คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เข้าหา
อนที่ 4 – เ้าหา
วันันทร์ถัมา พศธร็มาโรเรียนย่านปริมลามปิ เาัะทำใไ้แล้วเรื่ออพร แ่พอเาเ้าประูมา็้อใ
“น้อา!” เาเอ่ยื่อเธอึ้นมา “มาทำอะไรที่นี่?”
“็มาหาพี่ธรนั่นแหละ่ะ” เธออบ “วันนี้พวผู้ายเรียนร. าบเ้าเลยว่า า็เลยลอแวะมาหาู เราเป็นู่บัี้ันนะ ้อูแลันสิ”
“นี่ เล่นบุมาถึโรเรียนเลยเหรอ?” เาแปลใมา
“แหม พูเหมือนาเป็นนโริเลย” เธอล่าวเือๆ
“เปล่า พี่ไม่ไ้ว่า” พศธรบอ “แ่ไม่นึว่าน้อาะมาแบบนี้”
“ั้นาลับ็ไ้” เธอว่าแล้วหันหลัไป ริๆ เธอแล้อน และมัน็ไ้ผล พศธรเรียเธอไว้
“อุส่าห์มา มาอยู่้วยัน่อน็ไ้”
เธอหันมายิ้มให้ “ริเหรอะ?”
“ริสิ” เาอบ “ิน้าวเ้ามาหรือยั? มาินที่โรอาหาร็ไ้นะ”
เธอเลยเินเ้าไปพร้อมับเา ไปยัโรอาหาร เธอสั่๋วยเี๋ยวมารับประทาน
“หือ! อร่อยว่าที่โรเรียนาอี” เธอถึับม “อที่โรเรียนาห่วยแมา”
พศธร้อมอเธอ เาไม่ไ้เ้า้าัวเอหรือหลัวเอแ่อย่าใ แ่รู้สึเหมือนวาอาะอบเาอยู่ และมันทำให้เาลำบาใ
“ามาหาพี่นี่” เาเริ่มถาม “เพราะอะไร?”
“อ้าว ็บอแล้วไะว่าเราเป็นู่บัี้ัน ้อูแลันสิ” เธออบ
“ไม่ใ่ ุประส์ริๆ อาน่ะ ืออะไร?”
วาหยุิน๋วยเี๋ยว ิบน้ำ ่อนะบอ
“็แ่อยามาหา....” เธอบอเสียเบา “ไม่มีอะไรมาว่านั้น”
“แล้วทำไมถึอยามาหาล่ะ?” เาถามริั นึอยู่แล้วว่าิไม่ผิ
“็มันอยาสนิท้วยน่ะ” เธอบอ “าเป็นนมีเพื่อนเยอะนะ ะรวยน ะยัไ า็บไ้หม”
“แน่ใเหรอว่ามีเป้าหมายแ่นั้น?” เาถามพลา้อหน้าเธอ
“็มีแ่นี้น่ะสิะ” เธอพู “ะมีอะไรอีล่ะ?”
แล้วเสียระิ่สัาเือนให้เ็ไปเ้าแถว็ัึ้น พศธรยืนึ้นและบอให้เธอลับไป
“ไม่ลับ่ะ” เธอพูออมาประโยเียว “วันนี้าะอยู่ับพี่นถึอนลาวันเลย”
พศธรแอบถอนหายใ วาทำท่ารื่นเริ และทำัวเนียน เ้าไปเ้าแถวในแถวผู้หิ้วย ไม่มีใรสัเเห็นเธอ
รั้น เมื่ออาารย์ปล่อยึ้นั้น วา็เินามพศธรึ้นมา เ้ามายัห้อเรียนิแอร์
“โอ้โห ห้อพี่เป็นห้อพิเศษหรือะ? ห้ออื่นไม่เห็นิแอร์?”
“อ๋อ ใ่” พศธรบอ “น้อะเ้ามาในห้อเหรอ?”
“่ะ”
เธอพยัหน้า ทำเอาเาลำบาใ ถ้านอื่นๆ เห็นเธอ เาะว่าไี?
