คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : บุกรุกอีกรอบ
อนที่ 34 – บุรุอีรอบ
เอราุบุหรี่มวนสุท้ายึ้น เาสูบมันเ้าปอแล้วปล่อยวันออมาทามู
“เฮ้อ ไม่มีบุหรี่ เราะอยู่ยัไล่ะ?”
“นี่นายไม่ิะออนออาาเไปามหาบุหรี่หรอนะ?” วิไรพรถามึ้น เมื่อไ้ยินเอราพู
“ใริ็อยาทำแบบนั้นเหมือนัน” เอราอบ
ทันในั้น เสียสัาไเรน็ัเือนอีรั้ าวบ้านรีบพาลูๆ อนเ้าไปหลบในบ้าน ะที่เอราุนว่าเิอะไรึ้น?
“ศัรูบุเ้ามาอีแล้ว!!” วิไรพรร้อ
“หา?” เอรารีบวิ่ลับเ้าไปในห้อนอนพวผู้าย ็พบทุนเรียมถืออาวุธไว้แล้ว
“พี่ถือไรเฟิลน่ะีแล้ว” ปิมบอ “ผมถือปืนอื่นเอ”
พวนัรบทุนวิ่ลมา้านล่า ทวินนาไม่ลืมที่ะหยิบระเบิมือมา้วย ทุนไม่ไ้ใส่เรื่อแบบ แ่ถืออาวุธออมา ป้อันพวาวบ้านที่่าันหลบหนีเ้าบ้านัวเอไปแล้ว ปราาประำที่ที่เิม แ่ราวนี้เาหลบ่อนัวอยู่ในบ้าน และเปิหน้า่านิหนึ่่อนะส่อลำล้อปืนออไป
“อโทษนะรับ” เาอโทษเ้าอบ้านที่ำลัหลบหลัโฟา ปราาเฝ้ามอหาเป้าหมาย
“ไอ้พวเอไอมาอีแล้ว” ภัทรถืออาวุธเสริมที่เป็นวานออไป เอราถือไรเฟิลู่โมออไป้านล่า และมอไปบนท้อฟ้า ยัไม่เห็นอะไร
ััยวปืนลูออน พันธร็บรรุระสุนปืนไปพลา ส่วนปิม เาับอาวุธอื่น และเอาระเบิไฟิมือไป้วย
ไม่นานนั พวเอไอ็ระโ้ามำแพเ้ามามามาย เอราไม่ลัว เาใ้ไรเฟิลู่โมที่เยเป็นอปิมโมีใส่พวนั้น นพวมันล้มลเสียีวิ
“มันะแรแ้นไปถึไหนวะ?” ภัทรถามออมา แล้วเล็ปืนพอัวเอไปทาพวมัน ่อนะลั่นไ ััยเ้ามาร่วมสมทบ เาใ้ปืนลูอยิไปที่พวมัน
ปราาเฝ้ารอโมีานบินที่ะบินเ้ามา เาหันไปปลอบเ้าอบ้านที่มีลูายอยู่นเียว
“ไม่้อลัวนะรับ เี๋ยวพวเราะปป้อเอ”
ฝ่ายเอรา เาหันไปถามพันธร
“น้อพัน นี่รั้ที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยที่มันโมีอาาเนี้?”
“ผม็ลืมไปแล้ว” พันธรบอ “รั้ที่สามแล้วมั้?”
ปิมถอสลัระเบิ แล้ว็ปาระเบิไฟใส่พวมัน เิไฟลุท่วมลอเอไอประมาห้านนาย เอราลั่นระสุนอย่าไม่ปราี เาอยู่แถวหน้า ส่วนนอื่นหลบอยู่้านหลัเา
เ้าอบ้านลมาที่ั้นล่า พบว่าพวนัรบออไปหมแล้ว เธอเ้าไป้นในห้อนอนอเธอ แล้ว็หยิบอาวุธหน้าไม้ออมา ่อนะรีบวิ่ลมา้านล่า แล้วส่อาวุธนั้นให้มล
“รับไป เธอไ้ใ้แน่”
“อบุ่ะ” มลบออบุ่อนะรับหน้าไม้มา เธอวิ่เ้าไปสมทบับพวเพื่อนๆ แล้วยิลูอไปโนปัหน้าอเอไอนหนึ่ที่ะเ้ามาทำร้ายเอราพอี
เอราหันมา มลพยัหน้า เาเลยหันไปสู้่อ
“เอาไอ้นี่ไปินะ ไอ้พวระยำ!!” ััยว่าแล้วถอสลัระเบิมืออน หรืออใร็ไม่รู้ แล้วโยนออไป
“ทุน ้มหลบ ระเบิ!!”
