คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ผิดคาด
อนที่ 48 – ผิา
พวพันธรยินีอย่ายิ่ที่ปราบพวเอไอไ้สำเร็ พวเาเ็บอาวุธอัวเอเอาไว้ แล้วเินไปสมทบับพวทหารที่ิอาวุธร้ายแร
“พวเราเยรบับพวเอไอมาหลายรั้แล้วล่ะรับ” ภัทรที่ถือปืนลูอออมา แ่แล้ว ู่ๆ พวทหาร็เล็ปืนมาทาพวเา
“เฮ้ย! อะไรันเนี่ย?” พันธรุน
“พวแไปเอาอาวุธพวนี้มาาไหน!?” เ้าหน้าที่ทหารวาใส่ และเล็ลำล้อปืนมาทาพวเา พันธรไม่รู้ะอบอย่าไร?
“ถามว่าเอามาาไหน!!?”
“เฮ้ย พวุ พวเราอุส่าห์่วยนะ” เอราร้อบอ แ่ทหารอีนเล็ปืนมาทาเอรา
“เป็นไปไม่ไ้ที่พวแะมีอาวุธ แไปโมยมาล่ะสิ!”
“็บอแล้วไว่า....” พันธระพู แ่ถูบรราทหารัึ้น
“เอาอาวุธอพวแมา ทาเราะเ็บไว้”
“อ้าว? แล้วถ้า้าศึบุเ้ามา พวผมะเอาอะไรสู้ล่ะ?” ภัทรถามึ้น
“พวแไม่้อมาเสือ!” เ้าหน้าที่ทหารพูอย่าโมโห เอรา็เริ่มไม่สบอารม์เหมือนัน เาเินเ้ามาหา
“พูีๆ ไม่เป็นเหรอ?”
“อย่ามายุ่ับพวัน ไอ้หนุ่ม!” เ้าหน้าที่ทหารอีนบอ “เอาอาวุธอพวแมา ไม่ั้นันับพวแัุแน่!”
“นี่มันอะไรันน่ะ? เราอุส่าห์่วยเหลือ ทำไมทำับเราแบบนี้?” ทวินนาถามึ้นมา
“พวแยัเป็นเ็ ไม่สมวรไ้ับอาวุธ” เ้าหน้าที่ทหารสั่ “เอาอาวุธมา!! เร็วเ้า!!”
พวพันธรเลยำ้อยอมส่อาวุธให้พวทหาร พวทหารยัเล็ปืนมาที่พวเาอยู่
“เอาปืนออไปให้พ้นหน้าันะ” เอราล่าวเสียเย็น แ่พวทหารยัเล็ปืนใส่เาอยู่
“บอให้เอาปืนเฮวยออไปาหน้าัน!!!” เอราวาออมา ทำเอาเ้าหน้าที่ทหารใ
“อย่ามาทำปาีนะ” เ้าหน้าที่ท่าทาลัวเอรา เอ่ยออมา “ันยิพวแไ้ทุเวลา”
“นี่ เรา่วยเหลือพวุนะ!” พันธรล่าว “ทำไมถึเล็ปืนใส่พวเรา?”
“พวแมันไม่น่าไว้ใแล้ว” ฝ่ายทหารบอ “ัน้อสอบสวนพวแทีละน”
วนิาทำหน้าุน วรรสาเอ็้วย ฝ่ายายนที่เรียนมหาวิทยาลัย ที่มาเ้าร่วมรบับทหาร ็เินเ้ามาผลัอพันธร
“เื่อหรือยัล่ะ?” พันธรบอ “ว่าพวเราสู้รบับพวเอไอมาแล้ว”
“เป็นเ็อย่ามาเสือ!” ายนนั้น่าอย่าไม่ไว้หน้า “พวุับพวมันไปเลย”
“เี๋ยว! นี่มันเรื่ออะไรันเนี่ย?” ปราาร้อ ะที่พวเาทั้ยี่สิบนถูุมัวไปสอบสวน
ในอาารที่มีทหารทำานอยู่เ็ม วาสุรีเินออมาาห้อสอบสวน พันธรรีบสอบถามทันที
“พี่บออะไรเาไปบ้า?”
“พี่ว่าทุนบอรันหมนะ เรื่ออาาเแปส่เราออมารบ” วาสุรีอบ “แ่พวเาท่าทาไม่เื่อเลย”
“ให้ายสิ รู้ี้ปล่อยให้ายไป็ีหรอ” พันธรระทืบเท้าอย่าโมโห
“ไม่เอาน่า พัน” วรรสาปลอบใเา “ใเย็นๆ”
พันธรออะไม่สบอารม์ พวเาหวัีแท้ๆ แ่ผลลับลายเป็นว่าพวเาผิ แล้วปราา็เป็นนสุท้ายที่ออมา
“เาสอบสวนพวเราหมแล้ว” ปราาบอ
“นี่พวเายึอาวุธเราไปแล้ว” ปิมยืนเท้าเอว “แล้วเราะเอาที่ไหนสู้?”
