คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : สูญเสีย
อนที่ 28 – สูเสีย
“สา!” เาามหาเธอบพบ “มาอยู่นี่เอ”
“พันไม่้อมาามสาหรอ” เธอพูอย่าเือๆ
“นี่ เรา้อพูันให้รู้เรื่อนะ” พันธรบอ
วรรสาลุึ้นยืนาารให้อาหารแมว และเินเลี่ยหนีไป
“เี๋ยว สา” พันธรร้อเรีย วรรสาไ้ยิน็หยุเินแล้วยืนนิ่
“พันไม่ไ้อยาทำร้ายิใสาเลยนะ” เาพร่ำ “แ่ะให้ทำยัไ? พันไม่ไ้มอสาแบบนั้น”
“สรุป็ือ พันไม่อบสาใ่ไหม?” เธอถาม ยัหันหลัให้เา
“ไม่ใ่” เาปิเสธ “แ่เราอบสาแ่เพื่อน เ้าใไหม?”
“สาะถือว่าฝันไปละัน” วรรสาบอแล้ววิ่หนีไปเลย ทำเอาพันธรปวศีรษะ
“เฮ้อ ผู้หินะ ผู้หิ” เาเะ้อนหิวแถวนั้นนระเ็น ่อนะเินเ้าบ้านไปอย่าหัวเสีย เา้อารพรรพว นที่เ้าใเา และนเหล่านั้น็ือพวปราา
“นี่พี่ มาเป็นพวผมหน่อยสิ” เาอร้อเมื่อลับถึห้อ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยายุ่ับเรื่ออใร” ปราาบอพลานอนลบนเีย
“โธ่” พันธรโอรว “ะเป็นพวหน่อย็ไม่ไ้”
“ปัหาอนาย นาย็ัารเอสิวะ” ััยบอ
พันธรถอนหายใ “แหม พวนายนี่แล้น้ำใั”
“อ้าว?” ััยไม่สบอารม์ทันที “มาพูแบบนี้ มีเรื่อันเลยีว่ามะ?”
“พอๆ” ปราาปลอบทั้สอ “น้อพัน ็วระไปพูับเา”
“ผมทำทุสิ่ทุอย่าแล้ว บอออไปแล้ว ให้เธอัใไ้แล้ว แ่มันไม่ไ้ผล แล้วะให้ทำไ?” พันธรเอ่ยยาว เาหายใเ้าปอเล็น้อย “อนนี้ผมเลยโนทุนโรธันหมเลย”
“็สมวร อยาปิเสธีนั” ััยบอเบาๆ พันธรไ้ยิน็โมโห
“็นมันไม่อบอ่ะ! ะทำให้ทำไล่ะ?”
“ั้นสา็้อพิสูน์ัวเอให้เห็นแล้วล่ะว่าเธอรันายริๆ” ััยบอ “นายะไ้ใอ่อน”
“ไม่หรอ” พันธรบอ “ในสายายัไ สา็เป็นแ่เพื่อน”
“เออ ั้น็ทะเลาะันแบบนี้่อไปละัน” ััยพูแล้ว็เอนัวลนอน “เฮ้อ หลับีว่า”
“ระวัรไหลย้อนนะ” ปราาเือน
“่ามันเถอะ พี่” ััยบอ “ปัหาเรา ถ้าเทียบับปัหาไอ้พัน เรื่อเล็”
พันธรำลัะเินออาห้อ แ่ในอนนั้นเอ ็มีเสียไเรนัึ้นอีรั้ แปลว่าศัรูบุเ้ามาอีแล้ว ััยับปราาระโลาเียทันที
