คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ภัทร
อนที่ 32 – ภัทร
ปิมำลัรวสอบไรเฟิลู่โมอัวเออยู่ นอื่นๆ ็รวสอบปืนอนเอเ่นัน ปราาำลัใส่ระสุนปืนให้ับปืนสไนเปอร์อเาอยู่ แล้วพันธร็เินเ้ามา
“เฮ้ย ้าวเย็น” พันธรบอ
“อ้าว เหรอ?” ปิมหันไปมอนอหน้า่า แสะวันเริ่มะลาลับอบฟ้าไปแล้ว “มัวแู่ปืน ไม่ไู้เวลาเลย”
“ไปินันเถอะ” เาพู แล้วทั้สาม็เินามพันธรออไป ลไป้านล่า เพื่อทานอาหารเย็น
“พวเธอะอยู่ที่อาาเนี้ลอไปเลยหรือเปล่า?” เ้าอบ้านถาม
วิไรพรเยหน้าาาน้าวมามอเ้าอบ้าน ทวินนาเป็นนอบแทน
“่ะ” เธออบ “ไม่มีที่ไหนปลอภัยเท่าที่นี่อีแล้ว”
“ีั” เ้าอบ้านหิใีบอ “มีพวเธอ็เหมือนมีทหารอยทำารสราม ปป้ออาาเเรา”
“ไม่ถึนานั้นหรอ่ะ เรา็...” วนิาพู “ทำามหน้าที่”
แล้วพวหนุ่มๆ ็ลมา มานั่ทาน้าวแล้ว็พูสัพเพเหระึ่ันและัน วนิาัเนื้อปลาทอิ้นโให้ปิม
“นี่มาาแม่น้ำเียวนะ” เธอบอเา “เ้าอบ้านบอว่าอร่อยมา”
“เรียว่า ‘เ้าอบ้าน’?” ปิมถามทุน “ทุนไม่รู้เหรอว่าเาื่ออะไร?”
“เออเนอะ” ปราาเอ็ไม่ไ้ถามื่อ “เี๋ยวไปถามีว่า”
รั้นพอเ้าอบ้านเ้ามาในห้อทานอาหาร ปราา็ถามื่อเธอออไป เธอูวยเิน
“เออ ันรู้ัื่อพวเธอ แ่ไม่รู้ัื่อันสินะ” เธอบอ “ันื่อ ปภา”
“โอ้โห ื่อเพราะัเลย่ะ” วรรสาบอ
“ไม่หรอ” เ้าอบ้านหรือปภาบอ “ินันให้อร่อยนะ นัรบ พวเธออาะ้อใ้แรอี”
“่ะ” วรรสาพยัหน้า แล้วัแื้วย้อนลา ใส่าน้าวอัวเอ ่อนะินเ้าไป
“ป่านนี้ เพื่อนๆ เราที่อยู่นออาาเะเป็นไบ้าไม่รู้?” ััยล่าวลอยๆ ออมา ทุนหันมามอเา
“ันพูอะไรผิเหรอ?” เาี้มาที่ัวเอ
“เสียีวิันหมแล้วล่ะ” วิไรพรออวามเห็น “้านอนั่นมันนรัๆ”
บรรยาาศในวอาหารึมไปเลย าที่เยหัวเราะร่าสนุัน พันธร็รู้ี นอื่นๆ ายหมแล้ว
แ่แล้ว็มีเสียร้อฮือฮาัึ้น บรราาวบ้าน่าวิ่ผ่านบ้านอุปภาออไป ทำเอาพันธรสสัย
“เิอะไรึ้นน่ะ?” เาถาม
“ไม่รู้ว่ะ เี๋ยวามไปูีว่า” ปิมวา้อนส้อมลาน แล้ววิ่ไปับพันธร รบริเวที่ำแพพัทลายเพราะพวเอไอ ยัไม่ไ้่อมแม มีนะโนึ้นมา
“มีผู้รอีวิ!” ายนหนึ่ะโนออมา พันธรับปิมรีบเ้าไปูทันที
“ภัทร!!!”
