คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ช่วยเหลือ
อนที่ 47 – ่วยเหลือ
ทั้วนิาและวรรสาเินันมาามถนน นเห็นสถานที่แห่หนึ่ เป็นึอาารให่มีทั้หมห้าั้น วนิาเห็นเ็ๆ ในุเรื่อแบบนัเรียนเินออมา ็รู้เลยว่าที่นี่เป็นโรเรียน
“ายแล้ว มีริๆ ้วย” วนิารู้สึใ “ันไม่ไปนะ”
“แ่ันะไปนะ” วรรสาบอ “ไปหาวามรู้”
“เิเถอะ่ะ แม่นยัน” วนิาบอ “แ่ันไม่ไปแน่”
วรรสาหัวเราะอย่าบัน ะะไปถามุสัาว่าถ้าะเ้าโรเรียน้อทำอย่าไร? แ่พอลับไปที่บ้านพัอพวน เอรา็ทำท่าฮึฮัออมา
“มันบัอาว่าเราเป็นเ็ไ้ไ?” เอราส่เสียออมา “เรารบับพวเอไอมาหลายร้อยรั้ พวมันไม่เื่อเหรอ?”
“พี่ ใเย็นๆ” พันธรพยายามห้ามเอรา เอรามอหน้าพันธรแล้ว็เินลับเ้าไปในบ้าน พร้อมปิประูัปั!
“เิอะไรึ้นน่ะ?” วรรสาถามพันธร
“อ๋อ เราไปสนามฝึ้อม และเอนูถูน่ะ” พันธรบอ “ูท่าทาะเป็นผู้ให่ว่าเรา หาว่าเราเป็นเ็ ห้ามยุ่เรื่อารใ้อาวุธหรืออะไร”
“อะไรวะ?” วนิาไม่พอใ “มันไม่รู้เหรอว่าเราหวิเือบะายมาหลายรอบแล้ว?”
“พวเาเห็นเราเป็นเ็น่ะ” ปิมบอ
“แ่็ีเหมือนันนะ” ััยพูออมา “ราวนี้เราะไ้ไม่้อออรบ ให้พวผู้ให่ออรบันเอ ะไ้ไม่เหนื่อย และไม่เสี่ยีวิ้วย”
“แล้วอาวุธพวเราเ็บไว้ไหนัน?” วรรสาถาม
“อยู่ในบ้านทั้หม” ััยอบ “แ่ถ้าบอนอื่น เามายึอาวุธเราไปแน่”
“็อย่าบอสิ” วนิาพู “เออ ที่นี่มีโรเรียน้วย ไม่รู้ว่าเาะบัับให้เราไปเรียนหมเลยหรือเปล่า?”
“อ๋อ ไม่บัับหรอรับ”
วนิาหันวับไป ็เอุสัาเินมา
“พวุะไปหรือไม่ไปโรเรียน็ไ้” สัาบอ “ะพัผ่อนอยู่เยๆ ในบ้าน็ไ้ และเวลายามมีศึ พวเราะ่วยพวเ็ๆ เอ”
ภัทรอยาะบอเหลือเินว่าัวพวเา็ผ่านสมรภูมิรบมามามายเหมือนัน แ่ิว่าไม่พูีว่า เพราะพูไป ็ไม่มีใรเื่อ
“ีรับ” ััยอบ “พวผมเอะไ้ไม่เหนื่อย”
สัาทำหน้าน “ไม่เหนื่อย?”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอรับ” พันธรับททัู้่ “นี่็มืละ เ้านอนันีว่า”
“อืม ท่ามีอะไรไม่สะวใหรือไม่สบายใ็บอันไ้ ศูนย์หลบภัยที่นี่เป็นอทุน” นายสัาโบมือลา แล้ว็เินออไปาบ้าน พวพันธรมอเา นเาเลี้ยวไปามถนน้านวา
“เฮ้อ สบายละ” ััยยแนเหยียึ้น “เราไ้แ่ิน นอน พัผ่อน ไม่้อออรบอีแล้ว”
แ่พันธริอีอย่า อย่าไรถ้าพวเอไอบุเ้ามา พวเา็ะถืออาวุธออรบเหมือนันนั่นแหละ
“เ้าบ้านเถอะ ยุเริ่มเยอะแล้ว” พันธรบอทุน ทุนึพาันเ้าบ้านไป
อาาศำลัเย็นสบาย พวผู้ายไม่มีอะไรทำัน ึเล่นไพ่ันอีรั้ ส่วนพวผู้หิพาันนอนหลับไปแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ!!” วาสุรีหัวเราะร่า “แแพ้แล้ว ไอ้ปรา”
“โธ่เอ๊ย” ปราา ผู้แพ้โยนไพ่ลไปรลา “เราเปลี่ยนเมมั่เถอะ”
“ะเล่นอะไรล่ะ?” ภัทรถาม
แล้วทั้สิบน็เล่นไพ่ใหม่ โยราวนี้ นแพ้้อไ้รับโทษให้รับใ้นนะถึหนึ่สัปาห์ ทำให้ทุนั้ใเล่นันมา
ปราว่า ััยเป็นนแพ้
“เฮ้ย” ััยโยนไพ่ลบนอ “นี่ัน้อทำริๆ หรือเนี่ย?”
