คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ผู้ต้องสงสัย
อนที่ 19 – ผู้้อสสัย
เ้าหน้าที่ DSI นายหนึ่เินทามายัโรเรียนแห่หนึ่ เพื่อะมาสืบสวนอาารย์นหนึ่อโรเรียนนี้ ที่มีารเี่ยว้อับลุ่ม Buddy Game ในเฟบุ๊ที่ำลัเป็น่าวอนนี้ ื่ออาารย์เริเียริ อาารย์ประำวิาภาษาไทย รถแล่นมาอหน้าโรเรียน เ้าหน้าที่ออนุายามเ้าไปในโรเรียน พร้อมแสบัร และสอบถาม้อมูลว่าอาารย์อนนี้อยู่ที่ไหน?
อาารย์เริเียริำลัออาห้อเรียนและะไปห้อพัอาารย์ พอีเ้าหน้าที่ DSI เินทามาัรอไว้พอี อาารย์มอเห็นอีฝ่ายแล้ว แ่เาไม่ไ้ิอะไร ็เลยะเ้าห้อพัอาารย์ไป
“เี๋ยวรับ” เ้าหน้าที่รมสอบสวนีพิเศษเรีย
“มีอะไรุ?” อาารย์หันมาถามเสียุนิหน่อย
“เ้าเรื่อเลยละัน ผมอยาะมาสอบสวนุเี่ยวับเรื่อลุ่ม Buddy Game ในเฟบุ๊”
“ผมไม่รู้เรื่ออะไรทั้นั้น” อาารย์เอ็ใส่ ทำเอาอีฝ่ายลัวนิหน่อย แ่็พยายามทำใีสู้เสือ
“ผม้ออสอบสวนุนิหน่อยนะรับ”
อาารย์เริเียริถอนหายใ ่อนะเิเ้าหน้าที่เ้ามาในห้อพัอาารย์ อาารย์นอื่นๆ มอเาันเ็มไปหม ที่พาเอาำรวมา้วย แ่ละน่าเ้าใว่า้อเป็นเรื่อีารรม่อเนื่อแน่ๆ
เพราะเรื่อนี้ ทำให้นัเรียทุนสสัยอาารย์ ไม่เพียแ่นัเรียนเท่านั้น แม้แ่อาารย์้วยัน็สสัยอาารย์เหมือนันว่าเป็นารหรือเปล่า?
“เอ้า มีอะไร็ว่ามา?” อาารย์ถามึ้น
“รับ ่วเวลาที่เหยื่อรายล่าสุเสียีวิเป็นเวลาบ่ายสอโม ุอยู่ที่ไหน? มีพยานไหม?”
“ผมสอนหนัสืออยู่” อาารย์อบ “ะให้นัเรียนมายืนยัน้วยไหมล่ะ?”
“ไม่้อ็ไ้รับ” ฝ่ายเ้าหน้าที่ลัวอาารย์นิหน่อย เพราะเาท่าทาุริๆ “แล้ว....”
หลัเสร็สิ้นารสอบสวน นายำรว็ลับไป อาารย์เริเียริถอนหายใ ่อนะเ็บเอสารารสอน
“ถึั้นมีำรวา DSI มาสอบสวนเลย” อาารย์ายอีนทีู่วัยเท่าันว่า “แล้วแบบนี้ื่อเสียโรเรียนะเป็นยัไเนี่ย?”
“นีุ่” อาารย์ยืนึ้นอย่าโมโห “ใระไปรู้ว่าะเิเรื่อแบบนี้ึ้น?”
“เป็นอาารย์ภาษาวิาไทยแท้ๆ แ่ันมาเล่นเฟบุ๊” อีฝ่ายว่า “ไม่มีนบล่ะมั้?”
อาารย์เริเียริำหมัแน่น้วยวามโรธ อีฝ่ายยิ้มวนๆ ให้เา ่อนะเินเลี่ยไป ใ่ อนนี้ไม่มีใรในโรเรียนไว้ใเาเลย แถมยัถูเบื้อบนไ่สวนอี้วย เี่ยวับเรื่อีารรม่อเนื่อนี้
ริๆ อาารย์เริเียริเป็นนุในห้อเรียน็ริ แ่พอออนอห้อเรียน เา็เป็นนธรรมานหนึ่ที่ใี เาเอ็ไม่เ้าใว่าทำไม ทุนถึิไ้ว่าเาเป็นาร?
