คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เริ่มสืบสวน
อนที่ 4 – เริ่มสืบสวน
วันรุ่ึ้นเป็นวันพุธ เป็นวันที่พิา้อเรียนรัษาินแน เาแ่ัว้วยุนัศึษาวิาทหารสีเียวเ้ม ่อนะมารวสอบัวเอหน้าระเ่นเิมว่ามีอะไราเหลือหรือเปล่า?
“า เสร็หรือยั? พ่อมีประุมแ่เ้านะ” เสียพ่อเาัึ้นา้านล่า พิาแอบไม่พอในิหน่อย ลูสาวหายไปทั้น ยัะมาห่วเรื่อานอี
“รับ เสร็แล้วรับ” เาใส่รอเท้าอมแบ็่อนะสะพายระเป๋าออไปที่ประูรั้วเพื่อเ็นประู ่อนที่รถอพ่อะแล่นออมา เาึเ็นประูรั้วให้ปิแล้ว็ล็อลอน เาเ้าไปนั่ที่เบาะหลั พ่อนั่อยู่เบาะนับ แม่นั่้าๆ ยัไม่พูันเหมือนเิม
เมื่อมาถึที่สนามเป้า เา็บอลาพ่อแม่่อนะเ้าไปเรียนในศูนย์รัษาินแน เมื่อเ้าไป้านใน็ยัไม่มีารเารพธาิ เาเลยไปนั่พัรเ้าอี้่อน
แล้วพร็เ้ามา มาแะบ่าเา “สวัสี า”
“อ้าว?” พิาเยหน้าึ้น “สวัสี พั น่าแปลนะ นายมาทัันเนี่ย”
“ไม่เห็นแปล ็เราเป็นเพื่อนร่วมห้อเียวัน” พรบอพลานั่ล้วย “น้อสาวนาย็หายไปเหรอ?”
“อืม” พิาพยัหน้าอย่ายอมรับ “ป่านนี้ะเป็นไบ้า็ไม่รู้?”
“น้อายัน็เหมือนัน” พรถอนหายใ “ันไม่น่าประมาท”
“พอันแหละ” พิาพู “ัน็ประมาท ิว่าเรื่อแบบนี้ไม่เิับัวเอหรอ ที่ไหนไ้”
แล้ว็มีพิธีเารพธาิ ่อนที่นัศึษาะเ้าไปเรียนในห้อเรียนเหมือนเิม ่าาอนปีหนึ่นิหน่อยที่้อเรียนลาแและถึเ้าห้อ เมื่อเาเรียนเสร็็ไ้โทรศัพท์าธนพลทันที
“อนเย็นหรือรับ?” เาถามธนพล
“อืม” ธนพลพูมาามสาย “้อรอให้เ็เลิเรียน่อน เราึะสอบสวนไ้”
“โอเ ั้นเอันที่โรเรียนเลยนะรับ” เาบอ
“อืม”
พิาเลยลับไปเรียนภาบ่าย่อน ่อนะถึเวลาบ่ายสามโมรึ่ เาึเินทาออาโรเรียนไปยัโรเรียนประถมศึษาที่น้อสาวเาเรียนอยู่ เาไม่อยาเื่อเลยว่านร้ายะอยู่ที่โรเรียนน้อสาวเา
เาลารถประำทา แล้วเินอีสัพั็มาถึหน้าโรเรียน เาเินเ้าไปในนั้น มีเ็ๆ ที่อยูในสนามเ็เล่นมอเาเ็มไปหม เพราะเาอยู่ในุนัศึษาวิาหทาร