เมื่อเห็นว่าเป็นใร พันธรับปิม็ใทันที เป็นภัทรริๆ เายัอยู่ในเรื่อแบบ และถืออาวุธอนเอเอาไว้
“อ...น้ำ” ภัทรเอ่ยเสียแหบพร่า ปิมรีบวิ่ลับไปที่บ้านเพื่อะเอาน้ำมาให้ ส่วนพันธรพยุเพื่อนเอาไว้
“นายไ้รับบาเ็บนี่” พันธรสัเและพาภัทรเ้าไปในบ้านอปภา พอทุนเห็น โยเพาะััย พอเห็นพันธรพยุภัทรเ้ามา ััย็ีใทันที
“ไอ้ภัทร!!” ััยวิ่เ้าไปอเพื่อน “นึว่าแายะแล้ว”
“นี่...ัน้อารน้ำนะ ะายอยู่แล้ว” เาเอ่ย ปิมรีบเอาน้ำาู้เย็นเอามาให้ ภัทรรีบรับไป แล้วเปิว เอาน้ำรอปานหมวทันที
“เฮ้อ!” ภัทรส่เสียออมา “่อยยัั่ว”
“แไปผภัยอะไรที่ไหนวะ?” ััยถาม
“อย่าให้เล่าเลย ันเือบาย ระสุน็หม” ภัทรอบ
“แล้วระเบิสามลูยัอยู่หรือเปล่า?” อีฝ่ายถาม
“อยู่ ยัไม่ไ้ใ้ เอาไว้เป็นไม้าย” ภัทรไอนิหน่อย วรรสารีบวิ่ไปเอาล่อปมพยาบาลมา และัารรัษาบาแผลให้ับภัทร
“อนแไป ันนึว่าแะไม่รอะแล้ว” พันธรพูอย่ายินี
“รอมาไ้็บุละ” ภัทรบอ “ว่าแ่มีอะไรินไหม? ันอมาสอวันแล้ว”
“มีๆ แนั่ิน้าวไปเลย” ััยพู “แล้ว็ถอเรื่อแบบ ไปอาบน้ำะ แล้วมาุยัน”
ภัทรึรีบิน้าวอย่าสวาปาม ท่าทาเาะโหยมา พอินหมาน็อบุเ้าอบ้าน
“นีุ่ปภาน่ะ” พันธรแนะนำให้ภัทรรู้ั
“เธอ็เป็นเพื่อนอพวนัรบลุ่มนี้เหรอ?” อีฝ่ายถาม
“อ๋อ รับ” ภัทรพยัหน้าพลาื่มน้ำเ้าไปอี “ผมอยู่นออาาเ นั่นมันนรัๆ”
“ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อะ” เ้าอบ้านบอ “แล้วลมาุยับเพื่อนๆ ทุนิถึันนะ”
แล้วภัทร็ถอเรื่อแบบ เอาระเบิมือวาไว้พร้อมับอาวุธเสริม ่อนะเ้าไปอาบน้ำแล้ว็ออมา เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุสบายๆ แล้วเินลมา
“นี่” ััยวนุย “เล่าหน่อยสิ ว่านายเออะไรมาบ้า?”
“โอ้โห” ภัทรร้อโอรว “อย่าให้เล่าเลย ันทั้สู้ ทั้หลบ เือบถูมัน่าั้หลายรอบแล้ว บัเอิมาเอที่นี่พอี”
“แล้วระสุนปืนนายหมแล้วเหรอ?”
“เออสิ” ภัทรบอ “เหลือแ่ระเบิับอาวุธเสริม นี่ันไม่ิเลยนะว่าะเอทุนที่นี่
อนนั้นใล้่ำแล้ว ทุบ้านเปิไฟสว่าไสว ััยเล่าเรื่อที่พวเอไอบุเ้ามาโมีที่นี่ และพวเา็ร่วมมือันสู้
“แล้วมีอาวุธเหลือสำหรับันไหม?” ภัทรถาม
“เอาลูอไปละัน” ััยอบ “ันยให้นาย”
“อ้าว? แล้วนายะเอาอะไรสู้?”
“ันมีละัน” ััยว่า “่ามันเถอะ ันยปืนให้นาย”
ภัทรอบใ แ่ััยไม่ไ้ว่าอะไร เาึ้นไปบนห้อนอนอพวหนุ่มๆ พร้อมับััย
“เียแบลแล้ว” ปิมบอ “ให้ันนอนพื้นเถอะ”
“เฮ้ย ะีเหรอ?” ภัทรรู้สึเรใ
“นายนอนบนเียนี่แหละ อ่อนเพลียละสิ” ปิมับัวภัทรให้มานั่บนเีย “นอนหลับะ”
ทันทีที่ภัทรเอาศีรษะถึหมอน เา็หลับไปเลยทันที้วยวามอ่อนเพลีย พวพันธรัสินใปล่อยเาไว้แบบนั้น ไม่รบวน พวหนุ่มๆ พาันเินลมา้าล่า
“ออไปู้านอันีไหม?” พันธรัวน
แล้วทุน็เินไปรอบๆ หมู่บ้าน แ่ละบ้าน็เปิไฟสว่า ทุนเินมาถึเโรเรียนที่ปิไปแล้ว
“ที่นี่ไม่มีหมอรัษานเหรอ?” ััยถาม
“ูเหมือนะเป็นอย่านั้น” ปิมพู “ันลอสำรวูทั่วแล้ว แล้วถามน้วย เาบอไม่มี”
“แล้วถ้ามันบุเ้ามาอี” ััยส่ายหน้า “เราะ่อรไหวเหรอ?”