“่าอาารย์วสัน์เถอะ่ะ” อาารย์สาวนหนึ่เินมาบอ “เา็วนุแบบนี้มานานแล้วนี่”
“ใ่ แ่อนนี้ยิ่มี่าวแบบนี้ เายิ่อย้ำผม” อาารย์เริเียริพู “ผมเถียลับไม่ไ้้วย”
“ิันเื่อว่าุไม่ใ่าร” อีฝ่ายบอ “ไม่ว่าใระว่ายัไ ิัน็ไม่เื่อ”
“อบุนะอาารย์นิิสา” อาารย์เริเียริถอนหายใ “เออ เี๋ยวผม้อไปสอนละ ไป่อนนะ”
อาารย์หิเฝ้ามออาารย์เริเียริออไปาห้อ พลารู้สึสสาร นอย่าเาไม่น่ามาเี่ยว้อับเรื่อแบบนี้เลย
ที่รมสรรพาวุธ เ้าหน้าที่ DSI ออนุาทหารที่เฝ้ายามเ้าไป้านใน เพื่อะสอบสวนนายทหารนหนึ่ที่ื่อ ุรพษ์ หนึ่ในผู้้อสสัยในีารรมเฟบุ๊ เาะเ้าไป แ่นายทหารที่เฝ้าอยู่เือน
“ระวัไว้นะรับ”
“ทำไมล่ะ?” นายำรวถามลับ
“ุุรพษ์เป็นนอารม์ร้ายมา ใรๆ ็รู้ทั้นั้น” นายทหารที่เฝ้าประูบอ ฝ่ายเ้าหน้าที่พยัหน้า ่อนะเินเ้าไปในอาารและสอบถามหานายทหารื่อุรพษ์
“ุะไปสอบสวนเา เี๋ยว็โนเล่นานหรอ” ทหารหินหนึ่เอ่ยึ้น นายำรว็ัะหวั่นๆ แล้วที่มีนบอแบบนี้ถึสอน ท่าทาอีฝ่ายะอารม์ร้อนริๆ ถึมีแ่นพูแบบนี้
แ่เา็หาุรพษ์เอนไ้ นายำรวเปิเ้าไปในห้อ พอุรพษ์เห็นเท่านั้น็โวยวายทันที
“ำรว DSI มาทำอะไรที่นี่!?”
“ฟั่อนรับ” นายำรวพยายามปลอบอีฝ่าย “ือผมอยาะมาสอบสวนุเรื่อเี่ยวับี Buddy Game”
“ผมไม่ใ่าร!” พันเอุรพษ์วาใส่ “ออไปเี๋ยวนี้นะ!”
“เี๋ยว ผมยัไม่ทันไ้ถามอะไร...”
“ออไป!!” อีฝ่ายวาลั่นแล้วเวี้ยล่อใส่เอสารใส่ำรว นอีฝ่าย้อล่าถอยออไปนอห้อทันที
ฝ่ายทหารหิที่เ้ามาเือนเาเมื่อี้ เห็นเาออมาาห้อ็พูึ้น
“เป็นไล่ะะ?” เธอว่า “็บอแล้ว”
“นี่ นแบบนี้ทำไมถึเล่นเฟบุ๊ล่ะ?” นายำรวถามอย่าไม่เ้าใ “นที่ไม่น่าะอยาบใรแบบนี้?”
“ใระไปรู้?” ทหารหิว่า “ว่าแ่เาน่าสสัยไหม?”
“อารม์ร้ายนานี้ ็ถือว่าน่าสสัยแหละรับ” นายำรวอบ “ผมะื่อไว้่อน”
“แล้วุะสอบปาำเา่อไหม?”
