึ้นมา “เรียว่ารู้ใันเลยแหละ ไม่้อห่วหรอ”
“อ๋อ” เาถอนหายใ หลัาหว่านล้อมไม่ไ้ผล แล้วเาับรรสร็ลุึ้นาโ๊ะและเอาานเปล่าๆ ที่เยใส่อาหารไปเ็บในที่อมัน
“ไว้เอันที่โรเรียนวันันทร์นะ” ่อนะลาา รรสร็บอออมา วราร็พยัหน้า
“อืม เอันที่โรเรียนวันันทร์” เาบออย่าเป็นมิร ่อนที่รรสระเินออไปาห้าสรรพสิน้า วราร็ัสินใะเินูอะไรนิหน่อย ่อนะลับบ้าน ว่าเาะลับมา็ปาไปบ่ายสามโมนู่นแล้ว พ่อแม่เาทำหน้าเือะเาเ้ามาในบ้าน
“ไปเที่ยวที่ไหนมา? ทำไมไม่รีบลับบ้าน?” แม่ว่าเาทันที วรารเลยบอวามริออมา
“ผมไปเที่ยวห้ารับ” เาบอ “แหม แม่ มัน็้อพัผ่อนันบ้าสิ”
“พัผ่อนน่ะไ้ แ่อย่านาน” พ่อเาพูึ้น “ลู้อเ้ามหาวิทยาลัยรับาลให้ไ้นะ ั้ใเรียนหน่อย”
เาถอนหายใะึ้นไปบนั้นสอเพื่อะอาบน้ำ ่อนะแ่ัว้วยุอยู่บ้าน เป็นเสื้อยืาเาสั้น พลาเินลมา้านล่า แม่ถามเาว่าเาะิน้าวเย็นเลยไหม?
“ไม่เป็นไรแม่ ผมินาห้ามาละ” เาบอออมา ่อนะมานัู่รายารโทรทัศน์ับพ่อที่ห้อรับแ
เ้าวันันทร์มาถึ วรารแ่ัว้วยุนัเรียนเสร็ เา็เินลมาทานอาหาร้านล่า ่อนที่พ่อะไปส่เาที่โรเรียนเหมือนเิม เาเินเ้าไปในเโรเรียน ไหว้สิ่ศัิ์สิทธิ์ประำสถาบันับอาารย์ ่อนะเินเ้าไปในลานใ้อาาร วันนี้เามาเือบะสาย ็เลยไ้เ้าแถวพอี
เาอยู่ที่โรเรียนนี้มารบหนึ่สัปาห์แล้ว และิว่าที่นี่็ไม่ไ้แย่อย่าที่ิไว้ เพื่อนทุนเป็นมิรัน เาเินะออไปเ้าแถวที่สนามฟุบอล แ่บัเอิเินนับใรเ้านหนึ่
“เฮ้ย! ูทามั่สิวะ” อีฝ่ายเป็นเ็หนุ่ม ัผมรอทร่ำแล้วหันมาว่าใส่เา วรารเลยรีบอโทษ
“อโทษรับ ผมไม่ไู้ทาเอ”
“เออ!!” อีฝ่ายะอใส่เา ทำเอาวรารยืนนิ่อย่าโมโหนิๆ แ่เาไม่อยาเริ่มวันใหม่้วยอารม์ุ่นมัว ึพยายามลืมๆ เรื่อเมื่อี้ไปเสีย
พออาารย์ปล่อยเ็เ้าห้อ เา็มานั่ับมีนาเ่นเิม วันนี้มีนาไม่พูอะไรเลย ทั้ที่ปิะเป็นนพูเ่แท้ๆ แล้วอาารย์ที่ปรึษา็เ้ามาอบรมาบวิาโฮมรูม วรารพอะรู้ว่ามีนาไม่พอใเา เาเลยัสินใพูออมา
“ไอ้นา เรื่อสรน่ะ ันไม่ไ้ิอะไรเลย” เาบอ “ถ้านายอบสรริ ็บอไปเลยสิวะ”
มีนาส่ายหน้า “ันไม่ล้า สรไม่เยสนใัน”
“สนใสิ เธอยับอเลยว่า นายทำีับเธอมาั้นานแล้ว” วรารพูออไปโยไม่ิอะไร มีนาหันหน้ามาถามเา
“ไปุยันอนไหน?” มีนาถามอย่าหึหว
“เอ่อ ือ” วรารพยายามหาทาแ้ัว “เมื่อเ้าน่ะ เอัน ทัทายัน นิเียวเอ”
มีนาหันหน้าไปทาอื่น วรารไม่สบายใเลยที่เพื่อนเป็นแบบนี้ เาไม่อยาให้เรื่อมันลายเป็นแบบนี้เลย
แล้วอาารย์วิาภาษาไทย็เ้ามาสอน วรารสนใารเรียน ส่วนมีนา เาเอาแ่ิเี่ยวับเรื่ออรรสรับวราร ว่าลมันเป็นอย่าไรันแน่?
