คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ครบคน
อนที่ 44 – รบน
“แย่แล้ว!” ปิมะโนลั่น “มันมีเยอะนานี้ ระสุนเราไม่พอแน่”
“สู้่อไป อย่ายอมแพ้!” พันธระโนอบ และวิ่เ้าไปปามีใส่ออพวเอไอ นเลือสีำสาระาย เาถูเอไอนหนึ่เือบะเอาอาวุธที่เหมือน้อนทุบศีรษะ แ่เาหลบทัน แล้วใ้มีเหวี่ยั้อมือเอไอนนั้นทันที
ฝ่ายปราาและรีภพ็อยู่หลัำแพที่่อน และอยสอยพวานบินที่บินเ้ามา ราวนี้านบินเ้ามาเป็นสิบลำและเริ่มทำลายล้าอาาเ ปราาพยายามเล็ให้ถูเป้าหมายแล้วยิ านบินระเบิและร่วลมาระทบพื้น รีภพเอ็พยายามเหมือนัน เธอใส่ระสุนแล้วเล็เป้าหมาย
นัรบทุนอยู่ท่ามลาสนามรบ วรรสาเห็นไม้แถวนั้นวาอยู่ที่หน้าบ้านหลัหนึ่ เธอว้ามันึ้นมาและหวใส่พวเอไอเ็มแรนมันสลบล้มลับพื้น เธอหันลับไปแล้ว็หวใส่อีน านั้น็รีบวิ่เ้าไป่วยพันธร วนิาเอับู่ับปิม เ่น่าและไล่พวเอไอออไป
พวเาทำท่าะแย่แล้ว เนื่อาศัรูบุเ้ามามาเหลือเิน อีทั้านบินยัยิระสุนเลเอร์ใส่พวเา น้อหลบันวุ่นวาย เิระเบิึ้นนพื้นที่อาาเลุเป็นไฟ ทุอย่าำลัมอไหม้าารโมี พันธรเห็นเอไอนหนึ่ เอาสิ่เหมือนปืนลออมา เารีบวิ่หนีและพาวรรสาไป้วย
ระสุนรายิมาทาพวเา แ่ไม่โนเป้าสัน ปิมเวี้ยวานออไปอย่าแร มันเาะเ้าที่หน้าเอไอนที่ถือปืนลนล้มลเสียีวิ ปิมะวิ่ไปหยิบปืนล แ่เอไออีนหยิบปืนลึ้นมาแทนและเล็มาทาเา
“ไอ้ม! ระวั”
เสียพันธรร้อเือน เอไอนนั้นราระสุนยิใส่เาทันที แ่ปิมีลัาหลับหลั หลบพ้นระสุนไปไ้ ทุนที่อาวุธหมระสุนแล้ว เ้ามาหลบที่มุมอาาร
“ทำไีวะ?” ปิมเอ่ยอย่าหนัใ “ระสุนทุนหมแล้ว”
“็เอาระเบิสิน้อ” เอราล่าว้วยท่าทาไม่่อยห่วเอาอะไรเท่าไหร่ เาเอาบุหรี่ีบในปาแล้วุไฟแ็
“ริ้วย” ปิมนึึ้นไ้ เาออามุมอาาร แ่ในอนนั้นเอ พวเอไอ็พาันรูเ้ามา พวมันพู้วยภาษาอะไรไม่รู้ ฟัไม่ออ ไม่ใ่ภาษามนุษย์ ปิมถูพวมันเหยียบย่ำนเาร้อโวยวาย
“ปล่อยไอ้มนะ!!” พันธรพุ่เ้าไป วรรสาร้อเือนแ่เาไม่ฟั เาเ้าประิัวเอไอแล้วเสียบมีเ้าหน้าอมันนมิ้ามแล้วระาออมา ่อนะหันไปัอเอไออีน แล้วพยายามึปิมที่นอนออยู่ับพื้นให้ลุึ้น
“โอ๊ย!!” ปิมร้อ เามีบาแผลที่แน้าน้าย “ไม่้อห่วู ไอ้พันลุยเลย!!”