เิระเบิระายทันที ีระาร่าอพวเอไอเป็นิ้นๆ เลือสีำไหลนอพื้น ่อนที่ร่าอพวมันะสลายหายไป ฝ่ายมนุษย์ธรรมา่าใ้อาวุธอัวเอโมี พันธรว้ามีไปปัศีรษะอเอไอนหนึ่นาย เารีบวิ่ไประามีออมา
“อ๋อ ภาวะสรามมันเป็นแบบนี้นี่เอ” เอราล่าวเหมือนัวเอเป็นมือใหม่ “าหน้าเ้ามาเลย ไอ้พวสัว์นร!!”
ััยยิปืนลูอออไป อนนั้นเอ านบิน็บินเ้ามาสอลำ พันธรเห็นลำล้อปืนอมันส่อมาทาพวเา ึรีบบอให้ทุนหลบ่อน
ระสุนเลเอร์พุ่รใส่พื้นนระเบิ พวเอราระโหลบไ้ทันอย่าหวุหวิ เอราลุึ้นแล้วหันไรเฟิลไปยิใส่พวานบิน แ่ปราาที่เห็นเป้าหมายแล้ว เาใ้สโปเล็อย่าีแล้ว็ยิานบินนลมาระแทพื้นแล้วเิระเบิ
พันธรที่อาวุธปืนระสุนหมแล้ว เาใ้มีทหารอย่าเียว ัาร่าเอไอไปหลายน เอไอนหนึ่ะหว้อนใส่ศีรษะเา แ่เา้มหลบทัน แล้วเสียบมีเ้าที่หน้าออมันทันที แล้วระาออ เลือสีำไหลย้อนมาามแรระา
“ไอ้พวสวะ!” พันธร่าออมา เาหมุนัวแล้วแทมีเ้าใส่ท้อเอไออีนนมิ้ามแล้วระาออ ่อนะปาออีน เายัพอำวิธี่อสู้ที่ฝึันมาไ้
พวเอไอเริ่มถาโถมมาเรื่อยๆ นพันธรสสัยว่ามันมีี่ัวันแน่? เายัใ้มีเี่ยวๆ ่าและสัหารพวเอไอ ฝ่ายปราา็ยิระสุนสไนเปอร์ใส่านบินนมันลบนพื้น่อนที่มันะทำร้ายพวพันธร
เ็ในบ้านร้อไห้้า ผู้เป็นแม่ปลอบ ปราายัเล็ไปที่เป้าหมาย และหันลับมาบอ
“ไม่้อร้อไห้ ไอ้หนู” ปราาละทิ้าพื้นแล้วเ้ามาอเ็นนั้น “เี๋ยวพี่ะปป้ออาาเนี้เอ”
มลยิลูอาหน้าไม้ที่เ้าอบ้านให้ยืมมา รเ้าทะลุส่วนใบหน้าอพวเอไอทันที เธอยัยิ่อไปเรื่อยๆ ฝ่ายเอไอ็ยิเลเอร์สวนมา เมื่อระทบับำแพ็เิระเบิึ้น มลไม่ยอมแพ้ ยัวิ่ไล่ยิเป้าหมายอเธอทีละน
เมฝนเริ่มั้เ้ามา พันธรมอไปยั้านบนนเือบถูฝ่ายเอไอ่าาย เารีบ้มหลบ แล้วปามีใส่เอไอนถึับัวารึ่ ไม่นานฝน็ลมา พวเอไอพาันล่าถอยออไปาบริเวนั้น
ััยมอึ้นไปบนฟาฟ้า เห็นเมฝนรึ้ม สายฝนลมา ะล้าไฟให้ับ พวเอไอถอยทัพลับไปแล้ว
“อ้าว? เิอะไรึ้น?” เอรามออย่าุน
“มันลัวฝนน่ะพี่” พันธรบอ “ฝนน่ะีแล้ว พวเรานะแล้ว”
เอราเลยวาปืนล บรราาวบ้านพาันออมาาบ้านพลาโห่ร้ออย่ายินีที่ฝนลมาไ้ พวพันธรรีบวิ่หลบฝนเ้าในบ้านุปภา
“เฮ้อ โีที่ฝน” วิไรพรว่าพลาวาอาวุธอเธอบนโ๊ะิน้าว นอื่นๆ ็เหนื่อยาาร่อสู้ ััยำลัพยายามนับำนวนระสุนปืนลูออเา
ทุนอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าลมาใหม่ มลับหน้าไม้อเ้าอบ้านไว้ แล้วส่ืนให้
“ไม่” อีฝ่ายปิเสธ “อยู่ับเธอน่ะีแล้ว”
