คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตัดขาด
อนที่ 19 – ัา
ปิมมอูแผนที่อนเอะอรถอยู่ พบว่าเส้นทาที่เาอยู่อนนี้ มันเลยเแผนที่ไปแล้ว
“แ่ไม่เป็นไร เรามีเ้านี่” ปิมบอับทุนในรถ “มันเปรียบเสมือนแผนที่ไ้้วย”
“แล้วเราะไปไหน่อ?” มลถาม
ปิมเอ็ส่ายหน้า เาเอ็ไม่รู้เหมือนัน
“เรายัอยู่ในเรุเทพฯ อยู่เลยนะ” ปิมบอ แล้วเา็เห็นเปลวไฟลุโนอยู่้านหน้า
“เิอะไรึ้นน่ะ?” พันธรเอ็มอเห็นเ่นัน
ปิมออรถทันที เาับรถใล้เ้าไปในเเปลวเพลิ แล้ว็พบว่ามีไฟำลัไหม้อาารบ้านเรือนอยู่ เาอรถ ถือปืนลูอ และออมาทันที ทุนที่นั่ันแออั็ออมา้วย
“โอ๊ย ปว้นะมั” ปราาบ่น ปิมเินไปับา่ายลูร พบว่าไม่มีระแสไฟฟ้าหรือะไร
“ที่นี่้อเป็นอาาเแน่” เาหันมาบอทุน “เราเ้าไป่วยเหลือน้าในีว่า”
ทุนพยัหน้ายเว้นััย เาิว่านเอยัเอาัวไม่รอ แล้วะ่วยนอื่นไ้อย่าไร? แ่ถึระนั้น เา็ปีนา่ายามนอื่นเ้าไป
“โอ้โหเว้ย”
พันธรถึับอุทานออมา เมื่อเห็นไฟำลัโหมไหม้บ้านแ่ละหลั มีสภาพไม่่าาอาาเเาเลย มีศพนนอนายเลื่อนลาเ็มเพื่อน บานายทั้ๆ ที่ายัเปิ้าอยู่
“เฮ้!” ปิมลอเรีย “มีใรรอีวิบ้า?”
แ่ไม่มีเสียใอบลับมาเลย ปิมเิน่อไป แล้วเา็เห็นายนหนึ่ มีบาแผลที่หน้าอ เลือไหลนอ เารีบเ้าไป่วย
“สา! มียาไหม?”
“เี๋ยวนะ” วรรสาลอ้นูในล่อ แล้วเธอ็บอ “ไม่ไหวหรอ บาแผลเารร์เินไป”
“ุ” ปิมเรียายนนั้นที่ยัลืมาอยู่ “ที่นี่อาาเอะไร? แล้วเิอะไรึ้น?”
“อะ อาาเที่สอ” ายนนั้นบอ เลือไหลออาปา “พวเอไอ....มันู่โม”
“ถ้าเป็นแบบนี้ ทุอาาเ้อโนู่โมแน่” มลบอ “พวมันแ้นที่เราไล่่าพวมัน”
แล้วายนนั้น็หลับาล ปิมเย่าร่าเาอย่าแร
“ุ! ุ!” ปิมร้อเรีย แ่ไม่เป็นผล ายนนี้เสียีวิแล้ว
ปิมลุึ้น มอเห็นทุอย่าเป็นเปลวเพลิ เาพยายามามหานที่รอีวิ แ่็มีแ่ศพนนอนายเท่านั้น
“ปัโธ่เว้ย!!” ปิมเะถัยะนล้มลับพื้น้วยวามโมโห “ไอ้พวเอไอ มันทำันเินไปแล้ว”
“อาาเอื่นเหมือนัน” ปราาพูพลาุมบาแผลที่แน วรรสาเห็นันั้น็รีบเอาน้ำออมาพร้อมับยา่าเื้อ
“พี่ปรา อยู่นิ่ๆ นะ” วรรสาเทน้ำาวใส่บาแผลอปราา เาัฟันอย่าเ็บปว แล้วเธอ็ใส่ยาให้ับปราาแล้วพันผ้าพันแผล
“อบใมา น้อสา” ปราาบอ “หายเ็บไปเยอะเลย”
ทุนออเินสำรวหาผู้รอีวิ่อไป มลเ็บใพวผู้ให่ ถ้าพวเาไม่ัเลือทุนให้มาออรบ เหุาร์แบบนี้ไม่เิึ้น
“ไอ้พวผู้ให่อเราเห็นแ่ัว!” เธอโพล่ออมา ทำเอาทุนหันมามอ
“มล” ปราาเรียเธอ
“ถ้ามันไม่ิบ่อพวเอไอ เรื่อไม่เป็นแบบเนี้ย!” มล่าออมา
“แ่เรา็ทนมันไม่ไ้เหมือนันนะ” วนิาพู “ที่เาส่เราออมารบ็ถือว่า....”
