คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : โกรธแค้น
อนที่ 16 – โรธแ้น
“ทำไมพี่ถึรู้ว่าพวเาอยู่้านนอล่ะรับ” ภัทรถามทวินนาึ้น หลัาพวเาลมาที่ั้นหนึ่
“พวเาไม่ไปหลบั้นสามั้นสี่หรอ” ทวินนาอบำถามภัทร “น่าะอยู่ั้นหนึ่นี่แหละ”
ะเียวัน ปราา็ประำำแหน่พลุ่มยิ โยเปิหน้า่าเพียนิเียวและส่อลำล้อออไป อยุ้มันให้พวทวินนา เาเห็นแล้วว่าพวเธอออมาที่ลานอรถ
“ไอ้เรื่อพวนี้มันืออะไร?” ทวินนาถามเมื่อเห็นรถอเ็มไปหม ภัทรเลยบอ
“อาะเป็นรถยน์ล่ะมั้รับ”
“รถยน์?” ทวินนาทวน “ืออะไร?”
“าที่เรียนประวัิศาสร์มา รถยน์ือรถที่มนุษย์ใ้เป็นยานพาหนะ ไปามที่่าๆ นะรับ” ภัทรพู
“ในอาาเเราไม่เห็นเยมี” ทวินนาพู
ภัทรไม่ไ้พูอะไร่อ ทวินนาลอเปิประูรถันหนึู่ แล้ว็ปัๆ ฝุ่น ่อนะเ้าไปนั่้านใน
“พี่ไม่รู้วิธีวบุมมันหรอ” ทวินนาว่าแล้วเินออมา “แ่ถ้าเราับรถยน์ไ้ น่าะสะวว่านี้”
“แล้วพี่ไม่รู้ัวิธีวบุมแล้วะทำไ้ไ?” พันธรถามึ้น
“็ไม่รู้” ทวินนาอบ แล้วมอที่เสียบุแรถ “รนีู้เหมือนะเป็นุิเรื่อนะ”
ภัทรที่เ้าใเรื่อรถ ส่อไฟายไปาม้าในรถ
“เราน่าะหาสัันนะ” ภัทรออวามเห็น “แ่...ห้าสิบว่าปีมาแล้ว รถยน์มันะใ้ไ้อยู่หรือเปล่า็ไม่รู้?”
ปราาเฝ้ามอพวทวินนาที่ำลัสำรวลานอรถ อนนั้นเอ ็มีเอไอนหนึ่เินอย่าเียบเียบ รเ้ามาหาเา โยที่เาไม่รู้ัวเลย
เอไอรนั้นถือสิ่ที่เหมือน้อนไว้ในมือ ่อนะเื้อมมือึ้นและเหวี่ยลมาทาปราา
ปั!!
ระสุนนัหนึ่พุ่เ้าเาะที่มืออเอไอ ปราาใและลุึ้นทันที เามอเอไอที่มีแผลเลือสีำออที่มือ มันพยายามะู่โมเา้วย้อนอี
เิระสุนลั่นัอีสอนั เอไอนนั้นล้มลไป เาหันไปหาทาทา้นออปืน
“น้อม!”
ปิมเอาปืนลแล้วรีบวิ่มาหาปราา ทัู้่เอันแล้ว็อัน
“นอื่นๆ หายไปไหนหม?” ปิมถามึ้นทันที
“ส่วนหนึ่หายไป อีส่วนเอัวแล้ว อยู่้านล่า นออาาร” ปราาอธิบาย
“หา? พวเาะไปนออาารทำไม?” ปิมสสัย
ทวินนาลอสำรวรถยน์ูแ่ละัน แล้วเธอ็เอันหนึ่ เธอเปิประูเ้าไปในรถ มีุแเสียบที่สาร์ทเรื่ออยู่
“ะใ้ไ้ไหมเนี่ย?” ทวินนาลอบิุแู ปราว่าเรื่อยน์ิ เธอหันไปหาภัทร
“มันวบุมยัไอ่ะ?”