พันธรพยัหน้าแล้ว็แทมีเ้าที่หน้าาอเอไอนหนึ่ มันยมือุมหน้าา พันธรเลยระโถีบมันนมันล้มลไปับพื้น
“ไอ้พัน ระวั! ระเบิ!” ปิมร้อเือน แล้วถอสลัระเบิ ่อนะเวี้ยไปยัลุ่มเอไอ เิระเบิึ้นอย่ารุนแรนพวเอไอายไปเยอะ แ่นั่น็ไม่พอ พวมัน็บุมาาทิศอื่นเหมือนัน
“เราแพ้แน่!!” ปิมร้อลั่น “ไม่มีอาวุธะ่อรับมันแล้ว!!”
พวทวินนาวิ่ไปอีทา ็เอพวเอไอบุเ้ามาเหมือนัน มันพยายามะเ้าไปในบ้านอรอบรัวหนึ่เพื่อะ่านในนั้น ทวินนายิปืนนัหนึ่เพื่อหยุมันเอาไว้ แล้วเธอ็พบว่าระสุนอนเอหมเสียแล้ว
บรราเอไอ่ารูันเ้ามา ล้อมรอบพวนัรบทั้หมไว้ ะที่ยานบินสร้าวามเสียหายให้ับอาาเ นไฟลุไหม้หลายุ ผู้นในบ้านรีร้อ้วยวามหวาลัว ่าพาันหลบใ้โ๊ะไม่็ในู้เสื้อผ้า
ปิมหันไป เอไอนหนึ่ะใ้ปืนเลเอร์ยิใส่เา เาหลับาล ิว่าไม่รอแล้ว
แ่ในอนนั้นเอ ลูอธนูอหนึ่็พุ่เ้ามาปัหน้าออเอไอนที่ิะ่าเา ปิมลืมาึ้นมา พบว่ามันล้มลายไปแล้ว เารีบแย่ปืนเลเอร์มันมา และยิใส่พวเอไอ
“ใร่วย....?” เาหันลับไป้านหลั แล้ว็้ออ้าปา้า
“พี่สิน!”
ปราว่าเป็นทรัพย์สินนั่นเอที่ถือันัและธนู เาเล็ไปทาเอไอแล้ว็ปล่อยลูอออไปอี
“พี่สิน!!” พันธรไม่อยาเื่อเลย เาวิ่เ้าไปอทรัพย์สิน “นึว่าายไปแล้ว!”
“น้อถอย่อน” ทรัพย์สินสั่ พันธรเลยผละาเา ทรัพย์สินยิลูอไปรอบๆ
“ัยวัน์ ่วยที!!” ทรัพย์สินร้อ ัยวัน์โผล่เ้ามา แล้วใ้ปืนลรายิพวเอไอที่พาันาหน้าเ้ามา ะทำร้ายพวเา
“พี่วัน์!” พันธรยิ่ยินีเ้าไปอี “พี่ยัไม่าย!!”
“ไม่ใ่แ่พี่นะ” ัยวัน์บอแล้วฟาระบอปืนใส่หน้าเอไอนหนึ่ แล้ว็ลั่นไอี
ฝ่ายรีภพับปราา ทั้สอนัารับานบินนร่วลมาหลายลำแล้ว อนนี้านบินเหลือเพียสามลำ มันยัไม่หยุสร้าวามเสียหายให้แ่อาาเ
“ไอ้พวบับ!!” ปราา่าออมา แล้วเล็ไปที่านบินอีลำหนึ่่อนะยิ ปืนเาแรพอู มันทำเอาานบินร่วลมาทันที้วยระสุนหนึ่นั
พวพันธรำลัแย่ เพราะลอยู่ในวล้อมอศัรู ัยวัน์ในุเรื่อแบบสาระสุนยิใส่พวมันไม่เลี้ย อนนั้นเอ รพลับพุทธา็ปราัวึ้นพร้อมับปืนระบอให่
“พี่พล! พี่ธา!” พันธรร้ออย่าีใ “ไม่มีใราย ไม่มีใรายเลยสัน!!”
