คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ปลอดภัย
อนที่ 24 – ปลอภัย
เอพษ์เป็นนวบุมรถ เาำลัะเินทาออนอรุเทพมหานร ฝ่ายพันธร็ปรึษาอะไรับเพื่อนๆ ในรถเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย” เอพษ์หันมาว่า “พูอะไรัน?”
“็ุยเล่น” พันธรบอ “ไม่ไ้เหรอ?”
“ันเสียสมาธิ อย่าุย” เอพษ์บอ
“็ะุยน่ะ มีปัหาไหม?” พันธรพูออมา เอพษ์ึใ้มือ้า้ายที่ถือปืน ฟาระบอปืนใส่หน้าพันธรทันที
“ุทำอะไรน่ะ!?” วรรสาร้อออมา
“็ัารนพูมาไ” เอพษ์พู “แ็ระวัไว้เถอะ แผเสียใส่ัน เี๋ยวันยิทิ้แน่”
“ุเป็นบ้าไปแล้ว” วรรสาว่าึ้น “ุสูเสียรอบรัวุไป ุบ้าไปแล้ว”
“ใรบอ? ันยัไม่บ้า” เอพษ์หัวเราะ ะแล่นรถ่อไป วนิาับาูเรื่อสแนเป้าหมาย ยัไม่มีอะไรปราึ้นบนหน้าอ
“ยิมันทิ้เลยไหม?” ััยแอบระิบับทุน
“เราไม่ยอมเป็นารหรอ” วนิาระิบลับ
“แ่ยิทิ้็ีเหมือนันนะ” วิไรพรบอ
“เราไม่ยอมให้มือเราเปื้อนเลือหรอ” ทวินนาเอ่ยึ้นมาเบาๆ “เราะให้พวเอไอัาร”
เอพษ์ับรถ่อไปโยไม่ไ้สนใพวที่นั่้าหลั แล้วู่ๆ ็มีเสียสัาเือนัึ้น วนิารีบูอมอนิเอร์
“มีพวเอไออยู่้าหน้า!”
“ีล่ะ” เอพษ์รีบลารถไป พันธรอาศัยัหวะนั้น รีบวิ่ึ้นไปที่นั่นับแทน แล้วออรถไปทันที
“เฮ้ย!” เอพษ์หันมาเห็น็ใ “พวแ! ทิ้ันเหรอ!”
“ใระยอมทนับแ ไอ้บ้า!!!” วิไรพรเลื่อนระลแล้วะโนพร้อมับูนิ้วลาให้ เอพษ์ัฟันอย่าโรธแ้น แล้วเา็โนระสุนเลเอร์ยิใส่นร่าระเบิไม่มีิ้นี
“ทีหลั ถ้าเอนรอีวิ้อูนิสัย่อนนะ” ััยแนะนำ
“อืม” พันธรพยัหน้า “เา็น่าสสารนะที่เสียรอบรัวไป แ่็ไม่น่าทำับเราแบบนี้”
“ใ่” ทวินนาเห็น้วย “นี่ี่โมแล้วเนี่ย?”
พันธรูนาฬิา้อมือ “ะสิบเอ็โมแล้วพี่”
“พัินอะไร่อนีไหม?”
แล้วพันธร็อรถ ่อนะเปิระป๋ออาหารแล้วินัน วนิาันมปัเ้าปา ะที่ปราาินปลาทูน่าในน้ำเลือ
พอินันนอิ่ม พวเา็ทิ้ยะไว้แบบนั้น ่อนะึ้นรถเหมือนเิม
“นายยัะามหาผู้รอีวิอีเหรอ?” ััยถาม “ยัไม่เ็อีเหรอ?”