“แล้วท้ายที่สุ ผลลัพธ์มันีหรือเปล่าล่ะ?” มลับทวนิา่อนเธอะพูบ “นี่มันบ้าัๆ ทุน้อายัน ายันหมทั้โลนั่นแหละ! มนุษย์ะสูพันธ์แล้ว”
มลหายใเ้าออเพราะเหนื่อยาาระโน ทุนเอ็เริ่มิเหมือนเธอ ไม่รู้อาาเอื่นะเิเรื่อแบบนี้ึ้นหรือเปล่า? ทั้ัหวัอื่นและประเทศอื่น้วย ะมีาร่าันหรือเปล่า ทุนไม่รู้
ปิมนัุ่มหน้ารบริเวบ้านหลัหนึ่ เารู้สึเหนื่อยเหลือเิน
“เป็นวามผิอเราที่่าพวมัน” เาบอออมา
“ไม่หรอ พวผู้ให่นั่นแหละ” มลพูเสียั “เห็นแ่ัว ส่เรามารบยัไม่พอ ยัทำให้อาาเอื่นเอเรื่อแบบนี้อี”
ไม่มีใรพูอะไรออ ััยมอไปรอบๆ แล้ว็บอ
“ออาที่นี่ันเถอะ” เาบอ “ทุนายหมแล้วล่ะ”
“นั่นสิ” พันธรเห็น้วย “ไปเร็ว ไอ้ม”
“ัน็แ่หวั” ปิมเยหน้าึ้นมา ทุนเพิ่เห็นว่าเาร้อไห้
“หวัว่าะมีใรสันรอีวิ”
“ม ไม่ใ่วามผิอมึ” พันธรปลอบเพื่อน “ที่ผิือไอ้พวระยำเอไอนั่น”
ปิมลุึ้นยืนแล้วเินไปทันที ทุนเินามเาไป
“เพราะารเลื่อนไหวอพวเรา ทำให้ทุน้อวย” ปราาล่าวอย่ารู้สึผิ
“็บอแล้วไว่าเราไม่ผิ! เป็นเพราะผู้ให่่าหา” มลพู
“เราน่าะ...ปิเสธแ่แร ไม่น่ายอมพวผู้ให่เลย” ปราาพูในสิ่ที่สายไปแล้ว พันธรไ้ยิน็ล่าวออมา
“แ่พี่ปรา ถ้าเราส่นไปสัเวยมัน ยัไสุท้ายพวเรา็้อายันหมอยู่ี” เาบอ “มัน็เหมือนันนั่นแหละ”
ปราาพูอะไรไม่ออ เาสะพายปืนสไนเปอร์อนเอาไว้ และเินามทุนไป ทุนเินออไปอย่าเศร้าสร้อย ยิ่เห็นศพมนุษย์ธรรมาาย็ยิ่รู้สึเศร้า
“เราทำอะไรไม่ไ้แล้ว” วนิาปลอบปิม “ไ้แ่้อปล่อยทุอย่าออไป”
ปิมส่ายหน้า เาเอามือุมหน้าัวเอ แล้วำปืนไว้แน่นนปวมือ
“ไอ้พวเอไอ....” เาล่าวเสียทุ้ม่ำ “ะทำยัไให้มันายหมโล?”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ” ััยล่าวออมา “เราทำไม่ไ้หรอ”
ปิมัสินในั่ลับพื้นอีรั้ เาไม่ไ้่วนอน แ่รู้สึเศร้าใ
“ทำไมทุอย่ามัน้อลเอย้วยวามาย?” เาถามัวเอ “ทำไม?”