“แ่มันเป็นอุนะะ ุน่าะเ็บไว้ป้อันัว” มลบอ
“แ่มีพวเธอ ัน็ไม่ห่วอะไรทั้นั้นแล้ว” เ้าอบ้านบอยิ้มๆ ะฝนภายนอยัอยู่
“ไม่น่าเื่อ ถึว่าสิ อนฝนนออาาเ ถึไม่เอัวพวมันสััว” เอราเล่าให้ฟั
“ทีหลัเราเอาน้ำสามันบ้าีไหม?” ััยถามวามเห็น “ะไ้ประหยัระสุน”
“เออ ็ีเหมือนันเนอะ” ปิมเห็น้วย
“มันะีเหรอ?” พันธรถาม
“็มันลัวน้ำนี่” ปิมบอ “ทีหลัเอาน้ำมา่วย้วยีว่า”
“นี่ พวน้อเยรบับมันมาหลายรั้แล้วใ่ไหม?” เอราถาม “เ่มานะ ที่โ่นพวมันลไ้ และรัษาอาาเไว้ไ้”
ััยยิ้มออมา ส่วนพันธร เาถอนหายใอย่าเหน็เหนื่อย พลามอมีอพ่อในมืออนเอ
“น้อพัน็เ่เหมือนัน ใ้มีเล่มเียวัารมันไปไ้ั้หลายัว” เอราบอ
“อบุรับที่ม” พันธรพู “แ่ผมเหลือแ่มีนี่แหละ”
ทุนเลยอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อ แล้ว็พัผ่อน ศึวันนี้ไม่หนัอย่าที่ิ โีที่ฝนลมา อนนี้ฝน็ยัอยู่ พันธรภาวนาให้มันสัสอั่วโม
อนนี้เป็นอนบ่ายโมพอี พวหนุ่มๆ ที่อยู่ในห้อ่าพาันนิ่เียบ
“เรา้อหัใ้อาวุธเสริมบ้านะ” ภัทรแนะนำเพื่อนๆ “ืนใ้แ่ปืน.... ระสุนหม่อน แล้ว็ไม่รู้ะไปหาที่ไหนแล้ว”
“เรายัมีระเบิอีมานะ” ปิมเอ่ย “ระเบิแฟล ยัไม่เยมีใรใ้เลย”
“ระเบิแสน่ะเหรอ?” ััยถาม “มันะโนเราไป้วยน่ะสิ”
“็ระวัเอา” ปิมบอ “ไม่เป็นไรหรอ”
แล้วอาาเ็ลับมาปลอภัยอีรั้ เอรามอออไปนอหน้า่า ฝนยัอยู่ไม่า
“อาวุธเสริมเหรอ?” เอราหันไปูมี วานอทุน ่อนะว้าวานึ้นมา แล้วลอเหวี่ยู
“เฮ้ยๆ” ปราาร้อ “อย่าให้หลุมือนะพี่”
“เออ ไม่ทำหรอ” เอราบอ “พี่อวานนี่ละัน”
“เอาไปเลยพี่” ปราาบอ “ผมเป็นมือสไนเปอร์”
“อ๋อ พลุ่มยิที่อยำัานบินสินะ” เอราี้ไปที่เา “ล้าหามานะ”
“อบุรับที่ม” ปราายิ้มรับ
เอราถอนหายใ ่อนะล้มัวลนอนบนเีย แล้ว็หลับไปอย่า่ายาย
“เาเหนื่อยสินะ” ััยพูถึเอรา
“เราะออไปอีไหม?” ปิมถามวามเห็นาเพื่อนๆ “เผื่อะเอเพื่อนเราอี”
“ไม่เอแล้วล่ะ” ััยบอ ริๆ เาไม่อยาไปมาว่า
“แ่เรายัเอพี่เอเลย” ปิมี้ไปที่เอราที่นอนอยู่ “นอื่นอาะเอ็ไ้”
“อย่าันที่หลเ้ามาในนี้โยบัเอิน่ะเหรอ?” ภัทรถาม
“เราน่าะับรถวนไปรอบๆ รุเทพฯ นะ” พันธรบอึ้นมา “อาะเอ็ไ้”
“ไม่เอาอ่ะ” ััยปีนึ้นไปเีย “ให้ออไป ไม่เอาอีแล้ว”
ปิมเลยถอนหายใอีรั้ เาเอ็ไม่อยาออไป แ่เป็นห่วเพื่อนๆ ที่อามีีวิรออยู่็ไ้
“เฮ้อ” ปิมเินไปหยิบ้อนอใร็ไม่รู้ ำไม่ไ้ มันมีนาเหมาะมือพอี น่าะใ้เป็นอาวุธไ้
“เฮ้ย ไอ้ม” พันธรเรีย
“มีไร มึ?”
