คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ค้นหาเพื่อน
อนที่ 33 – ้นหาเพื่อน
วันที่ 7
“เฮ้ย ไอ้พัน ื่นไ้แล้ว”
เสียปิมปลุเาให้ื่นึ้น พันธรลุึ้นมาอย่าัวเีย
“อะไรวะ?” เาบ่น “ยัมือยู่เลย”
“ทีเมื่อืนมึยัปลุูไ้เลย ไอ้เวร” ปิมว่าเพื่อน “อนนี้ีห้า เราไปเรียมัวันเถอะ”
ทุนเลยไปอาบน้ำ แปรฟัน สระผมนสะอา ่อนะเปลี่ยนมาใสุ่ไปรเวทที่ล่อัว ่อนะถืออาวุธลไป้านล่า
“พวเธอะไปันแล้วเหรอ?” ปภาหรือเ้าอบ้านถามึ้น “แล้วถ้าพวเอไอมาโมี ะทำยัไ?”
“ไม่เป็นไรรับ พวผู้หิยัอยู่” ภัทรพูแล้ว็หาว “เอ่อ อโทษรับ”
“อให้ปลอภัยนะ” เ้าอบ้านว่า “แล้วอให้เอเพื่อน้วย”
“อบุมารับ” พันธรยมือไหว้ “ไป่อนนะรับ”
แล้วพวเา็เินออไปทาำแพที่ยัไม่ไ้่อมแม ไปยัรถู้ ทุนึ้นไปนั่้านในพร้อมับอาวุธปืน ะที่พันธรทำหน้าที่นับรถ
พันธรถอยรถให้ห่าาอาาเ ่อนะับออไป อนนี้ท้อฟ้าเริ่มสว่าึ้นมาแล้ว แสะวันเริ่มายแสทาทิศะวันออ ไม่นาน็เ้า
ภัทรมอูวิวทิวทัศน์ที่ไม่น่าพิสมัย พันธรับรถผ่านาปรัหัพัไป ะที่ปิมถือเรื่อสแนหาเป้าหมายไว้ เาหวัะไ้ยินเสียสัาเือน
แ่พอับมาประมารึ่ั่วโม วนไปามสถานที่่าๆ เรื่อยๆ ็ไม่พบใร
“มึำทาลับไ้นะ?” ปิมถาม
“ไ้ แ่ปัหาือ....” พันธรบอ “เราไม่เอใรเลย”
พันธรยัับรถ่อไป ้นหาทั่วทุอยและามถนนให่ ไม่มีใรอยู่บริเวนั้นเลย ััยมอูวิวภายนออย่าเศร้าสล ทุสิ่ทุอย่าอยู่ในสภาพพัทลาย
พวเาแล่นรถมานถึอนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ แล้ว็แล่นไปามถนนพหลโยธิน นมาเอโรพยาบาลหนึ่
“เราเ้าไปสำรวีไหม?” พันธรบอับเพื่อนๆ “เผื่อะเอใร”
ทุนเห็น้วย พันธรึอรถ แล้วทุน็ลารถพร้อมับอาวุธ ปิมลายเป็นนนำทุน เาถือปืนไรเฟิลู่โม่อนะ่อยๆ เปิประูเ้าไป
้านในโรพยาบาลมีแ่อระัระายและสปร มันเป็นโรพยาบาลนาให่ ูแล้วน่าะมีหลายสิบั้น
“เราสำรวันไม่หมหรอ” ััยว่าอย่ายอมแพ้
“อือ” ปิมมอเรื่อสแน้นหาเป้าหมายอัวเอ “ไอ้เรื่อนี้มันรอบลุมอาาเี่ิโลเมรัน?”
ทั้หมเินผ่านฝ่ายประาสัมพันธ์ ่อนะผ่านห้อเาะเลือไป านั้น็เินไปในร้านอาหาร มีอาหารที่เป็นนมปัมามาย็ริ แ่มันบูหมแล้ว
“เออ ลืมิน้าวเ้าไปเลย” ััยนึึ้นไ้ “หิวว่ะ”
“นี่ เรามาามเพื่อนนะ” ภัทรพู
“แหม ็นมันหิว” ััยบอ
“แูใเย็นลนะ” ภัทรว่า “เป็นเพราะอะไรเหรอ?”
“ริเหรอ?” ััยไม่รู้ัวนริๆ “อย่าั้นเหรอ?”