“เราะสแนูนิสัยหรือสันาน่อน” พันธรบอยิ้มๆ “ถ้าไม่บ้าเหมือนไอ้บ้านั่น ่อยรับึ้นมาบนรถ
แล้วรถ็แล่น่อไปเรื่อยๆ นเอเ้าับอีอาาเหนึ่ ทุนเาว่า็ถูโมีเหมือนัน
ปราาเอามีแะที่า่าย ็พบว่าไม่มีไฟฟ้า ทุนเลยัารปีนึ้นา่ายไป เ้าไปในอาาเที่เท่าไหร่็ไม่รู้ไ้
ที่นี่็เหมือนที่อื่น โนโมีนไม่เหลือสภาพ พันธรออามหาผู้รอีวิ
“มีใรอยู่บ้า?” เาะโนถาม “ถ้ามีส่เสียอบลับมาหน่อย”
“ทานี้่ะ”
พันธรไ้ยิน็รีบวิ่ไปยั้นออเสียทันที ็พบเ็สาวนหนึ่ อายุไม่น่าะเินสิบปี นั่หลบอยู่รมุมอาาร
“หนูน้อย” พันธรเรียและุเธอึ้นมา “ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่มา่วยแล้ว”
“รอบรัวหนู....” เธอร้อไห้ออมา “ายหมแล้ว”
“พี่็พอันแหละ” พันธรึเธอให้ลุึ้น แล้ว็ถาม “ยัมีนอื่นรอีวิอีหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่มี มีแ่หนูนเียวที่หลบอยู่ พ่อแม่หนูายแล้ว” เธอบอออมา
“โอเ” พันธรพู “แล้วอาาเนี้มีอินหรือเปล่า?”
ทวินนาและนอื่นๆ เ้าไปในบ้านอนนหนึ่ แล้วเอาทั้น้ำื่มและอาหารแห้ำนวนมาออไป ทวินนามอถุนมอย่ายินี
“เลี้ยพวเราไปไ้สัสัปาห์หนึ่”
แล้วเ็สาวนนั้น็ึ้นไปนั่บนรถ้วย หลัาถามื่อ็พบว่าเธอื่อ วรรวลิน
“เออ ผู้รอีวิแบบนี้่อยีหน่อย” ััยูโล่ใ พลามออาหารและน้ำที่นมา วรรวลินเป็นเ็สาว ถัเปีย อยู่ในุระโปรูเรียบร้อย
พันธรแล่นรถ่อไปเรื่อยๆ เาเอ็ำลัสับสนับทาอยู่
“นี่นายะไปไหนันแน่เนี่ย?” ััยถามึ้นมา
“เอ่อ” พันธรไม่รู้ะแ้ัวอย่าไร “็หาทาออารุเทพฯ ไ”
ััยเลยไม่ถาม่อ เายวน้ำึ้นื่ม “เอ้อ น้อลิน พี่เรียแบบนี้ไ้ไหม?”
“ไ้่ะ” วรรวลินอบ
“เรียนอยู่ั้นไหนล่ะ?”
“ประถมห่ะ” เธอพู
“อ้าว นึว่าม.้นเสียอี” ััยุยับเธออย่าเป็นมิร “พี่อยู่ม.4 นะ ื่อััย”
“ระวัไว้น้อ” วนิาเือน “นนนี้เ้าู้นะ”
“อะไรวะ? เ็ประถมนะเว้ย ใระมาีบ?” ััยหันไปว่าใส่วนิา “ไม่้อไปสนนบ้าพูหรอ”
“เอ๊ะ นายนี่” วนิาแอบบมือเา ััยหัวเราะอย่าร่าเริ ทำเอาวรรวลินที่เศร้าๆ อยู่ พอะยิ้มออบ้า
พันธรพยายามูป้ายบอเส้นทา แ่ยิ่ับไปเท่าไหร่ เา็วนมาที่เิม เาหลทาอย่าสมบูร์แบบแล้ว ไ้แ่ับรถวนเวียนอยู่ในรุเทพฯ นี่แหละ
พว้าหลัเล่นันอย่าสนุสนาน “มาเล่นเมทสอบวามำัน” ััยัวน “ิา็ือ ให้พูื่ออะไร็ไ้ในหัว้อหนึ่ เ่นผัใ่ไหม? ัยะพูื่อผัออมานิหนึ่ สมมิว่าเป็นะน้า พอัยพูเสร็ น่อไปาัย็้อพูทวนว่าะน้า แล้ว็าม้วยื่อผัอัวเอ นที่สาม็้อพูทวนผัที่นที่หนึ่และนที่สอบอ ่อนะบอื่อผัออมา ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ใรำไม่ไ้ แพ้ ้อโนลโทษ”
“ะลโทษยัไ?” มลถาม
“นนนั้น้อิน้าวมื้อหนึ่” ััยบอ
“โห ไม่โหไปหน่อยเหรอ?” มลโอรว “ถ้าันแพ้ล่ะ ันยิ่หิว่ายอยู่้วย”
“เออ เอาเหอะ” ััยบอปัไป “เอาล่ะ เอาหัว้อผลไม้ละัน ฝรั่!”