“ไอ้ม” พันธรรเ้ามาับบ่าเพื่อนสนิท “ออไปาที่นี่ันเถอะ”
ว่าแล้วพันธร็ปีน้ามรั้วา่ายออไป าม้วยวรรสา และนอื่นๆ ปิมอยู่รั้ท้าย
“เฮ้ย ไอ้ม” พันธรเร่ “เร็วๆ สิ”
“อือๆ” ปิมถอนหายใอย่าอ่อนแร อนนั้นเอ สัาเือนาเรื่อสแน็ัึ้น เาใ รีบยมันึ้นมา
“แย่แล้ว!!” ปิมร้อ “พวมันมาแล้ว”
“หา?” พันธรมอึ้นไปบนฟ้า ็เห็นยาน่าาวำนวนสามลำ ลอยอยู่บนเหนือฟาฟ้า ูเหมือนพวมันะเห็นพวเาแล้ว ็เลยเรียมะยิ
“ทุน เ้าไปในรถเร็ว!!” ปิมปีนา่ายอย่ารวเร็ว และวิ่เ้าไปในรถ ทุนพาันยััวเอเ้าไปแออัในรถ ่อนที่ปิมะรีบแล่นรถออไป
ยานบินสามลำไล่ามรถอพวเามา และยิระสุนเลเอร์ใส่ ถัยะ้าน้ายโนระสุน็ระเบิลุเป็นไฟทันที
“ไอ้พวระยำ!” ปิมร้อ “ทำยัไถึะ่ามันไ้?”
ไม่มีใรอบไ้ ปิมับรถอย่ารวเร็ว แล่นไปามถนน แ่แล้ว็เอสิ่ีวา มีรถประำทาับรถบรรทุนเยันปิสี่แยอยู่
“ายห่าแล้ว! เราะับผ่านไ้ไ?” ปิมถาม
“ลารถเถอะ!!” พันธรพู “เราลับรถไม่ทันแล้ว”
“ไม่นะ รถันนี้เป็นันเียวที่เป็นที่พึ่อเรา!” ปิมบอ
“แ่เราไป่อไม่ไ้แล้ว ลับรถ็ไม่ไ้ ทิ้รถเถอะ!!” พันธรวิวอน ปิมัฟันอย่าโมโห ่อนะเปิประูออมาารถ ทุนวิ่ออมาารถ
ระสุนเลเอร์ยิมาถูรถอพวเานระเบิไม่มีิ้นี เิเปลวไฟลุท่วม ปราาเล็สไนเปอร์อน แล้วัารยิานบินที่ลอยอยู่บนฟ้าเรื่อหนึ่นมันลมาระเบิลบนพื้น อีสอลำบินสูึ้นไป เพื่อหลบวิถีระสุนอปราา
“ไม่ไหวแล้ว! ถอยๆๆๆ!!” พันธรบอให้ทุนเ้าไปหลบในรอแบๆ ให้พ้นสายาานบิน เมื่อพันธรหยุ ปิม็หาเรื่อเาทันที
“เราเสียรถไปแล้ว!!” ปิมะอใส่พันธร “เพราะมึแหละ ไอ้ร!”