“เออสิ”
ััย็ุนับัวเอเหมือนันว่าอารม์เาเปลี่ยนไปไ้อย่าไร แ่ยัไม่ทันไ้ิอะไร สัาเือน็ัึ้นาอมอนิเอร์
“เฮ้ย หลบ” ปิมผลัทุนไปหลบที่มุมำแพ “มีเป้าหมายว่าสิบนมา ้อเป็นพวเอไอแน่”
“เราพยายามหลีเลี่ยารโมีีว่า” ปราาบอ “เราไม่อยาเสียระสุนปืน”
ปิมพยัหน้า ทุนหลบ่อน แล้ว็เห็นพวเอไอราวสิบว่าน เินออไปาโรพยาบาล ปิมถอนหายใ
“เฮ้อ!” เามอูอมอนิเอร์อนเอ “ไม่มีใรแล้ว ออไปเหอะ”
ทุนเลยึ้นบันไไป้นั้นสอ แ่็ไม่พบใร พวเา้นหาไปทั่วามแผน่าๆ ึ้นไปั้นสามั้นสี่็ไม่มีวี่แววอใร
“ไม่มีแล้วมั้?” ััยเา
“เรายัสำรวไม่หมเลย” ภัทรบอ
“หา? ิะสำรวหมทั้สิบว่าั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ถึั้นนั้นหรอ” ปิมพู “อีั้นเียว อีั้นเียว ถ้าไม่เอะไปละ”
แล้วพวเา็ึ้นไปั้นห้า พลารวสอบรอบๆ ทันในั้น สัาเือนาเรื่อสแน็ัึ้นอี ปิมรีบ้มู
“ิบหายแล้ว” ปิมสบถออมา “มีเป้าหมายมายี่สิบว่าน!!”
“รีบหลบเร็ว!”
แ่้าเินไป พวเอไอบุเ้ามาแล้ว และยิระสุนเลเอร์ใส่พวเา เิเหุระเบินำแพลุเป็นไฟ พวพันธรพาันลบันไไป้านล่า พวเาถูไล่้อนไปทาโรอาหาร
พันธรและนอื่นๆ เ้ามาในโรอาหาร พวเอไอามมาิๆ ปิมนึอะไรึ้นไ้ เาวิ่เ้าไปในร้านอาหารแล้ว็เปิแ๊สให้ไหลไปทั่วโรอาหาร พวเอไอที่ไม่รู้เรื่อพาันบุเ้ามา
“ใรมีไฟแ็มั่?” ปิมถาม
“ไม่มี!!” พันธรอบออมา นอื่น็ส่ายหน้า
“แย่แล้ว” ปิมเห็นท่าไม่ี ะวิ่ออไปนอโรอาหาร แ่็บัเอิเอใรนหนึ่เ้าที่หลัโรอาหาร
“พี่เอ!!!”
เป็นเอรานั่นเอ เายัอยู่ในุเรื่อแบบทหาร ำลัยืนสูบบุหรี่อยู่อย่าไม่ไ้ใส่ใอะไรเท่าไหร่
“พี่เอ หนีเร็ว!!” ปิมะุเา แ่เอราเป็นฝ่ายถามออมา
“น้อไปเปิแ๊สแล้วใ่ไหม?”
“ใ่รับ” ปิมบอ
เอราุไฟแ็ที่ใ้สำหรับุบุหรี่ึ้นมา แล้ว็เวี้ยไปยั้านในโรอาหารที่เ็มไป้วยแ๊ส เิไฟระเบิโหมระหน่ำทันที เผาไหม้พวเอไอนถูไฟลอายนหม เอราถือปืนแล้วรีบวิ่หนีไปพร้อมับนอื่นๆ
เปลวไฟเผาไหม้ห้อรัวและไปโนแ๊สอีถั เิระเบิรั้ยิ่ให่ โรอาหารทั้โรถูระเบิพัทลาย ึที่ทรัวไม่อยู่เพราะานถูระเบิ็โอนเอน ่อนะโ่นลมาทั้หมเลย ทับพวเอไอนายหม
ปิมหันไปหาเอรา เาพ่นวันบุหรี่ออมาทามูอย่าสบายๆ ไม่ไ้แสท่าทีลำบาอะไร
“พี่เอ ไปไหนมา?” พันธรรีบวิ่เ้ามาถาม
“็เร็เร่อยู่แถวรุเทพฯ นี่แหละ” เอราบอ “ระสุนปืนพี่หมแล้ว ระเบิ็ใ้ไปแล้ว”
“ไม่เป็นไร” ปิมมอบไรเฟิลู่โมให้เา “พี่เอาไปเถอะ”
“ไม่หรอ น้อเอาไปเหอะ” เอราปิเสธ
“ให้พี่แหละีแล้ว” ปิมยื่นปืนให้ “อยู่ับพี่มันน่าะใ้ีว่า”
“อบใมา ไอ้น้อ” เอราที่ัวให่ว่าปิมมาลูบศีรษะปิม “แล้ว็อโทษ้วยที่เยพูไม่ีใส่”
“ผมลืมไปแล้ว” ปิมล่าวยิ้มๆ “ีใั ไ้เอนรออีนแล้ว”
แล้วทั้หม็พาันึ้นรถู้ไป หลัาเอราบอแล้วว่า้นทั่วโรพยาบาลแ่ไม่เอใร พวเาัสินใลับอาาเ เพราะไม่อยา่อรับพวเอไออีแล้ว
“อาาเเ้าน่ะ” พันธรหันมาพูับเอรา “เ้าอบ้านใีมา มีอาหาร น้ำ ห้ออาบน้ำให้พร้อม”
“ริเหรอ?” เอราูแปลใ “อาาเเ้าไม่โนโมีเหรอ?”