“ามสัานาย้อรับนนะนั่น็ือ พี่ปราา!!” ภัทรบอเสียั
“วู้ฮู้!” ปราาส่เสียร้ออย่าีใ “มีนรับใ้แล้วเว้ย”
ััยโอรว อนนั้นประมาสี่ทุ่มแล้ว ึพอสมวร แ่ทุน็ยัไม่อยานอนหลับ
“ออไปเินเล่น้านอันไหม?” พันธรัวนทั้เ้าน “มีใระไปบ้า?”
“โอ๊ย ี้เียอ่ะ” ััยบ่น “้อมาเป็นทาสหนึ่อาทิย์”
“ั้นันไปับไอ้ม็ไ้” พันธรบอ
“เี๋ยว อไป้วยสิ อยู่ที่นี่มันเ็” ภัทรอออไป้วย แล้วทั้สามหนุ่ม็เินออาบ้าน แล้ว็เินไปามถนน ที่มีแ่บ้านพัเรียรายสอ้าทาเ็มไปหม ้านหลับ้านพัอทุบ้านมีสนามห้าที่ปลูเอาไว้ึ้น้นเรียสวยาม มีไฟามถนนเปิสว่าพอให้เห็นทา พันธร ปิมและภัทรเินไปามถนน พวเาผ่านโรพยาบาล ผ่านโรเรียนไป แล้ว็เห็นอาารแห่หนึ่ มีทั้หมสามั้น เปิไฟสว่า
“นั่นอาารอะไรน่ะ?” ภัทรถาม
“ไม่รู้เหมือนัน” พันธรบอ “สรุปมีเท่านี้เหรอ ศูนย์หลบภัย?”
“ั้นมั้” ปิมอบ “ลับบ้านเถอะ”
ทั้สามหนุ่มเลยพาันลับบ้าน ัารแปรฟัน่อนะเ้านอน
วันที่ 15
พันธรื่นนอนสายสุ พวเพื่อนๆ ผู้ายอเา อาบน้ำอาบท่าและเปลี่ยนุเสร็หมแล้ว
“อ้าว? ทำไมไม่ปลุันบ้า?” พันธรถามปิม
“็เห็นมึำลัหลับสบาย เลยไม่ล้าปลุ” ปิมอบ
“โธ่เอ๊ย” พันธรเลยเ้าไปในห้อที่ว่าเปล่า แปรฟันและัารเปิฝับัว เอาน้ำราโลมัวเอนสะอา ่อนะเปลี่ยนุ
วรรสาเินออมา เอพันธรพอี
“สาะไปไหนน่ะ?”
“ไปเรียนหนัสือ” เธอบอ “เมื่อืนถามุสัาแล้ว เาบอถ้าะเ้าเรียน ็เ้าเรียนไ้เลย”
พันธรนึถึเรื่อที่ะบอรัวรรสา เา็เลยบอออไป
“ันพันไป้วยสิ”
“เอ๊ะ? พัน็อยาเรียนเหรอ?”
“ใ่” เาโหออไป ริๆ เาไม่อยาเรียนหรอ “ไปันเถอะ ไป”
ปิมับวนิามอูทั้สอออไปาบ้าน แล้ว็หันมายิ้มให้ัน อนนั้นเอ็มีประาศาลำโพว่า ให้ทุนมาิน้าวเ้าที่โรอาหาร
อาหารวันนี้เหมือนันทุน เป็นปลาทอับมันฝรั่ทอ มีอสให้ิ้ม้วย ทรัพย์สินินเ้าไป็ถึับมเปาะ
“แม่รัวที่นี่ทำอาหารเ่เนอะ” เาบอ “อยาเห็นหน้าั”
“ริ้วยรับ” ัยวัน์พูพลาัมันฝรั่ทอเ้าปา ทุนนั่ินันไปพูุยันไป พอินเสร็็เินลับบ้าน
“ฮ้า! ไม่มีอะไรทำเลย” รพลบ่นออมา “เราลอออสำรวศูนย์หลบภัยนี่ีไหม?”