าบพัลาวัน ทั้สอหนุ่ม็ลมาิน้าว้วยัน แล้ววราร็บัเอิเอศิลป์พอี
“เฮ้ย ศิลป์!” วรารเอ่ยทัออไป นายศิลป์หันมา วรารถึับใที่เห็นวาอศิลป์แและบวมเป่
“นายไปทำอะไรับามาน่ะ?” วรารถามออไป
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ” ศิลป์ว่าึ้นมา วามริเาร้อไห้นาบวม่าหา
“นายร้อไห้เหรอ?” วรารถามอย่าเป็นห่ว มีนาเห็นทัูุ้่ยัน เาไม่รู้ันายศิลป์
“ร ใรอ่ะ?” มีนาถาม
“็ศิลป์ไ ที่เล่าให้ฟั” วรารบอับเพื่อน “นายร้อไห้ทำไม? เพราะพ่อนายเหรอ?”
“เอ่อ” นายศิลป์รีบเปลี่ยนเรื่อ “อไป่อแถวื้ออาหาร่อนนะ” แล้วเา็เินาไป ู็รู้ว่าไม่อยาให้ใรมายุ่้วย วรารึัสินใไม่้าว่ายเรื่อาวบ้าน
“เาร้อไห้ทำไมน่ะ?” มีนาถามึ้นมา “นายบอว่าเาร้อไห้เหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอ ่ามันเถอะ” วรารัสินใไม่บอวามลับอศิลป์ให้ับมีนา “ไป่อแถวื้อ้าวมันไ่ีว่า วันนี้อยาิน้าวมันไ่ เอาไ่ทอละัน นายเอาไ่้มใ่ไหม?”
พอทานอาหารลาวันเสร็ เาับมีนา็ไ้เรียนาบบ่าย แ่ในอนที่ะึ้นบันไไปเรียนอนนั้นเอ ู่ๆ ็มีรุ่นพี่ผู้หิสาวเินเ้ามาแระาษให้
“น้อ เอาไปนะ” เธอว่าแล้วยื่นระาษใส่มืออวรารให้ แล้ว็รีบเินาไปทันที วรารรับมาอย่าุน ่อนะอ่านระาษในมือัวเอ
“ุมนุม ‘สานสายสัมพันธ์’ อีแล้ว” เาว่า
“อะไรนะ?” มีนาไ้ยินไม่ั
“ุมนุมน่ะสิ” เาบอ “มาัวนนอีแล้ว นี่็เล่นิระาษประาศเอาไว้ ะอะไรันนัันหนา”
“อย่าไปสนใเลย เรา็มีุมนุมอยู่แล้วนี่” มีนาว่า “ทิ้ระาษนั่นไปเถอะ”
้วยเหุผลบาอย่า ทำให้วรารยัไม่ยอมทิ้ระาษนั่น ไม่รู้ทำไมเหมือนัน? เาเินึ้นบันไอาารั้นเรียนไปยัห้ออัวเอพร้อมับระาษใบนั้นที่รุ่นพี่เพิ่ะแให้
รั้น พอเรียนเสร็ เา็มารอเวลานั่รถสอแถวลับบ้านพร้อมับมีนา แล้ว็บัเอิเอพร้อมพษ์พอี
“ไ ร!” พร้อมพษ์ล่าวอย่าีใเมื่อเห็นหน้าเา “วันนี้ไม่เล่นบอลเหรอ?”