“โนสิรับ” ััยบอ “แ่พวผมปป้อไว้ไ้”
“อืม เ่นะ” เอราื่นม “แ่พี่ว่าน้อถืออาวุธนี่ไว้ีว่า”
“ไม่หรอ พี่เ็บไว้น่ะีแล้ว” ปิมบอยิ้มๆ “อยู่ับพี่มันน่าะมีประโยน์มาว่า”
“แล้วไปหาอาวุธพวนี้มาาไหนเนี่ย?”
พันธรเลยเล่าให้ฟัว่าพวเาไปบุสถานีำรวมา และเอาปืนมาไ้ เอราไ้ยิน็ื่นม
“ล้าหาี พี่อบ” เอราว่าึ้น “เฮ้อ ไฟแ็็หายไปแล้ว แล้วะเอาอะไรุบุหรี่สูบ?”
ไม่มีใรพูอะไร พันธรับรถมาอหน้าอาาเ ่อนะพาเอราเ้าไป้านในำแพที่พัทลาย เอราถึับใเมื่อเห็นอาาเนี้ มันว้าว่าอาาเแปถึสอเท่า
“พวน้อร่วมมือันปป้อสถานที่นี้หรือ?” เาถาม
“รับ” ััยพยัหน้า
แล้วพันธร็เินนำเอราเ้าไปในบ้านอุปภา เมื่อพวผู้หิมอเห็นเอรา็่าพาันใ
“เอ!!!” วิไรพรวิ่เ้ามาอเา เอราออะุน
“อะไรเนี่ย วิ?”
“นึว่านายะายะแล้ว!!” วิไรพรโอบอเา น้ำาไหล “นี่... นายมีีวิอยู่มาลอเลยเหรอ?”
“ใ่สิ นอย่าเอราไม่าย่ายๆ หรอ” เอราบอยิ้มๆ
“มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำ่อนสิ” วิไรพรพู พันธรเลยเินนำเาเ้าไปในห้อน้ำ เอราถอเรื่อแบบออ แล้ว็เ้าไปอาบน้ำ สัพั เา็นุ่ผ้าเ็ัวออมา และเปลี่ยนมาใสุ่ที่เ้าอบ้านเรียมไว้ให้
“เอเพื่อนแล้วเหรอ?” ุปภาออะีใ “มา มาิน้าวัน หิวล่ะสิ”
“รับ หิวนท้อิ่วเลย” เอราบอยิ้มๆ เาัสินใะไม่สูบบุหรี่ที่นี่ สัพั อาหาร็มาเสิร์ฟ เา่อยๆ ินอย่า้าๆ
“แล้วเอเอนอื่นอีไหม?” วิไรพรถาม
“หึ” เาปิเสธ “ไม่ไ้เอใรเลย หลัาแยัวออมา”
“ีล่ะ มีเอรา็เหมือนมีทหารเพิ่มอีร้อยน” วิไรพรพูยิ้มๆ
“เิ๊น” เอราว่า “ไม่ถึั้นนั้นหรอ”
ทุนพาันหัวเราะอย่าร่าเริ เอราัแที่เาไม่รู้ัินเ้าไป มันอร่อยมา นเา้อมนทำ
“อร่อยมาเลยรับ”
ุปภายิ้มอย่าใี “เี๋ยว็ไปพัผ่อนะสิ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอรับ ผมนอน้านอมาหลายวันแล้ว” เอราอบ “แ่นอน็ไ้รับ”
“ีแล้ว้ะ” เ้าอบ้านเอ่ย “ให้ันัพวเรื่อแบบอพวเธอีไหม?”
