คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ย้ายถิ่น
อนที่ 45 – ย้ายถิ่น
วันที่ 14
“เฮ้ย ื่นๆ” ปิมปลุพันธรอย่าเบาๆ เพราะเรใเอรา เอราำลัหลับอย่าสบาย
พันธรื่นึ้นทันที ่อนะล้าหน้าแปรฟันแ่ไม่ไ้อาบน้ำ รพลับภัทรถืออาวุธที่ยัพอมีระสุนเหลือเินลไป้านล่าทันที
“ไหนล่ะ รถู้อน้อ” รพลถาม
“ทานี้รับ” เานำทาปิม ภัทร รพลและวาสุรีไปึ้นรถู้ พอรพลเห็นรถู้ เาเยเห็นสิ่นี้มาแล้ว แ่ไม่รู้ัมันเลย
“น้อ รู้วิธีับมันไ้ยัไอ่ะ?” รพลถามอี
“มัน็...ไม่ยานี่รับ” พันธรเ้ามานั่ที่นั่นับแล้วสาร์ทเรื่อ ่อนะถอยหลัรถไป แล้วออวิ่ไปามถนน
“รมสรรพาวุธอะไรนั่น อยู่ไหน พี่?”
“เี๋ยวพี่บอทาให้” รพลบอ
แล้วพันธร็ับรถไปามเส้นทาที่รพลบอ นมาถึรมสรรพาวุธ ที่นี่็ถูโมีนอาารพัทลายเหมือนัน
“แน่ใเหรอว่ามีปืนอยู่ที่นี่?” ภัทรถาม
“เออ ลอเ้าไปู่อน” รพลว่า พันธรอรถไว้หน้ารมสรรพาวุธ ่อนะเินเ้าไปในนั้น
อาารส่วนมาพัทลายล นไม่อาะเ้าไปรวสอบไ้ ทุนออามหาอาารที่ยัสมบูร์อยู่ ไม่นานนั็เอลัแสอาวุธ
“เฮ้ย” ภัทรี้ไป “ทานั้นูน่าสนใีนะ”
“เ้าไปูันเหอะ” รพลบอ่อนะเินนำนอื่นเ้าไป เาลอผลัประูเปิเ้าไป มันไม่ไ้ล็อ
พวเาเ้าไปในนั้น แล้ว็พบอาวุธปืนริๆ ้วย ถึะมีไม่มา แ่็มีอาวุธอยู่ริๆ ทุนพาันีใ
แล้วทุน็นอาวุธับระสุนทั้หมลัแสใส่ระเป๋าลไป รพลมออย่าพอใ
“เท่านี้็น่าะพอ”
“เราอุส่าห์ออมาแล้ว” พันธรว่าึ้น “เราไปหาสถานีำรวอีีไหม? เผื่อะเอปืนเพิ่ม”
“็ีนะ” รพลเห็น้วย ทั้หมเลยแบอาวุธึ้นรถู้ไป แล้วเวียนวนับหาสถานีำรว
ปิมูเรื่อสแน้นหาเป้าหมาย ยัไม่มีเป้าหมายอยู่แถวนี้ ทำเอาเาสบายใไปยหนึ่ รถแล่นไปเรื่อยๆ ามหาสถานีำรว ึ่ไม่ไ้หาไ้่ายๆ เลย
ภัทรเมียมอไปนอหน้า่า เพื่อะูสถานีำรว พันธรับรถมาถึถนนแห่หนึ่ แล้วเา็เอสถานีำรวริๆ
“นั่นไ!” เาเอ่ยอย่ายินี “เ้าไปันเถอะ”
แล้วพันธร็อรถ ทุนเ้าไปในสถานีำรวึ่สภาพเละเทะ ูแทบไม่ไ้
“ะมีอาวุธริๆ เหรอ?” รพลถาม
“ลอู่อนพี่” ปิมบอ แล้วทั้หม็ระายำลั้นหาอาวุธไปทั่วสถานีำรว ทั้ั้นหนึ่ ั้นสอ และั้นใ้ิน ปราว่าไ้ปืนพมาระบอเียว
“เออ” รพลว่า “็ยัีว่าไม่มีอะไรเลย”
“เราะลับันเลยเหรอ?” พันธรถาม อนนั้น แสะวันเริ่มายแสแล้ว
“อาวุธทุอย่าถูใ้ในสรามไปแล้วล่ะ” ภัทรบอ “มีแ่นี้”
ทุนเลยัสินใะลับ พวเาึ้นรถู้ไป แล้วพันธร็ับลับเ้ามาในอาาเที่เ้า เาอรถแล้วสะพายอาวุธปืนับระสุนเท่าที่เ็บไ้ เ้าไปในอาาเ
“อยู่นี่เอ” วนิายืนเท้าเอว ะรอพวเาอยู่แล้ว “พวเราเป็นห่วแทบาย ทุนไปไหนมา?”