“แ่ัวไม่ทันแน่” ปราาบอ “รบทั้สภาพนี้แหละ”
ััยโยนปืนเลเอร์อพวเอไอให้พันธร “นายใ้ปืนนี้ละัน ปืนพอนายอานุภาพไม่รุนแรเท่าไหร่”
ฝ่ายวรรสา หลัาไ้ยินเสียไเรน เธอ็วิ่ลับเ้ามาในบ้านและว้าอาวุธส่วนัวไป นอื่นๆ ็พาันลมาเหมือนัน
“ผู้หิับเ็ลมาในนี้่อน!” พสุไล่้อนพวผู้หิับเ็ัวเล็ๆ ให้ลไปในั้นใ้ิน่อน พันธรวิ่มาที่บ้านพสุ
“ปืนนายอยู่ไหน?” เาถาม
“อยู่นี่” เาหยิบปืนยิแสเลเอร์ออมา “ลุยันเลย”
“อืม” พันธรพยัหน้า ะที่ปราาั้สไนเปอร์ นอื่นๆ ถืออาวุธอัวเอที่ยัมีระสุนเหลืออยู่ ออมาเรียมาร
มีานบินลอยเ้ามาในอาาเสอลำ พวมันไม่รอ้า ัารยิเลเอร์ใส่อาารบ้านเรือนนระเบิพัทลาย เศษ้อนอิลมาใส่พวทวินนาที่ำลัวิ่ไป
านบินสร้าวามเสียหายไปทั่วบริเว นบ้านเรือนทั้หมลุเป็นไฟ พสุออมานอบ้าน แล้วยิปืนเลเอร์ใส่านบินลำหนึ่นมันระเบิและลมา้านล่า
“เ้ามาเลย ไอ้พวสวะ!!”
พันธรเอ็ยิระสุนเลเอร์ใส่านบิน วรรสาวิ่เ้ามาพร้อมอาวุธอเธอ เ้ามานั่ใล้ๆ พันธร
“เราไม่ไ้เรียมแผนรอรับ” เธอบอ “ทำไี?”
“็เล่นเอาสๆ นี่แหละ” เาอบลับ ่อนะลุึ้นและวิ่ไปยัำแพอาาเ พวเอไอ่าพาันระโ้ามมา พันธรเล็ปืนเลเอร์แล้วยิใส่พวมันทันที เป้าหมายระเบิ ระเ็นระอนไปนละทิศทา
เอไอัวหนึ่มีาบที่ิเปลวเพลิ มันระโสู้ามศีรษะพวเาไป และเ้าโมีทา้านหลั พันธรเือบพลา เารีบใ้มีอพ่อปัหน้าอเอไอนนั้นทันทีนมันล้มล
เาะยิแสเลเอร์ แ่ปราว่าพลัานน่าะหมแล้ว เาวิ่เ้าไปในบ้าน ้นหาเรื่อแบบัวเอ แล้ว็เอาระเบิมือออมา
“เอาไปินะ! ไอ้พวสวะเินไ้!!” พันธรึสลัระเบิออ แล้วเวี้ยไปยัลุ่มพวเอไอ ระเบิทำานทันที มันระเบิีระาร่าอพวเอไอนเละเทะไปหม เลือสีำสาไหลเ็มำแพอาาร
ฝ่ายปราา เาทำหน้าที่พลุ่มยิ อยยิพวยานบินที่เ้ามาในอาาเ ราวนี้มันมีมาว่าราว่อน นเาเริ่มเป็นห่วแล้วว่าระสุนะพอไหม?