“เอ่อ ็ีรับ” เอราพู ่อนะยน้ำื่ม เอาานไปเ็บ ่อนะลอเปิแ๊สให้ไฟิ แล้วเอาบุหรี่ไป่อให้ิไฟ ่อนะออมาสูบบุหรี่นอบ้าน
เามอเห็นาานบินที่ยัไม่ไ้ถูเ็บ ไฟับไปแล้ว เาหันไปถามว่าใรเป็นนยิมันลมา
“อ๋อ พี่ ผมเอ” ปราายมือึ้น “ผมเป็นมือสไนเปอร์ไ อย่าลืมสิ”
“เออ ริ้วย” เอราเาศีรษะอัวเอ “แล้วรีภพ สไนเปอร์อีนไปไหนะล่ะ?”
ทุนมอหน้าันไปมา่อนที่พันธระอบ “เรา็ไม่รู้เหมือนัน ะารรมเธอะเป็นยัไ็ไม่รู้?”
“เหรอ?” เอราถอนหายใพร้อมพ่นวันออมาทามู้วย เามอูบุหรี่ในออัวเอ เหลือมวนสุท้ายพอี
“มวนสุท้าย?” เาพู “แถวนี้มีร้านายบุหรี่ไหม?”
“ไม่มีรับ” ััยอบ
“ในอาาเเรายัมีเลย ทำไมอาาเนี้ไม่มี?” เาถาม
“อาาเนี้ หมอยัไม่มีเลย แ่ว่า...” ััยบออย่ายินี “โรเรียนให่มานะรับ”
“พี่ไมไ้สนใโรเรียน พี่สนใแ่ร้านายบุหรี่” เาพู “นี่ถ้าบุหรี่หม พี่ะทำยัไีล่ะ?”
“พี่็หยุสูบสิ เป็นอันราย่อปอนะ” ััยบอ
“ไม่เอาอ่ะ พี่ห้ามัวเอไม่ไหว” เาบอ “ไว้ไปหา้านอเอา็ไ้วะ”
“พี่ะยอมเสี่ยัวเอเพื่อบุหรี่เนี่ยนะ?” ปราาถาม
“เออสิ ไม่มีบุหรี่ พี่ายแน่” เอราว่า “ะาย่อนถูพวเอไอ่าอี”
ฝ่ายหนุ่มๆ พาันส่ายหน้า ะเอราพ่นวันบุหรี่ออมาทามูอีรั้
อนนั้นเป็นเวลาราวเ้าโมเ้า เ็ๆ ัวเล็ๆ ็พาันเล่นวิ่ไล่ับัน เอรามอภาพนั้นอย่าสบายใ ่อนที่วิไรพระเินเ้ามา
“ไม่พัผ่อนะหน่อยหรือ?”
“ไม่หรอ” เอราอบ “เอ๊ะ? วิ นิสัยเปลี่ยนไปนะ”
“เปลี่ยนไปยัไล่ะ?” เธอถาม
“็าสาวทีู่บ้าระห่ำ แ่เหมือนวามบ้านั่นะลล” เอราสัเ “อะไรทำให้เปลี่ยน?”
“อ๋อ ็...” วิไรพรพูเบาๆ “ทุนล่ะมั้?”
“ทุน?”
“ใ่ ทุนที่เป็นเพื่อนร่วมรบันมา บาทีวิอาะสนิทับทุนมาเินไป็ไ้”
“เอ็เปลี่ยนไปเหมือนัน” เาบอ “าที่อบทะเลาะวิวาท แ่อนนี้มันไม่ใ่อย่านั้นแล้ว”
“เอลายเป็นยัไเหรอ?”
