คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : กลยุทธ์
อนที่ 26 – ลยุทธ์
พันธรับััยวิ่ไปยัำแพอาาเ แล้ว็เห็นแล้วว่ามีานบินลอยเ้ามาในอาาเสามลำ
“แย่แน่!” ััยร้อ “อยู่บนฟ้านานั้น ยิไม่ไ้หรอ!”
พันธริหาวิธีาร เาไปยับ้านอพสุ ไปหาปราา
“พี่” เาเรียปราา “มีแ่อาวุธพี่เท่านั้นที่ะสัหารมันไ้”
“ให้พี่ไปเป็นพลุ่มยิรไหน? บอมา” เาถามทันที พันธรับปืนอเาไว้
“ามผมมาเลย”
แล้วพันธรับปราาที่เป็นมือสไนเปอร์ ็วิ่มาถึุหนึ่ านบินาพวเอไอลอยเ้ามาในพื้นที่ แล้วเริ่มทำลายบ้านเรือน้วยแสเลเอร์ น่าวิ่หนีันระัระาย เิวามวุ่นวายึ้น
ปราาั้สไนเปอร์เล็ไปานบินลำหนึ่่อนะลั่นไ ระสุนพุ่เ้าทะลุเป้าหมาย นมันลมาที่พื้น เิระเบิไฟลุท่วม ปราาำัอีสอลำที่เหลือ
“เ่มาพี่!” พันธรบอ
“เรื่อเล็น้อย” ปราาพู แล้วู่ๆ ็มีพวเอไอระโอย่าสู ้ามำแพอาาเเ้ามา พันธรร่วมมือับััย ยิพวมันทิ้ทันที
“น้อลุยไปเลย เี๋ยวพี่่วยุ้มันให้!!” ปราาร้อบอ ทั้พันธรและััยใ้ปืนยิพวเอไอนล้มลหลายน แ่พวมันมีมาเหลือเิน ปราาใ้สไนเปอร์เ็ีพเอไอทีละน ทีละน
ฝ่ายวรรสาับวนิา เธอรีบบอให้ทุนหาที่หลบ่อน
“อย่าหลบ่อนในบ้าน! เี๋ยวมันพัลมา!!!” วรรสาร้อเสียหล “ไปหลบันที่โรเรียนเร็วเ้า ทุน!”
ทุน่ารูันไปที่โรเรียน พอีมีานบินอีลำบินเ้ามา และะใ้เลเอร์ยิพววรรสา แ่ปราาสอยมันร่วล่อนที่มันะทำร้ายวรรสา
วนิาเห็นพสุเินออมานอบ้าน เธอรีบไล่เา ให้ไปหลบในที่ที่โมีไม่ไ้
“รีบไปสิ! ยืนทื่ออะไรอยู่?” วนิาว่า พสุพยัหน้าแล้ว็รีบวิ่หลบไป
พวทวินนา วิไรพร และมลเ้ามา่วยเหลือพันธรับััย ทั้หมลั่นระสุนปืนใส่พวเอไอที่าหน้าเ้ามา พันธรยิใส่เป้าหมายนระสุนหม
“โธ่เว้ย! มาหมอะไรอนหน้าสิ่วหน้าวานวะ!!” เารีบรีโหลระสุนปืนใหม่ อนนั้นเอมีเอไอเ้ามาประิเา ััยเล็ปืนยิไม่ทัน
พันธรัารใ้มีทหารอพ่อเสียบเ้าที่ออเอไอแล้วระาออ ส่ผลให้เลือสีำย้อนิปลายมีมา เารีบบรรุระสุนลแม็าีน แล้วสู้่อไป