รพลัารใ้ปืนไรเฟิล M4A1 ยิใส่พวเอไอ พุทธา็มีปืนลูออยู่ในมือ เธอยิระสุนออไป แล้ว็ระาเอาปลอระสุนเปล่าออมา
ทุนเ้ามา่วยพวที่ำลัแย่ ทรัพย์สินัที่สลัระเบิ ่อนะเวี้ยไปไลๆ เิระเบิัูม! พวเอไอระายไปนละทิศทา
“น้อพัน!” ทรัพย์สินเรีย “มีถัแ๊สไหม? ถัแ๊สน่ะ?”
เารีบวิ่เ้าไปในบ้านุปภา พอเห็นถัแ๊สใบหนึ่ เา็ปลสายออแล้วยมาให้ทรัพย์สิน
“ไ้แล้วรับพี่”
“โยนไปรลา ให้สูที่สุ!” ทรัพย์สินสั่ ่อนะสั่ัยวัน์ “ัยวัน์! เรียมยิ”
“รับ!” ัยวัน์รับำ พันธรใ้แรทั้หมอนว้าถัแ๊สออไปไล ถัแ๊สหล่นใส่พวเอไอนหนึ่ ะที่เอไออีนยถัแ๊สึ้นมา หวัะโยนลับมาหาพวเา
“ยิเลย!!” ทรัพย์สินะโน
ัยวัน์ยิรไปที่ถัแ๊ส พอระสุนปะทะเท่านั้น ถัแ๊ส็ระเบิทันที เิระเบิเสียัมา เปลวไฟลุไปท่วมลานว้า แรระเบิีระาร่าอพวเอไอนาระเ็นและไฟลอพวมันเือบทั้หม พวเอไอเริ่มเหลือน้อยลแล้ว พันธรเอามือที่ปิาออ ่อนะมอภาพ้านหน้า
แล้วพวเอไอ็ถอยร่นออไป านบินลำสุท้ายรีบหนีไปาอาาเ ปราาโห่ร้ออย่ายินี รีภพ็้วย
หลัเสร็สิ้นสราม ทรัพย์สิน ัยวัน์ พุทธาและรพล็เ้ามารวมับทุน
“บัเอิริๆ” ทรัพย์สินับมือับพันธร “พอเห็นว่าที่นี่ถูโมี เรา็เ้ามาทันที”
“พวพี่ยัไม่ายริๆ ้วย” พันธรโอบอทั้ทรัพย์สินและัยวัน์ รพลและพุทธาหันมามอหน้าัน แล้วยิ้มให้ัน
“อ้าว เอ” ทรัพย์สินสัเเห็นเอรา ัยวัน์็เห็น้วย เามีท่าทีลัวเอรา
แ่เอราลับเป็นฝ่ายเินเ้ามาอทรัพย์สินเอ และอัยวัน์้วย ทำเอาัยวัน์ุน
“อโทษนะ” เอราบอออมา “สำหรับเรื่อที่ผ่านมา ที่ันทำับนายมามายเหลือเิน”
ัยวัน์ใับท่าทีอเอรา แ่เา็เอามือโอบอัวเอราไว้
“ไม่เป็นไร ผมให้อภัย”
เอราถอนัวออาัยวัน์ “ันทำับนายนานั้น นายยัะให้อภัยันเหรอ?”
“ผมไม่ถือสา” ัยวัน์บออย่ายินี “มาเริ่ม้นันใหม่นะ”
เอรายิ้มออมา รพลเินเ้ามาหาเอรา แล้วทัู้่็อัน
“แยัไม่ายริๆ ้วย” เอราพู “ไปอยู่ที่ไหนมา?”
“เราเอัน เลยับลุ่มันน่ะ” รพลเอ่ย “นี่...ทุนอยู่ันรบเลยเหรอ?
