คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : คนเอาแต่ใจ
อนที่ 23 – นเอาแ่ใ
“มันำลัไล่ล่าเพาะพวเรา” พันธรเอ่ยึ้นะับรถู้ “เราไปอาาเไหนไม่ไ้แล้ว มีหวั้อโนพวนั้นเล่นานแน่”
“เราลายเป็นแม่เหล็ึูวามอันรายไปแล้วเหรอ?” ััยถาม “เฮ้อ แล้วะทำยัไี?”
พันธรเอ็อบไม่ไ้ เาับรถผ่านัปรหัพัและรถยน์ที่ออยู่ลาถนน อนนั้นเอ วนิา็ร้อึ้น
“มีเป้าหมายหนึ่นแถวนี้!”
“หา?” พันธรหันมาหา “อยู่รไหน?”
“ไลออไปพันเมร” วนิารายาน “หรือว่าเป็นผู้รอีวิ?”
พันธรรีบับรถไปามทาที่วนิาบอทันที เาเห็นใรบานเินเยๆ อยู่ลาถนน เาอรถแล้วลารถมาทันที
“เฮ้ ุ!” เาร้อเรีย
ฝ่ายนั้นหันมา แล้ว็ทำให้พันธรใ
“พี่วิไรพร!!” เาเรียื่อเธอ วิไรพรหันมา้วยวามใ ามเนื้อัวมีบาแผล
“น้อพัน!” เธอเอ่ยเสียแหบพร่า “ทำไม?”
“พี่รีบึ้นรถ่อนเร็ว” พันธรึมือเธอ วิไรพรไม่เ้าใว่ารถืออะไร? เธอถูึึ้นไปบนรถู้
“พี่วิ!” ััยเห็น็ยินี “โีัที่เอ”
“พี่ผ่านอะไรมามามายเลยล่ะ” วิไรพรเอ่ยเสียแหบ “มีอินไหม?”
วนิาส่นมปัไส้หมูหยอให้พร้อมับน้ำื่ม เธอรับไปินอย่าหิวโหยและื่มน้ำเ้าไปเ็มว
“เฮ้อ ่อยมีเสียึ้นมาหน่อย” เธอพู “แล้วทำไมเหลือันแ่นี้ล่ะ?”
“เรื่อมันยาวน่ะรับ” พันธรบอเหมือนไม่อยาเล่า “แ่เอพี่็ีละ ผมนึว่าะไม่ไ้เอันอีแล้ว”
“อือ พอันแหละ”
แล้ววรรสา็ัารทำแผลให้วิไรพร เธอยิ้มให้วรรสาที่่วยทำแผลให้เธอ
“อบุมานะ” เธอบอ ท่าทาูนุ่มนวลึ้น
“ไม่เป็นไร่ะ” วรรสาอบ
“พี่ิผิที่ทิ้ลุ่มไป” วิไรพรล่าวอย่าสำนึผิ “ทีนี้ พี่รู้แล้วล่ะ รวมันไว้ีว่า”
“นั่นสิรับ” ััยบอ
วิไรพร้มหน้าลอย่ารู้สึผิ เธอพูออมา
“พี่สร้าแ่ปัหามาลอ” เธอบอ “ทั้ที่อาาเ ทั้ที่โรเรียน พี่อบหาเรื่อนอื่น ิว่าไม่มีใร็อยู่ไ้ นเมื่อไ้อยู่นเียวนี่แหละ ถึไ้รู้ว่าริๆ พี่้อารเพื่อนแ่ไหน”
ััยพยัหน้า “ผม็พอันแหละ ผมใร้อน อารม์ร้าย นนอื่นพาันหันหนี นพออยู่นเียว ถึรู้ว่า้อารเพื่อน”
วิไรพรหันมายิ้มให้ััยอย่าอ่อนโยน
“พอะให้อภัยพี่ไ้ไหม? ที่ทำแ่เรื่อ”
“อะไรัน? พวเราไม่เยโรธพี่เลยนะ” พันธรบอ “ริไหม? ทุน”
ทุนในรถพยัหน้า ทำเอาวิไรพรน้ำาึม เธอยมือึ้นปาน้ำา
“อ้าวๆ ร้อไห้ะแล้ว” ปราาล้อเลียน
“็มัน...” วิไรพรสะอึสะอื้น “อบุนะที่เป็นเพื่อน”
ััยโอบอเธอไว้้วยวามยินี ฝ่ายวิไรพร็โอบรับ เธอยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
“เป็นวามสุริๆ ที่ไ้เอทุน” เธอบอ “แ่นอื่นๆ ล่ะ? หายไปไหนันหม?”
