คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ผู้รอดชีวิต
อนที่ 22 – ผู้รอีวิ
รถู้อพวทวินนาแล่นไปามถนน พวเาพยายามมอหานรอีวิแ่ไม่เอเลย วนิาที่รวสอบเรื่อสแน้นหาเป้าหมาย ็ไม่พบใรเลย
รถอพวเาแล่นมาถึบริเวอนุสาวรีย์ัยสมรภูมิ ทุนมอถนนที่ว้าวา และมออนุสาวรีย์อย่าื่นาื่นใ พวเาเพิ่ะเห็นวิวแบบนี้เป็นรั้แร
ทุนในรถ่าไม่พูอะไรัน ไ้แ่ถืออาวุธอนเอเอาไว้ วรรสาับวนิานอนหลับไปแล้ว้วยวามเหนื่อย ปราาเอที่แทบไม่ไ้นอนเมื่อืนเพราะเสียรนอััย็าปรือเหมือนัน
ััยใส่ระสุนเิมให้ปืนัวเออย่าเรียมพร้อม ะที่ทวินนาับรถไป เธอเริ่มะ่วนอนแล้วเหมือนัน เพราะเมื่อืนว่าะไ้นอน็ีสาม แ่เธอะหลับไม่ไ้ ไม่ั้นรถไ้เิอุบัิเหุแน่
แ่แล้วเธอ็ไม่ไหว เธอเลยอรถ พันธรเห็นันั้นึถามว่าอทำไม?
“พี่่ว” เธอยอมรับวามริ “มีใรพอับรถไ้บ้า?”
“ผมรับผม” พันธรอาสา เาำาปิม ่อนะเ้าไปนั่ที่นับและทำหน้าที่แทนทวินนา ส่วนทวินนา พอนอนบนเบาะ็หลับไปเลย
“ะมีใรรอีวิบ้าไหมนะ?” เาพึมพำ ะแล่นรถไปามถนนพหลโยธิน เห็นมีแ่าปรัหัพั และรถที่เิอุบัิเหุนันเ็มถนน เาพยายามับเลี่ยไปอย่าระวั
พันธรเริ่มรู้สึหิวนิหน่อย เาล้วเ้าไปในระเป๋าแล้วหยิบนมปัส่วนหนึ่มาเี้ยวิน ไม่รู้เพราะว่าหิวหรือเปล่า มันทำให้นมปัรสาิีึ้น เาินแล้ว็ื่มน้ำาม
“ริ้วย” พันธรนึึ้นไ้ “เราำเป็น้อหาอาหารและน้ำ แล้วะไปหาที่ไหนล่ะ?”
“เมือนี้ร้ามานานแล้ว” ััยที่ไม่ไ้หลับบอึ้น “หายา”
“นั่นสิ” พันธร็เห็น้วย
เาับรถมาสัพั ็เอเั้น พันธรอรถและเินลารถไป
“นายะไปไหนน่ะ?” ััยถาม
“ที่นี่อาเป็นอาาเ็ไ้” พันธรบอพร้อมับวิ่ลับมาที่รถ แล้วปลุทุน “ทุน เราเออาาเใหม่แล้ว”
ทุนาสว่าึ้นทันที และระโลมาารถู้ ้ามเั้นเ้าไป และปีนำแพา่ายเ้าไปในเ ที่นี่็มีแ่าปรัหัพั ูเหมือนพวเอไอะโมีสถานที่นี้เหมือนัน
พวเาเินเ้าไปอาาเ ไม่พบใรเลย ไม่มีศพนอนบนพื้น ไม่มีเปลวไฟ ไม่มีรอยเลือ ปราาไ้ยินเสียเหมือนนเินอยู่้านหน้า เารีบสั่ให้ทุนหยุ
เสียฝีเท้าเียบไปเหมือนะรู้ัว พันธรเรียมปืนลเอาไว้ เา่อยๆ ย่อออไปเป็นนแร และพอมาถึหัวมุม เา็ปราัวทันที
“อย่า อย่าเพิ่ยิ!!”