“ใ่น่ะสิ” อัมพรบอ สีหน้าแสวามีใ “ไม่น่าเื่อเลยว่าพวเราทุนะรอ”
“่อนหน้านั้น” ปิมเือนสิทุน “เราะทำยัไับาไฟไหม้นี่ีล่ะ?”
พวพันธรหันไปมอูอาารบ้านเรือนที่ไฟไหม้ แ่ว่าไม่นาน ฝน็ลมา ทำเอาไฟที่ไหม้อยู่ับไปอย่ารวเร็ว ปิมยิ้มออมา
“อบุสวรร์ที่ยัเมา” เาล่าวพลาเยหน้ามอไปยัท้อฟ้าเบื้อบน
“ไปๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ แล้วลมาิน้าวะ” ทวินนาเอ่ยึ้น เธอไม่อยาเื่อเลยว่าไม่มีใรเสียีวิเลยสัน
“พี่สิน” พันธรวิ่เ้ามาถาม “พี่ับพี่วัน์หลบาแรระเบินั่นไ้ยัไ?”
“อ๋อ เราหลบทันน่ะ” ทรัพย์สินบออย่าเหนื่อยอ่อน “นี่บ้านใร?”
“บ้านุปภา เาเป็นนเลี้ยูแลเราที่นี่” พันธรบออย่าีใ
“เหรอ?” ทรัพย์สินถาม “ใีสินะ”
“มาเลยแหละรับ” พันธรยิ้มพลาุมมือทรัพย์สินไว้ “ผมีใมาๆ เลย”
“ั้นพี่อไปอาบน้ำ่อนนะ ันัวมานานละ” ทรัพย์สินบอ อนนั้นเอุปภา็ร้อออมา
“ายแล้ว ใรเอาถัแ๊สบ้านันไปไหนเนี่ย?”
ุปภาออมาาที่หลบ่อน พันธรไม่รู้ะบออย่าไร ุปภาหันมาหาพวเา
“พวเธอเอาถัแ๊สไปใ้เป็นระเบิสินะ” เธอว่า “แล้วันะทำอาหารยัไเนี่ย?”
“เี๋ยวเราไปยืมถัแ๊สาบ้านอื่นมา็ไ้่ะ” มลพู “ไปเหอะ ธั”
“เี๋ยว ฝนยัไม่หยุเลย” เ้าอบ้านบอ “ให้ฝนหยุ่อน ่อยไปเอา็ไ้”
“อ๋อ ่ะ”
แล้วทรัพย์สินับพรรพว็พาันอาบน้ำะล้าราบสปรออนหม และสวมเสื้อลมา้านล่า ที่วรรสาำลัทำแผลให้ปิม
“ไม่น่าเื่อเลย” ปิมบอึ้นมา “ว่าเราะรอันหม”
“นั่นสิ เป็นโะาริๆ” ทรัพย์สินพูออมา
“แล้วพี่ๆ ไปไ้อาวุธเ๋ๆ นั่นมาาไหนัน?” ปิมถาม
“็เ็บไ้ามทา” ทรัพย์สินยัไหล่ ปิมทำบาแผลเสร็แล้ว เารีบเ้ามาุยับทรัพย์สินับัยวัน์
“ในที่สุ็รบยี่สิบนนไ้” รพลเินลมาพร้อมับเอรา
“อือ ันีใมาๆ เลยแหละ” เอราบอออมา ทำเอารพลมอเาอย่าสสัย
“ทำไมมอันแบบนั้น?” เอราถาม
“เอ แเปลี่ยนไปนะเว้ย” รพลบอ “ไม่หาเรื่อ ไมุ่ันเหมือนแ่่อน”
“นิสัยันเปลี่ยนไปแล้ว อนนี้ ันรู้แล้วล่ะว่า” เอราพู “รู้แล้วว่าำว่า ‘สามัี’ ืออะไร”
รพลยิ้มให้เพื่อน ะที่ฝนหยุ มลับธัา็ไปยืมถัแ๊สมาา้าบ้านั่วราว แล้ว็เอามาิั้ใหุ้ปภา
“อบใ้ะ” เธอบอ “นี่พวเธอมีันยี่สิบนเหรอ?”