“พรุ่นี้เราะออไปสำรวูีหรือเปล่า?” พันธรถาม
“บอรๆ นะ ูเอ็ลัว ทั้อยาไปและไม่อยาไป” ปิมอบลับมา
“เลือสัอย่าสิ” พันธรบอ
“แหม เลือ่ายะที่ไหน?” ปิมพู
ฝนยั่อเนื่อ เป็นไปามที่พันธรภาวนา เือนนี้เป็นเือนมิถุนายน เ้าหน้าฝนพอี เลยเป็นโีอพวเา
“ป่านนี้ทั่วโละเป็นไบ้า็ไม่รู้?” ปิมนั่ับพื้นแล้วพูออมา
“พวเอไอไม่โมีพวเาหรอ ิมา” ััยเินลมานั่้วย
“ั้นมันโมีเพาะรุเทพฯ เหรอ?” ปิมถาม
“ใระไปรู้วะ?” ััยอบ “แ่ที่แน่ๆ มันเล็หัวเรา”
“ใ่” ปราาลาเียมานั่ที่พื้น้วย “ะว่าไป เราเป็นนเรียมันมานะ”
“แล้วเราะออาเนี้เหรอ?” ััยถาม
“ไม่อ่ะ เราไม่มีที่หลบอาศัยแล้ว” ปราาอบ “อยู่ในอาาเนี้แหละ ีสุแล้ว”
พันธรถอนหายใ เาเอ็รู้ัวว่าเป็นนันำอันรายมา แ่ะให้เาออาอาาเนี้ เา็ไม่อยาไป
อนบ่ายสามโมเย็น ฝนหยุ ทุนลัวว่าพวมันะลับมาอี ่าน่าถืออาวุธอนเอิัวไม่ห่า พันธร็เ็บมีอพ่อเอาไว้ิัว้วย
“มาๆ” ุปภาเอาุี้ับ็อโแล็และอินเล่นวาเ็มาน “พวเธอิน็ไ้นะ ะเอาาแฟไหม?”
“ไม่้อลำบาหรอ่ะ” วรรสาบออย่าเรใ
“เอาเถอะน่า พวเธอเป็นผู้ปป้อเเรานะ” เ้าอบ้านล่าวอย่าใี “ินเ้าไปเถอะ”
“ั้นไม่เรใล่ะนะ” มลเลยหยิบุี้มาิน วรรสาแอบเหลือบามอเธอ แ่็ไม่ไ้ว่าอะไร พอพวผู้ายลมา วนิา็ัวนปิม
“ม” เธอวน “มาินนมปัันสิ”
“ยัไม่หิวเลย” ปิมบอปิเสธ ทำเอาวนิาหน้ามุ่ย
“โอ๋ๆ ไม่อนนะ” ปิมปลอบใเธอ “ั้นิน็ไ้”
วนิาถึยิ้มออ เอรามอูทั้สอนยิ้มให้แ่ัน แล้ว็ถาม
“เป็นแฟนันเหรอ?”
วนิาับปิมเือบะทำนมามือ ปิมหันไปหาเอรา “อะ อะไรัน พี่?”
“็ท่าทาเหมือนแฟนันเลย”
“ใ่สิะ” วนิาอบอย่ามั่นใ “เราำลับหาูใันอยู่่ะ”
“นี่” ปิมเือนวนิา “บอออมาันานั้นเลยเหรอ?”
วนิาหัวเราะร่า ะที่ปิมหน้าแเพราะวามเินอาย เาหันไปมอพันธร พันธรเอ็ยิ้มให้เา
“หน้ามึแเป็นมะเือเทศแล้ว”
“ไอ้บ้าพัน” ปิมบออย่าหุหิ ่อนะเินไปทาอื่น พันธรแอบมอเพื่อนแล้ว็ำในใ
วรรสาแอบเหลือบมอพันธร พันธรเอ็มอเธอเ่นัน สายาทั้สอประสบัน แล้ว่าน่า็หนีสายาออีฝ่าย
แล้วมลับทวินนา็ินนมปั็อโแล็ินนหม แล้ว็ื่มาแฟามไป้วย
“ิถึบาสเ็บอลั” มลว่า “ที่นี่ไม่มีีฬาเล่นหรือะ?”