“้อรีบลับล่ะ เี๋ยวแม่ะว่าเถลไถลอี” วรารบอออมา “แล้ววันนี้นายไม่้อมฟุบอลเหรอ?”
มีนามอพร้อมพษ์ับวรารสลับัน เาพอะรู้ว่าพร้อมพษ์เป็นนัีฬาฟุบอลโรเรียน แ่เาไม่รู้ัื่อและไม่รู้ว่าพร้อมพษ์เรียนห้อไหน?
“เี๋ยว็้อไป้อมแล้ว” พร้อมพษ์บอออมา “แล้วนี่...เพื่อนนายเหรอ?”
“อ๋อ ใ่” วรารแนะนำให้มีนารู้ัพร้อมพษ์ “นี่เพื่อนัน ื่อมีนา ส่วนนา นี่พร้อมพษ์ เป็นนัีฬาฟุบอลอโรเรียนเียวนะ”
“รู้แล้วล่ะ” มีนาอบเสียห้วนๆ “เามีสาวๆ รุมีบเยอะนี่”
พร้อมพษ์หุบยิ้มไปในทันที เายมือึ้นแะหน้าผา “ให้ายสิ ันไม่อบเลย ารที่มีผู้หิมาอบ มันูน่ารำามาว่าะีในะ”
“เอ๋?” วรารออะแปลใ นึว่าพร้อมพษ์ะีใเสียอี
“ไม่้อ ‘เอ๋?’ หรอ” พร้อมพษ์พู “นายิว่าันะีใล่ะสิที่มีสาวๆ มาอบเยอะ?”
“็ใ่” วรารบอ “นายไม่อบเหรอ?”
“เฮอะ” พร้อมพษ์ทำเสียออมา “ไม่อบ รำา พวสาวๆ เ้ามายุ่ับีวิันเินไป”
วรารเลยเ้าใ ฝ่ายพร้อมพษ์็มอหน้าวรารแล้ว็บอ “นายเอ็หน้าาี ไม่มีสาวๆ นไหนมาีบบ้าเหรอ?”
“อ๋อ มีสิ” มีนาอบแทนวราร “มีอยู่นหนึ่ ื่อ...”
วรารรีบึเพื่อนออไปารนั้นทันที สร้าวามุนให้พร้อมพษ์ เาพามีนาเินลึเ้ามาในบริเวศาลาสีาว่อนะถาม “นายะพูอะไรน่ะ นา?”
“็ะพูวามริน่ะสิ” มีนาล่าวอย่าเสียใ “สรเาท่าทาะอบ...”
“นี่ พอเลย” วรารว่าึ้น “สรไม่ไ้อบัน เห็นันเป็นเ็ใหม่มาว่า ็เลยสนใ ริๆ เธออาะอบนาย็ไ้”
“มันเป็นไปไม่ไ้หรอ” มีนาล่าว “ันพยายามทำมาห้าปีแล้ว แ่เธอ็ไม่เยสนใเลย ไม่เหมือนนาย เ้ามาไม่ี่วัน็ไ้ใเธอไปแล้ว”
มีนาพู่อนะเินาไป วรารยมือเาศีรษะที่ัผมรอทร ่อนะถอนหายใออมา
“ไอ้นาเอ๊ย ันไม่อยาให้เรื่อมันเป็นแบบนี้ริๆ นะ” เาบอออมา แล้วรถสอแถวเา็มาพอี เาเลยึ้นรถสอแถวลับบ้านไป
เมื่อมาถึบ้าน เา็เล่าเรื่อนี้ให้แม่ฟั อนแรเานึว่าแม่ะห้ามไม่ให้เามีแฟนเสียอี แ่แม่ลับบอ
“แหม พามาให้แม่รู้ับ้าสิ หนูสรน่ะ” แม่เาว่าพลายามใส่้มยำมาวาที่โ๊ะิน้าว “อยาะเห็นว่าสวยมาแ่ไหน?”