แ่ปืนเา็แรพอสมวร ยิแ่นัเียว็ทำลายานบินไ้แล้ว ปราาในท่านอนราบับพื้น ใส่ระสุนเ้าไปใหม่และั้ใเล็เป้าหมาย
พันธรวิ่ลับเ้าไปในบ้านอีรั้ แล้วเอาปืนู่ใออมา ่อนะยิพวเอไอทิ้ เาพยายามเล็ให้โนส่วนศีรษะอมัน ััย็้วย เายิปืนลูโม่อเาออมา อำนาอปืนทำเอาศีรษะพวเอไอระเบิเลย
มีเอไอนหนึ่ปราัวึ้น แล้ว็หายัวล่อหนไป ทุนใมา มันปราัวอีที และับวรรสาเอาไว้ พันธรหันลับมาเห็น็ร้อ
“เฮ้ย! ปล่อยเธอนะเว้ย”
ฝ่ายเอไอพูภาษาที่ไม่ใ่มนุษย์ุยันออมา และทำท่าะ่อมับยิวรรสา แ่พันธรเร็วว่า เาใ้ปืนัวเอยิแสเ้าลาหน้าาอมัน ทำเอามันล้มลายทันที
“พัน!” วรรสาร้อเรีย
“สา หลบไป่อน!!” พันธรร้อ “มีไอ้พวล่อหนเ้ามา้วย อันราย สา หลบไป่อน”
“ไม่! สาะ่วยพัน” เธอพู
“นี่ีเรียสนะ!!”
มีเอไออีสี่นเินเ้ามา พวมันหายัววับไป แล้วปราัวอีที้านหลัอพันธรโยที่เาไม่รู้ัว
“พัน ระวั!!” วรรสาส่เสียรีร้อ แ่้าไป พันธรถูพวมันับล็ออ และะใ้อทีู่เหมือนมีปาอเา
“ไอ้พัน!” ััยยิปืนลูโม่ใส่ศัรูทันที พันธรึรอาย เาหยิบสิ่ทีู่เหมือนมีอมันมา แล้วปาใส่เอไออีนรหน้าอนมันสิ้นลมหายใ
พสุวิ่เ้าไปในบ้าน เาำไ้ว่ามีันัับธนูอพ่ออยู่ เารีบหยิบมันออมาพร้อมับลูอธนู เายิไม่เป็นหรอ แ่ิะเอาให้ใรสันยิ เาวิ่ออมา พอเอวนิา เา็ยื่นให้
“อะไรน่ะ?” เธอถาม
“ที่ยิธนู” เาบอ “รับไปสิ”
“อะ อืม” วนิาไม่รู้ัวิธีใ้ และไม่เยเห็นมัน้วย เธอรีบวิ่เอาไปให้เพื่อนเธอ
“เธอใ้ไอ้นี่เป็นไหม?” เธอถามวรรสา
“ใ้เป็น” วรรสาหยิบันัออมาแล้วสะพายระเป๋าใส่ธนู เธอหยิบลูอออมาลูหนึ่ ่อนะ้าับันั แล้วปล่อยธนูออไป ธนูปัเ้าลาออพวเอไอนล้มล
พันธรหันลับมาทาวรรสา บรราเอไอ่าพาันบุเ้ามา้านใน นทุนอยู่ในวล้อมอพวมัน วรรสาัารใ้ันัฟาใส่หน้าพวเอไอนสลบ แล้ว็ใ้ธนูยิใส่เป้าหมายโยรอบ
วนิายปืนึ้นเล็แล้ว็ยิเหมือนัน ฝ่ายทวินนา มลและวิไรพร็สู้เ็มที่ วิไรพรรเาไปในบ้าน แล้วหยีบมีทำรัวออมาเล่มหนึ่ แล้ว็ัารใ้แทเ้าที่ส่วนศีรษะอพวเอไอแล้วระาออมา
พสุยิปืนเลเอร์นพลัานหม เาไม่รู้ะทำยัไี อนนั้นเอ พวเอไอ็เล็ปืนมาทาเา
“พสุ ระวั!!” พันธรร้อเือนแ่้าไป พสุถูเอไอยิเ้าที่ท้อ เาทรุัวล้มลทันที
“ไม่นะ!!!” พันธรร้อเสียั แล้วฟาปืนใส่เอไอนที่ยิเพื่อนอเา ่อนะยิ้ำ พันธรรีบเ้ามาูอาารอพสุ เาัสินใยร่าพสุึ้นแล้วเอาเ้าไปพัในบ้านอพสุเอ
“นายอย่าายนะ!!” พันธรพู “อทนไว้!”