“อ้าว? มาว่าันแบบนี้ไ้ไ ็ูเห็นว่ามันับ่อไปไม่ไ้ แล้วะให้ทำไวะ!?” พันธระอลับ ปิมโรธั ปล่อยหมัใส่หน้าพันธรทันที
“นี่! ทำอะไรน่ะ?” วรรสารีบเ้ามา่วยพันธร “ะบ้าไปแล้วเหรอ? ม?”
“เออ ะเป็นบ้าอยู่แล้ว!!!” ปิมะโนใส่วรรสา เาไม่สนใอะไรแล้วอนนี้ “สา็อยแ่่วยมันอยู่นั่น”
“อ้าว? ็พันเป็นเพื่อนเรา” วรรสาบอ “พัน็เป็นเพื่อนมเหมือนัน ทำไม่อยเพื่อนล่ะ?”
ปิมไ้ยิน็อึ้ไป วามโรธเริ่มลล พันธรฟื้นัวึ้นมา แล้ว็ปล่อยหมัใส่ปิมบ้า นล้มลไปอับพื้น
“พัน!” วรรสาร้อ
“ูทำในสิ่ที่ีที่สุแล้ว” พันธรี้หน้าปิม “มึนั่นแหละื้อึ”
ปิมฟื้นัวึ้นมา แล้ว็เ้า่อสู้ับพันธร เพื่อนทั้สอ่าทะเลาะัน ปิมผลัพันธรนล้มลไปอับพื้น แล้ว็เะเาเ้าที่ายโร พันธรนอนัวออย่าเ็บปว
“นี่! พอไ้แล้ว!” วรรสาร้อ วนิาเ้ามาับัวปิมที่ำลัโมโหร้าย
“พอเถอะ” วนิาพยายามพูให้เาใเย็น แ่ปิมยัโมโหอยู่ พันธรไอโล่ๆ ะที่วรรสาุให้เายืนึ้น
“ั้แ่นี้ ูับมึาัน!” ปิมะโน แล้วเา็ใในสิ่ที่พูออไป เาไม่ไ้ั้ใะพูแบบนั้น
“เออ า็า!!” พันธรเอ็พูเหมือนัน “ูไม่สนแล้ว!!”
อนนั้นทุนไ้แ่นิ่เียบ เพื่อนสนิทสอนลายเป็นศัรูันเสียแล้ว วนิาส่ายหน้า แล้ว็ึัวปิมออมา
“เป้าหมาย่อไปอเราืออะไร?” มลถามึ้นมา
“ใระไปรู้!?” ปิมหันมาะอใส่อย่าโรธ
“เฮ้ย ถามีๆ นะน้อ” มลเอ่ยอย่าไม่พอใ ปิมัสินใ แบลูอแล้วเินออไปารอ
“เฮ้ย นายะไปไหน?” วนิาะโนถาม
“ันะไปามวิถีทาอัน” ปิมว่าแล้วโยนเรื่อสแนหาเป้าหมายใส่มืออวนิา “หาศัรูเอละัน”
“เี๋ยวสิ ม! ม!!” วนิาร้อเรีย แ่เา็ไม่หันลับมาแล้ว เธอมอเรื่อสแนหาเป้าหมายในมือ
วนิาถอนหายใ “เราะปล่อยเาออไปไม่ไ้นะ”
“ปล่อยมันไปเหอะ” พันธรบอพลาเ็เลือที่มุมปา “ไม่ิว่ามันะนิสัยแบบนี้”
วรรสาับบ่าเาอย่าปลอบใ พันธรเอ็รู้สึผินิหน่อย เาอยาะืนีับปิม แ่อีฝ่าย็เินออไปแล้ว
“ทีนี้ะทำยัไล่ะ?” มลถามึ้น
“เราหาที่พั่อนเถอะ” พันธรบอพร้อมถือปืนึ้น “อนนี้ไม่ไหวแล้ว”
ทุนึเินทะลุรอออไป ่อนะเินไปบนทาเท้า พันธรเห็นบ้านหลัหนึ่ เาใ้ปืนยิระนแ แล้ว็หมุนลูบิ้าใน ให้ประูเปิออ
“เฮ้อ” พันธรถอนหายใ ะเ้ามาในบ้านใร็ไม่รู้ และนั่บนโฟา
“นี่ แบบนี้ะีเหรอ?” มลถามอี “โรธันแบบนี้ไม่ีนะ”
“่าหัวแม่เหอะ” พันธรพู “เพิ่ะรู้ันิสัยริๆ อมัน็วันนี้”
วรรสาส่ายหน้า “มไม่ไ้ั้ใพูหรอ”
“นี่สาเ้า้ามเหรอ?” พันธรถามอย่าโมโห
“เปล่า” เธอรีบบอ “แ่เราสัเเห็นสีหน้าม เาูในะที่พูออไป”
“ไม่หรอ มันั้ใพูนั่นแหละ” พันธรล่าวแล้วเอนหลัไปบนโฟา “โอ๊ย หิวัเลย มีอะไรให้ินบ้าเนี่ย?”