แล้วสัพั ธนพล็มา เาอรถไว้หน้าโรเรียน ่อนะเินเ้ามา้วยท่าทาารแ่ายภูมิาน ทั้สอเินไปรวสอบป้ายที่ิรูปอาารย์ โยมอแ่อาารย์ผู้าย บอทั้ื่อนามสุล และหมวารสอน มีันี้ อาารย์ธนิน สอนวิาิศาสร์ อาารย์เริเียริ สอนวิาพละศึษา อาารย์อนุา สอนวิาภาษาอัฤษ และอาารย์พพัน์ สอนวิาวิทยาศาสร์
“เี๋ยวผมะเรียอาารย์พวนี้มาสอบสวน” ธนพลหันไปบอพิา “เธอไม่้อทำอะไรหรอ”
“ให้ผมไป่วยามอาารย์ีไหมล่ะ เผื่อเาะรีบลับบ้าน?” พิาเสนอัว ธนพลิอยู่รู่หนึ่ ึอบว่าไ้
ธนพลรไปยัหมวิศาสร์ ส่วนพิารไปยัหมวภาษาอัฤษ ธนพลแสบัรอรมสอบสวนีพิเศษให้อาารย์ธนินู อาารย์ูุนอย่ามา
“DSI มาทำอะไรที่นี่?” อาารย์ธนินถาม
ธนพลึเล่าเรื่อให้ฟัทั้หมว่าวามเป็นมาเป็นไ พออาารย์ธนินฟัเสร็็ส่ายหน้า
“ผมไม่รู้เรื่อนะ” อาารย์ธนินบอ “ผมไม่ใ่นร้าย”
ธนพลพยายามับโหอีฝ่าย แ่ฝ่ายอาารย์ธนินท่าทาะไม่ไ้ทำริๆ หรืออาะแล้ทำเป็นเล่นละร็ไ้ อันนี้เา็ไม่อาเาไ้
ฝ่ายพิา เาเปิประูห้อหมวภาษาอัฤษ พร้อมับออนุาอาารย์ทั้ห้อ เาเินรมาที่อาารย์อนุา ามที่เห็นในรูปภาพในบอร์้านล่า
“อะไรนะ?” อาารย์อนุามวิ้ว “เธอะมาสืบสวนันเรื่อเ็ที่ถูลัพาัวไปเหรอ?”
พิาพยัหน้า
“อะไรัน? เป็นแ่เ็ม.ปลายแท้ๆ” อาารย์อนุาพู
“ไม่รับ” พิาอบ “นที่ะสืบเป็นเ้าหน้าที่ DSI”
เมื่ออาารย์อนุาไ้ยินันั้น็ถึับอึ้ไปทันที พิาพยายามับท่าทาเาว่ามีพิรุธหรือเปล่า แ่ท่าทาอาารย์อนุาะไม่รู้เรื่อริๆ หรือเาอาะแส็ไ้
แล้วทั้ธนพลและพิา็ามอาารย์มารบ ธนพลพาอาารย์ทั้สี่นมานั่ที่โ๊ะม้าหินอ่อน ่อนะเริ่มสืบสวน อาารย์เริเียริที่เป็นอาารย์พละูท่าทาุน่าู ส่วนอาารย์พพัน์ เาูหอยๆ ึมๆ
“เ็หายไปอนประมาบ่ายสามโมรึ่ ะำลัเล่นิ้า” ธนพลพูออมาหลัาูแฟ้ม้อมูลแล้ว “ไม่ทราบว่าพวอาารย์ในอนนั้นทำอะไรอยู่รับ?”
“ผมเหรอ?” อาารย์ธนินถามัวเอ “ผม็อยู่ในหมวินั่นแหละ ะถามอาารย์ท่านอื่นไหมล่ะ? ว่าเห็นผมหรือเปล่า?”