พันธรเอาปืนล เมื่อเห็นผู้หินหนึ่ถือปืนลูโม่อยู่ เาทัทายผู้หินนั้น ท่าทาเหมือนะแ่ว่าเาไม่ถึสิบปีไ้
“ุรอนเียวเหรอ?” เาถาม
“ไม่ เนี้มีนรอเยอะ ทุนหลบอยู่ใ้หลุมหลบภัย” เธอบอ “พวุมาาเไหน? แล้วทำไมแ่ัวแบบนี้?”
“เรื่อมันยาวน่ะ” พันธรับทเธอไปเลย “แ่เมื่อีุ้บอว่าไนะ มีนรอเยอะเหรอ?”
“่ะ” เธออบรับ แล้ว็มอหน้าเา นฝ่ายพันธรแปลใ
“มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“อ้อ” เธอส่ายหน้า “เปล่า่ะ ไม่มีอะไร”
เธอนำทุนไปยัหลุมหลบภัย พวพันธรเินเ้าไปใ้บันไ มุ่สู่ที่หลบั้นใ้ิน พอเาเปิประูเ้าไป ็เอนว่าสามสิบนำลันั่ันอยู่
“ฮ้า ในที่สุ็เอนรอีวิบ้า” ััยล่าวอย่ายินี “สวัสีรับ”
ทุนมอพวเาหัวรเท้า เพราะเรื่อแบบทหารรบที่พวเาใส่ัน ในนี้มีอาหารและน้ำอยู่เ็มไปหม
พวพันธรนั่ลบ้า ่อนที่หิสาวนนั้นะหยิบอนมและน้ำเปล่าเอามาให้
“ไม่มีอะไรินละสิท่า” ผู้หิที่เพิ่เอบอ “อ่ะ นี่นมปัสอไส้แล้ว็น้ำเปล่า”
พันธรรับมาิน้วยวามหิวโหยและื่มน้ำามไป ส่วนนอื่นๆ ็หิวพอๆ ัน ่าินนมหมนไม่เหลือแม้แ่เศษ
“อนพวเอไอมาโมีที่นี่ พวุ็รีบหลบเ้ามาเลยเหรอ?” ััยถาม
“ใ่” หิสาวอบ “เรานอาหารและน้ำมาไว้ในนี้เรียบร้อยเพื่อสถานาร์แบบนี้โยเพาะ แล้ว็ไ้ใ้ริๆ เสีย้วย”
“เอ่อ มีห้อน้ำไหมรับ?” ปราาถามพลาเอามือุมท้อ
“อ๋อ ทา้านนั้น่ะ” หิสาวบอ ปราาเลยรีบวิ่ไป เธอ้อมอหน้าพันธรอีแล้ว นพันธรสสัย
“หน้าผมมีอะไรแปลประหลาเหรอ?” เาถาม
“เปล่า” หิสาวพู “แ่น้อหล่อมานะ”
วรรสาไ้ยินแบบนั้น็ไม่พอในิหน่อย วนิาเอาแนระแะเธอ
“นี่ อย่ายอมแพ้นะ มีนมาีบพันอีแล้ว”
“ู่ว! เบาๆ สิ” วรรสาบอให้เธอเียบ ไม่นาน ปราา็ลับมาาห้อน้ำ
“เฮ้อ โล่ท้อ” เาบอ
“นี่ ทำไมไม่รู้พวเอไอถึิโมีเรา ทั้ที่ไม่เยิโมีมา่อน” เธอว่า “มันเิอะไรึ้น?”
แ่ละนมอหน้าัน ไม่รู้ะบอวามริีไหม?
“ือเรา...” พันธระพู แ่วรรสาัไว้่อน
“มีอาาเหนึ่ิ่อ้านพวเอไอน่ะ่ะ” เธอบอ “พวเอไอเลยโรธ ็เลยลมือสัหารทุอาาเ”
“เหรอะ?” หิสาวหันมาทาวรรสา “แล้วเไหน พอทราบไหม?”