“โธ่ แม่” วรารโอรว “ผมไม่อยาผิใับเพื่อนเลย”
“็ทำไไ้ล่ะ ็เาอบเรานี่” แม่เาบอ “ไม่ใ่วามผิอลูเลยนะ ที่มีผู้หิมาอบ”
“แล้วแม่ะไม่ห้ามเลยเหรอรับ?” เาถาม
“ห้ามทำไม? สมัยแม่เป็นสาว แม่็ถูผู้ายีบเหมือนันแหละ” แม่เาล่าวอย่าเินอาย “นี่ ไม่้อมอแม่อย่านั้นเลย” แม่เาเินอายนหน้าแเป็นมะเือเทศ
“ผมเ้าใแล้วล่ะว่าทำไมพ่อถึเลือแม่” วรารล่าวยิ้มๆ “เป็นเพราะแม่เป็นแบบนี้นี่เอ พ่อถึไ้หลุมรัแม่”
“แน๊!” แม่เอามือีฝ่ามือเา “ัลามปามให่แล้ว เอ้า ิน้าวะ ไม่้อรอพ่อหรอ พ่อบอะลับเย็นวันนี้”
เาเลยิน้าวนำไป่อน พ่อลับมาประมาสอทุ่ม บ่นให่ว่าานหนัานเยอะ ะถอเทไทออแล้วมานั่ิน้าว
“แ่็ีไม่ใ่เหรอ พ่อ?” แม่เาถามไป “เผื่อพ่อะไ้เลื่อนั้นเป็นำแหน่สูว่านี้”
“โธ่ แม่ แ่นี้พ่อ็ไม่มีเวลาให้ทุนแล้ว” พ่อเาบอับแม่ “ืนพ่อไ้านหนัว่านี้ โอ้โห พ่อระิัวไปไหนไม่ไ้เลยล่ะ”
แม่เาหัวเราะร่วมันับพ่อ วรารที่แอบมอทัู้่อยู่รบันไนั้น ็มออย่าื่นใ พ่อและแม่รัันริๆ เาอยาะถามเหมือนันว่าพ่อับแม่ไปเอันมาที่ไหน? แล้วมาหลุมรัันไ้อย่าไร? แ่็ไม่เยถามออไป เาิว่าวันหลัะลอถามู
ืนนั้น เานั่ทำารบ้านิศาสร์แ่็แ้โทย์เลไม่ออ เามอไปยัมือถืออัวเอ แล้ว็นึึ้นไ้ว่า ยัไม่ไ้อเบอร์มือถือามีนาหรือรรสรเลย
“เฮ้อ ถ้ามีไอ้นารนี้็ีน่ะสิ” เาบ่นึ้นมา ่อนะยเลิารทำารบ้านวิาเล “ไว้ไปลอไอ้นาพรุ่นี้ีว่า”
เาเอนัวลไปบนที่นอน พลาิถึเรื่อรรสร เธออบเาริๆ หรือ? เาเอ็พยายามนึ ็รู้ว่ารรสรทำีับเา แ่มัน็เหมือนเพื่อนปิบัิ้วยันเป็นธรรมาไม่ใ่เหรอ?
“ไอ้นาเ้าใผิให่แล้ว” เาว่า “พรุ่นี้ เรา้อไปอธิบายให้มันเ้าใ”
วันรุ่ึ้นเป็นวันอัาร วรารเ้ามาในเโรเรียน เามอหามีนาเผื่อว่ามีนาะมาอนเ้า แ่็ผิหวั เพราะมีนายัไม่มาเลย
“ว้า” เาเอ่ยอย่าเสียาย หวัะปรับวามเ้าใเสียหน่อย เารอนระทั่เ้าแถว มีนา็ไม่มา
“หมอนั่นไปไหน?” เาถามัวเอแล้ว็ส่ายหน้า พออาารย์ปล่อยเ็ึ้นห้อ เา็รไปที่รรสร และถามว่าเธอมีเบอร์มือถือมีนาไหม?
“อ๋อ มีสิ” รรสรเลยให้เาูหมายเลโทรศัพท์มือถืออมีนา พอไ้เบอร์มา เา็รีบโทรหามีนาทันที ในาบโฮมรูมนั่นแหละ
พอมีนารับสาย วราร็ล่าวออมาทันที “เฮ้ย ไอ้นา นายอยู่ที่ไหนวะ?”