“อาะมีีวิรออยู่ที่ไหน็ไ้” พันธรพู “ใ่ ้อมีีวิรอ”
เาพูออมาทั้ๆ ที่รู้ว่าทรัพย์สินัยัยวัน์นั้นเสียีวิไปแล้ว เาเอ็น้ำาึม พันธรยมือปาน้ำา
วิไรพรรวสอบอาวุธอัวเอ “ระสุนพี่หมเลยแหละ” เธอบอ “ทุนยัพอมีระสุนเหลือไหม?”
“้ออโทษ้วยนะรับ ทาเรา็หมเหมือนัน” ปราาพู
“อ้าว? แล้วถ้าเอพวเอไอะทำไี?” วิไรพรถาม
ไม่มีใรอบไ้ ทั้รถเียบสนิท พันธรมีหน้าที่้อับรถหลีเลี่ยพวนั้น เาพยายามวบุมรถให้ี
แล้ววนิา็ร้อึ้น
“มีเป้าหมายว่าห้าสิบัวำลัรอเราอยู่้าหน้า!!!”
“พวมันแน่!” พันธรพูเสียั “ทุนับเบาะไว้ให้มั่น ผมะฝ่าไปล่ะ”
แล้วพันธร็แล่นรไปามถนน เบื้อหน้าือลุ่มพวเอไอ พวมันั้ปืนอพวมันเล็มาทารถู้อพวเาแล้ว็ยิ พันธรับรถหลบหลีวิถีระสุน
“อย่า! อย่ายิ!! ผมะผ่าไปเลย” พันธรบอปราาที่ั้ท่าะยิ เาเหยียบันเร่เ็มที่ นรถนพวเอไอระเ็นระอนไปหม แ่พวเอไอมีมาเหลือเิน มันวารถไว้ และพยายามะทุบระรถเ้ามา
“ว้าย! ายแล้ว!” วรรสาร้อ “พัน! ออรถเร็วๆ สิ”
“ำลัพยายามอยู่!” พันธรร้อ พลาเหยียบันเร่ พวเอไอเาะอยู่หน้ารถเาและัน ไม่ยอมให้รถออไป
“่วยไม่ไ้” เาถือปืนึ้นมา ไระ้าน้าล แล้วยิเ้าใส่ที่ศีรษะเอไอนหนึ่นระเบิเป็นรูลว ่อนที่รถอเาะแล่นผ่านไปไ้ พวเอไอวิ่ไล่ามรถเามา แล้วยิระสุนเลเอร์ใส่ แ่ไม่โนรถ ระสุนระทบบ้านเรือนนระเบิลุเป็นไฟ
“า มีเป้าหมายอะไรอีไหม?” เาถามึ้นะรถู้
“ไม่ ไม่มีแล้ว” เธอบอ “้าหน้าไม่มีอะไร”
พันธรับรถไปสัพั็เลี้ยวรถเ้าอยอยหนึ่ เป็นอยแบๆ ทันในั้น สัาเือนาเรื่อ้นหาเป้าหมาย็ัึ้น
“พัน! มีเป้าหมายอยู่แถวนี้นหนึ่” วนิาบอ
“ผู้รอีวิแน่” พันธรรีบับไป เาเห็นแล้วว่ามีใรสันำลันั่อยู่ในอยนั้น พันธรรีบอรถและเ้าไป่วยเหลือทันที
“ุ” เาเ้าไปหาผู้หินหนึ่ ท่าทาะบาเ็บ พันธรพยุเธอึ้นมา เ้ามาในรถู้
วรรสาัารรวสอบบาแผลอเธอว่ามีรไหนบ้า? แล้ววรรสา็ทำหน้าเรีย
“เป็นอะไรเหรอ?” พันธรถาม เมื่อเห็นสีหน้าวรรสา
“ท่าทาเธอะเลือใน” วรรสาวิเราะห์ “ทำไีล่ะ?”
“ะให้ทำไล่ะ? โรพยาบาล็ไม่มี” พันธรบอ วรรสาไม่รู้ะรัษาอย่าไร ผิวหน้าอผู้หินนั้นีลเรื่อยๆ
“ุมาาเไหน?” วรรสาถาม
“เ...ที่สาม” เธอเอ่ยออมาเสียแหบพร่า าสะลึมสะลือเ้าทุที
“เรา้อทำอะไรสัอย่าแล้ว” วนิาเร่ “ะทำไีล่ะ?”