“ผมะรู้ไ้ไ?” ภัทรบอ
ทวินนามอพวมาลัยรถอย่าสสัย แล้ว็ลอเ้าเียร์ูและเหยียบันเร่ ปราว่ารถเลื่อนไป้าหน้า นรถันอื่นที่ออยู่
“เฮ้ยๆๆ” พันธรร้อึ้น “พี่ ผมว่าออมาเถอะ อย่าไปยุ่ับมันเลย”
“ไม่นะ ถ้าวบุมมันไ้ มันะมีประโยน์่อเรามา” ทวินนาบอ “ไหนพี่ลอูอีทีสิ”
เธอลอันเียร์ไป้านหลั ปราว่ารถถอยไปน้านหลัอีรั้ ทวินนาทำวามเ้าใับารบัับรถยน์ นพอะรู้เรื่อึ้นมานิหน่อย
“พี่พอะเ้าใารวบุมมันละ” เธอหมุนุแเพื่อับเรื่อ “เ็บุแรถไว้่อน เราอาะไ้ใ้มันอนหลั”
แล้วทุน็พาันออาลานอรถ ปราาเลยเลิิั้ปืน และหันไปบอปิม
“ท่าทาะไม่เอใร”
“แ่เมื่อี้ผมเห็นเาทำอะไรับพวยานพาหนะนั้น็ไม่รู้?” ปิมบอ
ปราายัไหล่ เาเอ็ไม่รู้เหมือนัน
พวทวินนาเินเ้ามาในอาารเหมือนเิม ปราาลมา้านล่าพร้อมับปิม
“เฮ้ย! ไอ้ม” พันธรรีบวิ่เ้าไปอเพื่อนสนิท “นึว่ามึถู่าายไปแล้ว”
“เออ ู็เหมือนัน” ปิมโอบอพลาบหลัเพื่อน “ีใที่มึับสายัไม่าย”
ทวินนาอธิบายเรื่อรถยน์ให้ปราาับปิมฟั ปิมออะสสัย
“พี่ับเป็นเหรอ?”
“็้อลอู” ทวินนาว่า “ถ้าเราไ้รถมา าระไปไหน็ะสะวยิ่ึ้น”
“อ๋อ” ปิมเลยพยัหน้า “แล้วพวรพลล่ะ หาเอไหม?”
ทุนส่ายหน้า อนนี้สมาิเหลือไม่ี่นแล้ว
“แล้วเอพวเอไอไหม?” ทวินนาถาม
“ผมเพิ่่าไปนหนึ่” ปิมบอ “โีที่เรายัไม่เอพวที่มันล่อหนไ้”
“เหรอ?” มลถาม “แล้วเราะทำยัไ่อไปีล่ะ?”
“ภาริเราือสัหารพวมันให้หม” ภัทรพู แล้ว็รีบบอออมา “ผมเ้าใว่ามันฟัูให่โ ระสุนเราอาะหม่อน็ไ้”
“ยัไเรา็หาพวเาไม่เอแล้ว ที่ศูนย์บัาาร็ิ่อไม่ไ้อี” มลว่า “เรานั่รถหนีไปที่อื่นเถอะ”
“พี่ะทิ้นที่เหลือไว้หรือรับ?” ปิมถามอย่าไม่พอใ
“็เราหาพวเาไม่เอนี่” มลบอ “บาทีพวเาอาะ....”
ปิมรู้ว่ามละพูอะไร เาส่ายหน้าอย่าหัวเสีย
“สรุปเราะทิ้พวเาไว้เหรอ?” พันธรถามทุน ทุนหันมามอแล้วพยัหน้า แม้แ่ปิม
“เอาล่ะ ลอลับไปที่รถันนั้นใหม่” ทวินนาบอ “แล้วะนั่ันพอไหมเนี่ย?”
ทุนเินไปหารถันนั้น ทวินนาเสียบุแแล้วสาร์ทเรื่อใหม่ เสียเรื่อยน์ัระหึ่ม แ่ละน่าเ้าไปนั่้าใน ยอมรับเลยว่าแออัมา ับำนวนนทั้หม แ่็ปิประูไ้
“รนี้มันอะไร?” ทวินนาถามแล้วลอหมุนปรับระับวามเย็นอแอร์ู ปราว่ามีลมเย็นๆ พ่นออมา
“สสัยะเป็นเรื่อปรับอาาศ” ทวินนาบอ “เอาล่ะ พี่ะลอวบุมูนะ”
เธอเ้าเียร์ แล้วเหยียบันเร่ รถแล่นไปนัน้าหน้า ทำเอานในรถทั้หมใ
“เฮ้ย พี่ทำเป็นริเปล่า?” ปิมถามอย่ายาลำบา เพราะมีวนิานั่ทับเาอยู่
“อลออีที” ทวินนาบอ แล้ว็ลอหมุนพวมาลัยไปทาวา รถเริ่มแล่นไปทาวา และรไปยัประูทาเ้า
แ่ในอนนั้นเอ พวเอไอ็่ารูันเ้ามา ทวินนา เห็นันั้น ็รีบเหยียบันเร่ แ่รถลับแล่นไปนเสา
“วยแล้ว!” ปิมร้อ “พี่นา!”
