คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ลำบากใจ
อนที่ 27 – ลำบาใ
พันธรยร่าวรรสาึ้นมานอนบนเียนอน เธอยัสลบไสลอยู่ และพูอะไรึมำออมา ับใวามไม่ไ้ พันธร่อยๆ วาร่าเธอลบนเีย ่อนะเอาผ้าห่มลุมให้เธอ
“เฮ้อ สา” พันธรถอนหายใพลาเาศีรษะที่ัผมรอทรสูเอาไว้
“สา...รัพันนะ” เธอพูึ้นมาอีรั้ ทำเอาพันธรรู้สึวยเิน เาถอนหายใอีรอบ ่อนที่ะิะออไปาห้อ แ่แล้วเา็หันลับมา แล้วเ้ามานั่ใล้ๆ เธอ
พันธรลูบหน้าผาเธอเบาๆ เธอส่เสียออมาเล็น้อย ทำเอาพันธรหยุารระทำ
“สา” พันธรพู ไม่รู้เธอะไ้ยินหรือเปล่า? “พันเห็นสาเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้นนะ”
วรรสาไม่พูอะไรออมาเลย เธอะหลับไปแล้ว พันธรลุึ้นาเียอเธอ แล้วออไป้านอบ้าน
เาเห็นััยเินโเมาามทา อาารเหมือนวรรสา พันธรสสัยว่าพวเาทานอะไรเ้าไปถึเป็นแบบนี้?
แล้วเรื่อ็เลย เมื่อเห็นััยถือวเหล้าแล้วรอเ้าปา ััยมอเห็นพันธร็ยิ้มให้
“ไอ้...พัน” ััยในสภาพเมาเ็มที่ล่าวึ้น “ะรีบลับบ้านไปไหนวะ? ปาร์ี้ยัไม่เลิ อุ๊บ อ้ว!!”
ััยอาเียนออมา ูน่ายะแย พันธรเ้าไปประอเพื่อน แล้วยึวเหล้าเปล่าออมา
“้อเป็นไอ้นี่แน่เลย” เาลอมลิ่นาปาว ็ไ้ลิ่นเหล้าุนหึ่ พันธรพาััยึ้นไปพัผ่อนบนห้อนอนอพวเา แล้วเา็ลมาอีรอบ
พอีเอวนิาพอี วนิาถามถึวรรสา
“อ๋อ เธอหลับไปแล้วล่ะ” เาบอ
“นี่” วนิาัสินใบอออไป “สาเาอบนายนะ นายไม่รู้เหรอ?”
“รู้สิ” เาอบ ทำเอาวนิาอึ้ไป
“อนไหน?”
“เมื่อี้นี่เอ เธอเมาแล้ว็สารภาพออมา” พันธรบอ
“แล้วนายะทำยัไ?” วนิาถาม “อย่าทำให้เพื่อนัน้อเสียในะ”
“็ะทำไไ้ล่ะ?” พันธรย้อน “เราเห็นสาเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้น”
วนิาหลับาล ่อนะัฟันอย่าโมโห พันธระเินเลี่ยไปานปาร์ี้ แ่วนิาึแนเาไว้
“แ่สาเาอบนายนเียวมาั้นานแล้วนะ” เธอบอ “นายะไม่.... สสารสาบ้าเหรอ?”
“็นมันเห็นเป็นแ่เพื่อน ะให้ทำไเล่า?” พันธรอลับ
“นายอย่ามาทำให้เพื่อนันเสียในะ” วนิาเือน “ไม่ั้นนายโนอัแน่”
“ันพร้อมโน” พันธรบอ “ยัไ สา็เป็นเพื่อนสนิทที่ีที่สุอัน”
เาว่าแล้ว็เินเลี่ยไป วนิาะเรีย แ่พันธร็เินไปแล้ว เธอถอนหายใ
“เฮ้อ สาเอ๊ย ้อมาอหัะแล้วสิ” วนิาส่ายหน้า พลาึ้นไปบนบ้าน เ้าไปในห้อนอนอวรรสา ่อนะปลุเธอ
“สา” วนิาปลุ วรรสาพอะไ้สิึ้นมา เธอ็ถาม้วยสายาปรือ
“นี่....ันอยู่ไหนเนี่ย?”