“่าแม่มันเหอะ” พันธรัสินใพูออมา “ถ้าพวมันไม่อยาให้เรา่วยเหลือ ็ให้มันายันไปเลย”
“พัน...” วรรสาับแนเา
“พันรู้ัวี สา” พันธรบอเธอ “รู้ี้ ไม่่วยะีว่า”
วรรสาถอนหายใ พันธรโมโหมา แทนที่ะไ้รับำม ลับลายเป็นถู่าแทน
พอพวเาลมาาอาาร ายนที่เรียนมหาวิทยาลัย็เินเ้ามา แล้วทำหน้าวนๆ ใส่
“เป็นแ่เ็ แ่ล้าถืออาวุธปืน” เาเริ่มารทะเลาะทันที “ไม่สมวัยเอาะเลย”
“พูอย่านี้ ่อยันเลยีว่าไหม?” พันธรพุ่เ้าไปอย่าอารม์ร้อน แ่โนภัทรับรพลับัวไว้
“ัน็ไม่อยาะ่อรับนที่อ่อนแอว่าหรอ” เาบอ “สสารน่ะ ถ้าโนันัาร ้อนอนโรพยาบาลหลายวัน”
“ไอ้!” พันธระพุ่เ้าใส่ แ่รพลรั้ัวไว้ ายนนั้นหัวเราะร่า
“ไอ้พวเ็ๆ ไม่รู้ัะแล้ว” ายนนั้นว่าพลาเินเ้าไปในอาาร พันธรมอไป้านหลัอย่าโมโห วรรสาเ้ามาปลอบเา
“เออ! ันไม่่วยแล้ว” พันธระโนึ้นมา “แ่ถ้าใรในหมู่พวเราเิเป็นอะไรไป ัน่าไอ้พวทหารแน่!”
“พัน!!” วรรสาร้อ “เบาๆ สิ เี๋ยวพวนั้น็ไ้ยินหรอ”
“ให้มันไ้ยินน่ะีแล้ว!!!” พันธระเบ็เสีย “ถ้าพวแปป้อใรไม่ไ้ ันนี่แหละะ้ำเิมพวแเอ!!!”
“รีบออไปีว่า” รพลพาพันธรออไป ลับเ้าไปในบ้านอพวเา พันธรหายใหอบอย่าโมโห เาเินปึปัเ้าไปในห้อน้ำ่อนะทำธุระ
“เออ ็ีไปอย่า” ปราาบอ “พวเราะไ้ไม่้อเหนื่อย”
“พวมัน่อรับพวเอไอไม่ไ้หรอ” พันธรพู “ทุน้อถู่าแน่ และเราที่ไม่มีอาวุธิัว ะทำยัไันี?”
“็บุลัแสเลยสิ” ปิมแนะนำ “มีอาวุธเ็มไปหม”
พันธรไม่พูอะไรออมา เาเ้าไปนั่บนโฟา พยายามทำใที่ร้อนให้เย็นล
“ไอ้พวบับ” เาบ่นออมาเบาๆ ่อนะหันไปมอนอหน้า่า เห็นแรานายำลัับไฟานบินและเ็บาานบินอยู่
พวนัรบที่ปราศาอาวุธ แ่พวเา็ฝึาร่อสู้้วยมือเปล่ามาแล้ว เอราออไปสูบบุหรี่้านอบ้าน ภัทรเินเ้ามาหาพันธร
“มันโมโหล่ะมั้ที่พวมันไม่ไ้แสผลาน ็เลยพาลใส่พวเรา” ภัทรบอ
“อือ” พันธร็เห็น้วย “แย่ริๆ พวทหารพวนี้”
“แ่พวเา็มีเป้าหมายที่ะ่วยผู้นให้รอนะ” วรรสาพยายามมอโลในแ่ี
“เรื่อนั่นน่ะรู้แล้ว” วนิาบอ “แ่ไม่น่าทำับเราแบบนี้”
ในอนนั้น ไม่มีใรพูอะไรเลย พันธรัสินในอนลไปบนโฟา พวนอื่นๆ เลยแยย้ายันไปทำธุระัวเอ
ในอาารอพวเ้าหน้าที่ทหาร ในห้อประุมที่มีหัวหน้าที่มียศสูและลูน้อนั่อยู่เ็ม มีเ้าหน้าที่ยศน้อยนหนึ่ยมือึ้น
“เราทำเินไปหรือเปล่า?” เาบอึ้น “พวเ็พวนั้นเยรบับพวเอไอมาริๆ และเา็พยายามะ่วยเรา”
“แ่เราไม่อยาให้พวเา้อมาเี่ยว้อับเรื่อนี้” ทหารอีนบอ “อีอย่า ถ้าให้เ็ๆ มาปป้อศูนย์หลบภัย แล้วพวเราะมีประโยน์อะไร?”