พวเอไอมีมาว่าห้าสิบน พวพันธรัเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าระสุนะเหลือพอไหม? พวเา้มลเ็บอาวุธอพวเอไอที่ายไปแล้ว และลอยิ ปราแสเลเอร์พุ่เ้าใส่เป้าหมายนระเบิเป็นวว้า
“ใ้ไ้นี่!” ััยเลยยิระสุนเลเอร์ใส่พวเอไอ เิระเบิึ้น ร่าอพวเอไอปลิวระายไประแทับอบผนัอาาร เลือสีำไหลนอพื้น
วิไรพรราระสุนใส่อย่าไม่ยั้ บรราเอไอถูระสุนยิล้มลไปมามาย แ่พวมันมีมาเหลือเิน วิไรพรลั่นไปืน แ่็พบว่าระสุนหมแล้ว
“ทำไี? ระสุนหม!” เธอร้อ
“ไม่ไหวแล้ว ถอยทัพเถอะ” ััย็พู้วยเสียั ทั้หมึถอยร่นไป ปราาูระสุนสไนเปอร์อัวเอ เหลือเพียสิบนัเท่านั้น
“ปัโธ่เว้ย!” เาสบถออมาแล้วใส่ระสุน ่อนะยิานบินอีลำที่ลอยเ้ามานมันลพื้นระเบิลุเป็นไฟ พันธรัสินใ่อสู้ เายิอย่าไม่ยั้นพวเอไอาที่มาันเยอะ เหลือน้อยล
“พวเรา อย่ายอมแพ้!!” เาะโนบอเพื่อนร่วมรบ ่าน่าเล็ปืนไปที่ศัรู แล้ว็ลั่นไ นพวเอไอเริ่มเห็นท่าไม่ี พวมันึถอยหนีไป
เอไอนสุท้ายำลัะปีนำแพึ้นหนีไป ปราาเล็ปืนอย่ารวเร็วแล้ว็ลั่นระสุน ระสุนเาะส่วนศีรษะอมันนาระาย เลือสีำพุ่ออมามามาย
ในที่สุ ฝ่ายพวเา็เป็นฝ่ายนะ ััยรีบวิ่ไปเ็บอาวุธอพวเอไอที่อยู่ามพื้นึ้นมา ะที่พันธรเอาปืนล
“พวเรานะแล้ว!!” เาล่าวอย่ายินี “นะริๆ ้วย”
ปราาถอนหายใเฮือที่พวนั้นหายไปเสียที เาลุึ้นแล้วยปืนามไป้วย บรราาวบ้านและนอื่นๆ ่าพาันออมาาโรเรียน เมื่อเห็นว่าศัรูายหมแล้ว็ร้ออย่าีใ
พวพันธรในุนัรบเินเ้ามา พวาวบ้านปรบมือให้พวเา ทำเอาพวพันธรเินเหมือนัน
“ไ้โปร อยูุ่้มรอพวเราที่อาาเนี้เถอะ” าวบ้านหินหนึ่บอ “อาาเเราไม่มีทหารสัน”
“ใ่” ายอีนบอ “อยู่ับเราเถอะ”
“เราไม่ไปไหนอีแล้ว ใ่ไหม?” ััยหันไปถามพันธร
“ใ่” พันธรอบ “เราะอยู่ที่นี่”
บรราาวบ้านโห่ร้ออย่าีใ บานวิ่เ้ามาอพันธรและััย พสุวิ่ออมาแล้วระโอปราา
“เฮ้ย ปล่อย” ปราาร้อ
“แหม ็นมันีในี่” พสุล่าว “เพราะพวนายแท้ๆ เราถึรอมาไ้”
พันธรมอไปยัฟาฟ้า ไม่มียานบินที่ไหนโผล่มาอีแล้ว แ่เาิว่าาร่อสู้ยัไม่บแ่นี้แน่ มัน้อส่พวมาอีแน่นอน
อนบ่ายวันนั้น มีารเลิมลอัน พวพันธรที่ถอเรื่อแบบออหมแล้วใสุ่ธรรมา ็มาเลี้ยลอับเา้วย