“ในบ้าน” วนิาพู “นี่ เธอหลุปาสารภาพรัออไปนะ อนเมา รู้หรือเปล่า?”
“หา?” วรรสาสร่าเมาทันที “แล้วพันไ้ยินหรือเปล่า?”
วนิาพยัหน้า วรรสาเอามือับใบหน้าัวเอ มันร้อนผ่าว
“แล้วเาะว่าไเนี่ย?” เธอถามอย่าเป็นทุ์
“เาอบออมาแล้ว สา อย่าเพิ่เสียในะ” วนิาพูออมา ทำเอาวรรสาพอะรู้ว่าเธอะพูอะไร?
“บอมาเถอะ ันรับไ้”
วนิาถอนหายใออมา “พันบอว่าอบสาเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้น”
“อ๋อ” วรรสายมือุมหน้าผา “ใ่แหละ เป็นไปไม่ไ้”
“แยัไม่ลอพยายามูเลย” วนิาว่าเพื่อน “ลอพยายามอีรั้ เาอาะลับมา...”
“มันเป็นไปไม่ไ้หรอ” วรรสาับทเพื่อน “เพื่อนสนิท? ็ยัี.... ีว่าไม่ไ้อะไรเลย”
“ลแะัใหรือวะ?”
วนิาถามออมา วรรสายิ้มบาๆ
“็ะให้ทำไไ้ล่ะ?”
“โธ่ สาเอ๊ย” วนิาเ้ามาโอบอเธอ “น่าเห็นใริๆ เพื่อนเอ๊ย”
พอวนิาอ วรรสา็อลั้นน้ำาไม่อยู่ น้ำาเธอไหลนอหน้า ่อนที่เธอะรีบเ็มัน
“่ามันเถอะ” เธอบอ “สาอยาไ้ำว่าแฟน แ่็ไม่อยาเสียำว่าเพื่อนสนิท”
วนิามอวรรสาอย่าเห็นใ เธอเ้ามาโอบอเพื่อนอีที
“ร้อออมาเหอะ ไม่้ออายหรอ” วนิาว่า วรรสาึปล่อยโฮออมาอย่าสุลั้น ทำเอาวนิาโมโหพันธรนิหน่อย ที่ทำเพื่อนเธอเ็บปว
ฝ่ายพันธร เานั่นิ่บนเ้าอี้ในานเลี้ยลอ พสุเห็นันั้นึแปลใ เลยถาม
“พัน เป็นไรวะ?”
“อ้อ” พันธรเพิ่ะรู้สึัว “ำลัิอะไรบาอย่าน่ะ”
“ไม่้อิแล้ว อาหารยัเหลือั้เยอะ มาินันเถอะ” พสุัวน แ่พันธรไม่มีอารม์ะินอะไรอนนี้
“อไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ” เาบอพสุ ่อนะเินออาานเลี้ย เาเ้าในห้อน้ำ ัารทำธุระนเสร็ ็เินมาล้ามือที่อ่าล้ามือ เามอัวเอในระ พบว่าูโทรมไปมา อาะมาาารรบ็ไ้
“สา พันอโทษนะ” เาบอับัวเอในระ ่อนะเินออไป
านเลี้ยยัลอไปนถึึื่น ปราาเริ่ม่วนอน เาออนุาผู้ให่ลับไปนอนที่บ้าน พันธรเห็นันั้นึามไป้วย
“นี่ พี่ปรา” เาหันมาถาม
“มีอะไร น้อพัน?”
“พี่มีนที่อบหรือเปล่า?” เาถาม
“นที่อบเหรอ?” ปราานึ “ไม่มีหรอ ถามทำไมเหรอ?”
พันธรไม่แน่ใว่าะบอวามริไปีไหม? แ่เา็บอออมา
“สาอบพันน่ะ”
“หา?” ปราาอึ้ไปเล็น้อย แล้ว็ลับมาั้สิไ้ ่อนะบอ “ไม่แปลหรอ”
“ทำไมพี่พูั้น?”