พันธรับรถอย่าเรียๆ วรรสาับมือให้ำลัใผู้หินนั้น “ไม่เป็นไร ุ้อหาย”
“โห...” เธอนนั้นบอออมา “ันไม่รอหรอ”
วนิาับหน้าผาอย่าเรียๆ พันธรหันหลัมาถาม “เที่สามอยู่ที่ไหนรับ? บาทีอาะมีห้อพยาบาล็ไ้”
“ไม่ ทุอย่าเละเทะไปหมแล้ว” หิสาวนนั้นบอ “ไม่มีหมอที่ไหนหรอ”
พันธรยมือุมศีรษะ เาไม่รู้ะ่วยอย่าไรี?
“แล้วเราะทำยัไี? เราปล่อยเาายไม่ไ้นะ!” วนิาร้อึ้น
“็หาทาอยู่!” พันธรล่าวเสียั เาำลัมอหาโรพยาบาล ทั้ๆ ที่รู้ีว่าโรพยาบาลที่ร้าไปแล้วไม่อา่วยอะไรไ้ อีอย่าพวเา็รัษาไม่เป็น้วย
“ุใเย็นๆ นะ” วรรสาพยายามปลอบทั้น้ำา “ุ้อไม่ายนะ”
“่วย ่วยามหาลูันที” เธอนนั้นบอออมา แล้วยื่นรูปภาพให้ “หาเาให้เอ...”
แล้วเธอ็หลับาล หมลมหายใไป วรรสาร้อไห้ออมาพลาเย่าัวเธอ
“ุ! ุ!”
แ่เธอ็เสียีวิไปแล้ว วรรสาส่ายหน้า ะที่พันธรทุบพวมาลัยรถอย่าโมโหัวเอ
“บ้าเอ๊ย! บ้าะมั!” เาสบถออมา “เรา่วยอะไรใรไม่ไ้เลย”
ััยมอศพอผู้หินนั้นอย่าเศร้าๆ วิไรพร็้วย วรรสาถามึ้น “ะทำยัไับร่าเธอี?”
วรรสายัับรูปภาพลูอหิสาวนนี้ไว้ พันธรเอ็ไม่รู้ แ่เา็อบ
“หาบ้านให้เธอเถอะ”
พันธรับรถมาามทา แล้ว็พบบ้านหลัหนึ่ เาิเรื่ออยู่ ลารถแล้วลอไปเปิประูู พบว่ามันไม่ไ้ล็อ
พวผู้าย่ายร่าอหิสาวนนั้นออมาารถู้ให้เ้าไปในบ้าน ่อนะวาร่าเธอลบนเียนอนบนั้นสอ ่อนะใ้ผ้าห่มลุมร่า
“เราทำไ้แ่นี้แหละ” พันธรบอััยับปราา “ไปันเถอะ”
“อืม” ััยพยัหน้า ่อนะปิประูล แล้วลมาั้นล่า ่อนะลับไปึ้นรถู้
ทุนยัเฟ้นหาผู้รอีวิาอาาเอยู่ แ่หาไปนานเท่าไหร่็หาไม่เอ นพันธรเริ่มะท้อึ้นมาแล้ว แ่เา็ยัับ่อไปเรื่อยๆ นเห็นวันไฟลอยึ้นมาาุหนึ่ เารีบับไปหาทันที
พันธรลารถมาพร้อมับนอื่นๆ พร้อมับอาวุธ เามอเ้าผ่านรั้วา่ายไป
“ที่นี่้อเป็นอาาเแน่” พันธรบอ “ไปเถอะ พวเรา ไปูว่ามีใรรอีวิบ้า?”