“็บอว่าเป็นเพื่อน่าโรเรียน็ไ้นี่” เธออ่านสีหน้าอพศธรออ ว่าเาิอะไรอยู่
เาเลยนั่ลที่เิมที่เยมีพรนั่้วย แ่อนนี้วาเ้ามานั่แทนแล้ว นัเรียนเพื่อนร่วมห้อ ทั้ายทั้หิ่ามอมาเธอ ไม่รู้ัว่าเธอเป็นใร
แล้วอาารย์ที่ปรึษา็เ้ามาาบโฮมรูม อาารย์มอไปยัวา
“เธอเป็นใรน่ะ?” อาารย์ถาม “เรื่อแบบไม่เหมือนนัเรียนหิโรเรียนนี้”
“อ๋อ หนูเป็นเพื่อนับพี่พศธร่ะ”
สิ้นเสียบประโย ทุน็พาันมอมาทาวาและเา แม้แ่อาารย์็มอ
“เป็นเพื่อน? แล้วมาทำอะไรที่นี่?”
“็ะะมาเที่ยวน่ะ่ะ” เธออบ
“โเรียนมาหรือไ? ออไปเี๋ยวนี้” อาารย์ไล่
“อ๋อ เปล่า่ะ” เธอบอออมา “อนเ้าพวนัเรียนายไปเรียนร.ันหม หนูว่า ็เลยมาหาพี่เา”
“ล้ามานะ” อาารย์ว่า “เป็นแฟนอพศธรเหรอ?”
วาใ แ่็ิว่าถ้าอาารย์เ้าใเป็นแบบนั้น็ี แ่พศธรันอบออมา่อน
“เราเอันทาเน็น่ะรับ”
“ายแล้ว อันรายนะ” อาารย์พู “เธอไว้ในในอินเทอร์เน็ไ้ไ?”
“พี่ธรเาไม่น่าลัวหรอ่ะ หนูทราบ” เธอพูยิ้มๆ
อาารย์ที่ปรึษาถอนหายใ ่อนะเริ่มาบโฮมรูม อบรมนัเรียนทุน ่อนะออไป ในอนนั้นเอ ็มีเ็สาวนหนึ่ในห้อเินมาหาวา
“ล้ามานะเธอน่ะ”
“ะ?” วามอไปที่อีฝ่าย
“ล้ามาบอว่าเป็นแฟนธรไ้ไ?”
“เอ๊ะ? แ่ายัไม่ไ้บอใรเลยนี่ว่าเป็นแฟนอพี่ธร” เธอบอออมา
ทันในั้น เ็สาวนที่เ้ามาทั็บหน้าวานเธอล้มไปับเ้าอี้ พศธรใมา
“ทำอะไรน่ะ!? สา?” พศธรร้อ
ฝ่ายนที่บลืมัวไปว่าทำรุนแรเินไป วาฟื้นึ้นมา แล้ว็บหน้าอีฝ่ายนหันไปศีรษะระแทับโ๊ะเหมือนัน
“เฮ้ยๆๆ!!!” พศธรเ้าไปห้ามวาที่ทำท่าะเินเ้าไปบอี
“ปล่อยเถอะ่ะ” วาบอพศธร อีฝ่ายถึับศีรษะแ มีเลือไหลออมา
“แ...” เ็สาวในห้อเอามือแะเลือัวเอู “แล้าทำับันแบบนี้เหรอ?”
“อ้าว ุทำัน่อนนะ” วาบอ “แล้วุ็ล้มลไปเอ”
“อีนี่!!” เ็สาวที่บาเ็บฟื้นัวึ้นมา และทำท่าะเ้าไปบวา แ่พศธรห้ามเอาไว้
“ใเย็นๆ น่า! ทะเลาะันไป็ไม่มีอะไรีึ้นมาหรอ”
“อ๋อ นี่ธรเห็นมันีว่าเราเหรอ?” ฝ่ายเ็สาวพูึ้น “มันทำับเราถึนานี้ ธรยัะปป้อมันอีเหรอ?”