“เออ! รู้แล้ว” ทวินนาเ้าเียร์แล้วถอยหลั ่อนะับออไปาลานอรถ เธอเ้าใเล็ลับแล้ว พวเอไอวิ่ามรถเธอมาแล้วพยายามยิระสุนใส่ แ่พันธรเปิระล แล้วยิไป้านหลั
“ไม่ ไม่้อไปสนพวมัน!!” ทวินนาพูเสียั แล้วเธอ็ับรถออมาาโรพยาบาล แล่นไปามถนนว่าๆ ในอนนั้นเอ พวเาทั้หม็ไ้ยินเสียระเบิัึ้นมาาที่ไล
“อะไรน่ะ?” ทวินนาถาม
“เสียเหมือนัมาา....” วนิาว่า “อาาเอพวเราเลย”
ที่อาาเแป เิไฟลุท่วม เผาบ้านเรือนที่อยู่อาศัยอผู้นนไหม้ไปหม ลุ่มเอไอ ระโ้ามรั้วระแสไฟฟ้า และลมือ่าาวบ้านที่อยู่ในอาาเนั้นนเือบหม
รูฝึทหารวิ่ไปหยิบเอาอาวุธปืนมา แ่็ถูยินเสียีวิ อีนวิ่ึ้นบันไไปยัศูนย์บัาาร ่อนะิ่อับพวอทวินนา
“ะ?” ทวินนาไ้ยินเสียวิทยุในหู “เิอะไรึ้น?”
“พวเรา....โน...ู่โม”
“หา?” ทวินนาลอส่เสียลับไป “ฮัลโหล? ฮัลโหล?”
แ่สาย็ัไปแล้ว พร้อมับเสียระเบิไ้ยินอย่าัเนผ่านวิทยุ ทวินนาหันไปหาเพื่อนๆ ้านหลัรถ
“อาาเเราโนโมีแล้ว”
“แม่...” วรรสาเป็นห่วรอบรัวอน อนนี้พวเอไอแ้เผ็พวเาไ้แล้ว ที่อาาเที่แป ไม่มีใรสามารถ่อ้านารสู้รบาพวเอไอไ้
“ทุน! รีบหลบใ้ที่หลบภัยเร็ว!!” รูทหารนหนึ่เรียผู้น บรราาวบ้านหอบ้าวอวิ่หนีระเบิ และวิ่ลบันไไปยัศูนย์หลบภัย
เิระเบิที่หน้าศูนย์หลบภัย ทำเอาผู้นร่าระเ็นและีาายไปหลายศพ รูฝึันเ็ผู้ายนหนึ่เ้าไป แล้ว็ัารปิประูเหล็แล้วล็อลอนทันที
ภายในศูนย์หลบภัยมีาวบ้านไม่ถึสามสิบน นอนั้นเสียีวิันหมแล้ว รูฝึถอนหายใเฮือ
“เป็นวามผิพลาทั้หม” เาล่าว “เราไม่น่าส่เ็ไปออรบเลย”
ฝ่ายวรรสาที่นั่เบียันในรถ เธอเป็นห่วรอบรัวอเธอมา เธอไม่รู้เลยว่ารอบรัวอเธอถู่าายแล้ว
“ไอ้พวเอไอที่มันโหเหี้ยมริๆ” ภัทรล่าวอย่าโรธแ้น “ป่านนี้บ้านเราะเป็นยัไ็ไม่รู้?”
“ไม่เหลือหรอ” ปิมพูึ้นมา เารู้สึเ็บที่เ่า “ไอ้พวเอไอมันโรธแ้น มัน้อล้าผู้นแน่ๆ”
วรรสาไ้ยิน็ร้อไห้ออมา ปิมใ เพราะเผลอพูสิ่ที่ไม่ีเ้าให้แล้ว
“มอโทษนะสา” ปิมรีบอโทษ แ่วรรสาไม่ไ้ว่าอะไร เธอยมือปาน้ำา
“พวเราเอ็...” ทวินนาพู “ไม่มีที่ให้ลับไปแล้วน่ะสิ”
รถที่บรรทุนมามายแล่นไปามถนนโล่ๆ ทวินนาไม่รู้หรอว่าะไปที่ไหน เพียแ่ับไปเท่านั้น
แ่ทันในั้นเอ ็มีระสุนถูยิมาทา้านหลัรถนระหลัและเอีย นในรถร้อะโน ทวินนามมอระหน้ารถที่ส่อให้เห็น้านหลั ็เอพวเอไอำลัับยานบินอพวมัน ามพวเามา
ภัทระใ้อาวุธยิ แ่ทวินนาห้ามไว้
“อย่าไปสนใมัน!! รีบหนีีว่า”
“แ่หน้าที่เราือ่าพวมันนะรับ!” ภัทระโน รถเสียหลัไปนเสาไฟฟ้าแ่เสียหายเล็น้อย ประู้าน้าภัทรหลุออไป ภัทรรีบออารถทันที
“ภัทร!!” มลเรีย “ะไปไหนน่ะ!?”