“ออไปเอาอาวุธ” ภัทรอบแทนทุน “เรียทุนมารวมันเร็ว”
นัรบทั้ยี่สิบนเลยลมา้านล่า พันธรหยิบปืนออาระเป๋าพร้อมล่อเ็บระสุนให้ทุนู
“เอาล่ะ ใระเอาระบอไหนไป?” เาถาม
อัมพรเลือปืนพระบอหนึ่ึ้นมา เธอเปิูำนวนระสุน แล้ว็ยิ้มออมา
“หึ” เธอยิ้ม “ทีนี้เรา็ไม่้อลัวอะไรแล้ว”
พุทธาหยิบปืนลูอึ้นมา มันนาเหมาะับเธอพอี ะที่เอราหยิบปืนสั้นอีระบอหนึ่
“อืม” เอราลอรวสอบปืนู “น่าะเหมาะมือ”
แล้วอาวุธ็ถูเลือไป ึ่็ไ้ไม่รบนเพราะอาวุธมีน้อยมา แ่็ยัีว่าไม่มีอะไรเลย
“พวนายไป้นที่ไหนมาเนี่ย?” เอราถาม
“็รมสรรพาวุธไ” รพลอบ “มีเหลือแ่นี้แหละ เอามาหมทั้ลัแสเลย”
“เออ ยัีที่ไ้มา” เอราบอ ทรัพย์สินหยิบันัธนูอัวเอออมาวา
“ใระใ้ไหม?” เาถาม
“ั้นอผมนะ” ภัทรเลยเอาไปเป็นอัวเอเลย “อธนู้วยรับ”
“เอ้า” ทรัพย์สินเลยยให้หมเลย เอราเห็นันั้น็หันไปถาม
“แล้วนายะเอาอะไรป้อันัว?”
“ไม่้อห่ว” ทรัพย์สินบอ “ันยัมีปืนลูโม่อีระบอหนึ่”
แล้วทุน็ึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ่อนะลมาทาน้าว้านล่า ุปภายัใีเหมือนเย เลี้ยอาหารพวเาเสียเ็มอิ่มเลย
“วันนี้้อไปโรเรียนเหรอ?” ัยวัน์ถามึ้นะิน้าว
“ใ่สิ” วาสุรีอบ “นาย็เรียนั้นเียวับพวันนี่แหละ”
“เราเหนื่อยาารออรบนะ” รพลพู “้อมาเรียนอีเหรอ?”
“แล้วเรียนไปทำไม็ไม่รู้?” อัมพรเอ่ยพลาส่ายหน้า “บมาไม่เห็นะไ้ทำอะไร”
“น่า เผื่อเอาเป็นวามรู้” มลบอ “ถ้าพวเอไอายหม เราะไ้ประอบอาีพไ”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ” อัมพรบอ “พวมันยึรอโลทั้ใบนะ ะไปายไ้ยัไ?”
ไม่มีใรพูอะไรออ หลัาอัมพรบอออมา ทุนนั่ิน้าวอย่าเียบๆ พอไ้เวลา็ไปยัโรเรียน
พันธรหาัหวะที่ะบอรัวรรสา แ่ไม่มีโอาสเลย เธอเินัวิับวนิานลายเป็นเหมือนปาท่อโ๋แล้ว ไม่มีโอาสให้เาบอเลย
แ่ว่า พอถึเวลาในาบ วรรสาะไปห้อน้ำ เาเลยไ้โอาส ออนุาออไป้วย เาวิ่ามวรรสาไป และรอนว่าเธอะออมาาห้อน้ำ
และเมื่อเธอออมา เา็เ้ามาัไว้พอี
“อ้าว พัน?” เธอถาม “มีอะไรเหรอ? มาเ้าห้อน้ำเหรอ?”
“เอ่อือ...” พันธรรวบรวมำลัใทั้หม ่อนะเอ่ยปา “เราเอ็รั....”
“เฮ้!” เสียายนหนึ่ะโนัึ้น “มีผู้รอีวิ!!”