“ยัไ็้อสู้ล่ะ” ปิมเอ่ย “เราไม่ยอมถูพวมัน่าหรอ”
พันธรเินไปยัลานว้า มีเศษาานบินอพวเอไอที่พัทลายออยู่ับพื้นำนวนสามลำ พวาวบ้านยัไม่ไ้เอาไปเ็บ
“สมน้ำหน้า” ััยเอ่ย “อยาทำร้ายพวเราีนั”
“อยารู้ัว่า้าในะเป็นยัไ?” ปิมลอปีนึ้นไปบนาานบิน พลามอหาประู “นี่แหละมั้? ประู”
เาเปิออมา็้อเอามืออุมู เพราะเอาศพพวเอไอถูไฟเผาไหม้นเรียม เารีบปิประู
“ลิ่นมันเหลือทน” เาบอ “เหมือน๊าเน่าเลย”
แล้วทุน็เินเล่นไปรอบๆ อาารบ้านเรือน นพอใแล้วถึเ้าบ้าน เ้าไปในห้อนอน ภัทรยัหลับอยู่เลยเพราะวามเหนื่อยล้า ปิมว้าหมอนลมานอนบนพื้นแ็ๆ พันธร็ทำาม
“เฮ้ย มึ็ไปนอนบนเียสิ” ปิมบอ
“ไม่เอาอ่ะ มึนอนบนพื้น ู็้อนอน้วย” พันธรบอยิ้มๆ ปิมเลยพยัหน้า ่อนะเยิบที่ให้
ืนนั้น เวลาประมาสามทุ่ม ทุนำลันอนหลับสบาย แ่แล้วเสียไเรนเือน้าศึบุ็ัึ้นมาอีรั้ เสียมันัไปทั่วอาาเ
“้าศึบุ!!”
พันธรื่น่อนเป็นนแร าม้วยปิม นอื่นๆ ็ื่นเหมือนันหม ภัทร็้วย
“สัาอะไรน่ะ?” ภัทรที่ไม่รู้เรื่อถาม
“้าศึบุน่ะสิ” ััยอบ แล้วโยนปืนลูอให้ภัทร ่อนะถือปืนอัวเอ “รีบลไปเร็ว”
เสียไเรนั้อไปทั่ว บรราาวบ้าน่าพาันปิไฟและหลบในบ้าน บรรานัรบออมาทั้หม พร้อมับอาวุธอนเอ
มีานบินลอยเ้ามาในอาาเสอลำ ปราาัารเล็ปืนสไนเปอร์อัวเอ ่อนะโ่นล้มยานลำหนึ่ไ้ านบินระเบิเป็นไฟและลมา
พวเอไอบุเ้ามาทาำแพที่พัทลาย ภัทรถือปืนลูอพร้อมับล่อใส่ระสุนาเอว ัารยิทิ้ ระสุนเป็นระสุนลูปราย โนเป้าหมายหลายน
“ภัทร!!” พันธรโยนระเบิมืออนเอส่ไปให้ ภัทรรับมาแล้วเอาฟันัสลัออ แล้วเวี้ยไปยัลุ่มเอไอ
เิระเบินาย่อมึ้น พวเอไอระเ็นันไปหลายที่ เลือสีำสาระายพื้น ปิมถือไรเฟิลู่โม แล้ว็รายิรัวใส่พวเอไอ เน้นรบริเวส่วนใบหน้าอพวมัน นพวมันล้มลับพื้น
ปราาทำหน้าที่ำั UFO ไม่นานเป้าหมาย็หม านบินลุเป็นไฟท่วมลานว้า เายัประำามหน้าที่เาอยู่ ะที่นอื่นๆ ำลัปป้อาวบ้านทุนาเอไอ
พันธรว้ามีทหารอพ่อัวเอออไป มีปัออเอไอนหนึ่นาย แล้วเา็ระาออ แล้วฟันเ้าที่แนอเอไออีน มันร้อลั่นไม่เป็นภาษามนุษย์ ่อนะเอามือุมแผลอนเอ พันธรัารใ้เท้าถีบมันลไปอับพื้น
ราวนี้มีเอไอนหนึ่ปราัวึ้นมา มันัวให่ว่าพวเอไอนอื่นเป็นสอเท่า ในมืออมันถือสิ่ทีู่เหมือนปืนลอยู่ ปิมรีบบอให้ทุนหลบ ทุนทำามำสั่ อีฝ่ายยิปืนลใส่พวเาแ่ไม่โน ปืนลเาะเ้าับมุมอาารนเศษปูนแหั