“ผมะล่าพวมัน” ภัทรบอ “พวพี่ไปเถอะ”
“ไ้ยัไัน เรา้อรวมลุ่มันไว้!!” ทวินนาะโน
“ผมะ่าพวมันให้หม” ภัทรเอ่ยำลา “ลา่อนนะรับ”
“ไม่นะ น้อภัทร!!”
แ่ภัทร็ถืออาวุธวิ่ไปโมีพวนั้นแล้ว ทวินนาัฟันแล้วถอยรถ ่อนะรีบับออไป
“เฮ้ย! พี่ะทิ้ภัทรเหรอ?” พันธรพูเสียั
“็ะให้ทำไวะ!?” ทวินนาวา “ืนเราไม่ไป็ายน่ะสิ!!”
“แ่ภัทระายเอานะ!” พันธรเถียลับ แ่ทวินนาไม่หันมาอบแล้ว เิเสียระเบิัึ้น้านหลั พันธรหันลับไปมอ ็เห็นเปลวเพลิ่อเป็นำแพสูให่ ั้นถนนเอาไว้
“ไม่นะ ไอ้ภัทร!!”
ทวินนาเอ็รู้สึผิ แ่ะให้เธอทำอย่าไร? เธอไ้แ่ับรถส่ายไปส่ายมา ประูหลัหลุไปแล้ว้านหนึ่ ปราา้อรีบเยิบเ้ามา้านใน ไม่ั้นเาไ้หลุลไปแน่
รถแล่นมาสัพั ทวินนา็อ ่อนะใ้ไฟายส่อูแผนที่
“นี่เรามาถึแถวๆ...” ทวินนาอ่านแผนที่ “ราพฤษ์แล้ว”
“เราะหนีริๆ เหรอ?” วรรสาถาม “แล้วภาริล่ะ?”
“ศูนย์บัาาร็โนโมีไปแล้ว” ปราาบอเสียอู้อี้เพราะโนทับอยู่ “เราะลับไปไหมล่ะ?”
“ลับไป็ีนะ” วรรสาเห็น้วย “สาเป็นห่วรอบรัว”
แ่ทวินนาไม่ไ้ิแบบนั้น เธอิว่าอาาเอเธอ บ้านอเธอ มอไหม้หมแล้ว ลับไป็ถือว่า่าัวาย
“พี่นา” พันธรพยายามพูอย่าใเย็น “ลับรถเถอะ ลับไปอาาเอเรา”
ทวินนายัับรถ่อไป ไม่สนใำพูอพันธร
“พี่นา!!” พันธรวา “ลับไปอาาเเี๋ยวนี้!!”
“ถ้าแอยาลับ แ็ไปนเียวสิ!!” ทวินนาวาลับ “ป่านนี้ทุนายหมแล้ว”
“ไม่นะ อาะยัมีีวิรอ็ไ้ เรา้อไป่วยพวเา” มลบอ
ทวินนาเลยอรถ ่อนะออปาไล่
“ั้น็ลับไปเลย ใรอยาไป็ไป!!”
ปราว่าทุนลารถหม ทวินนารู้สึว่าัวเอ็ผิเหมือนัน แ่็แล่นรถับออไป
ทุนลมาารถ ่าถืออาวุธอัวเอเอาไว้
“เราลับไปันเถอะ” ปิมัวน ทุนพยัหน้า
“พวผู้ให่ไม่าิว่าะเิเรื่อแบบนี้ึ้น” พันธรบอ “แ่เราะเินไปริๆ เหรอ?”