“ถึนานี้ อีฝ่ายไม่ร่วมมือแล้วล่ะรับ” เ้าหน้าที่บอ “ั้นผมลับ่อนนะ”
ฝ่ายุรพษ์ เาถอนหายใ รู้สึเลียัวเอที่แสออับนอื่น้วยท่าทีแบบนั้น เาเอ็ไม่อยาะทำแบบนั้นหรอ แ่พอนอื่นเ้ามา มัน็ทำให้เาหุหิและโ้อบไปแรๆ ทั้ที่ริๆ ไม่ไ้อยาทำแบบนั้นเลย
ไม่มีใรสันอยู่ในห้อทำานอเา อนนี้ทุน่า็สสัยเา เพราะเาิร่าแหเรื่อเี่ยวับีเฟบุ๊ และมีนสสัยว่านอารม์ร้อนอย่าเา อาะเป็นาร็ไ้
“เฮ้อ ทำาน่อีว่า” เาบ่นับัวเอ ่อนะัารับเอสารบนโ๊ะ แ่่อนหน้านั้น เาเปิเฟบุ๊ึ้นมาู ว่ามีใรโพส์หาเาหรือไม่? แ่ปราว่าไม่มี เาถอนหายใ
ที่เาเล่นเฟบุ๊ ็เพราะอยาะหาเพื่อน เนื่อาที่ทำานเาไม่มีเพื่อนเลย ้วยวามใร้อน ุนเียว่ายอเา เาเอ็อยาะแ้ปัหานี้เหมือนัน อยาะแ้ไนิสัยนี้ แ่มันทำไ้ยา เหมือนฝัลึลไปในสันานไปแล้ว เาพยายามเือนัวเอลอ แ่ไม่ไ้ผล ะมีใรสันรู้ว่า เบื้อหลั เา้อารเพื่อนมาแ่ไหน?
ะเียวัน นายำรวอีน็ไปยัโรพยาบาลรามาธิบี เพื่อมาสอบสวนุหมอนหนึ่ที่เี่ยวพันับีเฟบุ๊ที่ื่อ วาสุรี รู้สึเาะเป็นหมอที่เี่ยวาทา้านระูเป็นพิเศษ า้อมูลที่เ้าหน้าที่หามาไ้
นายำรวมาถึ็สอบถามหาหมอวาสุรี นาพยาบาลเลยนำทาไป เ้าไปเาะประูห้ออหมอ
“มีอะไรเหรอ?” ุหมอที่ื่อวาสุรีเปิประูออมา และเห็นำรวยืนอยู่ “ำรว?”
“ุมีื่อในลุ่ม Buddy Game ใ่ไหมรับ?” นายำรวถามทันที
“อ๋อ ใ่รับ” วาสุรีอบ “ไม่ทราบ...มีอะไรหรือรับ?”
“ผมะอสอบสวนุนิหน่อย” นายำรวว่าและลมือสอบสวนุหมอวาสุรี
“ผมะเป็นารไ้ไ? ผมเป็นหมอนะุ” วาสุรีว่า
“แล้วุสมัรเ้าลุ่ม Buddy Game ไ้ไ?” นายำรวัถาม
“ผม็เรียเป็นนะ” วาสุรีพู “ผม็้อหาทาลายเรียมั่สิ”
“โยารเล่นเมบัี้หรือรับ?”
“ใ่” เายอมรับออมา “มันน่าสนุีออ เวลาเราปิบััวเอไม่ให้นอื่นรู้ว่าเราือบัี้เา”
แล้วทาำรว็ัถามถึ่วเวลาที่เิารารรม ับ่วที่เาอยู่ในะนั้น ปราว่าเาอยู่แ่โรพยาบาลลอเลย ไม่ไ้ออไปไหนเลย
“ริหรือรับ?” นายำรวถามเพื่อวามแน่ใ
“ริสิ ผมเป็นหมอนะ านยุ่ะาย ะเอาเวลาไหนไป่าน?”