“อสุีให้แ่พวผู้ล้าทุน” นที่เหมือนหัวหน้าอาาเเอ่ยึ้น “เรามาื่มันเถอะ”
มีนมารินไวน์ให้วรรสาื่ม เธอไม่รู้ัเรื่อื่มนินี้ พอิบเ้าไป็พยัหน้า มัน็รสาิีเหมือนัน
แล้วบรราาวบ้านทุน็นัุ่ยันไปเรื่อยเปื่อย พันธรที่ื่มไวน์เ้าไป เาเินโเอย่านเมานิหน่อย ่อนะไปหาห้อน้ำ
พอเาลับมา พสุ็บอเาับทุน
“นี่เพื่อนผมเอ” พสุพู “เล่นี้าร์็เ่ ออรบ็เ่”
ทุนปรบมือให้พันธร นเาเินอาย วรรสาหันมาหัวเราะับวนิา ะที่พวทวินนา็หัวเราะไป้วย
หลัมื้อบ่าย อนนั้นบ่ายสามโมเย็นแล้ว พันธรนั่พัเหนื่อย เอาหน้าบับโ๊ะแล้วหลับไป อนนั้นเอ ปราา็เินเ้ามา
“น้อพัน” เาเรีย “ื่นๆ”
“อะไรอ่ะพี่?” เาื่นึ้นมาอย่าัวเีย
“้อมแผนรบ เราำเป็น้อให้พวาวบ้านเรียนรู้วิธีารใ้อาวุธเหมือนัน”
“อ้าว? แ่ระสุนเราใล้หมแล้วนี่?” พันธรถาม
“พี่หมายถึปืนอไอ้พวระยำเอไอ่าหา” ปราาบอ “ไป เาำลัวาแผนั้รับัน”
พันธรึเินามปราาไป พวผู้ให่ำลันั่ปรึษาับพวทวินนาที่ำลัถือแผนที่ออาาเทั้หม
“เราน่าะมีที่หลบภัยนะ” ทวินนาพูึ้น “เอารไหนีล่ะ? ถ้าเิพวมันมาอี?”
“โรเรียนไ” มลบอ
“ึสูอย่านั้น เี๋ยว็ถูยิถล่มลมาทับันายพอีน่ะสิ” ทวินนาพู “้อเป็นพื้นที่ั้นใ้ิน อะไรทำนอนี้”
“บ้านผมเอ” พสุออัว “บ้านผมมีั้นใ้ิน”
“เหรอ? แล้วว้าพอไหม?” มลถาม
“็...น่าะุนไ้ประมาห้าสิบนน่ะ” พสุบอ
“น้อยเินไป แ่็ีว่าไม่มีอะไรเลย” ทวินนาพูอีรั้ “ให้ผู้หิ นแ่ เ็ไปหลบั้นใ้ินอพสุ แล้วที่เหลือล่ะ?”
“พวเราะออรบเอ” ายนหนึ่ล่าวึ้น “ะออรบพร้อมพวุนั่นแหละ”
“ี” ทวินนาพยัหน้าพร้อมับส่ปืนอพวเอไอให้ “เราลอมาฝึ้อมยิู่อน ่อนที่ะวาลยุทธ์”
แล้วพวทวินนา็ัารสอนาวบ้านให้ใ้อาวุธให้เป็น ผู้ายในอาาเ่าถือปืนยิเลเอร์นละระบอ แล้วลอยิู ระสุนเลเอร์มีอำนาารทำลายล้าสู ยิถูอะไร็ระเบิหม
เย็นวันนั้น ทุนรีบเ้าบ้านอน ะที่พันธรับพสุ ำลัั้ใวาแผนรับมือสรามอยู่
“เอารนี้มาไว้...” พันธรำลัพู ู่ๆ วรรสา็เาะประูแล้วเปิเ้ามา
“อาหารเย็น้า” เธอบอ “ไ ำลัเร่เรียับารวาแผนรบอยู่เหรอ?”