“ไปนเียวเหอะ” เอราพูแล้วึ้นไปนั่บนโฟา รพลเลยวนปราาับทรัพย์สินแล้ว็ัยวัน์ ออไปเิน้านอ
พวเาเินไปามถนน ระหว่าทา็สวนับเ็และผู้ให่มามาย รู้สึว่าในอาาเนี้ะปลอภัยและมีนรอเยอะพอสมวร พวเาเินไปนถึ อาารแห่หนึ่ มีผู้ายใสุ่ทหารเินเ้าไปในนั้น รพลอยารู้ ็เลยัวนทุนให้เ้าไปในนั้น
“ะีเหรอ?” ทรัพย์สินถาม
“แหม ็อย่าให้เาับไ้สิ” รพลยิ้มให้ แล้ว็พาพรรพวเ้าไปในนั้น พวเาแอบุ่มมอูาพุ่มไม้ ็เห็นทหารในุเรื่อแบบเินว่อนเ็มไปหม
“นี่เหรอที่ะมารบแทนเรา?” รพลถาม
“็ั้นมั้?” ทรัพย์สินอบ
แล้วทั้หม็เินูไปรอบๆ อาาร เห็นเ้าหน้าที่ทหารบานำลัทำานอะไรสัอย่าบนโ๊ะอยู่ พวเาเินมาถึุหนึ่ ที่เป็นลัแสเ็บอาวุธ
“นั่นไที่น้อพันบอ” ทรัพย์สินี้ “มีนเฝ้า้วย อย่าให้เาเห็นเรานะ”
ัยวัน์ออะหวาลัว รพลเห็นลัแสแล้วะเินออไป แ่ปราว่ามีเ้าหน้าที่ทหารนหนึ่เินมาเอพวเาพอี
“พวเธอเป็นใรน่ะ!?” ฝ่ายทหารวาใส่ รพลเลยยืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ
“็เ้ามาูอะไรนิหน่อย” รพลว่า “ไม่เห็น้อวาเลยนี่รับ”
“พวเ็ๆ ็ไปอยู่ส่วนเ็ๆ ะ อย่ามายุ่ับพวผู้ให่” เ้าหน้าที่ทหารบอออมา
“เฮ้ย พวเราออรบ...”
“้ออโทษ้วยนะรับ” ทรัพย์สินรีบบอ แล้ว็รีบพารพลและนอื่นๆ ออไปาอาาเนั้นทันที
“โธ่เว้ย!” รพลสบถออมา “ไม่มีใรเื่อสันว่าเราใ้อาวุธเป็น”
“เี๋ยวพอ้าศึมา เา็ะรู้เอแหละ” ทรัพย์สินบอ
“พี่หมายวามว่าะ่วยเาออรบเหรอรับ?” ปราาถาม
“็้อเป็นยัั้น” ทรัพย์สินพู “ะไ้รู้ไว่าเรา็เ๋เหมือนัน”
รพลส่ายหน้า แล้ว็เินนำหน้าทุนไป ทรัพย์สินถอนหายใ่อนะเินามไป
ในาบเรียนอโรเรียน พันธรนัู่่ับวรรสา แ่เาไม่ไ้สนใที่อาารย์สอนเลย เาสนแ่วรรสา ว่าถึเวลาเมื่อไหร่ะไ้บอออไปเสียที พอถึเวลาพัลาวัน เาับวรรสา็ไปนั่ิน้าว้วยันที่โรอาหาร
“เอ่อ สา” เาเริ่ม “พันมีอะไรอยาะบอ”
“อะไรเหรอ?” เธอถามอย่าสนใ
“ือ....” เาพยายามะพู แ่ปามันเิิัึ้นมา “ือว่า...”
“อ้าว แอีแล้ว”
พันธรหันวับไปมอ ็เอนที่สนามฝึ้อม นทีู่ถูเาับปิมนั่นเอ เาแ่ัว้วยุสีาว าเสแล็สีำ สวมรอเท้าหนั ผูเนไท พันธรไม่รู้ว่าเามาทำอะไรที่นี่
“อ้าว สวัสีรับ” เาทัทาย
“ันไม่ไ้อยาบับเ็อย่าพวแ” อีฝ่ายว่า “แ่โรอาหารอมหา’ลัยับโรเรียนมัน้อใ้ร่วมัน ็เลยมา”
“มหา’ลัย ืออะไรรับ?” เาถามอย่าสสัย
“โ่ันะ” อีฝ่าย่าออมาเลย “มหาวิทยาลัย็เป็นที่ที่นัเรียนที่บม.6 ้อไปเรียน่อน่ะสิ ไม่ไ้ศึษาประวัิศาสร์มาหรือไ?”