แล้วมัน็ปราัวึ้นมา่อหน้าพวเาที่ำลัหลบอยู่ ภัทรยิปืนลูอใส่แล้วุเพื่อนให้ลุึ้นวิ่หนีไปทันที พวมันสาระสุนปืนลใส่พวพันธร แ่ไม่โนใรสัน
“ะทำยัไีล่ะ!?” วิไรพรร้อ “้อ่าไอ้บ้านั่นให้ไ้”
“รู้แล้วล่ะ” ภัทรอบอย่าใเย็น ะหลบอยู่อีมุมอาาร “้อ่ามันแล้วิปืนมันมาให้ไ้”
“ะทำไ้ยัไ?” มลถามอย่าใร้อน ภัทรสัเเห็นถัน้ำมันั้อยู่ เาถีบมันนล้มล น้ำมันไหลไปทั่วพื้นที่พวเอไอเหยียบ เาใ้ปืนลูอยิไปที่น้ำมันที่ราอยู่ลาพื้น
ูม!!
เิระเบิรั้ยิ่ให่นอาารทั้หมสั่นสะเทือน เปลวไฟเผาไหม้พวเอไอนายไปหลายน ัวที่ถือปืนล็มีไฟลุท่วมัว มันร้ออย่าทรมาน ่อนะล้มัวลอับพื้น
ภัทรยิปืนลูอใส่พวมันอีสอนั ่อนะรีบวิ่ไปเ็บปืนล เายมันึ้นมา มันหนัมา แล้วเา็หาปุ่มลั่นไ ่อนะรายิใส่พวเอไอที่เหลือไปทั่ว
ภาริสำเร็ พวเาเป็นฝ่ายนะ านบิน็ไม่มีแล้ว ภัทรโห่ร้ออย่ายินี
“นะแล้ว นะแล้ว!!” เาทิ้ปืนลแล้วระโโลเ้น วิ่ไปอััย ััยเอ็ยินีเหมือนัน
บ้านแ่ละบ้านเปิไฟและพาันเินออมา พวพันธรหันไปเห็น็เ้าไปถาม
“เป็นอะไรันหรือเปล่ารับ?”
“อบุมานะ” าวบ้านหินหนึ่เ้ามาับมือพันธร “ถ้าไม่ไ้พวเธอ พวเราาย”
“เอ่อ” พันธรเาศีรษะอย่าเินๆ วรรสาเินมาหาเา
“เราะอยู่ที่นี่แหละ” เธอบอ “ะอยปป้อพวุเอ”
“อบใริๆ นะ” นเิมเ้ามาับมือวรรสา้วย “อบใริๆ”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” เธอบอยิ้มๆ
ภัทรเอามือปาเหื่อบนหน้าผา แล้ว็บ่น “นี่ันยัไม่ไ้พัริัเลยนะเนี่ย”
“็ไปอาบน้ำใหม่แล้วนอนสิ” พันธรแนะนำ “พวันาสว่าแล้ว ไม่นอนหรอืนนี้”
“อืม” ภัทรรับำแล้ว็เินึ้นบันไไปอาบน้ำ พวพันธรและนอื่นๆ ลมา้านล่า มานั่ที่โ๊ะอาหาร
“นี่” ััยนึอะไรึ้นมาไ้ “พรุ่นี้พวเราออาอาาเีไหม?”
“หา? น้อะออไปาที่นี่เหรอ?” มลถาม
“ไม่ใ่รับ” เารีบบอ “แ่ะไปูว่ามีเพื่อนเรารอหรือเปล่า ไอ้ภัทรยัรอมาไ้เลย”
“อ๋อ” มลเลยเ้าใ “็น่าสนนะ แ่พี่ไม่ไปหรอ ลัว”
“ั้นพวผมไป็ไ้” ััยหมายถึพวหนุ่มๆ “ิอาวุธไป้วย”
ปราาับปิมเอ็พยัหน้า พันธรนึถึทรัพย์สินับัยวัน์แล้ว็เศร้า
“ไอ้พัน พรุ่นี้อย่าลืมเอาปืนไปนะเว้ย” ปิมพู แ่พันธรยันั่นิ่
“ไอ้พัน!”