“ใ่สิ” พันธรพู่อนะรับานมาสอาน แล้วยื่นให้พสุ แ่พสุไม่ไ้ิน เาำลัพยายามิหาหนทาอยู่
“อาาเเราเป็นแบบนี้ ะทำยัไ?” เาถามพันธร พันธร็อบไป วรรสายิ้มให้ทัู้่ ่อนะออาบ้านไป
“นายแน่ใเหรอว่า ะร่วมรบพร้อมับพวเรา” เาถามพสุ
“แน่ใสิ” พสุอบ “ถึะลัว แ่ัน็ลูผู้ายนหนึ่เหมือนัน ัน้อสู้เพื่ออาาเ”
“ีมา” พันธรื่นม “ั้นเราเอารนี้....”
วรรสาเินลับมายับ้านอผู้หิใีที่ให้ที่พัพิอาศัย เธอเินึ้นบันไไปบนห้อที่วนิานอนอยู่
“ไ ุพันอเธอทำอะไรับนายพสุ?” วนิาถามทันที
“พวเาำลัวาแผนารรบอยู่” วรรสาบอพลาล้มลนอนบนเีย “มัน้อลับมาอีแน่”
“นั่นสิ” วนิา็เห็น้วย “แล้วารลับมาอมัน ้อยโยพาพวมาเยอะแน่ๆ”
วรรสารู้สึัวล ถ้าเป็นแบบนั้นริ อาาเนี้ะรอไหมเนี่ย?
“อย่าเพิ่ิร้ายไปเลยแ” วนิาบอเพื่อน “ยัไืนนี้็นอนหลับสบายแหละ”
“็หวันะ” วรรสาบอ “หวัว่ามันไม่โมีอนเรานอนหรอนะ”
ฝ่ายพันธรับพสุ็ิแผนรอรับไ้แล้ว ทั้สอบอลาัน ่อนที่พันธระเินไปแปรฟัน ่อนะเินึ้นไปั้นสอบ้าน ปราาับััย นอนอยู่บนเียแล้ว
“เฮ้ย เยิบหน่อย ให้เพื่อนเรานอน้วย” ปราาบอััย ััยเลยทำาม
“ิแผนออยั?” ััยถาม
“ิออแล้ว” เาบอ “ถ้ามันมาอี เราะให้พวผู้หิับเ็ไปหลบั้นใ้ินอบ้านพสุ ส่วนพวผู้ายะ่วยเราออรบ”
“แล้วนายพสุอะไรนั่นะ่วยเราหรือเปล่า น้อ?” ปราาถาม
“่วยรับ” พันธรอบ “เายินี”
“เออ ็ีไปอย่า” ััยหาวอย่า่วนอน “โอ๊ย เหนื่อยาารรบสราม นอนีว่า”
แล้วทุน็เ้านอนัน ปราาเินเ้ามาปิไฟในห้อ ่อนะล้มัวลนอนบนเีย
วันที่ 3
เ้าวันรุ่ึ้น ปราาแทบะไม่ไ้นอนเลยเพราะเสียรนอััยมันัมา ััยเอ็ัวเียื่นึ้นมา ทรผมยุ่ไปหม
“นี่น้อทำให้พี่ไม่ไ้หลับนะ” ปราาบ่น
“อ้าว? ทำไมล่ะรับ?” ััยสสัย
“็น้อเล่นรนลอืนเลยอ่ะิ” เาบอ “เสียรนหรือเสียมอเอร์ หา?”
“ริเหรอ? ผมรนันานั้นเลยเหรอ?” ััยส่ายหน้า “ไม่เยมีใรเือนเลย”
แล้วทั้หม็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พันธรเินไปหาพสุที่บ้าน เพื่อะอูอะไรสัอย่า
“อ๋อ ะูั้นใ้ินเหรอ?” พสุถาม “เ้ามาสิ”
พันธรเลยลไปั้นใ้ินับพสุ มันเป็นห้อนาให่ ุนราวๆ ไ้ห้าสิบนเหมือนที่พสุล่าวริๆ
“มีบ้านนายบ้านเียวเหรอที่มีห้อใ้ิน?”