ััยล้วเ้าไปในระเป๋า แล้ว็หยิบนมปัที่เาินแล้วส่วนหนึ่ ส่ให้พันธร
“ินะสิ” ััยว่า “ถึะไม่อร่อย แ่็น่าะอิ่มไ้”
“ผมเยินมาแล้ว” พันธรว่า “มันไม่อร่อยเลย”
ทุนเ้ามานั่ในบ้านใร็ไม่รู้ ปราาเินไปูรูปภาพอรอบรัวในบ้านหลันี้ พบว่ามีพ่อแม่ลู อยู่ันแ่สามน
“ทุน้อาย...” เารำพัน “น่าเศร้า”
“พี่ว่าทุนายแล้วเหรอ?” ััยหันมาถาม
“ะเหลือเหรอ?” ปราาหันลับมาบอ “ไม่าย็...”
“แน่ใเหรอว่าไม่มีผู้รอีวิ?” วนิามอูเรื่อสแนหาเป้าหมาย เธอปุ่มให้เห็นอาาเมาึ้น ็ไม่ปราสัลัษ์ว่ามีใรอยู่แถวนี้
“ป่านนี้นทั้โละเป็นไบ้าไม่รู้?” มลว่าึ้น
“เื่อสิ ้อมีนออ่อสู้เหมือนเรานี่แหละ” วนิาพู “แล้วเราับพวเาอาะไ้เอัน”
“นละัหวั นละประเทศเนี่ยนะ?” มลพูอบ “หาันเอหรอ”
แ่แล้ว็มีสัาเือนัึ้นาเรื่อสแนเป้าหมาย วนิารีบมารวสอบ
“มีเป้าหมายเินเ้ามานหนึ่ อยู่ไม่ไลารนี้!”
“หรือะเป็นเพื่อนเรา?” ปราารีบเินออไปที่ประู พันธรวิ่ามไป้วย
“เี๋ยว อย่าเพิ่! ถ้ามันเป็นศัรูล่ะ?” วนิาะเรีย แ่็สายไปแล้ว สอหนุ่มวิ่ออไปยัที่เรื่อบ่บอพิั
พันธรยปืนึ้นพร้อมับสาไฟาย เาเห็นเาใรรนั้น ทำท่ายืนนิ่ๆ อยู่
“ใรน่ะ? แสัวออมา”
“เสียนั่น” อีฝ่ายบอออมา พันธรโล่ใทันทีที่เาพูไ้ เพราะนึว่าเป็นพวเอไอ ปราารีบวิ่ไป ็พบผู้ายนหนึ่ ถือปืนพ บาเ็บไปทั้ัว
“ุเป็นใรน่ะ?” ปราาถาม
“นาอาาเที่สิบเอ็” เาบอให้ฟั “ู่ๆ พวเอไอ็เ้าโมีพวเรา ันหนีออมาไ้ แ่็ถูามล่า”
ปราาับพันธรพาเาเ้าไปในบ้าน่อน ายปริศนานนั้นเ้าไปในห้อรับแ
“มีอะไรินบ้าไหม?” เาเอ่ยเสียแหบพร่า “น้ำหรือนม็ไ้”
วรรสาเลยเสียสละนมปัให้เา เารับไปัินอย่าหิวโหย แล้ว็ื่มน้ำไป้วย
“เฮ้อ ่อยมีเสียึ้นมาหน่อย” ายนนั้นบอ “แล้วมันเิอะไรึ้น? ู่ๆ ทำไมพวเอไอถึเ้าโมีเรา? แล้วพวุสวมเสื้อทหารออรบันทำไม?”