“เอ่อ วันนี้ไม่สบายน่ะ” มีนาล่าวเสียเบา “อโทษนะ วันนี้ไปที่โรเรียนไม่ไ้”
“เออ ไม่เป็นไรหรอ แ่ันอยาให้นายรู้ไว้อย่า” เาพู “ันไม่ไ้อบสรริๆ แล้วสร็ไม่ไ้อบัน”
ฝ่ายมีนาเียบไปพัหนึ่ ่อนะถาม “แล้วนายรู้ไ้ไ?”
วรารัสินใโหออไป “็ันไปถามมาแล้ว สรบอเอว่าไม่ไ้อบัน เธอบอออมาเอเลยนะ เพราะะนั้น เลิเ้าใผิเถอะ มาเป็นเพื่อนันเหมือนเิมเถอะ”
“พูอะไรอย่านั้น?” มีนาล่าวเสียยินีึ้นมานิหนึ่ “เราเป็นเพื่อนันเสมออยู่แล้ว”
“เออ” วรารยินีที่มีนาเ้าใเสียที “ั้นแ่นี้นะ รัษาัวล่ะ”
แล้วอาารย์วิาิศาสร์็เ้ามาสอนในห้อ วรารรู้สึหวาเสียว ารบ้านเายัทำไม่เสร็เลย แ่อาารย์็เรียให้ทุนเอาารบ้านมาส่เสียแล้ว เารีบเินไปหารรสร
“สร” เาอวาม่วยเหลือาเธอ “อลอารบ้านเลหน่อยสิ รทำไม่ไ้”
รรสรเลยหยิบยื่นสมุให้ “เร็วๆ นะ” เธอบอ่อนะหันไปมออาารย์ วรารัารลอารบ้านใส่สมุอัวเอ แล้ว็ทำเสร็ภายในห้านาที เาเลยเอาารบ้านไปส่พร้อมับสมุอรรสรบนโ๊ะ
“ฟู่ว” เาเป่าลมออาปา พร้อมับหันไปอบุรรสร “อบุนะ สร ที่่วยให้ลอารบ้าน”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” รรสรอบอย่าสุภาพ “แ่ทีหลั ร้อหัทำเอบ้านะ”
เาพยัหน้าไปอย่านั้น อย่าไรเา็ไม่มีวันีโทย์เลแแน่นอน เาิว่าวันหลัะลอารบ้านอมีนา
“เออ วันนี้ไอ้นาไม่มาเรียน” เาบอับรรสร “ถ้าสรไม่ว่าอะไร ไปิน้าวเที่ย้วยันไหม?”
รรสรยิ้มออมาอย่าีใ “ไ้สิ ไ้”
วรารยิ้มอบ ่อนะเินไปนั่ที่โ๊ะนเียว พอไม่มีมีนา เา็เริ่มเหาึ้นมา พอเรียนวิาิศาสร์เสร็ ็่อ้วยวิาสัมที่เาื่นอบ
พอถึาบพัลาวัน เาับรรสร็เินมาินอาหาร้วยัน เาเริ่มิน้าวับรรสร พอีพร้อมพษ์็เินมาพอี
“ไ ร! อยู่ับแฟนเหรอ?”
วรารเือบะสำลัเอา้าวออมา เาหันไปหาพร้อมพษ์ “อะไร พษ์? แฟนที่ไหน?”
รรสรอายนหน้าแเป็นผลแอปเปิ้ล พร้อมพษ์มอเห็นท่าทีอเธอ็หัวเราะออมา “นั่นไ หน้าแเินแล้ว”
“ใรน่ะ ร?” รรสรรีบเปลี่ยนเรื่อ วรารเลยแนะนำให้รรสรรู้ัพร้อมพษ์
“เาเป็นถึนัีฬาฟุบอลโรเรียนเลยนะ” วรารบอ “สาวๆ ิรึม”
“เหอะๆ” พร้อมพษ์หัวเราะเหมือนแสร้ทำ “เอาเถอะ ันไม่ยุ่ละ นเป็นแฟนัน”
แล้วพร้อมพษ์็เินออไป ทิ้ให้วรารับรรสร่าเินอายทัู้่ รรสรเลยรีบเปลี่ยนเรื่อ “อย่าไปสนใเาเลย” เธอบอ “เี๋ยวไปเรียนาบบ่ายัน่อนะ”
ความคิดเห็น