“ุ็ิถึแ่ัวเอ อยาแสผลานล่ะสิ” นเิมพู ทหารนที่พูึ้นมาลุึ้นและเล็ปืนพไปที่ทหารยศน้อยนนั้นทันที
“อย่ามาทำปาี เี๋ยวหัวะไม่มี”
“เอาล่ะ พอไ้แล้ว” หัวหน้าทหารพูึ้นมา “วาปืนลไ้แล้ว ุศรัย์”
นายทหารท่าทาอาหานนั้นเลยเ็บปืนเอาไว้และนั่ลที่เิม ะที่หัวหน้าทหารเอ่ยึ้น
“เราทุน่ามีหน้าที่้อูแลประานในอาาเอเราทั้นั้น” หัวหน้าบอ “นั่นือหน้าที่อเรา ไม่มีารเอาหน้าอะไรทั้นั้น แล้วพวเรา็ไม่อยาให้เ็ๆ มาเสี่ย้วย”
แล้วารประุม็บล บรราทหารทยอยันออมาห้อประุม ทหารนที่ัปืนออมาเล็ใส่เพื่อน แอบพึมพำึ้นมา
“เราทำไป็เพื่อเลื่อนยศนั่นแหละ” เาบอเบาๆ “อยูเถอะ ไอ้หัวหน้าทหาร ันะ่าแ และเอาำแหน่หัวหน้าทหารมาเป็นอันให้ไ้”
พวพันธรยัพัอยู่ในบ้าน แู่่ๆ ็มีเสียเาะประูัึ้น
“ใร็่า เ้ามาเถอะ” พันธรพูออไป ประูเลยเปิ แล้ว็มีผู้หิวัยลานเินเามาพร้อมับถุใส่ับ้าว พันธรื่นึ้นมามอเห็นเธอ็ุน
“ุเป็นใรรับ?”
“ไ้่าวว่าพวเธอเอ็เป็นนัรบเหมือนันนี่” หินนั้นว่า “ันเลยเอาอาหารมาเลี้ยเพื่ออบใ”
พันธรลุึ้นาโฟา ธัาเอ็ออมานอห้อ
“ว่าไ? พวนัรบเ็ทั้หลาย” หินนั้นล่าวอย่าใี “ให้ันยืมรัวนะ ะไ้อุ่นแให้”
“ุเป็นใระ?” ธัาถาม
“เพื่อนบ้านน่ะ ะมาเลี้ยอาหารอบใพวเธอ”
“เหรอะ?” ธัายิ้มออมา “เฮ้ย พวเรา ไ้ินออร่อยแล้วเว้ย”
หินนั้นหุ้าวหม้อให่ และอุ่นแเผ็ให้ ่อนะมาเสิร์ฟให้ับยี่สิบนินัน ทรัพย์สินยมือไหว้อบุ
“อบุนะรับที่อุส่าห์ทำมาให้ิน”
“ันสิ้ออบใพวเธอที่ปป้อศูนย์หลบภัยนี่” อีฝ่ายอบ
“ุ็รู้เหมือนันหรือะ?” มลถาม
“รู้สิ ทุนที่นี่รู้หมแล้ว” หิสาวบอ “ไ้่าวว่าพวเธอทำหน้าที่ไ้ีว่าทหารที่นี่เสียอี”
“พวเาเลยอิาไ” มลพูออมา
“แ่ทหาร็มีหน้าที่ป้อัน้าศึ พวเธอไม่ออรบ่อไป็ีแล้ว” หิสาวบออย่าใี “มา มาิน้าวันเถอะ อาหารที่โรอาหารน่ะ ไม่อร่อยเท่าฝีมือันหรอ”
พันธริน้าวเ้าไป แล้ว็พบว่ามันอร่อยริๆ
“หืม อร่อยมารับ” พันธรื่นม หิสาวนนั้นียิ้มหน้าบาน
“อย่าไปิอะไรมาเลย” หิสาวนนั้นบอ่อนะลาลับไป “พวเธอพัผ่อนที่นี่แหละ”
“รับ” ััยอบพลายิ้มอย่าีใ “ีเนอะ มีเพื่อนบ้านีแบบนี้”
“เออ อย่าน้อย็ยัเห็นุ่าเรา” เอราพู “อออไปสูบบุหรี่่อนนะ”