“อ๋อ ่ะ” ธัาพู “ไม่น่าเื่อเลยว่าะรอทั้หม”
ุปภายิ้มให้ ่อนะไปทำอาหาร มื้อเที่ยวันนั้นเลยมีอาหารเ็มโ๊ะ นัรบทั้ยี่สิบน่าพูุยันอย่าสนุสนาน
“ัยวัน์ เายิปืนแม่นึ้นแล้วนะ” ทรัพย์สินบอ “ถึะลัวเหมือนเิม็เถอะ”
“แหม พี่” ัยวัน์ทำเสียอน “ผม็ล้ามาึ้นแล้วนะ”
“เออๆ ยอมรับ” ทรัพย์สินว่าพลาหัวเราะ
“แล้วพวนายรอมาไ้ไั้สิบว่าวัน?” เอราถามทรัพย์สิน
“อย่าให้เล่าเลย” ทรัพย์สินบอพลาส่ายหน้า “พวเราทั้หนี ทั้่าไปมามาย โีที่เออาวุธี ็เลยผ่านมาไ้”
“หือ” เอราั้าวินเ้าไป “ทานี้็พอๆ ัน”
“หมายวามว่าพวเอไอเ้ามาโมีเรื่อยๆ เหรอ?” ทรัพย์สินถาม
“ใ่รับ มันมาเรื่อยๆ นี่รั้ที่...สี่หรือห้า็ไม่รู้?” พันธรบอ
“เราหมระสุนแล้ว” ปิมเอ่ยึ้นอย่าเป็นห่ว “เราออไปามหาอาวุธับระสุนนออาาเแล้ว แ่็ไ้มาไม่มารับ”
“ทานี้็ระสุนเือบหมเหมือนัน” รพลว่าึ้น “แล้วถ้ามันมาโมีใหม่ ะทำยัไล่ะ?”
“ผม็ไม่รู้” ปิมอบอย่าหมปัา
“เรา็้อออไปหานออาาเใหม่น่ะสิ” อัมพรเอ่ย “พี่สินรู้ัสถานีำรวใล้ๆ แถวนี้ไหม?”
“เหอะ ไม่รู้” ทรัพย์สินบอ ทำเอาทุนหมหวั
“มัน้อเ้ามาอีแน่ ไอ้พวนี้ัไม่ปล่อย” ปราาบอ
“มันใเล่นานพวเรา เราะอยู่ที่นี่ให้นที่นี่เือร้อนเหรอ?” ัยวัน์ถามึ้น
“ไม่ มันโมีทั้หมนั่นแหละ” ทวินนาอบ “อนแรเรา็ิว่าเป็นเพราะพวเราที่ันำศึมา แ่พอิูีๆ มันะทำลายล้าหมทุอาาเนั่นแหละ”
ทรัพย์สินพยัหน้า ่อนที่ัยวัน์ะัแืิน
“แ่ผม็ีในะที่ทุนรอมาไ้” พันธรว่าออมา “ผมนึว่าพวเราะไม่ไ้เอันอีเสียแล้ว”
วรรสาเอ็ยิ้มอย่ายินี ทุนมอึ่ันและัน แล้ว่า็ยิ้มออมา
เวลาประมาบ่ายโม ทุน็พาันในบ้าน ปิมนึอะไรึ้นมาไ้เลยเอ่ยับพันธร
“แล้วเรื่อสาล่ะว่าไ?”
“เออ ลืมไปเลย” พันธรนึึ้นมาไ้ “ู้อไปบอเธอ”
“อนนี้น่ะเหรอ? นเ็มห้อ เี๋ยว็ไ้อายหรอ” ปิมบอ
“เออ ริ” พันธรเอนัวลนอนับหมอน “ั้น พรุ่นี้ ไปบอที่โรเรียนละัน”
“้ออยู่้วยันสอ่อสอใ่ไหม?” อีฝ่ายถาม
“อ๊ะ ใ่สิ” พันธรว่าึ้น “มึิว่าูะป่าวประาศ่อหน้านอื่นเหรอ?”