“อืม” พสุพยัหน้า “บ้านอื่นไม่มีหรอ”
“หืม?” พันธรรุ่นิ “ถ้า้าศึบุเ้ามาใหม่...”
ทั้สอุยันเล็น้อย ่อนะปีนบันไ้ึ้นไปั้นหนึ่ พสุล่าวลาับพันธร ่อนะรับปืนไปาเา
“แน่ในะว่ายิไ้?” เาถาม
“ไ้สิ” พสุอบ “แ่ปุ่มรนี้เอ”
“อืม ีละ” เาบอ “ไป่อนนะ”
พสุโบมือลา พันธรเินไปยับ้านที่พวเาอาศัยอยู่ ็เอวรรสาเินมาพอี
“อ้าว พัน?” เธอทั “ะเ้าบ้านเหรอ?”
“อืม” เาอบ “แล้วสาะไปไหน?”
“ไปเินเล่นแถวนี้น่ะ อยู่แ่ในบ้านมันเบื่อ”
“ั้นพันไป้วยีว่า” เาว่าแล้วับมือเธอไว้ วรรสาสะุ้ใ แ่ไม่มา เาและเธอับมือันเินออไป โยมีวนิาแอบมออยู่้านหลั
“ไอ้สาเอ๊ย” วนิาแอบำ แล้ว็ไป่วยเ้าอบ้านัผ้า
“ที่นี่สวยามีเนอะ” วรรสาพูับเา “มี้นไม้ อไม้ึ้น ่าาอาาเเราลิบลับเลย”
“สาอบอไม้อะไร?” เาถาม
“อ๋อ” เธอบอเา “สาอบอทานะวันน่ะ มันูเหมือนมีพลั มีวามหวั”
“เหรอ?” เาหันมาพูับเธอ “แ่พันอบอุหลาบน่ะ เอ๊ะ? ผู้ายอบอุหลาบนี่ผิหรือเปล่า?”
“ไม่ผิหรอ” เธอบอ “นี่ ไว้โรเรียนเปิ เราลอไปินับ้าวที่โรเรียนพสุเอาไหม? ท่าทาน่าอร่อยนะ”
“็ไ้สิ” เาอบพลายิ้มให้เธอ วรรสาเอ็ยิ้มอบ
“เอ่อ” วรรสาอยาลอถามอะไรบาอย่า “พัน... มีนที่อบไหม?”
“นที่อบเหรอ?” เานึ “ไม่มีอ่ะ”
วรรสาแอบถอนหายใ เาไ้ยินเสียเธอถอนหายใ ็ถาม “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“สาไม่เป็นไรหรอ” เธอว่า “แ่สามีนที่อบอยู่แล้วนะ”
“ใรเหรอ? ใรนโีนนั้น?” เารีบถาม
“็...อยู่ไม่ใล้ไม่ไลับัวสาเท่าไหร่หรอ” เธออบ
“ไอ้ัยเหรอ?” เาถาม วรรสาไ้แ่ส่ายหน้า พันธร่าไม่รู้อะไรบ้าเลย
“พัน็นึเอาเอละัน” เธอบอใบ้ออไปนานี้ พันธร็ยัไม่เ้าใ เาื่อบื้อเรื่อนี้ริๆ
“แล้วพันะรู้ไ้ไว่าสาอบใร?” เาถาม
วรรสาถอนหายใ แล้ว็หายใเ้าลึๆ ่อนะบอออมา
“ือ สาอบ...”