นายำรวถอนหายใ ่อนะบอลาลับ พอำรวลับไป นาพยาบาล็เินเ้ามาหาวาสุรี
“เรื่อีเฟบุ๊สินะะ”
“ุ็รู้เหรอ?” เาถอนหายใ “ใ่ อนนี้มีแ่นสสัยผม ว่าผมือารหรือเปล่า? แ่ผมสาบานไ้ ผมไม่ไ้่าใร”
“ิันรู้อยู่แล้วล่ะ่ะ ุหมอใีะาย รัษานไ้้วยวามั้ใ ะเป็นารไ้ไ?” นาพยาบาลบอยิ้มๆ ่อนะเินออไป
วาสุรีนิ่ไป เารุ่นิอะไรบาอย่า
่อมา ำรวอีนาย็มาหา วรรสา นาพยาบาลแผนประาสัมพันธ์อโรพยาบาลเอนแห่หนึ่ เาเินเ้าไปในโรพยาบาลและถามหาเธอทันที
“ิันอยู่นี่่ะ” วรรสาออะสสัยที่มีำรวมา “ไม่ทราบทาำรวมีธุระอะไรับิันหรือะ?”
“ผมะมาสอบถามุเรื่อีเฟบุ๊น่ะรับ” นายำรวรายาน ฝ่ายวรรสาถอนหายใออมา
“ันไม่ใ่าร” วรรสาพูออมาทันที “ะให้บอี่ร้อยรอบ ัน็ะบอว่าันไม่ใ่าร”
“ผมยัไม่ทันไ้พูอะไรเลย” นายำรวมอเธออย่าับผิ ยิ่ทำเอาเธอโมโห
“แ่เพื่อนร่วมาน็มอันอย่าสสัยแล้ว นีุ่ำรวมา ันไม่ยิ่น่าสสัยไปให่เหรอ?”
“แ่ทุนน่าสสัยหมนะรับ” นายำรวบอ
“ันไม่ใ่ารอะไรทั้นั้น ุลับไปเถอะ” วรรสาอร้อ “นะ ่อนที่ันะเป็นบ้าไปเสีย่อน”
แ่นายำรวไม่ยอมลับ เาัถามเธอถึเรื่อพยานที่อยู่และหลัาน วรรสาอบมาหม ว่าเธออยู่แ่ในโรพยาบาล ะให้ถามเพื่อนร่วมานอเธอ็ไ้
“ันว่า็แ่่วพัลาวันเท่านั้นแหละ” วรรสาบอ “แ่ัน็แ่ไปิน้าว แล้ว็ลับมาทำาน ุะูล้อวรปิไหมล่ะ? ว่าันออไปไหนหรือเปล่า?”
“ู็ีรับ” นายำรวบอ ทำเอาวรรสาอ้าปา้า
หลัารวสอบอะไรทั้หม วรรสา็หม้อสสัย นายำรวอบุเธอที่ให้วามร่วมมือ แ่วรรสาไม่พอใอย่ามาที่ำรว DSI ทำแบบนี้
หลัานายำรวลับไปแล้ว เพื่อนอเธอ็เ้ามาถาม
“มีำรวมาถามเธอเหรอ?”
“เออ” เธอบออย่าไม่พอใ “แสสัยันล่ะสิ?”
“บ้า ไม่หรอ” เพื่อนเธอว่า “แ่านไม่ไ้หรอ”
วรรสานึอบุเพื่อนที่เ้าใเธอ ะที่นอื่นๆ ่ามอเธออย่าสสัย วรรสา็ทำหน้าที่อัวเอ่อไป
่อไป เ้าหน้าที่อีนาย็มายัอพาร์ทเมน์แห่หนึ่ ึ่เป็นอพาร์ทเมน์อนรั ผู้ที่ทำานอยู่ในลับเย์อนลาืน ำรวเาะประูห้ออเา อนที่เาำลันอนหลับอยู่
“โอย ใรวะ?” เาเินัวเียไปเปิประู “อ้าว? ำรว?”