ถึอนนี้ วรรสา็ไม่อยาพูแล้ว “ไม่ทราบเหมือนัน่ะ”
ทุน่ามอหน้าัน ืนบอว่าเป็นเัวเอ มีหวัโนไล่ระทืบแน่
“ุ็มาพัับพวเราสิ” หิสาวเสนอวาม่วยเหลือให้ “แ่พวุแ่ัวแปลๆ นะ เหมือนทหารเลย ออไปรบที่ไหนมาเหรอ?”
“เอ่อ” วรรสาไม่รู้ะแ้ัวอย่าไร “พอี อนพวเอไอโมี ทุนโนใส่เรื่อแบบแบบนี้หมน่ะ่ะ”
“อ๋อเหรอ?” หิสาวพยัหน้า “ุะพันานเท่าไหร่็ไ้ ามใพวุ”
แล้วเธอ็ลุออไปแล้วหันมามอหน้าพันธรอีรั้นเาแปลใ ว่ามอทำไมหนัหนา?
“เามว่าพันหล่อ้วยแหน่ะ” วนิาว่าแล้วเหลือบามอเพื่อนสนิท
“ไม่หล่อหรอ” พันธรโบไม้โบมือ “เออ แ่็ี เราเหนื่อยะายอยู่แล้ว ไ้พัผ่อนบ้า”
วรรสาไม่่อยพอใหิสาวนเมื่อี้เท่าไหร่ เธอิว่าเาะมาีบพันธร ส่วนพันธร็ื่อบื้อ ไม่ไ้รู้อะไรเลย
มลหลับไป่อนเป็นนแรโยนอนเอาระเป๋ารอศีรษะ ทุนัสินใเ็บอาวุธเ้าระเป๋า เพื่อไม่ให้นอื่นเ้าใผิ านั้น็เอนัวลนอนบ้า
“เฮ้อ นี่มันเพิ่วันที่สอเอ” ััยบอ “แ่เหมือนนานเป็นเือนเลย”
“มัน็ยัี้แหละ” วนิาบอ พลิัวไปหาััย “เวลานี่ลนะ ถ้าเราอยาให้มันเร็ว มันะ้าเสมอ แ่พอิว่าะให้มัน้าล มันลับเร็วเสียอย่านั้น”
“อืม” ััยเห็น้วย
แล้วทั้หม็นอนหลับไป อนนั้นเป็นเวลาประมาแปโมเ้าแล้ว ผู้ายที่รอีวิอยู่ในหลุมหลบภัยนหนึ่ เินมาหาพวพันธร แล้วพยายามหยิบอาในระเป๋าพันธรออไป พันธรไ้ยินเสียเลยื่นึ้นมา
“เฮ้ย ุะทำอะไรับระเป๋าผม?”
เาถามออไป อีฝ่ายใและวิ่หนีไปเลย ทำเอาพันธรไม่เ้าใ
“พวุแ่ัวเหมือนออสรามเลย” ผู้หิวัยลานอีนเ้ามาบอ “แน่ใเหรอว่าไม่ไ้ไปรบับใรมา?”
พันธรลืนน้ำลาย ืนเาบอวามริว่าอาาเเาส่พวเาออมารบแย่แน่
“เรา็แ่ใสุ่ป้อันเท่านั้นน่ะรับ” เาบอ
“แ่เมื่อี้ ันเห็นนหนึ่ถือสไนเปอร์เ้ามา้วย”
เป็นปราานั่นเอ เาเ็บปืนไม่ทัน ไม่สิ ปืนมีวามยาวมาเินว่าะเ็บในระเป๋า่าหา
“็เป็นอาวุธิัวน่ะรับ พวุยัมีเลย” เาพูแ้ัว
“เราไม่่อยมีอาวุธเท่าไหร่หรอ มีแ่หลุมหลบภัยนี่ที่มันสัเไม่เห็น” ผู้หินนั้นถอนหายใ “เธอื่ออะไร?”