พสุเอามือุมท้อที่มีเลือออเ็ม ่อนที่พันธระออไปลุย้านนอ บรราาวบ้าน็เ้ามา่วยเา ยิแสเลเอร์ใส่พวเอไอ นเิระเบิและไฟไหม้
พันธรที่อยู่ท่ามลาสมรภูมิ เารีโหลระสุนปืนใหม่ แล้วไล่ยิพวเอไอ ส่วนวรรสา เธอใ้ลูอธนูำัเอไอไปไ้หลายนแล้ว
บรราาวบ้านผู้าย่า็่วยพวเา อนนี้ ทั้อาาเลุเป็นไฟ พันธรมอไปยัฟาฟ้า เห็นเมเริ่มั้เ้ามา เาภาวนาในใ อให้ฝนลมาเร็วๆ
“ไม่ไหวแน่!!!” ััยะโน “พวมันมีมาเหลือเิน!!!”
“อย่าเพิ่ยอมแพ้ ่าให้หม!!” วรรสาร้อ แล้วยิลูออีลูเ้าใส่ทะลุหน้าาพวเอไอไปเลย เธอหยิบอีอมา ่อนะยิไปอี
พันธรหยิบมีอพ่อออมา แล้วไล่ฟันพวเอไอรบริเวอ นเลือสีำสาระเ็นมาโนหน้าเา เายมือึ้นปาอย่ารัเีย ่อนะแทเ้าไปอีน ในใ็นึเป็นห่วพสุที่นอนหลบในบ้าน เลือเาออมามาเหลือเิน
และแล้ว ปาิหาริย์็เิ เมื่อมีฝนลมา พวเอไอล่าถอยออไปทันที ยานบิน บินหลบไป ทุอย่าเริ่มลับมาเหมือนปิ
วรรสาหายใหอบท่ามลาสายฝน เธอรีบวิ่ไปหาวนิา
“บาเ็บรไหนหรือเปล่า แ?”
“ไม่” วนิาอบ “ไปหาพวพี่นาเถอะ”
ฝนลมาอย่าหนั พันธรในสภาพเปียโเ้าไปในบ้านอพสุ ็พบพสุมีเลือไหลออมาาปา และแผลที่หน้าท้อ็มีเลือไหลออมามา
“ใเย็นๆ นะ” พันธรพูรัวเร็ว และวิ่ออไปนอบ้านพสุ “หมอ! ใร็ไ้ที่รัษาบาแผลเป็น เ้ามา่วยหน่อย!!”
“พัน!!” วรรสาวิ่เ้ามา เธอโยนันัที่หมลูอแล้วออไป
“สา มีที่ห้ามเลือไหม?” เารีบถาม
“้อใ้เสื้อมัเอาแล้วล่ะ” พอวรรสาบอออมาแบบนั้น พันธร็ถอเสื้อเาออ แล้วเ้าไปในบ้านพสุ เอาเสื้อพันร่าอพสุไว้ เสื้ออพันธรลายเป็นสีแ้วยเลือ
“พสุ อทนไว้่อนนะ!” พันธรล่าวทั้น้ำา “นาย้อไม่เป็นอะไร”
“เหอะๆ” พสุยัหัวเราะออมาไ้ “ัน...ไม่รอ”
“ไม่รินะ” พันธรพู “นาย้อหาย ันะไปามหมอ”
“เนี้ไม่มีหมอหรอ” พสุพูอย่ายาลำบา “ันาย....”
“ไม่นะ พสุ!!!” พันธรรีบเ้ามาับมือเพื่อนแน่น “นายายไม่ไ้นะ!!”