พันธรเลยเล่าเรื่อให้ฟัทั้หม ทั้วามผิพลาอผู้ให่ในอาาเเาที่ส่เาออมารบ รวมถึเรื่อที่พวเอไอรู้ัวว่าำลัถูไล่่า พวมันเลยล้าแ้น
“เป็นเพราะพวุนั่นแหละ!” ายนนั้นล่าวหาทุน “ถ้าพวุไม่ออรบ เรื่อแบบนี้ไม่เิ”
“็บอแล้วไว่าเราไม่ผิ ผู้ให่่าหาที่ผิ” มลว่า “เราเป็นเเียวที่ิ่อ้านเอไอ ผล็เลยออมาเป็นแบบนี้”
ายนนั้นส่ายหน้า แล้วหันไปมอวรรสา ้อาเม็ นวรรสา้อถาม
“มีอะไรหรือเปล่าะ?”
“อ๋อ” ายนนั้นยมือเาศีรษะ “ไม่มีอะไรหรอ”
“ุมารวมลุ่มับเรา็ไ้” ปราาบออย่าใี
“อืม ็้อเป็นอย่านั้น” ายนนั้นว่า พร้อมับมอวรรสาอี นทำให้เธอไม่เ้าใ
“เราพััน่อนเถอะ” พันธรบอ แล้วหันไปหาวรรสา “สา พอะ่วยเาทำแผลไ้ไหม? แผลเาเ็มัวเลย”
“อ๋อ ื่อสาเหรอ?” ายแปลหน้าถาม วรรสาพยัหน้า พร้อมับเปิล่อปมพยาบาล และัารรัษาบาแผลให้ายนนั้น เามอเธออย่าื่นม
วรรสาพันผ้าพันแผลเสร็ เธอ็รวูล่อปมพยาบาลอัวเอ
“แย่แล้วล่ะ” เธอบอ “ยาใล้หมแล้ว ทุนพยายามระวััวันหน่อยนะ”
ทุนพยัหน้า แล้ว็นั่ลับโฟาเพื่อพัผ่อน ายปริศนานนั้นเอาแ่มอหน้าวรรสา ไม่รู้เพราะอะไร?
อนนี้ีหนึ่สิบห้านาทีแล้ว ทุนยัาสว่าันอยู่ และพาันนิ่เียบ ปราาั้ปืนสไนเปอร์ไว้รบริเวหน้า่า อยัยิพวเอไอที่ะเ้ามา
“เรานอนันเถอะ” พันธรบอทุน “เหนื่อยแล้ว นอนเอาแรไว้่อนีว่า”
แล้วทุน็เห็น้วย ึแยย้ายันไปนอนนละที่ ปราานอนราบไปับพื้นแ็ๆ เพราะโฟามีแ่ฝุ่นเ็มไปหม
วรรสาเอ็อ่อนเพลีย เธอนั่บนเ้าอี้แล้ว็หลับไป ะที่ายปริศนาแล้ทำเป็นนอน พอสัพั รู้สึว่าทุนหลับหมแล้ว เาถึื่นึ้นมา และเินไปหาวรรสาที่ำลันอนอเอียอยู่
ความคิดเห็น