“พันธรรับ” เาแนะนำัว และไม่ิะถามื่ออีฝ่าย
“เออ พี่ื่อสนธยานะ” เธอแนะนำัวับเา “ื่อแปลไหม?”
“็ไม่นี่รับ” พันธรบอ “สนธยา...ื่อเพราะีออ”
“เหรอ?” หิื่อสนธยาถามเา “เธออยู่ั้นม.้นเหรอ?”
“ผมม.ปลายแล้วรับ อยู่ม.4” เาอบ
วรรสาที่ไ้ยินเสียพันธรุยับใรสัน็ื่นึ้น พอเห็นว่าพันธรุยับผู้หิ เธอ็เิอาหารหึหว
“พัน” เธอเรียเสียเ้ม “ทำอะไรอยู่น่ะ?”
“อ๋อ ุยับพี่ผู้รอีวิ” พันธรบอ “พี่นนี้ื่อสนธยา”
“พี่ื่อสนธยานะ” อีฝ่ายแนะนำัว “เธอื่ออะไร?”
“วรรสา” เธออบเสียห้วนๆ “พัน ไม่หลับเหรอ? เี๋ยว็ไม่มีแรหรอ”
“เออ ั้นพี่ไม่วนละ” อีฝ่ายเหมือนะรู้ัว็เลยเินไปทาอื่น พันธรหันมาหาวรรสา
“สา เป็นอะไรน่ะ? ุั”
“สาแ่ไม่อยาให้ใรยุ่ับพันเท่านั้นแหละ” เธออบามริ
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” พันธรถามอย่าื่อๆ นวรรสาถอนหายใ วนิาที่ลืมาื่นึ้นมา มอเห็นทัู้่็แอบำ
“พันนี่ื่อบื้อะมัเลย” วรรสาว่าเาออมารๆ ทำเอาพันธรใ
“แล้วสามาว่าพันทำไม?”
เธอทำท่าฮึฮั ่อนะนอนใ้ระเป๋าหนุน พันธรไม่เ้าใอารม์อผู้หิ เี๋ยวึ้นๆ ลๆ ไม่เหมือนผู้าย แล้วเา็นอนลไป้วย
พวพันธรพัผ่อนนอนหลับไปประมาหนึ่ั่วโม แ่แล้ว็มีสัาเือนัึ้น ัมานพาทุนื่น
“้าศึบุ!!!” ายนหนึ่วิ่เ้ามา “พวเราอยู่ันนิ่ๆ นะ”
พวพันธรรู้ี พวเา่าวิ่ออไปาหลุมหลบภัย ทำเอาหิสาวนที่พวเาพบรั้แระโนถาม
“ะไปไหนันน่ะ!?”
“ออล่าน่ะสิ” พันธรหันลับมาล่าวและยปืนลึ้น พวเามุ่ออาหลุมหลบภัยไป
“แบ่ทีม ส่วนหนึ่อยู่หน้าหลุมหลบภัย อีส่วนไปับผม” พันธรออำสั่ ปราาและวนิาึประำอยู่ที่หลุมหลบภัย ปราาทำหน้าที่พลุ่มยิ ส่วนวนิา็เล็ปืน ส่วนพวอื่นๆ ามพันธรไป
มีพวเอไอระโ้ามรั้วเ้ามา พันธรรายิปืนลรัวใส่พวมันทันที แ่แล้วระสุน็หม เาทิ้ปืนนั้นไป แล้วใ้ปืนู่ใอนเอ ยิสัเอาไว้
ััยถือปืนลูโม่ และยิออไป ทุน่าสู้ันเ็มที่ ฝ่ายปราา เาเห็นานบินลำหนึ่ลอยเ้ามาในเ เาเล้อย่าีแล้ว็ยิไปที่านบิน นมันระเบิและลมาหน้าลานว้า
พวพันธรพยายาม่อ้านพวเอไอ แ่พวเอไอ็มีมาเหลือเิน เาสั่ให้ทุนถอยไปั้หลั
“ปัโธ่เว้ย! ระสุนหม!!” ััยล่าวอย่าหัวเสีย แล้วรีโหลระสุนใหม่ ่อนะใ้ล่อไม้ำบันเอแล้ว็ุ่มยิ ระสุนเาะเ้าหน้าออเอไอนหนึ่นมันล้มลเสียีวิ
มียานบินอียานมา ปราาทำหน้าที่สอยมันลมา อานุภาพอสไนเปอร์อเาร้ายามา แ่นัเียว็ทำให้ยานบินพัและลระทบพื้น เิระเบิไฟลุไหม้
พวเอไอยิ่บุเ้ามาเรื่อยๆ พันธรเห็นท่าไม่ี ระสุนอเา็ใล้ะหมแล้ว เาเลยสั่
“เ้าไปหลบในหลุมหลบภัย่อน!!”