แล้วทุน็ปีน้ามรั้วา่ายไป เ้าไปอาาเไหน็ไม่รู้ บ้านเรือน่าเสียหายและพัทลาย พวนี้็ไม่รอเหมือนัน
แ่พวพันธรไม่ยอม พวเา้นหาไปเรื่อยๆ เผื่อะมีหลุมหลบภัย แ่พอมาถึลานว้า ็พบศพนถู่าายนอนเลื่อน
“ุพระ่วย” วรรสาพูออมา
พันธรรีบเ้าไปรวสอบแ่ละน พบว่าแ่ละนหมลมหายใไปแล้ว มีบาแผลเหมือนถูระสุนยิเ้าที่้านหลั เายัไม่ยอมแพ้ ยัามูแ่ละร่าไปเรื่อยๆ เผื่อะมีนรอ
“พอเถอะ พัน” ััยล่าว “ไม่มีใรรอแล้วล่ะ”
พันธรโมโหั เาแ้นพวเอไอมา อยาะ่ามันให้หมทั้โล แ่็รู้ีว่าทำไม่ไ้
“เพราะารเลื่อนไหวอเราแท้ๆ” มลบอึ้นมา “ป่านนี้....ทั่วโละถูโมีหรือเปล่า?”
ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ มลไ้แ่ส่ายหน้า ะ้าวผ่านศพอาวบ้านในอาาเไป
“หยุนะ!”
ู่ๆ ็มีเสียผู้ายัึ้น พวพันธรหันไป ็เห็นายหนุ่มในุสีำ าเยีนส์สีฟ้า ำลัเล็ปืนมาทาพวเา
“เี๋ยว เราไม่ใ่พวเอไอ!” พันธรร้อ
ายนนั้นลปืนล แล้วเินเ้ามา “สวัสี ผมื่อเอพษ์ เรียพษ์เยๆ ็ไ้”
“โอเ ุพษ์” พันธรพู “มีุนเียวเหรอที่รอีวิ?”
“ใ่” เายอมรับ “แ่ไม่ใ่ผมี้ลาหลบมันนะ แ่มันทำอะไรผมไม่ไ้่าหา”
เาล่าวอย่าอมภูมิ พันธรไ้ยิน็พยัหน้า
“โีที่เอนรอ” เาบอ “เราำลัะมุ่หน้าออารุเทพฯ แ่็ไม่รู้ทาเลย”
“ผม็พอันแหละ ั้แ่เิมา็ไม่เยออนอเเลย” เอพษ์พูพร้อมับถือปืนพในมือ “ที่บอว่าำลัะมุ่หน้าออไป ุมียานพาหนะเหรอ?”
“มีรับ” พันธรบอ
“เอ๊ะ พวุยัูเป็นเ็ๆ อยู่เลยนี่” เาสัเไ้ “ทำไมใสุ่ทหารออรบล่ะ?”
“เรื่อมันยาว” วนิาพู “เรารีบออไปาที่นี่่อนเถอะ”
แล้วทุน็ัสินใปีนา่ายออไป ายหนุ่มื่อเอพษ์มอเห็นรถู้็แปลใ พันธรรีบึ้นมาที่นั่นับ ่อนะิเรื่อแล้วออรถไป
“นี่มันเรียว่าอะไร?” ายื่อเอพษ์ถาม
“อ๋อ เรียว่ารถยน์น่ะ” พันธรหันมาบอ “ุมีระสุนสำรอไหม?”
“ไม่อ่ะ มีแ่สิบห้านัเท่านั้น” เายื่นปืนพรุ่น M92F ใหู้ “พวุพอมีระสุนไหม?”
“มีๆ” พันธรล้วเ้าไปในระเป๋าแล้วหยิบล่อใส่ระสุนโยนให้ “เอาไปล่อหนึ่”
ายนนั้นรับมา ่อนที่ทุนะนั่รถแล่น่อไป วนิาถามเอพษ์ึ้น
“ุพษ์มาาเอะไร?”
“เที่หน่ะ” เาอบ “แ่แปล ทำไมู่ๆ พวเอไอถึเ้าโมีเรา ทั้ที่มันไม่เยยุ่ับเราเลย”
ไม่มีใรพูอะไรออเลย ปราาทำลายวามเียบนั้น “ผม็ไม่รู้เหมือนัน”
รถแล่นไปเรื่อยๆ ไปทาไหน็ไม่รู้ พันธรไ้แ่มอป้ายที่บอเส้นทา แ่เา็ับรถวนไปวนมา ูเหมือนเาะหลทาแล้ว แ่ไม่ล้าบอนอื่น
แล้วู่ๆ ็มีสัาเือนัาเรื่ออวนิา
“มีเป้าหมายไลาที่นี่ห้าร้อยเมร สิบน!”