“อ๊ะ? หา?” พันธรเพิ่ะรู้สึัว “อะไรเหรอ?”
“นี่มึไม่ไ้ฟัพวเราพูเลยเหรอวะ?” ปิมบอ “พรุ่นี้เราะออรถไปหาเพื่อนเราที่อาะรอีวิ”
“อ๋อ อันนั้นน่ะรู้แล้ว” พันธรบอ
“แล้วมึเหม่ออะไรวะ?” เาถามลับ
“ูิถึพี่สินับพี่วัน์” เายอมรับวามริ “ทั้สอ...ายไปแล้ว”
ไม่มีใรพูอะไรอออนนั้น ปราาถอนหายใ ่อนะื่มน้ำเ้าไปเป็นแ้วสุท้ายอืนนี้
“รีบหลับีว่า” เาบอ “เ็บแรไว้ เผื่อเอพวเอไออี”
ปราาึ้นไปบนห้อนอน ไม่นานปิม็ามึ้นไป าม้วยััย
ภัทรับพันธรหันมามอหน้าัน ภัทรไม่่อยสนิทับพันธรเท่าไหร่ แ่พอออสมรภูมิรบร่วมัน ็ถือว่าเป็นพวเียวัน
“พวนายปะทะับมันมาี่รั้ละ?” ภัทรถาม
“เอ? อนึ่อนนะ” พันธรเอ็ัะลืมแล้ว “สอรั้มั้”
“เี๋ยวพวมัน็มาอี” ภัทรยปืนลอันหนัอึ้ให้เาู “แ่ไม่เป็นไร เรามีนี่”
พันธรมอปืนลอฝ่ายศัรู แล้ว็ถอนหายใ
“เอาอาวุธไปเ็บเถอะ” เาแนะนำ “พรุ่นี้เรา้อออลุยสินะ แล้วะปล่อยพวผู้หิไว้เหรอ?”
“เออสิ” ภัทรพู “มันเ็ไปั่วราว ไม่ล้ามาโมีอีแน่”
พันธรพยัหน้า ่อนะเินึ้นไปนอนบ้า ภัทรนั่อยู่รนั้นสัพั ็ามทุนึ้นไป
ืนนั้น อาาศำลัสบาย ึไม่มีใรห่มผ้า ภัทรนอนหลับไปแล้ว แ่พันธรยันอนไม่หลับ เาปลุปิมให้มาุยัน
“อะไรวะ? มึ นะนอน”
“เออน่า ุยันหน่อย” พันธรบอ
“ุยอะไร?” เาเอ่ยอย่ารำา
“ุยอะไร็ไ้ ูเหา”
“มึเหา แ่ไม่เห็น้อปลุู็ไ้นี่” ปิม่อว่าเา
“แหม” พันธรทำท่าอน “เออ เ็บแรไว้พรุ่นี้็ไ้”
“นั่นแหละ ีแล้ว” ปิมพูแล้วนอน่อ พันธรยแนสอ้าึ้นประอท้ายทอย ะมอเพานอห้อ
“พวเพื่อนๆ อเรา...” เาพึมพำ “ะอยู่้านอนั่นริๆ เหรอ?”
เานอนพลิัวไปมา เานอนไม่หลับ รู้สึื่นเ้นที่ะไปามหาเพื่อนในวันพรุ่นี้ และอาะ้อปะทะับพวเอไอ็ไ้
“นอนีว่า” เาบอับัวเอ แล้ว็พยายาม่มาหลับ สัพัหนึ่เา็หลับไป
เสียรนอััยรบวนนอื่นมา ปราาถึับื่นึ้นมา และเอามือปิปาััยที่ำลัรนอยู่ ััยยับัวนิหนึ่่อนะนอนหลับไป่อ
“หมอนี่ ถ้าะนอน้อแยห้อไปแล้วมั้?” ปราาถอนหายใ ะมอภัทรที่นอนสลบไสล้วยวามเหนื่อย เาหลับลึแล้ว ถึไม่ไ้ยินเสียรนอััย
ปราาล้มัวลนอนบ้า เสียรนอััยพอะเียบลบ้า ทำให้เาพอใ ฝ่ายพันธร เา็นอนไม่หลับเหมือนันเพราะเสียรนอััย เาลุึ้นไปหยิบมีทหารอพ่อัวเอมา่อนะพู
“พ่อรับ” เาพูับมี “่วยอวยพรให้พวเราผ่านสถานาร์นี้ไปไ้ทีเถอะรับ”
แล้วเา็วามีล้าัว ่อนะนอนหลับไป
ความคิดเห็น