ทุนทำามำสั่เา วิ่เ้าไปหลบในหลุมหลบภัย พอพวเาเ้ามารบ็ปิประูแล้วล็อลอน
“นี่มันเิอะไรึ้นน่ะ?” นในนั้นถาม “แล้วพวเธอเป็นใร? ทำไมมีอาวุธปืน?”
“เรื่อมันยาวรับ” พันธรบอแล้วหอบนิหน่อย เารีโหลระสุนใหม่ เรียมพร้อมะยิ
เิเสียระเบิัึ้นา้านนอ พวพันธรเฝ้าประูเอาไว้ านั้นเสีย็เียบล แล้ว็ไม่ไ้ยินอะไรอีเลย
“พวมันไปแล้วเหรอ?” มลถาม
“ไม่รู้” ััยเปิลอนแล้วแ้มประูู ไม่เห็นใร
“พวมันไปันหมแล้ว” ััยพู แล้ว็เปิประูออไป วิ่ไป้าบน เห็นานบินสอลำลุเป็นไฟ แ่พวเอไอ็ไม่อยู่ันแล้ว
“พวเธอเป็นใรันแน่น่ะ?” หิสาวที่ทุนพบรั้แรพูึ้น “ทำไมมีอาวุธล่ะ?”
พันธรเห็นทีว่าะโหไม่ไ้อีแล้ว เาเลยบอวามริไป
“หา? ั้นเแปเป็นนุนวนเหรอ?” เธอถาม “ายแล้ว ไม่น่าเลยอ่ะ แล้วพวเธอะทำยัไ?”
“มัน้อารล่าเพาะพวเรา” ปราาบอ “เรามันัวึูอันราย ไป่อนที่ไหน พวมัน็ามเอ”
“ริเหรอ?” อีฝ่ายถาม “แ่ันไม่ไ้โรธพวเธอนะ”
พันธรพยัหน้า “เรา้อรีบไปแล้ว ่อนที่มันะสุ่ใหม่มา”
“เี๋ยว่อน!” หิสาวนนั้นบอ และวิ่เ้าไปในหลุมหลบภัยและส่อินและน้ำื่มให้ “เอาไป แล้วอให้โี”
“อบุมารับ” พันธรยมือไหว้ และรับพวอาหารระป๋อมาพร้อมับน้ำื่ม “เราเป็นหนี้บุุพวุ”
“ไม่หรอ” หิสาวนนั้นว่าพลาับมือพันธร “อให้ทุนโีนะ”
“เอ้า” วรรสาหยิบปืนลูโม่ที่ไ้มา ส่ให้อีฝ่าย “เอาไว้ป้อันัว ีว่าไม่มีอะไรเลย”
สาวนนั้นรับปืนลูโม่มา วรรสาไม่พอใเธอ็ริ แ่็ไม่ไ้อยาให้มีใร้อายเพิ่ม
“พวเรา้อไปแล้วล่ะ” ปราาบอ “ืนพวเราอยู่ มันใ้เรื่อสแนหาพบ วยแน่ๆ เรา้อรีบแล้ว”
แล้วทุน็รีบวิ่ไปที่รถ ่อนที่พันธระิเรื่อ แล้วออไปาอาาเนั้นทันที
“เราไ้อินมาเพียบเลย” ััยล่าวอย่ายินี “อะไรเนี่ย? ปลาระป๋อเหรอ?”