“อ้าว? พูีๆ ไม่เป็นเหรอวะ?” พันธรลุึ้น วรรสาึแนเสื้อเาไว้
“็ะพูอ่ะ มีปัหาไหม?” ายหนุ่มนนั้นทำท่าะเ้ามา่อยพันธร แ่วรรสาห้ามไว้
“้ออโทษ้วยนะะ” วรรสารีบบอ
“ไปอโทษทำไมสา?” พันธรพู “เราไม่ไ้ผิอะไร”
“เ็็อยู่ส่วนเ็ไปะ อย่าสะเออะมาเทียบเท่าผู้ให่” ายนนั้นว่า “ยามมีศึ พวผู้ให่ะออรบันเอ เ็ๆ ไม่้อมายุ่”
“เฮ้ย! พวเรารบับพวเอไอ...” พันธระพู แ่วรรสาเ้ามาั้นทั้สอไว้
“พอเถอะ” วรรสาห้ามทั้พันธรและายหนุ่มนนั้น
“ุเอ็ยัเรียนอยู่มหา’ลัยไม่ใ่เหรอ? เรียัวเอว่าผู้ให่ไ้ไ?” พันธรถาม
“แนี่โ่เนอะ” ายนนั้น่าออมาอย่าไม่ไว้หน้า “ันเยออรบับพวเอไอมาแล้ว ัน่อสู้เป็น มีทัษะิัว”
“อ้าว ัน็มี...”
“พอเถอะ” วรรสาห้ามพันธร และึเาออไปาโรอาหาร พันธรมอามหลัายนนั้น
“โธ่ สาอ่ะ” พันธรร้อ “ไอ้นั่นมันน่าหมั่นไส้ะาย น่าะโนสัหมั”
“มันะไ้ทำร้ายพันลับล่ะสิ” วรรสาบอให้เาใเย็น “อย่าไปสนเลย พวโอ้อว็แบบนี้แหละ”
พันธรโรธ หมอารม์ะสารภาพรั เาเลยอลับไปยับ้าน่อน
“อ้าว? แล้วพันไม่มาเรียนแล้วเหรอ?”
“อโทษนะ อารม์ไม่ีพอะเรียน” เาล่าวแล้ว็เินออาโรเรียนไปทันที วรรสาเห็น็ถอนหายใ
เาเินลับบ้านไป พอปิมเห็น็รีบถาม
“เป็นไบ้ามึ? สารภาพยั?”
“ยั” เาพู “มีไอ้บ้านั่นมาวาอีแล้ว”
“ไอ้บ้านั่น?” ปิมเลิิ้ว “อย่าบอนะว่าเป็นนที่อยู่ที่สนาม้อมรบ”
“ใ่” พันธรบอ “มันถือว่ามันเรียนมหา’ลัย และออรบับพวเอไอมาแล้ว้วย”
“มหา’ลัยืออะไร?” ปิมถามอย่าไม่รู้
“เป็นที่ที่เ็ม.6 บไปแล้วไปเรียน่อน่ะ” เาบอ “โธ่เอ๊ย ัวเอ็ใ่ผู้ให่ที่ไหน ็ยัเรียนอยู่ บัอามาว่าเรา”
“ไอ้หมอนั่น” ปิมิแล้วโมโหแทน “แหม มันน่าะโนสัหมัสอหมั”
ปิมแะบ่าเพื่อนอย่าปลอบใ พันธรเินเ้าไปในบ้าน แล้ว็เ้าห้อน้ำไป
ะที่รถอศูนย์หลบภัยแล่นไปามถนนเพื่อป่าวประาศหาผู้รอีวิาทุอาาเ อนนั้นเอ ทุนในบ้าน็พัผ่อนอย่าสบาย ทุน่าีใที่ไม่้อออรบอีแล้ว ะไ้่วยเหลือัวเอเอาไว้
เอราออมาุบุหรี่สูบ้านนอบ้าน เพราะไม่อยารบวนนอื่น เาเฝ้ามอน ทั้เ็และผู้ให่ ายและหิเินไปเินมาผ่านหน้าบ้านเาไป ่อนะปล่อยวันออมาามู
แ่ทันในั้น ็มีเสียสัาเือนัไปทั่ว ผู้นที่เินอยู่บนถนนรีบวิ่ลับเ้าบ้านัวเอไปเลย เอราแปลใ แ่็เาไ้เลยว่าำลัะเิอะไรึ้น เารีบวิ่ลับเ้าไปในบ้านและเอาอาวุธปืนออมา
ฝ่ายวรรสา เธอ็ไ้ยินเสียสัาเือนเหมือนัน เ็ๆ ระับั้นเียวับเธอ่าลุึ้นแล้ววิ่หนีออาโรเรียนพร้อมับอาารย์ วรรสาถามเพื่อนนหนึ่ในห้อว่าเิอะไรึ้น?