“อบุ” พสุล่าวำลาเป็นรั้สุท้าย “ที่เป็นเพื่อนัน อบุที่่วยปป้อพวเรา ันไม่ไหวแล้วล่ะ อไป่อนนะ”
“ไม่นะ!!” พันธรร้อไห้ออมา “นายะายไม่ไ้นะ”
“่อนะาย” พสุพู “ร้อเพลให้ฟัหน่อยสิ”
พันธรมอหน้าเพื่อนสนิท ่อนะร้อเพลที่เาอบร้อบ่อยๆ ออมา
“หลับาลเถินะ วอาทิย์ำลัลาลับอบฟ้า เธอะไม่เป็นไร.... ไม่มีใรทำร้ายเธอไ้อีแล้ว และเมื่อ....” พันธรสะอื้นไห้ “และเมื่อแสะวันมาถึ เราทั้สอะปลอภัยไป้วยัน”
พสุยิ้มออมาเป็นรั้สุท้าย ่อนะบอลาเพื่อน
“อบุมาสำหรับทุสิ่” พสุล่าว “ลา่อนนะ”
แล้วเา็ปิาล พร้อมลมหายใที่หายไป พันธรมอเาอย่าใ เย่าร่าเาอย่ารุนแร
“พสุ! พสุ!!!” เาร้อลั่น แ่พสุ็สิ้นใไปเสียแล้ว
“ไม่!!” พันธรโอบอร่าเาไว้ “ทำไม? ทำไม? ทำไมนที่ันรั้อาันไป!!?”
วรรสาวิ่เ้ามาในบ้าน พอเห็นสภาพพันธร เธอ็เินเ้ามาหา
“พัน...เาายแล้ว”
“ไม่ริ!!!” พันธรแทบะปิเสธทันที “ไอ้พวั่ว ไอ้พวระยำเอไอ!! ันะ่าพวมันให้หม!!”
“พัน” วรรสาเรียเาเหมือนะเือนสิ “ปล่อยเาไว้่อน แล้วไป่วยนบาเ็บเถอะ”
พันธรไ้ยินอย่านั้น็ลุึ้น วรรสารีบูมือเาออไปาบ้าน วรรสาับพันธรพยายาม่วยเหลือาวบ้านผู้ายที่บาเ็บาสราม
บ่ายวันนั้น เป็นเพราะฝน ทำให้ไฟหยุไหม้ แ่บ้านเรือน็เสียหายไปพอวร พันธรทรุนั่ลับพื้น เอามืออเ่าแล้วเอาหน้าบ
ร่าอพสุถูแบออมาาในบ้าน แล้ว็ถูนำไปฝัไว้ที่สุสาน บรราแรานาย่าุหลุมนเป็นหลุมว้า ่อนะหย่อนร่าพสุลไป แล้วเอาินลบ
พันธรร้อไห้ออมา เาเสียใมาเรื่อารายอพสุ
“พัน” วรรสาพยายามทำเสียเ้มแ็ “พันทำีสุแล้ว”
“อเถอะ สา” พันธรส่ายหน้า “อย่าเพิ่ยุ่ับเราอนนี้เลย”
วรรสาถอนหายใและเินเลี่ยไป สภาพอาาเเริ่มลับมาเป็นปิ พวที่บาเ็บ่าพาันรัษาันเอ อาาเนี้ไม่มีหมอริๆ ้วย ไม่เหมือนอาาเที่แปที่พวเาอยู่
พันธรยันั่อยู่บนพื้นที่เปียแบบนั้น นััยเินเ้ามา
“เฮ้ย ไอ้พัน” ััยว่าพลาึัวเาึ้นมา “ลุเหอะ”
พันธรเ็ราบน้ำา “ไอ้พสุายแล้ว!! แไ้ยินไหม? มันายแล้ว”
“เออ รู้แล้ว” ััยพยายามปลอบใ “แ่แ็ทำีสุแล้วนะเว้ย เพื่อน”