แล้วเา็ออประูออไป พันธรรู้สึเบื่อๆ เลยออเินไปามถนนนเียว พอรู้สึัวอีที็มาถึสนามฝึ้อมแล้ว เาำลัะเินลับ แ่มีเสียเรียเาเสีย่อน
“ว่าไ?” ายนทีู่หมิ่นเาเินเ้ามา “ะมาฝึ้อมรบเหรอ? ไอ้เ็เมื่อวานืน”
“ผมไม่อยาทะเลาะับใรอนนี้” พันธรว่าแล้วะเินหนีไป แ่ายนนั้นเ้ามาระาแนเา
“ถ้าแน่นั ็มาประลอันหน่อยไหมล่ะ?” ายนนั้นพูพลาเบะปา
“ุพูเอนะ” พันธรเือน
“เออ ันรู้ว่าันพูเอ” อีฝ่ายอบวนๆ แล้วเินนำเาเ้าไปในห้อฝึ้อม หยิบมีปลายแหลมึ้นมาเล่มหนึ่
“เลืออาวุธอแสิ”
“ผมมีอผมแล้ว” พันธรหยิบมีอพ่อออมา ายนนั้นพุ่ใส่พันธรทันที หมายะแทเา แ่พันธรเอี้ยวัวหลบทัน และถีบหลัอีฝ่ายนล้มลไปอับพื้น
ายนนั้นหันมามอเาอย่าินเลือินเนื้อ ่อนะพุ่รเ้ามา เอามีปะทะัน ฝ่ายายหนุ่มเหวี่ยมีหวัะปาอพันธร แ่เา้มหลบทัน เาเหวี่ยมีอีที แ่พันธร็หลบทัน พันธรหมุนัวหนึ่รอบ แล้ว็วามีเป็นแนววา ฟันใสู่่่อสู้นรีหน้าออีฝ่ายเป็นแผลยาว
ายหนุ่มนนั้นเอามือับแผลัวเอ เาโมโหมาที่แพ้เ็ม.ปลาย
“ทีนี้รู้หรือยัล่ะ ว่าใรแน่ว่าัน?” พันธรถามเสียเนือยๆ
“ไอ้เ็ไม่สิ้นลิ่นน้ำนม แล้าทำันเหรอ!?” เาะโนออมาเสียั
“อ้าว? ็ุบออยาประลอ ผม็ัให้แล้วไ แล้วะมาว่าันไ้ไ?” พันธรอบวนๆ
“ไอ้บับ!! แายแน่” ายหนุ่มเะถัเปล่าๆ แถวนั้นใส่หน้าพันธร แ่พันธรใ้มือปัหลบไ้ เาหลบไปทาวา อีฝ่ายหวัะแทเาเลยพุ่ไป้านหน้า แล้วเผลอสะุล้มนลไปนอนับพื้น เารีบพลิัวลับมาะยืนึ้น แ่พันธร็เอาัวเ้าประิ แล้ววามีลบนออเา
ายหนุ่มถึับหวาลัวพันธรึ้นมาทันที พันธรมอเาอย่าเวทนา ะเอามี่อเาอยู่
“เนี่ยเหรอ? นที่ะปป้อทุนไ้?” เาล่าวอย่าูถู “สู้ับเ็ม.ปลายยัแพ้เลย”
“ันยัไม่แพ้!!” ายหนุ่มะโนออมา พันธรเลยทำาโ ่อนะแทปลายมีลบนออายนนั้น เิเลือออนิหน่อย
“รั้นี้ันะปล่อยแไป่อน” พันธรู่เสียเบา “แ่ถ้าหาแยัะมาวนันอีละ็ อแาแน่”
แล้วพันธร็ลุึ้นพลาเ็บมี แล้วเินออไปาห้อฝี้อมทันที ายหนุ่มนนั้นเอามือับที่อัวเอ พบว่ามีเลือไหลออมา
“ไอ้เวร! ไอ้บับ!” ายหนุ่มสบถำหยาบออมา “อย่าใหู้เอมึอีรั้นะ”
แล้วายหนุ่มนนั้น็เินออาห้อฝึ้อมไปอย่าหุหิ พันธรเินออมา้านนอแล้ว อาาศำลัเย็นสบาย หอมลิ่นินและน้ำ ที่นีู่เหมือนะเป็นเปริมล มีถนนว้าไล
ู่ๆ ็มีนมาสะิเา พันธรหันไป เห็นเ็สาวนหนึ่อยู่้านหลัเา
“ื่อ พันธรใ่ไหม?”