วรรสาเป็นนถัไป “ฝรั่ ส้ม”
วนิา่อ “ฝรั่ ส้ม อุ่น”
วนันไปวนันมาแบบนี้ นระทั่มาถึปราา “เอ่อ ฝรั่ ส้ม อุ่น เาะ ล้วย แอปเปิ้ล ีวี่ มะม่ว เอ่อ อะไรวะ? เอ่อ...”
“หมเวลา!” ััยว่าอย่ายินี “นแพ้ือพี่ปรา ิน้าวมื้อหนึ่”
“โห โหั” ปราาร้อวิวอน ััยหัวเราะออมา
“ล้อเล่นน่ะรับ” เาบอออมา “ยัไทุน็ไ้ิน้าวแหละ”
วนิาเิปวปัสสาวะึ้นมา เธอบอับพันธร
“อ้าว แล้วะไปปล่อยที่ไหนล่ะ?” เาถาม
“นี่ เสียมารยาท เาเรีย ‘เ้าห้อน้ำ’ ย่ะ” วนิาว่า “รปั๊ม้าหน้าน่าะมีนะ แวะเิมน้ำมัน้วยะเลย็ี”
แล้วพันธร็เลี้ยวรถเ้าไปในปั๊มน้ำมัน วนิารีบวิ่ลารถไปเ้าห้อน้ำ ะที่ทุนเฝ้ารอ พันธร็เินลมา เอาที่ใส่น้ำมัน ใส่หล่อเลี้ยเรื่อยน์เ้าไป
ะที่วนิาำลัะทำธุระเสร็ เธอ็เินมาหน้าระเหนืออ่าล้ามือ
“ายแล้ว หน้าันโทรมนานี้เลยเหรอ?”
“า เสร็ยั? ะไ้ออเินทา่อ” เสียััยถามึ้นมา
“เสร็แล้ว เสร็แล้ว” วนิาะเินออไป แ่แล้ว็มีเสียสัาเือนาที่้นหาเป้าหมายอเธอ เธอรีบู
“ายแล้ว” เธอรีบวิ่ไปึ้นรถ “มีศัรูมาันยี่สิบว่าน”
“เราะฝ่ามันไป” พันธรบอให้ทุนับเบาะนั่ให้ีๆ “ับให้มั่นนะ พันะนพวมันให้ระเ็นเลย”
วรรวลินูะลัว วรรสาโอบอเธอไว้
“ไม่เป็นไรหรอ” เธอปลอบ “เี๋ยว็ผ่านไปไ้”
วรรวลินอัววรรสาแน่น เธอรู้สึลัว ะที่พันธรเห็นเ็มันิรภัย เาสสัยว่ามันะใ้เพื่อรัษาวามปลอภัยอนับ เาลอึมันออมา แล้ว็ามันไว้
“ระวันะ ทุน” เาเือน แล้ว็เหยียบันเร่เ็มที่ มีพวเอไอวิ่าหน้าเามา พันธรับรถนมันนระเ็นไปนละทิศนละทา
ในรถเิวามสั่นไหว พันธรับรถเหยียบร่าเอไอนหนึ่ มีเอไออีนเล็ปืนมาทาเา แล้วลั่นไ
เพล้!!
ระหน้ารถและเอียทันที พันธรรีบหมุนพวมาลัยไปทาวาเพื่อหลบระสุน แล้วพวเา็ผ่านไปไ้ เาหันมาถามทุน
“ทุนเป็นอะไรันหรือเปล่า?”
ไม่มีใรพยัหน้า แ่วรรสารู้สึว่ามืออุ่นๆ และมีอเหลวไหลใส่มือเธอ พอเธอเอามือออมา็้อใ
“เลือ...”
เธอรีบมอวรรวลินในอ้อมแนเธอ พบว่ามีแผลถูยิที่หน้าอ เลือเริ่มไหลนอ
“ายแล้ว!!” วรรสาร้อ “พัน! น้อลินโนยิ”
“ว่าไนะ?” พันธรหยุรถทันทีและหันมา “เราะทำไี?”