“ไม่ิอ่ะ มึี้อายะาย” ปิมว่าแล้วหัวเราะร่า
พันธรเลยเอามือหนุนท้ายทอย ะนอนบนพื้นแ็ๆ แ่เา็ินเสียแล้ว ปรับัวให้นอนบนพื้นแ็ๆ ไ้
“เออนี่” พันธรนึึ้นไ้ “พูถึเรื่ออาวุธน่ะ”
“นั่นแหละที่ทำูลำบาใอยู่” เาบอ “มีแ่อาวุธเสริมับระเบิอีไม่ี่ลู ะไป่อ้านมันไ้ไ?”
“้านอนั่น็ไม่มีอาวุธอะไรหลเหลืออยู่แล้ว” พันธรพู “แล้วเราะทำไีล่ะ?”
“ทำไ? ็้อออนออาาเและามหาเท่านั้นแหละ” ปิมบอ
“เหรอ?” พันธรถอนหายใ “ริๆ ู็ไม่อยาปะทะับไอ้พวเนนรนั่นอีแล้ว”
“พอันแหละ” ปิมส่ายหน้า ่อนะเอนัวลนอนบ้า
“หา? เรา้อไปโรเรียน้วยเหรอ?” ัยวัน์ถามวาสุรี
“ใ่” วาสุรีอบ
“โธ่ ออรบมา็เหนื่อยแล้ว ยั้อไปเรียนอีเหรอ?” ัยวัน์โอรว
“เออ ทุน็เหนื่อยเหมือนันนั่นแหละ” วาสุรีถามปราาที่ำลัเียนบันทึอยู่ “ไอ้ปรา เรา้อออามหาอาวุธนออาาเันแล้วล่ะ”
พันธรื่นึ้นมา “ผมไป้วยสิ”
“ไ้” วาสุรีเอ่ย “ไปพรุ่นี้ ใระไปบ้า?”
มีรพล พันธร ปิมและภัทรที่ยมือึ้น วาสุรีเลยพยัหน้า
“ั้นามนี้นะ พรุ่นี้เราออแ่เ้ารู่ ะไ้ไม่้อปะทะับไอ้พวนั้น”
“แหม ปะทะับมันสิ มันีออ” รพลบอ
“ระสุนเราะเปลือเปล่าๆ น่ะสิ” วาสุรีพู “เรา้อประหยัระสุนให้ไ้มาที่สุ”
“เออ นี่” ภัทรถาม “นอาสถานีำรวับร้านายปืน มีที่ไหนบ้าที่มีปืนอยู่?”
“เอ?” รพลรุ่นิ “รมสรรพาวุธน่าะมีนะ”
“รมสรรพาวุธืออะไรพี่?” ปิมถาม
“ถ้าให้เา สรรพาวุธ มัน็้อน่าะเียว้อับอาวุธสิ” รพลบอ “เราเยผ่านมันมา พี่พอำไ้ว่ามันอยู่แถวไหน?”
“ลอไปูไหมล่ะ?” วาสุรีัวน “อาะเออี็ไ้”
“แล้วมันะไม่ถูใ้ในสรามหมแล้วเหรอรับ?” ภัทรถาม
“็้อลอไปู” วาสุรีพู
“อ้าว? พวนายมียานพาหนะไปเหรอ?” รพลถาม
“มีรับ เป็นรถู้ ออยู่นออาาเนู่นแน่ะ” พันธรบอ “ผมับรถเป็น”
“อ๋อ” รพลเลยพยัหน้า “็ีไป”
“ั้นลามนี้นะ พรุ่นี้ออันแ่เ้าเลย” วาสุรีบอ
“เออ แ่ทำอะไรเบาๆ หน่อยนะเว้ย” เอราบอ “ันื่น่าย พอนอนไม่หลับ มันหุหิ”
“อืม” วาสุรีรับำ “พรุ่นี้ลอไปัน”
ความคิดเห็น