“ผมะมาอสอบสวนุเรื่อีเฟบุ๊หน่อย”
“เฮ้ย ผมไม่รู้เรื่ออะไรทั้นั้นนะ” เารีบอบ
“ผมยัไม่ไ้ถามอะไรเลย” ำรวมอเาอย่าับผิ ฝ่ายนรั็เริ่มไม่สบอารม์
“ะถามอะไร็รีบถาม ผมมีานอนลาืน ้อนอนเอาแรไว้” เาบอ
“ุนอนอนลาวันเสมอเหรอ?” นายำรวัถาม
“็ใ่น่ะสิ” นรัอบ “ผมทำานลาืนอยู่ที่... อโทษนะ บาร์เย์น่ะ ุะถามอะไร็รีบๆ ถามมา ผม่ว”
แล้วำรว็ัถามเานพอใ ็เลยลับาอพาร์ทเมน์อเาไป
“อะไรอแม่วะ?” เาบ่นอย่าไม่พอใ ่อนะปิประูล็อลอน แล้ว็หลับไปบนเีย
ะเียวัน เ้าหน้าที่ DSI ็แบ่พรรพวมายัมหาวิทยาลัยรับาลแห่หนึ่ เพื่อมาสอบสวนุอรนภา อาารย์ประำมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ รถำรวแล่นเ้าไปในเมหาวิทยาลัย เ้าหน้าที่ DSI ออมา และสอบถามหาอาารย์ื่ออรนภา
เ้าหน้าที่เินมาถึห้อพัอาารย์ พอีเออาารย์อรนภาสวนออมาพอี
“อุ๊ย อโทษ่ะ” อาารย์ล่าวอย่าสุภาพที่เินนำรว “ำรว? มีอะไรหรือเปล่าะ?”
“อาารย์อรนภาหรือเปล่ารับ?” เ้าหน้าที่ DSI ถาม เธอพยัหน้า
“ผมอยาะมาสอบสวนุเรื่อี Buddy Game หน่อย”
อาารย์อรนภาหน้าเสียไปทันที แ่เธอ็ยอม “มีอะไร็ถามมาไ้เลย่ะ”
หลัาสอบถามพยานที่อยู่ ็พบว่าอาารย์ำลัสอนนัศึษาอยู่่วที่พัทธนย์ถู่าายพอี
“ะถามนัศึษาที่ันสอน็ไ้ ถ้าุไม่เื่อน่ะ” อาารย์บอ
“ไม่เป็นไรรับ” ฝ่ายำรวอบุ “อบุที่ให้วามร่วมมือ”
“อย่าน้อย็ไม่ใ่ันละัน ันะไปมีเหุผลอะไรที่้อ่าน?” อาารย์อรนภาบอ “ุลอิูสิ”
“รับ” เ้าหน้าที่ถอนหายใ “อโทษที่รบวนเวลา”
ราย่อไป ือนายุาวุิ โปริวเอร์อบริษัทแห่หนึ่ ทำหน้าที่เป็นผู้ผลิรายารเี่ยวับารทำอาหาร อารม์ี สใส ร่าเริ เป็นที่รัอทุนในบริษัท นายำรวออนุาเ้ามาภายในบริษัท และถามหาเาที่แผนประาสัมพันธ์
“ำรวเหรอ?” ุาวุิถอนหายใ “้อเป็นเรื่อ Buddy Game แน่ๆ เลย”
เาเลยลมาหาำรว ุาวุิับมือับำรวอย่าเป็นันเอ ่อนะถาม
“เรื่อีารรม่อเนื่อใ่ไหมรับ?”
“เ้าใรวเร็วแบบนี้็ีรับ” นายำรวว่ายิ้มๆ และสอบถามอีฝ่าย ุาวุิ็อบออไปามวามริ
“ผมอยู่บริษัทลอ ิน้าว็ินในนี้” เาบอ “ุะูล้อวรปิไหมล่ะ?”
“ั้น็อูหน่อยรับ”
แล้วำรว็ูล้อวรปิใน่วเวลาที่เหยื่อถูารรม ปราว่านายุาวุิอยู่ที่บริษัทลอเวลาริๆ ้วย
“้ออบุมานะรับที่ให้วามร่วมมือ” นายำรวบอ ุาวุิบอว่าไม่เป็นไร และำรว็ออไปาบริษัท
“เามาสสัยุไ้ไน่ะ?” ฝ่ายรีเอทีฟอบริษัทถามเาึ้นมา “นอย่าุน่ะเหรอะ่านไ้?”