“พวเอไอมาแล้วน่ะสิ”
“หา?” วรรสาพอทราบแบบนั้น ็รีบวิ่ออาโรเรียน วิ่เ้าไปในบ้านแล้วบอทุน
“พวเอไอมาแล้ว!”
“พวเรารู้แล้วล่ะ” รีภพถือสไนเปอร์อนเอาไว้ ปราา็้วย
“เราะ่วยพวเาใ่ไหม?” วรรสาถาม
“แน่อยู่แล้ว” วนิาอบพลาถือปืนพ
ฝ่ายทหารออมาทำหน้าที่ทันที พวเาิอาวุธสรามนิรุนแรไว้ับัวและออมาทา้านนอ ฝ่ายเ็หนุ่มที่โอ้อวัวเอนนั้น็รีบับอาวุธปืนลูอ วิ่ออไปสมทบับพวทหารเ่นัน ทั้ๆ ที่อยู่ในุเรื่อแบบมหาวิทยาลัย
พันธรและพรรพวที่มีอาวุธในมือ ่าออไปาบ้าน รีภพและปราาหาที่เหมาะสมในารุ่มยิ ส่วนนอื่นๆ วิ่ไปสมทบับทหาร
ฝ่ายทหารหันลับมา แล้ว็เห็นพวเา ึไล่ลับบ้านไป
“พวเธอมีอาวุธปืนไ้ไน่ะ?” ทหารนหนึ่ถาม
“เรื่อมันยาวรับ” พันธรอบ “เราอสู้รบ้วย”
“ไม่้อ ลับไปะ!” ทหารล่าวอย่าเป็นห่ว และไล่พวเาออไป แ่พวเาไม่ยอมออไป
“บอให้ลับไปไ!!”
“ุทหาร สามัีือพลันะรับ” พันธรบอให้อีฝ่ายเื่อมั่นในัวพวเา “เื่อมือพวเราเถอะ”
ฝ่ายทหารห้ามไม่ไหวแล้ว พวพันธรหลบามมุม่าๆ แล้ว็ถืออาวุธอน เรียมัวเรียมพร้อม
แล้วานบินลำหนึ่็ลอยเ้ามา แ่่อนที่มันะยิทำลายสถานที่ในศูนย์หลบภัย ็ถูรีภพสอยนร่วลมาระทบับพื้น่อนะเิระเบิเสียัสนั่น าวบ้านในบ้านพาันรีร้ออย่าใ ะที่พวทหารุนว่าใรเป็นนยิระสุน?
เ้าหน้าที่ทหารเอารั้วปิั้นประูทาเ้าไว้ พวเอไอาหน้าเ้ามา แล้วยิแสเลเอร์ใส่รั้ว นรั้วระเบิ สะเ็ระเบิโนพวทหารนบาเ็บ ระเ็นออไปห่าารั้ว รั้วถูทำลาย พวเอไอพาันวิ่เ้ามา
“ยิ!!” หัวหน้าทหารสั่แล้วใ้อาวุธรายิพวเอไอ พวพันธร็เ้ามา่วยเหมือนัน เายิปืนพใส่พวเอไอ นล้มลายไปหนึ่น
“าย!!” เอราะโนลั่น แล้วว้าระเบิมือใส่บรราเอไอที่วิ่เ้ามา เิระเบิีระาร่าอพวเอไอนาเป็นท่อนๆ บรราทหารหันมามอเอรา แล้วสสัยว่าเาเอาระเบิมือมาาไหน?
ฝ่ายปราาับรีภพยิใส่พวานบินนมันระเบิลาอาาศแล้วลมาระเบิ้ำที่พื้น ฝ่ายัยวัน์็รายิระสุนปืนลใส่พวเอไอ นพวทหารไม่ไ้แสฝีมืออนเอเลย ไม่นานพวเอไอ็พาล่าถอยไป
“เย้! เรานะแล้ว” พันธรร้ออย่าีใ วิ่เ้าไปอปิม บรราทหารทั้หม หันมามอพวเา แล้วทำหน้าประหลาใ
ความคิดเห็น