“ผมน่ะไม่มีพยานหรอ” อาารย์เริเียริเอ่ยเสียั ท่าทาเาะูไม่พอใเท่าไหร่ เาพูออมาแบบนั้นแล้ว็เียบล
“ไม่ทราบอาารย์เริเียริทำอะไรเวลานั้นรับ?” ธนพลสอบถาม
“เอาอุปร์ารเล่นีฬาไปเ็บ ไม่มีพยานหรอ” เาล่าวออมาเสียัเหมือนเิม
“ั้นผม้ออบันทึุว่าเป็นผู้้อสสัยไว้่อน” ธนพลพู อาารย์เริเียริอึ้นทันที ที่ไ้ยินำล่าวอธนพลออมา
“ันไม่ใ่นร้าย!!” อาารย์เริเียริะอใส่เ้าหน้าที่ DSI ่อนะเินออไปเลย พิาะเรียแ่ธนพลห้ามเอาไว้
“เา็เป็นอย่าี้แหละ” อาารย์อนุาบอออมา “ใร้อน วู่วาม อารม์ร้ายลอเวลา เ็ๆ ถึไ้ลัวัน”
ธนพล็พอเ้าใเพราะเา็เป็นแบบนั้นเหมือนัน ึหันมาสัมภาษ์อาารย์อนุา
“ผมเหรอ?” อาารย์ี้มาที่ัวเอ “อืม ผมไปเ้าห้อน้ำ ็ไม่มีพยานหรอ แ่มีเ็สอสามน น่าะเห็นผมในห้อน้ำนะ”
“แล้วุำเ็พวนั้นไ้ไหม?” ธนพลถาม
“ำไ้ เป็นเ็ที่ผมสอนให้นั่นเอ” อาารย์อนุาบอ ธนพลึหันไปหาอาารย์พพัน์
“อาารย์พพัน์รับ” ธนพลเรีย แ่เหมือนอาารย์ะเหม่ออยู่
“อาารย์พพัน์!” ธนพลเรียเสียัึ้น อาารย์พพัน์เลยสะุ้ใและหันมา
“มะ มีอะไรเหรอรับ?” เาถาม น้ำเสียูหวาหวั่น ราวับลัววามผิ ธนพลิว่าอาารย์ูะี้ลานิหน่อย
“อนบ่ายสามโมรึ่ อาารย์อยู่ที่ไหน?” ธนพลัถาม่อ
อาารย์พพัน์นั่ิอยู่พัหนึ่ ่อนะอบ “ผมอยู่ในห้อวิทยาศาสร์นเียว ำลััเ็บสารเมีอยู่ พยานน่ะเหรอ? ไม่มีหรอ”
แล้วธนพล็บันทึเอาไว้ในสมุว่าอาารย์พพัน์็น่าสสัย แ่ว่าสภาพออาารย์ูะหวาลัวอะไร่าย นแบบนี้ะเป็นนร้ายเหรอ? ไม่หรอ อาะแสเอา็ไ้
แล้วทั้สอหนุ่ม่าวัย็ไปถามอาารย์หมวิศาสร์ พบว่า่วเวลาเมื่อวัน่อน อาารย์ธนินอยู่ในห้อพัอาารย์ริๆ แล้ว็ไปถามเ็ที่อาารย์อนุาสอนให้ ว่าเห็นอาารย์อนุาในอนนั้นหรือเปล่า? เ็อบว่าเห็นอาารย์ล้ามืออยู่
สรุป็มีแ่อาารย์เริเียริับอาารย์พพัน์ที่ลายเป็นผู้้อสสัย
“ในสอนนี้ ้อมีใรเป็นนร้ายแน่” พิาออวามเห็น “้อใ่แน่ๆ เพราะเป็นอาารย์ไ เ็เลยไม่สสัยึามออไป”
ธนพล็พอะเห็น้วยับพิา อาารย์เริเียริทีุ่ันับอาารย์พพัน์ทีู่เื่อึมและหวาลัว่าย นร้ายอยู่ในสอนนี้ริๆ หรือ?
“เราไ้ผู้้อสสัยละ” ธนพลบอับพิา “่อแ่นี้็เป็นหน้าที่ันที่้อมาสืบสวนอาารย์ทั้สอน”
“ให้ผมไป้วยสิ” พิาพู
“ไม่ไ้ เธอมาทำานแ่วันนี้็พอแล้ว” ธนพลล่าวเสียไม่ีใส่พิา “นี่มันหน้าที่อผม”
พิายืนเท้าเอว “อ้าว? ไหนบอว่าะร่วมมือันไ?”
“็นี่ไ ร่วมมือันแล้ว” ธนพลบอะอยู่นอโรเรียน “เธอไม่้อทำอะไรแล้ว ลับไปบ้านะเถอะ”
ว่าแล้ว ธนพล็เินึ้นรถไป ทิ้ให้พิายืนอย่าุนที่ริมทาเท้า
“อะไรวะ?” เาบ่นออมา “ไหนบอว่าะให้ร่วมสืบี้วยันไ?”