“็พี่สัเมานานแล้ว” เาบอ “สายา ท่าทา สาูเป็นห่วน้อพันมานะ แล้วพันอบสาหรือเปล่า?”
“นี่แหละ ปัหา” พันธรบอ “พันไม่ไ้อบสาแบบแฟน”
ปราาถอนหายใพลาออ “แบบนี้เธอ็...อหัล่ะสิ”
“ผมไม่ไ้อยาะทำร้ายใร” พันธรบอออมา “แ่ผม็ไม่ไ้อบสานาที่ว่าเป็นแฟนัน”
“พี่เ้าใ พี่เ้าใ” ปราาพู “ถ้าพี่เป็นพัน็ลำบาใเหมือนันแหละ”
พันธรถอนหายใออมา “ผมะทำไี?”
“ะทำไล่ะ? บอเาไปรๆ สิ เาะไ้ัใ”
“เหรอรับ?” เาถามอีรั้ ปราาพยัหน้า
“เาะไ้ไม่เ็บปวนานไ”
พันธรเอ็ัสินใะบอามที่ปราาสั่สอนมา เาเ้าไปในบ้าน เินึ้นไปบนั้นสอ ็เห็นวนิานอนหลับสนิทไปับวรรสาแล้ว
“ไว้่อยบอพรุ่นี้ละัน” เาว่าแล้ว็หาวอย่า่วนอน “พว้าล่าสสัยืนนี้ไม่นอนมั้?”
“ฮ่ะๆ” ปราาหัวเราะ “เราเ้านอนันเถอะ”
พันธรเลยเ้าไปในห้อที่ััยนอนสลบไสลไม่ไ้เรื่ออยู่ ทั้สอปีนึ้นเีย ่อนะหลับไปอย่า่ายาย
วันที่ 4
พันธรื่นึ้นมาอนหโมเ้า เาเ้าไปปัสสาวะ และแปรฟันในห้อน้ำ ่อนะล้าหน้า ยัไม่ไ้อาบน้ำ
“อ้าว น้อพันื่นแล้วเหรอ?” ปราาเอ็ื่นึ้นมา้วย
“อ๋อ รับ” เาอบอย่าสุภาพ “ไอ้ัยมันยัไม่ื่นอีเหรอ?”
“เล่นัเหล้าไปะนานั้น” ปราาบอ “ไม่ื่น่ายๆ หรอ”
พันธรถอนหายใเบาๆ ่อนะิว่าะไปบอวรรสา แ่พอออมาถึทาเิน ็เอเธอเ้าพอี
“เอ่อ” พันธรเิิั พูไม่ออเสียอย่านั้น แ่ฝ่ายวรรสายิ้มให้เาอย่ายินี
“ไปิน้าวเ้าันเถอะ พัน” เธอหัวเราะเหมือนเสแสร้ ่อนะพาเาไป้านล่า ที่มีอาหารเรียมไว้แล้ว พันธราเาเอาว่าวรรสาไม่รู้ว่าเารู้แล้วว่าวามริเป็นอย่าไร?
มีอาหารเ็มโ๊ะ ทุนเริ่มทยอยันลมา วรรสาินไ่เียวหมูสับเ้าไป
“อร่อยเนอะ” เธอพูับพันธร ะเี้ยว้าวเ็มปา พันธระว่าึ้น
“สา ือว่า...”
“เออ เี๋ยวไปหาพสุีไหม?” เธอพูัึ้นมา่อน พันธรพยัหน้า
“สา ือ...”
“เราไปหาเา แล้ววนเาเล่นไพ่ีว่า” เธอพูัเาอีรั้ “ะไ้...”
“สา ฟัพัน่อน”
วรรสาเลยหยุิน้าว เอาทิู่เ็ปา ่อนะหันมา
“มีอะไรเหรอ?”
“เมื่อวาน” พันธรเล่าให้ฟั “สารู้สึอย่าไรับพัน สาบอออมาหมแล้ว”
วรรสาอึ้ไป แ่เธอ็ไม่ไ้ว่าอะไร เธอยัไหล่
“อย่าไปสนใเลย”
“้อสนใสิ” พันธรบอ “พันไม่อยาให้สาเ็บปว....”