พันธรไ้ยิน็เอาเรื่ออวรรสาเ็บไว้่อน ่อนะวิ่ไปบอปิม
“มีนรอีวิเหรอ?” ปิมลุออไปาห้อเรียน ััยและภัทรมอามเาทั้สอน บริเวลานว้า มีผู้ายประมาห้านเินเ้ามาภายในอาาเพร้อมับอาวุธปืน
“ุ” พันธรเ้ามารวสอบว่าบาเ็บรไหนหรือเปล่า? อีฝ่ายมอหน้าเา ่อนะบอออมา
“นิหน่อย รแน”
วรรสาวิ่มาพร้อมปิมพอี วรรสาบอ “พาทุนไปพัผ่อนที่บ้านุปภาีว่า”
แล้วทั้สาม็พาายทั้ห้านเ้าไปนั่บนโ๊ะทาน้าว พวเาับปืนไว้ับัว
“ที่ไ้ยินเมื่อี้ ที่นี่มีแ่ผู้หิที่เป็นเ้าอบ้านับพวเธอเหรอ?”
“อ๋อ ือ....” พันธระบอ แ่ทั้ห้านลับเล็ปืนใส่เา
“เฮ้ย นี่มันอะไรันเนี่ย?” พันธรถามอย่าแปลใ
“่วยนไม่ไู้เลยนะ ไอ้น้อ พวเราเป็นโร” ายอีนหนึ่บอออมา “ยอมมาเป็นัวประันเี๋ยวนี้”
“นี่ พวุ” ปิมยืนเท้าเอว “ในสถานาร์แบบนี้ ยัะมาเอาเปรียบันอีหรือ?”
อีนเล็ปืนไปทาปิมแล้วลั่นไ แ่ระสุนไม่โนปิม เาใมา
“พวแ้อให้ันอยู่อาศัยที่นี่แล้ว็เป็นนรับใ้พวัน” ายนเิมว่า
“เราไม่ไ้มีันแ่นี้หรอ” วรรสา่มู่ “เรามีันยี่สิบน”
“โอ้ ยิ่ีให่เลย” อีนพูพร้อมับหัวเราะร่า “อยาโ่่วยพวเราเอ ไอ้หน้าโ่”
พันธรัฟันอย่าโมโห พอีุปภาเินเ้ามาเห็นเ้า็ใ
“พวุเป็นใรน่ะ?” เธอถาม
อีฝ่ายเล็ปืนไปที่เธอแล้วลั่นไทันที ุปภาล้มลับพื้น เลือไหลนอ เสียีวิทันที
“เฮ้ย!!!” ปิมร้อ “พวแทำอะไรลไปน่ะ!?”
“เอาอาหารมาให้พวันินเี๋ยวนี้!” นร้ายสั่ “ไม่ั้น ยัยเ็สาวนี่ายแน่”
“พวแอย่าทำอะไรสานะ!” พันธรเ้ามาันวรรสาเอาไว้
“เ็อย่าพวแมีสิทธิ์มา่อรอับันอีเหรอ?” ายหนุ่มนสุท้ายพูึ้น “รีบๆ ไปหาอาหารมาให้พวันินเร็วๆ”
“แ่านที่ะเลี้ยอาหารพวแไปแล้ว!!!” ปิมะโน ายนเิมยืนึ้นและ่อปืนเ้าที่หน้าผาอปิม
“ันไม่อบให้นะอใส่” เาบอ “พูเบาๆ หน่อยสิ”
และในอนนั้นเอ นอื่นๆ ็พาันลับมาบ้าน เมื่อเอเหุาร์ ทุน็่าใ
“เฮ้ย! แเอาปืน่อหน้าผามทำไม?” วนิาถามเสียั “นี่มันอะไรันเนี่ย?”
“านี้พวแทั้หม้อเป็นทาสัน” ายนที่เอาปืน่อหน้าผาปิมบอ
“นี่มันอะไรัน?” ัยวัน์ุน พลาหันไปมอูศพอุปภา “ุปภา!! พวแ่าเธอเหรอ?”
“เออ!” นร้ายบอ “ถ้าแไม่ยอมทำามำสั่พวัน แ็้อเป็นศพ้วย”
“นึเหรอว่าแมีอาวุธนเียว พวเรา็มีเหมือนัน!” เอราพู แล้วนั่น็เป็นารัสินใที่ผิ
“พวแมีอาวุธเหรอ?” อีฝ่ายหัวเราะ “ไปเอามาให้ัน”
“ะบ้าเหรอ? ใระให้?” เอราส่เสียั
“ถ้าไม่ให้ ันะยิไอ้หมอนี่” นที่่อปืนใส่ปิมเอ่ยึ้น
“ทำไมล่ะ?” ัยวัน์ถาม “พวุเป็นใรันแน่ ในสถานาร์แบบนี้ ยัิะ่าันอีเหรอ?”