ทา้านธนพลที่ำลัับรถ เาเอ็พยายามับพิรุธอาารย์ทั้สอน อาารย์เริเียริับอาารย์พพัน์ แ่ทั้สอไม่แสท่าทีแปลๆ ออมาเลย
“แสเ่ริๆ” ธนพลบอพลายิ้มที่มุมปา ่อนะับรถมาอที่ึ DSI แล้ว็นั่แท็ี่ลับบ้านไป เมื่อมาถึบ้าน เาเอ็ไม่อยาะเปิประูเ้าไปเลย
เาถอนหายใ่อนะเินเ้าไปในบ้าน ็พบพ่ออนเอในวัยเือบถึราอยู่แล้ว ำลันัู่โทรทัศน์อยู่ พอเาเห็นธนพล็ทัทาย
“ลูพล ลับมาแล้วเหรอ?” ผู้เป็นพ่ออธนพลทัทายเา แ่ธนพลเินุ่มๆ เ้าไปในบ้านอย่าไม่สนใใยี พ่อถึับหน้าเสียเมื่อเห็นลูทำท่าแบบนั้น
ธนพลำลัอาบน้ำโยใ้ฝับัวอยู่ เาปล่อยให้สายน้ำไหลโลมร่าายออไป พลานึถึเรื่อในวันนั้น วันที่เาเสียแม่อเาไปลอาล
วันนั้น พ่อับรถไปับแม่ในที่แห่หนึ่ แล้ว็เิอุบัิเหุึ้น แม่เาเสียีวิส่วนพ่อเารอ ธนพลมั่นใว่าพ่อเป็นน่าแม่ เพราะพ่อเามีหนี้ิับนอื่นอยู่ ึิ่าแม่โยทำเป็นอุบัิเหุ เพื่อะเอาเินประันีวิมาใ้หนี้
และนับานั้นเอ เลยทำให้เาลายเป็นนอารม์ร้อนแบบนี้
เาเินลมา้านล่า พ่ออเาำลัทำอาหารให้เาทาน พ่ออเาีใมาที่เาเปลี่ยนเสื้อผ้าลมาแล้ว เายานใส่ไ่เียว เอาออมาวาไว้บนโ๊ะทาน้าว พร้อมับ้าวแให้เาานหนึ่
“ินสิลู” พ่ออเาบอ “ไ่เียวผสมน้ำมันหอยนะ อร่อยนะ”
“ผมไม่หิว” ธนพลเินออไปาโ๊ะทันที ทำเอาพ่อุน แ่ฝ่ายพ่อ็ถอนหายใ ลูายอเาำลัเ้าใผิในัวเา เาไม่ไ้ั้ใะให้ภรรยาอัวเอเสียีวิ มันเป็นอุบัิเหุ รถฝ่าไฟแแล้วนเ้ามาทา้ายอรถยน์พอี ภรรยาเาเสียีวิในที่เิเหุ ส่วนเาไ้รับบาเ็บนิหน่อย
ธนพลยัไม่เื่อว่าพ่ออเาิเอาเินประันอแม่ไป่ายหนี้ เาพยายามอธิบายหลายรั้แล้ว แ่ธนพล็ไม่ไ้สนใะรับฟัเลย
ืนนั้น ธนพลรุ่นิถึี ในอนนั้นเอ พ่ออเา็เาะประู ่อนะเอาโโ้ร้อนๆ ับุี้เอามาให้ลูาย
“ินสิ” พ่อเาพูยิ้มๆ “นี่พ่อเอับมือเลยนะ”
“ผมไม่หิวรับ” ธนพลบอเสียเือ
“แ่ลู็ไม่ไ้ิน้าวเย็นนะ” พ่อเาบอ “เี๋ยวะไม่สบายเสีย่อน พ่อว่า...”