“มีนมปั้วย” วนิาเอ่ยแล้วยิ้มแย้ม
พันธรับรถออไปบนถนนเส้นยาว เาหันมาพูับปราา
“ที่พี่พู็ถู มัน้อาระเล็แ่เราริๆ” เาบอ “ใ่ เรามันัวึูอันราย ไปพัที่ไหนไม่ไ้หรอ”
“เพราะพวผู้ให่แท้ๆ ที่ส่เรามา” มลว่าเสียเือ “อาาเแปนั่นแหละ้นเหุ”
พันธรไม่พูอะไร เาับรถไปามเส้นทาที่มีรถออยู่มามายหลายัน ผ่านาปรัหัพัไป เารวสอบระสุนในระเป๋าพลาับรถไป้วย
“สอ สาม สี่” เานับระสุน “แย่แล้ว ระสุนอผมะหมแล้ว”
“พอันแหละ” ปราาพู “สไนเปอร์อพี่็ะหมแล้ว”
“ถ้าเราเอศัรูอีหนะทำไีล่ะ?” ทวินนาถามึ้น
“เรา้อพยายามหลบเลี่ยให้ไ้มาที่สุ” พันธรบอ “ไม่็หาร้านายปืนใหม่”
ทุนนิ่เียบ พันธรับรถไปามทาและเมียมอหาร้านายอาวุธ แ่เา็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน?
เวลาประมาสิบโม พันธรยัับรถ่อไปเรื่อยๆ ะที่พว้านหลัเริ่มินอาหารันแล้ว เาเอ็หิว แ่็้อทน
“เอานมปัไหม พัน?” วรรสาถาม
“็ี” เารับนมปัสอไส้หมูหยอมาินับวามหิว
“เรา้อประหยัอินให้มาที่สุ” ััยเือนทุน “อาะไม่มีอาาเไหน ใีเหมือนอาาเนั้นอีแล้ว”
ทุนพยัหน้า รถอพันธร็ยัแล่น่อไปเรื่อยๆ ไปามเส้นทาที่พวเาไม่รู้ัเลยสันิ
พันธรพยายามหาร้านายปืน แ่็ไม่พบ เาทำเสียุ๊ที่ปาอย่าหุหิ แล้ว็ับไปเลี้ยววา ่อนะพบร้านหนึ่ื่อ ‘ลัแส’
เาอรถและลอเ้าไปูในร้าน นอื่นๆ ็เ้ามา้วย
“เป็นร้านายปืนริๆ ้วย” พันธรบออย่ายินี แล้ว็้นามู้ ลิ้นั โ๊ะ นไ้ระสุนปืนมาำนวนหนึ่ และปืนพอีสอระบอ
“มีแ่นี้เหรอ?” เาล่าวอย่าเสียาย
“อนภาวะสราม มีนเอาปืนไปยิหมแล้วล่ะ” วนิาอบ “ไ้แ่นี้็พอวรแล้ว ึ้นรถันเหอะ”
พันธรเลยรีบวิ่ไปึ้นรถู้และับออไป เาลอหาร้านายปืนอี แ่็ไม่พบ
“ไม่มีระสุนสไนเปอร์เหรอ?” ปราาร้อถาม “สาม สี่ อพี่เหลืออีสิบนัเอ”
“อหนู็พอๆ ัน” วรรสาบอ “ปืนพอพันใ้ระสุนที่ไ้มาไ้ไหม?”
“น่าะไ้นะ” พันธรพู แล้ว็ับรถเลี้ยวไปทาวา “น่าะใ้ระสุนเียวันไ้”
พวเารู้แล้วว่าพวเอไอ้อิามล่าแน่ ่อานี้ ไม่มีที่ไหนปลอภัยสำหรับพวเา ในเมื่อพวมันยัมีเรื่อิามพวเาอยู่
“เราำลัโนล่า” พันธรพูึ้น “ให้ายสิ ะทำไีเนี่ย?”
ความคิดเห็น