“พวเราเป็นโรเว้ย!” อีฝ่ายบอ “ไปเอาอาวุธอพวแลมา ไม่ั้นันยิไอ้นี่ริๆ ้วย”
“ไม่้อห่วัน ทุน เอาอาวุธไปยิมันะ!!” ปิมะโน ายนที่่อปืนใส่เาไ้ยินันั้น ็เอาระบอปืนฟาเ้าที่ปาอเานปิมล้มลไปับพื้น
“ม!” วนิาวิ่เ้ามา “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไปเอาอาวุธอพวแมา! ไม่ั้นไอ้พวนี้ร่าพรุนแน่!!!” นร้ายะโนสั่ เอราัฟันที่เผลอบอออไปว่าเามีอาวุธ
“เร็วๆ เ่!!” อีฝ่ายเร่ “อยาเห็นหมอนี่เป็นศพหรือไ!?”
ทุนึำ้อเอาอาวุธทั้หมมาส่ให้พวโร แ่เอราแอบเ็บปืนไว้ระบอหนึ่
“มีเท่านี้แหละ” พันธรบอ พวโรหัวเราะร่า
“แทำอาหารให้ันินสิ” หนึ่ในห้านพูออมา วรรสาหันไปเห็นศพอุปภาผู้ใี ็รู้สึเศร้า
“อพวเราเอาศพเธอไปฝัไ้ไหม?” วรรสาถาม
“ไม่ไ้! ทำอาหารให้พวันินะ่อน ่อนะไปเ็บศพมัน”
พันธรำหมัอย่าโรธแ้น ะที่พวโรยึอาวุธอพวเาไป วรรสาทำหน้าที่ทำับ้าวให้พวโริน พอเสร็แล้ว เธอ็เอามาเสิร์ฟให้พวโรห้าน
“เอาล่ะ ะไปเ็บศพที่ไหน็เ็บไป” พวโรสั่ “แ่ห้ามุินะ ไม่ั้นเพื่อนๆ พวแวยแน่”
ฝ่ายผู้ายเลยยร่าอปภาไปยัสุสาน เ้าหน้าที่ทีู่แลสุสานัารฝัศพอุปภาลไปในหลุม แล้วเอาินลบ
“อโทษนะะ” วรรสาร้อไห้ออมา “เพราะพวเราแท้ๆ ุถึ...”
“ไม่หรอ เป็นเพราะพี่เอที่ันบอว่าเรามีอาวุธ” เอราว่า “แ่ไม่เป็นไร พี่แอบหยิบปืนมาระบอหนึ่”
“ริเหรอ?” รพลถาม “แหม แนี่ร้ายริๆ”
“ั้น็ไม่ใ่เอราน่ะสิ” เาหัวเราะ “หลอให้มันายใ่อน แล้ว่อยเอาืนมันอย่าสาสม ที่มันมา่าผู้มีพระุอเรา”
ทุนพยัหน้า แล้ว็เินลับเ้าบ้าน ฝ่ายโรทั้ห้าเล็ปืนมาทาพวเา
“อย่าิหนี อย่าิุินะ” พวเาสั่ “ถ้าไม่อยาให้เพื่อนาย ็ทำามำสั่ัน ห้อนอนพวแอยู่ไหน?”
ภัทรบอออไป
“เออ ี” หนึ่ในห้านบอ “พวแห้ามเ้ามาในห้อนอน พวแนอน้าล่านี่แหละ”
แล้วพวเา็ึ้นบันไไป เอราเริ่มวาแผนับทุน เาะัารพวมัน้อำลัหลับนี่แหละ
พวโรทั้ห้านวาปืนล และปีนึ้นเียนอน อนนั้นเอ เอรา็แอบึ้นไป เ้าไปในห้อนอนอน และเอาปืนที่เาเ็บเอาไว้ ่อไปที่มับอนร้ายนหนึ่ นร้ายนนั้นลืมาึ้นมา พอเห็นเอราถือปืน่อมับเาอยู่็ัฟันอย่าโรธแ้น
“เ็อย่าแไม่ล้า่าใรหรอ”
“ใรบอ?” เอราพู “ันสัหารไอ้พวเอไอมาเป็นพันัวแล้วมั้ แ่่าน ทำไมะทำไม่ไ้?”
นร้ายเริ่มลัวเา แล้วหันไปปลุเพื่อน นอื่นๆ ื่นึ้นมา พอเห็นเอรา็รีบเล็ปืนมาทาเาทันที
“อ๊ะๆ” เอราล็ออผู้ายนนั้นไว้ “ถ้าืนยิละ็ เพื่อนแสมอเละแน่”
“็่ามันปะไร ใระไปห่วัน?” อีฝ่ายอบออมา นที่ถูเอราล็อออยู่เลยบอออมา
“อ้าว? พวเียวัน ทำไมพูแบบนั้นล่ะวะ?”