“อ๋อ” วาเลยเ้าใ “แสว่าเธออบพี่ธรล่ะสิ”
“แ!!” เ็สาวหมวามอทน ะปรี่เ้าไปบ แ่พศธรเอาัวสูๆ บัไว้
“บอแล้วไว่าทะเลาะันไป็ไม่มีประโยน์!” พศธรบอ “ไปทำแผลเถอะไป เี๋ยวธรไปส่”
วาไม่ัพศธร เธอ้อยอม ถ้าืนบอห้าม พศธรโรธเธอแน่ เธอเฝ้ามอพศธรพาเ็สาวนนั้นไปห้อพยาบาล
“นี่” เพื่อนายร่วมห้อับพศธรถามึ้น “เรียัวเอว่าน้อ เรียนม.4 เหรอ?”
“อ๋อ ่ะ” เธออบไป
“แล้วน้อพอะมีเบอร์โทรหรือไลน์ไหม?” เานนั้นทำท่าะีบวา แ่เธอปิเสธไป
“มีแ่ไม่ให้่ะ” เธอบอ ่อนะเินออไปาห้อ ทำเอาเพื่อนายนนั้นหน้าเสียไปเลย
“ไอ้ธร มันหล่อเลือไ้ริๆ ว่ะ” เ็หนุ่มนหนึ่บอึ้น “นี่นาเอันทาเน็ ยัามมาถึที่นี่”
แล้วพศธร็พาเ็สาวมาส่ที่ห้อเรียน อนนั้นเป็นาบภาษาไทยพอี อาารย์ถามว่าทั้สอไปไหนมา
“เอ่อ” พศธรไม่รู้ะหา้อแ้ัวอย่าไร “ือ....”
“หนูเิล้มลไปนโ๊ะน่ะ่ะ” เ็สาวว่า พลาเปิผ้าปิแผลที่หน้าผาใหู้ อาารย์เห็นเ้า็หมวามสสัย
“เอ้า มานั่เรียนไ้แล้ว”
“รับ” พศธรรับำ่อนะมอหาวา เธอหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้
พอาบ่อไปะย้ายไปห้อวิทยาศาสร์ วา็ปราัวึ้น
“พี่ธร”
“ะทำไมอีล่ะ? ัวป่วน” เาอบออไปอย่าเือๆ ทำเอาเธอหน้าเสียไปเลย
“หนูอโทษนะะที่ทำแบบนั้น” เธอบอ “แ่หนู็ไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายหนูฝ่ายเียวหรอ”
พศธรถอนหายใ ่อนะบอ
“ลับโรเรียนไปเถอะ อีเี๋ยว็เที่ยแล้ว”
“ไม่นี่ อีั้สอั่วโม” เธอูนาฬิา้อมือ
“น้อะมานั่เรียนับพี่เหรอ?” เาถาม เธอพยัหน้า
“เออ” พศธรพูออมา “แ่อย่าทำอะไรแบบนั้นอีนะ”
“สัา่ะ” เธอทำท่าเารพเหมือนทหารแล้ว็ยิ้ม พศธรเห็นรอยยิ้มเธอ เา็รู้สึีใอย่าแปลประหลา
แล้วเธอ็เ้าไปนั่ในห้อวิทยาศาสร์พร้อมับพศธร เาเรียนไปเรื่อยๆ อนนั้นเอ ็มี้อวามส่มาถึมือถืออเธอ โีที่เธอเปิระบบสั่นเอาไว้ ไม่ั้นไ้อายแน่
“มีอะไร?” เธอรวสอบมือถือ ็เอนื่อ อิทธิพร ส่าร์ออนไลน์มาให้เธอ เธอรวสอบู เห็นว่าเป็นนในลุ่มที่เล่น Buddy Game ้วยัน เธอออะมั่นใว่าอิทธิพร้อเป็นบัเอร์อเธอแน่ๆ บัเอร์็ือนที่อยูแลเธออีที
เธอเปิูโปรไฟล์หน้าแรอเา น่าะเป็นเ็ม.ปลายเหมือนัน แู่ท่าน่าะเป็นเ็ม.6 เธอเปิูรูปภาพเาและทำหน้าเบ้ใส่
“ไม่หล่อ” เธอล่าวรๆ “อยู่โรเรียนอะไรเนี่ย?”