พันธรพยัหน้าไปมา น้ำาเาไหลไม่หยุ
“หยุร้อไห้เถอะ แ” ััยว่า “อนนี้ไปรวมับพวาวบ้านเถอะ”
พันธรึลุึ้น เินามััยไปที่สุสาน มีร่าถูฝัอยู่ในเนั้นมามาย พันธรเินเ้าไปหาหลุมศพอพสุ
เาทรุัวลนัุ่เ่า ับินที่เปียแะ ที่ลบร่าอพสุเอาไว้ ่อนะร้อไห้ออมาอี
“ไม่เอาน่า ไอ้พัน” ััยลูบหลัเา “พี่พสุไม่อยาเห็นแร้อไห้หรอ”
“ันปป้อใรไม่ไ้อีแล้ว” เาบอ “ทุอย่าเป็นวามผิัน”
ััยส่ายหน้า “ไม่ริ แทำีสุแล้ว ถึราวพี่พสุเา”
พันธรเอาแ่ร้อไห้ แม่อพสุเ้ามาลูบศีรษะอพันธร ่อนะพู
“อบในะลู” แม่อพสุบอ “ที่เป็นเพื่อนับิน”
เาส่ายหน้า น้ำาไหลหยลบนินที่ลบร่าพสุเอาไว้ เาเศร้าเสียใมา และยิ่รู้สึผิที่เาไม่สามารถปป้อพสุไ้
“พัน” วรรสาเรีย “ลับบ้านเถอะ”
พันธรเยหน้าึ้นมามอวรรสา เธอพยัหน้า เรียเาให้ลับบ้าน พันธรับนอื่นๆ พาันลับบ้านไป
“แอาบน้ำ่อนเถอะ” ััยว่า “เปียแบบนี้ เี๋ยวเป็นไ้แน่”
“อือ” พันธรอบอย่าไร้ึ่อารม์ ่อนะเ้าห้อน้ำไป ปล่อยให้น้ำาฝับัวไหลโลมร่าาย น้ำาอเาไหลออไปพร้อมับน้ำที่ปล่อยลมา
แล้วเา็เปลี่ยนเป็นอีุหนึ่ อนนั้นฝน็เริ่มอีรอบ ทำเอาทุนสบายใ
“เออ แบบนี้ พวมันไม่ล้ามาันแล้วล่ะ” ปราาบอ
พันธรยัไม่พูอะไร เาปีนึ้นเีย แล้วหลับาล ่อนะเผลอนอนหลับไป ในวามฝัน เายัเห็นพสุอยู่เีย้าเา และพูุยับเาอยู่
“พสุ” เาลืมาึ้นมา พอรู้สึัวอีที็พบว่าัวเออยู่ในห้อนเียวเสียแล้ว ทั้ััยและปราาไม่ไ้อยู่้วย เาเลยเินลมา้านล่า
“อย่าเพิ่ไปวนไอ้พันเลย”
เาไ้ยินเสียััย ็เลยหยุที่บันไแล้วแอบฟั
“นั่นสิ เาำลัเสียใอยู่” เสียปราาพู
“เรื่อนั้น้อเอาไว้่อน” เสียวนิาว่าึ้น “เฮ้อ ไว้่อยุยันทีหลัแล้วัน”
แล้ว็มีเสียฝีเท้าเินเ้ามาใล้ พันธรรีบวิ่ลับเ้าไปในห้อ แล้ว็นอนลบนเีย แล้ทำเป็นหลับ ััยและปราาเินเ้ามา พอเห็นว่าพันธรหลับ็พูัน
“น่าสสารมันนะ” ััยพูเบาๆ “พสุเป็นเพื่อนสนิทมัน”
“เพื่อนสนิทอเรา้วยแหละ” ปราาว่า
“แ่เราไม่เศร้าเท่ามันหรอ” ััยพู “ลไปหาอะไรินีว่า”
แล้วััยับปราา็เินออาห้อไป ทิ้ให้พันธรนอนน้ำาไหลอยู่นเียว
ความคิดเห็น