เาอบ “็เป็นห่วทุน แม้แ่ไอ้สินับไอ้ัย แ่พวมันายไปแล้วล่ะ”
วิไรพรับบ่าเา “ไว้เราายันเมื่อไหร่ ่อยไปอโทษมันบนสวรร์ละัน”
“เอะนรเอาน่ะสิ” เาพูิล
“นี่ ไม่ำนะ” วิไรพรบอ “เราเป็นเพื่อนร่วมะาเียวัน ทุๆ น ้อรัันเอาไว้นะ”
“อือ เอ็ว่าอย่านั้น”
เาโยนี้บุหรี่ลไปบนพื้น่อนะเท้ายี้นไฟับ แล้ว็ลุึ้นไปาโ๊ะหินอ่อน
“เอะไปไหน?” วิไรพรถาม
“ไปเินเล่นูแถวนี้สัหน่อย” เอราหันมาอบ วิไรพรเลยปล่อยให้เาไป ส่วนัวเอ็ลับเ้าบ้าน
ในห้อพวหนุ่มๆ ทั้หมำลัเล่นไพ่ัน ใรแพ้้อทำามำสั่ผู้นะ ปราว่าภัทรแพ้
“โธ่เอ๊ย ไม่น่าแพ้เลย” เามอไปที่ััย “ะให้ันทำอะไร?”
“ทำหสูใหู้หน่อยสิ” ััยบอ
“บ้า ใระไปทำไ้?” ภัทรพู
“พยายามหน่อย” ััยแล้เพื่อน ภัทรถอนหายใ ่อนะเินไปที่ำแพ แล้ว้มัวล พยายามะทำท่าหสูแ่ทำไม่ไ้
“โธ่ ็มันทำไม่ไ้นี่” ภัทรโอรว พอีเอราลับเ้ามาในห้อพอี
“อ้าว พี่เอ” ปราาพู “มาเล่นไพ่ันไหมรับ?”
“น้อื่อปราาใ่ไหม?” เอราถาม “เมื่อ่อนเป็นนเียบๆ นี่”
“อ๋อ” ปราาเาศีรษะอย่าเินๆ “ผม...พูมาึ้นหรือรับ?”
“ใ่สิ” เอราบอ “ทุนเปลี่ยนไปนะ แ่ละนนิสัยเปลี่ยนไป”
ภัทรหันไปมอััย ่อนะบอเอรา “พี่มาเล่นไพ่ันสิ แ่้นแพ้้อโนลโทษนะ”
“น้อวนพี่เอนะ” เอราบอยิ้มๆ “แล้วะหาว่าไม่เือน”
“ผมไม่แพ้อีแน่นอน” ภัทรพูอย่ามั่นใ “อยูสิ”
อนเที่ย ทุน็มาิน้าวัน ุปภาปรุอาหารให้อร่อยที่สุ ่อนะยมาเสิร์ฟ โยมีวรรสา่วย้วย
“เธอ็ทำับ้าวเป็นเหรอ?” ปภาหันมาถามวรรสา
“เอ๊ะ? ทำไมรู้ละะ?” เธอถามลับ
“็เห็นเวลาอยหอมอยผั ท่าทาล่อแล่วี เหมือนแม่รัวเลย” ปภาว่า “ทำอาหารเ่สินะ”
“ไม่เ่หรอ่ะ แ่็อร่อยนะะ” วรรสาอบยิ้มๆ
“ฮ่ะๆ” เ้าอบ้านหัวเราะอย่าร่าเริ “เออ แล้วนที่เพิ่เอมาใหม่ื่อว่าอะไร? ะไ้เรียถู”
“อ๋อ พี่เอราน่ะ่ะ อยู่ม.6 แล้ว” วรรสาอบ
“อืม ื่อูยิ่ให่ี ฝีมือล่าร้ายน่าูล่ะสิ”
“อย่าี้เลย่ะ” วรรสายนิ้วโป้ให้ ่อนะ่วยันถือานใส่อาหารไปวาบนโ๊ะิน้าว เธอ้าวสวยแทุนที่อยู่ในห้อรับประทานอาหาร
“ไม่้อลัวอะหมนะ ินไ้เ็มที่เลย” ปภาบออย่าใี “ันอไปัเรื่อแบบทหารอพวเธอ่อนแล้วัน”
“อบุมารับ” เอรายมือไหว้ ่อนะลอัอาหารินู
“อร่อยใ่ไหม?” ปราาถาม
“ใ่ อร่อยมา” เอราบอ ทุนพาันยิ้มแย้ม
“่อานี้ะทำอะไรีล่ะ?” ทวินนาถามึ้น
“นอนสิ” พันธรบอ “พอหนัท้อึ หนัา็หย่อน”
“ทำแบบนั้นบ่อยๆ ระวัอ้วนนะ” ทวินนาพูเือนึ้นมา บรรยาาศในห้ออาหารเ็มเปี่ยมไป้วยวามสุ
ความคิดเห็น