เธอแอบเล่นมือถือใ้โ๊ะไป พอีอาารย์สัเเห็นเธอ
“เอ๊ะ เธอ? มาาโรเรียนไหนน่ะ? ไม่ใ่โรเรียนนี้นี่”
ทั้ห้อหันหน้ามามอวา เธอรีบแ้ไสถานาร์
“หนูเป็นน้อสาวอพี่ธรน่ะ่ะ แ่เรียนนละโรเรียน”
“ไม่ใ่รับ เธอมาาโรเรียนอื่น มาหาพศธรโยเพาะ” เ็หนุ่มที่ถูปิเสธารอเบอร์โทรัสินใแ้แ้น วามอเาอย่าโมโห
“ลเรื่อเป็นไแน่?” อาารย์ยืนเท้าเอว
“อโทษ่ะที่โห แ่หนูมาาโรเรียนอื่นริๆ” เธอว่า “หนูไม่ไ้โเรียนมานะ เพราะาบเ้าว่า”
“แล้วถือวิสาวะยัไมาเรียนห้อเียวับนอื่น?” อาารย์ถามอย่าไม่พอใ
“็หนูอยาเอพี่พศธรนี่ะ” เธอบออออมาามริ “ผิอะไรเหรอ?”
อาารย์ถอนหายใ ่อนะบอัปัหา
“เออ แ่อย่า่อวนอะไรละัน”
วายิ้มออมา เธอหันไปหาพศธร เาเอ็มอเธอ
รั้น พอถึเวลาเที่ย วา็บอลาพศธร เพื่อะลับไปเรียนที่โรเรียนนเอ
“บ๊ายบายนะ พี่ธร!” เธอโบมือลา “แล้ววันหลัะมาเยี่ยมใหม่”
“นี่” เาะบอว่าไม่้อมาแล้ว แ่็สายไปแล้ว เธอึ้นแท็ี่ไปแล้ว
“ไม่ไหวเลย” เาบอพลาส่ายหน้า “แล้วท่าทาะแสบน่าู เล่นบืนแบบนั้น”
ในาบภาษาอัฤษ เาแอบเล่นเฟบุ๊ วันนีุ้มนัา ไม่ไ้ส่้อวามอะไรมาให้ เาเปิูรายื่อนในลุ่มที่เล่น Buddy Game แ่ละน็่าใบหน้า ่าวัย ่าที่ทำาน
“เฮ้ย” เาร้อเบาๆ “มีุ ธนภพ เล่น้วยเหรอ?”
ธนภพ ภพโหิรั เป็นนัแสสัั่อหนึ่ อายุแ่ยี่สิบห้าปีเท่านั้น เป็นนัแสที่ัมา ไ้รับบทพระเอ ไม่็บทเ่นๆ ลอเวลาเลย แ่่วนี้มีเรื่อไม่ีเี่ยวับเรื่ออผู้หิ พวนั่าวำลัุุ้ยันอยู่
“มีารามาเล่น้วย สสัยเาเบื่อมั้?” เาพู “เห็นบอมี่าวอยาอำลาวารนี่”
เาไลู่รายื่อเพื่อนๆ ทั้สี่สิบสอน แล้ว็เปิูโปรไฟล์ไปแ่บาน บาน็เป็นนัศึษามหาวิทยาลัย บาน็เป็นนัร้อ มีบานเป็นถึำรวยศสารวัร้วย
“ไม่น่าเื่อว่าะมีนมาเล่นเยอะนานี้” เาบ่นับัวเอ พอีอาารย์สัเเห็นเาเล่นมือถือ ็เลยเรียเา
“พศธร เียนประโยโยใ้ Past tense ึ้นมาประโยหนึ่สิ”
เาเลยลุออไปอย่าไม่ใส่ใอะไร เพราะนึประโยไ้แล้ว เาเียนลไปบนระานไวท์บอร์อย่าล่อมือ มันถู้อนอาารย์ลโทษเาไม่ไ้
“หัั้ใเรียนบ้านะ ไม่ใ่เ่แล้ว ไม่ยอมเรียน” อาารย์บอ
“รับ” เาพยัหน้า่อนะลับไปนั่ที่นเียว และเริ่มเรียนหนัสือ
าลับ เามารอรถสอแถวนเียวหน้าศาลาหน้าโรเรียน อนนั้นเอ เา็เริ่มอยาุยับธนภพ นัแสื่อั เาเป็นนูละรเหมือนัน แล้ว็ิามผลานอธนภพมานานแล้วเหมือนัน
“สวัสีรับ” เาลอทัออไป รอประมาห้านาที ็มี้อวามอบลับมา
สวัสีรับ นเล่นบัี้เหรอ?