เธอถามปภา อีฝ่ายึบอ
“อยู่ในโรเรียนน่ะ มี ฟุบอล็มีนะ”
“อุ๊ย ริหรือะ?” มล ที่เยเป็นนัีฬาถามออมา “ั้นเี๋ยวบ่ายนี้ มลไปเล่นีว่า”
“ะทำอะไร็ามใเถอะ” เ้าอบ้านว่าอย่าใี “แล้วพวหนุ่มๆ ไม่เะบอลันเหรอ?”
“เะสิรับ” พันธรว่า แล้ว็นึถึพสุ เาพยายามสลัวามินั้นออไป “เะรับ ผมอบฟุบอล”
“อืม ผู้าย็อบแบบนี้ทั้นั้น” ปภาว่าึ้น “เธอไม่อบบาสเ็บอลเหรอ?”
“ผมถนัเท้าน่ะรับ” พันธรพู
“นอานี้ยัมีแบมินันับวอลเล่ย์บอล้วยนะ” อีฝ่ายบอ “ไปออำลัายันสิ ร่าายะไ้แ็แร”
แล้วมล็เินออไปที่โรเรียนทันที ทุนไม่ไ้ห้ามอะไร พันธรัวนบรราหนุ่มๆ
“ไปเะบอลันไหม?”
“เออ ็ีเหมือนัน ห่าาฟุบอลมาเยอะละ” ปิมเห็น้วย “ูไปับมึ”
“ไป้วยสิ” ััยบอ “ันเะไม่เป็นหรอ อไปนัู่้วยนนะ”
“เะไม่เป็นแล้วะไปทำไมวะ?” ภัทรถาม
“เอ้า!” ััยหันมาอบ “แู่ะเสียหายอะไร แ?”
ภัทรไม่ไ้อบอะไรออมา บรราหนุ่มๆ ึออไปหาลูฟุบอลแล้วแบ่ทีมัน เะฟุบอลันอย่าสนุสนาน
ััยที่ไ้แ่เฝ้ามอ เามอบรราเพื่อนๆ อเาอย่าพึพอใ ะนั้นเอ ็มีนมายืน้าๆ
เาหันไป็เห็นเ็สาวนหนึ่ น่าะวัยเียวับเา ยื่นอหมายสีมพูให้
“มีอะไรเหรอ?” เาถาม
“ไ้โปร.... รับไปเถอะ่ะ” เ็สาวนนั้นยื่นหมายให้ััย พอััยรับมา เธอ็รีบวิ่หนีไปทันที
“อะไรวะ?” ััยเปิอหมายู แล้วอ่าน้อวาม้าใน แล้ว็ปวศีรษะทันที
“โอ๊ย!” ััยร้อ
“เป็นอะไร แ?” ภัทรเินเ้ามาหา
“ไ้หมายบอรัอ่ะิ” ััยยื่นให้ภัทรอ่าน พอภัทรอ่านเสร็็หัวเราะร่า
“นี่” ััยบออย่าหุหิ “ไม่ลนะเว้ย”
“แหม แนี่็เนื้อหอมเหมือนันนี่” ภัทรหัวเราะไม่หยุ “เาื่ออะไร? ไหนๆ ื่อสุนธา”
“แล้วันะทำยัไีเนี่ย?” ััยยมือุมมับ “ั้แ่เิมายัไม่เยมีใรมาีบเลย”
“โอาสมาแล้ว อย่าพลานะเว้ย” ภัทรบอ ััยยึหมายาเพื่อนมา แล้ว็นั่ทุ์ใ
ภัทรลมานั่้าๆ “พวเาเห็นเราเป็นนปป้ออาาเ ็เลยอบแมั้”
“แ่ันไม่ไ้อบเา” ััยล่าวอย่าหนัใ “ะทำไีเนี่ย?”
“เออน่า ลอไปุยับเา่อน” ภัทรบอ “เาบอว่าอยาเอแวันพรุ่นี้ บ่ายโมที่โรเรียนไม่ใ่เหรอ?”
“็ใ่อ่ะิ” ััยถอนหายใ “นี่...ัน้อไปริๆ เหรอ?”
“ริ” ภัทรพู “นี่มันโอาสทอัๆ ันเอ็ฝันอยาะมีแฟนเป็นัวเป็นนับเาสัที แไ้โอาสแล้ว อย่าปล่อยให้หลุมือไปล่ะ”
ััยยืนึ้นอย่าหุหิแล้วเินหนีไปอย่ารวเร็ว ภัทรมอามหลัเพื่อนแล้ว็หัวเราะออมา
“ไอ้หมอนี่ เสน่ห์แรเหมือนันนะ” เาว่าแล้ว็ไปเะบอลับพวพันธร่อ
ความคิดเห็น