ธนพลหมวามอทน เาลุึ้นไปปัานใส่ถ้วยโโ้ับุี้นมันระายลพื้น านระเบื้อแออเป็นเสี่ยๆ พ่ออเาใมา ะที่ธนพลไม่ไ้รู้สึอะไรเลย
“ออไปาห้อผม” เาสั่
“พล พ่อไม่เยิ่าแม่เลยนะ” เาพยายามพูให้ลูายเ้าใ “้อให้พ่อบออีี่รั้ มันเป็นอุบัิเหุริๆ รถฝ่าไฟแแล้วมานแม่....”
“หยุ! หยุะที ันไม่อยาฟั!!!” ธนพลเอามือปิหูัวเอ “ยัไัน็ไม่เื่อ! แนั่นแหละที่่าแม่ัน”
ผู้เป็นพ่อถอนหายใเฮือ ่อนะล้มลเ็บเศษานระเบื้อแออรวมถึแ้วใส่โโ้้วย เาโยมันเ้ามาใส่มือ นโนเศษระเบื้อบามือเ้า
“โอ๊ย!” พ่อเาร้อ ธนพลหันลับมา
“พ่อเป็นอะไร?” เาถาม
“อ๋อ เศษานบานิ้วนิหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอ” พ่อเาบอเสียเรียบ
ธนพลหันลับไปนั่โ๊ะ ไม่ไ้สนใพ่ออี่อไป ฝ่ายพ่อมอเห็นเาเป็นแบบนั้น ็ไ้แ่ถอนหายใ ่อนะเ็บานที่แแล้วอุ้มไป
พอพ่อออไป ธนพลถึหันลับมา
“เฮอะ!” ธนพลสบถออมา “เล่นละรเ่ันริๆ ะมาหวัีับันน่ะเหรอ? ันไม่ยอมโนหลอหรอ”
เาปิแฟ้มีเ็ถูลัพาัว่อนะล้มัวลนอนบนเีย วันนี้็พอไ้อะไรมามาแล้ว พรุ่นี้เาิว่าะไปสอบสวนอาารย์ทั้สอนอี
เาล้มัวลนอนบนเีย สัพัึหลับไป
วันรุ่ึ้นเป็นวันพฤหัสบี พิาแ่ัว้วยุพละลมาาในบ้าน ่อนะึ้นไปบนรถอพ่อ แล้ว็ับออไป พ่ออเาพาเามาส่ที่โรเรียน พิาลารถไป พลานึัสินใว่าะทำอย่าไรี? ะเรียนหรือรวสอบเรื่อริี?
แล้วเา็ัสินใเินเ้าไปในโรเรียนเพื่อะไปเรียน เาเอ็ห่วอนาัวเอเหมือนัน ำเป็น้อเรียนให้ทันเพื่อนเอาไว้ แ่เา็พอมีเวลาแบ่ไปสืบสวนีอยู่
ทา้านธนพล เาับรถอเ้าหน้าที่รมสอบสวนีพิเศษมายัโรเรียนประถมศึษาที่น้อสาวพิาเรียนอยู่ เาเินเ้าไปในนั้น พลาเินเ้าไปในหมวพละศึษา แล้วมอหาอาารย์เริเียริ แ่ไม่พบ เหมือนอาารย์ะยัไม่มา เาเลยไปหมววิทยาศาสร์่อน ็ไม่เออาารย์พพัน์เหมือนัน
“ะมาามหาใระ?” อาารย์สาวหมวเียวันถามธนพล
“อาารย์พพัน์น่ะรับ” เาอบ
“อ๋อ อยู่ในห้อเรียนวิทยาศาสร์น่ะ่ะ” อาารย์บอ ธนพลึริ่ไปยัห้อเรียนทันที เา้อถามเ็ๆ ว่าห้อเรียนนั่นอยู่ที่ไหน?
พอเ้ามาถึ ็เออาารย์พพัน์ำลััเ็บสารเมีในู้อยู่ ธนพลเินเ้ามาและับไหล่เา
“เหวอ!!!” อาารย์พพัน์ร้อออมาอย่าใ เือบะทำวสารเมีพื้น ธนพลบอว่าไม่เป็นไร
“อโทษรับ ือผม...” อาารย์พพัน์บออโทษ แ่ธนพลส่ายหน้า
“ุไมไ้ทำอะไรผินี่” เาบอ “ไม่ำเป็น้ออโทษ”
อาารย์พพัน์เลยเ็บสารเมีที่เป็นรอันรายไว้ในู้ ่อนะหันมา “ะมาสอบสวนผมเหรอ?”