ปิมเินไปเินมา แล้วเา็เอรถันหนึ่ มีุแเสียบอยู่ที่ประูรถ เาว้ามันึ้นมา แล้วเปิประูรถ ่อนะลอสาร์ทรถู ปราว่ามันใ้ไ้
“พวเรา เ้ามานั่เลย” ปิมบอ ทุนแออัันเ้ามาอีรั้
“มึับเป็นเหรอ?” พันธรถาม
“เมื่อีู้สัเเห็นพี่นาับแล้ว เอ?” ปิมลอเ้าเียร์และเหยียบันเร่ รถแล่นไป้านหน้า เาวบุมพวมาลัยเอาไว้ สัพัเา็พอะรู้เล็ลับ
“ลับไปีว่า” ปิมบอ “ถือว่าภาริล้มเหลวล่ะ”
วรรสาถอนหายใ เธอนั่ทับัวพันธรอยู่ ปิมับรถไปามทา เาูแผนที่ไป้วย แล้ว็ับไปามทาในแผนที่
ฝ่ายทวินนา เธอรู้สึผิ เธออรถแล้วพยายามั้สิ
“แมันไม่น่าใ้นแบบนี้นะ นา” เธอบอับัวเอ ทันในั้น เธอ็ลับรถแล้วับามรถอปิมไปทันที
ฝ่ายปิม เาับเ้ามาใล้อาาเอเาแล้ว เาเห็นเปลวเพลินาให่ลุโนพร้อมับวันสีำลอยึ้นไปในอาาศ เาัฟันอย่าโรธแ้น
“รอบรัวสาะเป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอถามอีที ไม่มีใรอบไ้ เมื่อมาถึรรั้ว ปิม็อรถ และพาันออมาารถยน์ ทั้หมวิ่หาทาเ้าไปในอาาเ ็เอำแพรั้วระแสไฟฟ้าที่พัลมาแล้ว พวเาระโ้ามำแพไป
“โอ้โห เฮ้ย”
บ้านเรือนแ่ละหลัลุเป็นไฟ วรรสารีบวิ่ไปูบ้านอัวเอ พบว่ามันถูไฟเผาไหม้นหมไม่มีเหลือ
วรรสายมือุมปาแล้วร้อไห้ออมา พันธรวิ่ามเธอ มอไปทาไหน็เห็นแ่าปรัหัพัับเปลวเพลิ ศพาวบ้านที่ถูระเบินอนายเลื่อน พื้นลายเป็นทะเลเลือ
พันธรวิ่ไปยัลานว่าที่ใ้ััวนที่ะไปสนามรบ็ไม่พบใร อาารศูนย์บัาารลุเป็นไฟ เผาไหม้น้านบนถล่มลมา ไม่มีวี่แววพวเอไอ เหมือนมันะ่าทุนหมแล้ว
“ไม่ริ!!” วรรสาร้อไห้ออมา “ทุนายแล้วเหรอ?”
ปราามอศพาวบ้านที่นอนายเลื่อน เาเะระป๋อแถวนั้นออไป้วยวามโมโห
“ไอ้ระยำเอ๊ย” เาสบถออมา “ัน่ามันแน่”
อาาเแปลุท่วมไป้วยไฟ พวพันธรยัไม่รู้ว่ามีหลุมหลบภัยอยู่้าใ้เวที ทั้หมเินหาผู้รอีวิ แ่็เอแ่ศพนายนอนลาเลื่อน
วนิาเ้ามาับบ่าเพื่อนเพื่อปลอบใ วรรสาร้อไห้โฮ เธอทรุัวลนั่ับพื้น
“มันสายไปแล้วล่ะ สา” วนิาบอ “ทำใเถอะ”
“แล้วแะให้ันทำใไ้ไ!?” วรรสาหันมาบอ “รอบรัวันายหมแล้ว!”
วนิาส่ายหน้า ่อนะหันไปมอทา้านอื่นๆ เห็นบ้านหลัหนึ่ที่ไม่มีไฟไหม้ เธอลอเินเยๆ ไปเปิ ็ไม่พบใร
พันธรมอึที่เยเป็นสถานที่้อมยิปืนับาร่อสู้อพวเาที่ำลัมอไหม้ เาเาเอาว่าทุนไม่รอแล้ว
“เรามาร่วมมือันใหม่เถอะ” พันธรัวนทุน เายื่นมือออมา “เรา้อ่าศัรูอเราให้เท่าที่ะทำไ้”
ทุนเินเ้ามาหาพันธร ฝ่ายวรรสาที่น้ำานอหน้า็เินเ้ามา
“ทุน สัานะ ว่าะสู้” พันธรวามือล ทุนวามือทับเา ่อนะรวบรวมำลัทั้หม แล้ว็ะโน
“สู้!!”
พันธรมอเพื่อนร่วมสนามรบอย่าพึพอใ เาไม่มีวันยโทษให้พวเอไออีแล้ว
“านี้ ะไม่มีน้ำาอีแล้ว” พันธรบอทุน “เราะล่า ่าพวมันให้หม”
ความคิดเห็น