วรรสา็ทำัวไม่ถู วรรวลินหายใรวยริน ่อนะมอวรรสาเป็นรั้สุท้าย
“พวพี่้อรอ....” เธอล่าวออมา “้อรอแน่ๆ”
“น้อลิน พี่อโทษ! พี่ไม่ิ...” วรรสาร้อไห้ออมา วรรวลินเอามือแะแ้มเธอ น้ำาอวรรสาหยลบนมืออเธอ
“พี่ร้อเพลล่อมหนูหน่อย” วรรวลินอร้อ วรรสารีบเ็น้ำา่อนะร้อเพล มันเป็นเพลล่อมเ็ วามหมายฟัูมีวามหวั วรรสาร้อไป้วย ร้อไห้ไป้วย นในที่สุ วรรวลิน็หลับาล
วรรสาร้อไห้ออมาอย่าสุลั้น วนิาไ้แ่ปลอบเธอ
“แ อย่าร้อเลย ไม่ใ่วามผิแนะ”
แ่วรรสาส่ายหน้า เธอยร่าหมลมหายใอวรรวลิน ่อนะร้อเพล่อไป
ทุนในรถเศร้าหมอ พันธรเอามือทุบพวมาลัยอย่าเียแ้นพวมนุษย์่าาว วรรสาร้อไห้นาแ เธอร้อเพลนบเพล
“ฮึ” เธอสะอื้นไห้แล้วอวรรวลินไว้ เธอยัเป็นเ็อยู่ ยัเป็นเ็ประถม แ่ลับ....
“เราะทำไับร่าเธอีล่ะ?” ปราาถามึ้นมา
“ทำเหมือนเิม หาบ้านให้เธอ และให้เธอพัผ่อนอย่าสบายเถอะ” พันธรบอเสียเศร้า
แล้วเา็อรถหน้าบ้านหลัหนึ่ พันธรับััยแบร่าอวรรวลินเ้าไปในบ้าน ึ้นั้นสอไปยัห้อนอน พยายามปัฝุ่นที่ับอยู่บนที่นอน ่อนะวาร่าเธอล แล้วเอาผ้าห่มลุมร่าเธอเสีย
ััยน้ำาไหลออมา พันธร็เหมือนัน เาเินลไปาบันไ พอเห็นเาัวเอในระ เา็่อยระนมันแเป็นรอยร้าว เศษระบามือเาเหมือนัน
“ใเย็นๆ!! ไอ้พัน” ััยเ้ามาห้าม แ่พันธร็ยั่อยย้ำๆ นระพัไม่มีิ้นี
“ทำแบบนี้็ไม่มีประโยน์หรอ!” ััยะโน “น้อเ้า็ไม่ฟื้นึ้นมาหรอ”
“ันเลียัวเอ” เายอมรับออมา “เลียที่่วยเหลือใรไม่ไ้ เลียที่ทำแ่นาย”
“พัน” ััยลาเาออาบ้าน พอวรรสาเห็น้อมืออพันธรมีเศษระิ และมีบาแผล็ใ
“พันทำอะไรน่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอ” พันธรอบอย่าไร้อารม์ เาปีนึ้นไปบนที่นั่นับ ่อนะเอามือุมหน้าผา
“มาทำแผล่อน เี๋ยวิเื้อ” วรรสาบอ
“ิเื้อายไป็ี” พันธรว่า
“อ้าว? ทำไมน้อพูแบบนั้นล่ะ?” ทวินนาถาม
“ไอ้ี้แพ้ ไอ้ห่วย” พันธร่าัวเอ “เ็นเียวยัไม่มีปัาปป้อ”
“พัน ไม่ใ่วามผิอพันนะ” วรรสาล่าวเสียเ้ม “มาหาสา ทำแผล่อน”
เาเลยลารถ และปล่อยให้วรรสาึเศษระที่ิามเนื้อหนัออ ่อนะลยาให้
ะเินทายัเินทา่อไปในเมือร้า อนนี้ไม่มีใรพูอะไรออ ไม่มีเสียหัวเราะ ไม่มีเสียพูุย ทุน่านั่เียบันไปหม
พันธรับมาสัพั็หยุรถ ััยเลยถามึ้น “หยุทำไมวะ? เิอะไรึ้น?”