ผมเป็น FC พี่นะรับ ทำไมพี่ภพมาเล่นบัี้ล่ะรับ?
เาถามออไป รอสัพัธนภพ็อบลับมา
มันเบื่อๆ น่ะ เอ้อ เี๋ยว่อยุยวันหลันะ ะเ้าาแล้ว
อ๋อรับ ไว้เอัน
ธนภพเป็นันเอับแฟนลับริๆ ้วย ถึนายอมอบ้อวามเา ไม่ไ้หยิ่อย่าที่เป็น่าวริๆ ้วย
แล้ว็มี้อวามเ้ามา เารวสอบู ็พบวาส่้อวามมา ไม่ใ้้อวาม แ่เป็นัวาร์ูนน่ารัๆ
“เหอะๆ” พศธรถูใให้เธอ ่อนะอบออไป
ลับถึบ้านแล้วเหรอ?
ใ่่ะ
บ้านอยู่แถวไหนล่ะ?
อยู่แถวบาเนน่ะ่ะ ทำไมเหรอ? ะมาบ้านเหรอ?
“ะบ้าเหรอ?” เาพูออไป แล้ว็พิมพ์้อวามอบลับไปับเธอ นระทั่รถมา เาถึึ้นรถสอแถวไป
เมื่อลับมาถึบ้าน เา็สวัสีพ่อแม่่อนะึ้นไปห้อนอน
“ทำารบ้าน่อนนะ” แม่เาบอ
“รับๆ” เาอบรับ ่อนะถอเสื้อนัเรียนออ แล้วเ้าไปอาบน้ำอาบท่า ่อนะลมือทำารบ้าน พอทำารบ้านเสร็ ็ถึเวลาเาเล่นแล้ว
เาเล่นผ่านมือถือ เพราะไม่อยาเปิอมพิวเอร์ เี๋ยวพ่อมาเห็นะว่าเอาอี เาทัทายไปหาุมนัา
สวัสีรับ ุมนัา
เารอสัพัหนึ่ มนัา็อบลับมา
อ้าว พศธร เพิ่ลับมาาโรเรียนเหรอ?
ใ่รับ
ิน้าวเย็นหรือยั?
เาพิมพ์้อวามโ้ลับไปมาับเธอ และเา็ัสินใ ถามเรื่อรอบรัวับเธอ
สามีอพี่เป็นยัไบ้ารับ?
นานพอูว่า้อวามะอบลับมา เารีบอ่าน
็เหมือนเิม
พศธริว่าะถามีไหม? เาัสินใพิมพ์ลไป
เาไม่รัพี่เหรอ?
สัห้านาที ้อวามอมนัาึอบลับมา
พี่็ไม่รู้
เาเริ่มิแล้วว่าัวเอถาม่อแ่มาเินไป เลยล่าวอโทษ แ่ฝ่ายมนัาบอว่าไม่เป็นไร
บาทีารอยู่นเียวมัน็ีว่ามีู่นะ
รับ ผม็ิเหมือนัน
เาอบไปามริ มีแฟนน่ะไม่เห็นีรไหนเลย เหนื่อยเปล่าๆ ้วย
แ่ัน็อบเธอนะ
“หา?” พศธรเบิา้า ้อมอู้อวามอมนัา
หมายวามว่าไรับ?
หน้าาเธอเหมือนับนรัอพี่สมัยม.ปลายเลยน่ะ
พศธรเริ่มะไม่่อยอยาุยับมนัาแล้ว อีฝ่ายเหมือนะมาีบเาเลย
ไม่้อลัวหรอ พี่ไม่ิอะไรับเธอหรอ
อ๋อ รับ
แล้วเา็อ้าว่ามีธุระ เลย้อปิมือถือไป่อน มนัาบอลา ่อนะเลิุยัน
“ทำไมมีแ่นเ้าหาเรา?” เาถามัวเออย่าไม่เ้าใ ่อนะลนอนบนเีย
ความคิดเห็น