“็แเสือโ่เอที่ให้ไอ้เ็มันับไ้” อีฝ่ายอบโ้ลับมา “็สมวรายแล้ว”
ายนนั้นัฟันอย่าโมโห เอราระิบอะไรบาอย่าับหูอเา ายนนั้นพยัหน้า แล้ว็เอาปืนาเอรา มาเล็พวเียวัน
“เฮ้ย! แะทำอะไรวะ?” พวโรเริ่มทะเลาะันเอแล้ว เอราทำาโ ไม่ิว่าแผนะใ้ไ้ีนานี้
“แะปล่อยให้ันถู่าเหรอ?” อีฝ่ายถาม “ันะ่าแ่อน!”
แล้วายนนั้น็ลั่นระสุนปืน แ่ลับโนฝ่ายเียวันยิใส่นเสียีวิ เอรารีบเ็บปืนึ้นมา แล้วลั่นไใส่พวโรอีสี่นอย่ารวเร็ว นล้มลเสียีวิทั้หม
“ฟู่ว” เาถอนหายใ “เฮ้ย ทุนึ้นมาไ้แล้ว มันายันหมแล้ว”
พวพันธรึเินึ้นบันไมา พบศพโรทั้ห้านนอนมอเลืออยู่ พันธรถาม
“พี่่าพวมันเหรอ?”
“ใ่” เอราอบอย่าไม่ยี่หระอะไร ัยวัน์รู้สึลัวเอราึ้นมา
“พวมันถู่า็สาสมแล้ว” เอราใ้เท้าเปล่าๆ เหยียบใบหน้านร้ายที่ายไปแล้ว “บัอามายุ่ับนอย่าเอราเหรอ?”
วรรสาถอนหายใ “เราอยู่ที่นี่ไม่ไ้แล้วล่ะ เราทำผิไปแล้ว”
“ทำไมล่ะ?” พันธรถาม
“็ุปภาายไปแล้ว” วรรสาบอ แล้ว็ร้อไห้ออมา “เป็นเพราะพวเราแท้ๆ ที่่วยเหลือนผิ ไม่ิว่าะเป็นแบบนี้”
“อืม เราออาเ็ีเหมือนัน” เอราพู
“เราะทิ้พวาวบ้านไว้เหรอรับ?” ภัทรพู
“ทำไไ้ล่ะ?” เอราบอ “ันไม่ยอมอยู่บ้านที่มีนายหรอนะ”
เือบทุนพาันถอนหายใ ่อนะลไป้านล่า เินไปหาเรื่อแบบอัวเอที่ถูันสะอาหมแล้ว
“แ่เรื่อแบบันเถอะ” เอราพู “แล้วออาที่นี่ัน”
“เี๋ยว เราะไปันริๆ เหรอ?” มลถาม
“ที่นี่็ไม่ปลอภัยอยู่ี” เอราบอ “เราออไป่อนีว่า”
“แ่เราะละทิ้าวบ้านไ้เหรอ? เราเป็นวามหวัอพวเานะรับ” ภัทรพู
“ยัไพวเอไอ็้อมาถล่มอยู่ี แล้วเรา็ไม่มีอาวุธมาพอะ่อรับมัน สุท้าย ผลลัพธ์มัน็เหมือนันนั่นแหละ” เอราบอ “นเรามันเห็นแ่ัวทั้นั้น สู้หนีไปอยู่ที่อื่นีว่า”
ภัทรพูอะไรไม่ออ เอราถือปืนพอัวเอเอาไว้
“เปลี่ยนเรื่อแบบเถอะ” เาบอ “แล้วมารวมันหน้าบ้าน”
ทุนไม่ไ้โ้เถียับเอรา ทุนหยิบเรื่อแบบอนไปสวมใส่ ่อนะเินลมารวมัน
“เราะไม่บอลานที่นี่หน่อยเหรอ?” ภัทรถาม
“ไม่้อหรอ เี๋ยว็ถูื๊อให้อยู่่อ” เอราบอ “ออไปเถอะ”
ทุนไม่เห็น้วยับเอราเท่าไหร่ แ่็ำ้อยอมออไปาอาาเเ้า พันธรมอามหลั เารู้สึเป็นห่วทุนในอาาเนี้ ะเป็นอย่าไร ถ้าไม่มีพวเา?
“ไปันเหอะ ไอ้พัน” ปิมัวน พันธรมออาาเเป็นรั้สุท้าย ่อนะเินออาำแพไป
ความคิดเห็น