“เาสสัยไว้่อนน่ะ” เาถอนหายใ “แ่ผมรอแล้ว ผมอยู่แ่ในบริษัทลอ ผมให้เาูล้อวรปิแล้ว”
“นานั้นเลยเหรอ?” เพื่อนเาถามพลาส่ายหน้า “ำรวนี่...”
“่าเาเถอะ” เาบอ “แ่เาทำแบบนี้็ีแล้ว ารารรมะไ้หยุลเสียที บาทีอาะับนร้ายไ้็ไ้”
น่อไปือ ธีรนย์ ่าล้อฟรีแลน์ที่รับถ่ายานามพิธีาร่าๆ เาำลัะไปทำาน แ่ันเอำรวเสีย่อน
“ุธีรนย์ใ่ไหม?”
“เรื่อีเฟบุ๊สินะ” ธีรนย์บอออมาทันที “ผมไม่รู้เรื่ออะไรทั้นั้น ผมะไปทำานแล้ว เี๋ยวไปสาย”
“เี๋ยวสิ” นายำรวึเาไว้ “อผมสอบถามอะไรนิหน่อย”
ผลปราว่าเาไม่มีพยานที่อยู่หลัาน อนที่เหยื่อถู่าาย ำรวึบอว่าเาเป็นผู้้อสสัยไว้่อน ทำเอาเาโมโห
“เฮ้ย! ่าล้ออย่าผมะไป่าใรไ้ไ?”
“เราแ่บอว่าุือผู้้อสสัยเยๆ” นายำรวว่า “ุไม่มีพยานที่อยู่หลัาน”
“แ่นั้นน่ะเหรอที่ทำให้ผมเป็นผู้้อสสัย?” เาถาม “เี๋ยวนี้ำรว DSI เาทำานันแบบนี้แล้วเหรอ?”
ฝ่ายำรวเอ็ไม่พอใเหมือนันที่เาว่าแบบนี้ ฝ่ายำรวอบลับไป
“ถ้าุไม่ผิ ็ไม่เห็นะมีอะไร้อลัวนี่” ำรวว่า “ผมมีธุระแ่นี้ล่ะ ลับ่อนนะ”
ธีรนย์ูนาฬิา เาเสียเวลาไปฟรีๆ สิบนาที เารีบนั่แท็ี่ไปยัานแ่านที่เาไ้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่าล้อทันที
“เสียเวลาหาินะมั” เาบ่นะนั่ในแท็ี่ “เรื่อบ้าอะไรันเนี่ย?”
่อไปือ านัพธ์ นัศึษาายปี 4 แล้วอมหาวิทยาลัยมศว. อยู่ะนวัรรมสื่อสารสัม ฝ่ายำรวเอ็เริ่มเหนื่อยแล้วที่้อสอบสวนนไปทีละน แ่ไม่ทำ็ไม่ไ้
เมื่อเอัวานัพธ์ นายำรว็สอบถามเาทันที
“เฮ้ย ผมไม่รู้เรื่อนะ ผมะ่านไ้ไ? ผมเป็นนัศึษามหาวิทยาลัยนะุ แถมผมยัอยาเป็นนัแส้วย ผมะไป่านทำไม?”
ฝ่ายำรว็เริ่มล้าแล้ว สอบถามนมามามาย แ่ไม่มีใรมีพิรุธหรือน่าสสัยใๆ เลย
“ั้น็้ออโทษ้วยรับ” นายำรวบอ่อนะออามหาวิทยาลัยไป
“เฮ้อ” เ้าหน้าที่ถอนหายใ “ไม่มีใรเป็นผู้้อสสัยเลย แบบนี้ะทำยัไ?”
“นั่นสิ” เ้าหน้าที่อีน็เริ่มหมำลัใ “ะทำไี?”
แ่ยัเหลือผู้้อสสัยอยู่ พวเา้อสืบให้หมให้ไ้
ความคิดเห็น