“สาสบายี” เธอิน้าวนหมแล้วลุึ้น เอาานไปล้า ่อนะเินลับมา “ไปหาพสุัน”
“สา....” พันธรเอ่ยื่อเธอึ้นมา วรรสามอหน้าเา แล้ว็หันไปทาอื่น
“ะไปหาพสุไหม?” เธอถาม
“พันอยาให้สาัใะ” เาพู “่อนที่สาะโรธพันมาไปว่านี้”
“ไม่ เราไม่ไ้โรธพัน เรายอมรับแล้ว” วรรสาบอ
“โห” พันธรบอึ้นมา วรรสาเินเ้ามาหาเา แล้วู่ๆ ็ผลัอเา นเาล้มลไปอับพื้น
“สา....พยายามแล้วนะ” เธอลั้นน้ำาไม่อยู่ “พยายามอย่ามา...แ่ทำไม?”
พันธรลุึ้นยืน ะเ้ามาับมือเธอ แ่เธอเอามือหนีเา ่อนะวิ่ออไปาบ้านไปเลย
“สา! เี๋ยวสิ”
“ันไม่มีวันอภัยให้นาย”
เาหันลับไป ็เห็นวนิายืนอยู่ เธอยืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ
“นายทำเพื่อนันร้อไห้”
“โธ่ แ่เราไม่ไ้อยา...” เาะพู แ่อีฝ่ายับทเา
“ไม่้อมาแ้ัวเลย” วนิาว่า “ันไม่ให้อภัยนายแน่”
แล้ววนิา็เินออไปามวรรสา พันธรถอนหายใเฮือ เาะทำอย่าไรี?
วันนั้นในอาาเ็เป็นไปอย่าปิ นที่ทำหน้าทีู่้าศึ็ไม่พบเอใรเ้ามา วันนี้ทุอย่าูเหมือนะเป็นปิ
พันธรมาพาพสุที่บ้าน พสุพอมอเห็นเา็รีบ้อนรับ
“มา เ้ามาเลย มาินอว่าัน่อน”
พสุเสิร์ฟุี้ับาแฟให้พันธร เาหยิบึ้นมาินอย่าไม่รู้รสาิ
“นี่” พันธรถามพสุ “ถามอะไรหน่อยสิ”
“ไ้สิ”
“ถ้าสมมิมีนมาอบนาย แ่นายไม่ไ้อบเา” พันธรถาม “นายะทำยัไ?”
“็บอไปรๆ เลยสิ” พสุออวามเห็น “อีฝ่ายะไ้เลิามื๊อ”
“ันทำไปแล้ว” พันธรบอออมา พสุไ้ยิน็แปลใ
“ใรอบนายวะ?”
“วรรสาน่ะ นที่ผมยาวๆ เป็นสีน้ำาลอ่อนๆ” เาเล่าให้ฟั
“อ๋อ นนั้นน่ะเอ” พสุนึึ้นไ้ “ัน็ิอยู่แล้วว่า้อมีเรื่ออะไรแน่ๆ เธอมอนายแบบสายาร้อนแรมาเลยนะ”
“นายรู้เหรอ? ทำไมไม่บอันล่ะ?”
“็ลัวนายะไม่เื่อน่ะสิ” พสุบอ “แล้วไ? เาสารภาพรัับนายเหรอ?”
“เออสิ” พันธรบอ “ัน็ปิเสธไปแล้ว แ่เหมือน...เาะ...”
“ัใไม่ไ้ใ่ไหม?” พสุถาม พันธรพยัหน้า
“ันวระทำไี?”
“ให้เวลาเป็นเรื่อเยียวยาใเถอะ” พสุอบออมา “พอนานเ้า เี๋ยวเธอ็ทำใไ้เอแหละ”
“เหรอ?” พันธรถามพสุอีที “เ้าใล่ะ”
แล้วเาับพสุ็นัุ่ยสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย นระทั่ถึเวลาสาย เาเลยอลาลับบ้าน
เมื่อเาลับมาบ้าน ทุน็มอเาแปลๆ ทำเอาเาสสัย
“มีอะไรันเหรอ?”