“เ้าใ่ายแบบนี้็ี” ธนพลว่า “แ่้อรออาารย์เริเียริ่อน”
“ทำไมุไม่สสัยอาารย์อนุาับอาารย์ธนินบ้า?” อาารย์พพัน์ถามึ้นมา
“็เามีพยานเห็นัวนี่” ธนพลอบ “ทำไมเหรอ?”
“็เป็นปีศาน่ะสิ”
ธนพลไ้ยิน็ถึับแปลใ เาถามออมาอีรอบ
“ว่าไนะรับ?”
“ปีศาน่ะทำไ้ทุอย่าแหละ” อาารย์พพัน์อบาลุวาว ู่ๆ ท่าทาอเา็น่าลัวึ้นมา ทำเอาธนพลถึับหน้าีเผือ
“ปีศาน่ะอาแยร่าไ้็ไ้” อาารย์พพัน์เินเ้ามาใล้ธนพล ้วยเหุผลอะไรไม่รู้ ทำให้ธนพล้าวถอยหลัาอาารย์นนี้
“อาารย์ธนินับอาารย์อนุาเาอาะแบ่ร่าัวเอออไป็ไ้”
“ไร้สาระน่า!” ธนพลอบออมาอย่าอารม์ร้อน “ปีศามีริที่ไหนัน?”
“มีสิ ปีศาน่ะ อยับัวเ็ๆ ไป” อาารย์พพัน์ลอาไปมาเหมือนนบ้า “ุเอมีน้อายน้อสาว็ระวัไว้ ปีศาะามมาับเ็ไปิน”
“ุเป็นบ้าอะไรอุน่ะ?” ธนพลถามออมา อาารย์พพัน์เลยลับมาเป็นเหมือนเิม
“ไม่มีอะไรหรอ” อาารย์พพัน์ู่ๆ ็ลับมาเป็นนเิม “แ่แ่อยาให้รู้ว่า พวเาอาะโห็ไ้”
ธนพลไ้ยินแบบนั้น เา็เินออาห้อเรียนวิทยาศาสร์ไปทันที พอเาออไป อาารย์พพัน์็แสยะยิ้มออมา
“นั่นมันอะไรัน?” ธนพลำลัสสัยในัวอาารย์พพัน์ทีู่่ๆ ็ลายเป็นนอื่น เหมือนมีอะไรเ้าสิร่าเาเมื่อรู่เลย
“ปีศาเหรอ?” ธนพลสสัย “ไม่หรอ มันเป็นนนั่นแหละ”
เาเินไปที่หมวพละศึษา ็พบว่าอาารย์เริเียริมาแล้ว และำลันั่บนโ๊ะ เาเปิประูเินเ้าไปทันที
“สวัสีรับ อาารย์” เายมือึ้นไหว้ อาารย์เริเียริเยหน้าึ้นมามอเา
“ะมาอะไรอีล่ะ?” เาถาม “็บอแล้วไว่าผมไม่รู้เรื่ออะไรทั้นั้น”
“ผมำ้อบอว่าุเป็น ‘ผู้้อสสัย’” เาบอ “เพราะั้น...”
อาารย์เริเียริทุบโ๊ะเสียัโรม! ทำเอาธนพลใเหมือนัน แ่ไม่มา เาพยายามเผิหน้าับสัว์ป่าทีุ่ร้าย
“ันไม่ไ้ทำ!!” อาารย์ะโน “ออไปาโรเรียนนี้ะ!!”
“ผม้ออสอบสวน...” ธนพละพู แ่อาารย์เริเียริว้าป้ายื่อัวเอึ้นมา
“ถ้าไม่ออไป ผมะเวี้ยไอ้นี่ใสุ่นะ!!”
ธนพลยืนออนิ่ๆ อาารย์เริเียริเห็นันั้น็มีน้ำโห เาเรียมะเวี้ยป้ายื่อเาใส่ธนพล
ความคิดเห็น