“เหนื่อย” เาบอออมาามริ “เหนื่อยริๆ”
“มาๆ เี๋ยวันับให้” ััยอาสาทั้ที่ับไม่เป็น “่วยสอนวิธีหน่อยสิ”
แล้วพันธร็สอนวิธีับรถให้ััย ััยเรียนรู้อย่ารวเร็ว ่อนะลอับู พบว่าไม่ยาอย่าที่ิ
ััยลายเป็นนับรถแทน พันธรนอนไปับเบาะอย่าเศร้าสร้อย นอื่นๆ มอเา ็พลอยเศร้าไป้วย
“น่าสสารนะ” วิไรพรบอ “เป็นแ่เ็แท้ๆ”
“ู่ว!” วนิาหันมาเือนวิไรพร วิไรพรเลยเลิพู พันธรหลับาลอย่าเหนื่อยล้า แ่เาไม่ไ้นอน น้ำาเาไหลาวามาหยหนึ่
ััยึ้นสะพานยระับไป เาเอ็เริ่มหลทาเหมือนัน ไ้แ่ับรถวนไปวนมาในเรุเทพมหานร แ่เาไม่ล้าบอใร เาหาทาออารุเทพมหานรไม่ไ้
“ะมีอาาเอื่นอีหรือเปล่าน้า?” เาลอถามู แล้วหันไปมอ ็เห็นทุนหลับันหมแล้ว
“เฮ้อ” เาถอนหายใออมา ่อนะับรถ่อไป น้ำมันเ็มถัรถ น่าะพอับไปไ้อีสอสามวัน
“นี่” ััยเห็นปั๊ม้านหน้า “มีใรปวท้อ ปวอะไรหรือเปล่า? ะแวะปั๊มนะ”
วิไรพรับมลยมือึ้น ััยึเลี้ยวรถเ้าไปในปั๊มน้ำมัน ทั้สอออวิ่ไปยัห้อน้ำทันที ่อนะทำธุระส่วนัว ััยยัเฝ้ารออยู่
แล้ววิไรพรับมล็ลับมาาารเ้าห้อน้ำ ััยเลยับรถ่อไป
“มีใรแถวนี้เปล่า า?” ััยถามวนิา
“ถ้ามีเรื่อมันะัเอ” เธอบอพลาูอมอนิเอร์ “ที่นี่ไม่มีใรเลย”
ััยับรถเ้าไปในถนนเส้นหนึ่ ูเหมือนะเิอุบัิเหุให่รนี้ เามอเห็นรถบรรทุถัแ๊สล้มอยู่ รอบๆ ถนนมีแ่ราบสีำเหมือนถูไฟไหม้ แถวบ้านเรือนแถวนั้น็เสียหาย้วย
ััยมอมันแล้ว็ส่ายหน้า หันไปทาไหน็ไม่เอวิวีๆ เสียที เาับรถมานเออีอาาเหนึ่
“เฮ้ย พวเรา” ััยปลุทุน “เราเออีอาาเแล้ว”
พันธรื่นึ้น นอื่นๆ ็ื่นาม ััยระโลารถ แล้วลอปีนำแพูภายใน
“เฮ้ย ที่นี่ยัสมบูร์!!”
“ริเหรอ?” พันธรถามอย่ายินีแล้ว็ปีนึ้นูบ้า “เฮ้ย ริ้วย”
“ที่นี่ไม่โนถล่มเหรอ?” วรรสาถามึ้น “เป็นไปไ้ไ?”
“เราเ้าไป้านในันเถอะ” ปราาัวน แล้วทุน็ปีนรั้ว้ามำแพเ้าไป
พอพันธรเินลมาบนพื้นอาาเ เา็เห็นพวาวบ้าน ำลัทำวามสะอาถนนอยู่ เารีบเรีย
“เฮ้! พวุ”
นพวนั้นหันมามอพันธรแล้วมออย่าุน พันธรรีบแนะนำัว
“เรามาาเแป” เาบอ “ที่นี่เอะไรรับ?”
“เเ้า่ะ” หิสาวนหนึ่บอ “เพวุโนถล่มไปแล้วสินะ”
“ใ่รับ” พันธรสสัยอย่ามา “ทำไมที่นี่ไม่โนถล่มล่ะ?”
“เป็นโีน่ะ” นเิมพู “เหมือนมันะลัวน้ำฝน”
“หา?” พันธรไ้ยินไม่ั
“มันลัวน้ำฝน ืนที่มันโมี ฝนแถวนี้พอี พวมันเลยล่าถอยไป” หิสาวนเิมว่า
“ริหรือะ?” วิไรพรเินเ้ามา้วย “พวมันลัวน้ำเหรอ?”
“ูเหมือนะเป็นแบบนั้น่ะ”
พันธรูะยินีมา เาีใที่เอเที่รอพ้นาารโมีเสียที
“เินทามาเหนื่อยสินะ” หิสาวนที่ถือไม้วาพูึ้น “เ้ามาพัับเราสิ เรามีทั้อาหารและน้ำเลี้ย”
“อบุมารับ” ััยล่าวอย่ายินี “โีที่ที่นี่ปลอภัย”
ความคิดเห็น