“สาอบนายเหรอ?” มลถามึ้น
“อ้าว? รู้ไ้ไ?” พันธรสสัย
“วนิาบอทุนแล้ว” วิไรพรบอ “นี่ น้อพัน น้อใร้ายมานะ นอุส่าห์อบ”
“็ะให้ทำไล่ะ? ผมเห็นเธอเป็นแ่เพื่อนสนิทเท่านั้น” เาโอรว
ทุน่าเียบแล้วไม่พูอะไร พันธรนึโมโหวนิานิหน่อยที่บอเรื่อนี้ให้นอื่นรู้ เาเินออามหาวนิา นเาเอ
“แสบมานะ ไปบอนอื่นไ้ไ?” เาพูับวนิา
“็ันอยาให้เารับรู้วามใแบอนายไ” วนิาอบอย่าไม่ยี่หระ
“ันไม่ไ้ใแบ ็นมันไม่ไ้อบ ะให้ทำไเล่า!?” พันธรพูเสียั
“อย่าน้อยนาย็น่าะบอสาไปรๆ” วนิาพู
“็บอไปแล้ว แ่เธอรับไม่ไ้”
“นี่” วนิาึอเสื้อเาเ้ามา ทำเอาเาใ
“ถ้าสาเป็นอะไรไป ันเอานายายแน่” วนิาพู่มู่ พลาปล่อยอเสื้อพันธร
“สาะเป็นอะไร?” พันธรถามอย่าเป็นห่ว
“ยัอุส่าห์ห่วเป็น้วยเหรอ?” วนิาถาม “นายทำเพื่อนันเสียใ แล้วยัมีหน้ามาเป็นห่วอีเหรอ?”
“นี่ เธอะเอาอะไรับันนัหนา?” เาถาม “ัน็บอไปแล้ว ะให้ันทำยัไอี?”
“นายมันใร้าย” วนิา่อว่าเา “สาไม่น่ามาอบนอย่านายเลย”
“เออ!” ฝ่ายพันธร็เริ่มโรธเหมือนัน “ใ่สิ ันผิเอ ทุอย่าเป็นวามผิอันหม”
“นี่ไม่้อมาประเลยนะ” วนิาพู “อย่าน้อย ไปอโทษสาหน่อย็ี”
พันธรไม่ไ้ิว่าัวเอผิเลย เา็บอไปแล้วว่าเป็นแ่เพื่อนสนิท วนิาะให้เาทำอะไรอี?
วนิาเินนไหล่เาออไป เามอามแล้ว็ถอนหายใเฮือ
“อโทษเหรอ?” เาถามัวเอ “ทำไมเรา้ออโทษ้วย? เราทำอะไรผิ? แ่ไม่รับรัแ่เนี้ย”
เาส่ายหน้า ่อนะเินลับเ้าไปในบ้าน อนนั้นทุน็ิน้าว ล้าานันหมแล้ว ไม่มีอะไรทำ วนิาึวนทุนมาเล่นไพ่ัน พันธรไม่ิะเล่น้วย อนนี้เหมือนทุนำลัโรธเาอยู่
เาเลยึ้นไปหาััยับปราา ทั้สอหันมาหาเา
“รู้แล้วล่ะ เรื่อนายับสา” ััยบอ เหมือนะสร่าเมาแล้ว “แ่ันไม่โทษนายหรอ”
“เออ อบุที่เ้าใ” พันธรส่ายหน้าพลานั่ลบนเีย “มีแ่ผู้าย้วยันเท่านั้นแหละที่เ้าใ”
“อืม” ปราาพูเสียในลำอ “แล้วป่านนี้ ไม่รู้สาเลิไปไหนแล้ว สถานาร์ำลัอันรายเสีย้วย”
พันธรนิ่ไป แล้วเา็ัสินใ ะออไปหาามหาวรรสา
“ะไปไหนวะ?” ััยถาม
“ไปหาสา” เาอบ “้อพูันให้รู้เรื่อวันนี้แหละ”
แล้วเา็เินออาห้อนอน เินาบ้านไป และ้นหาวรรสาว่าเธออยู่แถวไหน?
ความคิดเห็น