“เราะฝ่ามันไป” พันธรพู แ่เอพษ์บอให้อ
“ุะบ้าเหรอ? เรา้อประหยัระสุนไว้นะ” พันธรหันมาว่า
“อเี๋ยวนี้!” เอพษ์สั่เสียั พันธรที่เห็นพวเอไอ้าหน้าแล้ว็อรถ เอพษ์เปิประูลารถทันที แล้วยิระสุนใส่พวเอไอ ไม่มีใรล้าลารถเลย
“เฮ้ย มา่วยันมั่สิ!” เอพษ์ะโน แ่พันธรบอให้เาึ้นรถีว่า
“ไม่นะ!! พวมัน่าพ่อแม่ผม ่าาิๆ อผม ะให้ผมปล่อยมันไ้ไ!?” เอพษ์ะโนลั่น
“ผมรู้! แ่อนนี้ทารอทาเียวือหนี!” พันธระโนลับ
“ี้ลา!” เอพษ์หันมา่าพันธร พันธรเริ่มโมโหที่ายนนี้ไม่ฟัเาเลย ไ้แ่ยิปืนนระสุนหม
“เอาระสุนมาอี!”
“ุเป็นบ้าไปแล้ว!!” พันธร่าเา “เรา้อประหยัระสุนไว้!!”
เอพษ์ัารใส่ระสุนเ้าไปใหม่แล้วยิ ปราาทนไม่ไหว เาออารถและึเอพษ์เ้ามาในรถ
“ไม่นะ ผมะ่ามัน!”
“เราะายัน่อนน่ะสิ” ปราาพยายามพูให้เาใเย็น “ึ้นรถมาเถอะ”
ปราาลาเอพษ์ึ้นรถมา เอพษ์สบถำหยาบายออมา ะึ้นมานั่บนรถู้
พันธรับรถฝ่าพวมันไปไ้ เอพษ์หันไป้านหลั แล้ว็หันมา้านหน้า แล้ว็่าพันธร
“น้อมันพวี้แพ้!!” เาว่า “ไม่ยอมสู้”
“ี้แพ้เหรอ!?” ไม่ใ่เอพษ์ที่ำลัโรธ พันธร็โรธเหมือนัน “ผมปะทะับมันนระสุนะหมอยู่แล้ว ฟัันมั่สิ!”
“ไม่ านี้ไป ันะเป็นนุมทุนเอ!!!” เอพษ์ะโนลั่น พันธรเหลือบามอเาอย่าสสัย
“ออาที่ับรถมาน่ะ ไม่ั้นันยิยัยนี่ายแน่!!” เอพษ์ู่ๆ ็เอาปืน่อเ้าที่สี้าอวรรสา ทำเอาพันธรใ
“ุทำอะไรน่ะ!?”
“บอให้อไ ไอ้วาย!!”
แล้วพันธร็อรถแล้วลมา เอพษ์ผลัเาออไป ่อนะึ้นไปนั่บนที่นั่นับ
“ุับเป็นเหรอ?” พันธรถาม
“อย่ามาเสือ!!” ายื่อเอพษ์ะโนลั่น “่อแ่นี้ พวแือลูน้ออัน”
“อ้าว อ้าว” ััยล่าวึ้นมา “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?”
“หุบปาไปเลย ไอ้เ็เมื่อวานืน!” เอพษ์วาใส่
พันธรึ้นมานั่บนรถ “ผมเ้าใว่าุแ้นที่เสียนอื่นไป แุ่ะทำแบบนี้ไม่ไ้”
“็ันะทำ! มีปัหาอะไรไหม?” เอพษ์ะอใส่ “ถ้าไม่ทำามที่ันสั่ ันระเบิสมอพวแแน่”
“สสัยเราะ่วยนผิแล้วว่ะ” ััยพูพึมพำ เอพษ์ึเล็ปืนไปทาเา
“เออ ยิเลย! นะไ้ราหน้าแว่าเป็นารไ!” ััยะโน
“อย่ามาท้านะ” เอพษ์ว่า “ันะับรถออารุเทพฯ เอ”
ะที่เอพษ์ับรถไป ทุน็เริ่มวาแผนันว่าะัารเอพษ์อย่าไรี? พอิแผนไ้ ทุน็ล
“ไอ้พวเ็เมื่อวานืน” เอพษ์ยัไม่ยอมหยุ ทำเอาััยโมโห แ่เา้อไม่ทำอะไร ไม่ั้นเสียแผนแน่
“อยูเถอะ ไอ้บ้าอำนา” ััยพึมพำเบาๆ ่อนะนั่พิเบาะไป
ความคิดเห็น