แ่แล้ว ู่ๆ ็มีเสียไเรนัึ้นอีรั้ ทั้พันธรและวรรสาใ รีบวิ่ลับไปที่บ้านเพื่อเอาอาวุธออมา
“พว้าศึมาแล้ว!!” ายนหนึ่ะโนลั่น พันธรรีบพาบรราผู้หิับเ็ัวเล็ๆ ไปหลบใ้ั้นใ้ินอบ้านพสุ
“เร็วเ้า! ทุน” พสุบอ แ่ละน่าปีนบันไลไป พสุปิพื้นบ้าน แล้วถืออาวุธอพวเอไอ ออมานอบ้าน
“ไม่! นายอยู่ในบ้านนี่แหละ” พันธรสั่
“ไม่ไ้ ัน้อออรบ้วย” พสุยืนราน “ามแผนที่เราิไว้ไ”
บรราาวบ้านที่เป็นผู้ายทั้หม ถืออาวุธอพวเอไอ อนนั้นเอ านบินอพวเอไอ็บินเามาในอาาเและเรียมะยิ แ่าวบ้านายนหนึ่ยิระสุนเลเอร์ใส่่อนนมันระเบิ านบินลุท่วมไป้วยไฟ ่อนะลมา
าวบ้านผู้ายมายืนนละฝั่สอ้านามแผนที่วาเอาไว้ พอพวเอไอระโ้ามำแพเ้ามา พวเา็ปล่อยให้พวเอไอมารวมัวันเยอะๆ ่อน พอไ้ำนวนที่้อาร ทั้สอฝั่้ายวา็ยิระสุนเลเอร์ใส่ทันที พวเอไอถูอาวุธอัวเอีระาร่าออเป็นิ้นๆ เลือสีำสาไปทั่ว
นี่ือแผนที่พันธริึ้น ให้าวบ้านแ่ละลุ่ม มาันเอาไว้ ทา้ายทาวา พอพวเอไอบุเ้ามารลา ็ยิทันที
มีพวเอไอบุเ้ามาอี บรราาวบ้าน่ายิโมีพวเอไอนเหลือแ่ไม่ี่น พวเอไอเห็นท่าไม่ีึล่าถอยไป
“วู้! เรานะอีแล้ว” พสุระโโลเ้นอย่ายินี ะที่าวบ้านนอื่นพาันโห่ร้อ้วยวามีใ
พสุวิ่เ้ามาอพันธร “เราทำสำเร็แล้ว!”
“ีมา” พันธรโอบออบ “่อานี้ มันไม่มายุ่แล้วล่ะ”
บรราาวบ้านร้ออย่าไ้ัยนะ พสุเอมอพวเาแล้ว็หันมายิ้มให้พันธร
เย็นวันนั้น มีารเลี้ยลอัน มีไ่ย่าัวให่วาอยู่ลาโ๊ะและอาหารมามาย นพันธริว่า ะินหมไหมเนี่ย?
“้ออบุนัรบอเรานะ” หัวหน้าอาาเพูะอยู่ในบ้านอเาเอ “ถ้าไม่ไ้พวเา เราแย่”
“อบุมานะรับ” ััยล่าวแล้วใ้มีัไ่ย่าออมาิน มีนรินเหล้าให้วรรสา เธอไม่รู้ัว่ามันืออะไร?
“อ๋อ เหล้าน่ะ” นที่เทให้เธออธิบายให้ฟั “มาลอันหน่อย”
“อ๋อ่ะ” เธอื่มเหล้าเ้าไป แล้ว็รู้สึมึนๆ ึ้นมาทันที
“ออีแ้วสิะ” เธอื่มไปทั้หมสามแ้วนเมาไ้ที่ หลัาเลี้ยลอบ วรรสา็เินโัโเออาานไป
“สา” พันธรเรีย “ไปไหนน่ะ?”
“ใรวะ?” วรรสาหันมา าปรือๆ ำลัเมาเ็มที่
“สาินอะไรเ้าไปน่ะ?” พันธรสสัย แล้วู่ๆ เธอ็ล้มลับพื้น พันธรใมา รีบเ้ามา่วยประอเธอ
“สาินอะไรเ้าไปเนี่ย? ถึมีสภาพแบบนี้?” เาถาม วรรสาบ่นพึมพำออมา
“สา...รัพันนะ”
พันธรไ้ยิน็ใ แ่อนนี้ สิ่ที่เา้อทำือ พาวรรสาไปส่ที่บ้าน่อน
ความคิดเห็น