เาุน แ่็อบ “ใ่รับ”
“ไ้่าวว่าเยรบับพวเอไอมาใ่ไหม?” เธอถาม “แล้ว็่วยพวทหาร้วย”
“อ๋อ รับ นิหน่อย”
“นี่” เธอแนะนำัว “ันื่อนิาพันธ์นะ ยินีที่ไ้รู้ั”
“อ๋อ รับ ยินีที่ไ้รู้ั” พันธรับมือับเธอแล้วเย่า เธอูีใ
“ันอบุพวนายนะที่ปป้อเรา” เ็สาวื่อนิาพันธ์บอ “ไม่ไ้พวนาย เราแย่”
พันธรรู้สึีใที่มีนเห็น่าอพวเาบ้า อีฝ่ายัวนเา
“นี่ ไปบ้านันไหม?”
“ว่าไนะรับ?” เาไ้ยินไม่ั
“ันบอว่าไปเที่ยวบ้านันัน” อีฝ่ายบอ “อยาให้พ่อแม่รู้ัน่ะ”
“อ๋อ....” พันธรเลยเ้าใ เาพยัหน้า “ไป็ไปรับ”
ะนั้นเอ วรรสา็มอหาพันธรว่าเาหายไปไหน? วนิาเห็นเาเลยบอ
“เาออไปูวิว้านอ”
“แหม รู้ใันัีเลยนะ” วรรสาว่าเพื่อนแบบล้อเล่น พอีพันธรลับมาพอี พร้อมับเ็สาวที่ื่อนิาพันธ์
“ว่าๆ ็แวะมาทานอว่าที่บ้านสิ” อีฝ่ายบอ “ไป่อนนะ”
วรรสาเห็นันั้น ็เลยเินเ้ามาถามพันธร
“อ๋อ เาื่อนิาพันธ์” พันธรอธิบายออไป “อยู่บ้านอีหลัหนึ่ ไม่ไลาเราหรอ”
“ไม่ใ่ เาวนพันไปบ้านเาเหรอ?” วรรสาถาม
“ใ่” พันธรอบอย่าื่อๆ “ทำไมเหรอ?”
วรรสาไม่สบอารม์ทันที เธอมอหน้าเา ่อนะบอ
“ถ้าเามาเรียอี ็ไปอีสิ” เธอว่าแล้ว็สะบัหน้าหนีเ้าห้อไปทันที พันธรที่ื่อบื้อเรื่อนี้ ไม่รู้ว่าวรรสาเป็นอะไร?
“โรธอะไรอเาวะ?”
วนิาำลันอนว่ำหน้าบนเีย วรรสาเินเ้ามา ท่าทาหุหิ เธอเลยถามึ้น
“เป็นอะไร? ไปินรัแนที่ไหนมา?”
“มีผู้หิมายุ่ับพันอีแล้ว” เธอบอ
“หา? เธออย่ายอมนะ” วนิารีบบอเพื่อน “เธอ้อสู้นะ”
“ว่าแ่ฝ่ายนั้นล้าริๆ” วรรสาบอ “ล้าวนผู้ายไปบ้านัวเอ โอ้โห”
“นั่นแหละ แ้อสู้ลับนะเว้ย” วนิาแนะนำเพื่อน “ะปล่อยให้พันไปยุ่ับนอื่นไม่ไ้นะ”
วรรสาลมานั่บนเีย “อะไระเิ็ปล่อยให้มันเิไปเถอะ”
“เฮ้ย!” วนิาร้อ “ทำแบบนี้ ุพันอเธอ็เสร็ยัยนั่นล่ะสิ”
“ันไม่สนละ” วรรสาพู “ถ้าพันเาอยาไป ็่าเ้า”
วนิาถอนหายใออมา “พันไม่ไ้อยาไปหรอ แ่เาเป็นสุภาพบุรุษ ็เลยไม่ล้าปิเสธมาว่า”
“ะล้าไม่ล้า็่ามันเหอะ” วรรสาบอ “ันเอ็เหนื่อยแล้ว”
แล้วเธอ็ไปเ้าห้อน้ำ วนิามอามหลัเพื่อนไป ่อนะส่ายหน้า
“ไอ้สาเอ๊ย” เธอพึมพำ ไม่ให้ใรในห้อไ้ยิน “แแย่แน่”
ความคิดเห็น